Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - SędziaSA Ryszard Sarnowicz

Sędziowie:SA Teresa Mróz (spr.)

SO del. Przemysław Feliga

Protokolant:Patryk Pałka

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2019 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) Bank S.A. w W.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 26 lipca 2017 r.,

sygn. akt III C 900/16

I oddala apelację;

II przyznaje ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w W. na rzecz adwokata D. C. 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) plus należny od tej kwoty podatek VAT tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną świadczoną z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt VI A Ca 53/18

UZASADNIENIE

Powódka M. G. wniosła o pozbawienie wykonalności w całości tytułów wykonawczych w postaci 1) bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 13 kwietnia 2015 r. nr (...) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 1 lipca 2015 r. postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 29 czerwca 2015 r. w sprawie o sygn. akt XVII GCo 1094/2015, 2) bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 13 kwietnia 2015 r. nr (...) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 1 lipca 2015 r. postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 29 czerwca 2015 r. w sprawie o sygn. akt XVII GCo 1095/2015, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania.

Powódka twierdziła, że roszczenia objęte powyższymi tytułami wykonawczymi nie są wymagalne podniosła zarzut niedoręczenia (...) spółce z o.o. - dłużnikowi głównemu pozwanej z tytułu zawartych umów kredytowych, których powódka jest poręczycielem, pisemnego wypowiedzenia umów, co zdaniem powódki stanowiło naruszenie przepisu art. 75 Prawa bankowego. Ponadto, powódka podnosiła niekonstytucyjność przedmiotowych tytułów egzekucyjnych w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 kwietnia 2015 r. wydanego w sprawie o sygn. akt 45/12. Powódka twierdziła też, że bank dochodzący swej należności od poręczyciela cywilnego nie jest uprawniony do skorzystania ze szczególnego trybu postępowania, jakim jest wystawienie przeciwko poręczycielowi bankowego tytułu egzekucyjnego. Ponadto, zdaniem powódki pozwana na podstawie art. 880 k.c. i udzielonego przez powódkę poręczenia była zobowiązana do poinformowania powódki o opóźnieniu w spłacie kredytów, a także winna wezwać powódkę do zapłaty.

Twierdziła również, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw postępowanie w sprawie o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy podlega umorzeniu.

Pozwana (...) Bank S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 26 lipca 2017 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo, nie obciążył powódki obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania na rzecz pozwanej.

Orzeczenie powyższe zapadło na podstawie następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych Sądu Okręgowego:

dnia 4 lutego 2013 r. (...) Bank S.A. w W. zawarł z (...) sp. z o.o. w Z. Umowę Kredytową nr (...) o Kredyt odnawialny w rachunku kredytowym na kwotę 150.000 zł, przy czym termin ostatecznej spłaty oznaczono na dzień 31 stycznia 2014 r. Zabezpieczeniem powyższej umowy było poręczenie według prawa cywilnego, którego udzieliła M. G..

Dnia 3 marca 2014 r. (...) Bank S.A. w W. zawarł z (...) sp. z o.o. w Z. Umowę Kredytową nr (...) o Kredyt w rachunku bieżącym na kwotę 150 000 zł, przy czym termin ostatecznej spłaty oznaczono na dzień 3 marca 2015 r. Zabezpieczeniem tej umowy było poręczenie według prawa cywilnego, którego udzieliła M. G..

W dniu 13 kwietnia 2015 r. zostały wystawione przez pozwanego (...) Bank S.A. w W. przeciwko powódce dwa bankowe tytuły egzekucyjne: (...) na kwotę 54.322,44 zł, zaopatrzony w klauzulę wykonalności z dnia 1 lipca 2015 r., na mocy postanowienia Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 29 czerwca 2015 r., w sprawie o sygn. akt XVII GCo 1094/2015, oraz (...) na kwotę 59.000,03 zł, zaopatrzony w klauzulę wykonalności z dnia 1 lipca 2015 r., na mocy postanowienia Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 29 czerwca 2015 r., w sprawie o sygn. akt XVII GCo 1095/2015.

W oparciu o powyższe tytuły wykonawcze wszczęto przeciwko powódce M. G. postępowanie egzekucyjne.

