Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 68/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Elżbieta Kuryło - Maciejewska

Protokolant: Edyta Szmigiel

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2019 roku w Dzierżoniowie

sprawy z powództwa P. H.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda P. H. kwotę 8.380zł (osiem tysięcy trzysta osiemdziesiąt złotych) z odsetkami:

- od kwoty 5.000 zł ustawowymi od dnia 10 września 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 3.380 zł ustawowymi za opóźnienie od dnia 09 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.314,67 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie powodowi kwotę 234,71 zł oraz stronie pozwanej kwotę 561,71 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 68/17

UZASADNIENIE

Powód P. H. w pozwie przeciwko L. S. C. de S. (...) R. A. z siedzibą w H. Oddział w Polsce wniósł o zasądzenia od strony pozwanej na jego rzecz kwoty 11.880 zł, w tym 8.500 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz 3.380 zł z tytułu poniesionych w związku z wypadkiem z dnia 30 czerwca 2015 roku kosztów leczenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 września 2015 r. do dnia zapłaty co do kwoty zadośćuczynienia i od dnia wniesienia pozwu w pozostałym zakresie; a nadto o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa).

Uzasadniając to żądanie pełnomocnik powoda wskazał, że w dniu 30 czerwca 2015 roku powód, jadąc samochodem marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) był uczestnikiem wypadku komunikacyjnego spowodowanego przez kierującego pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który wjechał w tył pojazdu, którym poruszał się powód.

W wyniku zdarzenia powód doznał obrażeń ciała w postaci: skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa, pourazowego zespołu korzeniowego odcinka szyjnego kręgosłupa, odprostowania fizjologicznej lordozy, niestabilności pourazowej na poziomie C2-C3-C4, ogólnych potłuczeń.

W skutek złego samopoczucia i nasilających się dolegliwości bólowych powód udał się na Izbę Przyjęć Szpitala (...) w D.. Tam przeprowadzono badanie przedmiotowe i wykonano rentgenografię. Zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego oraz odbycie konsultacji ortopedycznej w przypadku nasilenia objawów. Ponieważ dolegliwości uległy zaostrzeniu powód udał się na konsultację specjalistyczną. Specjalista zalecił dalsze korzystanie z zaopatrzenia ortopedycznego oraz pogłębienie diagnostyki o czynnościową rentgenografię odcinka szyjnego kręgosłupa. Ortopeda zalecił rozpoczęcie kompleksowej rehabilitacji.

Wypadek komunikacyjny również niekorzystnie wpłynął na życie powoda. Powód od czasu zdarzenia odczuwa dolegliwości bólowe, które utrudniają mu funkcjonowanie w zakresie życia zawodowego, rodzinnego i towarzyskiego.

Powód dochodzi także zwrotu poniesionych kosztów leczenia, łącznie w kwocie 3.380 zł.

Ochrony ubezpieczeniowej sprawcy zdarzenia udzielała strona pozwana, której powód zgłosił wystąpienie zdarzenia ubezpieczeniowego, wzywając jednocześnie do spełnienia świadczeń z tego tytułu. W odpowiedzi na zgłoszenie – pismem z dnia 04 sierpnia 2015 roku- storna pozwana odmówiła zaspokojenia wskazanych roszczeń.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana L. S. C. de S. (...) R. A. z siedzibą w H. Oddział w Polsce wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu.

Strona pozwana potwierdziła, że w dacie istotnego wypadku z udziałem powoda sprawca kolizji był objęty umową ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, jednakże wskazała, że po przeprowadzeniu postepowania likwidacyjnego, bazując na zebranej w sprawie dokumentacji, ustaliła, że poszkodowanemu nic nie powinno się stać w wyniku przedmiotowego zdarzenia.

Po przeprowadzonych szczegółowych badaniach specjalistycznych ustalono, iż dolegliwości bólowe powoda nie są związane z kolizją z dnia 30 czerwca 2015 roku. Wykonane badanie (...) kręgosłupa szyjnego wykluczyło obecność zmian pourazowych kręgosłupa szyjnego, natomiast wykazało zmiany zwyrodnieniowe. Zgodnie z opinią medyczną lokalizacja zmian zwyrodnieniowych odpowiada dolegliwościom opisywanym przez neurologa i ortopedę, zatem nie są one spowodowane przez przedmiotowe zdarzenie.

Analiza wykonanej po kolizji dokumentacji fotograficznej wskazuje, że w jej wyniku doszło do niewielkich uszkodzeń pojazdów, a ich wystąpienie nie mogło wyzwolić na tyle dużych sił, by mogły one spowodować uraz kręgosłupa, na który powoduje się powód.

Jeżeli chodzi o roszczenie dotyczące zwrotu poniesionych przez powoda kosztów leczenia, pełnomocnik strony pozwanej podkreślił, iż dotyczą one przede wszystkim kosztów prywatnych wizyt i zabiegów lekarskich, które to powód mógł z powodzeniem odbyć w ramach świadczeń z ubezpieczenia zdrowotnego wykonywanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia.

Postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2017 roku Sąd umorzył postępowanie w stosunku do dotychczasowej strony pozwanej i postanowił o prowadzeniu sprawy w dalszym ciągu z udziałem po stronie pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., którą w tym charakterze wezwał do udziału w sprawie, a które to towarzystwo podtrzymało stanowisko dotychczasowej strony pozwanej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód P. H. przed zdarzeniem w dniu 30 czerwca 2015 roku nie odczuwał żadnych dolegliwości fizycznych w zakresie odcinka szyjnego kręgosłupa. Był osobą sprawną fizycznie, dbającą o swoją kondycję fizyczną; amatorsko grał w koszykówkę, siatkówkę. Uczestniczył także w treningach piłki nożnej, którą uprawiał jego syn. Pracował jako kierownik robót w firmie budowlanej. W domu wykonywał wszystkie cięższe prace (nosił zakupy, odsuwał sprzęty przy sprzątaniu), a także pomagał żonie we wszystkich innych czynnościach.

Dowód:

zeznania świadka A. H.-k.201;

przesłuchanie powoda – k.211-212.

L. S. C. de S. (...) R. A. z siedzibą w H. Oddział w Polsce zawarła umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych co do samochodu osobowego marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Fakt przyznany

W dniu 30 czerwca 2015 roku powód, jadąc samochodem marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), był uczestnikiem wypadku komunikacyjnego spowodowanego przez kierującego pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który wjechał w tył pojazdu, którym poruszał się powód. Gdy powód zbliżał się kierowanym przez siebie pojazdem do zatoru, który wytworzył się na ulicy (...) we W., poczuł silne uderzenie w tył samochodu. W momencie zdarzenia jego auto toczyło się z prędkością około 5 km/h. Na skutek uderzenia fotel, na którym siedział powód oraz fotel pasażera „ złamały się”. Sprawca wypadku jechał z dużą prędkością. Powód „poleciał do tyłu”. Nie wiedział, co się stało. Po chwili otrząsnął się i próbował wysiąść z auta. Drzwi jednak były zablokowane. Po chwili udało mu się opuścić pojazd. Okazało się, że sprawcą wypadku jest młoda kobieta. Spisano oświadczenie, na okoliczności przedmiotowego zdarzenia.

Dowód:

dokumenty w aktach szkodowych strony pozwanej;

przesłuchanie powoda – k. 211;

Na miejsce zdarzenia przyjechał pracodawca powoda, zawiadomiony przez niego o wypadku. On też odwiózł powoda do D.. W czasie drogi P. H. zaczął odczuwać bóle w części szyjnej kręgosłupa. Dlatego też postanowił udać się na Izbę Przyjęć (...) Szpitala (...) w D., gdzie wykonano RTG kręgosłupa odcinka szyjnego, które wykazało spłycenie lordozy szyjnej, zalecono środki przeciwbólowe, noszenie kołnierza miękkiego przez 7 -10 dni oraz kontrolę w poradni ortopedycznej w razie utrzymywania się dolegliwości bólowych.

Ponieważ w firmie, w której pracował powód, był duży nawał pracy, P. H., mimo odczuwanych dolegliwości bólowych, na prośbę swojego pracodawcy, nie korzystał ze zwolnienia lekarskiego i wykonywał przez cały czas swoje obowiązki kierownika robót. Jednocześnie jednak wyszukał na terenie W. – gdzie pracował- lekarzy, ponieważ odczuwał ból szyi, prawego barku i przedramienia, a nadto drętwiały mu palce prawej dłoni, w której tracił siłę. Powód jeździł do W. do pracy i jednocześnie leczył się. Kilka dni po zdarzeniu udał się do neurologa, który zapisał mu leki przeciwbólowe i dalsze noszenie kołnierza ortopedycznego. Skorzystał również z porad ortopedy, który potwierdził diagnozę dotyczącą skręcenia kręgosłupa i zalecił rahabilitację. Powód nie korzystał z wizyt lekarskich refundowanych przez NFZ ze względu na długotrwałość oczekiwania na takie wizyty. Również z tego powodu zdecydował się na poniesienie z własnej kieszeni kosztów zaleconej rehabilitacji. Odbył dwie serie zabiegów, po 10 zabiegów każda. Przy czym pierwszy cykl zabiegów odbył latem, drugi – na przełomie października i listopada.

Przez pierwsze dwa miesiące po zdarzeniu powód codziennie przyjmował lek przeciwbólowy – ketonal. W późniejszym okresie zażywał ten lek w razie powrotu silnego bólu.

