Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko (spr.)

Sędziowie: SO Remigiusz Pawłowski

SO Anna Zawadka

protokolant: protokolant sądowy stażysta Anna Jabłońska

przy udziale oskarżyciela posiłkowego W. P.

przy udziale prokuratora Iwony Zielińskiej, Jerzego Kopeć

po rozpoznaniu dnia 10 czerwca 2019 r.

sprawy A. K., syna S. i D., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. w zb. z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę i oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 22 maja 2018 r. sygn. akt II K 479/16

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że :

I.  karę pozbawienia wolności wymierzoną w punkcie I podwyższa do 2 (dwóch) lat;

II.  przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 2 lipca 2014 roku wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza ustalając okres próby na 5 (pięć ) lat;

III.  zmienia rozstrzygnięcie z punktu V ten sposób, że przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. na podstawie art. 42 § 1 k.k. i art. 43 § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 2 lipca 2014 roku orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym na okres 8 (ośmiu) lat i zobowiązuje oskarżonego do zwrotu dokumentu prawa jazdy do właściwego wydziału komunikacji;

IV.  uchyla rozstrzygnięcie o dozorze kuratora sądowego z punktu III;

V.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

VI.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 700 zł tytułem opłaty oraz obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie.

SSO Ludmiła Tułaczko SSO Remigiusz Pawłowski SSO Anna Zawadka

Sygn. akt VI Ka 1054/ 18

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wołominie po rozpoznaniu sprawy sygn. akt: II K 479/16 A. K.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 02 lipca 2014 roku około godz. 20.50 na skrzyżowaniu ulic (...) w W., woj. (...), kierując samochodem osobowym marki H. (...) o nr rej. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 3 ust. 1 oraz art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że jadąc ul. (...) w kierunku ulicy (...), nie zachował należytej ostrożności, nie dostosował techniki i taktyki jazdy oraz prędkości do panujących warunków drogowych, w wyniku czego wjechał w lewy bok wyjeżdżającego z ulicy (...) od strony dworca PKP samochodu osobowego marki T. (...) nr rej. (...) kierowanego przez A. P., w wyniku czego doszło do zderzenia się obu pojazdów, na skutek czego nieumyślnie spowodował obrażenia ciała u A. P. skutkujące jej zgonem na miejscu zdarzenia oraz nieumyślnie spowodował obrażenia ciała u pasażerki samochodu marki H. (...) B. P. (1) w postaci złamania kości czaszki - złamanie kości potylicznej przechodzące przez kłykieć po stronie lewej, wstrząśnienie mózgu, stłuczenie brzucha, stłuczenie śledziony, stanowiące naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, tj. w myśl art. 157 § 1 k.k.,

tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k. w zb. z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k .

wyrokiem z dnia 22 maja 2018r

I.  oskarżonego A. K. w ramach zarzuconego mu czynu uznał za winnego tego, że około godz. 20:50 w dniu 2 lipca 2014 roku na skrzyżowaniu ulicy (...) i ulicy (...) w W., w woj. (...), kierując samochodem osobowym marki H. (...) o nr rej. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 3 ust. 1, art. 20 ust. 1 i art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że jadąc drogą z pierwszeństwem przejazdu - ulicą (...) w kierunku ulicy (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 46 km/h i zbliżając się do skrzyżowania z ulicą (...) nie zachował szczególnej ostrożności , w wyniku czego zderzył się z kierowanym przez A. P. samochodem osobowym marki T. (...) nr rej. (...), która wjechała na skrzyżowanie z drogi podporządkowanej - ulicy (...) od strony dworca PKP, nie ustępując mu pierwszeństwa przejazdu, w następstwie czego nieumyślnie spowodował wypadek w wyniku którego, A. P. poniosła śmierć na miejscu zdarzenia, zaś pasażerka samochodu marki T. (...) - B. P. (1) doznała obrażeń w postaci złamania kości czaszki - złamania kości potylicznej przechodzące przez kłykieć po stronie lewej, wstrząśnienia mózgu, stłuczenia brzucha oraz stłuczenia śledziony, stanowiących naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. w zb. z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje go, zaś na podstawie art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres 3 (trzech) lat próby;

III.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

IV.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

V.  na podstawie art. 42 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym na okres 2 (dwóch) lat, zaś na podstawie art. 43 § 3 k.k. zobowiązał oskarżonego do zwrotu dokumentu prawa jazdy do właściwego wydziału komunikacji;

VI.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 6.450,80 zł (sześciu tysięcy czterystu pięćdziesięciu złotych i 80/100) tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 580 (pięciuset osiemdziesięciu) złotych tytułem opłaty.

