Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2018 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach Wydział II Cywilny Ośrodek (...) w R.

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jarosław Klon

Protokolant: Magdalena Kubańska

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2018 roku w (...)

sprawy z powództwa (...) Banku S.A. w W.

przeciwko B. M.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego B. M. na rzecz (...) Banku S.A. w W. 155 620,46 złotych (sto pięćdziesiąt pięć tysięcy sześćset dwadzieścia złotych 46/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 lutego 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 13 199 złotych (trzynaście tysięcy sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSO Jarosław Klon

UZASADNIENIE

W pozwie przeciwko B. M. powód (...) Bank S.A z siedzibą w W. domagał się:

1)  zasądzenia na jego rzecz od pozwanego kwoty 155 620,46 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

2)  zasądzenia na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W motywach pozwu przedstawił skąd wywodzi swe roszczenie oraz w jaki sposób wyliczył żądaną kwotę.

Sąd Rejonowy w Lublinie w dniu 26 lutego 2018 wydał postanowienie o przekazaniu sprawy do Sądu Okręgowego w Gliwicach z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty. (Postanowienie k. 7 akt sprawy)

W odpowiedzi na pozew pozwany B. M. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Podniósł, że:

- roszczenie powoda nie zostało udowodnione,

- roszczenie nie jest jeszcze wymagalne

oraz przedstawił na poparcie twierdzeń argumentację prawną (odpowiedź na pozew k. 50 – 51 akt).

W piśmie procesowym z dnia 2 lipca 2018 roku (k.55 – 61 akt) powód wykazywał, że kredyt został pozwanemu udzielony, następnie został skutecznie wypowiedziany i roszczenie jest zasadne.

W replice na pismo powoda pozwany stwierdził, że roszczenie nadal nie zostało udowodnione, umowa nie została wykonana a nadto podtrzymał twierdzenie co do braku wymagalności świadczenia i skonkludował, że roszczenie jest przedwczesne. (Pismo k. 93 – 97 akt sprawy).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 stycznia 2016 roku B. M. zawarł z (...) Bankiem S.A z siedzibą w W. umowę kredytu konsolidacyjnego o numerze (...) który obejmował spłatę kredytów:

- niecelowego oraz studenckiego o numerze (...) i miał być spłacony na rachunek (...) Banku (...) S.A w wysokości 109 359 złotych,

- niecelowego i studenckiego o numerze (...) w kwocie 11551 złotych na rachunek (...) Banku S.A,

nadto pozwany miał otrzymać na cele konsumpcyjne 26 000 złotych, miał zapłacić 20 987 złotych tytułem prowizji od udzielonego kredytu. Całkowity koszt kredytu wynosił 146 910 złotych.

W umowie zostały uregulowane kwestie wysokości oprocentowania kredytu oraz sposób rozwiązania umowy.

Kredyt został wypłacony 21 stycznia 2016 roku.

Dowód: umowa z dnia 21 stycznia 2016 roku k. 64 – 68 akt sprawy, historia rachunku kredytowego k. 87,

W dniu 27 lutego 2017 roku (...) Bank S.A poinformował B. M., że na dzień 23 stycznia 2017 roku pozwany posiadał zaległość w spłacie kredytu na kwotę 2889,37 złotych plus 20 złotych (koszt przesyłki pisma). Wskazał rachunek do wpłaty. Pismo zostało doręczone listem poleconym. W dniu 28 marca 2017 roku skierowane zostało do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty ze wskazaniem zaległości w wysokości 5055,65 złotych plus 25 złotych (koszt wysyłki pisma). W dniu 11 lipca 2017 roku ponownie A. Bank wysłał do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty, wskazując zaległość z tytułu kredytu na kwotę 6430,41 złotych plus 4,20 złote (koszty wysyłki pisma). Wszystkie pisma były doręczane listem poleconym. W dniu 9 listopada 2017 roku (...) Bank S.A z siedzibą w W. skierował do pozwanego warunkowe wypowiedzenie umowy o kredyt konsolidacyjny Nr (...). Stwierdzono w piśmie, że z powodu niedotrzymania warunków umowy i nieuregulowania zaległości, pomimo wezwania do zapłaty, pozwany winien w terminie 14 dni roboczych, licząc od dnia otrzymania niniejszego pisma, zapłacić na rzecz powoda 8739,08 złotych plus 6,20 złotych (tytułem kosztów wysyłki pisma). W przypadku braku zapłaty Bank stwierdził, że wypowiada umowę kredytu o wyżej opisanym numerze z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, rozpoczynającego się od dnia w którym upłynął 14 dniowy termin (dni roboczych), licząc od daty doręczenia pisma. Bank zaznaczył, że jeżeli w okresie wypowiedzenia zostanie dokonana całkowita spłata zadłużenia przeterminowanego wypowiedzenie to będzie nieskuteczne i umowa będzie nadal realizowana. Wypowiedzenie zostało doręczone listem polecony, ale nie zostało przez pozwanego odebrane. W dniu 24 stycznia 2018 roku zostało wysłane do B. M. przesądowe wezwanie do zapłaty kwoty 154 417,58 złotych.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 27 lutego 2017 roku k. 76 akt, ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 24 marca 2017 roku k.77, dowody doręczenia k.78, ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 11 lipca 2017 roku k. 79, dowód doręczenia k. 80 akt, warunkowe wypowiedzenie umowy kredytowej k. 81 akt, dowód doręczenia k. 82 akt przedsądowe wezwanie do zapłaty k.83, dowód doręczenia k. 84 akt,