W dniu 14 lipca 2015 r. M. G. złożyła skargi na postanowienia referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy z dnia 29 czerwca 2015 r. uwzględniające wnioski (...) Bank S.A. w W. o nadanie klauzuli wykonalności wyżej wskazanym bankowym tytułom egzekucyjnym. Sąd w dniu 21 grudnia 2015 r. utrzymał w mocy postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności bankowym tytułom egzekucyjnym, stwierdzając, że bankowe tytuły egzekucyjne zostały wydane na podstawie przepisów prawa bankowego, które są – zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 kwietnia 2015 r., sygn. akt 45/12 – niekonstytucyjne, ale obowiązują w chwili orzekania.

Ponadto Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że nie doszło do naruszenia prawa materialnego, tj. art. 880 k.c. poprzez niezawiadomienie poręczyciela o opóźnieniu się dłużnika głównego ze spełnieniem świadczenia. Sąd uznał też, że bankowe tytuły egzekucyjne odpowiadały wymogom przewidzianym w prawie bankowym.

Sąd Okręgowy ustalił, że M. G. od 5 marca 2012 r. do 10 grudnia 2015 r. była jedynym wspólnikiem (...) Sp. z o. o. w Z., od 12 października 2012 r. do 10 grudnia 2015 r. jej prokurentem samoistnym, zaś co najmniej od 10 grudnia 2015 r. pozostaje jedynym członkiem zarządu tej spółki.

Dokonując oceny osobowych źródeł dowodowych Sąd uznał za wiarygodne jedynie w części – w jakiej znajdywały potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym – zeznania powódki M. G.. Uznał, że nie stanowiły podstawy do ustalenia stanu faktycznego zeznania świadka B. M., bowiem w większości swoich zeznań zasłaniał się on niepamięcią.

Sąd oddalił wniosek dowodowy powódki o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka B. M. na okoliczność braku skutecznego doręczenia wypowiedzenia umów kredytowych wobec tego, że pozwana przyznała ten fakt. Sąd pominął natomiast, jako spóźniony, wniosek powódki o udzielenie siedmiodniowego terminu na wskazanie numeru rachunku bankowego spółki (...), o którym zeznawał świadek B. M., gdyż powódka nie uprawdopodobniła, że nie ze swej winy nie mogła zgłosić tego wniosku na wcześniejszym etapie postępowania, a ponadto w świetle ustalonego stanu faktycznego – nie miał on znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

W tych okolicznościach faktycznych Sąd Okręgowy uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy przywołując treść art. 840 k.p.c. podkreślił, że kwestią mającą kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest zatem ustalenie, czy spełnione zostały przesłanki skutkujące pozbawieniem wykonalności tytułu wykonawczego określone w paragrafie 1 art. 840 k.p.c.

W ocenie Sądu Okręgowego żadna z przesłanek określonych w powyższym przepisie nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie. Sąd podkreślił, że nie jest zasadny zarzut powódki braku wymagalności roszczeń pozwanego objętych przedmiotowymi tytułami wykonawczymi. Powódka opiera go na, nie mającym znaczenia dla rozstrzygnięcia, twierdzeniu, że dłużnik główny dochodzonych przez pozwany bank wierzytelności nie otrzymał na wskazany w umowie adres do doręczeń pisemnego wypowiedzenia umów kredytu. Powódka nie zauważa bowiem, że obie umowy kredytowe były umowami zawartymi na czas określony, a więc z upływem terminów, na które zostały zawarte wierzytelności z nich wynikające stawały się wymagalne. Umowa nr (...) w § 3 pkt 5 przewidywała, że dniem ostatecznej spłaty kredytu udzielonego na jej podstawie ma być 3 marca 2015 r., umowa nr (...) w § 3 pkt 6 w brzmieniu ustalonym Aneksem nr (...) zawartym w dniu 3 marca 2014 r. przewidywała ten sam dzień – 3 marca 2015 r., jako dzień ostatecznej spłaty kredytu odnawialnego w rachunku kredytowym.

Sąd Okręgowy wskazał również, że powódka jest osobą związaną ze spółką (...) sp. z o.o. w Z. niemal od początku jej istnienia. Jak wynika z Działu I Rubryka 7 odpisu KRS od 5 marca 2012 r. do 10 grudnia 2015 r. powódka była jedynym wspólnikiem spółki, od 12 października 2012 r. do 10 grudnia 2015 r. – jej prokurentem samoistnym, zaś co najmniej od 10 grudnia 2015 r. jedynym członkiem zarządu.

