Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie Wydział I Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2018 r. na rozprawie

sprawy z powództwa B. w U.

przeciwko A. P., L. P. i Skarbowi Państwa - Staroście (...)

o stwierdzenie nieważności umowy

na skutek apelacji powoda B. w U.

oraz zażalenia pozwanego Skarbu Państwa - Starosty (...)

od wyroku Sądu Okręgowego w Krośnie

z dnia 7 września 2016 r., sygn. akt I C 411/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w części zasądzającej od powoda na rzecz Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej wynagrodzenie za reprezentowanie pozwanego Skarbu Państwa w procesie w ten sposób, że zasądza z tego tytułu dalszą kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych,

II.  oddala apelację powoda w całości i zażalenie Skarbu Państwa Starosty (...) w pozostałej części,

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanych A. P. i L. P. kwotę 4.359,31 (cztery tysiące trzysta pięćdziesiąt dziewięć 31/100) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego,

IV.  zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 4.050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Bogdan Ziemiański SSA Jan Sokulski SSO del. Agnieszka Staniszewska - Perenc

Sygn. akt I ACa 894/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 stycznia 2018 r.

Wyrokiem z dnia 7 września 2016 r. sygn. I C 411/15 Sąd Okręgowy w Krośnie oddalił powództwo B. w U. o stwierdzenie nieważności umowy sprzedaży nieruchomości położonej w B. oznaczonej jako działka nr (...) zabudowanej budynkiem mieszkalnym, dla której Sad Rejonowy w Lesku prowadzi księgę wieczystą nr (...) zawartej w dniu 18 kwietnia 2013 r. przed notariuszem L. R.. A Nr (...) między pozwanymi Skarbem Państwa w imieniu którego działał Starosta (...) a A. P. i L. P..

Sąd Okręgowy zasądził także od powoda na rzecz pozwanych A. P. i L. P. solidarnie kwotę 6.742,62 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na rzecz Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 3.600 zł tytułem wynagrodzenia za reprezentowanie pozwanego Skarbu Państwa w procesie, oraz nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krośnie - kwotę 3.932 zł tytułem brakującej opłaty sądowej od pozwu.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy ustalił, że nieruchomość położona w B., gmina L., powiat (...), województwo (...) oznaczona w ewidencji gruntów i budynków jako działka o nr ew. 19/2 o powierzchni 0,0691 ha zabudowana budynkiem mieszkalnym, dla której Sąd Rejonowy w Lesku VII Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w U. prowadzi księgę wieczystą o nr (...) Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 22 sierpnia 1989 r. weszła w skład (...). Początkowo B. nie posiadając osobowości prawnej sprawował zarząd nad wskazaną nieruchomością, a następnie od dnia 1 stycznia 1998 roku zarząd trwały. Pismem z dnia 28 maja 2007 r. Starosta (...) wystąpił o przyjęcie stanowiska w sprawie sprzedaży m.in. nieruchomości objętej przedmiotowym postępowaniem, wskazując jednocześnie na możliwość wydania decyzji o wygaśnięciu trwałego zarządu w stosunku do nieruchomości objętych wnioskiem na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa. W odpowiedzi B. nie wyraził zgody na sprzedaż.

Decyzją z dnia 22 sierpnia 2011 r. Starosta (...) na podstawie art. 10 ust. 2a powołanej wyżej ustawy orzekł o wygaśnięciu trwałego zarządu sprawowanego przez B. w stosunku do przedmiotowej nieruchomości. Decyzję tą utrzymał w mocy Wojewoda (...). Wyrokiem z dnia 13 maja 2014 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez B. na w/w decyzję Wojewody (...).

Kolejno Sad Okręgowy ustalił, że z uwagi na brak zarządu trwałego B. nad sporną nieruchomością P. nabywając osobowość prawną z dniem 1 stycznia 1998 r. nie nabył prawa jej użytkowania wieczystego. Po dokonaniu uzgodnień z pozwanymi L. P. i A. P. mając na względzie prawidłowość złożonego przez nich uprzednio wniosku i okoliczność spełniania wszystkich warunków przewidywanych przez ustawę z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa, Starosta (...) dokonał sprzedaży nieruchomości należącej do Skarbu Państwa. Przedmiotową umowę podpisano w przepisanej formie aktu notarialnego przed notariuszem L. A. w dniu 18 kwietnia 2013 r. ustalając wartość sprzedawanej nieruchomości na 90.600 zł , zaś cenę przy uwzględnieniu ulgi ustawowej na 11.960 zł. Na podstawie umowy dokonano adekwatnego wpisu do księgi wieczystej nieruchomości.

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń na podstawie dowodów z powołanych w uzasadnieniu dokumentów, wskazując, że wszystkie przedstawione w toku postępowania przez strony procesu dowody dokumentarne nie budziły żadnych wątpliwości Sądu tak w zakresie ich autentyczności jak również prawdziwości, a także żadna ze stron ich nie kwestionowała.

