Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I AGa 130/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2019 roku

Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący

:

SSA Jadwiga Chojnowska

Sędziowie

:

SA Elżbieta Bieńkowska

SO del. Jacek Malinowski (spr.)

Protokolant

:

Anna Bogusławska

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2019 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. S.

przeciwko (...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O. i (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie

z dnia 27 marca 2018 r. sygn. akt V GC 258/16

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda solidarnie na rzecz pozwanych kwotę 8 486,58 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

(...)

UZASADNIENIE

Powód Z. S., po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa, wnosił o zasądzenie od pozwanych (...) Spółki z o.o. w O. oraz od (...) Spółki z o.o. w O. solidarnie kwoty 350.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 3 lutego 2015 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. Podał, że dochodzona kwota obejmuje roszczenia za bezumowne korzystanie z należącej do niego maszyny za okres od 13 maja 2013 r. do dnia 11 maja 2016 r. w wysokości 1.000 zł za jeden dzień.

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa. Wskazali, że roszczenie jest bezzasadne z racji zawarcia przez obie strony umowy użyczenia w okresie od dnia zakupu maszyny do dnia uzyskania wiedzy przez (...) Spółki z o.o. w O. o wytoczeniu powództwa o wydanie rzeczy, rozpoznanego przez Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 18 listopada 2015 r. sprawie o sygnaturze V GC 15/15. Podnieśli także zarzut przedawnienia wskazując, że powód nigdy wcześniej nie wzywał ich do zapłaty za bezumowne korzystanie z ruchomości w postaci maszyny do cięcia kamieni, a wbrew twierdzeniom powoda wymagalność tego roszczenia nie nastąpiła w związku z zawezwaniem do próby ugodowej. Nadto pozwany (...) Spółki z o.o. w O. w piśmie procesowym z dnia 5 marca 2018 roku przedstawił do potrącenia wierzytelność w wysokości 60.951,29 zł.

Wyrokiem z dnia 27 marca 2018 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie oddalił powództwo, zasądzając od powoda na rzecz pozwanego (...) Spółki z o.o. w O. kwotę 1.075,67 zł tytułem zwrotu wydatków (wynagrodzenie biegłego) oraz od powoda na rzecz obu pozwanych kwotę 10.817 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Nakazał też ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Okręgowego w Olsztynie) kwotę 13.500 zł tytułem pozostałej części opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa oraz kwotę 700,15 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo sfinansowanych przez Skarb Państwa.

Sąd ustalił, że sporna maszyna zakupiona została przez powoda dniu 31 stycznia 2000 r. w Niemczech. Do około 2007 r. maszyna ta wraz z drugą maszyną także zakupioną przez powoda była używana wspólnie z jego bratem w prowadzonej przez nich działalności gospodarczej w jednej hali produkcyjnej. Po śmierci brata doszło do konfliktu rodzinnego co skutkowało m.in. podziałem hali produkcyjnej oraz maszyn. Niemniej jednak do miesiąca lutego 2012 r. sporna maszyna była w użytkowaniu pozwanego (...) Spółki z o.o. w O., zaś powód na taki stan rzeczy wyrażał zgodę, akceptował go nie pobierając za to wynagrodzenia.

W miesiącu lutym 2012 r. pozwany (...) Spółki z o.o. w O. zmienił siedzibę firmy i wywiózł z terenu niegdyś wspólnej hali produkcyjnej sporną maszynę cięcia kamienia. W trakcie wywożenia maszyny powód wezwał policję celem przeciwdziałania wywozowi maszyny, jednakże funkcjonariusze policji stwierdzili, iż jest to spór o charakterze cywilnym i nie podjęli interwencji.

Wobec powyższego powód wniósł pozew o nakazanie pozwanemu (...) Spółki z o.o. w O., aby wydał mu ruchomość w postaci tej maszyny. Postępowanie toczyło się przed Sądem Okręgowym w Olsztynie pod sygn. V GC 15 /15. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 18 listopada 2015 r. nakazano pozwanemu (...) Spółki z o.o. w O., aby wydał powodowi maszynę do cięcia kamienia, która jest przedmiotem niniejszego postępowania. Tym samym w postępowaniu Sąd dokonał ustalenia, że powód jest właścicielem tej maszyny. Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 kwietnia 2016 r. oddalono apelację pozwanego od tegoż wyroku.