Dowód:

  kserokopia karty informacyjnej izby przyjęć (...) Szpitala (...) w D. z dnia 30.06.2015 r. – k. 72;

  opis badania radiologicznego z dnia 30.06.2015 r. – k.73;

  kserokopia karty konsultacji neurologicznej z dnia 09.07.2015r., 23.07.2015 r. – k.82-83, 85-86;

  kserokopia wyniku badania RTG z 23.07.2015 r. – k.84;

  kserokopia pokwitowania z dnia 21.08.2015 r. za usługę fizjoterapeutyczną – k.96;

  kserokopia kart konsultacyjnej z Indywidualnej (...) z zakresu (...) Urazowo- Ortopedycznej i Ortopedii z dnia 22.07.2015,29.07.2015r., 09.09.2015r. –k.101;106,109

  kserokopia skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 22.07.2015 r. –k.102;

  kserokopia skierowania z dnia 23.07.2015 r. –k.105;

  kserokopia kart zabiegów fizjoterapeutycznych-k.107,110,111;

  skierowanie na zbiegi fizjoterapeutyczne z dnia 09.09.2015 r.,18.11. (...) – k.108,112;

  informacja o świadczeniach medycznych zrealizowanych w ramach NFZ-k.116-117;

  zeznania świadka A. H. – k.201;

  przesłuchanie powoda;

Powód w wyniku zdarzenia z dnia 30 czerwca 2015 roku doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego.

Uraz kręgosłupa szyjnego, którego doznał powód w przedmiotowym zdarzeniu nałożył się na zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i był czynnikiem, który sprowokował odczuwane przez powoda dolegliwości, z powodu których był leczony. Przy czym zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego nie są następstwem przebytego zdarzenia. Okres ich powstawania jest wieloletni, lecz mogą mieć wpływ na nasilenie oraz czas odczuwanych dolegliwości. Przed zdarzeniem powód jednak nie odczuwał żadnych dolegliwości z tego tytułu, nie był z tego powodu leczony ani diagnozowany. W okresie około miesiąca od zdarzenia z uwagi na nasilenie dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego oraz konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego powód mógł mieć ograniczoną zdolności do wykonywania codziennych czynności. Każda czynność związana z samoobsługą sprawiała powodowi trudność, wskazana była pomoc osób trzecich przy ubieraniu się myciu i przygotowywaniu posiłków.

Obecnie – przebyty uraz nie powinien wpływać na wykonywanie obowiązków zawodowych, rodzinnych i społecznych powoda. Nie powinien wpływać także na możliwość uprawiania sportów i aktywność fizyczną. Rokowania co do stanu zdrowia powoda są pomyślne nawet po uwzględnieniu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego. Odczuwane dolegliwości wynikają z nałożenia się urazu kręgosłupa szyjnego na istniejące zmiany organiczne kręgosłupa. Nie ma możliwości rozgraniczenia, w jakim stopniu odczuwane przez powoda dolegliwości wynikały z przebytego urazu, a w jakim stopniu ze zmian zwyrodnieniowo dyskopatycznych kręgosłupa szyjnego. Jednoznacznym jest, że wystąpienie dolegliwości było skutkiem przebytego urazu. Nie można wykluczyć, iż przebyty uraz może w przyszłości wpłynąć na pogłębienie już istniejących zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa.

U powoda w związku z przebytym urazem nie występuje stały ani długotrwały uszczerbek na zdrowiu.

Dowód:

  opinia zespołowa biegłych z zakresu chirurgii- ortopedii i neurologii z dnia 25.07.2017 r.i 09.02.2018r. –k.143-149,171-173;

  przesłuchanie powoda;

Kwoty zawarte w fakturach i rachunkach nr: (...)., (...) z 23.07.2015r., (...) z 23.07.2015 r., (...) z 09.07.2015r. (...) z 29.07.2015 r., (...) z 29.07.2015 r., (...) z 22.07.2015 r., (...) z 18.11.2015 r. .,dotyczą usług oraz leków z obrażeniami odniesionymi przez powoda w zdarzeniu z dnia 30.06.2015 r. oraz odczuwanymi dolegliwościami.

Dowód:

kserokopie faktur i rachunków nr(...) z 09.09.2015r., (...) z 23.07.2015r., (...) z 23.07.2015 r., (...) z 09.07.2015r. (...) z 29.07.2015 r., (...) z 29.07.2015 r., (...) z 22.07.2015 r., (...) z 18.11.2015 r.-k.203-209:

opinia zespołowa biegłych z zakresu chirurgii- ortopedii i neurologii z dnia 25.07.2017 r. i 09.02.2018r. –k.143-149,171-173;

Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej odpowiedzialnej z tytułu udzielonej sprawcy wypadku ochrony ubezpieczeniowej. W piśmie z dnia 30 czerwca 2015 roku strona pozwana odmówiła powodowi wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania.

Dowód:

dokumenty w aktach szkody strony pozwanej

Obecnie powód odczuwa bóle ręki i kręgosłupa szyjnego. W nocy drętwieje mu ręka i w związku z tym musi korzystać z poduszek ortopedycznych. Ze względu na odczuwane dolegliwości powód musiał ograniczyć swój udział w obowiązkach domowych, w tym noszeniu zakupów, przesuwaniu sprzętów a nawet prasowaniu. Odczuwane dolegliowości sprawiają, że powód jest bardziej nerwowy, nie może uczestniczyć w grach z dziećmi. Zdarza się, że ze względu na ból budzi się w nocy, chodzi po mieszkaniu.

Dowód:

zeznania świadka A. H.-k.201;

przesłuchanie powoda – k.211-212.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu, chociaż nie w takim zakresie, w jakim zostało zgłoszone.