W ocenie Sądu Okręgowego nie zachodziły podstawy do uwzględniania powództwa, albowiem zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa przedmiotowa ustawa reguluje zasady i tryb zbywania mieszkań wchodzących w skład budynków mieszkalnych, będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa, osobom uprawnionym, na warunkach preferencyjnych. Zapatrywanie ustawodawcy wyrażone już w pierwszym artykule tworzonego w/w aktu prawnego wprost wskazuje na szczególny charakter zawartych w nim norm. Owe regulacje mają na celu uwypuklenie interesu wskazanych w ustawie jednostek i ułatwienie im nabywania nieruchomości określonych kategorii stawiając ich interes ponad inne. Ustawodawca wprost przewidział we wskazanej ustawie przypadki, w których należy stosować w/w przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, na co wskazał chociażby w art. 2 pkt 3.

Sąd Okręgowy uzasadniał, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości odbywała się na podstawie w/w ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa. Nie budziła wątpliwości sądu I instancji kwestia, iż Starosta (...), jako przedstawiciel Skarbu Państwa był podmiotem legitymowanym do występowania w jego imieniu podczas dokonywania spornej transakcji. Umowa była zgodna ze wskazaną ustawą. Procedura podjęta w wyniku wpłynięcia wniosku L. i A. P. o sprzedaż nieruchomości po części była przedmiotem badań organów administracyjnych, także Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, które to podmioty nie stwierdziły uchybień pomimo wskazywanej przez powoda braku zgody. Konieczność zawarcia porozumienia co prawda wynika z art. 19 ustawy o gospodarce nieruchomościami, lecz przedmiotowa transakcja dokonywana była na podstawie przepisów ustawy o zasadach zbywania mieszkań (…), które przewidują uprzywilejowany tryb zawierania tego typu umów, a które nie odsyłają do wspomnianego wyżej przepisu prawa. Tak więc wskazać należy, iż Starosta P. jako reprezentant Skarbu Państwa nie miał obowiązku uzyskania zgody B. na przedmiotową sprzedaż. Niniejsza czynność cywilnoprawna, do której doszło pomiędzy pozwanymi przebiegała więc w pełni zgodnie z przepisami przewidzianymi dla jej dokonania i nie ma podstaw do przyjęcia jej nieważności.

Sąd Okręgowy podnosił także, że w niniejszej sprawie nie mają zastosowania przepisy art. 19 ust. 1-2 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz art. 58 § 1 k.c. Ustawodawca bowiem w przypadku m.in. braku porozumienia z dyrektorem Parku Narodowego przewidział odpowiedzialność na zasadach ogólnych, która nie obejmuje swoim zasięgiem sankcji nieważności umowy. Powołał tu Sąd Okręgowy orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz stanowisko doktryny (G. B. wyd. L. N. 2014) wskazujące na rozumienie pojęcia „odpowiedzialności na zasadach ogólnych” w odniesieniu do art. 36 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Poglądy te zdaniem sądu I instancji odpowiadają rozumieniu tego terminu także w odniesieniu do art. 19 ust. 3 tejże ustawy. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie podzielił przytoczonego przez stronę powodową stanowiska E. B., które stanowi odmienną interpretację użytego przez ustawodawcę sformułowania.

Sąd I instancji nadmienił jeszcze, że nie można w przedmiotowej sprawie mówić o niezrealizowaniu przez pozwanych prawa pierwokupu nieruchomości, jakie miałoby przysługiwać Skarbowi Państwa na podstawie ustawy o ochronie przyrody. Powód zupełnie bezpodstawnie przyjął w pozwie, iż owo porozumienie zastępuje niejako prawo pierwokupu przysługujące P., które ten realizuje na rzecz Skarbu Państwa. Jak wynika z art. 596 k.c. prawo pierwokupu powinno wprost wynikać z treści czynności prawnej lub też ustawy. Jego treść sprowadza się do zastrzeżenia dla jednej ze stron pierwszeństwa kupna oznaczonej rzeczy na wypadek, gdyby druga strona sprzedała rzecz osobie trzeciej. Ustawodawca w art. 19 ust 1 -2 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie nadał P. tego prawa, a jedynie wskazał na czynność w formie porozumienia, którego skutki są zasadniczo inne niż prawo pierwokupu. Prawo pierwokupu nie przysługiwało powodowi również na podstawie ustawy o ochronie przyrody. Słusznie sam powód zaznaczył, iż doszłoby w ten sposób do absurdu, że to sprzedający miałby korzystać z prawa pierwokupu, co wprost stoi w sprzeczności z celem tego prawa, które ma przysługiwać osobom trzecim w stosunku do stron umowy. Zaznaczył jeszcze sąd I instancji, że ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań (…) nie odsyła w swoich regulacjach do wskazanego przepisu. Nabywcom przedmiotowej nieruchomości przysługiwało prawo pierwszeństwa, które to powoduje eliminację innych podmiotów ubiegających się o tę samą nieruchomość (por. uchwała składu 7 sędziów SN z 23 lipca 1992 r., III CZP 62/92).

