Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 marca 2018 roku (...) Oddział w T. odmówił wnioskodawcy J. Z. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. /decyzja w aktach ZUS/.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł wnioskodawca w dniu 16 kwietnia 2018 r . Wskazał ,że jego staż ogólny został nieprawidłowo wyliczony a ponadto ustalono nieprawidłowo datę powstania niezdolności do pracy./ odwołanie k- 3-5/.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podniesiono ,że niezdolność do pracy wnioskodawcy powstała z dniem 2 marca 2015 roku natomiast brak jest danych aby ustalić powstanie niezdolności do pracy w dniu 22 lipca 2013 roku./ odpowiedź na odwołanie k- 22-23/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Wnioskodawca J. Z. urodził się w dniu (...). Wnioskodawca ma wyuczony zawód ogrodnika, ukończył zasadniczą szkołę zawodową. Zawodowo naprawiał sprzęt ogrodniczy, był operatorem maszyn w zakładach chemicznych. Wykonywał następnie pracę kierowcy dostawcy i zajmował się montażem instalacji gazowej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Od czerwca 2017 roku wnioskodawca jest zatrudniony jako kierowca dostawca. Wnioskodawca ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności od 22.10.2014 r na stałe / niesporne, orzeczenie Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w S. w aktach ZUS/.

W dniu 26 lipca 2016 roku wnioskodawca złożył wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy / wniosek w aktach ZUS/. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 27 września 2016 roku wnioskodawca został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 28 lutego 2018 roku. Datę powstania niezdolności do pracy określono po 29 listopada 2013 roku. Wnioskodawca nie złożył sprzeciwu od powyższego odwołania od Komisji Lekarskiej ZUS /orzeczenie w aktach ZUS/. Decyzją z dnia 19.10.2016 r organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty /decyzja w aktach ZUS/. Postanowieniem z dnia 30 listopada 2017 roku odwołanie wnioskodawcy zostało odrzucone przez Sąd Okręgowy w Łodzi / niesporne, postanowienie w aktach ZUS/. Organ rentowy przywrócił wnioskodawcy termin do złożenia sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS. Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 9 lutego 2018 roku uznano wnioskodawcę za osobę częściowo niezdolną do pracy od dnia 2 marca 2015 roku do 31 maja 2017 roku. Jako datę powstania niezdolności do pracy wskazano dzień 2 marca 2015 roku. Ponadto wskazano ,że b rak jest danych na istnienie długotrwałej niezdolności do pracy w dniu 22 lipca 2013 roku /orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 9 .02. 2018 r w aktach ZUS/. Wobec powyższego orzeczenia organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję / niesporne/.

W ocenie lekarza internisty wnioskodawca choruje na idiopatyczną hiperkalcurię z osteoporozą , zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne z objawowym zespołem bólowym a ponadto zmiany zwyrodnieniowe prawego stawu biodrowego i stawów kolanowych. Wnioskodawca jest krążeniowo i wydechowo w pełni wydolny, ciśnienie tętnicze krwi jest w pełni prawidłowe Pod względem internistycznym wnioskodawca nie jest osoba niezdolną do pracy / opinia biegłego internisty k- 58-59/.

W ocenie neurologa wnioskodawca cierpi na zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym. Od wielu lat odczuwa bóle kręgosłupa, bioder i kolan. Ma rozpoznana zaawansowana osteoporozę oraz patologiczne złamania zakresie podudzia lewego , żeber oraz kości przedramienia lewego. W badaniu neurologicznym wnioskodawca nie jest osobą długotrwale niezdolna do pracy / opinia biegłego neurologa k-61-63/.

W ocenie ortopedy u wnioskodawcy występuje osteoporoza i związane z nią złamania osteoporotyczne nasad dalszych kości przedramienia lewego9, żeber , trójkostkowe podudzia lewego wszystkie bez istotnego upośledzenia funkcji ruchowej. Ponadto u wnioskodawcy występują zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym i stawów biodrowych z niewielkim upośledzeniem funkcji i zespołem bólowym. Z punktu widzenia biegłego ortopedy wnioskodawca jest zdolny do pracy / opinia biegłego ortopedy k- /.