W niniejszej sprawie jest bezsporne, że w dniu 30 czerwca 2015 roku powód, jadąc samochodem marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), był uczestnikiem wypadku komunikacyjnego spowodowanego przez kierującego pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który wjechał w tył pojazdu, którym poruszał się powód.

Wskazane fakty wynikają z dokumentów zgromadzonych w aktach szkody strony pozwanej, zeznań świadka A. H. oraz z przesłuchania powoda, a przy tym – na etapie niniejszego postępowania sądowego - w żaden sposób nie były kwestionowane przez pozwaną spółkę.

W tych okolicznościach oczywistym jest stwierdzenie, że kierowca samochodu marki F. (...) numerze rejestracyjnym (...), naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w sposób zawiniony doprowadził do zdarzenia, a tym samym, w świetle przepisów art. 415 k.c. w związku z art. 436 § 2 k.c., dopuścił się czynu niedozwolonego. Strona pozwana, choć odmówiła przyjęcia odpowiedzialności w niniejszym postępowaniu, nie kwestionowała, iż pojazd sprawcy był u niej ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w okresie, w którym doszło do przedmiotowego zdarzenia. Wskazać zatem należy, że w takim samym zakresie, jak sprawca szkody, na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiada za skutki tego zdarzenia pozwana Spółka. Zgodnie bowiem z przepisem art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej regulują przepisy szczególne, a mianowicie Ustawa z dnia 22 marca 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zwana dalej „ustawą o ubezpieczeniach obowiązkowych”. Wedle przepisu art. 34 ust. 1 tej ustawy, z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz, lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia, bądź utrata, zniszczenie, lub uszkodzenie mienia. Przepis art. 35 wskazanej ustawy stanowi z kolei, że tym ubezpieczeniem jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym, w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Natomiast zgodnie z przepisem art. 36 ust. 1 zd. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza, lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Żądanie zaś zasądzenia zadośćuczynienia za krzywdę, z którym wystąpił powód P. H., opiera się na przepisie art. 445 § 1 k.c. stanowiącym, iż w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (czyli art. 444 k.c. dotyczącym wystąpienia uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tutaj o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.), a więc doznany przez poszkodowanego uszczerbek niemajątkowy. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć w związku z tym charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Użyte w art. 445 § 1 k.c. pojęcie „sumy odpowiedniej” ma charakter niedookreślony, jednakże w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należy kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Przy ocenie „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, tak, aby przyznana poszkodowanemu suma mogła zatrzeć lub, co najmniej, złagodzić odczucie krzywdy i pomóc poszkodowanemu odzyskać równowagę psychiczną (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 lutego 2008 roku, II KK 349/07, LEX nr 395071; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, niepublikowany; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 lutego 2000 roku, I CKN 969/98, niepublikowany; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 03 listopada 1994 roku, III APr 43/94, OSA 1995, nr 5, poz. 41; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNC 1974, nr 9, poz. 145; G. Bieniek, K. Kołakowski, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom I, Warszawa 2001, pkt. 13 i 14 uwag do art. 445 k.c.) W szczególności uwzględniać należy nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym poszkodowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, II UKN 681/98, OSNAP 2000, nr 16, poz. 626). Zadośćuczynienie ma więc, przede wszystkim, charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 lutego 2008 roku, III KK 349/07, LEX nr 395071; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2005 roku, II CSK 78/08, LEX nr 420389; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 roku, 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPiKA 1966, na 4, poz. 92). Z tych też względów posługiwanie się jedynie tabelami procentowego uszczerbku na zdrowiu i stawkami za każdy procent trwałego uszczerbku dla rozstrzygnięcia zasadności roszczenia o zadośćuczynienie i jego wysokości, znajduje, jedynie, orientacyjnie zastosowanie i nie wyczerpuje tej oceny (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 lutego 1998 roku, I ACa 715/97, OSA 1999, nr 2, poz. 7). Należy podkreślić, że same uciążliwości i przykrości odczuwane przez poszkodowanego nie uzasadniają przyznania zadośćuczynienia. Wymagane jest tu zaistnienie rozstroju zdrowia, przy czym za równoznaczne z rozstrojem zdrowia mogą być ujemne przeżycia, czy nawet stres (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 09 lipca 2003 roku, I ACa 396/03, „Wokanda” 2004, nr 12, poz. 41).

Ustalając okoliczności dotyczące skutków tego wypadku dla powoda i tym samym doznanej przez niego krzywdy, Sąd oparł się przede wszystkim na dowodach z odpisów dokumentacji medycznej załączonej do pozwu, w szczególności w postaci kserokopii: karty informacyjnej Izby Przyjęć (...) Szpitala (...) w D. z dnia 30.06.2015, opisu badania radiologicznego z dnia 30.06.2015 r., karty konsultacji neurologicznej z dnia 09.07.2015r.i 23.07.2015 r., wyniku badania RTG z 23.07.2015 r., pokwitowania z dnia 21.08.2015 r. za usługę fizjoterapeutyczną, kart konsultacyjnych z Indywidualnej (...) z zakresu (...) Urazowo- Ortopedycznej i Ortopedii z dnia 22.07.2015,29.07.2015r.i 09.09.2015r., skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 22.07.2015 r., skierowania z dnia 23.07.2015 r., kart zabiegów fizjoterapeutycznych, skierowań na zbiegi fizjoterapeutyczne z dnia 09.09.2015 r. i 18.11. (...) oraz informacji o świadczeniach medycznych zrealizowanych w ramach NFZ, przesłuchaniu powoda P. H., a także dowodzie z zespołowych opinii pisemnych biegłych sądowych z zakresu chirurgii i neurologii z dnia 25.07.2017 r. i 09.02.2018r. - odnoszących się do podnoszonych przez stronę pozwaną zarzutów. Sąd nie znalazł podstaw do zdyskwalifikowania wniosków wypływających ze wskazanych dowodów.

