Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 marca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku S. M. (1) z dnia 17 sierpnia 2016 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazano, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 14 marca 2017 r. ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy.

/decyzja – k. 20 plik V akt ZUS/

S. M. (1) reprezentowany przez adwokata w dniu 20 kwietnia 2017 r. złożył odwołanie od w/w decyzji. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

- iż została wydana w oparciu o niepełny materiał dowodowy i z pominięciem istotnych, nowych okoliczności sprawy, tj. odstąpiono od zbadania czy S. M. (1) jest osobą niezdolną do pracy z uwagi na jego ogólny, całościowy stan zdrowia, z uwzględnieniem wszystkich schorzeń, a nie tylko jednego wybranego, zwłaszcza, że postanowieniem z dnia 8 marca 2017 r. Sad Okręgowy w Łodzi uchylił do ponownego rozpoznania orzeczenie organu rentowego z dnia 13 kwietnia 2015 r., wskazując na konieczność ponownego zbadania zdolności do pracy skarżącego w kontekście wszystkich jego schorzeń,

- toczą się dwa postępowania o prawo do renty S. M. w dwóch odrębnych postępowaniach, które swoim zakresem przedmiotowym nie obejmują wszystkich schorzeń ubezpieczonego,

- pobieżną i niepełną analizę dokumentacji lekarskiej i odstąpienie od zbadania istnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy schorzeniami ubezpieczonego a ich wpływem na jego zdolność do pracy.

W konsekwencji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do rozpoznania organowi rentowemu i ewentualnie zmianę zaskarżonej decyzji.

/odwołanie – k. 2 - 3/

Decyzją z dnia 12 lipca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wykonując postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 8 marca 2017 r. po ponownym rozpatrzeniu wniosku S. M. (1) z dnia 4 grudnia 2014 r. o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy prowadzeniu działalności gospodarczej z dnia 29 czerwca 2013 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty w związku z wypadkiem z dnia 29 czerwca 2013 r. W uzasadnieniu wskazano, że orzeczeniem z dnia 5 lipca 2017 r. Komisja Lekarska ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

/decyzja – akta ZUS, k. 10 w aktach VIII U 1714/17/

Uznając powyższą decyzję za krzywdzącą S. M. (1) odwołał się od niej w dniu 23 sierpnia wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Decyzji tej zarzucił:

1.  naruszenie normy wynikającej z treści artykułu 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych poprzez przyjęcie przez Komisję Lekarską działającą w imieniu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział I w Ł., która jednostronnie stwierdziła na podstawie bezpośredniego badania i przedłożonej dokumentacji medycznej, że ubezpieczony jest zdolny do pracy po przebytym wypadku przy pracy w sytuacji, kiedy ogólny stan jego zdrowia na to zupełnie nie pozwala wyprowadzić takiego wniosku z jej strony, z uwagi na współistnienie razem u niego wielu poważnych chorób powodujących niesprawność organizmu do wykonywania zawodu mechanika samochodowego;

2.  naruszenie normy wynikającej z treści artykułu 16 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych poprzez wyrażenie poglądu ze strony lekarza orzecznika ZUS oraz następnie przez Komisję Lekarską ZUS, że nie istnieje związek przyczynowy między wypadkiem przy pracy a niezdolnością do niej u ubezpieczonego przez błędne uznanie, że skarżący nie jest niezdolny do pracy w oparciu o pobieżną analizę załączonej dokumentacji medycznej i badanie bezpośrednie przeprowadzone w sposób tendencyjny w interesie merytoryczno-prawnym organu rentowego w celu oddalenia żądania odwołującego się w zakresie przyznania prawa do świadczenia rentowego, które się bezspornie należy, z uwagi na skutki nieszczęśliwego wypadku przy pracy oraz braku możliwości przekwalifikowania się do innego zawodu tytułu wieku i złego stanu zdrowia mojej osoby;