W opinii biegłego reumatologa wnioskodawca nie jest osoba niezdolną do pracy. U wnioskodawcy jest rozpoznana osteoporoza oraz cierpi on na chorobę zwyrodnieniową stawów. Nie występują u niego obrzęki stawów ani ograniczenia ruchomości. Wnioskodawca nie przyjmuje z powodów reumatologicznych leków. Porusza się sprawnie / opinia biegłego reumatologa k- 109-109odw/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w aktach sprawy . Sąd oparł się na dokumentach załączonych do akt w tym , aktach organu rentowego. Ponadto w celu ustalenia stanu zdrowia wnioskodawca i daty powstania jego niezdolności do pracy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiadających schorzeniom wnioskodawcy, w tym na wniosek biegłego ortopedy – lekarza reumatologa. W ocenie Sądu opinie wszystkich biegłych są miarodajne dla ustalenia stanu zdrowia wnioskodawcy. Są one spójne i logiczne oraz wyczerpujące. Wszyscy biegli zbadali wnioskodawcę i zapoznali się z jego dokumentacją medyczną. Postawione przez nich rozpoznania medyczne są zbieżne. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności pozwalających na ich zdyskredytowanie. Sąd nie dopatrzył się konieczności dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych tych samych specjalności z urzędu. Należy dodać, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku II CR 817/73, nie publ.) Podkreślić należy również ,że wnioskodawca nie złożył żadnych zastrzeżeń do powyższych opinii.

Sąd zważył , co następuje :

Odwołanie wnioskodawcy nie jest zasadne a zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (art. 57 ust. 2 ustawy).

W oparciu o art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

2. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

3. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu (art. 14 ust. 1 ustawy emerytalnej).

Od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu, zwanej dalej „komisją lekarską”, w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia (art. 14 ust. 2a ustawy emerytalnej).

Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 14 ust.3 ustawy emerytalnej).

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zaskarżoną decyzją organ rentowy, po stwierdzeniu przez komisję lekarską ,że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy odmówił prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Należy mieć przy tym na uwadze, że na pojęcie niezdolności do pracy składają się pozostające w koniunkcji dwa elementy, a mianowicie element biologiczny oraz element ekonomiczny rozumiany, jako obiektywna utrata zdolności do zarobkowania. Zdolność do pracy, a zatem potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia ocenia się przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowości przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 września 2015 r. III AUa 610/14, Legalis nr 1360894).

W rozpoznawanej sprawie kwestią sporną podnoszoną przez wnioskodawcę była zarówno nieprawidłowo określona data powstania niezdolności do pracy jak i wadliwie wyliczony staż ubezpieczeniowy.

Odnosząc się do pierwszego zarzutu wnioskodawcy dotyczącego daty powstania u niego niezdolności do pracy wskazać należy ,że w opiniach wszystkich biegłych z uwagi na schorzenia na jakie cierpi wnioskodawca nie jest i nie był on niezdolny do pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) . Opinie biegłych w tym zakresie są jednoznaczne i brak jest jakichkolwiek podstaw do ich kwestionowania. Nie ulega wątpliwości ,że wnioskodawca jest osoba chorą ale schorzenia na jakie cierpi nie czynią go niezdolnym do pracy w rozumieniu przepisów ustawy.

Należy wskazać ,iż o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Decydująca dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. (vide: wyrok SA w Szczecinie w sprawie III AUa 254/13 z dnia 18.09.2013r, Lex 1378800, wyrok SA w Katowicach w sprawie III AUa 2183/12 z dnia 9.07.2013 , Lex 1363251) .

W rozpoznawanej sprawie bez znaczenia pozostaje okoliczność ,że wnioskodawca ma orzeczony stopień niepełnosprawności. Okoliczność, iż wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym nie ma znaczenia dla rozpoznania sprawy. Kryteria oceny niepełnosprawności są inne niż niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i określone przez inną ustawę – ustawę z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity Dz.U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.).

Kryteria zaliczania do poszczególnych stopni niepełnosprawności określa ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity Dz.U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.). W art. 3 ustawy ustala się trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki , które przepisy ustawy definiują w swojej treści.

Standardy w zakresie kwalifikowania do stopni niepełnosprawności – lekkiego, umiarkowanego i znacznego stopnia niepełnosprawności – określają §29, § 30 i § 31 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 roku w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. Nr 139, poz. 1328 ze zm.). W związku z powyższym zaliczenie danej osoby do stopnia niepełnosprawności nie jest tożsame z uznaniem jej za częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 stycznia 2005 roku jaki zapadł w sprawie o sygnaturze akt I UK 102/04 ( LEX 589952) pojęcia niepełnosprawności, które zawiera art. 4 ustawy z 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie można utożsamiać z pojęciem niezdolności do pracy, określonym w art. 12 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Nie są one tożsame, a różnice między nimi występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej, jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów, które z kolei stanowią przesłankę do przyznania innego rodzaju świadczeń bądź uprawnień.

Ponieważ wnioskodawca nie był i nie jest osoba długotrwale niezdolną do pracy ani całkowicie ani częściowo bez znaczenia pozostaje prawidłowość ustalenia przez organ rentowy jego stażu ubezpieczeniowego. W tym miejscu podnieść należy ,że wnioskodawca nie wskazał jakich okresów składkowych i nieskładkowych organ nie zaliczył pomimo dostępu do całej dokumentacji ZUS załączonej do akt sprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił odwołanie.