Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Eliza Skotnicka

Protokolant sekr. sąd. Magda Biernat

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 czerwca 2019 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa A. D. (1)

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę 15198,08 zł

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda A. D. (1) 15198,08 zł (piętnaście tysięcy sto dziewięćdziesiąt osiem złotych 08/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 440 zł od 1 sierpnia 2016 roku, od 4758,08 zł od 14 września 2016 roku i od 10000 zł od 7 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 4159 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

III.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku 758,68 tytułem zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa oraz 500 zł tytułem brakującej opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa.

UZASADNIENIE

Powód A. D. (1) wniósł o zasądzenie od strony pozwanej 4280 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 14 września 2016 r. oraz 918,08 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 478,08 zł od 14 września 2016r. i od 440 zł od 1 sierpnia 2016r., a także o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu podał, że 4 kwietnia 2016 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego doznał m. in. skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa z naderwaniem mięśni i przyczepów z ograniczeniem ruchomości tego odcinka, zespołu pourazowego korzeniowego szyjnego z zespołem bólowym, spłycenia fizjologicznej lordozy kręgosłupa szyjnego. Powód zgłosił szkodę w drodze elektronicznej, co potwierdziła pozwana odpowiedzą e-mail z 17 maja 2016r. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego strona pozwana odmówiła powodowi przyznania zadośćuczynienia, zarzucając że powód w przedmiotowym zdarzeniu nie doznał urazów skutkujących uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia.

Powód pismem z 28 listopada 2018r. rozszerzył powództwo o dalszą kwotę 10000 zł zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pisma stronie pozwanej tj. od 7 grudnia 2018 r.

Strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Pozwana przyznała, że prowadziła postępowanie likwidacyjne w związku ze zgłoszonym zdarzeniem z 4 kwietnia 2016r. Decyzją z 8 lipca 2016r. powodowi odmówiono uznania zgłoszonych roszczeń. Zdaniem pozwanej na podstawie analizy dokumentacji medycznej oraz badań lekarskich stwierdzono, że zdarzenie nie pozostawiło trwałych następstw. Badania obrazowe wykazały zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, stąd zdaniem pozwanej nie pozostają one w związku ze zdarzeniem drogowym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód 4 kwietnia 2016 r. uczestniczył w wypadku komunikacyjnym, którego sprawca posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Powód jechał samochodem marki S. (...) nr rej. (...) do W. na zaplanowane badania związane z przebytą operacją serca. W miejscowości S., pojazd jadący przed powodem wykonywał manewr skrętu w lewo. Powód zatrzymał się, a jadący za nim samochód marki F. (...) nr rej (...) uderzył w tył jego pojazdu. Strona pozwana w postępowaniu likwidacyjnym przyjęła szkodę całkowitą w pojeździe powoda i wypłaciła powodowi należne odszkodowanie.

Bezsporne

Na miejsce zdarzenia nie była wzywana policja, powód poprosił córkę A. D. (2), żeby po niego przyjechała, gdyż jego pojazd ze względu na uszkodzenia nie nadawał się do dalszej jazdy. Powód został zawieziony przez córkę do W., zaś uszkodzony pojazd przetransportowano na lawecie do warsztatu. Po zdarzeniu powód był bardzo roztrzęsiony, zestresowany. Po pewnym czasie zaczął odczuwać dolegliwości takie jak ból głowy, zaburzenia równowagi, ból pleców, nudności. Córka zawiozła powoda na pogotowie we W., gdzie oczekiwał on na pomoc ok. 5 godzin. Stan zdrowia i samopoczucie powoda pogarszało się. Ostatecznie powód zrezygnował z oczekiwania w kolejce i wrócił z córką do domu, rano miał bowiem już zaplanowaną wizytę u lekarza. Noc była bezsenna, powód bardzo źle się czuł, miał problemy z poruszaniem głową, nudności i bóle głowy. Następnego dnia powód pojechał do szpitala, gdzie udzielono mu pomocy i wykonano badania. Zalecono powodowi noszenie kołnierza ortopedycznego oraz zażywanie leków przeciwbólowych. Powód odczuwał bardzo dolegliwe bóle, miał trudności z poruszaniem się. Od czasu wypadku stan zdrowia powoda poważnie się pogorszył, nadal do chwili obecnej odczuwa ból, ma zaburzenia równowagi, zawroty głowy, drętwieją mu ręce, cierpi na bezsenność. W związku ze zmniejszeniem ruchomości kręgosłupa szyjnego ma ograniczone zdolności ruchowe, co wpłynęło na obniżenie jego nastroju, poczucie bezradności i zależności od innych członków rodziny. Powód w chwili wypadku miał 78 lat. Wcześniej nie miał dolegliwości związanych z kręgosłupem w odcinku szyjnym, był samodzielny, nie wymagał opieki innych osób. Po wypadku powód był przygnębiony.