3.  naruszenie normy wynikającej z treści artykułu 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie przez Komisję Lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. dowolnej oceny dowodów występujących w sprawie w zakresie metodyki leczenia i wyników badań specjalistycznych w sposób sprzeczny z zasadami wiedzy medycznej , które jednoznacznie świadczą o niemożliwości świadczenia pracy z powodu niesprawności organizmu ze względu na stan zdrowia ubezpieczonego nie budzący żadnej wątpliwości po przebytym wypadku w pracy i z powodu występowania poważnych schorzeń typu urologicznego, neurologicznego, ortopedycznego uniemożliwiających wykonywanie wyuczonego zawodu mechanika samochodowego W ramach prowadzonej działalności gospodarczej;

4.  naruszenie normy wynikającej z treści artykułu 57 ust. l ustawy z dnia 1 kwietnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez nieprawidłowe przyjęcie w decyzji z dnia 12 lipca 2017 r. wydanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej z tytułu wypadku przy pracy i ogólnego stanu zdrowia, co uzasadnia odmowę przyznania uprawnień do świadczenia rentowego na zasadzie artykułu 68 ust. l pkt. l lit. b oraz f ustawy z dnia 13 października 1988 roku o systemie ubezpieczeń społecznych;

5.  naruszenie normy wynikającej z artykułu 14 ust. l ustawy z dnia 01 kwietnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez wydanie orzeczeń w formie opinii przez lekarza orzecznika i ostatnio Komisję Lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niezgodnie z treścią powołanego przepisu tejże ustawy w stosunku do ubezpieczonego, że nie jest niezdolny do pracy z tytułu występujących dolegliwości chorobowych uniemożliwiających prowadzenie działalności gospodarczej;

6.  naruszenie normy wynikającej z artykułu 67 ust. l Konstytucji Rzeczypospolitej g Polskiej, który stanowi, że obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy lub inwalidztwa oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego poprzez błędne przyjęcie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. w wydanej decyzji z dnia 12 lipca 2017 r., że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy z tytułu niesprawności organizmu spowodowanego wieloma poważnymi chorobami mającymi wpływ na wykonywanie zawodu mechanika samochodowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej,

7.  naruszenie normy wynikającej z art. 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych poprzez nieprawidłowe przyjęcie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Ł., renta z tytułu niezdolności do pracy nie przysługuje ubezpieczonemu, który nie spełnił łącznie warunków, że jest niezdolny do pracy i niezdolność ta spowodowana była wypadkiem przy pracy w sytuacji kiedy przedmiotowy wypadek skarżącego miał miejsce podczas wykonywania pracy, a jego skutki i dolegliwości w powiązaniu z innymi chorobami społecznymi i przewlekłymi rzutują na zły stan zdrowia jego osoby w okolicznościach przedmiotowej sprawy,

8.  naruszenie normy wynikającej z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych poprzez równoczesne solidarne przyjęcie przez Lekarza Orzecznika i Komisje Lekarską ZUS, że nie istnieje związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy zaistniałym wypadkiem przy pracy a niezdolnością do pracy u ubezpieczonego w sytuacji, kiedy te dwa zjawiska są spójne i nie dają się rozdzielić odnośnie trwałych dolegliwości skarżącego.

/odwołanie – k. 2 – 8 w aktach VIII U 1714/17/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumenty tożsame co w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 7, k. 11 w aktach VIII U 1714/17/

Postanowieniem z dnia 22 września 2017 r. Sąd połączył sprawę o sygn. akt VIII U 1714/17 ze sprawą VIII U 992/17 do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

/postanowienie – k. 13 w aktach VIII U 1714/17/

Wyrokiem z dnia 23 stycznia 2019 roku Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie S. M. (1) od decyzji pozwanego organu rentowego z dnia 12 lipca 2017 roku natomiast w pkt. 2 wyroku uchylił decyzję z dnia 16 marca 2017 roku, przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł. i umorzył postępowanie w sprawie ( wyrok k.234).

Rozpoznając sprawę na skutek zażalenia pozwanego ZUS na postanowienie Sądu Okręgowego zawarte w pkt.2 wyroku Sąd Apelacyjny w Łodzi postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2019 roku uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Łodzi do ponownego rozpoznania, pozostawiając temuż sądowi orzeczenie o kosztach postępowania zażaleniowego.