Oceniając wskazane dokumenty urzędowe i prywatne znajdujące się w aktach niniejszej sprawy, w szczególności dokumentację medyczną oraz dokumenty dotyczące okoliczności związanych z wypadkiem, Sąd dał im wiarę. Autentyczność oraz treść dokumentów nie była ostatecznie między stronami sporna, a Sąd nie dopatrzył się podstaw, by wątpliwości takie powziąć z urzędu. Nie zmienił oceny Sądu fakt, że część dokumentów została przedstawiona jedynie w postaci kserokopii – strony nie kwestionowały wzajemnie zgodności przedłożonych kopii z oryginałami dokumentów, wobec czego Sąd uznał kserokopie za wiarygodne dowody pośrednie, wskazujące na istnienie i treść dowodów właściwych.

Sąd za w pełni wiarygodne i miarodajne dla rozstrzygnięcia istotnych okoliczności sprawy uznał dowody osobowe przeprowadzone w sprawie w postaci zeznań świadka A. H. oraz przesłuchania powoda. W wypowiedziach powoda Sąd nie ujawnił żadnych elementów dyskwalifikujących jego relacje i z tego też względu Sąd dał wiarę jego twierdzeniom, w szczególności co do jego sposobu życia przed jak i po wypadku oraz co do dolegliwości na zdrowiu fizycznym, będących następstwem omawianego zdarzenia. Twierdzenia powoda, zdaniem Sądu, znalazły potwierdzenie w złożonej w sprawie opinii zespołowej z zakresu chirurgii i neurologii. Z opinii tych biegłych co do zasady wynika, że powód w wyniku zdarzenia z dnia 30 czerwca 2015 roku doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego. Uraz kręgosłupa szyjnego, którego doznał powód w przedmiotowym zdarzeniu nałożył się na zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i był czynnikiem, który sprowokował odczuwane przez powoda dolegliwości, z powodu których był leczony. Przy czym zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego nie są następstwem przebytego zdarzenia. Okres ich powstawania jest wieloletni, lecz mogą mieć wpływ na nasilenie oraz czas odczuwanych dolegliwości. Przed zdarzeniem powód jednak nie odczuwał żadnych dolegliwości z tego tytułu, nie był z tego powodu leczony ani diagnozowany. W okresie około miesiąca od zdarzenia z uwagi na nasilenie dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego oraz konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego powód mógł mieć ograniczoną zdolności do wykonywania codziennych czynności. Odczuwane dolegliwości wynikają z nałożenia się urazu kręgosłupa szyjnego na istniejące zmiany organiczne kręgosłupa. Nie ma możliwości rozgraniczenia, w jakim stopniu odczuwane przez powoda dolegliwości wynikały z przebytego urazu, a w jakim stopniu ze zmian zwyrodnieniowo dyskopatycznych kręgosłupa szyjnego. Jednoznacznym jest, że wystąpienie dolegliwości było skutkiem przebytego urazu.

Sąd oczywiście uwzględnił w swojej ocenie twierdzenie biegłych, iż zakres sił działających na uczestników przedmiotowej kolizji nie mógł wywołać zmian powodujących rozstrój zdrowia u osoby w pełni zdrowej. Nie mniej jednak nie można pozostawić bez komentarza okoliczności, że uraz kręgosłupa szyjnego, którego doznał powód w przedmiotowym zdarzeniu nałożył się na zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i był czynnikiem, który sprowokował odczuwane przez powoda dolegliwości, z powodu których był leczony. Przed zdarzeniem powód nie odczuwał żadnych dolegliwości z tego tytułu, nie był z tego powodu leczony ani diagnozowany. Odczuwane dolegliwości wynikają z nałożenia się urazu kręgosłupa szyjnego na istniejące zmiany organiczne kręgosłupa. Nie ma możliwości rozgraniczenia, w jakim stopniu odczuwane przez powoda dolegliwości wynikały z przebytego urazu, a w jakim stopniu ze zmian zwyrodnieniowch kręgosłupa szyjnego. Jednoznacznym jest, że wystąpienie dolegliwości było skutkiem przebytego urazu.

Zatem niezasadne jest twierdzenie strony pozwanej, iż zgłaszane przez powoda urazy, a co za tym idzie przeprowadzone w tym zakresie leczenie, nie pozostają w związku przyczynowym ze zdarzeniem drogowym z dnia 30 czerwca 2015 roku.

