Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Monika Filaber, Ewelina Kwiatkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 2 kwietnia 2019 roku i 14 czerwca 2019 roku w W.

sprawy przeciwko M. S.

synowi W. i T.

urodzonemu (...)w W.

obwinionemu o to, że:

1.  w dniu 3 kwietnia 2017 roku około godziny 13:36 na drodze publicznej w ruchu lądowym na ulicy (...) w W. naruszył zasady przewidziane w § 28 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków sygnałów drogowych, w ten sposób, że kierując samochodem marki V. numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do znaku B-36 „zakaz zatrzymywania się”,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w związku z § 28 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków sygnałów drogowych,

2.  w dniu 29 września 2017 roku około godziny 14:06 w W. na drodze publicznej w ruchu lądowym na ulicy (...), naruszył zasady przewidziane w § 28 ust. 2 (...) oraz (...) w ten sposób, że kierując pojazdem marki V. o numerze rejestracyjnym (...)nie zastosował się do znaku B-36 „zakaz zatrzymywania się”

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w związku z § 28 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków sygnałów drogowych,

I.  obwinionego M. S. - w granicach zarzutu z pkt. 1 - uznaje za winnego tego, że w dniu 3 kwietnia 2017 roku około godziny 13:36 na ulicy (...) w W. wykroczył przeciwko przepisowi art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki V. numerze rejestracyjnym (...), dokonał postoju na chodniku nie przy krawędzi jezdni i czyn ten kwalifikuje z art. 97 kw i za to na postawie wskazanego przepisu skazuje go,

II.  obwinionego M. S. - w granicach zarzutu z pkt. 2 - uznaje za winnego tego, że w dniu 29 września 2017 roku około godziny 14:06 na ulicy (...)w W. wykroczył przeciwko przepisowi art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki V. numerze rejestracyjnym (...), dokonał postoju na chodniku nie przy krawędzi jezdni i czyn ten kwalifikuje z art. 97 kw i za to na postawie wskazanego przepisu skazuje go,

III.  na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 36 § 1 kw wymierza obwinionemu łącznie karę nagany;

IV.  na podstawie art. 230 § 2 kpk a contrario w zw. z art. 44 § 5 kpw płyty znajdujące się na k. 13 i 67, pozostawia w aktach sprawy;

V.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw zwalnia obwinionego w całości od zapłaty kosztów postępowania i określa, że ponosi je Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 1963/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 kwietnia 2017 roku około godziny 13:36 w W. M. S. kierował pojazdem marki V. nr rej. (...), zmierzając do centrum rehabilitacyjnego, mieszczącego się przy ul. (...) obok stadionu (...). Jadąc z kierunku od ul. (...), poruszał się ul. (...) i wjechał na chodnik przy ul. (...), dokonując na nim postoju z dala od krawędzi jezdni.

W dniu 29 września 2017 roku około godziny 14:06 w W. M. S. kierował pojazdem marki V. nr rej. (...), zmierzając co centrum rehabilitacyjnego, mieszczącego się przy ul. (...) obok stadionu (...). Poruszając się pojazdem od strony ul. (...), skręcił w ul. (...) i na wysokości nr 4a wjechał na chodnik i dokonał na nim postoju z dala od krawędzi jezdni.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

⚫

wyjaśnienia obwinionego (k. 18, 73, 113-114),

⚫

dokumentację fotograficzną znajdującą się na płytach (k.13, 67),

⚫

plan organizacji ruchu (...) (k. 103 - 106).

Obwiniony M. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. W swoich wyjaśnieniach nie negował faktu zaparkowania we wskazanych w zarzutach miejscach i czasie pojazdu marki V. nr rej. (...). Tłumaczył, że w przedmiotowych dniach przyjechał na rehabilitację. Wskazywał, że fakt pozostawienia tam pojazdu wynikał z tego, że jako inwalida, który ma problemy z poruszaniem się, stanął tam, gdzie było dla niego najbliżej. Twierdził, że nie popełnił wykroczeń, poprzez niezastosowanie się do znaku B-36, gdyż w tych miejscach takie oznakowanie nie obowiązuje. Wskazywał, że oba miejsca, gdzie pozostawił auto, znajdują się na chodniku i można tam swobodnie parkować.

Sąd zważył, co następuje:

Sam fakt zatrzymania przez obwinionego pojazdu w przedmiotowym miejscach jest niewątpliwy i niesporny między stronami. Wynika on w szczególności z wyjaśnień obwinionego oraz znajduje potwierdzenie w materiale fotograficznym.

Obwiniony kwestionował natomiast okoliczności faktyczne odnośnie obowiązywania znaków drogowych B-36 w miejscach zdarzeń w datach zarzutów. Dla ustalenia tej kwestii kluczowe znaczenie w sprawie niniejszej ma plan organizacji ruchu uzyskany przez Sąd z (...) (k. 106), z którego wynika, że w datach w jakich obwiniony zaparkował swój pojazd nie naruszył on dyspozycji znaku B-36 „zakaz zatrzymywania się”. Na odcinku drogi jaką się poruszał, przy wjeździe od ul. (...) dla jego kierunku ruchu nie występował znak B-36. Nadto obwiniony, stając autem przy ul. (...) nie przekroczył linii obowiązywania znaku B-36. Dokument powyższy nie budzi żadnych wątpliwości Sądu co do jego wiarygodności. W tej sytuacji dla Sądu oczywistym było, że brak jest możliwości przypisania obwinionemu odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenia z art. 92 § 1 kw. Niemniej jednak Sąd, dokonując oceny zachowania obwinionego - zaparkowania pojazdu w przedmiotowym miejscu i czasie, obowiązany był ocenić je również pod kątem tego, czy to zachowanie, w świetle ustaleń poczynionych na podstawie zebranego materiału dowodowego, nie wyczerpało znamion innego niż zarzucane mu wykroczenia. Sąd, wskazując na treść art. 399 § 1 kpk w zw. z art. 81 kpw, uprzedził obwinionego w toku rozprawy o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej zarzucanych mu czynów. Obwinionemu była wiadoma powyższa okoliczność i złożył w tej sprawie dodatkowe wyjaśnienia, odnosząc się do kwestii ewentualnego zaparkowania pojazdu na chodniku i przedstawiając swoje stanowisko w tym zakresie.

