Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

protokolant: apl. adw. Konrad Rudnicki

po rozpoznaniu dnia 16 maja 2019 r. w Warszawie

sprawy J. Z., córki K. i H., ur. (...) w O.

obwinionej z art. 175 Ustawy o odpadach

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku

z dnia 31 października 2018 r. sygn. akt II W 193/18

utrzymuje mocy zaskarżony wyrok; zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 200 złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VI Ka 178/19

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Otwocku wyrokiem z dnia 31 października 2018r. po rozpoznaniu sprawy sygn. II W 193/18 J. Z. obwinionej o to, że w okresie od 22. 03.2017 roku do 27.03. 2017 roku w W. powiatu (...), województwa (...) prowadząc działalność gospodarczą p.n. Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Handlowo -Usługowe (...) (...) (...) G. zlecała gospodarowanie (transport) odpadami o kodzie 17 05 04 – gleba i ziemia w tym kamienie, inne niż wymienione w 17 05 03 podmiotowi, który nie uzyskał wymaganej decyzji ( zezwolenia na transport tego rodzaju odpadów ) – M. S. prowadzącemu działalność gospodarczą p.n. (...) (...) (...) Ż. tj. czynu z art. 175 ustawy o odpadach uznał obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 175 ustawy o odpadach i za to na podstawie art. 175 ustawy o odpadach skazał ją i wymierzył jej karę 2.000 zł grzywny oraz obciążył ją kosztami sądowymi na rzecz Skarbu Państwa.

Od powyższego wyroku obwiniona wniosła apelację. Na podstawie art. 103 § 2 k.p.w. zaskarżyła powyższy wyrok w całości.

Wyrokowi temu zarzuciła:

a.  obrazę przepisów prawa materialnego tj. naruszenie art. 175 ustawy o odpadach poprzez przyjęcie, że na obwinionej ciążył szczególny obowiązek zbadania, czy podmiot, któremu zleca się przewóz odpadów posiada odpowiednie zezwolenie, podczas gdy obwinionej zostało złożone oświadczenie podmiotu, że posiada wymagane prawem zezwolenie;

b.  obrazę przepisów prawa materialnego tj. naruszenie art. 175 ustawy o odpadach w związku z art. 27 ust. 2 ustawy o odpadach w związku z art. 50 ust 1 pkt 5 tej ustawy;

c.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia w postaci naruszenia art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez błędną i dowolną ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie wyrażającą się w niedaniu wiary wyjaśnieniom obwinionej, iż M. S. zapewniał ją o posiadaniu wymaganego zezwolenia do przewozu odpadów, co oznacza, że obwiniona nie była świadoma, iż działał wbrew przepisowi art. 175 ustawy o odpadach;

W konkluzji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od popełnienia zarzucanego czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje.

Apelacja obwinionej nie jest zasadna a wskazane w niej zarzuty i wnioski nie zasługują na uwzględnienie. Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny w tej sprawie. Ocenił zgromadzony materiał dowodowy zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Na tej podstawie zasadnie przypisał obwinionej winę w formie nieumyślnej popełnienia wykroczenia z art. 175 ustawy o odpadach. Odnosząc się do zarzutów skarżącej należy stwierdzić, że są one niezasadne. Zarówno w dacie zawarcia umowy z M. S. w 2014r. jak i przekazania w okresie od 22 marca 2017r. do 27 marca 2017 r. odpadów w postaci gleby i ziemi do transportu obowiązywał art. 27 ust. 4 ustawy o odpadach stwierdzający konieczności uzyskania pozwolenia i wpisu do rejestru dla przewoźników odpadów. Powinność obwinionej sprawdzenia czy M. S., z którym w imieniu firmy (...) zawarła umowę o świadczenie usług transportowych posiada odpowiednie pozwolenie do wykonywania tego rodzaju usług wynika z charakteru prowadzonej przez obwinioną działalności gospodarczej związanej z gospodarowaniem odpadami. Ta działalność obwarowana jest licznymi administracyjnymi wymaganiami gdyż głęboko ingeruje w środowisko natułane. Z tych powodów posiadając wiedzę o odpowiednich przepisach regulujących ten rodzaj działalności gospodarczej, jako podmiot profesjonalnie prowadzący tę działalność, miała obowiązek wymagać przedstawienia dokumentu potwierdzającego uprawnienia M. S. do przewozu odpadów. Art. 27 ustawy o odpadach w brzmieniu zawierającym stosowne ograniczenia obowiązywał także w dacie podpisania umowy oraz w dacie powierzenia odpadów do transportu M. S. w okresie od 23 do 27 marca 2017r. Z tych powodów skarżąca nie może skutecznie powoływać się na to, że w zaufaniu do kontrahenta poprzestała na ustnym zapewnieniu M. S., iż posiada pozwolenie na transport odpadów. Przepisy w tym zakresie nie zmieniły się i w dacie zawarcia umowy w 2014r. oraz przekazania odpadów do transportu obowiązywały te same zasady. Baza danych, na którą powołuje się w apelacji skarżąca powstała w okresie późniejszym. Jednak już w dacie zawarcia umowy obwiniona powinna żądać przedstawienia stosownego pozwolenia. Odnosząc się do zarzutu skarżącej, iż została wprowadzona w błąd gdyż M. S. wpisał do umowy numer, który nie stanowi numeru wpisu do rejestru uprawnionych do przewożenia odpadów tylko numer wpisu do rejestru osób prowadzących działalność gospodarczą, nie ma wpływu na zakres jej odpowiedzialności. Zawierając umowę powinna od kontrahenta żądać przedstawienia pozwolenia na przewóz odpadów gdyż jak wynika z treści tej umowy, obwiniona wiedziała, że takie pozwolenie jest konieczne do wykonywania świadczenia wynikającego z podpisanej umowy. Należy w pełni podzielić tok rozumowania sądu I instancji, który przypisał J. Z. popełnienie wykroczenia w formie nieumyślnej. Nieumyślność w tym wypadku polegała na tym, że nie żądała od kontrahenta okazania zaświadczenia wystawionego przez właściwy podmiot o uprawnieniach do przewozu odpadów, przez co nie zachowała ostrożności wymaganej w danych okolicznościach. Możliwość przewidywania braku uprawnień M. S. do przewodu odpadów należy oprzeć na jego zeznaniach. Z zeznań tych wynika, że pierwsze nieformalne rozmowy o nawiązaniu współpracy prowadzone były na ulicy podczas przypadkowych spotkań a gdy M. S. przyszedł do siedziby firmy (...) prowadzonej przez obwinioną umowa została już przygotowana do podpisania. Nikt z firmy (...) nie żądał od niego okazania dokumentów, potwierdzających posiadanie uprawnień na przewóz odpadów. Natomiast do umowy wpisano, że posiada on wszystkie wymagane pozwolenia. Z tych powodów apelacja obwinionej nie jest zasadna. Wymierzona kara nie jest rażąco niewspółmiernie surowa, tak więc sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania odwoławczego orzekł na podstawie art. 119 § 1 k.p.w.