Sąd podkreślił, że jakkolwiek początkowa data tego okresu to data dokonania wpisu dotyczącego zmian w składzie zarządu spółki, to jednak, mając na uwadze, że wpis ten ma charakter deklaratoryjny, oznacza to, że powódka pełniła tę funkcję już wcześniej, od daty uchwały zgromadzenia wspólników powołującej ją na to stanowisko. Zdaniem sądu pierwszej instancji jest zatem zupełnie nieprawdopodobne, aby powódka nie wiedziała, że obie umowy kredytowe, które są podstawą roszczeń dochodzonych przez pozwaną wygasły z mocy przepisów samych umów, a wypowiadanie ich przez pozwaną było zbędne.

Sąd Okręgowy wyraził również pogląd, że nieskuteczny, w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, jest zarzut niekonstytucyjności (...) w związku z treścią wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 kwietnia 2015 r. w sprawie P 45/12 (opubl. Dz. 2015 poz. 559). W wyroku tym bowiem Trybunał orzekł, że art. 96 ust. 1 i art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r. poz. 128) są niezgodne z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (część I) oraz, że przepisy wymienione w części I tracą moc obowiązującą z dniem 1 sierpnia 2016 r. (część II). Tym samym do dnia 31 lipca 2016 r. obowiązują uznane za niekonstytucyjne przepisy art. 96 ust. 1 i art. 97 ust. 1 ustawy Prawo bankowe i mogą one być podstawą wystawiania bankowych tytułów egzekucyjnych.

Przedmiotowe tytuły egzekucyjne uzyskały klauzulę wykonalności przed utratą mocy obowiązującej przepisów o bankowym tytule egzekucyjnym, a więc zgodnie z treścią art. 11 ust. 3 Ustawy o zmianie ustawy Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw z 25 września 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1854) bankowe tytuły egzekucyjne, którym nadano klauzulę wykonalności na podstawie przepisów dotychczasowych, zachowują moc tytułu wykonawczego także po dniu wejścia w życie ustawy z 25 września 2015 r.

Stosownie zaś do treści przepisu art. 11 ust. 2 cytowanej ustawy, jeżeli przed dniem wejścia w życie cytowanej ustawy wydano postanowienie w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, dalsze postępowanie w sprawie o nadanie klauzuli wykonalności toczy się według przepisów dotychczasowych. Zdaniem Sądu Okręgowego nie mają więc w ogóle znaczenia argumenty powódki, że postępowania ze złożonych przez nią skarg na orzeczenia referendarza trwały ponad 5 miesięcy i zakończyły się po wejściu w życie ustawy z 25 września 2015 r.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 102 k.p.c. mając na uwadze sytuację majątkową powódki oraz jej możliwości zarobkowe, jak również przekonanie powódki o zasadności swojego roszczenia.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka. Zaskarżając wyrok w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie pierwszym, zarzuciła Sądowi Okręgowemu naruszenie art. 840 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że nie zostały spełnione przesłanki z tego przepisu, art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie zeznań powódki w zakresie wprowadzenie jej w błąd przez pracowników banku, w szczególności R. J. co do zakresu jej odpowiedzialności wynikającej z poręczenie przez nią umów kredytowych, art. 230 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie, co doprowadziło do nie przyznania faktów podnoszonych przez powódkę co do zakresu jej odpowiedzialności w sytuacji, gdy pozwana nie ustosunkowała się do tego twierdzenia, art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez pominięcie przez sąd pierwszej instancji wniosków powódki o zobowiązanie pozwanej do udzielenia informacji, kiedy, w jakim okresie czy w ogóle wierzytelności spółki (...) zostały zaliczone na poczet wierzytelności z tytułu kredytów pomniejszając zobowiązanie, zakreślenie terminu na wskazanie numeru rachunku bankowego spółki (...) na okoliczności ustalenia prawidłowości dokonanych przez bank zaliczeń na poczet wierzytelności wynikających z umów, prawdopodobnego bezpodstawnego zajęcia wierzytelności przez bank w kwocie 15.000-18.000 zł, usunięcia konta, niemożliwości zalogowania się na koncie przed zakończeniem umów, niemożliwości dokonywania przelewów, zobowiązania pozwanej do przedłożenia całej dokumentacji związanej z udzielonymi kredytami na okoliczności dotyczące zawartych kontraktów, ustalonych zabezpieczeń, zobowiązań powódki jako poręczycielki, treści oświadczeń, nagranych rozmów przez pracowników banków ze stronami umowy oraz poręczycielami w momencie ustalania warunków kredytu w tym zabezpieczeń, a także podpisywania kontraktu, albowiem powódka ich nie posiadała, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych i oddalenia powództwa, art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie za niewiarygodne zeznań powódki dotyczących zakresu odpowiedzialności z tytułu poręczenia (odpowiedzialności tylko i wyłącznie do posiadanych przez nią udziałów w spółce (...) z wyłączeniem majątku prywatnego), wprowadzenia jej w błąd przez R. J., uśpienia jej czujności, prowadząc tym samym do udzielenia poręczenia przez powódkę.

