Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2019 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Przemysław Wasilewski – spr.

Sędziowie: SO Dorota Niewińska

SO Dariusz Niezabitowski

Protokolant Aneta Chardziejko

przy udziale Prokuratora Joanna Bąkowska

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2019 roku

sprawy S. K.

oskarżonego o czyn z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego S. K.

od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

z dnia 19 grudnia 2018 roku, sygnatura akt VII K 164/17

I.  Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy.

II.  Z asądza od oskarżonego S. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300,- (trzysta) złotych tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża w/w kwotą 50,- (pięćdziesiąt) złotych z tytułu pozostałych kosztów procesu za postępowanie odwoławcze.

Dorota Niewińska Przemysław Wasilewski Dariusz Niezabitowski

UZASADNIENIE

S. K. został oskarżony o to, że w dniu 24 lutego 2007 roku w C. jako funkcjonariusz (...) wystawił dokument w postaci mandatu karnego o numerze (...) na kwotę 30 złotych w stosunku do obywatela Republiki Białoruś – M. S., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, stwierdzając, iż wymieniony cudzoziemiec w powyższej dacie został ukarany przedmiotowym mandatem, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym podpisem osoby ukaranej jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownym rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego to jest o przestępstwo określone w art. 271 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk.

E. S. został oskarżony o to, że:

1.  W dniu 30 grudnia 2004 roku w C., jako funkcjonariusz (...) wystawił dokument w postaci mandatu karnego o numerze (...) na kwotę 20 złotych w stosunku do obywatela Republiki Białoruś – M. H., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, stwierdzając, iż wymieniony cudzoziemiec w powyższej dacie został ukarany przedmiotowym mandatem, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym podpisem osoby ukaranej jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownych rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k.;

2.  W dniu 3 lutego 2005 roku w C., jako funkcjonariusz (...) wystawił dokument w postaci mandatu karnego o numerze (...) na kwotę 20 złotych w stosunku do obywatela Republiki Białoruś – Z. K., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, stwierdzając, iż wymieniony cudzoziemiec w powyższej dacie został ukarany przedmiotowym mandatem, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym podpisem osoby ukaranej jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownych rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k.;

3.  W dniu 12 maja 2005 roku w C., jako funkcjonariusz (...) wystawił dokument w postaci mandatu karnego o numerze (...) na kwotę 20 złotych w stosunku do obywatela Republiki Białoruś – T. B., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, stwierdzając, iż wymieniony cudzoziemiec w powyższej dacie został ukarany przedmiotowym mandatem, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym podpisem osoby ukaranej jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownych rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k.;

4.  W dniu 10 sierpnia 2005 roku w C., jako funkcjonariusz (...) wystawił dokument w postaci mandatu karnego o numerze (...) na kwotę 20 złotych w stosunku do obywatela Republiki Białoruś – V. Y., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, stwierdzając, iż wymieniony cudzoziemiec w powyższej dacie został ukarany przedmiotowym mandatem, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym podpisem osoby ukaranej jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownych rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k.

5.  W dniu 28 października 2005 roku w C., jako funkcjonariusz (...) wystawił dokument w postaci mandatu karnego o numerze (...) na kwotę 20 złotych w stosunku do obywatela Republiki Białoruś – A. S., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, stwierdzając, iż wymieniony cudzoziemiec w powyższej dacie został ukarany przedmiotowym mandatem, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym podpisem osoby ukaranej jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownych rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k.;

6.  W dniu 22 marca 2006 roku w C., jako funkcjonariusz (...) wystawił dokument w postaci mandatu karnego o numerze (...) na kwotę 20 złotych w stosunku do obywatela Republiki Białoruś – A. L., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, stwierdzając, iż wymieniony cudzoziemiec w powyższej dacie został ukarany przedmiotowym mandatem, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym podpisem osoby ukaranej jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownych rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k.;