W czasie leczenia powodem opiekowała się żona i córka. Córki pomagały powodowi w pokrywaniu kosztów leczenia i rehabilitacji.

5 kwietnia 2016r. w szpitalu przy ul. (...) we W. wykonano powodowi Rtg kręgosłupa szyjnego i stwierdzono skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa, spłycenie fizjologicznej lordozy szyjnej, a ponadto wskazano że nie można wykluczyć złamania wyrostka kolczystego kręgu C7, zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe na poziomach C5/C6 i C6/C7. W informacji dla lekarza kierującego z 7 kwietnia 2016r. wskazano: stan po urazie kręgosłupa szyjnego, zespół korzeniowy szyjny, zespół bólowy pourazowy, polineuropatia.

Powód odbył zalecane rehabilitacje oraz leczenie u specjalistów : ortopedy, neurologa i neurochirurga.

P. 31 maja 2017r. zaliczył powoda do osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności na stałe.

Dowód:

zeznania świadków:

- A. D. (2) k. 101;

- D. P. k. 100v – 101;

- karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 10;

- informacja dla lekarza kierującego k. 12, 159;

- karty konsultacyjne - k. 34 - 37, 44

- wyniki badania RTG k. 11;

- skierowania do poradni specjalistycznych i na rehabilitacje k. 13,14,16,17, 160, 197;

- potwierdzenie przebytych zabiegów rehabilitacyjnych k. 15,18, 161 – 162, 198 – 199;

- orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 157 – 158;

- przesłuchanie powoda k. 101 verte – 102.

Powód poniósł koszty leczenia, w tym koszty leków i zabiegów rehabilitacyjnych w łącznej wysokości 918,08 zł.

Dowód:

- faktury i rachunki k. 19, 20, 21,22,23, 24, 25.

Powód zgłosił szkodę drogą elektroniczną i 17 maja 2016r. otrzymał potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia szkody.

Pismem z 8 lipca 2016r. strona pozwana odmówiła powodowi wypłaty zadośćuczynienia.

Pismem z 9 lipca 2016r. powód przedstawił pozwanej faktury na kwoty 250 zł i 190 zł, żądając niezwłocznej wypłaty odszkodowania.

Pismem 23 sierpnia 2016 r. powód domagał się od strony pozwanej wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 6 000 zł oraz odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów leczenia w łącznej wysokości 918,08 zł w terminie 14 dni. Pismo to zostało doręczone pozwanej 30 sierpnia 2016r.

Dowód:

- potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia k. 26;

- decyzja o odmowie przyznania świadczenia k. 33;

- pismo powoda z 09.07.2016r. z potwierdzeniem nadania k. 27 i 28;

- pismo powoda z 23 sierpnia 2016r. z potwierdzeniem doręczenia k. 29 – 30 i 31.

Podczas zdarzenia drogowego z 4 kwietnia 2016r. doszło do nagłego przemieszczenia się ciała powoda początkowo do tyłu, a potem do przodu. Takie ruchy spowodowały uraz kręgosłupa szyjnego ze skręceniem i naderwaniem odcinka szyjnego kręgosłupa ze spłyceniem lordozy szyjnej bez obecności potwierdzonych obiektywną diagnostyką obrazową zmian morfologicznych w zakresie układu kostno- stawowego kręgosłupa.