Odnośnie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego obwinionemu

W granicach pierwszego i drugiego zarzutu wniosków o ukaranie Sąd przypisał obwinionemu wykroczenia z art. 97 kw, uznając go za winnego tego, że w dniach 3 kwietnia 2017 roku około godziny 13:36 na ulicy (...) w W. oraz 29 września 2017 roku około godziny 14:06 na ulicy (...)w W. wykroczył przeciwko przepisowi art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki V. nr rej. (...), dokonał postoju na chodniku nie przy krawędzi jezdni, co wynika w szczególności z materiału fotograficznego przedstawiającego miejsce zaparkowania samochodu przez obwinionego.

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 97 kw jest, aby uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, wykroczył przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Wykroczenie to ma charakter formalny. Do jego znamion nie należy skutek w postaci spowodowania wypadku drogowego czy stworzenia sytuacji zagrożenia w ruchu. Przedmiotem ochrony przepisu art. 97 kw jest bezpieczeństwo i porządek ruchu na drogach publicznych. Dyspozycja normy z art. 97 kw ma charakter blankietowy. Odsyła do przepisów spoza kodeksu wykroczeń. Owe inne przepisy o bezpieczeństwie lub porządku ruchu na drogach publicznych to wszelkie akty prawne, zarówno ustawy, jak i wydawane na ich podstawie rozporządzenia zawierające uregulowania dotyczące bezpieczeństwa i porządku na drodze publicznej. Podstawowym aktem prawnym zawierającym takie przepisy jest ustawa Prawo o ruchu drogowym. W przedmiotowej sprawie obwiniony nie zastosował się do przepisu art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym dopuszcza się, przy zachowaniu warunków określonych w ust. 1 pkt 2 (tj. szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie utrudni im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m), zatrzymanie lub postój na chodniku przy krawędzi jezdni całego samochodu osobowego, motocykla, motoroweru, roweru lub wózka rowerowego. Inny pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t może być w całości umieszczony na chodniku tylko w miejscu wyznaczonym odpowiednimi znakami drogowymi. W okolicznościach niniejszej sprawy uznać należy, że zachowania obwinionego w każdej z dwóch sytuacji objętych zarzutami polegało na wjechaniu na chodnik i dokonaniu na nim postoju z dala od krawędzi jedni - bez spełnienia wskazanych w wyżej wzmiankowanym przepisie warunków.

Zasadnym jest zatem twierdzenie, iż obwiniony jest sprawcą wskazanych wyżej wykroczeń, a nie jedynie czynów zabronionych. Jego czyny są bezprawne (naruszają normę sankcjonowaną i nie zostały popełnione w okolicznościach wyłączających bezprawność), karalne (realizują wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie zostały popełnione w okolicznościach wyłączających karalność), karygodne (są czynami społecznie szkodliwymi), są to również czyny zawinione przez obwinionego (popełnione w sytuacji, w której sprawca mógł postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, nie zachodzi w stosunku do niego żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę). Stopień zawinienia wyznaczają: rozpoznawalność sytuacji – zarówno w sferze faktycznej, jak i w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcie decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż obwinionemu można postawić zarzut, że w czasie swoich bezprawnych, karalnych i społecznie szkodliwych czynów nie dał posłuchu normom prawnym.

Odnośnie wymiaru kary i pozostałych rozstrzygnięć

Stosownie do treści przepisu art. 9 § 2 kw – Sąd, orzekając jednocześnie o ukaraniu za dwa wykroczenia, wymierzył łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę – w tym wypadku jest to oczywiście ten sam przepis art. 97 kw.

Wymierzając karę obwinionemu M. S., Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw. Sąd wziął także pod uwagę treść przepisu art. 36 § 1 kw.

W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Stopień społecznej szkodliwości czynu nie był znaczny. Sąd miał też na uwadze właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, ustabilizowany sposób życia przed popełnieniem wykroczenia.

Obwiniony nie był karany za przestępstwa (k. 111), nie był karany za wykroczenie drogowe (k. 110). Zdaniem Sądu charakter i okoliczności czynów, pozwalają przypuszczać, że zastosowanie kary nagany będzie wystarczające do wdrożenia obwinionego do poszanowania prawa. Zdaniem Sądu kara w orzeczonej postaci będzie wystarczająca, aby uzmysłowić obwinionemu naganność postępowania. Nie jest konieczne wymierzanie kary grzywny.

Płyty znajdujące się na k. 13 i 67, zawierające materiał fotograficzny, pozostawiono w aktach sprawy.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw, uznając że - wobec wymierzenia obwinionemu kary nagany - ze względów słuszności nie należy obciążać go innymi kosztami finansowymi. Tym bardziej, że uiszczenie kosztów postępowania byłoby dla obwinionego zbyt uciążliwe, z uwagi na fakt, iż utrzymuje się z renty w kwocie 700 złotych.