Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Apelacyjny w Lublinie w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale prokuratora Pawła Ziętka

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2019 roku

sprawy A. B. (1)

syna J. i A. z domu W., urodzonego (...) w P.

oskarżonego o czyny z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i innych

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 24 stycznia 2019 roku, sygn. akt II K 2/18

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zwalnia oskarżonego A. B. (1) od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i ustala, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

A. B. (1) został oskarżony o to , że :

I.  w dniu 25 lutego 2017 r. w miejscowości S. gm. W. woj. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprzedał substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1 grama, za kwotę 40 zł małoletniemu Ł. K. (1) narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o przestępstwo z art. 59 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art.160§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k.

II.  w dniu 25 lutego 2017 r. w miejscowości Ż. gm. W. woj. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprzedał substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 0,5 grama, za kwotę 20 zł małoletniemu Ł. K. (1) narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o przestępstwo z art. 59 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art.160§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k.

III.  w dniu 1 marca 2017 r. w miejscowości S. gm. W. woj. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprzedał substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1 grama, za kwotę 40 zł małoletniemu Ł. K. (1) narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o przestępstwo z art. 59 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art.160§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k.

IV.  w dniu 8 marca 2017 r. w miejscowości S. gm. W. woj. (...) wbrew przepisom ustawy, udzielił substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o bliżej nieustalonej masie małoletniemu poniżej 18 roku życia Ł. K. (1), narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o przestępstwo z art. 58 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art.160§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k.

V.  w dniu 8 marca 2017 r. w miejscowości S. gm. W. woj. (...) wbrew przepisom ustawy, udzielił substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o bliżej nieustalonej masie A. B. (2), narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o przestępstwo z art. 58 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art.160§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k.

VI.  w dniu 8 marca 2017 r. w miejscowości S. gm. W. woj. (...) wbrew przepisom ustawy, udzielił substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o bliżej nieustalonej masie B. K. (1), narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o przestępstwo z art. 58 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art.160§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k.

Natomiast B. K. (1) został oskarżony o to , że :

VII.  W nocy z 07 na 08 marca 2017 r. w miejscowości S. gm. W. woj. (...) udzielił A. S., A. B. (1), A. B. (2) i małoletniemu poniżej 18 roku życia Ł. K. (2) środek odurzający w postaci marihuany tj.

tj. o przestępstwo z art. 58 ust.1 w zb. z art.58 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.11§2 k.k.

Sąd Okręgowy w Radomiu wyrokiem z dnia 24 stycznia 2019 roku uznał A. B. (1) i B. K. (1) za winnych tego, że :

I.  A. B. (1) w granicach czynów zarzucanych mu w punktach I, II i III aktu oskarżenia, ustalając, że popełnił je w krótkich odstępach czasu i z wykorzystaniem takiej samej sposobności uznał za winnego, tego, że:

a.  w dniu 25 lutego 2017 r. w miejscowości S. gm. W. woj. (...) działając wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprzedał substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1 grama, za kwotę 40 zł małoletniemu Ł. K. (1), tj. przestępstwa z art. 59 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii,

b.  w dniu 25 lutego 2017 r. w miejscowości Ż. gm. W. woj. (...) działając wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprzedał substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 0,5 grama, za kwotę 20 zł małoletniemu Ł. K. (1), tj. przestępstwa z art. 59 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii,

c.  w dniu 1 marca 2017 r. w miejscowości S. gm. W. woj. (...) działając wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprzedał substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1 grama, za kwotę 40 zł małoletniemu Ł. K. (1), tj. przestępstwa z art. 59 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art.59 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.91§1 k.k. wymierza mu jedną karę 3 ( trzech ) lat pozbawienia wolności;

II.  A. B. (1) w granicach czynów zarzucanych mu w punktach IV, V i VI aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 8 marca 2017 r. w miejscowości S. gm. W. woj. (...) wbrew przepisom ustawy, udzielił substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o bliżej nieustalonej masie A. B. (2), B. K. (1) oraz małoletniemu Ł. K. (1), tj. przestępstwa z art. 58 ust.1 w zb. z art.58 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.11§2 k.k. i skazując go na mocy powołanych przepisów na podstawie art.58 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.11§3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego ) roku pozbawienia wolności;

III.  Na podstawie art.85§1 i 2 k.k., art.86§1 k.k. i art. 91§2 k.k. wymierzone oskarżonemu A. B. (1) kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu jedną łączną karę 3 ( trzech ) lat pozbawienia wolności;

IV.  Na podstawie art.45§1 k.k. orzekł wobec A. B. (1) przepadek korzyści osiągniętej z przestępstw opisanych w punkcie I wyroku w kwocie 100 ( sto ) złotych;

V.  Na podstawie art.63§1 k.k. na poczet łącznej kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu A. B. (1) zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego wolności w sprawie w dniach od 10 marca 2017 roku godz.13:15 do dnia 8 czerwca 2017 roku godz.13:10;

VI.  Oskarżonego B. K. (1) w granicach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w nocy z 07 na 08 marca 2017 r. w miejscowości S. gm. W. woj. (...) działając wbrew przepisom ustawy udzielił A. S., A. B. (1), A. B. (2) i małoletniemu Ł. K. (2) środka odurzającego w postaci marihuany w bliżej nieustalonej ilości tj. przestępstwa z art. 58 ust.1 w zb. z art.58 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.11§2 k.k. i skazując go na mocy powołanych przepisów na podstawie art.58 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.11§3 k.k. w zw. z art.37a k.k. w zw. z art.33§1 i 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 100 ( sto ) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć ) złotych;