Powódka zarzuciła również Sadowi Okręgowemu naruszenie art. 96 ust. 1 i 97 ust. 1 ustawy prawo bankowe w zw. z art. 11 ust. 2 i 3 ustawy o zmianie ustawy Prawo bankowe poprzez błędne zastosowanie, pomimo, że przepisy te zostały uznane za niezgodne z Konstytucją i korzystały z domniemania niezgodności z nią.

Powódka w apelacji wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie przez sąd drugiej instancji wskazanych w środku zaskarżenia dowodów na okoliczności zakresu odpowiedzialności powódki wynikającej z poręczenia, wprowadzenia jej w błąd przez R. J. jak również niezasadności wydania bankowych tytułów egzekucyjnych.

W konkluzji apelacji powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez pozbawienie wykonalności tytułów wykonawczych w postaci bankowych tytułów egzekucyjnych wskazanych w pozwie, ewentualnie o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powódki pozbawiona jest uzasadnionych podstaw prawnych i jako taka podlega oddaleniu.

Sąd Apelacyjny aprobuje poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne i przyjmuje je za własne. Na akceptację zasługuje również dokonana przez sąd pierwszej instancji ocena prawna zebranego w sprawie materiału dowodowego w kontekście dochodzonego w sprawie roszczenia prowadząca do oddalenia powództwa jako niezasadnego.

Odnosząc się zatem do podniesionych w apelacji zarzutów stwierdzić należy, że nietrafny okazał się zarzut naruszenia art. 840 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. W uzasadnieniu tego zarzutu powódka podkreśliła, że przeciwko niej jako poręczycielce cywilnej udzielonych kredytów, nie było możliwe wystawienie bankowych tytułów egzekucyjnych, bowiem te mogły zostać wystawione jedynie, jeżeli wierzytelność banku pochodziła z czynności bankowej. Z tym poglądem nie sposób się zgodzić.

Powódka jako poręczycielka jest dłużnikiem banku z tytułu udzielonego zabezpieczenia wierzytelności banku wynikającej niewątpliwie z czynności bankowej. Roszczenie pozwanej wobec powódki wynika bezpośrednio z zabezpieczenia.

Nie może być skuteczny argument, że poręczenie cywilne nie jest czynnością bankową, skoro bankowy tytuł egzekucyjny mógł być wystawiony przeciwko dłużnikowi banku z tytułu zabezpieczenia wierzytelności banku wynikającej z czynności bankowej, co wynika z art. 97 ust. 1 ustawy Prawo bankowe w brzmieniu sprzed 27 listopada 2015 r. Umowa poręczenia jest wprawdzie umową odrębną od umowy kształtującej podstawową wierzytelność banku wynikającą z czynności bankowej, ale jej związek z nią wyraża się w zabezpieczeniu, o którym mowa w tym przepisie. Pogląd powyższy aprobowany jest w orzecznictwie, dla przykładu przywołać należy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2016 r. wydany w sprawie V CSK 467/15

Tytułom wykonawczym będącym przedmiotem niniejszego postępowania, została nadana klauzula wykonalności. Sąd w sprawie z powództwa opozycyjnego natomiast jest, zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c., związany treścią prawomocnego postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności i obowiązany jest przyjąć, że bankowy tytuł egzekucyjny zaopatrzony w taką klauzulę spełnia wymogi określone w, uchylonych już obecnie przepisach art. 96 i 97 ustawy Prawo bankowe i stanowi tytuł wykonawczy uprawniający bank do wszczęcia i prowadzenia egzekucji. Zakres bowiem kognicji sądu w postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu określał, uchylony z dniem 27 listopada 2015 r., art. 786 ² k.p.c., który stanowił, że do kompetencji tego sądu należy sprawdzenie, czy dłużnik poddał się egzekucji oraz czy roszczenie objęte tytułem wynika z czynności bankowej dokonanej bezpośrednio z bankiem lub z zabezpieczenia wierzytelności banku wynikającej z tej czynności, a więc czy wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego nastąpiło zgodnie z art. 5 oraz 96 - 98 prawa bankowego.

