Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 201 9 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Jolanta Czajka-Bałon

Protokolant : st. sekr. sąd. Grażyna Bielicka

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2019 r. w Pile

sprawy z powództwa A. N. (1)

przeciwko (...) SA z siedzibą w W.

o zapłatę, ustalenie

1.  Zasądza od pozwanego (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda A. N. (1) tytułem zadośćuczynienia kwotę 195.000 zł (sto dziewięćdziesiąt pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty;

2.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem ustawowych odsetek za opóźnienie kwotę 5.156,16 zł (pięć tysięcy sto pięćdziesiąt sześć złotych szesnaście groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 czerwca 2019 r. do dnia zapłaty;

3.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem skapitalizowanej renty z tytułu zwiększonych potrzeb kwotę 3.050 zł (trzy tysiące pięćdziesiąt złotych ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty;

4.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem renty z tytułu zwiększonych potrzeb kwotę 305 zł (trzysta pięć złotych) miesięcznie, płatnej do 10-go dnia każdego miesiąca, począwszy od 1 września 2016 r. z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności;

5.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem odszkodowania kwotę 1.800 zł ( jeden tysiąc osiemset złotych ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 lutego 2017 r.;

6.  Umarza postępowanie co do kwoty 50.000 zł;

7.  W pozostałej części oddala powództwo;

8.  Nie obciąża powoda kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej.

9.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sąd Okręgowy w Poznaniu kwotę 12.933,30 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz kwotę 1.652,44 zł tytułem wydatków, pokrytych tymczasowo ze Skarbu Państwa

Jolanta Czajka-Bałon

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 23 sierpnia 2016 roku (data nadania) skierowanym przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. powód A. N. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz:

- kwoty 395.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 14 listopada 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 42.487,24 euro tytułem skumulowanej renty z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej poczynając od kwietnia 2014 roku do sierpnia 2016 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- renty z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej w kwocie 1.371,80 euro miesięcznie poczynając od dnia 01 września 2016r., na przyszłość płatnej do 10-go dnia każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku opóźnienia w płatności,

- kwoty 7.352,00 zł tytułem skumulowanej renty za zwiększone potrzeby poczynając od listopada 2015 r., do sierpnia 2016 r., wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- renty na zwiększone potrzeby w wysokości 735,20 zł miesięcznie poczynając od dnia 01 września 2016 roku na przyszłość płatnej do 10-go dnia każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku opóźnienia w płatności,,

- ustalenie odpowiedzialności pozwanej za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 17 marca 2014 roku na osobie powoda mogące ujawnić się w przyszłości,

- zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa strony powodowej przez adwokata.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 17 marca 2014 roku miał miejsce wypadek komunikacyjny, w którym poszkodowany został zarówno on i jego żona A. N. (2). Na skutek wypadku powód doznał obrażeń ciała wymagających długotrwałego, skomplikowanego leczenia. Powód podniósł, że poruszał się wyłącznie przy pomocy balkonika, kul, wózka inwalidzkiego. Stan jego zdrowia nie rokował żadnej poprawy, a wręcz pogarszał się. W związku z wypadkiem powód utracił możliwość wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej. Powód wskazał, że strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność za skutki wypadku komunikacyjnego co do zasady, jednakże postępowanie likwidacyjne nie przyniosło wyrównania szkody i krzywdy doznanej przez powoda, a wypłacona przez pozwanego kwota jest znacznie zaniżona. Łącznie pozwany wypłacił powodowi kwotę 100.000,00 zł zadośćuczynienia i 19.894,80 zł tytułem adaptacji lokalu i pojazdu, zwrotu kosztów przejazdu. Dodatkowo powód otrzymał kwotę 5.000 zł od sprawcy wypadku. Pozwany zaś odmówił wypłaty renty (k. 2-21).

W odpowiedzi na pozew z dnia 26 stycznia 2017 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa ponad kwotę 50.000,00 zł do żądanego zadośćuczynienia, oddalenie żądania powoda w całości w pozostałym zakresie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany uznał co do zasady roszczenie odszkodowawcze zgłoszone przez powoda i wypłacił powodowi m.in. kwotę 100.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Nadto pozwany zaproponował powodowi wypłatę w drodze ugody, dalszych 50.000,00 zł, twierdząc, że jego zdaniem łączna kwota 150.000,00 zł zadośćuczynienia powinna zrekompensować powodowi doznaną krzywdę. Wobec czego w ocenie pozwanego żądanie kwoty 395.000,00 zł ponad już wypłacone 100.00,00 zł jest znacznie zawyżone i nieuprawnione. Nadto pozwany wskazał, że jego zdaniem nie uprawdopodobniono w sposób dostateczny żądań związanych z rentą na zwiększone potrzeby. Zważywszy, że pozwany w postępowaniu likwidacyjnym pokrył już udokumentowane koszty leczenia, przejazdów i adaptacji pojazdu (k. 103-105).

Pismem procesowym z dnia 16 lutego 2017 roku powód rozszerzył żądanie pozwu poprzez zasądzenie dodatkowo od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.800,00 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności od dnia zgłoszenia żądania do dnia zapłaty (k. 122-123).

Pismem procesowym z dnia 31 maja 2019 roku z uwagi na dokonanie wypłaty przez pozwanego kwoty 50.000 zł, powód cofnął pozew co do tej kwoty w zakresie żądania zawartego w pkt. I. 1) pozwu oraz wniósł o zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych również w zakresie pozwu cofniętego. Dodatkowo powód sprecyzował żądanie pozwu w pkt. I i wniósł o zasądzenie kwoty 350.156,16 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot 345.000,00 zł od dnia 14 lipca 2015 r., do dnia zapłaty i od kwoty 5.156,16 zł od dnia 29.04.2018 r., do dnia zapłaty (k. 337-338).

Na terminie rozprawy w dniu 09 lipca 2019 roku powód podtrzymał zadanie pozwu oraz dalszych pism procesowych, nadto podtrzymał cofnięcie pozwu w zakresie kwoty 50.000,00 zł (k. 347-348v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód wraz z żoną zamieszkiwali za granicą na terenie Niemiec. W dniu 17 marca 2014 r. o godzinie 13:50 będąc na urlopie wypoczynkowym w Polsce, wracając z miejscowości Z. na trasie G.-J. w województwie (...) doszło do wypadku komunikacyjnego. Kierujący samochodem ciężarowym marki M. o nr rej. (...) M. K. nie zachował szczególnej ostrożności w trakcie zmiany kierunku ruchu i podejmując manewr zjazdu na przeciwny pas ruchu w celu skrętu w drogę gruntową nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu nadjeżdżającemu z przeciwka pojazdowi marki M. (...) nr rej. (...) powodując zderzenie pojazdów.

Rejon miejsca wypadku stanowił odcinek prosty drogi (...) w rejonie słupka hektometrycznego 6 km/7 km na obszarze niezabudowanym gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 90 km/h. Jezdnia stanowiła nawierzchnię asfaltową o szerokości 6,0 m, na której znajdowały się dwa pasy ruchu przeznaczone do jazdy w przeciwnych kierunkach. Oś jezdni była wyznaczona oznakowaniem poziomym a krawędzie jezdni wyznaczały krawędzie asfaltu.

Analiza czasowo-przestrzenna przebiegu zdarzenia wykazała, że kierujący samochodem M. (...) o nr rej. (...) A. N. (1) nie miał możliwości uniknięcia wypadku poprzez hamowanie w celu zatrzymania pojazdu przed torem ruchu samochodu M. poruszając się z prędkością około 65 km/h i to zarówno w sytuacji, gdy samochód M. przed skrętem poruszał się lub rozpoczął jazdę z pozycji statycznej.

dowód: zeznania powoda A. N. (1) – protokół rozprawy z dnia 09.03.2017r., (k. 134-134v), kserokopia wyroku Sądu Rejonowego w Złotowie z dnia 07.04.2015r., sygn. akt: II K 260/15 (akta szkody z dnia 17.03.2014, nr (...)), kserokopia akt szkody z dnia 17.03.2014, nr (...) .