VII.  Na podstawie art.63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej kary grzywny zaliczył okres pozbawienia oskarżonego wolności w sprawie w dniach od 9 marca 2017 roku godz. 18:20 do dnia 10 marca 2017 roku godz. 16:10;

VIII.  Zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego A. B. (1) kwotę 4.027 (cztery tysiące dwadzieścia siedem ) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym 400 ( czterysta ) złotych tytułem opłaty oraz od B. K. (1) kwotę 3.727 ( trzy tysiące siedemset dwadzieścia siedem ) złotych, w tym 100 ( sto ) złotych tytułem opłaty.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego A. B. (1) w całości zarzucając mu:

I.  w zakresie dotyczącym pkt. II sentencji zaskarżonego wyroku

dotyczącego zarzutów opisanych w pkt. IV, V i VI aktu oskarżenia, na podstawie an. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

-obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

1)  art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k poprzez nieuwzględnienie wniosku dowodowego o przesłuchanie członka rodziny świadka A. B. (2) i wskazaniu, że okoliczności dotyczące miejsca pobytu tegoż świadka nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy tj. kwestii winy bądź niewinności oskarżonego odnośnie zarzucanych mu czynów, w sytuacji gdy przesłuchanie tego świadka miało na celu ustalenie miejsca pobytu A. B. (2), który to ma niewątpliwie istotne znaczenie dla niniejszego postępowania, gdyż był obecny na spotkaniu z 07 na 08 marca 2017r. i posiada istotne informacje, które określą czy oskarżony dopuścił się udzielenia A. B. (2), B. K. (1) oraz małoletniemu poniżej 18 roku życia Ł. K. (1) substancji objętej ustawą z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a jeżeli tak to czym była ta substancja i jakie wywołała u niego objawy;

2)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonaną z naruszeniem zasad wiedzy medycznej oraz doświadczenia życiowego, wyrażającą się w przyjęciu przez Sąd I instancji, że w dniu 08 marca 2017r. oskarżony, udzielił substancji psychotropowej w postaci amfetaminy A. B. (2), B. K. (1) oraz małoletniemu Ł. K. (1), w sytuacji gdy z badań zabezpieczonych próbek krwi wynika, że A. B. (1) był po użyciu amfetaminy, B. K. (1) zażywał amfetaminę i dopalacze, A. B. (2) był wyłącznie po użyciu dopalaczy, a u małoletniego Ł. K. (1) nie wykazano we krwi żadnych substancji, co świadczy o tym, że nie można w sposób jednoznaczny ustalić jaka substancji była zażywana na spotkaniu z 07 na 08 marca 2017r. przez powyższe osoby i w związku z tym oskarżonemu nie można postawić zarzutu udzielenia wskazanym osobom amfetaminy;

3)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonaną z naruszeniem zasad doświadczenia życiowego oraz logiki, wyrażającą się w przyjęciu przez Sąd I instancji, iż oskarżony w dniu 08 marca 2017r. wbrew przepisom ustawy, udzielił amfetaminy A. B. (2), B. K. (1) oraz małoletniemu poniżej 18 roku życia Ł. K. (1) o czym świadczą zeznania i wyjaśnienia przedmiotowych osób, w sytuacji gdy z zeznań powyższych osób nie wynika w sposób jednoznaczny, żeby oskarżony A. B. (1) udzielił tym osobom amfetaminy, gdyż osoby uczestniczące w spotkaniu nie były pewne, że jest to amfetamina, co świadczy o częstej zmianie przez nich zeznań i wyjaśnień w przedmiotowej sprawie;

4)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego w zakresie ustalenia, że oskarżony A. B. (1) wypełnił znamiona strony przedmiotowej przestępstwa z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii tj. udzielił nieodpłatnie amfetaminy małoletniemu poniżej 18 roku życia Ł. K. (1), w sytuacji gdy aby zrealizować znamię udzielenia małoletniemu substancji psychotropowej A. B. (1) musiał co najmniej przewidywać, że Ł. K. (1) nie ma 18 lat, co w niniejszym wypadku nie miało miejsca, gdyż zarówno sam oskarżony jak i pozostałe osoby biorące udział w spotkaniu z 07 na 08 marca 2017r. były przekonane, że Ł. K. (1) ma ukończony 18 rok życia o czym świadczą ich wyjaśnienia i zeznania złożone w niniejszej sprawie.

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na bezzasadnym przyjęciu, że:

1)  08 marca 2018r. oskarżony A. B. (1) udzielił substancji psychotropowej w postaci amfetaminy A. B. (2), B. K. (1) oraz małoletniemu poniżej 18 roku życia Ł. K. (1), w sytuacji gdy część z nich była po użyciu amfetaminy i dopalaczy, a część tylko po użyciu dopalaczy, co niewątpliwie świadczy o tym, iż podczas przedmiotowego spotkania nie była zażywana amfetamina, a osoby biorące w niej udział musiały wcześniej skorzystać z substancji psychotropowej innego pochodzenia;

2) narkotyk w postaci amfetaminy został również przyjęty przez A. B. (2) i Ł. K. (1), gdyż wynika to z osobowych źródeł, a brak obecności amfetaminy we krwi świadczy zdaniem Sądu jedynie o tym, że ilość przyjętego przez nich narkotyku była na tyle mała, że do czasu pobrania próbki krwi do badań przedmiotowy narkotyk został wydalony, w sytuacji gdy w oparciu o te same zasady doświadczenia życiowego, wiedzy i logiki taki sam wniosek można postawić w stosunku do dopalaczy i uznać, że ilość dopalaczy zażyta przez A. B. (1) oraz Ł. K. (1) była na tyle mała, że do czasu pobrania próbki do badań, mógł on ulec wydaleniu z organizmu;