Sąd Apelacyjny przyznał rację skarżącemu organowi rentowemu, iż Sąd Okręgowy błędnie zinterpretował pojęcie nowych okoliczności w rozumieniu art. 477 ¹⁴ §4 k.p.c. i wskazał, że w sprawie nie zostało wykazane aby przywoływane nowe schorzenie i pogorszenie się stanu zdrowia wnioskodawcy powstałe po wniesieniu odwołania mogłoby mieć wpływ na treść zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy rozpoznając ponownie w sprawę ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca S. M. (1) urodził się (...)

/bezsporne/

Z zawodu jest mechanikiem samochodowym. Pracował w tym zawodzie do czerwca 2013 r. Prowadził działalność gospodarczą. Od 2013 r. nie pracuje. W okresie od 2 lipca 2013 r. do 30 grudnia 2013 r. miał przyznane prawo do zasiłku chorobowego, a następnie od dnia 31 grudnia 2013 r. do 25 grudnia 2014 r. oraz od 2 marca 2016 r. do 28 sierpnia 2016 r. świadczenie rehabilitacyjne.

/bezsporne/

Wnioskodawca posiada wymagane okresy składkowe i nieskładkowe.

/bezsporne/

S. M. (1) w dniu 4 grudnia 2014 roku złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy prowadzeniu pozarolniczej działalności gospodarczej z dnia 29 czerwca 2013 r.

/wniosek – k. 1 – 5 plik III akt ZUS/

Decyzją z dnia 13 kwietnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił S. M. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 1 kwietnia 2015 roku, którym orzeczono, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

/decyzja – k. 37 plik III akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji złożył ubezpieczony i postanowieniem z dnia 8 marca 2017 r. Sąd Okręgowy w łodzi – VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie VIII U 1523/15 z powodu nowych okoliczności uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł. oraz umorzył postępowanie w sprawie.

/wyrok – k. 96 w aktach VIII U 1523/15, uzasadnienie – k. 101 – 112 w aktach VIII U 1523/15/

Lekarz psychiatra Konsultant ZUS rozpoznał u wnioskodawcy organiczne zaburzenia nastroju i osobowości. Konsultant wskazał, że ubezpieczony jest w dobrym kontakcie, nie ujawnia cech psychozy, nastrój labilny z tendencją do obniżonego, okresowo napięty, drażliwy. W trakcie badania skupiony na sobie z tendencją do agrawacji objawów depresyjnych i lękowych oraz symulacją objawów otępiennych. Widoczne cechy nieprawidłowej osobowości o tle zmian organicznych w (...), które zaczynają dominować w obrazie choroby. Z punktu widzenia psychiatry ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami i doświadczeniem.

/opinia lekarza konsultanta – k. 108 – 111 dokumentacji medycznej/

Lekarz Orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału I w Ł. orzeczeniem z dnia 30 maja 2017 r. uznał wnioskodawcę za zdolnego do pracy, zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Lekarz Orzecznik rozpoznał u badanego organiczne zaburzenia osobowości, stan po zapaleniu opon mózgowo – rdzeniowych w październiku 2015 r., przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego w przebiegu zmian zwyrodnieniowo dyskopatycznych, bez objawów korzeniowych i istotnego ograniczenia sprawności ruchowej, cukrzycę typu 2 insulino niezależną, nadciśnienie tętnicze, wodniaka jądra lewego, niedosłuch społecznie wydolny. Obserwacja w kierunku zapalenia opon mózgowo – rdzeniowych negatywna.

/opinia i orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. 112 – 114 dokumentacji medycznej/

Sprzeciw od w/w orzeczenia złożył ubezpieczony w dniu 19 czerwca 2017 r.