W wyniku ww. zdarzenia kierujący pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...) A. N. (1) został zabrany i przetransportowany z miejsca zdarzenia helikopterem do Szpitala (...) w P. Oddziału (...). Na oddziale tym przebywał w okresie od 17 marca 2014 roku do dnia 07 kwietnia 2014 roku. Powodowi wykonano szereg badań i stwierdzono, że odniósł on obrażenia ciała w postaci: złamania żeber (VII, VIII, IX) prawej strony klatki piersiowej w ich odcinku przednim bez istotnego przemieszczenia odłamów względem siebie, złamanie żebra IX po stronie lewej klatki piersiowej w linii pachowej, która może odpowiadać złamaniu przebytemu wcześniej, poszerzoną 8 przestrzeń międzyżebrową prawą, niewielkie stłuczenia w części tylnej płata dolnego płuca prawego – bez widocznych uszkodzeń w drzewa oskrzelowego, niewielki krwiak podtorebkowy nerki lewej –wg (...) grubość 9 mm, wieloodłamowe złamanie panewki prawego stawu biodrowego z jej rozkawałkowaniem- złamanie I i II kolumny, z przemieszczeniem głowy kości udowej ku górze i ku tyłowi, podwinięcie tylne, krwiak w mięśniu biodrowo-lędźwiowym na wysokości prawego stawu biodrowego. Na kończynę założono wyciąg szkieletowy.

dowód: dokumentacja Szpitala (...) w P. im. S. S. z dnia 17.03.2014r., (kserokopia akt szkody numer (...)), zeznania powoda A. N. (1) – protokół rozprawy z dnia 09.03.2017r., (k. 134-134v).

W trakcie pobytu powoda w szpitalu pojawiły się u niego cechy niewielkiego zastoju w krążeniu płucnym, płyn w jamie opłucnej, a następnie ostra niewydolność oddechowa w przebiegu napadu drgawek. Skutkowało to wdrożeniem w stosunku do powoda szeregu procedur medycznych tj.: badań, wkłuć, farmakoterapii. Powód był podłączony do respiratora, poddany analogosedacji oraz żywiono go pozajelitowo. Nadto wobec rozpoznania u powoda zmian zakrzepowych obejmujących żyły głębokie podudzia, żyłę podkolanową, żyłę udową poszkodowanemu założono ciągły wlew heparyny. Pobyt w szpitalu powoda był powikłany odleżyną trzeciego stopnia w okolicy krzyżowej i tylnej powierzchni uda.

W dniu 07 kwietnia 2014 roku powód został przetransportowany do Szpitala (...) w S.-Z., gdzie z uwagi na rozległe odleżyny stwierdzono brak możliwości przeprowadzenia zabiegu operacyjnego. Wobec powyższego A. N. (1) został odesłany do Oddziału (...) w P. celem kontynuacji leczenia wyciągiem bezpośrednim, bądź ewentualnego leczenia operacyjnego i rekonstrukcji stawu biodrowego po wyleczeniu odleżyn. W wyniku braku możliwości przeprowadzenia operacji wieloodłamowe złamanie panewki prawego stawu biodrowego powoda nie wygoiło się prawidłowo. Nadto u powoda stwierdzono zestarzałe zwichnięcie tylne stawu biodrowego prawego z uszkodzeniem nerwu kulszowego z niedowładem kończyny dolnej prawej, a także owrzodzenia odleżynowe. W trakcie pobytu powoda na Oddziale (...) w P. podejmowano wielokrotnie czynności mające na celu wycinanie i czyszczenie odleżyny drążącej do mięśni pośladka lewego i stawu biodrowego. Jednakże mimo podejmowanych przez personel szpitala w dniach 11.04.2014 r., i 14.04.2014r., działań polegających na operacyjnym usuwaniu odleżyn, owrzodzeń, łyżeczkowaniu ran u powoda wytworzyła się przetoka idąca od prawego stawu biodrowego ku tyłowi w kierunku dolnego brzegu mięśnia pośladkowego większego w jego linii pośrodkowej oraz liczne pęcherzyki gazu przemawiające za nasilonym procesem ropnym, jaki toczył się w stawie i wzdłuż przetoki.

Mimo wyżej podejmowanych działań u A. N. (1) doszło do martwicy zarówno powierzchniowej, jak i martwicy mięśni aż do głębokości krzyżowej. Kilkumiesięczne leczenie doprowadziło do wygojenia się odleżyny okolicy pośladkowej. Nadto dokonano także resekcji przetoki oraz pobrano przeszczepy skórne z tylnej powierzchni uda prawego z przełożeniem przeszczepu na okolicę L-S. Powód przebywał na Oddziale (...) w P. do dnia 12.08.2014 r.

dowód: kserokopia Karty Informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 07.04.2014r., Szpitala (...) w S.-Z. (akta szkody nr (...)), kserokopia historii leczenia Szpitalnego w Szpitalu (...) w P. na Oddziale (...) od dnia 07.04.2014r.,do dnia 12.08.2014r., (akta szkody nr (...)), zeznania powoda A. N. (1) – protokół rozprawy z dnia 09.03.2017r., (k. 134-134v).

W dniu 12.08.2014 r. powód kontynuował leczenie w (...) w S.. Wówczas u powoda wdrożono leczenie operacyjne w postaci pokrycia odleżyny dolnej krzyżowej płatem skórno-tłuszczowym.

W okresie od dnia 05.09.2014 r., do dnia 24.09.2014r., Powód ponownie został poddany leczeniu na Oddziale (...) w P.. Wówczas w stosunku do niego wdrożono leczenie nieoperacyjne w postaci antybiotykoterapii dożylnej. Powód podjął leczenie również w Centrum (...) w (...) w Z.. Następnie w okresie od 17 lutego 2015r., do dnia 10.03.2015r., A. N. (1) został poddany zabiegom usprawniającym w (...) Sp. z o.o. w P. na (...). Powód regularnie przechodzi badania i jeździ na wizyty konsultacyjne. Dodatkowo korzysta z rehabilitacji refundowanej ze środków NFZ, prywatnej.

dowód: kserokopia karty informacyjnej leczenia szpitalnego (...) Kliniki (...) od dnia 12.08.2014r., do dnia 05.09.2014r. (akta szkody nr (...)), kserokopia karty informacyjnej leczenia szpitalnego od dnia 05.09.2014r.-24.09.2014r., Szpitala (...) w P. Oddziału (...) (akta szkody nr (...)), kserokopia historii choroby Centrum (...) w Z. (akta szkody nr (...)).

Mimo upływu czasu od dnia zdarzenia powód w dalszym ciągu odczuwał silne dolegliwości bólowe prawego stawu biodrowego, prawej stopy, stawów krzyżowo-biodrowych. Nadto w dalszym ciągu utrzymywał się u niego stan po wieloodłamowym złamaniu panewki stawu biodrowego z zestarzałym zwichnięciem stawu ku tyłowi. Co więcej stwierdzono u powoda ograniczenie ruchomości stawów krzyżowo-biodrowych, objawy korzeniowe po stronie lewej, trzeszczenie stawów karkowych, a także znaczne ograniczenie odwodzenia prawego stawu biodrowego, zanik mięśnia 4-głowego uda prawego i skrócenie prawej kończyny o 10 cm. Powód nieustannie zażywał stosowne leki. W momencie wypisu powoda jego dolegliwości bólowe uległy zmniejszeniu. Uzyskano u niego poprawę wydolności chodu. Mimo to stan A. N. (1) został oceniony jako średni, natomiast skala oceny nasilenia bólu 10/6. W międzyczasie powód objęty był leczeniem lekarza medycyny rodzinnej w Przychodni (...) w J..

dowód: kserokopia karty diagnostycznej MR stawu biodrowego prawego z kontrastem z dnia 27.01.2015r., z (...) Sp. z o.o. (akta szkody nr (...)), fotografie przedstawiające stan ciała powoda (akta szkody nr (...)), karta informacyjna leczenia szpitalnego (...) Sp. z o.o. (...) od dnia 23.06.2016r., do dnia 14.07.2016r., (k.49).