Odniesione przez powoda subiektywne zmiany urazowe w wyniku wydarzenia z 4 kwietnia 2016r. były zmianami o niewielkim stopniu nasilenia. Zgłaszane przez niego dolegliwości związane były z innymi zmianami chorobowymi, które istniały w zakresie jego organizmu już wcześniej i w wyniku wydarzenia komunikacyjnego uległy nasileniu.

Dowód:

Opinia zespołowa biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków oraz medycyny sądowej k. 131 – 166.

W badaniu ortopedycznym stwierdzono, że w wyniku zdarzenia z 4 kwietnia 2016 r. powód doznał urazu skrętnego kręgosłupa odcinka szyjnego skutkującego 5% trwałym uszczerbkiem na zdrowiu ustalonym w oparciu o pkt J 89a Tabeli oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu stanowiącej załącznik do Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. Dz. U. z 2013 r. poz. 954 j. t. Uraz ten skutkował długotrwałym leczeniem ortopedycznym, neurologicznym, jak i usprawniającym. Jest sprawą oczywistą, że u 80. letniego powoda będą występowały zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa odcinka szyjnego. Proces zmian zwyrodnieniowych rozpoczyna się bowiem już od 17 – 18 roku życia, a intensywność tego procesu jest zależna od wielu czynników. Powód od chwili urazu pozostaje pod systematyczną kontrolą m.in. neurochirurga oraz jest leczony usprawniająco (ostania rehabilitacja w czerwcu 2017r.). Obrażenia powoda dotyczyły aparatu stawowo – więzadłowego kręgosłupa szyjnego i spowodowały ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego. Ponieważ zakres ruchomości kręgosłupa szyjnego w zakresie zgięcia i rotacji nie był większy niż 20º, uszczerbek trwały na zdrowiu powoda ustalono na 5%. Bezpośrednio po wypadku powód miał ograniczone możliwości wykonywania codziennych obowiązków, dlatego wymagał pomocy osób trzecich. Koszty leczenia poniesione przez powoda były zasadne i związane z przebytym urazem. Powód nie przyczynił się do skutków wypadku. W przyszłości wskazane będzie kontynuowanie leczenia usprawniającego.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu (...) - k. 224 – 231;

- pisemne wyjaśnienia do opinii k. 254 – 255.

W badaniu neurologicznym stwierdzono, że skutkiem skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa było pojawienie się (nieistniejących przed wypadkiem), przewlekłych dolegliwości bólowych odcinka szyjnego, dodatkowo nasilanych istniejącymi zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa. Z tego tytułu długotrwały uszczerbek na zdrowiu wynosi 2 % (ustalony w oparciu o pkt J 94a Tabeli oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu stanowiącej załącznik do Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. Dz. U. z 2013 r. poz. 954 j. t.). Powód po wypadku wymagał okresowo pomocy osób trzecich w prostych czynnościach samoobsługi z powodu odczuwanych dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego utrudniających normalne funkcjonowanie. Stan neurologiczny powoda w dwa lata po wypadku utrwalił się. U powoda stwierdzono ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego. Obecna dysfunkcja ruchowa w odcinku szyjnym jest związana z wiekiem i zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi wpływającymi na ograniczenie funkcji ruchowej, dlatego długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda związany jest z pourazowym zespołem korzeniowym odcinka szyjnego (pkt 94a). Powód był leczony w związku z uporczywymi dolegliwościami bólowymi kręgosłupa szyjnego, w związku z czym korzystał z ośmiu turnusów rehabilitacji.

Dowód:

- opinia biegłego zakresu neurologii S. R. k. 202 – 204.

- pisemne wyjaśnienia do opinii k. 251.