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. mając na względzie wynik procesu, a więc oddalenie powództwa w całości. Koszty należne pełnomocnikowi pozwanego –Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej zostały ustalone zgodnie z art. 99 k.p.c. na poziomie wynagrodzenia należnego adwokatowi.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył powód B. w U., zaskarżając wyrok w całości i zarzucił:

1) naruszenie następujących przepisów prawa postępowania, a to:

a) art. 233 k.p.c. poprzez sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego, a to ustalenie, iż pomimo faktu, iż powód nie wyrażał zgody na sprzedaż nieruchomości po otrzymaniu zawiadomienia z dnia 28 maja 2007 roku i to późniejsza sprzedaż nieruchomości nie stanowi naruszenia prawa, o czym wypowiedziały się sądy administracyjne, podczas gdy:

- zawiadomienia Starosty z dnia 28 maja 2007 roku i braku zgody powoda z dnia 18 czerwca 2007 roku, nie można utożsamiać z obowiązkiem uzyskania poprzedzającego sprzedaż, porozumienia w trybie przepisu art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, chociażby z tego powodu, że adresatem zawiadomienia z maja 2007 roku był park narodowy jako statio fisci Skarbu Państwa, a sprzedaż następowała w stanie prawnym już wymagającym porozumienia z państwową osobą prawną,

- zawiadomienia z dnia 28 maja 2007 roku nie można utożsamiać z obowiązkiem uzyskania poprzedzającym sprzedaż nieruchomości porozumienia w trybie przepisu art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, która nastąpiła 18 kwietnia 2013 roku, w więc w bez mała 6 lat później (!),

- przedmiotem analizy sądów administracyjnych była wyłączenie procedura wygaszenia trwałego zarządu powoda do spornej nieruchomości, a nie zamiar rozporządzenia tą nieruchomością,

2) art. 227 k.p.c. oraz art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak ustaleń w zakresie, czy Starosta (...) dokonał kwestionowanej czynności prawnej w ogóle bez rozpoczęcia postępowania zmierzającego do zawarcia porozumienia z powodem, czy też po podjęciu takich czynności, lecz już tylko bez samego porozumienia z powodem,

3) naruszenie następujących przepisów prawa materialnego, a to:

a) przepisu art. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami nie mają zastosowania do spraw uregulowanym innymi ustawami w zakresie dotyczącym gospodarki nieruchomościami, podczas gdy treść przepisu art. 2 ustawy stanowi, iż ustawa ta nie narusza innych ustaw w zakresie dotyczącym gospodarki nieruchomościami, a zatem ma zastosowanie posiłkowe, co w konsekwencji doprowadziło do niezastosowania przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, podczas gdy miał on zastosowanie w przedmiotowej sprawie,

b) przepisów art. 1 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1 ustawy o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż przedmiotowa ustawa zawiera kompletną i kompleksową regulacje dotyczącą zbywania określonych w niej nieruchomości, wyłączając tym samym zastosowanie wszystkich innych ustaw przy transakcjach zbycia tych nieruchomości, podczas gdy ustawa ta nie zawiera regulacji kompletnej i kompleksowej, a jedynie ustanawia pierwszeństwo stosowania jej przepisów jako szczególnych w stosunku do innych ustaw, które znajdują jednak zastosowania w zakresie nieuregulowanym w ustawie o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa,

c) przepisu art. 19 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż umowa zawarta z naruszeniem obowiązku wynikającego z przepisu art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie jest nieważna, a jedynie obydwie strony takiej czynności prawnej ponoszą wobec parku narodowego odpowiedzialność odszkodowawczą i pominięciu przy jego wykładni:

- art. 2 w zw. z art. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów naturalnych kraju, ustanawiającego zasadę, iż zasoby naturalne (...) [w tym zasoby przyrodnicze parków narodowych] stanowiące własność Skarbu Państwa nie podlegają przekształceniom własnościowym, z zastrzeżeniem przepisów zawartych w ustawach szczególnych,

- art. 10 ust. 5 oraz ust. 5h ustawy o ochronie przyrody, ustanawiającego na rzecz parku narodowego ustawowe prawo pierwokupu zbywanej nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa z obowiązkiem ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na rzecz uprawnionego parku narodowego,

- przepisów ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody ustanawiającej z dniem 1 stycznia 2012 roku wszystkie parki narodowe - państwowymi osobami prawnymi,

W oparciu o powyższe powód domagał się zmiany zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienie powództwa w całości zgodnie z żądaniem pozwu wraz ze stosownym rozstrzygnięciem o kosztach postępowania apelacyjnego, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego.

Pełnomocnik pozwanego Skarbu Państwa - Starosty (...) Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa (aktualnie Prokuratoria Generalna Rzeczpospolitej Polskiej) wniósł zażalenie na rozstrzygnięcie o kosztach zawarte w wyroku Sadu Okręgowego tj. w takim zakresie w jakim Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę poniżej 7.200 zł tj. co do kwoty 3.600 zł zarzucając sądowi I instancji nieuwzględnienie, iż Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa składała zażalenie na postanowienie sądu z dnia 7.01.2016 r., w którym wnosiła o zasadzenie kosztów postępowania zażaleniowego, oraz, że starszy radca (...) na rozprawie w dniu 31.08.2016 r. wnosił o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w tym kosztów należnych za postępowanie zażaleniowe.

W odpowiedzi na apelację powoda Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa wniosła o jej oddalenie i zasadzenie na rzecz Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 11 stycznia 2018 r. powód wniósł i wywodził jak we wniesionej apelacji. Pełnomocnik pozwanych A. P. i L. P. wniósł jak w odpowiedzi na apelację, czyli o jej oddalenie i zasądzenie na rzecz pozwanych kosztów postępowania apelacyjnego według przedłożonego spisu kosztów.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja strony powodowej nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się do podniesionych w niej zarzutów, wskazać należy, że nie dały podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny jako sąd merytoryczny w granicach wniesionej apelacji jest uprawniony do merytorycznego rozpoznania sprawy. Oznacza to, że może dokonywać własnych ustaleń faktycznych prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestając na materiale zebranym w sądzie I instancji (art. 382 k.p.c. i art. 378 § 1 k.p.c.).