3) oskarżony podczas wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczy przyznał się do udzielenia A. B. (2). B. K. (1) oraz małoletniemu poniżej 18 roku życia Ł. K. (1), wbrew przepisom ustawy substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, a wersja z dopalaczami pojawiła się dopiero na dalszym etapie postępowania i w ocenie Sądu stanowi ewidentną linię obrony, w sytuacji gdy oskarżony obawiał się odpowiedzialności za rzekome zgwałcenie M. W. i wolał ponieść odpowiedzialność za udzielenie amfetaminy niż zostać skazanym za zgwałcenie, z czego po umorzeniu dochodzenia w przedmiotowej sprawie wycofał się, poprzez zmianę wyjaśnień w tym zakresie, a poza tym wiedzę na temat wyglądu amfetaminy posiadał jedynie z telewizji i widząc biały proszek w strunowej torebce był przekonany, że jest to amfetamina, co niewątpliwie dotyczy również pozostałych mężczyzn obecnych na spotkaniu z 07 na 08 marca 2017r.;

4) oskarżony A. B. (1) jak i pozostałe osoby uczestniczące w spotkaniu z 07 na 08 marca 2017r. były świadome co do nieletniości Ł. K. (1), w sytuacji gdy zarówno A. B. (1) jak i B. K. (1), A. S. oraz K. Z. widywali go jak spożywał alkohol (także przed sklepem), palił papierosy oraz przychodził do domu pod wpływem alkoholu, jeździł ciągnikiem co niewątpliwie świadczy o tym, że mógł być uznawany przez powyższych mężczyzn za osobę pełnoletnią, a tym samym nie zostały wypełnione przesłanki nieodpłatnego udzielenia małoletniemu substancji psychotropowej przez oskarżonego z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

5)  oskarżony A. B. (1) dopuścił się przestępstwa w postaci udzielenia 08 marca 2017r. A. B. (2), B. K. (1) oraz małoletniemu Ł. K. (1) amfetaminy, amfetaminę w sytuacji gdy sam oskarżyciel publiczny miał wątpliwości, czy 08 marca 2017r. w domu A. S. oraz dniach wcześniejszym była udzielana amfetamina czy też nowa substancja psychoaktywna, co świadczy o powiązaniu art. 58 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii z art. 160 § 1 k.k.

W zakresie dotyczącym pkt. I lit. a, b i c sentencji zaskarżonego wyroku

dotyczącego zarzutów opisanych w pkt. I, II i III aktu oskarżenia, na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

1)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego w zakresie ustalenia, że oskarżony w dniu 25 lutego 2017r., w miejscowości S. gm. W. woj. (...) sprzedał substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1 grama za kwotę 40zł, w dniu 25 lutego 2017r. w miejscowości Ż. gm. W. woj. (...), sprzedał substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 0,5 grama, za kwotę 20zł oraz w dniu 01 marca 2017r. w miejscowości S. gm. W. woj. (...), sprzedał substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1 grama, za kwotę 40zł małoletniemu Ł. K. (1), w sytuacji gdy z zeznań Ł. K. (1) wynika, że małoletni nigdy nie kupował od oskarżonego substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, a jego wcześniejsze depozycje były wynikiem błędu do rodzaju środka otrzymywanego od A. B. (1);

2)  art. 7 kp.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego w zakresie ustalenia, że oskarżony A. B. (1) wypełnił znamiona strony przedmiotowej przestępstwa z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii tj. udzielił odpłatnie amfetaminy małoletniemu poniżej 18 roku życia Ł. K. (1), w sytuacji gdy aby zrealizować znamię udzielenia małoletniemu substancji psychotropowej A. B. (1) musiał co najmniej przewidywać, że Ł. K. (1) nie ma 18 lat, co w niniejszym wypadku nie miało miejsca, gdyż zarówno sam oskarżony jak i B. K. (1), A. S. oraz K. Z. byli przekonani, że Ł. K. (1) ma ukończony 18 rok życia o czym świadczą ich wyjaśnienia i zeznania złożone w niniejszej sprawie.

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, a polegający na bezzasadnym przyjęciu, że:

1)  oskarżony A. B. (1) był świadomy co do nieletniości Ł. K. (1), w sytuacji gdy zarówno A. B. (1) jak i B. K. (1), A. S. oraz K. Z. widywali go jak spożywał alkohol (także przed sklepem), palił papierosy, przychodził do domu pod wpływem alkoholu, co niewątpliwie świadczy o tym, że mógł być uznawany przez powyższe osoby za osobę pełnoletnią, a tym samym nie zostały wypełnione przesłanki odpłatnego udzielenia małoletniemu substancji psychotropowej przez oskarżonego z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

2)  oskarżony A. B. (1) dopuścił się zarzucanych mu przestępstw, w sytuacji gdy sam oskarżyciel publiczny miał wątpliwości, czy oskarżony sprzedawał amfetaminę czy też nowe substancje psychoaktywne, co świadczy o powiązaniu art. 59 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii z art. 160 § 1 k.k.

W przypadku nie podzielenia przez Sąd ad ąuem powyższych zarzutów, autor apelacji na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmiemość kary poprzez wymierzenie oskarżonemu A. B. (1) kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności za udzielenie w dniu 08 marca 2017r. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy A. B. (2), B. K. (1) oraz małoletniemu poniżej 18 roku życia Ł. K. (1), w sytuacji gdy oskarżonemu B. K. (1) za udzielenie A. S., A. B. (1), A. B. (2) i małoletniemu Ł. K. (1) środka odurzającego w postaci marihuany wymierzył karę grzywny w postaci 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł, aby Sąd Odwoławczy, działając na zasadzie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Radomiu i uniewinnił A. B. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów.

