Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym w składzie:

Przewodniczący: SSR Iwona Tusk - Kasiewicz

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2019 r. w Gdyni na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Gminy M. G. – Zarządu (...) w G.

przeciwko J. B.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanej J. B. na rzecz powoda Gminy M. G. – Zarządu (...) w G. kwotę 191,60 zł (sto dziewięćdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 listopada 2017 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej J. B. na rzecz powoda Gminy M. G. – Zarządu (...) w G. kwotę 90,00 zł (dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Zarządzenia:

1.  Odnotować i zakreślić w rep. C,

2.  odpis wyroku doręczyć pełnomocnikowi powoda, a pełnomocnikowi pozwanej z pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia apelacji oraz o sposobie i terminie złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku,

3.  przedłożyć z wpływem lub za 30 dni.

G., 15.04.2019 r.

UZASADNIENIE

Powód Gmina M. G. – Zarząd (...) w G. domagał się zasądzenia od pozwanej J. B. kwoty 191,60 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 listopada 2017 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu z tytułu opłaty za przejazd bez biletu oraz opłaty dodatkowej z tego tytułu wskazując, że pozwana dokonała przejazdu środkiem komunikacji miejskiej należącym do powoda bez odpowiedniego dokumentu przewozu, a jej reklamacja nie została uwzględniona.

(pozew - k. 3-4v)

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, że w dniu 23 października 2017 r. wsiadła do pojazdu komunikacji miejskiej i niezwłocznie skasowała bilet stanowiący prawnie dopuszczalny dokument przewozu, którą to okoliczność starała się wykazać w reklamacji złożonej powodowi w dniu 6 listopada 2017 r., jednak ze względu na brak odpowiedzi na reklamację w terminie wymaganym przepisami prawa dalsze ustalanie tej kwestii stało się zbędne, bowiem sprawa została zakończona z mocy samego prawa w dniu 6 grudnia 2017 r.

(odpowiedź na pozew - k. 35-38)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 października 2017 r. J. B. jechała autobusem linii nr (...) w G.. W trakcie w/w przejazdu J. B. była zobowiązana do uiszczenia opłaty za przejazd w wysokości 1,60 zł.

(niesporne, nadto r aport opisowy kontrolera biletów – k. 4-4v)

W trakcie przejazdu w/w autobusem linii nr 25 w dniu 23 października 2017 r. została przeprowadzona kontrola biletów, w czasie której kontroler biletów stwierdził, że J. B. posiada bilet za 1,60 zł dwukrotnie skasowany i wystawił druk opłaty dodatkowej nr (...) za brak odpowiedniego dokumentu przewozu na kwotę 190,00 zł.

(dowody: raport opisowy kontrolera biletów – k. 7-7v, druk opłaty dodatkowej – k. 8-8v)

W dniu 6 listopada 2017 r. J. B. wniosła do Zarządu (...) w G. reklamację dotyczącą wezwania do zapłaty opłaty dodatkowej nr (...), w której wskazała, że ze względu na słabe oświetlenie w trolejbusie nie zauważyła, że skasowany przez nią bilet był już wcześniej skasowany oraz że dodatkowo w błąd wprowadził ją inny kolor tuszu, bardzo podobny do znaków graficznych na bilecie, a także brak charakterystycznych dziurek na bilecie, jakie występują po jego skasowaniu, w związku z czym nieopatrznie zachowała bilet jako ważny.

(niesporne, nadto reklamacja – k. 9-9v)

Pismem z dnia 29 listopada 2017 r., doręczonym J. B. w dniu 7 grudnia 2017 r., Zarząd (...) w G. poinformował o braku podstaw do umorzenia opłaty dodatkowej nałożonej w dniu 23 października 2017 r., gdyż „taryfa opłat” za usługi (...) komunikacji miejskiej nie wyróżnia przypadków mylnego lub nieumyślnego podwójnego skasowania biletu, zaś pasażer ponosi opłatę dodatkową za przejazd bez ważnego biletu, a bilet skasowany podwójnie jest nieważny.