Powyższa analiza pozwala stwierdzić, że stanowisko sądu I instancji, zarówno w zakresie ustaleń faktycznych oraz ich oceny prawnej w całości pokrywa się z argumentacją zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wywody zaprezentowane w apelacji, w tym podniesione zarzuty, w których skarżący ograniczył się do przedstawienia swojej oceny materiału dowodowego i oceny prawnej, nie mogły stanowić wystarczającej podstawy do weryfikacji orzeczenia sądu I instancji w postulowanym przez apelującego kierunku. Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe w niezbędnym zakresie, a zebrany w sprawie materiał dowodowy poddał wszechstronnej i logicznej ocenie. Skoro zaś sąd ten poczynił w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, to Sąd Apelacyjny je w pełni podziela i przyjmuje za własne.

W pierwszej kolejności rozważone zostaną zarzuty naruszenia prawa procesowego, albowiem skierowane są one na zakwestionowanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, ta zaś, z reguły determinuje zastosowanie prawa materialnego.

Zgodnie z przepisem art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Wyrażona w tym przepisie zasada swobodnej oceny dowodów oznacza, że jeżeli sąd zgromadził materiał dowodowy z poszanowaniem przepisów prawa procesowego, wszechstronnie ów materiał ocenił (tzn. odniósł się do wszystkich dowodów mających w sprawie istotne znaczenie, w ich wzajemnych relacjach względem siebie) i wyprowadzając wnioski natury faktycznej nie naruszył reguł logicznego myślenia i doświadczenia życiowego – dokonana w konkretnej sprawie ocena dowodów powinna pozostawać pod ochroną prawa procesowego.

Prawidłowe postawienie tego zarzutu wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył sąd przy ocenie poszczególnych, określonych dowodów (por. wyrok SN z dnia 28 kwietnia 2004 roku, V CK 398/03, LEX nr 174215; wyrok SN z dnia 13 października 2004 roku, III CK 245/04, LEX nr 174185). Apelacja takich wymagań nie spełnia i nie wykazuje, aby dokonana przez Sąd ocena dowodów oraz oparte na niej wnioski były dotknięte uchybieniami. Pozwany w ramach zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w rzeczywistości nie kwestionuje ustaleń w zakresie faktów, lecz ich kwalifikację na gruncie prawa materialnego. Powyższe okoliczności pozwalają na przyjęcie, że ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji nie zostały skutecznie zakwestionowane.

Podkreślić należy, że sąd pierwszej instancji ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, przy czym ocena sędziowska nie może mieć jednak charakteru dowolnego. Przepis art. 233 § 1 k.p.c., przy uwzględnieniu treści art. 328 § 2 k.p.c., nakłada na sąd orzekający obowiązki: po pierwsze - wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, po drugie - uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, po trzecie - skonkretyzowania okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, po czwarte - wskazania jednoznacznego kryterium oraz argumentacji pozwalającej - sądowi wyższej instancji i skarżącym - na weryfikację dokonanej oceny w przedmiocie uznania dowodu za wiarygodny, bądź też jego zdyskwalifikowanie, po piąte - przytoczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia dowodów, na których sąd się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności. Ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zatem zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego rozumowania oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Ustalenia faktyczne dokonane na podstawie tak ocenionych dowodów nie mogą wykazywać błędów tak faktycznych, tzn. nie mogą być sprzeczne z treścią dowodów, jak i logicznych - błędności rozumowania i wnioskowania.

Dokonując oceny ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy, Sąd Apelacyjny uznał, iż - wbrew odmiennym poglądom skarżącego - art. 233 § 1 k.p.c. nie został naruszony. Przeciwnie, należy uznać, że postępowanie dowodowe w sprawie przeprowadzone zostało w sposób prawidłowy, a ocena zgromadzonych dowodów była wnikliwa. Zarzut naruszenia oceny zebranego materiału dowodowego trudno jest uwzględnić, chociażby dlatego, że wszystkie dowody zebrane w sprawie są dokumentami, których żadna ze stron nie kwestionowała. Ustalenia dokonane przez sąd I instancji nie mogą być zatem skutecznie podważone, skoro stan faktyczny sprawy jest bezsporny. Skarżący powołując przepis art. 233 k.p.c. w rzeczywistości zarzuca sądowi nie błędną ocenę stanu faktycznego sprawy, ale nieprawidłowe wnioski dotyczące stanu prawnego i błędną wykładnię prawa.

W szczególności Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie utożsamił braku zgody powoda na sprzedaż spornej nieruchomości z obowiązkiem uzyskania poprzedzającego sprzedaż porozumienia w trybie art. 19 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Stwierdzenie powoda w tym przedmiocie jest sprzeczne z treścią zaskarżonego wyroku.