Orzeczeniem z dnia 16 marca 2015 roku (...) do Spraw Orzekania o niepełnosprawności w Z. orzekł o znacznym stopniu niepełnosprawności powoda.

Ze względu na stan zdrowia powód na mocy orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 27 maja 2015 roku został uznany zarówno za całkowicie niezdolnego do pracy, jak i do samodzielnej egzystencji do dnia 31 maja 2018 roku, następnie do 31 maja 2020 roku. Wobec powyższego decyzją z dnia 11.06.2015 roku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od 01 czerwca 2015 roku A. N. (1) przyznano świadczenie w postaci renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji w kwocie 648,40 zł netto, a także dodatek pielęgnacyjny w wysokości 208,17 zł.

dowód: kserokopia orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 27.05.2015r., (k. 30, oraz akta szkody nr (...)), Decyzja ZUS z dnia 11.06.2015 r., (k. 29, oraz akta szkody nr (...)), orzeczenie z dnia 16.03.2015r., (k. 31 oraz akta szkody nr (...)), zeznania świadka A. N. (2) – protokół rozprawy z dnia 24.04.2017r., (k. 147-147v) zeznania powoda A. N. (1)- protokół rozprawy z dnia 09.03.2017r., (134-134v).

Pismem z dnia 03 czerwca 2014 roku strona powodowa zgłosiła szkodę pozwanemu wzywając go w terminie 30 dni do wypłaty tytułem zadośćuczynienia kwoty 212.000,00 zł oraz odszkodowania w wysokości 78,44 zł.

Decyzją z dnia 16 lutego 2015 roku pozwany ustalił wysokość szkody na kwotę 60.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę oraz 944,51 zł tytułem kosztów leczenia.

W odpowiedzi na powyższe powód w dniu 23 marca 2015 roku wniósł odwołanie od wysokości przyznanego zadośćuczynienia wnosząc tym samym o wypłatę na rzecz A. N. (1) kwoty 90.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę ponad kwotę 60.000,00 zł dotychczas wypłaconej przez pozwanego.

Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego w ramach obowiązku ubezpieczenia z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów wypłacił powodowi kwotę 100.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwotę w wysokości 19.894,80 zł z tytułu adaptacji lokalu i pojazdu, zwrotu kosztów przejazdu. Nadto powód otrzymał także kwotę 5.000,00 zł od sprawcy wypadku, która została przyznana na rzecz powoda na mocy orzeczenia Sądu Rejonowego w Złotowie II Wydziału Karnego z dnia 07.04.2015r.

Pismem z dnia 02 listopada 2015 roku powód wystosował do strony pozwanej przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 495.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, przyznanie renty uzupełniającej od kwietnia 2014r., do lipca 2014r. w wysokości miesięcznej po 1.600,00 euro, od sierpnia do lutego 2015r., w kwocie po 1.551,12 euro miesięcznie, od marca do maja 2015 w kwocie po 1.550,80 euro miesięcznie, od czerwca 2015 r. i na przyszłość po 1.371,80 euro miesięcznie. Przyznanie renty na zwiększone potrzeby poczynając od listopada 2015r., w kwocie 725,20 zł miesięcznie, zwrot poniesionych kosztów w wysokości 4.149,17 zł, wyłożenie z góry kosztów leczenia i przebudowy łazienki w kwocie 17.984,62 zł.

W toku przedmiotowego postępowania dnia 28 kwietnia 2017 roku pozwany uznał dalszą cześć roszczenia strony powodowej i wypłacił A. N. (1) tytułem dopłaty do zadośćuczynienia kwotę dalszych 50.000,00 zł.

dowód: zgłoszenie szkody z dnia 03.06.2014r., (akta szkody nr (...)), decyzja pozwanego z dnia 28.04.2017r., dotyczące przyznania odszkodowania – szkoda nr (...), (k. 180-181, 185-186), wyrok Sadu Rejonowego w Złotowie, II Wydział Karny z dnia 07.04.2015r., sygn. akt: II K 260/15, (akta szkody nr (...)), decyzja pozwanego z dnia 19.11.2014r., (akta szkody nr (...)), decyzja pozwanego z dnia 16.02.2015r., (k. 448-449, akta szkody nr (...)), decyzja z dnia 19.07.2016 r., (akta szkody nr (...)), przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 02.11.2015r., (k. 280-294, akta szkody nr (...)), odwołanie od wysokości przyznanego zadośćuczynienia z dnia 23.03.2015r., (k. 275-278, akta szkody nr (...)).

Powód posiada wykształcenie zawodowe, w dniu wypadku miał ukończone 57 lat.z zawodu jest stolarzem. Jeszcze przed wypadkiem z dnia 17 marca 2014 roku przebywał na rencie przyznanej w związku z samoistnym pierwotnym nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą insulinozależną. Powód zmagał się ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa M47, przewlekłą chorobą niedokrwienną, cierpiał na otyłość E66. Dodatkowo na długo przed wypadkiem komunikacyjnym u powoda jawiły się objawy zaburzeń depresyjnych. Objawy te narastały co najmniej od 2011 roku, a ich leczenie nie przynosiło spodziewanego efektu. W okresie 04.04.2013 roku miał miejsce epizod F32. Obniżony nastrój, ciśnienie z okresowymi skokami, brak napędu, zaburzenia snu, objawy depresji. Powód posiadał orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności (05-R) od 08.08.2014 do 30.09.2015 r. A. N. (1) nie leczył się z powodu innych chorób. Dolegliwości w postaci zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa i przewlekła choroba niedokrwienna serca stanowiły przeciwskazanie do wykonywania pracy wymagającej podnoszenia i przenoszenia ciężarów powyżej 10 kg. Natomiast cukrzyca insulinozależna stanowiła przeciwskazanie do pracy w charakterze kierowcy, przewożącego inne osoby samochodem w ramach obowiązku świadczenia pracy. Przed wypadkiem powód był zdolny jedynie do wykonywania lekkiej pracy fizycznej w ramach obowiązków pomocnika budowlanego bez przenoszenia i podnoszenia ciężarów powyżej 10 kg, a także bez prowadzenia pojazdów w celu przewozu osób trzecich. Przed ww. zdarzeniem komunikacyjnym powód wraz z żoną i dorosłymi dziećmi zamieszkiwał na terenie Niemiec, gdzie od roku 2009 dorabiał sobie do renty pracując w budownictwie jako glazurnik w firmie (...). Nadto powód posiadał własnego busa i w ramach zatrudnienia jeździł również nie tylko po zaopatrzenie, ale i rozwoził ludzi. Jednakże powód nie był zarejestrowany jako pracownik najemny, a jego dochody nie były nigdzie ujawnione. Nadto mieszkając jeszcze w Polsce, podczas gdy powód pobierał świadczenie rentowe ZUS również dorabiał wożąc ludzi za granicę. Także w tym przypadku nie robił tego w ramach działalności gospodarczej, nie odprowadzał z tego tytułu żadnych składek.

dowód: zeznania świadka J. P. – protokół rozprawy z dnia 31.01.2018r., (k. 220-220v), zeznania świadka A. N. (2) – protokół rozprawy z dnia 24.04.2017r., (k. 147-147v) zeznania powoda A. N. (1)- protokół rozprawy z dnia 09.03.2017r., (134-134v), zeznania powoda A. N. (1)- protokół rozprawy z dnia 09.07.2019r., (k. 347-348v), opinia biegłego sądowego z dnia 21.01.2019r., (k. 298-313).

Po wypadku komunikacyjnym powód poruszał się wyłącznie przy pomocy balkoniku, kul, czy też wózka inwalidzkiego. Powód stał się osobą sfrustrowaną, drażliwą, cierpiał na bezsenność. Nadto A. N. (1) przejawiał zniecierpliwienie wywołane własnym stanem zdrowia i uzależnieniem od osób trzecich.