W dniu 14 lutego 2018 roku (...) Bank S.A z siedzibą w W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny na kwotę:

- 149342,05 złotych jako niespłacony kapitał,

- 4382,16 złotych jako odsetki umowne,

- 1896,25 złotych jako odsetki umowne za opóźnienie.

Od dnia 14 lutego 2018 oku Bankowi należne są odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa w art. 481§2 k.c., naliczane od kwoty zadłużenia przeterminowanego tj. kwoty z tytułu niespłaconego zadłużenia w wysokości 155 620,46 złotych z tytułu umowy o kredyt konsolidacyjny nr (...) z dnia 21 stycznia 2016 roku.

Dowód: bankowy tytuł egzekucyjny 85 akt,

Sąd zważył co następuje:

Powództwo powoda było w całości zasadne.

W sprawie nie było okoliczności bezspornych.

Spornym było, czy:

- pozwany był kontrahentem (...) Banku S.A z siedzibą w W.?

- kredyt został mu wypłacony?

- pozwany był wzywany do zapłaty zaległości kredytowych?

(...) Bank S.A z siedzibą w W. prawidłowo wypowiedział pozwanemu umowę kredytową?

- pozwany powinien zapłacić powodowi żądaną pozwem kwotę?

Fakt umowy kredytowej pomiędzy pozwanym B. M. a (...) Bankiem S.A z siedzibą w W. potwierdza złożona do akt sprawy umowa kredytowa z dnia 21 stycznia 2016 roku. Pod umową znajduje się podpis pozwanego, umowa była podpisywana w siedzibie (...) Banku S.A w W.. Umowę w imieniu Banku podpisała A. R. i sąd nie ma żadnych wątpliwości, że była ona właściwie umocowana do reprezentacji powoda. Dodatkowo fakt właściwego umocowania wykazuje dowód na wypłatę sumy kredytu, bowiem powód wykazał, że została wydana dyspozycja uruchomienia kredytu oraz został on wypłacony na cele zgodne z umową (k. 86 i 87 akt sprawy). Innymi słowy, gdyby A. R. nie była osobą umocowaną do podpisania umowy wtedy kredyt nie zostałby uruchomiony. Nadto działa w tej sytuacji norma prawna art. 97 k.c. Reasumując, sąd nie miał żadnych wątpliwości, że pomiędzy powodem a pozwanym doszło do zawarcia umowy kredytowej i umowa ta ze strony powoda została zrealizowana, czyli został kredyt uruchomiony na cele w umowie wskazane przez pozwanego.

Z przedstawionych przez powoda dowodów wynika, że pozwany już w ostatnich miesiącach 2016 roku nie płacił rat kredytowych, a na początku 2017 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty zaległych rat kredytowych. Pozwany nie reagował na wezwania, również te nazywane jako ostateczne. Doprowadziło to do wypowiedzenia pozwanemu umowy kredytowej z 21 stycznia 2016 roku.