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z 19 grudnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt VII K 164/17 oskarżony S. K. w ramach zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu został uznany za winnego tego, że: w dniu 24 lutego 2007 roku w C. jako osoba uprawniona w rozumieniu art. 60 ust. 2 pkt. 4 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. (Dz.U. Nr 86, poz. 789 z późn. zmianami) o transporcie kolejowym, do wystawienia dokumentu tj. jako funkcjonariusz (...), wystawił w celu osiągnięcia korzyści osobistej mandat karny o numerze (...) na kwotę 30 złotych obywatelowi Republiki Białoruś – M. S., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, tj. fakt ukarania w powyższej dacie wspomnianego cudzoziemca owym mandatem za wykroczenie naruszające przepisy porządkowe obowiązujące na obszarze kolejowym oraz w pociągach i innych pojazdach kolejowych, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym przez nieustaloną osobę podpisem „osoby ukaranej” jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownym rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego to jest winnym czynu określonego w art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. i na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, zaś na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierzył mu karę 200 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15,00 złotych.

Tym samym wyrokiem oskarżony E. S. w ramach zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów, został uznany za winnego popełnienia tego, że:

⚫

W dniu 30 grudnia 2004 roku w C. jako osoba uprawniona w rozumieniu art. 60 ust.2 pkt.4 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. (Dz.U. Nr 86, poz. 789 z późn. zmianami) o transporcie kolejowym, do wystawienia dokumentu tj. jako funkcjonariusz (...), wystawił w celu osiągnięcia korzyści osobistej mandat karny o numerze (...) na kwotę 20 złotych obywatelowi Republiki Białoruś – M. H., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, tj. fakt ukarania w powyższej dacie wspomnianego cudzoziemca owym mandatem za wykroczenie naruszające przepisy porządkowe obowiązujące na obszarze kolejowym oraz w pociągach i innych pojazdach kolejowych, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym przez nieustaloną osobę podpisem „osoby ukaranej” jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownym rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego

⚫

W dniu 3 lutego 2005 roku w C. jako osoba uprawniona w rozumieniu art. 60 ust. 2 pkt. 4 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. (Dz.U. Nr 86, poz. 789 z późn. zmianami) o transporcie kolejowym, do wystawienia dokumentu tj. jako funkcjonariusz (...), wystawił w celu osiągnięcia korzyści osobistej mandat karny o numerze (...) na kwotę 20 złotych obywatelce Republiki Białoruś – Z. K., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, tj. fakt ukarania w powyższej dacie wspomnianego cudzoziemca owym mandatem za wykroczenie naruszające przepisy porządkowe obowiązujące na obszarze kolejowym oraz w pociągach i innych pojazdach kolejowych, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym przez nieustaloną osobę podpisem „osoby ukaranej” jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownym rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego

⚫

W dniu 12 maja 2005 roku w C. jako osoba uprawniona w rozumieniu art. 60 ust.2 pkt.4 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. (Dz.U. Nr 86, poz. 789 z późn. zmianami) o transporcie kolejowym, do wystawienia dokumentu tj. jako funkcjonariusz (...), wystawił w celu osiągnięcia korzyści osobistej mandat karny o numerze (...) na kwotę 20 złotych obywatelce Republiki Białoruś – T. B., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, tj. fakt ukarania w powyższej dacie wspomnianego cudzoziemca owym mandatem za wykroczenie naruszające przepisy porządkowe obowiązujące na obszarze kolejowym oraz w pociągach i innych pojazdach kolejowych, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym przez nieustaloną osobę podpisem „osoby ukaranej” jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownym rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego

⚫

W dniu 10 sierpnia 2005 roku w C. jako osoba uprawniona w rozumieniu art. 60 ust.2 pkt.4 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. (Dz.U. Nr 86, poz. 789 z późn. zmianami) o transporcie kolejowym, do wystawienia dokumentu tj. jako funkcjonariusz (...), wystawił w celu osiągnięcia korzyści osobistej mandat karny o numerze (...) na kwotę 20 złotych obywatelowi Republiki Białoruś – V. Y., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, tj. fakt ukarania w powyższej dacie wspomnianego cudzoziemca owym mandatem za wykroczenie naruszające przepisy porządkowe obowiązujące na obszarze kolejowym oraz w pociągach i innych pojazdach kolejowych, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym przez nieustaloną osobę podpisem „osoby ukaranej” jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownym rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego

⚫

W dniu 28 października 2005 roku w C. jako osoba uprawniona w rozumieniu art. 60 ust.2 pkt.4 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. (Dz.U. Nr 86, poz. 789 z późn. zmianami) o transporcie kolejowym, do wystawienia dokumentu tj. jako funkcjonariusz (...), wystawił w celu osiągnięcia korzyści osobistej mandat karny o numerze (...) na kwotę 20 złotych obywatelowi Republiki Białoruś – A. S., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, tj. fakt ukarania w powyższej dacie wspomnianego cudzoziemca owym mandatem za wykroczenie naruszające przepisy porządkowe obowiązujące na obszarze kolejowym oraz w pociągach i innych pojazdach kolejowych, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym przez nieustaloną osobę podpisem „osoby ukaranej” jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownym rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego

⚫

W dniu 22 marca 2006 roku w C. jako osoba uprawniona w rozumieniu art. 60 ust.2 pkt.4 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. (Dz.U. Nr 86, poz. 789 z późn. zmianami) o transporcie kolejowym, do wystawienia dokumentu tj. jako funkcjonariusz (...), wystawił w celu osiągnięcia korzyści osobistej mandat karny o numerze (...) na kwotę 20 złotych obywatelowi Republiki Białoruś – A. L., w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, tj. fakt ukarania w powyższej dacie wspomnianego cudzoziemca owym mandatem za wykroczenie naruszające przepisy porządkowe obowiązujące na obszarze kolejowym oraz w pociągach i innych pojazdach kolejowych, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała wówczas miejsca, a następnie użył tego mandatu z podrobionym przez nieustaloną osobę podpisem „osoby ukaranej” jako autentycznego, poprzez przekazanie go do wpisania do stosownym rejestrów i ewidencji, w tym książki wydarzeń służby ochrony kolei, ewidencji mandatów i przesłanie do (...) Urzędu Wojewódzkiego

i przyjął, że zachowania wyżej opisane stanowią ciąg przestępstw (wskazany w art. 91§1 k.k.) z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. i na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, zaś na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierzył mu karę 350 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10,00 złotych. Na mocy art. 44 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci mandatów o numerach: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), opisanych szczegółowo w wykazie dowodów rzeczowych (...), a przechowywanych w aktach sprawy na karcie 850, poprzez pozostawienie ich w aktach sprawy. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Adw. E. D. prowadzącej Kancelarię Adwokacką w H., kwotę 929,88 złotych, w tym kwotę 173,88 złotych podatku VAT, tytułem zwrotu nieopłaconych kosztów obrony udzielonej z urzędu oskarżonemu E. S.. Zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłat od kar grzywny: od oskarżonego S. K. kwotę 300,00 złotych, zaś od oskarżonego E. S. kwotę 350,00 złotych, i obciążył S. K. kosztami sądowymi w kwocie związanej z jego osobą tj. w kwocie 4.413,32 złotych, zaś oskarżonego E. S. obciążył ponad koszty procesu opisane w pkt. IV wyroku dalszymi kosztami procesu – w części go dotyczącej - kwotą 4.413,32 złotych.

Apelację od przedmiotowego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Na zasadzie art. 425 § 1 i 2 kpk i art. 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Powołując się na przepisy art. 427 § 1 i 2 kpk, 438 pkt. 3 kpk wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, mianowicie art. 4 k.p.k., 7 k.p.k., 410 k.p.k. polegającą na oparciu przez Sąd Rejonowy ustaleń jedynie na dowodach niekorzystnych dla oskarżonego poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów i ocenę dowodów w sposób dowolny, bez uwzględnienia zasad logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co w rezultacie skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegającym na uznaniu, iż S. K. swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § l k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. podczas gdy prawidłowa ocena całości materiału dowodowego wskazuje, iż oskarżony S. K. jest niewinny popełnienia zarzucanego mu czynu.

Stawiając powyższy zarzut - na podstawie art. 437 kpk obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego Wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Orzeczenie uprawomocniło się w części dotyczącej E. S. bez zaskarżenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy S. K. okazała się nietrafna.