Okres leczenia uszkodzeń kręgosłupa szyjnego, doznanych w czasie wypadków komunikacyjnych, zależy od stopnia uszkodzenia struktur anatomicznych oraz możliwości regeneracyjnych organizmu. Do sposobów leczenia tego typu uszkodzeń należy przyjmowanie między innymi leków przeciwzapalnych oraz rozluźniających mięśnie. Fakt, że na chwilę obecną (a także na dzień badania powoda przez biegłych, które miało miejsce wiele miesięcy od zdarzenia) stan powoda jest zdecydowanie lepszy niż po wypadku (prawidłowy), nie przesądza o tym, że taki też był bezpośrednio po nim.

Sąd uznał złożone opinie sądowo-lekarskie za pełne i jasne. Jednakże przy kompleksowej analizie złożonych w sprawie opinii biegłych, nie ma wątpliwości co do charakteru odniesionych przez powoda w trakcie istotnego obrażeń. Biegli składający w niniejszym postepowaniu opinie, przedstawione w nich wnioski należycie i rzeczowo uzasadnili, przytaczając jednocześnie wszystkie argumenty, którymi się kierowali, a jednocześnie poparli je fachowymi wyjaśnieniami, odwołującymi się do posiadanej wiedzy specjalistycznej. Należy także wyraźnie stwierdzić, iż przedstawione w nich tok rozumowania jest logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym oraz wskazaniami wiedzy. W ocenie Sądu, nie ujawniły się również żadne powody, które osłabiałyby zaufanie do wiedzy lub bezstronności wskazanych biegłych. Tym samym Sąd przyjął, iż w wyniku przedmiotowego zdarzenia powód doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego, który nałożył się na zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i był czynnikiem, który sprowokował odczuwane przez powoda dolegliwości, z powodu których był leczony.

Stan zdrowia u powoda po okresie leczenia poprawił się, nie pozostały żadne ograniczenia w zakresie ruchomości kręgosłupa szyjnego.

Powód w okresie około miesiąca od zdarzenia z uwagi na nasilenie dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego oraz konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego mógł mieć ograniczoną zdolności do wykonywania codziennych czynności. Obecnie – przebyty uraz nie powinien wpływać na wykonywanie obowiązków zawodowych, rodzinnych i społecznych powoda. Nie powinien wpływać także na możliwość uprawiania sportów i aktywność fizyczną. Rokowania co do stanu zdrowia powoda są pomyślne nawet po uwzględnieniu zmian zwyrodnieniowo dyskopatycznych kręgosłupa szyjnego. Obecnie powód nie wymaga leczenia specjalistycznego ani rehabilitacji.

W konsekwencji powyższego Sąd uznał, iż powód na skutek urazów ciała doznanych w wyniku kolizji z dnia 30 czerwca 2015 roku nie doznał długotrwałego lub trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Okoliczność powyższa nie uniemożliwia jednakże uznania roszenia o zadośćuczynienie zasadnym. Zadośćuczynienie za krzywdę nie jest bowiem świadczeniem przysługującym za samo stwierdzenie istnienia urazu, zaś wysokość uszczerbku na zdrowiu nie świadczy o wielkości krzywdy. Rozmiar krzywdy to stopień nasilenia bólu i cierpienia, nie zaś wynik sumowania ustalonego przez biegłych uszczerbku na zdrowiu. Należne powodowi zadośćuczynienie nie powinno być mechanicznie mierzone przy zastosowaniu stwierdzonego procentu uszczerbku na zdrowiu (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005 roku, I PK 47/05, Mon. Pr. Pr. 2006, nr 4, s. 208).

Określając natomiast wysokość zadośćuczynienia w niniejszej sprawie, Sąd miał na uwadze następujące okoliczności ustalone w oparciu o wskazane powyżej dowody. Po pierwsze, Sąd ustalił, że bezpośrednio po zdarzeniu P. H. zaczął odczuwać bóle w części szyjnej kręgosłupa. Dlatego też postanowił udać się na Izbę Przyjęć (...) Szpitala (...) w D., gdzie wykonano RTG kręgosłupa odcinka szyjnego, które wykazało spłycenie lordozy szyjnej, zalecono środki przeciwbólowe, noszenie kołnierza miękkiego przez 7 -10 dni oraz kontrolę w poradni ortopedycznej w razie utrzymywania się dolegliwości bólowych.

Ponieważ w firmie, w której pracował powód, był duży nawał pracy, P. H., mimo odczuwanych dolegliwości bólowych, na prośbę swojego pracodawcy, nie korzystał ze zwolnienia lekarskiego i wykonywał przez cały czas swoje obowiązki kierownika robót. Jednocześnie jednak wyszukał na terenie W. – gdzie pracował- lekarzy, ponieważ odczuwał ból szyi, prawego barku i przedramienia, a nadto drętwiały mu palce prawej dłoni, w której tracił siłę. Powód jeździł do W. do pracy i jednocześnie leczył się. Kilka dni po zdarzeniu udał się do neurologa, który zapisał mu leki przeciwbólowe i dalsze noszenie kołnierza ortopedycznego. Skorzystał również z porad ortopedy, który potwierdził diagnozę dotyczącą skręcenia kręgosłupa i zalecił rahabilitację. Odbył dwie serie zabiegów, po 10 zabiegów każda. Przy czym pierwszy cykl zabiegów odbył latem, drugi – na przełomie października i listopada.