Od powyższego wyroku apelacje złożyli obrońca oskarżonego i oskarżyciel posiłkowy.

Obrońca oskarżonego:

I. na podstawie art. 444 k.p.k. w zw .z art. 425 § 1-3 k.p.k. oraz art. 427 § 1 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości.

II. Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania , która miała wpływ na treść orzeczenia tj. :

- art. 7 k.p.k. w z art. 2 § 2 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów , wbrew zasadzie obiektywizmu przy nieuwzględnieniu zasad logicznego rozumowanie oraz wskazań wiedzy i doświadczenia poprzez interpretacje wszelkich wynikających z materiału dowodowego wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych co do sprawstwa oskarżonego i sformułował szereg bardzo szczegółowych zarzutów wobec opinii biegłego B. P. (2);

- art. 410 k.p.k. polegającą na całkowitym pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnego dowodu na korzyść oskarżonego w postaci opinii biegłego J. B. (1) i tym samym dokonanie tych ustaleń jedynie w oparciu o część materiału dowodowego, w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku;

- art. 201 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez obdarzenie wiarą oraz uczynienie podstawą ustaleń faktycznych w sprawie dalece nieobiektywnych , niejasnych niepełnych sprzecznych wewnętrznie i nierzetelnych opinii biegłego B. P. (2) i ustnej opinii uzupełniającej tegoż biegłego, opartych na założeniach przyjętych w sposób dowolny, przy jednoczesnej bezpodstawnej dyskryminacji sprzecznej z ww opiniami opinii J. B. (1) i niepowołanie w tej sytuacji innego biegłego a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku oraz rozstrzygnięcie zaistniałych w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

-ewentualnie w przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kar i środka karnego poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary 1 roku pozbawienia wolności , której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 3 lat próby kary 200 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych na okres 2 lat a także oddanie oskarżonego pod dozór kuratora sądowego, która to kara i środek karny nie uwzględnia w rzeczywistości występujących w sprawie okoliczności łagodzących takich jak dotychczasowej niekaralności oskarżonego, młodego wieku, zaistnienia wypadku w wyniku naruszenia przez pokrzywdzoną bezpieczeństwa ruchu drogowego poprzez nieustąpienie pierwszeństwa przejazdu pojazdowi kierowanemu przez oskarżonego podczas wjazdu na skrzyżowanie, skierowanie przez oskarżonego wyrazów współczucia wobec najbliższych pokrzywdzonej prowadzenie przez oskarżonego ustabilizowanego życia rodzinnego i zawodowego, a których uwzględnienie przez sąd powinno spowodować orzeczenie wobec oskarżonego znacznie łagodniejszej kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

W konkluzji wniósł o:

- uniewinnienie ewentualnie o uchylenia zaskarżonego wyroku, ewentualnie o zmianę poprzez obniżenie kary do ustawowego minimum, obniżenie grzywny, eliminację dozoru, eliminację zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. -Prawo o ruchu drogowym.

Od powyższego wyroku oskarżyciel posiłkowy wniósł apelację. Na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonego A. K. w całości, zarówna co do winy (uznania przez sąd, iż A. K. nie jest winnym wypadku, a jest jedynie współwinnym wypadku drogowego, a główną przyczyną wypadku było bez wątpienia nieprawidłowe zachowanie się pokrzywdzonej A. P.) jaki i kary wymierzonej oskarżonemu.