Wbrew stanowisku skarżącego uznać należy, iż Sąd I Instancji na podstawie zebranego i wszechstronnie ocenionego materiału dowodowego poczynił trafne ustalenia faktyczne, zgodne z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Wyrazem sędziowskiego przekonania w wymienionej kwestii pozostaje uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy szczegółowo ustosunkował się do każdego z dowodów wskazując, które z faktów uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (art. 424 § 1 k.p.k.). W oparciu o tak ustalony stan faktyczny prawidłowo wywiódł o winie oskarżonej oraz kwalifikacji prawnej przypisanych jej czynów.

Odnosząc się do naruszenia przez Sąd I Instancji zasady swobodnej oceny dowodów zaznaczyć należy, że zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez Sąd I Instancji, prowadzących do wniosku, iż przekracza ona granice swobodnej oceny. Tymczasem argumentacja zwarta w uzasadnieniu apelacji nie wykazuje w istocie, że rozumowanie Sądu Rejonowego jest nielogiczne i wadliwe.

Należy bowiem pamiętać o tym, że przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. wtedy, gdy:

-

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

-

stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

-

jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 k.p.k.) (por. też wyrok Sądu Najwyższego z 03 marca 1998 roku, V KKN 104/98, Prokuratura i Prawo 1999/2/6, LEX 35095; wyrok Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 1997 roku, IV KKN 58/97, Prokuratura i Prawo 1997/11/1, LEX 31393).

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd nie naruszył przepisów prawa procesowego wskazanych w apelacji.

Sąd Odwoławczy w całości podziela rozważania Sądu Rejonowego dotyczące analizy przepisów prawnych związanych z czynem przypisanym w/w – art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k., nie widząc potrzeby ich powielania, w tej części odsyła do pisemnych motywów rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

Skarżący rdzeniem apelacji czyni uznanie zeznań obcokrajowca M. S. za wiarygodne i odmówienie tego przymiotu wyjaśnieniom mocodawcy. Powyższe stwierdzenia są dowolne, gołosłowne niepoparte żadnymi argumentami. Obrońca nie przedstawia ani jednego argumentu, który w sposób wiarygodny i przekonujący wspierałby twierdzenie, że obcokrajowiec skłamał i z zemsty za ukaranie go mandatem bądź z innych powodów, złożył niezgodne z prawdą zeznania. Wbrew twierdzeniom apelującego zeznania obcokrajowca są istotnym dowodem winy S. K.. Nielogicznym i niezrozumiałym byłoby narażanie się przez świadka przyjeżdżającego do Polski na odpowiedzialność karną i poważne sankcje, tylko i wyłącznie z powodu niezadowolenia za ukaranie go mandatem w wysokości 30,- zł. Zresztą, jak trafnie Sąd Rejonowy zauważył i wskazał, również inni obcokrajowcy na których zostały wystawione mandaty nie potwierdzili powyższych faktów (T. B. k.1920v, 385; V. Y. k. 1921, 447; T. K. k. 275-276, 285-287; N. A. k. 296, 303-304; V. A. k. 357, 364-366; Z. K. k. 342, 348-350; A. S. k. 568-572, 574-576; M. H. k. 312-313, 322-324; V. V. k. 394, 402-404; J. C. k. 410-411, 421; A. S. k. 539, 545-547; N. C. k. 1118-1129, 1173-1179; K. B. k. 454, 454-459; K. B. z k. 462,465-467; V. I. k. 479, 484-485; J. R. k. 491-492, 494-497; Z. S. k. 499-503; A. S. k. 506, 514-516; E. L. k. 615-617; R. D. k. 1087-1088, 1095). Oczywiście powyższa okoliczność nie byłaby sama w sobie wystarczająca do przypisania winy oskarżonemu, jednak niepotwierdzenie wersji w/w przez M. S. wpisuje się w model działania funkcjonariuszy (...)w C., skazanych za działania analogiczne do działania w/w. Biegłym grafologom w części zdarzeń udało się ustalić kto nakreślił fałszywy podpis w rubryce ukaranego, bądź sprawcy sami wskazali w jakich okolicznościach i kto złożył ten podpis. Uwadze skarżącego uszedł fakt, że pozostałe dowody na których oparł się Sąd konstruując stan faktyczny i przypisując winę S. K., w sposób wymowny przemawiają za prawdziwością zeznań obcokrajowca i winie oskarżonego.