Powód na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 17 marca 2014 roku odniósł następujące obrażenia ciała: wieloodłamowe złamania z przemieszczeniem panewki stawu biodrowego prawego z podwichnięciem tylnym głowy kości udowej, złamania żeber VII, VIII, IX po stronie prawej i IX po stronie lewej, stłuczenie płata dolnego płuca prawego, stłuczenie nerki lewej z niewielkim krwiakiem podtorebkowym, obrażenia wielomiejscowe i wielonarządowe, potłuczenie ogólne. W wyniku powyższego A. N. (1) doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w łącznym stopniu i wysokości 60%. Na określoną wysokość uszczerbku składa się: w przypadku wieloodłamowego złamania z przemieszczeniem panewki stawu biodrowego prawego i podwichnięciem tylnym głowy kości udowej- w wysokości 20 % trwałego uszczerbku na zdrowiu uwzględniając również wszelkie powikłania i następstwa w tym odległe, które u powoda wystąpiły lub mogły wystąpić (w skali od 5%-20%). W przypadku stanu po leczeniu zachowawczym złamania żeber VII, VIII, IX po stronie prawej i IX po stronie lewej – trwały uszczerbek na zdrowiu wynosił 10 % (skala 10%). W zakresie stłuczenia płata dolnego płuca prawego nastąpił trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 10 %. Stan po leczeniu zachowawczym i pooperacyjnym odleżyn okolicy krzyżowej i tylnej powierzchni uda określono w wysokości 20% uszczerbku na zdrowiu (skala od 5%-25%). Natomiast jeżeli chodzi o stłuczenie nerki lewej z niewielkim krwiakiem podtorebkowym należało stwierdzić, że nie jest to trwały ani długotrwały uszczerbek na zdrowiu wobec czego jego wysokość wynosiła 0%. Podobnie określono potłuczenia ogólne. Z kolei w przypadku obrażeń wielomiejscowych i wielonarządowych należało wskazać, że obrażenia te nie są osobnym obrażeniem ale wynikają z ciężkości i rozległości innych obrażeń. Wobec czego nie można było określić osobnego uszczerbku na zdrowiu.

Należy stwierdzić, że powód doznał w wyniku ww. wypadku 60% trwałego uszczerbku na zdrowiu wobec czego nie będzie istniała konieczność jego dalszego leczenia w zakresie doznanych obrażeń. Należy wskazać, że jego stan nosi cechę utrwalenia, nadto nie rokuje dalszej poprawy, a ewentualnie poprawę minimalną. Na marginesie w przyszłości może wystąpić konieczność założenia endoprotezy prawego stawu biodrowego co może być obarczone znacznymi problemami.

Dotychczas przebyte przez powoda leczenie okazało się częściowo skuteczne. Albowiem u powoda uzyskano w miarę doby efekt leczniczy. Co więcej można uznać A. N. (1) za wyleczonego z pozostawieniem 60 % uszczerbku na zdrowiu. Nadto należy wskazać, że od zdarzenia komunikacyjnego z dnia 17 marca 2014 roku upłynęło ponad 5 lat, zatem nie podejrzewa się, ażeby u powoda mogły pojawiać się w przyszłości inne niż wskazane powyżej następstwa wypadku.

Bez wątpienia aktualny stan zdrowia A. N. (1) jest zły. Obrażenia jakich doznał powód odcisnęły trwałe piętno na jego zdrowiu w postaci długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 60 %.

U powoda nastąpiło trwałe uszkodzenie nerwu kulszowego prawego nie rokującego poprawy, którego skutkiem są zaburzenia czucia dotyku w zakresie unerwienia tego nerwu, a nadto trwałe zaburzenie mechaniki chodu zwane „chodem kogucim”.

Powrót do zdrowia powoda sprzed wypadku komunikacyjnego nie jest możliwy, bowiem zakres doznanych obrażeń wywarł znaczny niekorzystny wpływ na dalsze jego funkcjonowanie- utracił on zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy zarobkowej na stałe. Powód w dalszym ciągu będzie wymagał stałej opieki osób trzecich, a stosowanie przez niego leków czy środków zaopatrzenia medycznego niewątpliwie jest konieczne obecnie i będzie konieczne prawdopodobnie w przyszłości. Mimo, iż dalsze leczenie rehabilitacyjne powoda nie jest w stanie poprawić jego stanu zdrowi, to jednak fakt postępujących u A. N. (1) zmian w zakresie szczególnie stawów jest wskazaniem do dalszego leczenia rehabilitacyjnego w ramach usług refundowanych przez NFZ.

Na skutek wypadku komunikacyjnego powód utracił całkowicie zdolność do wykonywania pracy zarobkowej. Trwale utracił zdolność do wykonywania pracy zarobkowej wymagającej przebywania w pozycji stojącej, samodzielnego poruszania się po powierzchni płaskiej, oraz po stopniach drabiny lub schodów, ze względu na niemożność opierania ciężaru ciała na prawej kończynie dolnej oraz konieczność używania dwóch kul łokciowych do poruszania się, nawet po płaskiej powierzchni. Dodatkowo A. N. (1) w chwili obecnej nie jest zdolny do wykonywania pracy zarobkowej wymagającej przebywania w pozycji siedzącej, ze względu na powikłania po owrzodzeniach odleżynowych okolicy lędźwiowej. Istnieje niewielka szansa na to, że w przyszłości powód będzie zdolny do wykonywania pracy zarobkowej wymagającej pozostawania w pozycji siedzącej. Nie mniej jednak nie ma możliwości stwierdzenia w jakim okresie czasu i z jakim prawdopodobieństwem taka możliwość nastąpi, bowiem zależy to od dalszego procesu gojenia się powikłań po owrzodzeniach odleżynowych w okolicy lędźwiowej. Co nie zmienia faktu, że realne szanse na możliwość podjęcia przez powoda pracy są znikome.

Powód przeważającą cześć każdego dnia spędza w domu. Nie może jeździć na rowerze. Niekiedy jedzie samochodem do sklepu, apteki czy też do lekarza. Jednakże zawsze musi zabierać również żonę. Powód odczuwa dolegliwości będące skutkiem wypadku. Ma problemy z poruszaniem się, średnio 3-4 razy w miesiącu w nocy doskwierają mu fantomowe bóle prawej stopy- podobne jak w przypadku amputacji kończyny. Wówczas powód nie jest w stanie spać. Korzysta także z wizyt u lekarza rodzinnego, co dwa miesiące jeździ do neurologa przyjmującego w P. i ortopedy do Z.. Częściowo wizyty specjalistyczne odbywają się w ramach refundacji NFZ, a częściowo prywatnie. Nadto powód zażywa środki uspokajające. Zażywa także znaczną ilość leków na cukrzycę, nadciśnienie, przepisanych od neurologa i urologa. Powód na przestrzeni roku przechodzi dwie rehabilitację w ramach NFZ. Wówczas podczas trwania jednej z rehabilitacji przebywał w szpitalu w P. przez okres 21 dni. Od czasu wypadku powód przy wykonywaniu czynności higieniczno-sanitarnych musi stosować specjalnego mydła antybakteryjnego celem obmywania przetoki i przeszczepów na plecach, którego koszt stanowi 20,00 zł miesięcznie. Zażywa suplementy na wzmocnienie kości, pije dużą ilość kefirów, zażywa antydepresanty, które zostały przepisane przez neurologa. Koszt leków antydepresyjnych wynosi około 80,00 zł miesięcznie. Dokonuje zakupu dwóch par obuwia skórzanego co stanowi wydatek rzędu 250,00 zł za parę, natomiast sandały zakupuje w niższej cenie. Obuwie, które powód zakupuje zostaje przerabiane przez szewca. Średnio zużywa cztery pary w roku, co stanowi koszt po 80,00 zł. Powód dokonał zakupu siedmiu par obuwia, które jak wskazał wystarczą mu „na całe życie”. Raz na cztery miesiące powód ponosi także koszty wymiany końcówek do kul łokciowych, który stanowi wydatek 2,00 zł miesięcznie (4 na rok po 6,00 zł każda). A. N. (1) każdego dnia stosuje kremy i leki przeciwbólowe tj.: K. (...), F., maść na obrzęki N. co stanowi koszt 36,30 zł miesięcznie. Stosuje również suplementy wzmacniające kości – 15,90 zł, maść na blizny C. krem, C. w wysokości 16,00 zł miesięcznie, kremy ochronne na nogę – 15,00 zł. Koszt wizyt i dojazdów do lekarza neurologa w (...) Sp. z o.o. w P., i na rehabilitację Sąd przyjął na podstawie doświadczenia życiowego na poziomie 200,00 zł miesięcznie. Z uwagi na stan zdrowia powód po wypadku wraz z żoną wrócił do Polski. Nadto zaprzestał wyjazdów do Niemiec. Z córkami, które mieszkają za granicą kontaktuje się codziennie przy użyciu komunikatora (...). Dodatkowo jego córki niekiedy przyjeżdżają do Polski w odwiedziny. Powód z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji otrzymuje aktualnie rentę w wysokości 827,00 zł oraz zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 208,00 zł.