Przez pierwsze dwa miesiące po zdarzeniu powód codziennie przyjmował lek przeciwbólowy – ketonal. W późniejszym okresie zażywał ten lek w razie powrotu silnego bólu.

Obecnie powód odczuwa bóle ręki i kręgosłupa szyjnego. W nocy drętwieje mu ręka i w związku z tym musi korzystać z poduszek ortopedycznych. Ze względu na odczuwane dolegliwości powód musiał ograniczyć swój udział w obowiązkach domowych, w tym noszeniu zakupów, przesuwaniu sprzętów a nawet prasowaniu. Odczuwane dolegliowości sprawiają, że powód jest bardziej nerwowy, nie może uczestniczyć w grach z dziećmi. Zdarza się, że ze względu na ból budzi się w nocy, chodzi po mieszkaniu.

Z drugiej jednakże strony Sąd zważył, że doznane przez powoda urazy nie wymagały przeprowadzenia żadnego zabiegu operacyjnego ani hospitalizacji. W związku z doznanym urazem nie stwierdzono u niego trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Pierwotna struktura anatomiczna dotkniętych urazami narządów nie została trwale naruszona wskutek obrażeń odniesionych w wypadku. Leczenie powoda jest zakończone.

W tych okolicznościach, zdaniem Sądu, należne powodowi zadośćuczynienie powinno wynieść kwotę 5.000 zł. Zdaniem Sądu, zadośćuczynienie w takiej wysokości uzasadnione jest zakresem obrażeń doznanych przez powoda, długością leczenia i rozmiarem skutków zdrowotnych, a także dyskomfortu fizycznego i psychicznego. A zatem suma przyznanego zadośćuczynienia pieniężnego, z jednej strony uwzględnia stopień krzywdy powoda i dlatego nie może być uznana za nadmierną, a z drugiej strony nie pomija panujących stosunków majątkowych, przez co jest utrzymana w rozsądnych granicach. Przy tym kwota ta jest „odpowiednia” w rozumieniu art. 445 § 1 k.c

Powód P. H. wystąpił także z roszczeniem zasądzenia na jego rzecz kwoty 3.380 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i konsultacji medycznych.

Podstawę prawną żądania zasądzenia odszkodowania stanowi przepis art. 444 § 1 zd. 1 k.c., wedle którego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie przewidziane w przepisie art. 444 § 1 zd. 1 k.c. obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe. Przykładowo można wymienić koszty leczenia (np. pobytu w szpitalu, konsultacji u wybitnych specjalistów, dodatkowej pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw itp.), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych koniecznych aparatów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 1981 roku, I CR 455/80, OSNC 1981, nr 10, poz. 193), wydatki związane z przewozem chorego do szpitala i na zabiegi, z przejazdami osób bliskich w celu odwiedzin chorego w szpitalu, z koniecznością specjalnej opieki i pielęgnacji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 października 1973 roku, II CR 365/73, OSNC 1974, nr 9, poz. 147; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 października 1971 roku II CR 427/71, OSP 1972 nr 6 poz. 108), koszty zabiegów rehabilitacyjnych, czy przygotowania do innego zawodu (por. G. Bieniek, K. Kołakowski, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom I, Warszawa 2001, pkt 5 uwag do art. 444 k.c.; W. Czachórski, Zobowiązania. Zarys wykładu, Warszawa 1994, s. 192-193). Wydatkami takimi są także wydatki związane z koniecznością specjalnej opieki i pielęgnacji (por. wyrok Sąd Najwyższy z dnia 04 października 1973 roku, II CR 365/73, OSNC 1974, nr 9, poz. 147; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 października 1971 roku II CR 427/71, OSP 1972 nr 6 poz. 108).

W niniejszym postępowaniu w sposób niewątpliwy wykazano, iż wszystkie przedstawione rachunki i faktury, w związku z którymi powód sformułował w pozwie roszczenie odszkodowawcze, dotyczą kosztów leczenia i konsultacji po zdarzeniu z dnia 30 czerwca 2015 r. i opiewają na kwotę wskazaną w pozwie. Sąd zatem we wskazanym powyżej zakresie uwzględnił powództwo o zwrot tych kosztów, uznając, iż brak jest także podstaw do kwestionowania zasadności domagania się przez powoda kwot wynikających z rachunków za prywatne konsultacje lekarskie tylko na tej podstawie, że skorzystał z porad w prywatnych gabinetach zamiast w zakładzie leczniczym mającym umowę z NFZ. Bez wątpienia, gdyby powód w krótkim czasie po zdarzeniu mógł skorzystać z takiej porady refundowanej przez NFZ, zrobiłby to. Nie można oczekiwać, by wymagający szybkiej konsultacji pacjent po wypadku, odkładał wizytę z narażeniem swojego zdrowia dlatego, że nie zostanie zrefundowana. Powszechnie znanym faktem są długie, kilkutygodniowe, a nawet kilkumiesięczne kolejki do lekarzy specjalistów.