/sprzeciw – k. 115 – 117 dokumentacji medycznej/

Komisja Lekarska rozpoznała u wnioskodawcy organiczne zaburzenia osobowości i nastroju, zmiany zwyrodnieniowe stawu kolanowego lewego bez ograniczenia ruchomości, zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa, przebyte zapalenie opon mózgowo rdzeniowych w 2015 r. z jednoczesnym z rozpoznaniem boreliozy i półpaśca, przebyte WZW B, cukrzycę typu 2 wyrównaną, nadciśnienie tętnicze regulowane farmakologicznie, niedosłuch obu uszny z mową słyszalną społecznie. Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 5 lipca 2017 r. uznała badanego za zdolnego do pracy.

/opinia i orzeczenie – k. 145 – 147 dokumentacji medycznej/

Zaskarżoną decyzją z dnia 12 lipca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wykonując postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 8 marca 2017 r. po ponownym rozpatrzeniu wniosku S. M. (1) z dnia 4 grudnia 2014 r. o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy prowadzeniu działalności gospodarczej z dnia 29 czerwca 2013 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty w związku z wypadkiem z dnia 29 czerwca 2013 r. W uzasadnieniu wskazano, że orzeczeniem z dnia 5 lipca 2017 r. Komisja Lekarska ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

/decyzja – akta ZUS, k. 10 w aktach VIII U 1714/17/

W dniu 17 sierpnia 2016 r. ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k. 1 – 4 plik V akt ZUS/

Lekarz Orzecznik orzeczeniem z dnia 13 lutego 2017 r. uznał wnioskodawcę za zdolnego do pracy. Lekarz rozpoznał u badanego zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z zespołem bólowym, cukrzycę typu II, wodniaka jądra lewego. W wywiadzie uraz kolana lewego w usg uszkodzenie aparatu więzadłowego.

/orzeczenie – k. 17 plik V akt ZUS, opinia lekarska – k. 80 – 81 dokumentacji medycznej/

Wnioskodawca złożył sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS.

/sprzeciw – k. 82 – 83 dokumentacji medycznej/

Komisja Lekarska orzeczeniem lekarskim z dnia 14 marca 2017 r. uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Komisja rozpoznała u badanego zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa z zespołem bólowym bez istotnego ograniczenia sprawności ruchowej, bez objawów korzeniowych, cukrzycę typu 2 insulino niezależną, nadciśnienie tętnicze, wodnika jądra lewego, niedosłuch ze społecznie wydolnym słuchem, bóle głowy w wywiadzie. W badaniu stwierdzono u ubezpieczonego chód utykający la lewą kończynę dolną ze wsparciem kulą łokciową. Obciąża palce stóp i pięty.

/orzeczenie – k. 18 plik V akt ZUS, opinia lekarska – k. 97 – 99 dokumentacji medycznej/

Zaskarżoną decyzją z dnia 16 marca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku S. M. (1) z dnia 17 sierpnia 2016 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazano, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 14 marca 2017 r. ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy.

/decyzja – k. 20 plik V akt ZUS/

W sądowym badaniu neurologicznym u wnioskodawcy stwierdzono zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią w odcinku szyjnym, piersiowym i lędźwiowym z okresowymi zaostrzeniami w przebiegu tej choroby. Od czerwca 2013 r. po dźwignięciu w pracy silnika samochodowego wnioskodawca odczuwa bóle kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego promieniujące do prawej kończyny dolnej. Z powodu uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej lewego stawu kolanowego badany był operowany 17 listopada 2014 r. Następnie przez rok pobierał do 25 grudnia 2014 r. świadczenie rehabilitacyjne związane z wypadkiem przy pracy. Następnie starał się o świadczenie rentowe, którego nie otrzymał. Aktualnie skarży się na bóle całego kręgosłupa i bóle półpaścowe w okolicy piersiowej kręgosłupa po stronie lewej. Stwierdzony u wnioskodawcy badaniem (...) z 13 lutego 2018 r. zespół cieśni nadgarstka lewego wymaga leczenia ale nie skutkuje przyznaniem świadczenia rentowego. Naruszenie sprawności organizmu, które występowało i aktualnie występuje, nie powoduje z przyczyn neurologicznych długotrwałej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej w myśl ustawy o rentach i emeryturach. Na rynku pracy wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną ale zdolną do wykonywania pracy zarobkowej zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