dowód: opinia biegłego sądowego A. B. (1) z dnia 21.03.2018r., (k. 222-235), opinia biegłego sądowego lek. med. M. M. z dnia 21.01.2019r., (k. 298-313), opinia lekarza neurologa dr n. med. M. P. z dnia 30.07.2018r., (k. 265-266), zeznania powoda A. N. (1) – protokół rozprawy z dnia 09.03.2017r., (k. 134-134v), zeznania powoda A. N. (1) – protokół rozprawy z dnia 09.07.2019r., (k. 347-348v).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następującą ocenę dowodów.

Za wiarygodne należało uznać wszystkie dokumenty zgromadzone w aktach przedmiotowego postępowania. Ich autentyczność i moc dowodowa nie były przez żadną ze stron kwestionowane. Zatem w ocenie Sądu nie było także żadnych podstaw do tego, żeby któremukolwiek z dokumentów odmówić wiary lub mocy dowodowej z urzędu.

Stosownie do treści art. 11 k.p.c., ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Zatem na podstawie treści dokumentu urzędowego w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Złotowie z dnia 07 kwietnia 2015 roku., wydanego w sprawie II K 260/15, skazującego kierującego pojazdem marki M. o nr rej. (...) na karę pozbawienia wolności za popełnienie przestępstwo, Sąd przyjął za udowodnione fakty objęte znamionami występku spowodowania wypadku komunikacyjnego z dnia 17 marca 2014 roku ( tj.: o przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 177 § 2 k.k.).

W toku przedmiotowego postępowania koniecznym było sporządzenie opinii sądowych celem dokonania w sprawie kluczowych ustaleń. A mianowicie między innymi w zakresie ustalenia uszczerbku na zdrowiu powoda oraz medycznych skutków zdarzenia z dnia 17 marca 2014 r., zdolności powoda do wykonywania pracy zarobkowej, Sąd odwołał się do stanowiska wyrażonego w opiniach biegłych sądowych specjalistów z zakresu chirurgii ogólnej specjalisty ortopedii i traumatologii, specjalisty z dziedziny psychiatrii i medycyny pracy oraz neurologa.

Sporządzona w sprawie opinii przez biegłego sądowego lek. med. A. B. (2) specjalisty chirurgii ogólnej specjalisty ortopedii i traumatologii stanowiła wartościowy materiał o dużej mocy dowodowej. Opinia została sporządzona w sposób jasny, logiczny, a nadto zawierała na tyle pełne i wyczerpujące odpowiedzi na tezy dowodowe zawarte w postanowieniu dowodowym Sądu z dnia 26.05.2017 r. W sposób przekonujący oraz nie budzący jakichkolwiek wątpliwości zostały w niej wskazane przesłanki, które doprowadziły do końcowych wniosków.

Sąd zasięgnął w sprawie także opinii biegłego sądowego M. P.- specjalisty neurologa. Opinia została sporządzona przez doktora nauk medycznych, co umacnia przekonanie o wysokich kwalifikacjach biegłego sporządzającego opinię. Zdaniem Sądu opinia nie budziła wątpliwości, co do swojej merytorycznej poprawności, została sporządzona w sposób fachowy i rzetelny.

Dodatkowo, aby uzyskać odpowiedz w zakresie zdolności powoda do wykonywania pracy zarobkowej, doznanych w skutek wypadku ograniczeń, a także ewentualnego okresu wykonywania przez powoda pracy zarobkowej- przy uwzględnieniu okoliczności pobierania przez powoda renty Sąd zasięgnął opinii lek. med. M. M. – biegłego sądowego w dziedzinie psychiatrii i medycyny pracy. Sporządzoną przez biegłego opinię Sąd uznał za wartościową i przydatną dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Opinia została sporządzona w sposób fachowy, rzetelny i wyczerpujący. Jest ona logiczna i zrozumiała. W sposób przekonujący i nie budzący zastrzeżeń zostały w niej zawarte i podstawy, które przyczyniły się do ustalenia wniosków końcowych.

Dodatkowo o wysokiej wartości dowodowej wyżej wskazanych opinii świadczyło także to, że w istocie żadna z nich nie była kwestionowana przez strony.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania A. N. (2), która w toku niniejszej sprawy została przesłuchana jako świadek. Sąd oceniając zeznania świadka brał pod uwagę, że jest ona żoną powoda i również została poszkodowana w wyniku zdarzenia z dnia 17.03.2014r., wobec czego mogła składać zeznania z korzyścią dla strony powodowej. Nie mniej jednak Sąd uznał, że jej zeznania były złożone w sposób szczery, spójny i logiczny. Świadek zeznawała w sposób wyczerpujący na zadawane jej pytania. Nadto twierdzenia A. N. (2) znalazły odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie pozostałym materiałem dowodowym. Zeznań świadka nie można było uznać, ażeby zostały one nacechowane tendencyjnością.

Zeznania świadka J. P. złożone w przedmiotowym postępowaniu, w ocenie Sądu okazały się nieprzydatne dla dokonania istotnych ustaleń dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Bowiem jak wskazał, powód nie zwierzał mu się w kwestii tego czy zamierza osiąść na terenie Niemiec na stale. Nadto nie dysponował on żadnymi informacjami dotyczącymi warunków zatrudnienia powoda w firmie (...), w której oboje byli zatrudnieni, nie miał wiedzy o wysokości osiąganych przez powoda dochodów.

Z niewątpliwych przyczyn dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy znaczenie mogły mieć jedynie zeznania powoda A. N. (1) dlatego też Sąd ograniczył dowód z przesłuchania stron tylko do jego zeznań. Należy wskazać, że strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, zatem dowód z ich zeznań jako źródło poznania prawdy jest najbardziej niepewny. Wobec powyższego ich zeznania muszą zostać poddane wnikliwej i dokładnej weryfikacji, przede wszystkim przez skonfrontowanie ich z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w toku przedmiotowego postępowania, a także z zasadami wiedzy i doświadczenia. Zatem po dokonanej ocenie, Sąd uznał za wiarygodne w przeważającej części zeznania powoda A. N. (1). Jego zeznania znajdowały odzwierciedlenie w dowodach zgromadzonych w przedmiotowym postępowaniu oraz zeznaniami świadka A. N. (2). Twierdzenia powoda dotyczyły przede wszystkim kwestii związanych z obrażeniami ciała, procesem leczenia. Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda dotyczącym kwot uzyskiwanych podczas wykonywanej przez niego pracy na terenie Niemiec w firmie (...), bowiem powód nie przedstawił w tym przedmiocie żadnych dokumentów, które potwierdzałyby wysokość uzyskiwanych zarobków. Dodatkowo Sąd nie dal wiary zeznaniom powoda w kwestii dotyczącej tego, że planował osiąść za granicą na stałe. W ocenie Sądu osoba, która ma zamiar przeprowadzić się na stałe za granicę podejmuje na terenie danego kraju zatrudnienie legalne, opłaca składki, odprowadza podatki, a tym samym wyrabia sobie prawo do uzyskiwania jakichkolwiek świadczeń. Natomiast powód przebywając tak znaczny okres czasu na terenie Niemiec nie podejmował żadnych starań w tym kierunku, aby zapewnić sobie możliwość dochodzenia świadczeń wypłacanych przez tamtejsze organy emerytalno-rentowe, a co więcej przez cały okres pobierał świadczenia przyznane mu przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Polsce.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo zasługuje- co do zasady- na uwzględnienie w całości, natomiast co do wysokości zasługuje na uwzględnienie w części.

