Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2019 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Główczyński

Protokolant: star. sekr. sądowy Magdalena Teteruk

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2019 r. w Legnicy

sprawy z wniosku B. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o wysokość kapitału początkowego i emerytury

na skutek odwołania B. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 7 grudnia 2018 r.

znak (...)

oddala odwołanie

SSO Krzysztof Główczyński

Sygn. akt VU 72/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 grudnia 2018 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 03 grudnia 2018 r. odmówił prawa do przeliczenia kapitału początkowego oraz emerytury wnioskodawcy B. B.. W uzasadnieniu wskazał, że w okresie od 01 kwietnia 1982 r. do 28 lutego 1993 r. wnioskodawca nie był zatrudniony na podstawie umowy o pracę, ale na podstawie umowy-zlecenie. Brak jest więc możliwości przyjęcia wynagrodzenia minimalnego za wskazany okres.

W odwołaniu od powyższej decyzji B. B. wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do przeliczenia kapitału początkowego oraz emerytury i zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazał, że przez cały okres, od 01 kwietnia 1982 r. do dnia 28 lutego 1993 r. podlegał ubezpieczeniu społecznemu i z tego tytułu były odprowadzane składki. Wnioskodawca wskazał, że składki były płacone do organu rentowego. Musi zatem istnieć dowód dokonywanych wpłat w postaci np. zapisów księgowych lub innego rodzaju dokumentów o charakterze księgowym, które znajdują się w siedzibie organu rentowego.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie.

Sąd ustalił co następuje.

Wnioskodawca B. B. jest od (...) uprawniony do emerytury z tytułu osiągnięcia wieku emerytalnego, zaś decyzją z dnia 01 grudnia 2015 r. ustalono wartość jego kapitału początkowego, wyliczoną na kwotę 40.997,44 zł. Do ustalenia wysokości tego kapitału organ rentowy przyjął okresy składkowe w wymiarze 15 lat, 7 miesięcy i 14 dni, tj. 187 miesięcy. Z kolei do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 01 stycznia 1975 r. do 31 grudnia 1984 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 2,34 %. Do decyzji załączono obliczenie wskaźnika.

Wskazane wyżej decyzje wnioskodawca zaskarżył odwołaniem jakie wniósł do Sądu w dniu 20 grudnia 2015 r. Zarzucił w nim przyjęcie do obliczenia wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego lat zerowych z okresu jego zatrudnienia w (...) Spółdzielni (...) w Z.. Wydanym w sprawie VU 1344/15 wyrokiem z dnia 06 kwietnia 2016 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy wskazane wyżej odwołanie oddalił. W uzasadnieniu Sąd przyjął, że „zasadniczy spór sprowadzał się do ustalenia podstawy wymiaru składek za okresy zatrudnienia wnioskodawcy w oparciu o umowę zlecenie – umowę o przewóz mleka kolejno w dwóch (...) Spółdzielniach (...): w Z. i w C. w okresie od 1 kwietnia 1982 r. do 28 lutego 1993 r.” Sąd stwierdził także, że ze względu na brak dokumentów nie jest możliwe ustalenie podstawy wymiaru składek z tego okresu pracy. Ocenił także, że nie jest możliwe również przyjęcie w trybie art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej minimalnego wynagrodzenia, bowiem sporny okres nie dotyczy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę lecz umowy zlecenia, do której wskazane uregulowanie nie ma zastosowania.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 20 października 2016 r. (sygn. akt III AUa 878/16) Sąd Apelacyjny we Wrocławiu apelację B. B. od powyższego wyroku oddalił.

W piśmie z dnia 03 grudnia 2018 r. ubezpieczony wniósł o przeliczenie emerytury z uwzględnieniem podstawy wymiaru kapitału początkowego ustalonego w odniesieniu do okresu pracy w (...) w Z. i C. (01 kwietnia 1982 r. – 31 maja 1992 r. oraz 01 czerwca 1992 r. do 28 lutego 1993 r.) w wysokości minimalnego wynagrodzenia. Wskazał przy tym, że zakłady pracy nie istnieją i nie ma on możliwości uzyskania zarobków.