/opinia lekarza biegłego sądowego specjalisty neurologa J. B. – k. 18 – 20, pisemna opinia uzupełniająca – k. 165/

U ubezpieczonego rozpoznano organiczne zaburzenia osobowości i nastroju. Wnioskodawca jest leczony psychiatrycznie ambulatoryjnie od kwietnia 2017 r. Wykazuje łagodne zaburzenia funkcji poznawczych, nastrój jest łagodnie obniżony z powodu dolegliwości somatycznych. Badany nie zdradza objawów wytwórczych, nie jest upośledzony umysłowo ani otępiały. Z psychiatrycznego punktu widzenia ubezpieczony jest zdolny do pracy.

/opinia lekarza biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychiatrii G. P. – k. 35 – 37/

U badanego rozpoznano przebytą boreliozę, zmiany zwyrodnieniowe stawów szczególnie kręgosłupa, organiczne zaburzenia depresyjne. U wnioskodawcy w 2016 r. stwierdzono przebyte zakażenie krętkiem B. burgdorferi w oparciu o badania serologicznej. Stwierdzenie przeciwciał w klasie IgG i IgM. Nie pamięta czy w przeszłości był ukąszony przez kleszcza z wytworzeniem się rumieniowych zmian skórnych. Zakażenia tego rodzaju mają zwykle przebieg przewlekły i mogą powodować dolegliwości ze strony różnych narządów. Z punktu widzenia chorób zakaźnych samo przebycie zakażenia krętkiem nie powoduje niezdolności do pracy.

/opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnych dr n. med. A. B. – k. 52 – 53/

U wnioskodawcy w sądowym badaniu ortopedycznym rozpoznano zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa z subiektywnym zespołem bólowym, stan po artroskopii kolana lewego z usunięciem łąkotki przyśrodkowej – bez upośledzenia funkcji stawu. Zgłaszane przez ubezpieczonego drętwienia obu rąk są niemożliwe do zbadania w badaniu fizykalnym. Zdiagnozowany zespół cieśni nadgarstka lewego charakteryzuje się drętwieniem palców ręki lewej, jednak nie powoduje zaburzeń funkcji ruchowej kończyny. Z ortopedycznego punktu widzenia nie stwierdzono upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawcy za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy. Ubezpieczony jest zdolny do pracy.

/opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. S. – k. 54 – 57, pisemna opinia uzupełniająca – k. 161 – 162/

U wnioskodawcy stwierdzono orientację auto i allopsychiczna prawidłowa, tok myślenia sprawny, wypowiedzi logiczne, rytmy dobowe niezaburzone, neuroinfekcje – zapalenie opon mózgowo rdzeniowych, boreliozę. ubezpieczony wydolny krążeniowo i oddechowo. U wnioskodawcy w badaniu ogólnolekarskim, neurologicznym oraz na podstawie aktualnej – nowej dokumentacji medycznej stwierdzono pejoryzację stanu klinicznego odwołującego w stosunku do stanu istniejącego podczas wcześniejszego badania. W obecnej dokumentacji lekarskiej – jako nowe okoliczności sprawy świadczące o pejoryzacji stanu odwołującego świadczą – badanie (...) z dnia 13 lutego 2018 r., karta informacyjna leczenia z oddziału neurologii z lutego 2018 r. Zespół cieśni nadgarstka został stwierdzony badaniem (...) z 13 lutego 2018 r. Zespół jest schorzeniem, które nie rozwija się z dnia na dzień, jest procesem wielomiesięcznym czy nawet kilkuletnim. Biorąc pod uwagę jedynie średniego stopnia zaawansowanie zespołu cieśni nadgarstka lewego w lutym 2018 r. można uznać, że w lipcu 2015 r., podczas wcześniejszego badania u wnioskodawcy nie było jeszcze tego schorzenia lub było w stadium początkowym. Tym bardziej nie miało ono wpływu na wypadek, który miał miejsce jeszcze wcześniej czyli w 2013 r. Nieznaczne zaburzenia równowagi stwierdzono u skarżącego dopiero w 2018 r. W lipcu 2015 r. takich zaburzeń w badaniu przedmiotowym nie było. A zatem brak podstaw by twierdzić, że miały one wpływ na wypadek z 2013 r. Obecnie z punktu widzenia medycyny pracy – neurologii wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy od 31 stycznia 2018 r. na okres 2 lat. Początek tej niezdolności przypada na datę hospitalizacji wnioskodawcy na oddziale neurologii. Brak podstaw by uznać, że ubezpieczony był wcześniej niż w dacie 31 stycznia 2018 r. częściowo niezdolny do pracy.

/opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy P. R. – k. 66 – 70, pisemna opinia uzupełniająca – k. 152 – 155/

U wnioskodawcy z urologicznego punktu widzenia stwierdzono nieduży wodniak lewego jądra, stan po przebytym zapaleniu lewego najądrza i lewego jądra, łagodny rozrost stercza z umiarkowanymi zaburzeniami w oddawaniu moczu. Przebyte zapalenie lewego jądra i najądrza nie skutkują niezdolnością do pracy w żadnym zakresie. W. jądra lewego nie wymaga leczenia zabiegowego ze względu na małe rozmiary. Zgłaszane obecnie okresowe bóle jądra lewego nie mają znaczenia orzeczniczego. Częstomocz nocny do 3x, bez innych zaburzeń w oddawaniu moczu nie powoduje ograniczenia zdolności do pracy. Badany jest zdolny do pracy z urologicznego punku widzenia i wymaga jedynie okresowej kontroli urologicznej.

/opinia lekarza biegłego sądowego specjalisty urologa L. K. – k. 96/

U wnioskodawcy stwierdzono wielopoziomową chorobę zwyrodnieniowo – dyskopatyczną kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym, zespół bólowy barku lewego, zespół cieśni nadgarstka lewego, stan po przebytej częściowej resekcji łąkotki przyśrodkowej kolana lewego drogą artroskopii, zmiany zwyrodnieniowe stawu kolanowego lewego. Stwierdzone zmiany nie ograniczają funkcji narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania niezdolności do pracy. Zgłaszane dolegliwości mogą być leczone w ramach zasiłku chorobowego. Ubezpieczony jest zdolny do pracy.

/opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu ortopedii i rehabilitacji dr n. med. E. B. – k. 214 – 218/

W okresie od 15 listopada 2017 r. do 31 stycznia 2018 r. wnioskodawca przebywał w (...) Zespole (...) w Ł. – Szpitalu im. (...) na oddziale dziennym z rozpoznaniem organicznych zaburzeń depresyjnych, neuroboreliozy, zawrotów głowy, podejrzeniem niewydolności krążenia mózgowego, przebytego zapalenia opon mózgowo – rdzeniowych w 2015 r., boreliozą, półpaścem i zwyrodnieniem wielostanowym.

/karta leczenia szpitalnego – k. 60/

W okresie od 31 stycznia 2018 r. do 7 lutego 2018 r. wnioskodawca przebywał w Wojewódzkim Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej Centrum (...) w Ł. na oddziale neurologicznym z rozpoznaniem przejściowej niewydolności krążenia mózgowego, cukrzycy i zaburzeń nastroju depresyjnych. Ubezpieczony został skierowany do Oddziału Neurologicznego ze Szpitala im. (...) w Ł. z powodu zawrotów głowy, które występowały od około 26 stycznia 2018 r. W badaniu neurologicznym przy przyjęciu objawy oponowe nieobecne, nerwy czaszkowe bez zmian, oczopląs nieobecny, kończyny bez niedowładów i zaburzeń czucia, niewielka dyzmetria przy próbie palec – nos, objaw B. nieobecny.

/karta leczenia szpitalnego – k. 64/

Przeprowadzone w dniu 13 lutego 2018 r. badanie (...) wykazało u wnioskodawcy demielinizacyjne uszkodzenie włókien ruchowych i aksonalno-demielinizacyjnych włókien czuciowych nerwu pośrodkowego lewego wskazujące na zespół cieśni nadgarstka lewostronny o średnim stopniu zaawansowania, znacznego stopnia aksonalne uszkodzenie włókien czuciowych nerwu łokciowego lewego.