W przypadku nieuwzględnienia wniosku apelującego co do winy oskarżonego A. B. (1) z ostrożności procesowej wniósł on o zmianę wyroku poprzez złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu.

Przedmiotowy wyrok w części dotyczącej B. K. (1) wobec niezaskarżenia go przez żadną ze stron uprawomocnił się.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje :

Apelacja obrońcy A. B. (1) nie zasługuje na uwzględnienie.

W tym miejscu , przed rozpoczęciem rozważań dotyczących meritum sprawy, stwierdzić należy , iż wobec zupełności, szczegółowości a nawet drobiazgowości uzasadnienia Sądu I instancji za zbędne należy uznać dokładne powtarzanie zawartych w nim wywodów w uzasadnieniu Sądu odwoławczego a wystarczające wydaje się być li tylko wskazywanie tych jego fragmentów , w których zawarte są te wywody i ewentualne ich ocenienie.

Nie sposób ponadto zgodzić się z obrońcą oskarżonego, że Sąd Okręgowy w Radomiu dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego naruszył przepis art. 5 § 2 k.p.k ( uzasadnienie apelacji k – 997 – 699). Sam fakt sformułowania przez skarżącego zarzutu obrazy tego przepisu dowodzi braku zrozumienia, na czym polega naruszenie zasady in dubio pro reo w procesie karnym. Otóż naruszenie tej reguły ma miejsce jedynie wówczas, gdy sąd orzekający poweźmie wątpliwości co do istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności i nie mogąc wątpliwości tych usunąć, rozstrzyga je na niekorzyść oskarżonego. Jeżeli natomiast pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia jej zeznaniom świadków , wyjaśnieniom oskarżonych czy też innym dowodom ,, to nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów wynikającej z treści art. 7 k.p.k. (por. wyrok SN z dnia 5 października 2000 roku, II KKN 332/00, LEX nr 50908; postanowienie SN z dnia 14 grudnia 2010 roku, III KK 378/10, LEX nr 736756). W rozpoznawanej sprawie wątpliwości takie zgłosił jedynie autor apelacji, nie powziął ich natomiast Sąd Okręgowy w Radomiu. Treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wskazuje bowiem, aby Sąd ten przedstawił tam swoje wątpliwości w kwestii czynu dokonanego przez oskarżonego A. B. (1) i jego odpowiedzialności karnej i nie mogąc wątpliwości tych usunąć, rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Lektura uzasadnienia apelacji uprawnia natomiast do konstatacji, że skarżący, jako przykłady nie dających się usunąć wątpliwości , które jakoby sąd I instancji rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego A. B. (1) wskazuje na okoliczności zdarzenia z 7 na 8 marca 2017 roku z których jego zdaniem wynika wątpliwość czy w jego trakcie była udzielana amfetamina. Jest to jednak polemika z dowodami , obdarzonymi przez Sąd walorem wiarygodności , z których Sąd I instancji taki wniosek wywiódł w postaci częściowo wyjaśnień samego oskarżonego A. B. (1) jak i zeznań świadków w tym A. B. (2) , M. W., oraz opinii z badania krwi oskarżonych A. B. (1) i B. K. (1) a nie wskazanie nie dających się rozstrzygnąć okoliczności , które Sąd rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego a więc nie może prowadzić do uwzględnienia zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k;

Zupełnie niezrozumiały jest argument autora apelacji o rzekomych wątpliwościach oskarżyciela publicznego co do obecności amfetaminy na przedmiotowym spotkaniu – przecież akt oskarżenia skierowany w sprawie niniejszej takowym „wątpliwościom” przeczy. Zresztą , jak już wcześniej wspomniano, wątpliwości stron postępowania w tym przedmiocie znaczenia nie mają.

Nie ma racji skarżący, gdy zarzuca Sądowi I instancji naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.) i oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego ( art. 410 k.p.k. ), poprzez przyjęcie za wiarygodne jedynie dowodów obciążających oskarżonego A. B. (1), a pominięcie dowodów dla niego korzystnych. Sąd orzekający miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonego niekorzystne, jak i te przemawiające na jego korzyść.

Sąd Okręgowy w Radomiu omówił i przeanalizował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie zgromadzone w sprawie dowody. W sposób logiczny wyjaśnił przy tym, dlaczego zebrane w sprawie dowody uznał za wiarygodne i wskazujące na sprawstwo oskarżonego A. B. (1) w zakresie przypisanych mu przestępstw oraz dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym. Sprawstwo A. B. (1) wynika w głównej mierze z opinii badania krwi uczestników spotkania w nocy z 7 na 8 marca 2017 roku oraz zeznań świadków K. Z. , M. W., A. S., Ł. K. (1), A. B. (2) jak również częściowo z wyjaśnień oskarżonych B. K. (1) i A. B. (1) a ocena tych dowodów przez Sąd I instancji zyskała aprobatę sądu odwoławczego. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku spełniają wymogi określone w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego w Lublinie nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że Sąd I instancji oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, dopuścił się naruszenia art. 7 k.p.k. Zarzut naruszenia powyższej zasady nie może bowiem sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu I instancji wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia , czy też przeciwstawianiu tymże ustaleniom odmiennego poglądu, opartego na własnej dokonanej przez skarżącą ocenie materiału dowodowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 roku w sprawie I KR 197/74 – OSNKW 5/1975 poz. 58 ). Tymczasem w sprawie niniejszej skarżący przeciwstawia ustaleniom sądu zawartym w uzasadnieniu , swoją , subiektywną ocenę dowodów w sprawie , opartą na części wyjaśnieniach oskarżonego A. B. (1) oraz także części zeznań świadka Ł. K. (1). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego (wyrok SN z dnia 9 listopada 1990 roku, WRN 149/90, LEX nr 20454), przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeśli tylko:

-

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy;

-

stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających, zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego;

-

jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Wszystkie powyższe wymogi Sąd I instancji spełnił. Wywody skarżącego zawarte w apelacji przedstawiają natomiast alternatywną wersję oceny dowodów opartą praktycznie jedynie na wyjaśnieniach oskarżonego A. B. (1).

Przechodząc do szczegółów zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego A. B. (1) zważyć należy co następuje :

- całkowicie bezzasadny jest zarzut zawarty w punkcie I podpunkt 1.1 apelacji a mianowicie obrazy przepisów postępowania w postaci art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170§1 pkt. 2 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie wniosku dowodowego o przesłuchanie członka rodziny świadka A. B. (2) na okoliczność miejsca pobytu tego świadka. Rację miał Sąd Okręgowy w Radomiu oddalając tenże wniosek i uznając , że okoliczność ta nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy ( k – 666v ). Przecież oczywistym jest , że miejsce pobytu tego świadka ( jak zresztą każdego innego) nie ma znaczenia dla ustaleń merytorycznych w sprawie . W dodatku zauważyć należy , iż dowód z zeznań tego świadka wobec jego pobytu za granicami Polski ( notatki urzędowe k – 628 , 665, 668 - te dwie ostatnie z oczywistą pomyłką , gdyż chodzi w nich o A. B. (2) , pismo KPP w P. – k 670) został przez Sąd Okręgowy w Radomiu przeprowadzony w trybie art. 391§1 k.p.k. a uznaniu za ujawnione tychże zeznań w trybie art. 394§2 k.p.k. w zw. z art. 391§1 k.p.k. nikt , w tym także obrońca oskarżonego A. B. (1) się nie sprzeciwiał ( k – 666v). Wydaje się , że powyższy wniosek dowodowy miał zmierzać do ustalenia adresu świadka A. B. (2) poza granicami Polski celem jego wezwania i bezpośredniego przesłuchania lecz przecież było to całkowicie zbyteczne , gdyż Sąd I instancji dysponował adresem tego świadka w Polsce i świadek ten wiedział o obowiązku stawiennictwa w sprawie niniejszej w Sądzie ( notatka służbowa k – 652) a mimo to się nie stawił – w świetle pisma KP w P. o poszukiwaniu go listem gończym celem odbycia kary pozbawienia wolności wątpliwe by stawił się do Sądu nawet w przypadku doręczenia wezwania na adres poza granicami Polski;

- także zupełnie chybiony jest zarzut obrazy przepisów prawa procesowego zawarty w punkcie I podpunkt 1.2 apelacji a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez jakoby nietrafną ocenę materiału dowodowego w postaci badań próbek krwi i błędne ustalenie , że A. B. (1) udzielił substancji psychotropowej w postaci amfetaminy A. B. (2), B. K. (1) i małoletniemu Ł. K. (1). Z przedmiotowym zarzutem wprost związany jest zawarty w punkcie I podpunkt 2.1 apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, którego jakoby miałby się dopuścić Sąd Okręgowy w Radomiu stwierdzając , iż że A. B. (1) udzielił substancji psychotropowej w postaci amfetaminy A. B. (2), B. K. (1) i małoletniemu Ł. K. (1) pomimo, że według skarżącego brak jest podstaw do takowego stwierdzenia, który także należy uznać za całkowicie nietrafny.

Bezspornym w sprawie jest , iż przeprowadzone badania próbek krwi pobranych od A. B. (1), A. B. (2), B. K. (1) i Ł. K. (1) ( k – 314-319, 321-326, 339-344 i 346-350) po zdarzeniu z nocy 7 na 8 marca 2017 roku. We krwi pobranej od A. B. (1) i B. K. (1) znajdowała się amfetamina , zaś we krwi pobranej od A. B. (2) i Ł. K. (1) nie stwierdzono tej substancji w stężeniu ponad 15 ng/ml.

Na podstawie wyników tych badań obrońca oskarżonego A. B. (1) raz stwierdził , iż nie można w sposób jednoznaczny ustalić jaka substancja była zażywana na spotkaniu w nocy z 7 na 8 marca 2017 roku a w związku z tym nie można postawić oskarżonemu zarzutu udzielania wskazanym osobom amfetaminy ( apelacja k – 688) a następnie stwierdził , że jest to dowód , iż podczas przedmiotowego zdarzenia nie była zażywana amfetamina a osoby biorące w nim udział musiały wcześniej skorzystać z substancji psychotropowej innego pochodzenia ( apelacja k – 689). Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie, abstrahując od dowodów osobowych o czym w dalszej części uzasadnienia, w świetle wykrycia amfetaminy we krwi oskarżonego A. B. (1) i B. K. (1) to właśnie obydwa powyższe wnioski przedstawione przez autora apelacji są nielogiczne i nieracjonalne gdyż przeczy im oczywisty i niepodważalny fakt. Natomiast wniosek Sądu Okręgowego w Radomiu co do udzielenia przez A. B. (1) obecnym na przedmiotowym spotkaniu amfetaminy i braku tego środka we krwi A. B. (2) i Ł. K. (1) z uwagi na niewielką ilość przyjętego przez nich narkotyku ( uzasadnienie k – 682) jawi się jako całkowicie logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym;