Na gruncie zgłaszanych w toku sprawy twierdzeń stron należało w pierwszej kolejności wskazać, iż nie było pomiędzy nimi sporu co do faktu, że w dniu 17.03.2014 r. doszło do wypadku komunikacyjnego w wyniku, którego szkodę poniósł powód A. N. (1). W niniejszej sprawie poza sporem pozostawała także okoliczność, że pozwany zakład ubezpieczeń przyjął w postępowaniu likwidacyjnym odpowiedzialność za skutki wypadku, jakiemu uległ powód i wypłacił kwotę 100.000,00 zł. Dodatkowo w toku przedmiotowego postępowania pozwany uznał powództwo ponad wypłacone już 100.000,00 zł co do dalszej kwoty 50.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia i w toku postępowania wypłacił powodowi ww. kwotę.

Okoliczności tej strona pozwana na żadnym etapie postępowania nie kwestionowała.

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c., Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa stanowi czynność procesową strony pozwanej, która polega na uznaniu zasadności żądania pozwu, przyznaniu, że uzasadniają je przytoczone przez powoda fakty, a tym samym zgodzie na wydanie orzeczenia uwzględniającego to żądanie.

Sąd nie dostrzegł żadnych przesłanek aby uznać, że dokonane w tym zakresie przez pozwanego uznanie powództwa było bezskuteczne. Co więcej roszczenie strony powodowej znajdowało oparcie w powołanych przez nią faktach i dowodach, a także znajdowało podstawę prawną w przepisach, które regulują odpowiedzialność pozwanego. Dlatego też, należało stwierdzić, że uznanie przez pozwanego powództwa w ww. zakresie nie było sprzeczne z prawem. Natomiast w pozostałej części roszczenie powoda w zakresie należności żądanego zadośćuczynienia oraz pozostałych żądań było sporne.

Podstawę odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciela stanowi umowa ubezpieczenia, o której mowa w art. 822 § 1 k.c. Zgodnie z dyspozycją wskazanego przepisu przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do treści § 2 ww. artykułu, jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Zasady zawierania i wykonywania umów obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych określają przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych. Zgodnie z przepisem art. 4 pkt 1 ww. ustawy ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów jest ubezpieczeniem obowiązkowym. Stosownie do przepisu art. 34 ust. 1 ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej, określonej szczegółowo w ustawie (art. 36 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy z dnia 22 maja 2003r. poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Z przepisów dalszej części wskazanej ustawy wynika, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdów szkodę, której następstwem jest m.in. uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia (art. 34 ust. 1 ustawy).

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych do umów ubezpieczenia obowiązkowego, w sprawach nieuregulowanych w ustawie, stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z treścią art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch środka komunikacji. Zatem przytoczony przepis reguluje odpowiedzialność posiadacza pojazdu na zasadzie ryzyka, jednakże odpowiedzialność na podstawie powołanego przepisu może być wyłączona, tylko jeśli szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej, wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą posiadacz pojazdu nie ponosi odpowiedzialności. Jedynie wskazane wyżej przyczyny stanowią podstawę zwolnienia z odpowiedzialności.

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi żadna z przyczyn wyłączających odpowiedzialność posiadacza pojazdu. Skoro więc ponosi on odpowiedzialność za powstałą szkodę na podstawie art. 436 §1 k.c. w zw. z art. 435 k.c., to ponosi ją również i ubezpieczyciel. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela uregulowany został w art. 444 k.c., natomiast kwestia zadośćuczynienia została unormowana w art. 445 k.c.,

Zgodnie z treści art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Natomiast § 2 tego przepisu stanowi, że jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

W myśl art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (czyli m. in. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. ma stanowić rekompensatę za niemajątkową szkodę na osobie, określaną przez k.c. jako krzywda. Przez krzywdę ustawa rozumie niemajątkową szkodę na osobie. Jej istotą są ujemne przeżycia fizyczne i psychiczne poszkodowanego. Tego rodzaju przeżycia nie dają się w sposób prosty i adekwatny przeliczyć na pieniądze, jednakże orzecznictwo sądów wypracowało pewne kryteria, które są pomocne przy określaniu wysokości zadośćuczynienia w każdym konkretnym przypadku. Bez wątpienia szczególnie istotne są rodzaj, charakter, czas trwania i intensywność cierpień, zarówno psychicznych, jak i fizycznych, następnie trwałość skutków doznanego urazu lub rozstroju zdrowia, wynikające z niego ograniczenia możliwości normalnego funkcjonowania w codziennym życiu, prognozy co do pełnego powrotu do zdrowia oraz wiek osoby poszkodowanego.

Dodatkowo należy wskazać, że w myśl powszechnie akceptowanego poglądu, zadośćuczynienie za krzywdę powinno mieć ekonomicznie odczuwalną wartość, nie mniej jednak jego wysokość musi być utrzymana w rozsądnych granicach, które są zgodne z aktualnymi warunkami oraz przeciętną stopa życiową społeczeństwa. Natomiast w nawiązaniu do funkcji kompensacyjnej zadośćuczynienia Sąd przychyla się do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 14 lutego 2008 r., II CSK 536/07, Lex nr 461725, zgodnie z którym funkcja ta musi być rozumiana szeroko, albowiem obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i sferę psychiczną poszkodowanego. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne. Jednocześnie należy podkreślić, że zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości jak zdrowie czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości, jak i kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą poszkodowanego i sytuacją życiową, w której się znalazł (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2007 r., I CSK 384/07, Lex nr 351187).

Przepisy prawa cywilnego podobnie jak w przypadku zadośćuczynienia z art. 445 k.c.
nie precyzują żadnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia z art. 448 k.c. i przez posłużenie się klauzulą generalną („suma odpowiednia”) pozostawiają ją uznaniu sądów. Z tego względu zasadnym wydaje się odwołanie do wypracowanych przez judykaturę i doktrynę zasad ustalania zadośćuczynienia na podstawie art. 445 k.c. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie cierpień. Obejmuje ono zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne, te już doznane oraz te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Zatem zadośćuczynienie ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę jaką doznała osoba poszkodowana, przede wszystkim chodzi tutaj o „odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, przyznawaną jednorazowo (G. Bieniek, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom I, Warszawa 2007, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, wydanie VIII).

Pojęcie „odpowiednia suma zadośćuczynienia" obejmuje uprawnienie sądu pozwalające na swobodne uznanie przy dokonywaniu oceny całokształtu istotnych dla oszacowania wartości doznanej krzywdy, uwarunkowania konkretnego przypadku. Zadośćuczynienie to ma na celu zrekompensowanie bólu, cierpienia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że cierpienia fizyczne powoda określić należy mianem co najmniej znacznych. Na tak dokonaną ocenę wpływa rodzaj dobra, które zostało naruszone, bowiem bez wątpienia ciężar gatunkowy poszczególnych dóbr osobistych nie jest jednakowy, a nadto nie wszystkie dobra osobiste zasługują na taki sam poziom ochrony przy pomocy środków o charakterze majątkowym. Zatem wskazuje się, że o znacznym rozmiarze krzywdy świadczy rodzaj doznanych przez A. N. (1) obrażeń oraz trwałość skutków powstałych obrażeń. W tym miejscu należy zaznaczyć, że krzywda i cierpienia fizyczne doznane przez A. N. (1) wskutek wypadku komunikacyjnego z dnia 17 marca 2014 roku nie mogą być rozpatrywane w oderwaniu od cierpień psychicznych.