Powód w wyniku wypadku komunikacyjnego z 4 kwietnia 2016r. nie doznał rozstroju zdrowia psychicznego. Istniejące u niego i rozpoznane zaburzenia adaptacyjne o niewielkim nasileniu nie są bezpośrednim skutkiem przebytego wypadku, lecz wtórnym efektem utrzymujących się dolegliwości ze strony układu ruchu, a zwłaszcza dolegliwości bólowych ze strony kręgosłupa szyjnego. Rozpoznane zaburzenia, objawiające się okresowym uczuciem napięcia i nadpobudliwości o niewielkim nasileniu, nie stanowią ograniczenia w jego codziennym funkcjonowaniu. Podjęcie przez powoda niezwłocznego i regularnego leczenia psychiatrycznego wraz z terapią psychologiczną pozwoliłoby uniknąć jego obecnych dolegliwości ze strony psychiki, a co za tym idzie, brak leczenia przyczynił się do pogorszenia jego stanu zdrowia. Właściwa terapia mogłaby poprawić ten stan.

Dowód:

- opinia biegłego z zakresu psychiatrii W. B. k. 170.

Powód w związku z wypadkiem doznał zaburzeń adaptacyjnych o łagodnym nasileniu, które były wtórną reakcją na zmiany w zakresie układu ruchu i dolegliwości oraz uciążliwości z tym związane, a nie bezpośrednią reakcją na stres związany z wypadkiem. W wyniku somatycznych skutków wypadku doszło wtórnie u powoda do naruszenia jego stanu emocjonalnego, który pogorszył funkcjonowanie powoda w życiu osobistym, osłabiając efektywność funkcjonowania i powodując zmniejszenie poczucia satysfakcji życiowej w dość łagodnej postaci. Powód nie doznał uszczerbku na zdrowiu psychicznym, w związku z wypadkiem komunikacyjnym. Rokowania są pomyślne z uwagi neurotyczny i łagodny charakter objawów.

Symptomy zaburzeń, które wystąpiły u powoda po wypadku komunikacyjnym spełniały kryteria zaburzeń adaptacyjnych, gdyż powstały one w okresie adaptacji do znaczących zmian życiowych spowodowanych dolegliwościami kręgosłupa, które wywołał wypadek komunikacyjny, co utrudniało jego społeczne przystosowanie, efektywne działanie. Ich nasilenie nie osiągnęło poziomu, który czyniłby powoda osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji z przyczyn psychicznych i niezdolną do rozwiązywania problemów życiowych.

Dowód:

- opinia sądowo – psychologiczna A. K. k. 266 – 273.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Poza sporem między stronami był fakt zaistnienia 4 kwietnia 2016 r. wypadku komunikacyjnego z udziałem powoda. Strona pozwana jako ubezpieczyciel sprawcy nie kwestionowała swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia, lecz zarzucała, że powód nie doznał obrażeń ciała, które uzasadniałyby obowiązek zapłaty na jego rzecz odszkodowania i zadośćuczynienia za szkody na osobie.

Obowiązujące przepisy prawa ubezpieczeniowego przewidują zasadę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W dniu 1 stycznia 2004 roku weszła w życie ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2018, poz. 473 j.t . ze zm.). Zgodnie zaś z treścią art. 822 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Podstawą więc odpowiedzialności ubezpieczyciela jest ustalenie odpowiedzialności sprawcy szkody zgodnie z ogólnym zasadami odpowiedzialności za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym. Przewidziana w art. 436§1 kc w zw. z art. 435 kc odpowiedzialność samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego za szkody na osobie lub mieniu wywołane przez ruch tego pojazdu opiera się na zasadzie ryzyka. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361§ 1 k.c.). Normalnymi następstwami zdarzenia, z którego wynikła szkoda, są następstwa, jakie tego rodzaju zdarzenie jest w ogóle w stanie wywołać i w zwyczajnym biegu rzeczy, a nie tylko na skutek szczególnego zbiegu okoliczności, który z reguły je wywołuje.