- niezrozumiały jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych zawarty w punkcie I podpunkt 2.2 apelacji. Skarżący zdaje się wskazywać , że skoro Sąd I instancji przyjął , że brak obecności amfetaminy we krwi A. B. (2) i Ł. K. (1) świadczy o tym , że zażyta przez nich ilość tego środka odurzającego była na tyle mała , że do czasu pobrania próbki krwi została wydalona to zasady logiki i doświadczenia życiowego wskazują na to , iż tak samo mogło by się stać z dopalaczami zażytymi przez A. B. (1) oraz Ł. K. (1). Oczywistym jest , że taka możliwość teoretycznie istniała lecz nie ma to najmniejszego znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Autor apelacji bowiem zdaje się zapominać , iż Sąd Okręgowy w Radomiu dokonał ustaleń faktycznych co do udzielania przez A. B. (1) amfetaminy na podstawie dowodów osobowych o czym w dalszej części niniejszego uzasadnienia a dowody z badania krwi tenże ustalony fakt potwierdziły co do A. B. (1) i B. K. (1). W tej sytuacji teoretyczne rozważania co do powodów nieobecności śladów dopalaczy we krwi A. B. (1) i Ł. K. (1) w żaden sposób tym ustaleniom nie przeczą;

-całkowicie bezzasadny jest zarzut naruszenia przepisów postępowania w postaci art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. zawarty w punkcie I podpunkt 1.3 w postaci jakoby dowolnej oceny materiału dowodowego – zeznań świadków A. B. (2) i Ł. K. (1) oraz wyjaśnień oskarżonego B. K. (2). Zdaniem skarżącego z częstej zmiany ich zeznań i wyjaśnień wynika , że osoby te nie były pewne czy udzielona przez oskarżonego A. B. (1) im substancja to amfetamina. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie rozumowanie to nie jest logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Analiza wyjaśnień oskarżonego B. K. (1) i świadków A. B. (2) i Ł. K. (1) pod względem ich treści i chronologii ich składania wskazuje na pewną prawidłowość – składając zeznania i wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym osoby te jednoznacznie wskazały , iż A. B. (1) udzielił im substancji w postaci amfetaminy – nie wyrażały w tym zakresie jakichkolwiek wątpliwości. Natomiast w postępowaniu sądowym osoby te , tzn. B. K. (1) i Ł. K. (1) zmieniły swe zeznania i wyjaśnienia kwestionując ten fakt i zmian tych w żaden logiczny sposób nie potrafiły wyjaśnić bo przecież nie jest logicznym wyjaśnieniem, np. stwierdzenie Ł. K. (1) , że w postępowaniu przygotowawczym skłamał że wcześniej zażywał amfetaminę a nie potrafi wyjaśnić dlaczego ( k – 648v ). Wydaje się więc w tym przypadku całkowicie logicznym wnioskiem Sądu I instancji , iż pojawiająca się w postępowaniu sądowym wersja o zażywaniu dopalaczy a nie amfetaminy stanowi linię obrony dla oskarżonego
(uzasadnienie k – 682);

- w podobny sposób należy ocenić zarzut naruszenia przepisów postępowania a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. zawarty w punkcie II podpunkt 1.1 apelacji a dotyczący jakoby dowolnej oceny zeznań świadka Ł. K. (1) a dotyczących wcześniejszego nabywania amfetaminy przez niego od A. B. (1). Autor apelacji podnosząc ten zarzut wskazuje , że świadek Ł. K. (1) zeznał , że nigdy nie kupował substancji psychotropowej w postaci amfetaminy od A. B. (1) a jego wcześniejsze depozycje były wynikiem błędu co do środka otrzymywanego przez świadka od oskarżonego i konstatuje , iż depozycje świadka w tym przedmiocie są wiarygodne. Tymczasem analiza zeznań świadka Ł. K. (1) w aspekcie ich treści i chronologii ich składania zdaniem Sądu Apelacyjnego świadczy o czymś przeciwnym. Zauważyć bowiem należy , iż w trakcie postępowania przygotowawczego Ł. K. (1) konsekwentnie opisywał transakcje środka psychotropowego nabywanego od oskarżonego a także swe odczucie po jego zażywaniu a dopiero przed Sądem ( k – 649) zaprzeczył by była to amfetamina i zeznawał , że nie pamięta treści swoich zeznań z postępowania przygotowawczego oraz , iż przesłuchujący go wówczas policjant sugerował mu , że była to amfetamina. Dlatego też całkowicie prawidłowy i zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego jest wniosek Sądu I instancji po przeprowadzeniu analizy jego zeznań ( k – 682 ) o obdarzeniu walorem wiarygodności zeznań tego świadka składanych w postępowaniu przygotowawczym;