Sąd I instancji nie naruszył także art. 227 k.p.c. w związku z art. 328 § 2 k.p.c. Wprawdzie nie wyraził wprost, czy Starosta dokonał sprzedaży bez wdrożenia postępowania zmierzającego do zawarcia porozumienia czy po podjęciu takich czynności, lecz treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że rozmowy między Starostą a Parkiem Narodowym dotyczące sprzedaży między innymi spornej nieruchomości miały miejsce. W szczególności Sąd Okręgowy przytoczył pisma Starosty (...) z dnia 28 maja 2007 r. oraz odpowiedź powoda na to pismo z dnia 18 czerwca 2007 r. Sąd Apelacyjny na podstawie dopuszczonych przez Sąd Okręgowy dowodów z dokumentów uzupełnia te ustalenia o tyle, że stwierdza, iż Starosta (...) i przedstawiciele powoda toczyli rozmowy mające na celu wypracować porozumienie, do którego jednak nie doszło. Świadczy o tym jednoznacznie pismo z lutego 2009 r. (dokładna data nieczytelna) podpisane przez Dyrektora T. W., kierowane do Starosty (...) (k. 41), z którego treści wprost wynika, że między stronami toczyły się rozmowy dotyczące sprzedaży między innymi nieruchomości objętej sporną umową. Świadczy to jednoznacznie, iż sprzedaż nieruchomości pozwanym P. była poprzedzona czynnościami zmierzającymi do zawarcia porozumienia, mimo, że do niego nie doszło.

Powód zarzucił również, że sąd I instancji dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego. W pierwszej kolejności zarzut ten dotyczył naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Powód twierdzi, że sąd I instancji przyjął iż przepisy tej ustawy nie mają zastosowania do spraw uregulowanych innymi ustawami, podczas gdy z treści przepisu art. 2 wynika, iż ustawa nie narusza innych ustaw w zakresie dotyczącym gospodarki nieruchomościami, a zatem ma zastosowanie posiłkowe, co w końcu zdaniem skarżącego doprowadziło do niezastosowania przepisu art. 19 ust. 1 ustawy, podczas gdy miał on zastosowanie.

W pierwszej kolejności należy podnieść, że przedstawiony wyżej zarzut zupełnie nie koresponduje z uzasadnieniem zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy nie użył stwierdzeń i nie wyciągnął wniosków objętych tym zarzutem. Analizując jednak przepis art. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami należy zauważyć, że jego treść wskazuje, że ustawa nie narusza innych ustaw w zakresie dotyczącym gospodarki nieruchomościami, a w szczególności wymienionych w punktach tego przepisu, ale nie tylko. Przepis ten określa relacje między przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami a innymi ustawami. Wymieniono w nim „w szczególności" akty prawne, których ustawa o gospodarce nieruchomościami nie narusza w zakresie dotyczącym gospodarki nieruchomościami, przy czym nie tylko przepisy ustaw wymienionych w art. 2 u.g.n., ale także przepisy innych ustaw dotyczących nieruchomości. W przypadku kolizji pomiędzy przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami a przepisami innej ustawy, zarówno wymienionej w art. 2 u.g.n., jak i tam niewymienionej, pierwszeństwo stosowania mają przepisy innych ustaw (które należy uznać za odrębne), natomiast przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami mogą być stosowane wtedy, gdy z treści innej ustawy nie można wnioskować, że się ich nie stosuje. Poza tym są stosowane, gdy w innej ustawie zawarto odesłanie typu „w sprawach nieuregulowanych stosuje się przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami" (por. wyrok SN z dnia 18 lutego 2009 r. I CSK 389/08, LEX nr 560511, wyroki WSA w Lublinie z dnia 3 listopada 2009 r., (...) SA/Lu 368/09, LEX nr 531591, oraz WSA w Warszawie z dnia 1 września 2006 r., I SA/Wa 770/06, LEX nr 256599). Przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami mają więc charakter uzupełniający w stosunku do innych ustaw, w zakresie w nich nieuregulowanym, zwłaszcza, że te inne ustawy mogą też zawierać przepisy odsyłające do przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami. Ustawa z dnia 15.12.2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa nie zawiera w swej treści takiego odesłania i tylko tyle w tym przedmiocie uzasadnił Sąd Okręgowy. Podkreślał natomiast, że sprzedaż nieruchomości nastąpiła na podstawie ustawy z dnia 15.12.2000 r., co wykluczało uzyskanie zgody powoda na sprzedaż nieruchomości. Takie stwierdzenie Sądu Okręgowego zawiera pewne uproszczenie, a nawet skrót myślowy. Brak konieczności uzyskania zgody nie wynika z ustawy z dnia 15.12.2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa, a z art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, o czym w dalszej części uzasadnienia.

Stosowanie ustawy o gospodarce nieruchomościami do sytuacji objętej regulacją innej ustawy (tutaj ustawy z 15.12.2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa) jest zatem możliwe, gdy jednoznacznie nie wynika z niej wyłączenie stosowania przepisów komentowanej ustawy. Brak w tej ustawie takiego wyłączenia i jednoczesny brak w niej uregulowań dotyczących kwestii odmiennie uregulowanych w ustawie o gospodarce nieruchomościami powoduje, że w razie potrzeby można uzupełniająco stosować przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Ustalenie zakresu stosowania ustawy o gospodarce nieruchomościami do spraw i okoliczności objętych regulacją innej ustawy wymaga w pierwszej kolejności analizy przedmiotowego zakresu innej ustawy (zarówno gdy stosuje się wykładnię literalną, jak i funkcjonalną). Jeśli przy zastosowaniu wykładni funkcjonalnej okaże się, że dana kwestia nie została objęta przepisami innej ustawy, a powinna podlegać pewnej regulacji, to należy zastosować do niej przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Sąd Apelacyjny uznaje, że przy sprzedaży nieruchomości położonej na obszarze parku narodowego w. tym wypadku na obszarze B. w U. art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami ma zastosowanie, jednak Sąd Okręgowy wydając zaskarżony wyrok w sprawie nie naruszył przepisu art. 19 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami uznając, że umowa z dnia 18 kwietnia 2013 r. jest ważna.