Powołując się na teść art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1. niezgodne ze stanem faktycznym uznanie przez sąd I instancji , iż główną przyczyną przedmiotowego wypadku drogowego w dniu 2.07.2014r. około godziny 20:50 w W. na głównym skrzyżowaniu W. i przecięciu ulic (...) było zachowanie się pokrzywdzonej A. P., która w wyniku wypadku poniosła śmierć na miejscu.

W wyniku błędnego ustalenia faktycznego oskarżony został uznany współwinnym zaistniałego wypadku drogowego, podczas gdy z całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie, a nawet z treści uzasadnienia orzeczenia sporządzonego przez sąd I instancji wynika, iż wyłączną przyczyną wypadku było przekroczenie prędkości o 46 km/h przez oskarżonego i wjechanie na skrzyżowanie w centrum W. z prędkością 96 km/h przez oskarżonego a nie 50 km/h ( gdyby jechał z prędkością dopuszczalną lub nawet 10-20-30-40 km/h wyższą do wypadku w ogóle by nie doszło) i brak możliwości zatrzymania przez niego pojazdu wcześniej niż po przejechaniu ponad 70 m od naciśnięcia pedału hamulca.

2. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary w postaci jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej kary na okres 3 lat tytułem próby, podczas gdy znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu , stopień jego zawinienia w szczególności fakt, iż pomimo spowodowania wypadku ze skutkiem śmiertelnym w dniu 2 lipca 2014r. na skutek znacznego przekroczenia prędkości w centrum miasta , bo o co najmniej 46 km/h w dalszym ciągu nagminnie łamał w tym zakresie przepisy ruchu drogowego i w okresie od lipca 2014 r. do dnia wydania wyroku w przedmiotowej sprawie w maju 2018r. był aż trzykrotnie karany mandatami za przekroczenie prędkości, co oznacza, iż nie wyciągnął żadnych wniosków i nie ma w siebie żadnej skruchy za popełnione przestępstwo i dalej naraża innych uczestników ruchu drogowego na niebezpieczeństwo.

Wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa uzasadniają wymierzenie kary surowszej.