- zupełnie bezzasadny jest zarzut skarżącego zawarty w punkcie I podpunkt 2.3 apelacji co do rzekomego błędu w ustaleniach faktycznych a dotyczących wyjaśnień oskarżonego A. B. (1). Na wstępie wskazać należy na błędne sformułowanie tego zarzutu przez autora apelacji. Podnosi on bowiem na zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wskazując na fakt przyznania się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu w postępowaniu przygotowawczym a następnie na fakt zmiany wyjaśnień oskarżonego w dalszej części postępowania. Tymczasem fakt takiej a nie innej treści wyjaśnień oskarżonego na poszczególnych etapach postępowania jest bezsporne i brak tu jest właściwie pola do popełnienia błędu w ustaleniach faktycznych. Z uzasadnienia tego zarzutu wynika , że jego autor kwestionuje ocenę wyjaśnień oskarżonego dokonaną przez Sąd Okręgowy w Radomiu a więc naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 7 k.p.k. Jednak także w tym przedmiocie nie ma on racji. Bezsporne w sprawie jest , iż na początku postępowania przygotowawczego przesłuchany w charakterze podejrzanego A. B. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu jak również przyznał się w trakcie posiedzenia przed Sądem w przedmiocie tymczasowego aresztowania. Następnie zaś zmienił swe wyjaśnienia podając , że przyznał się do zarzucanych mu czynów bo bał się oskarżenia o gwałt na osobie M. W., dodał , że był w szoku a przesłuchujący go funkcjonariusze mówili mu co on ma mówić. Wyjaśnił także , iż nie potrafi powiedzieć dlaczego przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów w trakcie posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania ( wyjaśnienia A. B. (1) k – 681v-682). W tej sytuacji zupełnie uprawnione jest stanowisko Sądu Okręgowego w Radomiu , który dał wiarę jego wyjaśnieniom, w których przyznawał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów a odmówił waloru wiarygodności jego kolejnym wyjaśnieniom – stanowisko swe w sposób logiczny i racjonalny uzasadnił ( uzasadnienie k – 681v). W szczególności nie można zrozumieć w jaki sposób przyznanie się przez A. B. (1) do czynów zarzucanych mu w niniejszym postępowaniu miałoby mu pomóc w ewentualnej sprawie oskarżenia o zgwałcenie a więc zupełnie inne przestępstwo;

- także bezzasadne są zarzuty autora apelacji dotyczące naruszenia przepisów postępowania ( punkt I podpunkt 1.4 , punkt II podpunkt 2) oraz zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych ( punkt I podpunkt 2.4, punkt II podpunkt 1) a dotyczące wiedzy oskarżonego A. B. (1) odnośnie tego , czy świadek Ł. K. (1) ma ukończone 18 lat a więc czy jest małoletni. Skarżący podnosząc powyższe zarzuty , postawił tezę , że oskarżony nie wiedział , że Ł. K. (1) nie ma ukończonych 18 lat a w przekonaniu tym miały umacniać go fakty wynikające z zachowania tego świadka takie, jak spożywanie alkoholu, palenie papierosów czy jazda ciągnikiem. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie takie twierdzenie w żadnym razie nie jest uprawnione. Sąd Okręgowy w Radomiu w pisemnych motywach wyroku w sposób szczegółowy odniósł się do tego problemu (uzasadnienie k – 682-682v ) i powtarzanie w tym miejscu całości jego argumentacji jest zbędne. Powtórzyć jedynie należy , iż zarówno oskarżony jak i świadek K. zamieszkują w pobliżu w małych miejscowościach , różnica wieku między nimi jest wyraźna oraz jest wyraźna różnica w ich wyglądzie zewnętrznym. Jeśli chodzi o zdarzenie z dnia 7/8 marca to sam Ł. K. (1) w obecności oskarżonego mówił o swoim wieku w kontekście swych urodzin. W żadnym razie nie można więc podzielić twierdzeń skarżącego odnośnie jego niewiedzy co do wieku świadka K.;

-całkowicie niezrozumiałe są zarzuty zawarte w apelacji ( punkt I podpunkt 1.5 i punkt II podpunkt 2 ) dotyczące naruszenia przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych a dotyczące rzekomych wątpliwości jakie miał oskarżyciel publiczny co do tego czy oskarżony A. B. (1) udzielał w nocy z 7 na 8 marca 2017 roku obecnym na imprezie oraz wcześniej świadkowi Ł. K. (1) amfetaminy czy też nowej substancji psychoaktywnej o czym miałoby świadczyć zakwalifikowanie w akcie oskarżenia czynów zarzucanych oskarżonemu także z art. 160§1 k.k. W tym miejscu przed chociażby próbą merytorycznego odniesienia się do tych zarzutów zauważyć należy , że kwalifikacja czynów przyjęta w akcie oskarżenia przez oskarżyciela publicznego w żadnym razie nie wiąże Sądu orzekającego w sprawie. Następnie stwierdzić należy , iż oskarżyciel publiczny kwalifikując czyny zarzucane oskarżonemu także z art. 160§1 k.k. w żadnym miejscu nie wyraził poglądu , że ma to związek z jego wątpliwościami dotyczącymi substancji jakiej udzielał oskarżony – jest zupełnie swobodne domniemanie skarżącego. Zauważyć należy , iż Sąd I instancji eliminując z opisu czynów przypisanych oskarżonemu znamię narażenia osób na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (uzasadnienie k – 683-683v ) a z kwalifikacji prawnej art. 160§1 k.k. szeroko uzasadnił swoją decyzję - chodziło o interpretację znamienia bezpośredniości w rozumieniu tego przepisu – a nie miało to żadnego związku z rzekomymi wątpliwościami co do substancji udzielanej i sprzedawanej przez A. B. (1). Zarzuty te są więc oczywiście bezzasadne.

Także nie zasługuje na uwzględnienie podniesiony przez obrońcę oskarżonego A. B. (1) zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) kary.