Przepis art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi, że sprzedaż nieruchomości, oddawanie w użytkowanie wieczyste, użytkowanie, najem lub dzierżawę, jeżeli są położone na obszarach parków narodowych - wymaga porozumienia z dyrektorem właściwego parku narodowego. Ustawa o gospodarce nieruchomościami nie wskazuje jednak na czym ma polegać wymagane porozumienie i czego ono powinno konkretnie dotyczyć. Powód z treści tego przepisu wysnuwa wniosek, ze porozumienie to jest równoznaczne ze zgodą na sprzedaż nieruchomości. Sąd Apelacyjny poglądu tego jednak nie podziela. Gdyby bowiem ustawodawca chciał, by sprzedaż nieruchomości na obszarach parków narodowych wymagała zgody dyrektora parku, to wyraziłby to w przepisie ustawy. Skoro jednak ustawodawca zgody takiej nie wymaga i nie wyraził tego wprost w przepisie, to należy uznać, że zgoda dyrektora parku narodowego nie jest wymagana. Co ustawodawca miał na myśli pisząc o porozumieniu trudno określić. Zdaniem Sądu Apelacyjnego porozumienie to mogłoby zawierać kwestie związane z dodatkowymi warunkami sprzedaży nieruchomości, oddawania w użytkowanie wieczyste, użytkowanie, najem lub dzierżawę nieruchomości ze względu na szczególne ich położenie (w tym wypadku na terenie parku narodowego). W przypadku niespełnienia warunku porozumienia z organem administracji rządowej przy sprzedaży nieruchomości, oddawaniu w użytkowanie wieczyste, użytkowanie, najem lub dzierżawę, strony umowy ponoszą odpowiedzialność na zasadach ogólnych - art. 19 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Według tej regulacji odpowiedzialność na zasadach ogólnych oznacza deliktową odpowiedzialność odszkodowawczą, stosownie do art. 417 k.c. w związku z art. 77 ust. 1 Konstytucji RP. Należy uznać, że użyte w ustawie wyrażenie: sprzedaż „wymaga porozumienia" oznacza, że brak porozumienia nie ma wpływu na skuteczność czynności prawnej (tak komentarze do ustawy o gospodarce nieruchomościami L. W., J. S., A. N., G. B. i G. M., a także pośrednio wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3.09.2003 r. II CKN 417/01, z 7.03.2003 r. IV CKN 1842/00, z 7.07.2011 r. II CSK 411/10). Prezentowany przez powoda pogląd E. K. wskazujący, iż naruszenie przepisu art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami powoduje nieważność czynności prawnej jest odosobniony, sprzeczny z brzmieniem przepisu art. 19 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami i orzecznictwem Sądu Najwyższego dotyczącym art. 36 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Należy bowiem podnieść że odpowiedzialność na zasadach ogólnych dotyczy odpowiedzialności odszkodowawczej, a nie nieważności postępowania. Nieważność postępowania, jeśli ma być skutkiem naruszenia danego przepisu ustawy, jest określona wprost w danej ustawie. Nieważność postępowania wynikająca natomiast z przepisu ogólnego art. 58 § 1 i 2 k.c. występuje wtedy gdy czynność prawna jest sprzeczna z ustawą, ma na celu obejście przepisu ustawy lub jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Wskazać należy, że powód nie wykazał, z jakim przepisem ustawy i jaką ustawą jest sprzeczna umowa sprzedaży z dnia 18.04.2013 r. Podnieść bowiem należy, że czynność ta została dokonana na podstawie przepisów szczególnych, szczególnej ustawy - a to z dnia 15.12.2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa. Nawet jeśli przyjąć, że umowa z dnia 18.04.2013 r. jest sprzeczna z art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami (wobec braku porozumienia między starostą a dyrektorem parku narodowego), to zgodnie z art. 58 § 1 k.c. właściwy przepis ustawy o gospodarce nieruchomościami (art. 19 ust. 3) przewiduje inny skutek tj. odpowiedzialność na zasadach ogólnych. Podkreślić jeszcze należy, że art. 36 ustawy o gospodarce nieruchomościami także przewiduje w swej treści sankcję odpowiedzialności na zasadach ogólnych. Orzecznictwo do tego przepisu (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3.09.2003 r. II CKN 417/01, z dnia 7.03.2003 r. IV CKN 1842/00, z dnia 7.07.2011 r. II CSK 411/10) jednoznacznie stwierdza, że odpowiedzialność na zasadach ogólnych oznacza odpowiedzialność odszkodowawczą i zdecydowanie wyklucza przyjęcie nieważności czynności prawnej. Ta sama sankcja w tej samej ustawie nie może być zatem rozumiana odmiennie w stosunku do poszczególnych przepisów tej samej ustawy. Byłaby to nieuzasadniona niekonsekwencja.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Apelacyjny nie stwierdza naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisu art. 19 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