Wartość szacunkowa rynkowa przedmiotowej maszyny do cięcia kamienia na rok 2012 wyniosła 51.300 zł.

Wartość miesięcznego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z maszyny zamknęło się kwotą 1.107 zł 40 gr.

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z maszyny za okres od maja 2013 r. do maja 2016 r. wyniosło 39,852 zł (36 x 1 107,40 zł = 39.852 zł).

Dnia 30 stycznia 2015 r. powód złożył wniosek o zawezwanie do próby ugodowej. Przedmiotem tegoż wniosku było żądanie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie ze spornej maszyny za okres od lutego 2012 r. do dnia 30 stycznia 2015 r. Koszt wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z maszyny powód określił na poziomie 3.000 zł netto miesięcznie.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 20 września 2016 r. uznano powoda winnym dokonania przestępstwa z art. 296 § 2 i 3 k.k. i art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i wymierzone karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym wykonanie kary warunkowo zawieszono na okres lat 3. Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec powoda obowiązek naprawienia części szkody poprzez zapłatę na rzecz pozwanego (...) Spółki z o.o. w O. kwoty 326.206 zł 91 gr.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd uznał, że żądanie powoda wobec pozwanego (...) Spółki z o.o. w O. było uzasadnione do kwoty 39.852 zł, a w pozostałej części podlegało oddaleniu.

Sąd przychylił się do stanowiska pozwanego (...) Spółki z o.o. w O., że strony łączyła umowa użyczenia maszyny uregulowana z treści art. 710 k.c. Umowa użyczenia zawarta została w drodze faktów dokonanych przy obopólnej akceptację obu stron. Na jej podstawie powód zezwolił pozwanemu na bezpłatne używanie maszyny.

Sąd ocenił, że postępowanie pozwanego jako strony stosunku obligacyjnego (umowa użyczenia) przy świadomości, że prawo własności maszyny przysługuje powodowi, kwalifikować należy na poziomie dyspozycji art. 415 k.c. Jednocześnie postępowanie to stanowi przesłankę do przedterminowego zakończenia użyczenia przewidzianego przez art. 716 zd. pierwsze k.c. W świetle treści tego przepisu użyczający może żądać zwrotu rzeczy jeżeli biorący używa rzeczy w sposób sprzeczny z umową. Niewątpliwie próba zaboru maszyny znacznie wykraczała poza ramy umowy łączącej strony stanowiąc czyn niedozwolony. Na tej podstawie zdaniem Sądu powód mógł żądać wydania rzeczy.

Określając wysokość szkody, którą poniósł powód, a która to szkoda odpowiadała wysokości wynagrodzenia jakie mógłby on osiągnąć gdyby wynajmował tego typu maszyny, Sąd oparł się na wnioskach wynikających z opinii biegłego i zastosowanej przez niego metodyce ustalania opłat-wynagrodzenia w przypadku umów leasingu operacyjnego. Na podstawie stosownych wyliczeń wykazanych w umowie biegły wskazał, że raty leasingowe miesięczne za tego typu maszyny przy uwzględnieniu jej wartości za rok 2012 wyniosłyby 1107 zł 40 gr. Ponieważ powód dochodził wynagrodzenia za bezumowne korzystanie rzeczy za okres 36 miesięcy więc należne odszkodowanie zamyka się kwotą 39.852 zł. Sąd zaznaczył przy tym, że wyliczenie biegłego jest wyliczeniem czysto teoretycznym, niemniej jednak wobec braku rynku wynajmu tego typu maszyny należało oprzeć się na innym kryterium, w tym przypadku na umowie leasingu.

Jednocześnie Sąd uznał, że oświadczenie pozwanego (...) Spółki z o.o. w O. o potrąceniu kwoty 60.951 zł było skuteczne, zatem obie wierzytelności umorzyły się do wysokości wierzytelności niższej (39.852 zł). W tym kontekście Sąd zauważył, że powód Z. S. został uznany winnym przestępstwa przywłaszczenia mienia na szkodę pozwanej spółki, a także zobowiązany na podstawie art. 46 § 1 k.k. do częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz spółki kwoty 326.203 zł 91 gr. W świetle zaś treści art. 498 § 2 k.c. wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej, przez co żądanie powoda podlegało oddaleniu.

