Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marcin Kolasiński

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Magdalena Hausman

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2019 roku w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko S. R.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  ustala, że koszty procesu ponosi strona powodowa.

Sygn. akt I C 936/19

UZASADNIENIE

(...) z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko S. R. o zapłatę kwoty 513,59 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podała, że pozwaną i Bank (...) S.A. łączyła umowa bankowa z 26 września 2008 roku, z której warunków pozwana nie wywiązała się, co skutkowało wypowiedzeniem umowy i wymagalnością całości roszczenia. Powód nabył przedmiotową wierzytelność od pierwotnego wierzyciela w drodze kolejnych cesji wierzytelności. Na dochodzoną pozwem sumę składały się następujące kwoty: 300 zł tytułem należności głównej oraz 213,59 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych oraz odsetek za opóźnienie w spłacie zobowiązania. Według powoda, roszczenie dochodzone pozwem stało się wymagalne 22 stycznia 2015 roku.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 22 października 2018 roku referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 16).

Pozwana S. R. wniosła od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zarzuciła bezzasadność i bezpodstawność roszczenia, jak również podniosła, że nie zawierała z powodem żadnych umów ani też nie zaciągała zobowiązań, które spowodowałyby, że jest jego dłużnikiem (k. 21-23).

Sąd rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 22 stycznia 2018 roku (...) z siedzibą w W. zawiadomił S. R., że na podstawie kolejnych umów przelewu wierzytelności nabył wierzytelność z tytułu umowy bankowej zawartej 26 września 2008 roku między S. R. a Bankiem (...) S.A. W dniu 28 września 2018 roku (...) z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, z którego wynikało, że S. R. posiada zadłużenie wobec funduszu w wysokości 513,59 zł, w tym 300 zł tytułem należności głównej oraz 213,59 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych oraz odsetek za opóźnienie w spłacie zobowiązania.

Dowody: dokumenty dołączone do pozwu (k. 4-6).

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony powyżej stan faktyczny ustalony został na podstawie dokumentów dołączonych do pozwu, które w opisanym zakresie nie budziły wątpliwości.

Strona powodowa swoje roszczenie wywodziła z tytułu nabycia wierzytelności wobec pozwanej na podstawie umowy cesji. W myśl art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.).

Strona powodowa dochodziła od pozwanej należności z tytułu bliżej nieokreślonej „umowy bankowej”.

Zgodnie z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Skoro zatem strona powodowa powoływała się na istnienie zobowiązania pozwanej w określonej wysokości, a ta zakwestionowała roszczenie zarówno co do zasady, jak i wysokości, to na powodzie spoczywał obowiązek wskazania dowodów dla stwierdzenia tychże faktów (art. 232 k.p.c.).

W ocenie sądu, strona powodowa nie wykazała, ażeby posiadała jakiekolwiek roszczenie względem pozwanej. W szczególności, powód nie przedłożył umowy stanowiącej źródło zobowiązania, ani też umów przelewu wierzytelności, na podstawie których miałby nabyć wierzytelność wobec pozwanej. Dochodzone roszczenie nie zostało również wystarczająco udowodnione co do wysokości. Sąd odmówił bowiem mocy dowodowej przedłożonemu przez stronę powodową wyciągowi z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego. W myśl art. 194 ust. 2 ustawy z 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1355 ze zm.), moc urzędowa wyciągów z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie odnosi się do postępowania cywilnego. Jak już wspomniano, strona powodowa nie przedstawiła żadnego innego dokumentu, z którego wynikałoby, jaka umowa łączyła pozwaną z bankiem, jaka była pierwotna wysokość zobowiązania, poprzez jakie konkretnie zachowanie dłużnika naruszona została umowa, jaka kwota należności została już zapłacona czy też nie wskazano, w jaki sposób naliczane były odsetki.

Ponadto, zdaniem sądu, roszczenie dochodzone przez powoda można było uznać za przedawnione. Zgodnie z art. 118 k.c., termin przedawnienia roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a do obu tych kategorii zaliczyć należy roszczenie z tytułu „umowy bankowej”, wynosi 3 lata, przy czym koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. W przypadku roszczeń przysługujących przeciwko konsumentowi, przedawnienie jest brane przez sąd pod uwagę z urzędu (art. 117 § 2 ¹ k.c.). Mając na uwadze odległą datę zawarcia umowy (tj. 26 września 2008 roku), nieznaczną wysokość zaległości z tytułu należności głównej (300 zł) oraz fakt wypowiedzenia umowy, na który powołał się sam powód, podawaną datę wymagalności roszczenia na 22 stycznia 2015 roku należało uznać za wysoce wątpliwą. W tych okolicznościach zachodzi uzasadnione podejrzenie, że nieprzedstawienia sądowi odpowiednich dokumentów, z dużym prawdopodobieństwem służyć miało ukryciu rzeczywistej daty wymagalności roszczenia.

Nadmienić w tym miejscu należy, że sąd zobowiązał powoda do ustosunkowania się do twierdzeń i zarzutów podniesionych w sprzeciwie, jak również wyjaśnienia podanej w uzasadnieniu pozwu daty wymagalności roszczenia oraz wykazania przytoczonych okoliczności odpowiednimi dokumentami (k. 35). Strona powoda nie zareagowała jednak na powyższe wezwanie.

Mając powyższe na uwadze, powództwo należało oddalić w całości, o czym sąd orzekł w punkcie I. sentencji wyroku.

O kosztach procesu w punkcie II. wyroku orzeczono na podstawie art. 108 k.p.c. Pozwana wygrała niniejszą sprawę w całości, nie ponosząc przy tym kosztów procesu, w związku z czym ustalono, że koszty procesu ponosi strona powodowa.