Organ rentowy zaskarżoną decyzją powyższy wniosek rozpatrzył na podstawie art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej negatywnie, stwierdzając że w spornym okresie wnioskodawca nie był zatrudniony na podstawie umowy o pracę lecz na podstawie umowy zlecenia i z tego względu nie jest możliwe przyjęcie za ten okres minimalnego wynagrodzenia.

(o k o l i c z n o ś c i bezsporne , a ponadto dokumenty w aktach ubezpieczeniowych i akta sprawy o sygn. akt V U 1344/15 ).

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Przepisy art. 114 wskazanej ustawy zezwalają na ponowną ocenę prawa do świadczenia lub jego wysokości tylko w przypadku przedłożenia nowych dowodów lub ujawnienia nowych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na prawo do tych świadczeń. Stanowisko to należy uzupełnić o stwierdzenie wywiedzione z art. 114 ust. 1 ustawy, że powinny to być okoliczności nieznane organowi rentowemu, ale istniejące przed wydaniem decyzji, bowiem z użytego w tym przepisie określenia „ujawniono" wynika, że niewątpliwie chodzi o okoliczności nieznane organowi w chwili orzekania o prawie do świadczeń (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 16 lutego 2007 r., III AUa 1233/05).

Dodatkowo przypomnienia wymaga, że zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Dla celów obliczenia wysokości emerytury organ rentowy musi bowiem dysponować pewnymi danymi, co do wysokości dochodów ubezpieczonego (por. wyrok SN z 4 lipca 2007 r., I UK 36/07, Lex nr 390123). Jakkolwiek zaś w postępowaniu przed sądem nie obowiązują ograniczenia, co do zakresu środków dowodowych stwierdzających wysokość wynagrodzenia, to nie oznacza to dopuszczalności ustalania wynagrodzenia w sposób przybliżony lub prawdopodobny. Możliwe jest dokonanie jedynie stosownych obliczeń rachunkowych w oparciu o dowody pozwalające na ustalenie wynagrodzenia w spornym okresie, nie można natomiast ustalać wysokości zarobków na podstawie przypuszczeń, uśrednień, czy też hipotetycznych wyliczeń. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno–rentowych może być bowiem uwzględnione tylko wynagrodzenie faktyczne uzyskane przez zainteresowanego w danym okresie. Jego wysokość musi być niewątpliwa i bezwarunkowa, a nie jedynie prawdopodobna. Należy też przypomnieć, że obowiązek wykazania wynagrodzenia ze wskazywanych lat zatrudnienia wyższego niż przyjęte przez organ rentowy jako podstawa do przeliczenia emerytury lub renty, ciąży na ubezpieczonym zarówno w postępowaniu administracyjnym przed organem rentowym art. 116 ust. 5 ustawy emerytalnej), jak i w procesie (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.).

Wraz z wnioskiem z dnia 03 grudnia 2018 r. wnioskodawca nie przedłożył żadnych nowych dokumentów mających wpływ na prawo do ponownego przeliczenia wysokości kapitału początkowego i w konsekwencji emerytury. Zeznania przesłuchanych świadków, którzy nie byli w stanie określić nawet swoich ze spornego okresu pracy zarobków, nie pozwalają na ustalenie wysokości osiąganych przez wnioskodawcę wynagrodzeń. Poza tym dowód ze świadków na okoliczność uzyskanego wynagrodzenia czy też wysokości odprowadzanych składek ze wskazanych w niniejszym uzasadnieniu przyczyn nie jest wystarczający. Tym samym uznać należało skarżoną decyzję organu rentowego za prawidłową.

Reasumując Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie, gdyż nie było podstaw do jego uwzględnienia z przyczyn wskazanych w niniejszym uzasadnieniu.