W przedmiotowej sprawie fakt zaistnienia wypadku ubezpieczeniowego implikujący odpowiedzialność ubezpieczyciela był poza sporem. Jak już wskazano strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności za szkodę wywołaną zdarzeniem z dnia 4 kwietnia 2016 r. co do zasady, jednak podniosła, że zdarzenie z którego powód wyprowadza odpowiedzialność strony pozwanej polegało jedynie na niegroźnej stłuczce. Zdaniem strony pozwanej powodowi nie należy się zadośćuczynienie, gdyż dolegliwości na które powód się powołuje nie pozostają w związku przyczynowym ze zdarzeniem drogowym, a są skutkiem zmian zwyrodnieniowych związanych z wiekiem powoda. Z tych samych powodów zdaniem strony pozwanej powodowi nie należy się zwrot kosztów leczenia.

W ocenie Sądu ustalenie stopnia doznanego uszczerbku na zdrowiu, a także związku przyczynowego pomiędzy kolizją drogową z dnia 4 kwietnia 2016 r. a stanem zdrowia powoda, wymagało wiadomości specjalnych z zakresu medycyny oraz rekonstrukcji wypadków. Wobec tego Sąd na podstawie art. 278 k.p.c dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych z zakresu medycyny sądowej i rekonstrukcji wypadków, a także z opinii biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowo – ortopedycznej, neurologii, psychiatrii i psychologii. Sąd w całej rozciągłości podzielił wnioski wydanych w sprawie opinii biegłych, zwłaszcza, że były one ze sobą zbieżne. Strony nie kwestionowały opinii biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków oraz medycyny sadowej, a biegli ci potwierdzili, że powód mógł w wyniku zdarzenia doznać urazu kręgosłupa szyjnego. Zakres doznanych obrażeń oraz ich skutki ocenili specjaliści z zakresu neurologii i ortopedii. Opinie tych biegłych są w ocenie Sądu rzetelne i spójne, biegli odpowiedzieli na pytania Sądu oraz stron postępowania. Odnieśli się też rzeczowo do zastrzeżeń zgłoszonych przez stronę pozwaną. Podkreślić należy, że co do stanu zdrowia powoda biegły z zakresu ortopedii ustalił 5 % długotrwałego uszczerbku na jego zdrowiu pozostającego w związku przyczynowym ze zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 4 kwietnia 2016 r., zaś biegły z zakresu neurologii wskazał, że uraz spowodował 2% długotrwały uszczerbek na jego zdrowiu. Natomiast biegli z zakresu psychiatrii i psychologii wskazali, że powód doznał wtórnych zaburzeń adaptacyjnych związanych z długotrwałym zmaganiem się z dolegliwościami bólowymi, przy czym nie stwierdzili w związku z tym długotrwałego uszczerbku na jego zdrowiu psychicznym.

Biegli z zakresu ortopedii i neurologii precyzyjnie ocenili, które dolegliwości powoda pozostawały w związku z przebytym wskutek wypadku komunikacyjnego urazem, a które są wynikiem samoistnych zmian zwyrodnieniowych. Wskazali, że doznane przez powoda urazy przez kilka tygodni po zdarzeniu mogły utrudniać wykonywanie niektórych czynności życia codziennego oraz mogły obniżać ogólną sprawność jego organizmu. W tym czasie powód wymagał opieki i pomocy ze strony osób trzecich. Biegli zauważyli, że stwierdzone u powoda dolegliwości, jak i ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego stanowią koincydencję przebytego urazu, jak i zmian zwyrodnieniowych. Dlatego też biegły neurolog ocenił stopień uszczerbku na zdrowiu powoda poniżej zakresu przewidzianego dla punktu 94a przewidującego od 5% do 20%. Proces leczenia powoda przebiegał prawidłowo. Z przedłożonej do akt dokumentacji wynika, że powód podjął leczenie bezpośrednio po wypadku. Kontynuował też intensywne leczenie usprawniające, przeszedł osiem turnusów rehabilitacyjnych, zakupił kołnierz ortopedyczny oraz leki przeciwbólowe. Powód wykazał fakturami dołączonymi do pozwu, że poniósł koszty leczenia i rehabilitacji w łącznej wysokości 918,08 zł. Wydatki poniesione przez powoda były uzasadnione i przyspieszyły proces rekonwalescencji.

