Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – st. sekr. sądowy S. S.

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2019 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: G. U.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 8 listopada 2018 r., znak: (...)

w sprawie: G. U.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu G. U. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 sierpnia 2018 r. do dnia 31 marca 2021 r.,

2)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu G. U. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, która stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł ubezpieczony domagając się zmiany decyzji.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

W celu weryfikacji orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS Sąd dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych sądowych, w skład którego wchodzili endokrynolog, neurolog, specjalista medycyny pracy. Biegli w opinii z dnia 28 marca 2019 r. stwierdzili okresową częściową niezdolność ubezpieczonego do pracy od dnia 1.08.2018 r. do dnia 31.03.2021 r.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony G. U. (ur. (...)) w dniu 26.07.2018 r. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony z zawodu technik mechanik pracował jako handlowiec, spedytor, portier, prowadził też działalność gospodarczą. Lekarz Orzecznik i Komisja Lekarska ZUS, nie stwierdzili niezdolności do pracy.

Bezsporne.

U ubezpieczonego rozpoznano:

•

Chorobę zwyrodnieniową stawów i kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną od C3 do Th 1 i lędźwiowa od L3 do SI

•

Przewlekły zespół bólowy szyjno - barkowy i lędźwiowo - krzyżowy objawowy z częstymi zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi

•

Przebyte leczenie operacyjne stawu kolanowego lewego ( 02.2019) z kwalifikacją do endoprotezoplastyki tego stawu

•

Stan po leczeniu operacyjnym raka tarczycy z wtórną niedoczynnością leczoną farmakologicznie

•

Nadciśnienie tętnicze

•

Dna moczanowa

Na podstawie przeprowadzonego badania przedmiotowego, materiału lekarskiego

•

znajdującego się w aktach i wyników badań ubezpieczonego biegli stwierdzili, że stan jego zdrowia czyni go okresowo częściowo niezdolnym do pracy od daty wyczerpania zasiłku chorobowego tj. od 1.08.2018r do marca 2021.

Zdaniem biegłych przyczyną niezdolności do pracy jest choroba zwyrodnieniowa stawów i kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną od C3 do Thl i lędźwiowa od L3 do SI, przewlekły zespół bólowy szyjno - barkowy i lędźwiowo - krzyżowy objawowy z częstymi zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi, przebyte leczenie operacyjne stawu kolanowego lewego (02.2019 ) z kwalifikacją do endoprotezoplastyki tego stawu, stan po leczeniu operacyjnym raka tarczycy z wtórną niedoczynnością leczoną farmakologicznie, nadciśnienie tętnicze, dna moczanowa. Schorzenia te skutkują u ubezpieczonego bólami i zawrotami głowy, ograniczeniem ruchomości kręgosłupa i stawów kolanowych z przewagą lewego z upośledzeniem funkcji chodu - porusza się o kuli łokciowej, przewlekłym zespołem bólowym szyjno - barkowym i lędźwiowo - krzyżowym objawowym z częstymi zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi, ogólnym osłabieniem, zespołem zmęczenia, drętwieniem i mrowieniem kończyn, obniżeniem tolerancji wysiłku fizycznego. Praca fizyczna, dźwiganie ciężarów, długotrwała praca w pozycji wymuszonej, praca w złych warunkach atmosferycznych nasila dolegliwości i niekorzystny postęp schorzeń.

Powyższe schorzenia, w ocenie biegłych, powodują istotne upośledzenie sprawności psychofizycznej ustroju ubezpieczonego i zdolności do pracy.