Zdaniem Sądu oddaleniu podlegało również żądanie pozwu wobec pozwanego (...) Spółki z o.o. w O.. Uzasadnienie pozwu wobec tego pozwanego sprowadzało się bowiem faktycznie jedynie do domniemania, że ten pozwany także korzystał ze spornej maszyny. Na powyższą okoliczność powód nie przedstawił jednak żadnych dowodów, a zebrany materiał w aktach sprawy w żaden sposób nie pozwalał twierdzić, aby uczestniczył on w zaborze maszyny.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od tego wyroku w części oddalającej powództwo co do kwoty 234.000 zł wniósł powód. Zarzucił mu:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 505 pkt 3 k.c. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy w uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał, że roszczenie wynika z czynu niedozwolonego, wobec czego niemożliwe jest umorzenie wierzytelności przez jej potrącenie;

2) naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a to:

a) art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego w sytuacji, gdy z uwagi na wątpliwości co do bezstronności biegłego zgłoszone w piśmie z dnia 12 grudnia 2017 r. oraz brak uzupełnienia opinii, jak i wątpliwości co do jej rzetelności, uniemożliwia nadanie jej waloru wiarygodności i ma istotny wpływ na wynik sprawy,

b) art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak wskazania w uzasadnieniu zapadłego orzeczenia, czy roszczenia podlegające potrąceniu były wymagalne, brak wskazania terminu od którego uwzględnione były roszczenia podlegające potrąceniu oraz brak rozpatrzenia, czy roszczenia podlegające potrąceniu nie były przedawnione oraz wysokości wierzytelności, a także braku uzasadnienia orzeczenia w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu,

c) art. 109 § 2 k.p.c. poprzez zasądzenie od powoda na rzecz obu pozwanych kwoty 10.817 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i brak stosownego obniżenia wynagrodzenia pełnomocnika, podczas gdy z uwagi na przebieg procesu Sąd winien zasądzić wynagrodzenie w wysokości przewidzianej dla jednego pełnomocnika w sprawie,

d) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci opinii biegłego C. K. i uznanie, że opinia ta jest rzetelna oraz stanowi wartościowy materiał dowodowy w sprawie, podczas gdy przedmiotowa opinia jest nierzetelna, nieobiektywna i oparta na nieprawdziwych danych, co czyni ją nieprzydatną do prawidłowego rozstrzygnięcia;

3) sprzeczność istotnych ustaleń stanu faktycznego polegająca na ustaleniu, iż doszło do potrącenia wierzytelności w sytuacji, gdy pozwani nie przedstawili dowodów, że potrącana wierzytelność istniała, była wymagalna i nieprzedawniona, a w konsekwencji dokonanie potrącenia wierzytelności wynikającej z czynu niedozwolonego.

Wskazując na powyższe wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego (...) Spółki z o.o. w O. na jego rzecz kwoty 234.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 3 lutego 2015 r. oraz kosztami procesu za I i II instancję. Jako ewentualny zgłosił wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wnosił również o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej, jak i pominiętego wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja okazała się niezasadna.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. dotyczącego braków uzasadnienia. O uchybieniu temuż przepisowi można mówić jedynie wtedy, gdyby uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawierało danych pozwalających na jego kontrolę. W niniejszej sprawie uzasadnienie Sądu Okręgowego zawiera niezbędne elementy umożliwiające poznanie motywów rozstrzygnięcia, a tym samym jego kontrolę. Błędy merytoryczne i prawne uzasadnienia mogą być zaś przedmiotem zaskarżenia jedynie w ramach zarzutów naruszenia określonych przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania dotyczących rozpoznawanego sporu, a nie przez zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., który wymaga wykazania, że kwestionowane uzasadnienie nie zawiera wszystkich elementów określonych w tym przepisie, oraz wskazania wpływu zarzucanych wadliwości na wynik sprawy.

Spór w niniejszej sprawie bezsprzecznie dotyczył wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy ruchomej w oparciu o regulacje zawarte w art. 224 § 2 k.c. i art. 225 k.c. Roszczenie to obejmuje wszystko, co właściciel mógłby uzyskać, gdyby rzecz oddał do korzystania na podstawie określonego stosunku prawnego. Generalnie więc jest to kwota, którą musiałby zapłacić pozwany gdyby jego posiadanie opierałoby się na prawie. Ustalenie jej wysokości często wymaga wiedzy specjalnej.