Zdaniem Sądu opinie biegłych są miarodajne i rzetelne, szczegółowo wyjaśniają wyprowadzone w nich wnioski. Biegli z zakresu ortopedii i neurologii, a także psychiatrii i psychologii jednoznacznie wskazali, że zdarzenie, z którego powód wywodzi odpowiedzialność strony pozwanej pozostaje w związku z urazem skrętnym kręgosłupa szyjnego doznanym przez powoda w dniu 4 kwietnia 2016r., a skutkującym dotkliwymi dolegliwościami bólowymi, nasileniem się zmian zwyrodnieniowych i koniecznością podjęcia długotrwałego leczenia specjalistycznego oraz usprawniającego. Podkreślić należy, że ocena skutków kolizji dokonana przez biegłych sądowych jest adekwatna do przebiegu zdarzenia. Kolizja z dnia 4 kwietnia 2016 r. była niegroźna, w jej wyniku w tył pojazdu powoda uderzył pojazd sprawcy szkody, uszkadzając tylny zderzak i klapę w samochodzie powoda. Biegły z zakresu ortopedii podkreślił przy tym, że nawet drobne stłuczki, mogą skutkować urazami kręgosłupa szyjnego, wymagającymi podjęcia uciążliwego i długotrwałego procesu leczenia.

Aktualny stan zdrowia powoda, jego dolegliwości bólowe, ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego są wynikiem zarówno urazu doznanego w związku z kolizją drogową, jak i samoistnych zmian zwyrodnieniowych istniejących u powoda, a które wskutek urazu nasiliły się i postępują z uwagi na proces starzenia się tkanek.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. § 2. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. § 3. Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa.

Według zaś art. 445 § 1 k.c. odwołującego się do wypadków wskazanych w art. 444 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może także przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Sąd przyjął, że podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie powinny być z jednej strony zakres doznanych przez powoda obrażeń oraz stopień ustalonego trwałego lub długotrwałego uszczerbku na jego zdrowiu pozostający w adekwatnym, normalnym związku przyczynowym.

W przedmiotowej sprawie powód, w ostatecznie sprecyzowanym powództwie, domagał się zasądzenia zadośćuczynienia za doznane krzywdy i cierpienia w łącznej wysokości 14280,- zł oraz 918,08 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Mając na uwadze stopień długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powoda wynoszący łącznie 7%, a przede wszystkim wpływ wypadku na codzienne funkcjonowanie powoda, powództwo w części dotyczącej odszkodowania oraz zadośćuczynienia należało w całości uwzględnić. Podkreślić należy, że biegli sądowi zarówno ortopeda, neurolog, jak i psychiatra jednoznacznie wskazali, że dolegliwości bólowe były znacznie nasilone, sprawność powoda znacznie się zmniejszyła, a to miało wypływ na stan zdrowia psychicznego powoda. Nie ulega wątpliwości, że powód w chwili zdarzenia miał 78 lat, lecz mimo wieku i schorzeń kardiologicznych, był samodzielny i sprawny. Powód bez problemów poruszał się, kierował pojazdem mechanicznym i sam w dniu zdarzenia jechał do W. na umówione wcześniej badania kontrolne po przebytym zabiegu kardiologicznym. Powód przed wypadkiem nie odczuwał dolegliwości związanych z funkcjonowaniem kręgosłupa w odcinku szyjnym. Po wypadku, życie powoda uległo diametralnej zmianie, dokuczały mu dolegliwości bólowe, cierpiał na zaburzenia snu, zawroty i bóle głowy, skutkujące często zaburzeniami równowagi. Obniżył się jego nastrój. Z uwagi na wiek powoda, uraz przyspieszył gwałtownie proces zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, co znacznie zmniejszyło jego komfort życia.