Biegli określili także przeciwwskazania do pracy ubezpieczonego - ciężką pracę fizyczną, dźwiganie ciężarów, długotrwałą pracę w pozycji wymuszonej, pracę w złych warunkach atmosferycznych oraz pracę wymagającą pełnej sprawności psychofizycznej.

dowód: akta sądowe – opinia biegłych k. 15-16;

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o opinię zespołu biegłych sądowych. Opinia biegłych zdaniem Sądu jest rzetelna, fachowa i miarodajna co do oceny stanu zdrowia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U. z 2016, r. poz. 887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy a niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ww. ustawy). Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W niniejszej sprawie kwestią sporną było ustalenie niezdolności do pracy ubezpieczonego. W związku z tym, iż do ustalenia niezdolności do pracy potrzebne są wiadomości specjalne z zakresu medycyny Sąd wezwał biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii na podstawie art. 278 § 1 k.p.c. Opinia biegłych sądowych w sposób jednoznaczny i rzeczowy wyjaśniły z jakiego powodu ubezpieczony jest niezdolny do pracy.

Opinia biegłych sądowych podlega swobodnej ocenie sądu na podstawie art. 233 § 1 k.p.c. Sąd, uwzględniając materiał dowodowy zebrany w toku postępowania dokonuje oceny, czy biegły w świetle tego materiału w sposób logiczny przedstawił w opinii tok swojego rozumowania prowadzący do sformułowania niesprzecznych wniosków końcowych. Ponadto, Sąd dokonuje oceny i analizy opinii co do jej fachowości i rzetelności. W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu opinie biegłych zasługują na przyznanie im przymiotu wiarygodności. Podstawą do wydania opinii i wysnucia wniosków były dokumentacja medyczna znajdująca się w aktach oraz przeprowadzone badanie ubezpieczonego. Wobec tego rzetelność opinii nie budzi żadnych wątpliwości. Należy zauważyć, że opinia została wydana przez specjalistów
z dziedziny medycyny odpowiednich do schorzeń występujących u ubezpieczonego, zatem fachowość również jest bezsporna. Jasne i zupełne stanowisko biegłych sądowych jest przekonywująco uzasadnione. W związku z tym nie było żadnych podstaw dla skutecznego podważenia tych opinii, a w konsekwencji stały się one podstawą rozstrzygnięcia. Nie leży
w kompetencji sądu podważanie ocen medycznych dokonanych przez biegłych, w zakresie ich merytorycznej poprawności. Oznacza to, że sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych, jeżeli ich rzetelność, spójność, kategoryczność i sposób umotywowania stanowiska, nie budzą wątpliwości (wyrok SA w Szczecinie z dn. 21.06.2016 r., III AUa 202/16).

Przy wydawaniu przedmiotowych opinii biegli mieli na uwadze wszystkie niezbędne dane, których istnienie i ocena wynika z treści art. 13 ust. 1 ww. ustawy. Analiza tych danych pozwoliła biegłym sądowym na uznanie ubezpieczonego za osobę okresowo częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 wskazanej ustawy. Rodzaj schorzeń i stopień ich zaawansowania występujących u ubezpieczonego w odniesieniu do posiadanych kwalifikacji zawodowych i charakteru ostatnio wykonywanego zatrudnienia sprawia, że
w ocenie Sądu jest całkowicie uzasadnione orzeczenie niezdolności do pracy. W sytuacji ubezpieczonego istnieje przeciwwskazanie do pracy ubezpieczonego w postaci ciężkiej pracy fizycznej, dźwigania ciężarów, długotrwałej pracy w pozycji wymuszonej, pracy w złych warunkach atmosferycznych oraz pracy wymagającej pełnej sprawności psychofizycznej.

Nie ma wątpliwości, że schorzenia, opisane dokładnie przez biegłych w rozpoznaniu, skutkują u ubezpieczonego bólami i zawrotami głowy, ograniczeniem ruchomości kręgosłupa i stawów kolanowych z przewagą lewego z upośledzeniem funkcji chodu, przewlekłym zespołem bólowym szyjno - barkowym i lędźwiowo - krzyżowym objawowym z częstymi zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi, ogólnym osłabieniem, zespołem zmęczenia, drętwieniem i mrowieniem kończyn, obniżeniem tolerancji wysiłku fizycznego. Niewątpliwie, jak trafnie wskazali biegli, praca fizyczna, dźwiganie ciężarów, długotrwała praca w pozycji wymuszonej oraz praca w złych warunkach atmosferycznych nasilać będzie istniejące dolegliwości ubezpieczonego i powodować będzie niekorzystny postęp schorzeń.