Mając na względzie postawiony wyżej zarzut na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 8 lat pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszania oraz orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych na okres 10 lat.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy nie jest zasadna. Na częściowe uwzględnienie zasługuje natomiast apelacja wniesiona przez oskarżyciela posiłkowego w zakresie zaostrzenia wymiaru kary. Wbrew zarzutom skarżących ustalenia faktyczne oraz ocena prawna materiału dowodowego zgromadzonego w tej sprawie są prawidłowe. Zostały dokonane w oparciu o zasady wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Sąd I instancji nie naruszył art. art. 201 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. Ustalenia i wnioski sądu I instancji potwierdza także dodatkowa opinia wydana w toku postępowania odwoławczego przez biegłego B. P. (2). Z tej opinii jednoznacznie wynika, że stan niebezpieczeństwa na drodze wywołała A. P., która prowadząc samochód T. (...) nr rej. (...) i wyjeżdżając w dniu 2 lipca 2014r. z ulicy (...) w W. na skrzyżowanie z ulicą (...) nie udzieliła pierwszeństwa przejazdu oskarżonemu A. K. prowadzącemu samochód H. (...) nr rej. (...), jadącemu ulicą (...) na wprost przez to skrzyżowanie. A. P. mogła uniknąć wypadku gdyby zachowała szczególną ostrożność i zatrzymała się przed wjazdem z drogi podporządkowanej na drogę główną do czego obligował ją znak „ustąp pierwszeństwa przejazdu”. Samochód H. (...), którym kierował oskarżony A. K. mogła zobaczyć, jak wynika z wyliczeń biegłego, z odległości 55 metrów. Wbrew zarzutom oskarżyciela posiłkowego, kierująca T. miała dobrą widoczność na skrzyżowanie od strony nadjeżdżającego samochodu H. i żadna przeszkoda nie utrudniała jej obserwacji. W szczególności samochód H. nie został zasłonięty przez samochód S., który prowadził świadek M. K.. Świadek w pewnej odległości od skrzyżowania zatrzymał się przy osi jezdni czekając na możliwość skrętu w lewo. Oskarżony przed skrzyżowaniem z ulicą (...) omijał ten samochód z prawej strony, czyli od tej strony, z której nadjeżdżała do skrzyżowania A. P.. Tak więc, gdyby kierująca T. prawidłowo obserwowała drogę musiałaby zauważyć samochód H. i miała możliwość dokonania oceny, że pojazd ten porusza się z dużą prędkością, która nie pozwala na bezpieczne przejechanie skrzyżowania przed tym pojazdem. W tej sytuacji należało zatrzymać się i ustąpić pierwszeństwa przejazdu. Taktykę i technikę jazdy kierującej samochodem T., należy uznać za nieprawidłową. Pierwszeństwo przejazdu jest jedną z zasad ruchu drogowego warunkującą bezpieczną jazdę. Nieprzestrzeganie tej zasady, w przy dobrej widoczności, należy ocenić jako istotne naruszenie przepisów drogowych. Naruszenie zasady pierwszeństwa przejazdu przez A. P. pozostaje w związku przyczynowym z zaistnieniem przedmiotowego wypadku i nie pozwala na uznanie oskarżonego A. K. za wyłącznie winnego spowodowania wypadku drogowego. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że oskarżony jest współwinnym wypadku drogowego z art. 177 § 1 lub 2 k.k. gdyż umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym nie zachowując szczególnej ostrożności podczas zbliżania się do skrzyżowania i prowadząc samochód H. (...) prędkością niebezpieczną przekraczając prędkość administracyjne dopuszczalną o 46 km/h. Nadmierna prędkość pozostaje w związku przyczynowym z zaistnieniem wypadku gdyż z wyliczeń biegłego B. P. (2) wynika, że gdyby oskarżony prowadził samochód z prędkością 50 km/h do wypadku by nie doszło gdyż zdołałby zatrzymać samochód przed zderzeniem lub A. P. zdążyłaby opuścić opuścić to skrzyżowanie. Niezasadnie są zarzuty zawarte w bardzo obszernej apelacji obrońcy oskarżonego. Biegły B. P. (2) szczegółowo wyjaśnił kwestie metod badawczych zastosowanych do wydania opinii i parametrów do obliczeń, które różną jego opinię od opinii biegłego J. B. (2), na którą powoływał się obrońca oskarżonego w apelacji. Biegły B. P. (2) przeprowadził symulację komputerową, która wskazuje na to, że zmiana toru jazdy samochodu H. poprzez odchylenie w lewą stronę o ok. 2,5 m spowodowałaby, że samochód ten wjechałby za skrzyżowaniem z ulicą (...) na lewy chodnik, zamiast poruszać się po jezdni. Manewr zmiany toru jazdy samochodu H. był przedwczesny i nadmiarowy w stosunku do korygowania toru jazdy wynikającego ze zwężenia się ulicy (...) z prawej strony. Tak więc, nie został on podjęty aby bezpiecznie wjechać za skrzyżowaniem w zwężającą się ulicę lecz stanowił reakcję obronną w sytuacji gdy oskarżony zorientował się, że samochód