Biorąc pod uwagę poczynione wyżej rozważania co do skutków przedmiotowego zdarzenia dla zdrowia powoda, stopnia stwierdzonego uszczerbku na jego zdrowiu Sąd uznał, że zgłoszone roszczenie w części dotyczącej zadośćuczynienia było odpowiednie, zaś żądanie zasądzenia kosztów leczenia w wysokości 918,08 zł uzasadnione i udokumentowane.

Sąd uwzględnił żądanie powoda w całości i zasądził na jego rzecz 15198,08 zł, w tym 14280 zł tytułem zadośćuczynienia i 918,08 zł tytułem odszkodowania. W ocenie Sądu ustalone skutki zdarzenia pozostające z nim w normalnym związku przyczynowym, fakt że powód doznał 7% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, czynią zadośćuczynienie w wysokości 14280,- zł odpowiednim. Kwota ta powinna zrekompensować powodowi doznane cierpienia i ból. Zdaniem Sądu zasądzona kwota zadośćuczynienia odpowiada wysokości szkody wyrządzonej tym zdarzeniem.

Zdaniem Sądu koszty leczenia i rehabilitacji powoda pozostawały w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z 4 kwietnia 2016 r., w związku z tym pozwana zobowiązana jest zwrócić powodowi udokumentowane fakturami wydatki z tym związane.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził na rzecz powoda zadośćuczynienie i odszkodowanie w łącznej wysokości 15198,08 - zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi liczonymi zgodnie z żądaniem pozwu i zgodnie z art. 455 k.c. i art. 481 § 1 k.c. od dnia wezwania do zapłaty poszczególnych należności, mimo, że wymagalność roszczenia nastąpiła wcześniej. Według bowiem art. 14§1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2060 j.t.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Podkreślić należy, że strona pozwana potwierdziła 17 maja 2016r. zgłoszenie szkody przez powoda, wobec czego 30. dniowy termin do wypłaty odszkodowania upłynął 17 czerwca 2016 r., a zatem w opóźnieniu strona pozwana pozostawała od 18 czerwca 2016 r.

Powód domagał się od strony pozwanej zasądzenia 4280 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 14 września 2016 r. oraz 918,08 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 478,08 zł od 14 września 2016r. i od 440 zł od 1 sierpnia 2016r., gdyż pismem z 9 lipca 2016r. powód żądał zapłaty dwóch faktur w kwocie 250 zł i 190 zł, zaś pismem z 23 sierpnia 2016r. powód wezwał ponownie pozwaną do zapłaty zadośćuczynienia 6000 zł i odszkodowania 918,08 zł w terminie 14 dni od doręczenia wezwania tj. od 30 sierpnia 2016r. Pozwana nie uznała roszczeń powoda w żadnym zakresie. Stąd zdaniem Sądu odsetki należało naliczać zgodnie z żądaniem pozwu, mając też na względzie art. 321 k.p.c.

Odsetki zaś od rozszerzonego powództwa tj. od 10000 zł zadośćuczynienia zgodnie z żądaniem pozwu należało zasądzić od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu pisma procesowego tj. od 7 grudnia 2018r.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. Stronę pozwaną, jako przegrywającego proces, obciążały koszty postępowania w całości. Stąd zasądzono od strony pozwanej na rzecz powoda 4159 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, na które składały się: 2400 zł wynagrodzenie pełnomocnika powoda, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 182 zł koszt stawiennictwa pełnomocnika powoda na dwóch rozprawach (2 x 91 zł na trasie W. – K. - W.), 260 zł opłata sądowa od pozwu i 1300 zł zaliczka na wydatki związane z wydaniem opinii przez biegłego. Jednocześnie, ponieważ powód był zwolniony od części wydatków, Sąd nakazał stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku 758,68 zł, w tym 500 zł tytułem brakującej opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa oraz 258,68 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.