Przede wszystkim z przeprowadzonych opinii biegłych z zakresu badania pisma ręcznego wynika bez cienia wątpliwości, iż poszczególne rubryki na mandacie wystawionym na M. S., za wyjątkiem rubryki w którym winna się podpisać osoba ukarana, wypełnił oskarżony. Nie zdołano ustalić osoby, która nakreśliła podpis na przedmiotowym mandacie w rubryce osoba „ukarana”. Wbrew wskazówkom na druku w tej rubryce został nakreślony podpis nieczytelny, mimo że z adnotacji na druku wynika, iż powinien to być czytelny podpis. Odpowiedzialnym za dopilnowanie prawidłowego wypełnienia druku ścisłego zarachowania był oskarżony. S. K. od samego początku znajdował się wśród osób, które w pismach wskazywali funkcjonariusze (...) w C. niegodzący się na fikcyjne wystawianie mandatów, w celu poprawy statystyk i odniesienia korzyści osobistych w postaci dogodniejszych godzin i form służby. Był on wskazywany przez te osoby jako osoba, co do której istniały przypuszczenia i podejrzenia, że zajmuje się wystawianiem fałszywych mandatów (zeznania świadków M. W. k. 43, 1492; S. C. k. 29, 1922, A. Ł. k. 38; J. T. k. 1502). Jak zeznał A. Ł. fikcyjne mandaty opiewały na kwoty 20,- oraz 30,- złotych (k. 1484), co jest zrozumiałe biorąc pod uwagę, że sprawcy opłacali je z własnej kieszeni. Mandaty wystawione za rzeczywiście popełnione wykroczenia rozpoczynały się od kwot 50,- złotych wzwyż. Wbrew ogólnym wnioskom forsowanym przez obrońcę, dopiero w razie potwierdzenia fikcyjności mandatu, był formułowany zarzut. Najwymowniejszym tego przykładem jest uznanie przez śledczych wystawionego w badanym okresie przez oskarżonego drugiego mandatu w kwocie 50,- złotych za autentyczny (wyjaśnienia oskarżonego k. 719).

Wbrew twierdzeniom skarżącego zawartym w uzasadnieniu apelacji, nie został naruszony art. 5 § 2 k.p.k. Sąd Odwoławczy stwierdził, że zasada in dubio pro reo dotyczy wątpliwości, jakie w trakcie postępowania może powziąć Sąd orzekający. W razie zaistnienia takiej sytuacji w sprawie i rozstrzygnięciu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, zasadnym staje się zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Dodać i podkreślić należy, że wątpliwości musi mieć sąd orzekający, a nie strona. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zaistniała. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że S. K. w rzeczywistości nie wystawił mandatu M. S.. Dokument wystawiony przez w/w nie odzwierciedlał rzeczywistego stanu rzeczy, a celem poświadczenia nieprawdziwych okoliczności była korzyść osobista sprawcy.

Oskarżony nie był uprzednio karany. Z uwagi na powyższe Sąd Odwoławczy uznał, że wymierzona w/w kara jest odpowiednia, by wymóc na skazanym obowiązek bezwzględnego podporządkowania się obowiązującym przepisom. Orzeczona kara grzywny, spełni wymagania tak w zakresie społecznego oddziaływania, jak i celów zapobiegawczych oraz wychowawczych w stosunku do S. K.. W ocenie Sądu Okręgowego jest to kara sprawiedliwa.

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku w części związanej z apelacją obrońcy, w tym o których mowa w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k., należało zaskarżone orzeczenie utrzymać mocy.

O opłacie orzeczono na mocy art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223), zaś o pozostałych kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze na podstawie art. 636 § 1 k.p.k.

Na pozostałe koszty sądowe złożyły się:

- koszty uzyskania informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego w kwocie 30 zł (art. 618 § 1 pkt 10 k.p.k. w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U.2014.861);

- koszt doręczeń wezwań i innych pism – ryczałt – w kwocie 20 zł (art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym Dz.U.2013.663 j.t.).

Dorota Niewińska Przemysław Wasilewski Dariusz Niezabitowski