Sąd Apelacyjny, uwzględniając zarzuty skarżącego, przychylił się do jego wniosku zawartego w apelacji i na podstawie art. 381 k.p.c. uzupełnił postępowanie dowodowe, przeprowadzając dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny maszyn, urządzeń i pojazdów A. J. na okoliczność ustalenia wysokości wynagrodzenia, jakie mógłby uzyskać powód, gdyby oddał specjalistyczną maszynę do cięcia kamienia w odpłatne korzystanie innemu podmiotowi w okresie 36 miesięcy – od maja 2013 r. do maja 2016 r. W oparciu o przeprowadzony dowód, Sąd Apelacyjny nie dokonał jednak w odmiennych ustaleń od tych poczynionych przez Sąd I instancji. Zadaniem biegłego nie jest bowiem ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz naświetlenie i wyjaśnienie przez sąd okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych, przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego biegłemu materiału sprawy. W rezultacie nie znalazł też podstaw do zakwestionowania ustalonych przez Sąd Okręgowy okoliczności faktycznych, które w przeważającej mierze były zresztą bezsporne. Stąd też Sąd Apelacyjny podzielił je i przyjął za własne. Wprawdzie skarżący w wywiedzionym przez siebie środku odwoławczym powoływał zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., tym niemniej jego argumentacja dotyczyła oceny opinii biegłego C. K., co z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu oraz dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego, nie mogło być skuteczne.

Podzielając poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne, nie można było jednak zgodzić się w pełni z zaprezentowaną przez ten Sąd oceną prawną dochodzonego w sprawie roszczenia. Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do kwestii wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy dochodzonego, nie zaś do kwestii odpowiedzialności odszkodowawczej za utratę spodziewanych pożytków, jak nietrafnie ocenił Sąd I instancji. Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy obejmuje zaś wszystko to, co właściciel mógłby uzyskać, gdyby ją oddał do korzystania na podstawie określonego stosunku prawnego. W realiach niniejszej sprawy biegły sądowy A. J. wyliczył, że kwota ta za okres dochodzonego roszczenia wynosi 64.330 zł. Kwota ta jest wyższa wprawdzie od wartości maszyny (ustalonej przez tego biegłego na kwotę 50.350 zł netto), niemniej jednak nie można uznać, że okoliczność ta ogranicza wysokość dochodzonego roszczenia. W orzecznictwie sądowym jedynie w odniesieniu do bezumownego korzystania z nieruchomości wyrażono pogląd, że wysokość wynagrodzenia za takie korzystanie nawet w odległej perspektywie nie powinna rażąco przekraczać wartości zajętej nieruchomości. Nie można bowiem znaleźć uzasadnienia dla obciążenia korzystającego z gruntu obowiązkiem zapłaty kwoty, która w zupełności wystarczałaby na zakup nieruchomości i korzystanie z niej w zasadzie bez ograniczeń (zob. uchwała SN z dnia 17 czerwca 2005 r., III CZP 29/05, LEX nr 150121; wyrok SA w Białymstoku z dnia 24 października 2012 r., I ACa 469/12, niepubl). Poglądu tego nie można więc stosować do rzeczy ruchomej, zwłaszcza, że tak jak w realiach niniejszej sprawy, rzecz (maszyna do cięcia kamienia) jest specyficzna i trudno dostępna na rynku.

Sąd Okręgowy słusznie ocenił natomiast skuteczność podniesionego przez pozwanych zarzutu potrącenia, który w postępowaniu apelacyjnym został rozszerzony przez pozwanego dodatkowo na kwotę 6 229,47 zł, a więc łącznie na kwotę wyższą niż wynikająca z uzasadnionego roszczenia powoda, tj. 64.330 zł. O jego skuteczności świadczy przede wszystkim fakt, że oświadczenie o potrąceniu zostało skierowane do powoda, który mógł się z nim zapoznać, a go nie odbierał. Nadto pełnomocnik powoda na rozprawie przyznał, że wiedział o jego wysłaniu. Oświadczenie o potrąceniu mógł przy tym złożyć również pełnomocnik pozwanych, gdyż miał odpowiednie umocowanie. Poza tym w orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że jeżeli oświadczenie złożył pełnomocnik procesowy w celu ochrony praw swego klienta, to domniemywa się, że takie działanie miało umocowanie w woli klienta (por. wyroki z dnia 4 lutego 2004 r. I CK 181/03, z dnia 20 października 2004 r. I CK 204/04, OSNC 2005/10/176; z dnia 20 października 2006 r. IV CSK 134/05, niepubl.).