W tym kontekście nie można także stwierdzić naruszeń art. 2 w związku z art. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów naturalnych kraju, ustanawiającego zasadę, iż zasoby naturalne (...) [w tym zasoby przyrodnicze parków narodowych] stanowiące własność Skarbu Państwa nie podlegają przekształceniom własnościowym, z zastrzeżeniem przepisów zawartych w ustawach szczególnych. Ustawa z 15.12.2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa jest ustawą szczególną w rozumieniu art. 2 ustawy z 2001 r. o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów naturalnych kraju. Skoro ustawa z dnia 15.12.2000 r. nie wyłącza sprzedaży nieruchomości położonych na terenach parków narodowych i nie czynią tego także inne ustawy, to zarzut naruszenia przepisów art. 1 ust. 1 pkt 5 i art. 2 ustawy o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów naturalnych kraju jest bezzasadny. Analogicznie wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia z dnia 28 czerwca 2017 r. IV CSK 509/16, przy czym w orzeczeniu tym stan faktyczny dotyczył nieruchomości leśnych. Podnieść jeszcze należy, że nieruchomość objęta sporną umową (działka nr (...)) jest nieruchomością zabudowaną. Nie stanowi więc zasobów przyrodniczych, co tym bardziej wskazuje, ze nie powinna być objęta ustawą o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów naturalnych kraju. Samo położenie nieruchomości na terenie parku narodowego nie kwalifikuje jej bezkrytycznie do zasobów przyrodniczych.

Nie naruszył także Sąd Okręgowy art. 10 ust. 5 oraz ust. 5h ustawy o ochronie przyrody, ustanawiającego na rzecz parku narodowego ustawowe prawo pierwokupu zbywanej nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa z obowiązkiem ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na rzecz uprawnionego parku narodowego. Przede wszystkim podnieść należy, że przepisy te określają prawo parku narodowego do pierwokupu nieruchomości położonej w granicach parku narodowego na rzecz Skarbu Państwa. Skoro jednak nieruchomość objęta sporną umową z dnia 18.04.2013 r. była własnością Skarbu Państwa, to przepis art. 10 ust. 5 ustawy o ochronie przyrody nie ma w tej sytuacji zastosowania. Zupełnie nieracjonalnym byłoby, gdyby park narodowy korzystał z prawa pierwokupu czyli w istocie kupował nieruchomość od Skarbu Państwa na rzecz tego samego Skarbu Państwa. Należy więc wnioskować, że przepis ten dotyczy nieruchomości, których właścicielami są inne podmioty niż Skarb Państwa. Skoro więc przepis ten nie ma zastosowania to także przepis art. 10 ust. 5h nie ma zastosowania do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Sąd Okręgowy nie naruszył także przepisów art. 1 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1 ustawy o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika bowiem, jak to twierdzi apelujący, że sąd przyjął, iż przedmiotowa ustawa zawiera kompletną i kompleksową regulację dotyczącą zbywania określonych w niej nieruchomości. Owszem, sąd I instancji uznał, że powoływane przez powoda przepisy nie mają zastosowania do stanu faktycznego sprawy i nie mogą być podstawą stwierdzenia nieważności umowy, jednak nie wyłączył w zupełności możliwości zastosowania innych ustaw w kwestiach nieuregulowanych przez ustawę z dnia 15.12.2000 r. Takie stwierdzenie jest nieuzasadnionym uproszczeniem, tym bardziej, że sam powód przyznaje w apelacji, iż ustawa ta ustanawia pierwszeństwo stosowania jej przepisów jako szczególnych w stosunku do innych ustaw, które znajdują jednak zastosowania w zakresie nieuregulowanym w ustawie o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa.