Uznając zatem zasadność żądania dotyczącego zwrotu kosztów leczenia sformułowanego w pozwie, Sąd zasądził łącznie z tego tytułu kwotę 3.380 zł.

Powód wystąpił także z żądaniem zasądzenia na jego rzecz odsetek ustawowych liczonych od dnia 10 września 2015 r. do dnia zapłaty co do kwoty zadośćuczynienia i od dnia wniesienia pozwu w pozostałym zakresie.

Podstawę prawną do sformułowania takiego żądania stanowią przepisy art. 481 k.c. Z przepisu paragrafu 1 tegoż artykułu wynika bowiem, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki za opóźnienie należą się, przeto zarówno bez względu na szkodę poniesioną przez wierzyciela jak i zawinienie okoliczności opóźnienia przez dłużnika. Należy przy tym wskazać, iż w świetle przepisów ustawy dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania, gdy nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym w sposób dostateczny lub wynikający z właściwości zobowiązania. Aby dokładnie wyjaśnić wskazaną kwestię konieczne jest odwołanie się do pojęcia wymagalności. Roszczenie jest wymagalne wówczas, gdy wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia. Dopóki roszczenie jest niewymagalne, nie zachodzi także opóźnienie, gdyż dłużnik nie jest zobowiązany do świadczenia. O dacie wymagalności decyduje natomiast treść stosunku obligacyjnego łączącego strony. W przypadku zobowiązań terminowych, jeżeli dłużnik nie realizuje w terminie swoich obowiązków wynikających z treści zobowiązania opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W takim przypadku data wymagalności roszczenia stanowi jednocześnie datę, od której dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. Z mocy przepisu art. 481 k.c. uzasadnia to roszczenie odsetek. W przypadku z kolei zobowiązań bezterminowych opóźnienie nastąpi dopiero w przypadku nie dostosowania się do wezwania wierzyciela żądającego spełnienia świadczenia, chyba, że obowiązek jego pełnienia wynika z właściwości zobowiązania. Na koniec należy wskazać, iż na mocy przepisu art. 481 § 2 zd. 1 k.c. w sytuacji, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe, a od dnia 01 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie.

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnianego zawiadomienia o szkodzie. Zdanie 1 ust. 2 tegoż artykułu stanowi natomiast, że w przypadku, gdy wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ustępie 1 okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba, że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W świetle tych przepisów zakład ubezpieczeń jest zobowiązany wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie, a w późniejszym terminie tylko wówczas, gdy nie jest wstanie wcześniej wyjaśnić okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania.

W niniejszym postepowaniu zgodzić należy się ze stanowiskiem pełnomocnika powoda, że skoro zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu 04 sierpnia 2015 roku, powód może skutecznie domagać się odsetek za opóźnienie od dnia 10 września 2015 roku, a tym bardziej od daty skutecznego wniesienia powództwa do Sądu, co nastąpiło w dniu 09 stycznia 2017 roku- po wcześniejszym zwrocie pozwu (w zakresie zgłoszonych kosztów leczenia).

Z tych względów, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w I i II wyroku, oddalając żądanie zasądzenia zadośćuczynienia i odszkodowania ponad kwotę uwzględnioną z przyczyn opisanych powyżej.

Odnośnie rozliczenia kosztów procesu poniesionych przez strony należy na wstępie wskazać, że zgodnie z przepisem art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Na mocy art. 99 k.p.c. przepis ten stosuje się odpowiednio do strony reprezentowanej przez radcę prawnego.

W świetle opisanych powyżej zasad, do kosztów procesu poniesionych przez powoda należało zaliczyć: opłatę od pozwu w kwocie 594 zł, wynagrodzenie reprezentującego go radcy prawnego w kwocie 3.600 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kwotę 1.000 zł uiszczoną tytułem pokrycia wynagrodzenia biegłych sądowych, co stanowi łącznie kwotę 5.211 zł.

Strona pozwana uiściła natomiast zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłych w wysokości 1.000 zł oraz poniosła koszt reprezentującego ją pełnomocnika w wysokości 3.617 zł.

Zważywszy, iż w niniejszym postępowaniu powód wygrał sprawę w 70,53%, należy mu się zwrot kwoty 3.675,30 zł. Strona pozwana, która wygrała sprawę w 29,47% winna otrzymać tytułem zwrotu kosztów kwotę 1.360,63 zł. Dokonując bilansu tych kwot, Sąd w punkcie III wyroku zasądził na rzecz powoda kwotę 2.314,67 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Stosownie do przepisów art. 83 ust. 2 i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych, Sąd nakazał stronie pozwanej zapłacić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwotę 561,71 zł, zaś powodowi kwotę 234,71 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa. Zgodnie bowiem ze wskazanym przepisem kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, oraz tymi wydatkami, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy, Sąd orzekł jak w punkcie IV sentencji wyroku.