Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR P. Nowak

Protokolant: st. sekr. sąd. J. Żak

przy udziale Prokuratora:

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 25 lipca 2019 r.

sprawy A. K. / (...)/, urodzonego (...) w K., syna S. i A. z domu L.,

oskarżonego o to, że:

W czasie od 21.08.2018r. do 23.01.2019r. w B. woj. (...) uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz dzieci N. i T. rodzeństwa (...) określonego aktualnie obowiązującym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie Wydział III Rodzinny i Nieletnich z dn.11.05.20l7r. - sygn. akt III RC 293/16 w kwocie po 280 zł miesięcznie na rzecz każdego z nich, poczynając od dnia 11.05.2017r. narażając uprawnionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych,

tj. o przestępstwo z art. 209§ la kk.

1.  uznaje oskarżonego A. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 209 § 1a kk i za to na podstawie art. 209 § 1a kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności z jednoczesnym obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie;

2.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 05.06.2019 r. (godz. 06.05-11.00);

3.  na podstawie art. 34 § 3 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 3 kk zobowiązuje oskarżonego do systematycznego wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie dzieci N. i T. rodzeństwa (...);

4.  wymierza oskarżonemu 180 (stu osiemdziesięciu) złotych opłaty i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków.

Sygn. akt II K 547/19

UZASADNIENIE

na podstawie art. 423 § 1a kpk w zakresie ograniczonym do rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynów zarzuconych oskarżonemu

Zachowanie oskarżonego polegające na tym, że w czasie od 21.08.2018r. do 23.01.2019r. w B. woj. (...) uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz dzieci N. i T. rodzeństwa (...) określonego aktualnie obowiązującym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie Wydział III Rodzinny i Nieletnich z dn.11.05.20l7r. - sygn. akt III RC 293/16 w kwocie po 280 zł miesięcznie na rzecz każdego z nich, poczynając od dnia 11.05.2017r. narażając uprawnionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych – wyczerpało dyspozycję art. 209 § 1 i § 1a kk.

W art. 209 § 1a kk określony został występek niealimentacji polegający na uchylaniu się od płacenia zobowiązań alimentacyjnych na rzecz uprawnionych, przy czym obowiązek alimentacyjny musi być potwierdzony stosownym orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem lub innym organem albo też inną umową. Warunkiem niezbędnym dla odpowiedzialności sprawcy jest powstanie zaległości stanowiącej równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych (w przypadku oskarżonego „wystarczająca” byłaby zaległość w kwocie 1680 złotych, gdy tymczasem zaległości wynoszą 8.128,20 złotych). Konsekwencją niepłacenia alimentów jest narażenie osób uprawnionych na niedostatek, czyli brak zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych bez korzystania z opieki społecznej, pomocy innych osób lub instytucji, albo bez nadmiernego wysiłku osoby współzobowiązanej do alimentacji.

Zachowanie A. K. wyczerpało dyspozycje art. 209 § 1a kk, gdyż wypełnia wszystkie znamiona określone w tym przepisie. W szczególności, oskarżony był zobowiązany do wychowania i oraz utrzymywania swoich dzieci N. i T. K.. Obowiązek ten obciążał go jako rodzica i wynikał z ustawy, a dodatkowo został potwierdzony orzeczeniem sądowym (III RC 293/16 Sądu Rejonowego w Bełchatowie). W przypisanym okresie A. K. nie spełniał tej powinności pomimo tego, że miał realne możliwości zadośćuczynienia (chociażby częściowego) obowiązkowi alimentacji. Był bowiem zdrowy, podejmował się prac dorywczych. W rezultacie tego, naraził swoje dzieci na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, albowiem ich matka zmuszona została do korzystania ze świadczeń z pomocy społecznej.

Tym samym zachowanie oskarżonego wyczerpało dyspozycję art. 209 § 1a kk, będąc przy tym czynem zawinionym, karygodnym i społecznie szkodliwym w stopniu wyższym niż znikomy.

Sąd wymierzając oskarżonemu karę miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Jako okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego Sąd potraktował jego przyznanie się do popełnienia zarzucanego czynu i uprzednią sądową niekaralność. Na niekorzyść przyjęto natomiast popełnienie przestępstwa na szkodę osoby najbliższej.

Sąd uznał, że nie ma potrzeby orzekania w stosunku do oskarżonego kary pozbawienia wolności nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Sąd zachowanie oskarżonego poczytał jako jednorazowy wybryk, a mając na względzie jego uprzednią niekaralność zakłada, iż podobne zachowanie nie zdarzy się w przyszłości. Tym samym nie ma potrzeby sięgania po najsurowszy rodzaj kary przewidziany przez art. 209 § 1a kk. Dlatego też Sąd skorzystał z możliwości, jaką dają mu przepisy Kodeksu Karnego i orzekł wobec oskarżonego karę łagodniejszego rodzaju, tj. karę ograniczenia wolności.

Zdaniem Sądu kara 10 miesięcy ograniczenia wolności ta jest adekwatna do stopnia winy A. K. oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu. Spełni także cele kary w zakresie jej ogólnospołecznego oddziaływania oraz cele represyjne względem osoby oskarżonego.

Określając wysokość pracy na cele społeczne na 20 godzin w stosunku miesięcznym Sąd uznał, iż kara taka odpowiada stopniowi winy i stopniowi społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i nie powinna stanowić dla niego nadmiernej uciążliwości.

Z mocy prawa na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 05 czerwca 2019 roku (w godzinach 06.05 – 11.00).

Sąd skorzystał z możliwości, jaką daje mu art. 34 § 3 kk i na podstawie art. 72 § 1 pkt. 3 kk zobowiązał oskarżonego do wykonywania ciążącego na nim obowiązku bieżącej alimentacji na utrzymanie syna T. K. i córki N. K..

O opłacie w kwocie 180 złotych orzeczono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 3 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. Ust. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), zaś o obowiązku zwrotu wydatków sądowych na podstawie art. 624 kpk, nakładając na oskarżonego obowiązek ich zwrotu do kwoty 70 złotych, zaś pozostałą cześć wydatków przejmując na rachunek Skarbu Państwa, mając na względzie sytuację materialną, zdrowotną i rodzinną oskarżonego.