/badanie – k. 61/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o powołane dokumenty oraz opinie biegłych lekarzy specjalistów z zakresu: psychiatrii, ortopedii, rehabilitacji, neurologii, urologii, chorób zakaźnych i medycyny pracy. Opinie zostały doręczone stronom z zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich. Biegły onkolog i urolog i wypowiedzieli się w zakresie stwierdzenia wznowy choroby nowotworowej u wnioskodawcy, ujawnionej w toku niniejszego postępowania, odnosząc się tym samym do przedłożonej nowej dokumentacji medycznej.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał w/w opinie biegłych za wiarygodne, gdyż są rzetelne i sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Opinie zostały sporządzone w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki badania bezpośredniego. Biegli zdiagnozowali schorzenia, ocenili ich wpływ na sprawność organizmu i zdolność wnioskodawcy do wykonywania pracy, odnosząc swą ocenę do jego doświadczenia i kwalifikacji zawodowych. Opinie są pełne, nie zawierają sprzeczności ani braków, które pozbawiałyby ich mocy dowodowej, zostały przekonująco uzasadnione, a zawarty w nich końcowy wniosek orzeczniczy logicznie wynika z przeprowadzonych badań i analizy dokumentacji medycznej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie S. M. (1) od decyzji ZUS z dnia 12 lipca 2017 r. zostało prawomocnie oddalone w pkt. 1 wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 23 stycznia 2019 roku.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 w/w ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy,

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3. niezdolność do pracy powstała we wskazanych w ustawie okresach składkowych i nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie jednak z art. 17 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych renta z tytułu niezdolności do pracy wskutek wypadku przy pracy przysługuje niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy.

W myśl art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu (...), niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art. 13 ust. 1, stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 w/w ustawy). Ponadto zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy (art. 13 ust. 4).

W myśl zaś art. 14 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia m.in. daty powstania niezdolności do pracy, trwałości niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy z określonymi okolicznościami dokonuje lekarz orzecznik ZUS, od którego orzeczenia osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS.

Dokonując zaś oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy.

Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji.

Biegli sądowi z zakresu psychiatrii, ortopedii, rehabilitacji, neurologii, urologii, chorób zakaźnych i medycyny pracy po przeprowadzeniu bezpośredniego badania odwołującego oraz zapoznaniu się z jego dokumentacją medyczną stwierdzili zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią w odcinku szyjnym, piersiowym i lędźwiowym z okresowymi zaostrzeniami w przebiegu tej choroby, stan po artroskopii kolana lewego z usunięciem łąkotki przyśrodkowej – bez upośledzenia funkcji stawu, zespół cieśni nadgarstka lewego, organiczne zaburzenia osobowości i nastroju, przebytą boreliozę, wodniaka lewego jądra, stan po przebytym zapaleniu lewego najądrza i lewego jądra, łagodny rozrost stercza z umiarkowanymi zaburzeniami w oddawaniu moczu.

Zdaniem powołanych w sprawie biegłych odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

Sąd uznał, że sporządzone dotychczas opinie biegłych w sposób dostateczny wyjaśniły kwestię istnienia niezdolności do pracy odwołującego. Sąd uznał, że należy oprzeć się na przytoczonych opiniach, uznał je bowiem za kompletne i spójne a tym samym mogące stanowić podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia. Biegli wnioski opinii oparli na dokumentacji medycznej zgromadzonej w postępowaniu rentowym oraz na badaniu przedmiotowym odwołującego. Z opinii jednoznacznie wynika, iż stan zdrowia odwołującego nie daje podstawy do przyjęcia, że jest on na skutek wypadku przy działalności gospodarczej z 29 czerwca 2013 r. osobą niezdolną do pracy.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, jedynie częściowo potwierdziło trafność zaskarżonej decyzji ZUS. Początkowe opinie biegłych specjalistów z zakresu psychiatrii, ortopedii, rehabilitacji, neurologii, urologii, chorób zakaźnych nie wykazały, ażeby wnioskodawca pozostawał niezdolny do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Niemniej jednak w wyniku przeprowadzonego badania (...) w dniu 13 lutego 2018 r. ujawniającego zespół cieśni nadgarstka prawego oraz na podstawie karty informacyjnej z pobytu wnioskodawcy w szpitalu od 31 stycznia 2018 r. do 7 lutego 2018 r. na oddziale neurologii biegły z zakresu medycyny pracy stwierdził, że stan zdrowia ubezpieczonego pogorszył się w toku postępowania i od 31 stycznia 2018 r. jest częściowo okresowo niezdolny do pracy – na 2 lata.