T. kierowany przez A. P. nie zatrzyma się przed skrzyżowaniem. A. K. przed wykonaniem manewru zmiany toru jazdy poprzez odchylenie w lewo w czasie odpowiadającym czasowi reakcji kierowcy, zauważył pojawienie się zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego i gdyby poruszał się z prędkością dopuszczalną 50 km/h to zdołałby zatrzymać się przed uderzeniem w samochód T. lub samochód ten opuściłby to skrzyżowanie. Opinię biegłego opartą na szczegółowych wyliczeniach i symulacji komputerowej należy uznać za pełną, jasną, przekonującą i rzetelną. Z tych powodów stanowi ona wiarygodny dowód w niniejszej sprawie. Potwierdza także wnioski, jakie wyprowadził sąd I instancji o zawinieniu oskarżonego. Opis czynu odpowiada więc ustaleniom faktycznym i stał się podstawą do przyjęcia prawidłowej kwalifikacji prawnej. Prawidłowe ustalenia faktyczne nie znajdują jednak odzwierciedlenia w wymiarze kary oskarżonemu, którą należy uznać za niedostosowaną do poważnego naruszenia przepisów ruchu drogowego i zbyt łagodną, w stosunku do zawinienia. Sąd I instancji katalog okoliczności obciążających ustalił prawidłowo jednak nie nadał im odpowiedniej rangi. Do tych okoliczności należy zaliczyć znaczne przekroczenie prędkości administracyjnie dopuszczalnej – prawie dwukrotnie. Siłę uderzenia rozpędzonego samochodu oskarżonego w sposób sugestywny przedstawia zapis monitoringu miejskiego. Samochód kierowany przez A. P. pod wpływem tego uderzenia zmienił tor ruchu i uderzył bokiem w ścianę budynku. Drugą okolicznością obciążającą jest miejsce gdzie doszło do przekroczenia prędkości. Oskarżony prowadził samochód z prędkością bliską 100 km/h w centrum miasta gdzie ruch pieszych i pojazdów odbywa się o każdej porze dnia a ulice rzadko są puste, gdzie znajdują się sklepy, stacja kolejowa i liczne przejścia dla pieszych. Prawdopodobieństwo hamowania, jako reakcji na zachowanie innych uczestników ruchu drogowego jest więc większe w centrum miasta niż poza nim. A pomimo to oskarżony prowadził samochód z prędkością, która dla zatrzymania samochodu wymaga drogi hamowania przekraczającej 70 metrów. W ten sposób całkowicie pozbawił się możliwości skutecznej reakcji na niespodziewaną sytuację na drodze. Oskarżony nie wyprowadził żadnych wniosków z tragicznego w skutkach wypadku drogowego, w którym brał udział gdyż nadal prowadził samochodów w sposób niebezpieczny przekraczając dopuszczalną prędkość za co był karany mandatami karnym. Świadczy to o znacznym lekceważeniu zasad bezpieczeństwa. Młody wiek oskarżonego, jego dotychczasowa niekaralność za przestępstwa, prowadzenie ustabilizowanego trybu życia, wyrażenie współczucia rodzinie zmarłej A. P., na które to okoliczności powołuje się obrońca w apelacji nie pomniejszają wysokiego stopnia naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Surowa represja karna w zakresie przede wszystkim zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych czyni zadość wymogom polityki karnej wobec rażącego naruszania zasad bezpieczeństwa przez oskarżonego w postaci braku zachowania bezpiecznej prędkości. Nadmierna prędkość, niedostosowana do warunków ruchu jest główną przyczyną wypadków drogowych a oskarżony nie zmienił sposobu prowadzenia samochodu i nie stosuje się do nakazów ograniczenia prędkości, przez co jest kierowcą niebezpiecznym dla innych uczestników ruchu drogowego. Z tego powodu karę pozbawienia wolności i zakaz prowadzenia pojazdów samochodowych należało zaostrzyć mając na uwadze stopień naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i tragiczne skutki tego zdarzenia. Jednak nie w zakresie wskazanym przez oskarżyciela posiłkowego. Oskarżony jest współodpowiedzialny razem z A. P. za zaistnienie wypadku drogowego. Do tego tragicznego zdarzenia doszło w wyniku naruszenia przepisów ruchu drogowego przez oboje uczestniczących w nim kierowców zaś stan zagrożenia wywołała A. P.. Te okoliczności przy dotychczasowej niekaralności oskarżonego wskazują, że kara pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat z warunkowym zawieszeniem wykonania na długi okres próby oraz 8 lat zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych wraz z karą grzywny są adekwatne do zawinienia. Oskarżony, zdaniem sądu odwoławczego, będzie przestrzegał porządku prawnego po zastosowaniu prawidłowej represji karnej więc nie ma potrzeby oddania go pod dozór kuratora. Przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. sąd odwoławczy orzekł, jak w wyroku. O kosztach orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k.

Sędzia Remigiusz Pawłowski Sędzia Ludmiła Tułaczko Sędzia Anna Zawadka