Przypomnieć w tym miejscu trzeba, że nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. i prowadzić do zmiany orzeczenia w tym przedmiocie. Zmianę taką uzasadnia jedynie "rażąca niewspółmierność", będąca istotną różnicą między karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego rozważenia i uwzględnienia wszystkich okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary. Różnica ocen, o której mowa powyżej, musi być zasadniczej natury, a więc taka, która sprawia, że dotychczasowa kara nie może być w żadnej mierze zaakceptowana (wyrok SN z dnia 30 września 2003 roku, SNO 56/03, LEX nr 471890; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 roku, II AKa 163/06, LEX nr 81392). W przekonaniu Sądu Apelacyjnego w Lublinie, w niniejszej sprawie powyższa sytuacja jednak nie zachodzi.

Zaaprobować należy stanowisko Sądu Okręgowego, który kierując się dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 § 1 i § 2 k.k., ustalił, iż społeczna szkodliwość przestępstw popełnionych przez oskarżonego jest duża, co wynika przede wszystkim ze stopnia jego winy.

Zważyć należy , iż autor apelacji podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej A. B. (1) odniósł go jedynie do czynu przypisanego oskarżonemu jedynie w punkcie II wyroku natomiast brak jest jakichkolwiek zarzutów zarówno co do kary wymierzonej temuż oskarżonemu w punkcie I wyroku jak i do orzeczonej wobec niego kary łącznej. Sąd Apelacyjny w Lublinie mając na uwadze treść art. 447§1 k.p.k. a w szczególności to, że zaskarżenie rozstrzygnięcia o winie powoduje zaskarżenie całości wyroku a konsekwencją zaś przypisania winy w wyroku skazującym jest zawsze rozstrzygnięcie co do kary (art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k.) postanowił odnieść się do całości orzeczenia o winie a więc także co do kary wymierzonej temuż oskarżonemu w punkcie I wyroku jak i do orzeczonej wobec niego kary łącznej.

Jeśli chodzi o karę wymierzoną A. B. (1) za czyn przypisany mu w punkcie II zaskarżonego orzeczenia to przede wszystkim należy zauważyć , iż zupełnym nieporozumieniem jest stwierdzenie w apelacji , że rażąca niewspółmierność kary wynika z tego , że zachodzi wątpliwość czy oskarżony udzielił amfetaminy a mimo to został skazany surowiej niż B. K. (1) , który przyznał się do udzielenia marihuany. Jeśli rzeczywiście bowiem Sąd I instancji powziął takową wątpliwość ( na co w żadnym razie nie wskazuje ani treść wyroku ani też treść jego pisemnych motywów) , to okoliczność ta miała by wpływ nie na wymiar kary ale wprost na ustalenia co do winy oskarżonego w zakresie tegoż czynu. Także drugie twierdzenie a mianowicie niewspółmierność kary wymierzonej A. B. (1) w sytuacji, gdyby udzielał on nie amfetaminy lecz tzw. dopalacza zakłada założenie – brak udzielania amfetaminy a udzielanie tzw. dopalacza - nie podzielone przez Sąd I instancji, które – gdyby Sąd ten takiego ustalenia dokonał – miałoby wpływ nie tylko na karę ale na orzeczenie w zakresie winy.

Powyższe argumenty są więc całkowicie nietrafne.

Także kolejny zarzut , tj. to iż skarżący rażącą niewspółmierność wymierzonej A. B. (1) kary upatrywał z porównania kary wymierzonej temuż oskarżonemu w porównaniu z karą wymierzoną oskarżonemu B. K. (1) jest całkowicie bezzasadny. Abstrahując od oczywistej zasady w zakresie zindywidualizowania kar wobec poszczególnych oskarżonych w oparcie o przesłanki podmiotowe i przedmiotowe to zauważyć należy, iż Sąd Okręgowy w Radomiu w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia w sposób szeroki i dokładny uzasadnił kary wymierzone zarówno A. B. (1) , jak i B. K. (1) ( pisemne motywy zaskarżonego wyroku k – 683v-684v). Uzasadnienie Sądu I instancji w tym przedmiocie jest szczegółowe – nie ma potrzeby w tym miejscu przytaczania zawartej w nim argumentacji – Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości ją podziela.

Także jeśli chodzi o czyn przypisany oskarżonemu w punkcie I zaskarżonego wyroku to Sąd Okręgowy w Radomiu wymierzając oskarżonemu karę uwzględnił wskazany wysoki stopień społecznej szkodliwości, bacząc jednocześnie, by wymierzona kara nie przekraczała stopnia winy.

Sąd Okręgowy W Radomiu trafnie wskazał i ocenił występujące w sprawie okoliczności obciążające i łagodzące. W szczególności uwzględnił fakt uprzedniej karalności A. B. (1). Wszystkie te okoliczności zostały we właściwym stopniu uwzględnione przez Sąd Okręgowy- brak jest podstaw do przyjęcia, iż charakter czynów jest tego rodzaju, aby kara wymierzona oskarżonemu za którykolwiek z nich mogła zostać ukształtowana na zasadzie jej nadzwyczajnego złagodzenia.

Zwrócić należy uwagę , iż za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie I wyroku Sąd Okręgowy w Radomiu wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w wymiarze dolnej granicy ustawowego zagrożenia a przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności zastosował zasadę absorpcji.

W świetle powyższego nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności, jest rażąco niewspółmierna i niesprawiedliwa w społecznym odczuciu sprawiedliwości.

Wobec bezzasadności omówionych zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego A. B. (1) i niestwierdzenia uchybień określonych w art. 439 i 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Apelacyjny w Lublinie orzekł jak w sentencji wyroku.

Orzeczenie o zwolnieniu oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i ustaleniu, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa zapadło w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k., albowiem sytuacja materialna oskarżonego nie pozwala na uiszczenie przez niego tych należności.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny w Lublinie orzekł, jak w wyroku.