Powyższe fakty wskazują, że okoliczność przeprowadzenia u skarżącego w dniu 13 lutego 2018 r. badania (...) oraz pobyt w szpitalu od 31 stycznia 2018 r. do 7 lutego 2018 r., mające wpływ na ocenę jego zdolności do wykonywania pracy zarobkowej ujawniły się na etapie postępowania sądowego, a zatem dopiero po wydaniu przez organ rentowy zaskarżonej decyzji z dnia 16 marca 2017 r. i po złożeniu odwołania.

W tym miejscu należy przytoczyć treść art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., zgodnie, z którym w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, Sąd nie orzeka, co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku Sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie. Przedmiotowa regulacja została wprowadzona do polskiego systemu prawa na mocy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2004, Nr 121, poz. 1264), zaś początek jej obowiązywania datuje się na dzień 1 stycznia 2005 roku.

W ocenie Sądu Okręgowego powyższy przepis nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie z uwagi na stanowisko Sądu Apelacyjnego w Łodzi wyrażone w postanowieniu z dnia 1 kwietnia 2019r. w sprawie III AUz 63/19

W pierwszej kolejności warto zauważyć, że decyzje organu rentowego w sprawach dotyczących świadczeń z ubezpieczenia rentowego mają charakter deklaratoryjny. Organ rentowy stwierdza jedynie, czy zostały spełnione ustawowe warunki nabycia prawa do wnioskowanego świadczenia. Postępowanie sądowe w sprawach dotyczących ubezpieczenia rentowego wszczynane jest w wyniku wniesienia przez ubezpieczonego odwołania od decyzji organu rentowego. Jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ rentowy. Badanie legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Inaczej mówiąc - o zasadności przyznania lub odmowy przyznania świadczenia decydują okoliczności istniejące w chwili ustalania do niego prawa. Postępowanie dowodowe przed sądem jest bowiem postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Biegli sądowi nie zastępują lekarza orzecznika ZUS lub komisji lekarskiej ZUS, a jedynie zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego orzeczenia o zdolności wnioskodawcy do pracy lub jej braku. Dlatego też późniejsza zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego nie może stanowić - co do zasady - podstawy do uznania decyzji za wadliwą i jej zmiany przez Sąd. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2007 r. I UK 316/06, opubl.: M. P. Pr. rok 2007, Nr 11, poz. 600).

W ocenie Sądu Okręgowego argumentacja zaprezentowana w powyższych orzeczeniach prowadzi do wniosku, iż brak jest podstaw uchylenia zaskarżonej decyzji albowiem do powstania częściowej niezdolności do pracy na skutek powstania nowych okoliczności i schorzeń doszło już po wydaniu zaskarżonej decyzji i nie miały one wpływu na prawidłowość i treść tej decyzji.

Odnosząc treść powyższych rozważań na grunt przedmiotowej sprawy należało uznać, że rozpoznanie u S. M. (1) na podstawie badania (...) w dniu 13 lutego 2018 r. zespołu cieśni nadgarstka prawego a także pogorszenie stanu zdrowia wynikające z karty informacyjnej z pobytu wnioskodawcy w szpitalu od 31 stycznia 2018 r. do 7 lutego 2018 r. na oddziale neurologii stanowią nową okoliczność, która może stanowić jedynie podstawę do wystąpienia przez wnioskodawcę z nowym wnioskiem do organu rentowego o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z pogorszeniem się jego stanu zdrowia

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. z dnia 16 marca 2017 roku.

Z./ Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.