W wyniku wypadku komunikacyjnego doszło u A. N. (1) do bardzo poważnego urazu. Powód doznał wielu ograniczeń nie tylko w kwestii zdrowia fizycznego ale i w życiu rodzinnym i towarzyskim.

Przez długi okres czasu powód cierpiał z powodu nieustannych dolegliwości bólowych będących skutkiem doznanych w wypadku urazów. Powód zmagał się ze źródłem bólu biodra i uda prawego, dolegliwościami bólowymi w miejscach przetoki i odleżyn, które wymagały zarówno w proces gojenia rany, a następnie ran pooperacyjnych (zmiana opatrunków, rehabilitacja) i wymagają w dalszym ciągu zażywania leków przeciwbólowych.

Poważnym i istotnym ograniczeniem w codziennym funkcjonowaniu powoda jest również trwałe uszkodzenie nerwu kulszowego prawego nie rokującego poprawy, którego skutkiem są zaburzenia czucia dotyku w zakresie unerwienia tego nerwu, a nadto trwałe zaburzenie mechaniki chodu zwane „chodem kogucim”.

Tak drastyczna zmiana jaka nastąpiła u powoda w człowieka, który doznaje licznych ograniczeń powoduje usprawiedliwione poczucie krzywdy. Fakt, iż biegły sądowy ocenił stan powoda jako trwały z 60% uszczerbkiem na zdrowiu i nie rokujący poprawy w zakresie ograniczenia ruchomości, potęguje odczuwalne przez powoda poczucie krzywdy. Na chwilę obecną A. N. (1) w dalszym ciągu zmaga się z dolegliwościami bólowymi, a dodatkowo pozostało nieodwracalne kalectwo.

Na wysokość krzywdy, a tym samym również pieniężnego zadośćuczynienia, wpływ miał zdaniem Sądu również wiek powoda, ponieważ okresowe wyłączenie z normalnego funkcjonowania w społeczeństwie oraz możliwości samorealizacji czy czerpania przyjemności z życia powoduje silniejsze cierpienia psychiczne u człowieka młodego, aniżeli u człowieka, który osiągnął wiek dojrzały czy wręcz podeszły. Sąd brał pod uwagę także fakt, że już przed wypadkiem powód miał przyznane prawo do renty w związku z samoistnym pierwotnym nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą insulinozależną i zwyrodnieniami kręgosłupa.

Utrzymujące się obecnie u powoda dolegliwości utrudniają w dalszym ciągu codzienne funkcjonowanie, ograniczenia w sferze aktywności zawodowej bowiem utracił on trwale zdolność do wykonywania pracy zarobkowej wymagającej zarówno przebywania w pozycji siedzącej, jak i stojącej, spowodowały konieczność całkowitej rezygnacji A. N. (1) z pewnych planów w tym zakresie.

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe okoliczności w ocenie Sadu uznać należało, że należytą rekompensatą za doznaną przez powoda krzywdę jest kwota 350.000,00 zł. Zadośćuczynienie w tej wysokości odpowiada rozmiarowi i intensywności negatywnych doznań powoda spowodowanych zdarzeniem z dnia 17 marca 2014 r., uwzględnia skutki urazu w jego obecnym życiu i nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia powoda. Skoro dotychczas zakład ubezpieczeń przekazał powodowi kwotę 100.000.000 zł w postępowaniu likwidacyjnym oraz 50.000,00 zł w toku przedmiotowego postępowania, a nadto powód uzyskał kwotę 5.000 zł od sprawcy wypadku, żądanie zasądzenia tytułem zadośćuczynienia kwoty dalszych 195.000,00 zł Sąd uznał zasadne. Zaznaczyć jednak należy, że w niekwestionowanej przez strony opinii biegły sądowy ocenił trwały uszczerbek na zdrowiu A. N. (1) na poziomie aż 60%. A. N. (1) nigdy nie osiągnie stanu zdrowia sprzed wypadku komunikacyjnego z dnia 17 marca 2014 roku. Nadto niemożliwa jest również znaczna poprawa jego stanu w stosunku do obecnego. Zawsze będzie wymagał pomocy osób trzecich w codziennym funkcjonowaniu.

Wykraczające powyżej kwoty 350.000,00 zł żądanie powoda zadośćuczynienia podlegało oddaleniu jako przekraczające doznaną przez powoda krzywdę. Decydując o częściowym oddaleniu powództwa Sąd miał również na uwadze, że dotychczasowe leczenie powoda okazało się częściowo skuteczne. Uzyskano stosunkowo dobry efekt leczniczy. A co więcej w obecnej chwili można uważać powoda za wyleczonego z pozostawieniem 60% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Należy mieć również na uwadze, że od chwili wypadku upłynął już okres ponad 5 lat i nie zaistniały podejrzenia, aby mogły pojawić się w przyszłości inne niż opisane w stanie faktycznym następstwa wypadku.

O odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 zdanie pierwsze k.c. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast z godnie z treścią § 2 zdanie pierwsze tego artykułu, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Początek biegu odsetek od kwoty zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz powoda ustalono na dzień 15 grudnia 2015 roku. Powód żądał naliczania odsetek od dnia 14 listopada 2015 roku. Jednakże z uwagi na brak w aktach sprawy doręczenia pozwanemu pisma powoda z dnia 02.11.2015 roku będącego przedsądowym wezwaniem do zapłaty stanowiącym jednocześnie nowe roszczenie powoduje, że Sąd doliczył do dnia 14 listopada 2015 roku termin 30 dniowy na zajęcie stanowiska w sprawie przez pozwanego, który upłynął w dniu 14 grudnia 2015 roku, zatem w ocenie Sądu należało przyjąć, że terminem, od którego zasadne jest naliczanie odsetek jest dzień 15 grudnia 2015 roku.

Z uwagi na cofnięcie przez stronę powodową powództwa co do uiszczonej przez pozwanego w toku postępowania sądowego kwoty 50.000,00 zł, bez odsetek za opóźnienie w spłacie tej kwoty powód wniósł o zasądzenie skumulowanych odsetek za opóźnienie od zapłaconej kwoty 50.000,00 zł od jej wymagalności do dnia zapłaty w wysokości 5.156,16 zł, dochodzonej wraz z odsetkami za opóźnienie w zapłacie od dnia 29.04.2018r., do dnia zapłaty.

Sąd uznał za zasadne zasądzenie żądanie powoda w kwestii zasądzenia kwoty dochodzonych odsetek, przy czym Sąd zasądził odsetki od daty wpływu pisma zawierającego ww. żądanie powoda.

W myśl art. 444 § 2 k.c., jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Zdaniem Sądu nie ulega najmniejszej wątpliwości, że wskutek zdarzenia komunikacyjnego z dnia 17 marca 2014 roku doszło do zwiększenia potrzeb po stronie bezpośrednio poszkodowanego powoda A. N. (1). Zatem roszczenie powoda w tym zakresie było uzasadnione. Wobec powyższego należało rozważyć jego wysokość.

W przypadku skapitalizowanej renty z tytułu zwiększonych potrzeb przyjęte zostały przez Sąd wydatki, które wiązały się z koniecznością zakupu stosownych leków, środków opatrunkowych, kremów, maści na blizny, mydła oraz dojazdu do placówek medycznych. Wydatki te stanowiły łączną kwotę miesięczną w wysokości 305,00 zł. Na powyższą kwotę składają się koszty dojazdów w wysokości 200,00 zł, końcówki kul łokciowych 2,00 zł, leki i kremy przeciwbólowe F. 36,00 zł, suplementy na kości 15,90 zł, maść na blizny C. 16,00 zł, kremy ochronne na nogę 15,00 zł, mydło antybakteryjne 20,00 zł.