Dla porządku przypomnieć jeszcze należy, że przed 1.01.2012 r. tj. przed wejściem w życie ustawy z dnia 18.08.2011 r. o zmianie ustawy o ochronie przyrody oraz niektórych ustaw, nieruchomości położone w obrębie parków narodowych będące własnością Skarbu Państwa były w trwałym zarządzie parków narodowych. Nieruchomość objęta sporną umową czyli działka nr (...) położona w B. została wyłączona spod trwałego zarządu B. o czym orzekł Starosta (...) decyzją z dnia 22.08.2011 r. orzekając o wygaśnięciu trwałego zarządu sprawowanego przez B. (k. 43-45). Decyzja ta jest ostateczna i prawomocna, albowiem Wojewoda P. decyzją z dnia 27.12.2011 r. utrzymał zaskarżoną decyzję Starosty (...) (k. 46-48), a Wojewódzki Sad Administracyjny w R. wyrokiem z dnia 13.06.2012 r. sygn. II SA/Rz 220/12 skargę oddalił (twierdzenia pozwanego Skarbu Państwa k. 67.2 - niezaprzeczone przez powoda art. 230 k.p.c.). Skoro zatem na dzień 1.01.2012 r. działka nr (...) położona w B. nie była w trwałym zarządzie B., albowiem trwały zarząd wygasł, to powód nie nabył z mocy prawa na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18.08.2011 r. o zmianie ustawy o ochronie przyrody oraz niektórych ustaw, prawa wieczystego użytkowania działki nr (...), ponieważ warunkiem sine qua non takiego nabycia było istnienie trwałego zarządu nieruchomości, co w przypadku niniejszej nieruchomości nie miało miejsca. Trwały zarząd nad działką nr (...) wygasł, wobec czego nie mogło dojść do nabycia z mocy prawa przez powoda użytkowania wieczystego tej nieruchomości. Wniosek ten wynika z samego przepisu ustawy. Przewiduje ona jednak w art. 7 ust. 2 pkt potwierdzenie tego faktu przez wojewodę w drodze decyzji administracyjnej. Wojewoda (...) decyzją z dnia 13.11.2014 r. (k. 53-54) nie objął działki nr (...) deklaratoryjną decyzją, wskazując, że trwały zarząd w stosunku do tej działki został wygaszony i nie jest ona przedmiotem uwłaszczania. Ten sam Wojewoda postanowieniem z dnia 18.12.2014 r. odmówił także uzupełnienia decyzji z dnia 13.11.2014 r. ponawiając pogląd, iż trwały zarząd w stosunku do działki nr (...) został wygaszony, co uniemożliwia objęcie tej działki przepisem art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18.08.2011 r. o zmianie ustawy o ochronie przyrody oraz niektórych ustaw, a tym samym użytkowanie wieczyste B. na działce nr (...) nie powstało. Sąd Apelacyjny w pełni podziela pogląd Wojewody (...), przy czym jak zostało podkreślone wcześniej powstanie użytkownie wieczystego następuje lub nie następuje z mocy samego prawa, a decyzja wojewody ma charakter jedynie deklaratoryjny i jest potrzebna do dokonania wpisów w księgach wieczystych zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 18.08.2011r. o zmianie ustawy o ochronie przyrody oraz niektórych ustaw. W tej sytuacji prawnej wywody powoda zawarte w apelacji dotyczące wykładni systemowej i celowościowej powoływanych w apelacji przepisów ustaw o gospodarce nieruchomościami, o zmianie ustawy o ochronie przyrody oraz niektórych ustaw, o ochronie przyrody i o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów naturalnych kraju są całkowicie niezasadne i nietrafione. Przytoczone w apelacji przepisy prawa są wyrwane z kontekstu całości uregulowań i w całości pomijają ustawę z dnia 15.12.2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa. A przecież to na podstawie tej szczególnej ustawy doszło do sprzedaży nieruchomości i zgodnie z jej treścią. Skoro przepisy tej ustawy nie zostały naruszone, a jak wykazano wyżej nie zostały także naruszone przepisy powoływane przez powoda w takim zakresie by skutkować miało to nieważnością umowy, to apelację powoda należało oddalić jako bezzasadną.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów, zaś zaskarżony wyrok odpowiada prawu. Z tych też względów, na mocy art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda jako bezzasadną (punkt II wyroku).

Uzasadniony natomiast w części był zarzut pełnomocnika pozwanego Skarbu Państwa dotyczący nieuwzględnienia przez Sąd Okręgowy kosztów zastępstwa procesowego Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (obecnie Prokuratorii Generalnej Rzeczpospolitej Polskiej) w zakresie postępowania zażaleniowego jakie zostało wszczęte na skutek zażalenia Skarbu Państwa na postanowienie Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 7 stycznia 2016 r. Tak w zażaleniu jak i na rozprawie w dniu 31.08.2016r. radca (...) wniósł o zasądzenie od powoda kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w tym, także kosztów postępowania zażaleniowego. Sąd I instancji zasądzając na rzecz Skarbu Państwa Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa koszty zastępstwa procesowego wykonywanego przez Prokuratorię Generalną, nie uwzględnił w nich kosztów zastępstwa w postępowaniu zażaleniowym. Koszty te należą się w wysokości 1.800 zł według stawki minimalnej obliczonej na podstawie art. 99 k.p.c. przy zastosowaniu stawki ustalonej na podstawie § 13 ust. 2 pkt 2 w związku z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu przy zastosowaniu § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (sprawa niniejsza wpłynęła do sądu 26.03.2015 r.).

Wobec powyższego należało zażalenie pozwanego Skarbu Państwa Starosty (...) co do kosztów zastępowania Skarbu Państwa uwzględnić w części i zmienić rozstrzygnięcie o kosztach na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. (co do kwoty 1.800 zł) - pkt I wyroku, oraz z pozostałej części zażalenie oddalić jako bezzasadne na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. (co do kwoty 1.800 zł) - pkt II wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego (punkt III i IV wyroku) rozstrzygnięto w myśl przepisu art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 k.p.c. przy zastosowaniu art. 99 k.p.c. oraz w związku z art. 32 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 15 grudnia 2016 r. o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, przy zastosowaniu stawki minimalnej od wartości przedmiotu zaskarżenia na podstawie § 10 ust. 1 pkt 2 oraz § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 z poźn. zm.).

Stawki zastępstwa procesowego dla radcy (...) i adwokata - pełnomocnika pozwanych A. P. i L. P. wynoszą po 4.050 zł i zastały ustalone na podstawie wyżej cytowanych przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości. Na rzecz pozwanych A. P. i L. P. zasądzono także od powoda kwotę 309,31 zł objętą złożonym spisem kosztów jako wydatki związane z dojazdem pełnomocnika pozwanych na rozprawę w dniu 11 stycznia 2018 r. według załączonej kopii biletu.

SSA Bogdan Ziemiański SSA Jan Sokulski SSO del. Agnieszka Staniszewska-Perenc