Podnoszenie zatem na etapie postępowania przeciwegzekucyjnego argumentów natury formalnej, których ocena dokonana została na etapie postępowania o nadanie klauzuli wykonalności nie może odnieść zamierzonego przez apelującą skutku.

Dla uzasadnienia zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 840 k.p.c. powódka twierdzi w apelacji, że pozwana zaniechała zawiadomienia jej o opóźnieniu w spłacie przez pożyczkobiorcę kredytów, co jej zdaniem przy uwzględnieniu tej okoliczności przez sąd winno prowadzić do uwzględnienia powództwa o pozbawienie wykonalności tytułów wykonawczych.

W tym kontekście stwierdzić należy, że art. 880 k.c. nakłada na wierzyciela obowiązek niezwłocznego zawiadomienia poręczyciela o opóźnieniu dłużnika w spełnieniu świadczenia. Jednakże zawiadomienie to ma charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie stanowi dodatkowej przesłanki wymagalności zobowiązania poręczyciela (tak też Sąd Okręgowy w Gdańsku w wyroku z dnia 26 października 2011 r. , sygn. akt III Ca 994/08, Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 3 sierpnia 2018 r., sygn. akt I A Ga 175/18).

Obowiązek spełnienia świadczenia przez poręczyciela aktualizuje się bowiem przez sam fakt wymagalności wierzytelności zabezpieczonej, niezależnie od wywiązania się przez wierzyciela z obowiązku zawiadomienia o opóźnieniu w świadczeniu przez dłużnika głównego. W konsekwencji zaniechanie zawiadomienia nie skutkuje automatycznie modyfikacją zakresu odpowiedzialności poręczyciela, ani tym bardziej nie może prowadzić do automatycznego zwolnienia poręczyciela z obowiązku świadczenia na rzecz wierzyciela.

Już tylko ubocznie wskazać należy, że na kanwie stosowania art. 880 k.c. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 listopada 2005 r. wydanego w sprawie V CK 301/05 uznał, że brak zawiadomienia poręczyciela przez wierzyciela o niespełnieniu obowiązku ciążącego na dłużniku, za którego poręczyciel poręczył, stanowi nienależyte wykonanie umowy przez wierzyciela mogące prowadzić do odpowiedzialności odszkodowawczej wierzyciela wobec poręczyciela pod warunkiem istnienia zarówno szkody jak i normalnego związku przyczynowego pomiędzy szkodą a nienależytym wykonaniem przez wierzyciela umowy poręczenia. O szkodzie i normalnym związku przyczynowym natomiast można mówić jedynie wówczas, gdyby poręczyciel spełnił świadczenie, za którego spełnienie poręczył, bądź też gdy zachodzą inne okoliczności świadczące o powstaniu szkody np. konieczność zapłacenia przez poręczyciela odsetek za okres od dnia, kiedy wierzyciel miał obowiązek powiadomienia poręczyciela o braku spłaty należności przez dłużnika do momentu rzeczywistego powiadomienia. Niemniej jednak, mimo, że Sąd Najwyższy uznaje brak powiadomienia poręczyciela stosownie do art. 880 k.c. za nienależyte wykonanie umowy w rozumieniu art. 471 k.c. rodzące po jego stronie odpowiedzialność odszkodowawczą wobec poręczyciela, to jednak taka sytuacja w niniejszej sprawie nie ma miejsca. Powództwo dotyczy bowiem żądania pozbawienia tytułów wykonawczych wykonalności, zatem kwestia powstania ewentualnej szkody po stronie powódki nie może być rozpatrywana w tym postępowaniu. Natomiast, w kontekście zgłoszonego w sprawie żądania i zarzutów podniesionych przez powódkę (brak wymagalności), jak już wyżej podkreślono, nawet jeżeli doszło do zaniechania przez pozwaną powiadomienia powódki o niespełnieniu zobowiązania spłaty kredytu przez dłużnika, to nie ma to znaczenia dla kwestii wymagalności długu wobec poręczyciela.