(niesporne, nadto pismo powoda z dn. 29.11.2017 r. – k. 10)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z w/w dokumentów przedłożonych przez strony, które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej autentyczności, a ponadto ich wiarygodność nie była kwestionowana przez strony, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 191,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie wskazując, że na tę kwotę składają się: opłata za przejazd w kwocie 1,60 zł i opłata dodatkowa za przejazd bez ważnego biletu w kwocie 190,00 zł. Jako podstawę faktyczną roszczenia powód wskazał fakt przejazdu przez pozwaną środkiem komunikacji miejskiej należącym do powoda bez ważnego biletu, co stwierdzone zostało w złożonym przez powoda raporcie opisowym kontrolera biletów nr (...). Podstawę prawną żądania powoda stanowił więc art. 33a ust. 3 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. prawo przewozowe (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1983).

Pozwana kwestionowała zasadność żądania powoda podnosząc, że po wejściu do środka komunikacji miejskiej niezwłocznie skasowała bilet stanowiący prawnie dopuszczalny dokument przewozu oraz że powód nie udzielił w terminie wynikającym z przepisów prawa odpowiedzi na jej reklamację, w związku z czym reklamację tą należało uznać za uwzględnioną.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu dotyczącego posiadania przez pozwaną prawnie dopuszczalnego dokumentu przewozu, przez co należy rozumieć ważny bilet na przejazd środkiem komunikacji miejskiej, wskazać należy, iż zarzut ten był niezasadny. Jak wynika bowiem z treści raportu opisowego kontrolera biletów oraz z treści reklamacji złożonej przez pozwaną posiadała ona w trakcie spornego przejazdu bilet podwójnie skasowany, a więc nieważny. Bez znaczenia pozostają przy tym wskazywane przez pozwaną w treści reklamacji przyczyny powtórnego skasowania przez nią biletu skasowanego już wcześniej dotyczące słabego oświetlenia w trolejbusie, mylącego koloru tuszu na bilecie, braku „dziurek” pozostawianych przez kasownik oraz obniżenia spostrzegawczości z powodu złego stanu zdrowia - wskazujące na nieumyślne, omyłkowe ponowne skasowanie biletu już raz skasowanego. Nie ulega bowiem wątpliwości, że odpowiedzialność za powyższą omyłkę nie może obciążać powoda i skutkować anulowaniem obowiązku zapłaty należności za przejazd i opłaty dodatkowej za brak odpowiedniego dokumentu przewozu. Uznać więc należało, że skoro pozwana jechała bez ważnego biletu, to opłata dodatkowa za przejazd bez ważnego biletu została nałożona na pozwaną zasadnie.

Przechodząc do zarzutu dotyczącego nierozpoznania przez powoda reklamacji pozwanej w terminie wskazanym w § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 24 lutego 2006 r. w sprawie ustalania stanu przesyłek oraz postępowania reklamacyjnego (Dz.U. z 2006 r., Nr 38, poz. 266) - w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania reklamacyjnego przez pozwaną, tj. nie później niż w terminie 30 dni od dnia przyjęcia reklamacji przez przewoźnika, wskazać należy, że zarzut ten był zasadny. Jak wynika z dokumentów przedłożonych w sprawie reklamacja pozwanej wpłynęła do powoda w dniu 6 listopada 2017 r., w związku z czym w/w 30-dniowy termin na jej rozpoznanie upływał powodowi w dniu 6 grudnia 2017 r. Skoro więc odpowiedź powoda na reklamację zawarta w jego piśmie z dnia 29 listopada 2017 r. została doręczona pozwanej w dniu 7 grudnia 2017 r., to oczywistym jest, że powód nie dotrzymał w/w 30-dniowego terminu. Wskazać bowiem należy, że zgodnie z art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie (a oświadczeniem takim jest bezsprzecznie odpowiedź powoda na reklamację), jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Dla zachowania 30-dniowego terminu na rozpoznanie reklamacji nie wystarczy więc wysłanie odpowiedzi na reklamację przed upływem tego terminu, jeśli doręczenie tej odpowiedzi nastąpi już po jego upływie. W w/w 30-dniowym terminie odpowiedź na reklamację powinna więc zostać doręczona pozwanej, aby mogła zapoznać się z jej treścią. Wniosek taki wynika ponadto z treści samego przepisu § 6 ust. 1 w/w rozporządzenia i jego wykładni językowej – przepis ten nie wiąże upływu terminu z wysłaniem pisma zawierającego odpowiedź na reklamację, ale wprost wskazuje na udzielenie przez przewoźnika odpowiedzi na reklamację.

W dalszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z § 10 w/w rozporządzenia nieudzielenie przez przewoźnika odpowiedzi na reklamację w wymaganym terminie skutkuje uwzględnieniem reklamacji. Przepis ten należy w ocenie Sądu interpretować w ten sposób, że w sytuacji przekroczenia przez przewoźnika terminu udzielenia odpowiedzi na reklamację uznaje on zastrzeżenia pasażera za zgodne ze stanem rzeczywistym, a roszczenia podniesione w reklamacji za uzasadnione, jednakże nie prowadzi to automatycznie do ukształtowania stosunku prawnego między stronami zgodnie z żądaniem pasażera składającego reklamację. Skoro więc powód nie dotrzymał 30-dniowego terminu na udzielenie pozwanej odpowiedzi na jej reklamację, to należało uznać, że twierdzenia pozwanej wskazane w reklamacji oraz zgłoszone przez nią żądania zostały przez pozwaną wykazane, natomiast nie oznacza to, że powód miał bezwzględny obowiązek spełnienia tych żądań, tj. umorzenia obowiązku zapłaty opłaty dodatkowej, niezależnie od tego, czy żądanie to jest obiektywnie zasadne (taki też pogląd wyraził Sąd Najwyższy m.in. w uchwale z dnia 13 czerwca 2018 r. w sprawie III CZP 113/17, opubl. OSNC 2019 nr 3, poz. 36, str. 26).

Tym samym, skoro - jak już wskazano wcześniej - opłata dodatkowa za przejazd bez ważnego biletu została nałożona na pozwaną zasadnie, gdyż pozwana posiadała podwójnie skasowany bilet na przejazd, a więc bilet nieważny, co zostało wykazane przez powoda w szczególności w przedłożonym raporcie opisowym kontrolera biletów nr (...) fakt skasowania biletu już wcześniej skasowanego był wskazywany też przez samą pozwaną, to mimo nieudzielenia przez powoda odpowiedzi na reklamację pozwanej w terminie przewidzianym w w/w przepisach pozwana jest zobowiązana do zapłaty powodowi opłaty dodatkowej za przejazd bez odpowiedniego dokumentu przewozu (190,00 zł) oraz opłaty za przejazd (1,60 zł). Pozwana jest również zobowiązana do zapłaty żądanych przez powoda odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie w/w należności, gdyż zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Sąd zatem w pkt. I wyroku, na podstawie art. 33a ust. 3 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. prawo przewozowe (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1983), zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 191,60 zł, zaś na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądził również odsetki ustawowe za opóźnienie od tej kwoty od dnia 7 listopada 2017 r. (zgodnie z niekwestionowanym w tym zakresie żądaniem pozwu) do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. i w zw. z § 2 pkt. 1 w zw. z § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 265) w pkt. II wyroku zasądził od pozwanej - jako strony przegrywającej postępowanie - na rzecz powoda kwotę 90,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 30,00 zł tytułem uiszczonej opłaty od pozwu oraz kwotę 90,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce „uzas”,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej,

3.  akta z wpływem lub za 30 dni.