Nie miał racji apelujący podnoszący zarzut naruszenia art. 505 pkt 3 k.c. i twierdzącym, że do potrącenia nie mogło zostać przedstawione roszczenie wynikające z czynu niedozwolonego. Choć istotnie, przepis art. 505 pkt 3 k.c. wprowadza zakaz potrącenia wierzytelności wynikających z czynów niedozwolonych (art. 415 i n. k.c.), bez względu na ich konkretną podstawę prawną, to trzeba pamiętać, że jego celem jest ochrona interesów poszkodowanego czynem niedozwolonym, a zwłaszcza zapewnienie efektywności należnego mu w związku z popełnieniem na nim czynu niedozwolonego, świadczenia odszkodowawczego (wyrok SA w Katowicach z dnia 27 kwietnia 2000 r., I ACa 116/00, Wokanda 2002, nr 3, s. 39; por. K. Zagrobelny (w:) Kodeks..., s. 909; M. Pyziak-Szafnicka (w:) System..., s. 1157). W niniejszej sprawie zaś powód nie dochodził roszczenia z czynu niedozwolonego. Nie posiadał więc statusu poszkodowanego. Wręcz przeciwnie, to pozwani zostali poszkodowani działaniami powoda, przedstawiając do potrącenia roszczenie z czynu niedozwolonego, stwierdzone dodatkowo wyrokiem sądu. Poza tym i już na marginesie dodać trzeba, że przepis art. 505 k.c. stanowi wyjątek od ogólnej reguły wynikającej z art. 498 k.c. i dlatego określone w nim ograniczenia potrącenia powinny być interpretowane ściśle, a nie rozszerzająco (W. Wąsowicz, Glosa do wyroku SN z dnia 20 lutego 1997 r., I CKN 3/97, PiP 1998, z. 3, s. 109 i n.; wyrok SN z dnia 23 stycznia 2004 r., III CK 251/02, LEX nr 197447; uzasadnienie uchwały SN z dnia 12 stycznia 2010 r., III CZP 117/09, OSNC 2010, nr 7–8, poz. 103). W konsekwencji pod niesionego skutecznie zarzutu potrącenia wierzytelność powoda w kwocie 64.330 zł uległa w całości umorzeniu.

Nie można też zgodzić się z zarzutem naruszenia art. 109 § 2 k.p.c. W obecnym stanie prawnym sąd ocenia bowiem wysokość podlegającego zwrotowi wynagrodzenia na podstawie autonomicznie określonych przesłanek i każdorazowo, oceniając charakter sprawy, uwzględnia rzeczywisty nakład pracy pełnomocnika i podjęte przez niego w sprawie czynności (zob. uzasadnienie uchwały SN z dnia 30 stycznia 2007 r., III CZP 130/06, OSNC 2008, Nr 1, poz. 1, z glosami A. Zielińskiego, OSP 2007, z. 12, poz. 140 i G. Julke, GSP Prz. Orz. 2008, nr 3, s. 67). Zasądzona natomiast od powoda na rzecz pozwanych kwota 10.817 zł spełnia powyższe kryteria. Odpowiada przy tym stawce minimalnej określonej w § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.). Stąd też brak było podstaw do korekty zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie. Z kolei fakt, że Sąd nie wskazał wysokości kwot należnych każdemu z pozwanych oznacza zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 105 § 1 zd. pierwsze k.p.c., że winni oni zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu częściach w równych.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny działając na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną, o kosztach postępowania apelacyjnego orzekając na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. oraz art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. Zasądzoną od powoda na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 8.486,58 zł stanowi wynagrodzenie pełnomocnika pozwanych, będącego radcą prawnym, oraz koszty jego dojazdu na rozprawę, które to wartości wynikały z przedłożonego na rozprawie apelacyjnej i mieszczącego się w stawkach minimalnych określonych rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 265) spisu kosztów. Apelacja powoda została oddalona w całości, w związku z czym winien on zwrócić pozwanym solidarnie poniesione przez nich w postępowaniu odwoławczym koszty zastępstwa procesowego.

(...)