Odnośnie do podnoszonego przez powódkę zarzutu wprowadzenia jej w błąd przez pracownika banku R. J. co do zakresu jej odpowiedzialności należy wskazać, że powódka wywodząc przedmiotowe powództwo jasno sprecyzowała roszczenie jako żądanie pozbawienia wykonalności tytułów wykonawczych, którego to roszczenia w żaden sposób nie można interpretować jako dorozumianego uchylenia się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli. Oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych winno być stanowcze, jakkolwiek nie jest wymagane użycie przez uchylającego się ustawowych sformułowań. W orzecznictwie prezentowany jest pogląd, że oświadczenie uchylającego się może zostać również zawarte w pozwie, jednakże taki właśnie zamiar powoda winien wynikać z jego treści. Tymczasem z treści pozwu nie wynika nawet, by powódka już wówczas powoływała się na wprowadzenie jej w błąd przez pracownika banku, co ewentualnie dawałoby podstawę do przyjęcia, że pozew stanowi jednocześnie uchylenia się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli.

Z powyższym wiążą się zarzuty apelacji naruszenia art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. oraz art. 230 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c., które w okolicznościach przedmiotowej sprawy należy uznać za niezasadne. Przedmiotowy pozew sporządzony został w marcu 2016 r. Zdaniem Sądu Apelacyjnego brak jest jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia, dla pominięcia przez powódkę w treści pozwu okoliczności wprowadzenia jej w błąd przez pracownika banku co do zakresu jej odpowiedzialności. Należy zatem przyjąć, że twierdzenie powódki w tym zakresie prezentowane w toku postępowania stanowi jedynie przyjętą przez nią strategię procesową. Wobec powyższego, mając na uwadze przesłanki skutecznego uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli, wyżej wskazane zarzuty należy uznać za niezasadne.

Odnośnie do zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy prawa materialnego – art. 96 i 97 prawa bankowego, powódka podnosi w apelacji, że klauzula wykonalności bankowym tytułom egzekucyjnym wystawionym przeciwko niej nadana została przez sąd w sytuacji, gdy powyższe przepisy korzystały z domniemania niekonstytucyjności, czego Sad Okręgowy nie wziął pod uwagę, a co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych i w konsekwencji oddalenia powództwa.

W tym kontekście należy podkreślić, że po utracie z dniem 1 sierpnia 2016 r. mocy obowiązującej przez przepisy art. 96 ust. 1 i art. 97 ust. 1 p.b. (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 kwietnia 2015 r., P 45/12, OTK A 2015, Nr 4, poz. 46), bankowy tytuł egzekucyjny wystawiony przed tą datą, w stosunku do którego przed 1 sierpnia 2016 r. wystąpiono o nadanie klauzuli wykonalności, zachowuje skuteczność i po zaopatrzeniu w klauzulę wykonalności może stanowić podstawę egzekucji (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2017 r., sygn. akt II CSK 440/16).

Skarga na orzeczenie referendarza sądowego o nadaniu, wystawionym przeciwko powódce tytułom egzekucyjnym, klauzuli wykonalności oddalona została przez Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 21 grudnia 2015 r., a zatem już po wejściu w życie ustawy z dnia 25 września 2015 r. nowelizującej przepisy prawa bankowego w zakresie między innymi art. 96 i 97, co nastąpiło w dniu 27 listopada 2015 r., jednak przed utratą mocy obowiązującej powyższych przepisów. Dlatego też w ocenie Sądu Apelacyjnego, w świetle powyższej argumentacji, zarzut korzystania przez uchylone przepisy prawa bankowego z przymiotu niezgodności z konstytucją, co uzasadniać by miało niemożliwość wszczęcia i prowadzenia na podstawie bankowych tytułów egzekucyjnych postępowania egzekucyjnego przeciwko powódce, jest chybiony.

Konkludując należy stwierdzić, że powódka nie wykazała istnienia przesłanek określonych w art. 840 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c., a zatem powództwo o pozbawienie wykonalności tytułów wykonawczych nie mogło zostać uwzględnione.

Mając powyższe na uwadze, sad Apelacyjny na podstawie art. art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku. Podstawą rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu był paragraf 3 oraz paragraf 8 ust. 6 w zw. z paragrafem 16 ust. 2 rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.