W ocenie sądu wypowiedzenie to było skuteczne. „…Pozytywnie co dopuszczalności zastrzeżenia warunku w jednostronnej czynności prawnej (wypowiedzenie umowy) Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 29 kwietnia 2009 r., II CSK 614/08 (OSNC 2010, nr 2, poz. 32). W kilku orzeczeniach Sąd Najwyższy opowiedział się za możliwością łączenia warunku i terminu (por. wyroki z dnia 5 marca 1999 r., I CKN 1069/98, OSNC 1999, nr 9, poz. 160 i z dnia 20 września 2007 r., II CSK 241/07, nie publ. oraz postanowienie z dnia 26 września 2007 r., IV CSK 118/07)…” (Uzasadnienie do Postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2013 roku III CZP 85/12)

Dla sądu przedstawione przez powoda warunkowe wypowiedzenie umowy z dnia 9 listopada 2017 roku nie tylko było prawidłowe, ale przede wszystkim było korzystne dla pozwanego, bowiem powód warunkował wobec pozwanego zakończenie umowy od tego, czy w okresie wypowiedzenia zapłaci zaległości. Nie jest prawdą, że nie można było ustalić od kiedy biegnie termin wypowiedzenia, bowiem wyraźnie powód zaznaczył, że biegnie po 14 dniach roboczych od momentu doręczenia pozwanemu pisma o wypowiedzeniu. Zatem licząc, że pismo z dnia 9 listopada 2017 roku zostało doręczone w dniu 29 listopada 2017 roku, to od tego dnia należało liczyć 14 dni roboczych a po ich upływie kolejne 30 dni, a po ich upływie umowa uległa rozwiązaniu.

Reasumując wypowiedzenie z dnia 9 listopada 2017 roku było skuteczne i doprowadziło do rozwiązania umowy kredytowej.

Z kolei powód wykazał, że pozwany winien na jego rzecz zapłacić kwotę 155 620,46 złotych, co wynika z wyciągu z ksiąg (...) Banku S.A w W. z dnia 14 lutego 2018 roku. Choć nie jest to dowód z dokumentu urzędowego, to jednak jest to dowód z ksiąg banku, który jest dla sądu wiarygodny. Słusznie cytuje powód wywód Sądu Okręgowego w Poznaniu (wyrok z 11 kwietnia 2018 roku w sprawie XIV C 77/18) gdzie sąd podkreślił, że jest to dowód o wysokiej wiarygodności i mocy dowodowej w zakresie zadłużenia pozwanych (w tej sprawie w przypadku pozwanego). Sąd podziela również dalszy wywód z tego orzeczenia, że banki są szczególnymi podmiotami gospodarczymi, funkcjonującymi w oparciu o bardzo szczegółowe regulacje, także w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych i są poddane restrykcyjnemu nadzorowi. W konkluzji należy przyjąć, że tego rodzaju dowód wykazuje w jakiej wysokości pozwany jest zobowiązany wobec powoda. Trzeba podkreślić, że zobowiązanie kredytowej jest długiem oddawczym, zatem pozwany winien wykazać, że ten dług uregulował. Takiego dowodu pozwany nie przedstawił, a jego postawa w procesie sprowadzała się do podnoszenia wzajemnie sprzecznych twierdzeń i negacji wszystkich dowodów przedstawionych przez powoda, co w ocenie sadu było sprzeczne z treścią normy art. 3 k.p.c.

Biorąc to wszystko pod uwagę sąd uznał, że powód wykazał, że pozwany winien na jego rzecz zapłacić kwotę 155 620,46 złotych i stąd wyrok jak w punkcie 1. Powód miał prawo domagać się zasądzenia tej kwoty z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, czyli od dnia 14 lutego 2018 roku (art. 481§1 k.c.).

W ocenie sądu brak było podstaw do rozkładania zasądzonego roszczenia na raty, bowiem sama wierzytelność powoda powstała w oparciu o umowę kredytową, spłacaną – bądź ściślej – która miała być spłacana w ratach, czyli raz już pozwany otrzymał szansę realizacji roszczenia w ratach, zatem aktualnie brak jest jakichkolwiek podstaw do ponownego rozkładania zasądzonego świadczenia na raty.

Jako, że powód w całości wygrał proces należało na jego rzecz zasądzić koszty postępowania, które sprowadzały się do:

- zwrotu kosztów sądowych – opłata sądowa 7782 złotych,

- wynagrodzenie profesjonalno pełnomocnika 5400 złotych – rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.poz.1800 z późniejszymi zmianami) - §2 pkt.6,

- 17 złotych opłata od pełnomocnictwa. (Pkt. 2 wyrku).

Sędzia Jarosław Klon