Jednocześnie, stan zdrowia ubezpieczonego, w ocenie Sądu, który podzielił w tym zakresie wnioski biegłych, nie uzasadnia twierdzenia, iż utracił on zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, jednak z powodu schorzeń skutkujących wyżej wskazanym, poważnym przeciwwskazaniem ubezpieczony w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. W każdym bowiem przypadku wykonywania pracy przez ubezpieczonego ( z zawodu technika mechanika, wykonującego także pracę handlowca, spedytora i portiera) doszłoby do nasilenia dolegliwości ubezpieczonego i pogorszenia jego stanu zdrowia.

W szczególności należy też podkreślić, że biegli szczegółowo opisali stan zdrowia ubezpieczonego cierpiącego na schorzenia układu ruchu, schorzenie neurologiczne, onkologiczne, nadciśnienie tętnicze i dnę moczanową. Nadto, należy wskazać, że rolą biegłych sądowych jest weryfikacja orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, więc jedynie niezgodność ustaleń biegłych z ustaleniami organów orzeczniczych ZUS nie jest w żadnej mierze podstawą do kwestionowania opinii. Organ rentowy nie przedstawił żadnych merytorycznych argumentów podważających skutecznie opinię biegłych, a zastrzeżenia wynikają jedynie z odmiennej oceny stanu zdrowia (której wyraz organ rentowy dał już wcześniej w swoim orzeczeniu)
i są nieuzasadnioną polemiką z twierdzeniami biegłych. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (wyrok SA w Szczecinie
z dn. 18.06.2014 r., III AUa 1098/13). W niniejszej sprawie taka potrzeba nie zaistniała, ponieważ opinia biegłych była rzetelna i miarodajna i nie zaistniała, zdaniem Sądu Okręgowego, potrzeba jej uzupełnienia. Zarzuty organu rentowego nie podważają, bowiem skutecznie wniosków opinii, opierają się jedynie na fakcie, że ubezpieczony po wykorzystaniu zasiłku chorobowego pracował jako portier oraz innej ocenie stanu zdrowia ubezpieczonego przez lekarzy ZUS. Biegli stwierdzili jedynie częściową niezdolność do pracy ubezpieczonego więc fakt pracy ubezpieczonego w charakterze portiera nie przemawia przeciwko przyznaniu renty ubezpieczonemu. Niezasadny jest zarzut pozwanego, że biegły neurolog nie opisał nasilenia objawów w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy. Biegły neurolog wskazał bardzo dokładnie w swojej opinii zarówno wyniki badania ubezpieczonego jak i wskazał skutki schorzeń ubezpieczonego wymienionych w rozpoznaniu oraz wypowiedział się w kwestii jakie konsekwencje dla zdrowia ubezpieczonego niesie ze sobą praca zgodna z jego kwalifikacjami.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy oddalił wnioski pozwanego o dopuszczenie w sprawie opinii uzupełniającej.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1. wyroku.

W punkcie 2. wyroku stosownie do treści art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS Sąd orzekł o odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu w niniejszym wypadku organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej niezbędnej okoliczności do wydania decyzji. Ubezpieczony na etapie postępowania przed ZUS przedstawił wszystkie niezbędne dokumenty pozwalające ustalić stopień jego niezdolności do pracy oraz jej charakter – biegli dysponowali bowiem tą samą dokumentacją medyczną. Wydanie nieprawidłowej decyzji w tej sprawie było następstwem niewłaściwej oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie, dokonanej przez organ orzeczniczy ZUS, a więc następstwem niewłaściwych ustaleń faktycznych. W konsekwencji taki błąd powoduje odpowiedzialność organu rentowego.

SSO Ewa Milczarek