Sąd nie uwzględnił kosztów zakupu specjalistycznego obuwia, albowiem powód wskazał, że zakupione przez niego sześć par obuwia „powinno starczyć mu do końca życia”. Dodatkowo Sąd nie uwzględnił kosztów związanych z zakupem leków antydepresyjnych, bowiem jak wynika z dokumentacji zawartej w aktach sprawy A. N. (1) zmagał się z zaburzeniami depresyjnymi już od 2011 roku, a nie dopiero od momentu zaistnienia zdarzenia z dnia 17 marca 2014 roku.

W związku z powyższym, Sąd przyjął, że skapitalizowana renta przysługuje powodowi za okres od miesiąca listopada 2015 roku do grudnia 2015 roku w łącznej kwocie 610,00 zł, a także od stycznia 2016 do sierpnia 2016 roku w łącznej kwocie 2.440,00 zł.

Zatem Sąd w pkt. 3 wyroku zasądził skapitalizowaną rentę z tytułu zwiększonych potrzeb w łącznej kwocie 3.050,00 zł. Powód domagał się odsetek od zgłoszonego roszczenia w oparciu o art. 481 § 1 k.c., i żądanie to było uzasadnione.

Powód w pozwie zażądał także renty z tytułu zwiększonych potrzeb. Zgodnie z twierdzeniami powoda oraz ustaleniami poczynionymi powyżej przez Sąd w toku postępowania, należało przyjąć te same wydatki miesięczne w kwocie 305,00 zł i ustalić zwiększone potrzeby miesięczne w okresie od 01 września 2016 roku do dnia zapłaty w wysokości 305,00 zł.

W toku niniejszej sprawy pismem z dnia 16 lutego 2017 roku powód rozszerzył żądania pozwu poprzez zasądzenie od pozwanego na jego rzecz tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia kwoty 1.800,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności od dnia zgłoszenia żądania do dnia zapłaty. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia zgłoszenia żądania. Powyższe żądanie zostało doręczone stronie pozwanej w dniu 23 lutego 2017 roku, która w żaden sposób nie zakwestionowała jego zasadności, zatem odsetki przysługiwały powodowi od pierwszego dnia po odebraniu pisma zawierającego rozszerzenie żądania pozwu, a więc od dnia 24 lutego 2017 roku.

W toku przedmiotowego postępowania pozwany w dniu 28 kwietnia 2017 roku uznał dalszą część roszczenia strony powodowej i wypłacił na rzecz A. N. (1) kwotę 50.000,00 zł tytułem dopłaty do zadośćuczynienia. Z uwagi na powyższe pismem z dnia 31 maja 2019 roku powód cofnął pozew co do kwoty 50.000,00 zł. W związku z powyższym Sąd zobligowany był umorzyć postępowanie w zakresie ww. kwoty 50.000,00 zł o czym orzekł jak w pkt. 6 wyroku.

Żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości jako skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 17 marca 2014 roku znajduje podstawę prawną w art. 189 k.p.c., który wskazuje na materialnoprawne przesłanki zasadności powództwa, w którym powód domaga się sądowego ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa. Stosownie do treści ww. artykułu powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

W ocenie Sadu w przedmiotowym postępowaniu przepis ten stanowił podstawę oddalenia powództwa w tym zakresie.

Wskazuje się, że w sprawie o naprawienie szkody wynikłej z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia zasądzenie określonego świadczenia nie wyłącza jednoczesnego ustalenia w sentencji wyroku odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z tego samego zdarzenia (tak uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1970 r., III PZP 34/69, OSNC 1970, nr 12, poz. 217).

Nie ulega wątpliwości, że szkody powstałe na osobie są z istoty swej rozwojowe. Nie zawsze występują w czasie zaistnienia zdarzenia, które spowodowało uszkodzenie ciała. Przy uszkodzeniu ciała bądź też doznaniu rozstroju zdrowia osoba poszkodowana może określić podstawę żądanego odszkodowania tylko w zakresie tych skutków, które już nastąpiły, z kolei nie ma możliwości wskazania dalszych skutków które jeszcze nie zostały ujawnione, a których wystąpienie jest prawdopodobne.

Należy wskazać, że powództwo oparte o normę z art. 189 k.p.c. podlega oddaleniu, jeżeli powód nie posiada interesu prawnego do jego wytoczenia, ale również, jeżeli interes taki istnieje, ale twierdzenie powoda o istnieniu lub nieistnieniu stosunku prawnego okaże się bezzasadne. W ocenie Sądu z uwagi brak pierwszej przesłanki, a mianowicie brak interesu prawnego, powództwo w zakresie żądania A. N. (1) w zakresie ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości podlegało oddaleniu.

W ocenie Sądu w okolicznościach przedmiotowego postępowania zaistniała sytuacja, w której wszystkie ujemne następstwa wypadku komunikacyjnego z dnia 17 marca 2014 r. wobec A. N. (1) nastąpiły oraz zostały ujawnione. Wobec czego należy przyjąć, że nie jest prawdopodobnym nastąpienie w stanie zdrowia strony powodowej kolejnych, ujemnych następstw doznanych urazów sprzed ponad 5 lat. Świadczy o tym sporządzona w sprawie opinia biegłego, który stwierdził, że leczenie powoda okazało się częściowo skuteczne. Uzyskano stosunkowo dobry efekt leczniczy. A co więcej w obecnej chwili można uważać powoda za wyleczonego z pozostawieniem 60% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Co więcej nie wskazuje się na przesłanki, aby mogły pojawić się w przyszłości inne niż opisane w stanie faktycznym następstwa wypadku. Mimo, iż powód będzie wymagał stosowania środków zaopatrzenia medycznego zarówno w chwili obecnej, jak i w przyszłości. Również leczenie powoda rehabilitacyjne nie jest w stanie poprawić stanu zdrowia powoda, tak więc leczenie to nie ma uzasadnienia w tym przedmiocie. Może ono być wskazaniem do leczenia postępującej u powoda zmiany w zakresie stawów, jednakże w tym zakresie całkowicie wystarczający jest zakres usług proponowany w ramach usług finansowanych przez NFZ.

W oparciu o art. 444 § 2 k.c., powód wystąpił także z roszczeniem o przyznanie renty z tytuł utraty zdolności do pracy zarobkowej. wysokość powstałej szkody, której naprawieniu służy renta, wynika z różnicy między zarobkami, osiąganymi przez osobę poszkodowaną w okresie objętym żądaniem przyznania renty, w sytuacji gdyby nie doznał obrażeń skutkujących uszkodzeniem ciała bądź rozstroju zdrowia, a dochodami, jakie jest w stanie realnie osiągnąć.

Zdaniem Sądu powództwo w zakresie żądania renty z tytuł utraty zdolności do pracy zarobkowej należało ocenić jako niezasadne z uwagi na niewykazanie przez powoda kwoty, jaką otrzymywał wykonując pracę na terenie Niemiec. Powód twierdził, że w oparciu o umowę o dzieło otrzymywał 400,00 euro, jednakże nie przedłożył żadnych dokumentów, które świadczyłyby o powyższym, a tym samym stanowiły podstawę do ustalenia średnich osiąganych przez powoda dochodów. Żaden ze świadków, w tym sama żona powoda nie potwierdzili twierdzeń powoda w tym zakresie. Świadek A. N. (2) ponadto twierdziła, że nie była zorientowana czy powód miał i jakie umowy w zakresie świadczenia pracy. Dodatkowo na szczególną uwagę Sądu zasługuje fakt, że powód był już na rencie z tytułu częściowej niezdolności do pracy w momencie zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego z dnia 17 marca 2014 roku Wobec czego zamieszkując jeszcze na terenie Polski dorabiał sobie świadcząc usługi przewozowe osób, jednakże nie czynił tego w ramach zarejestrowanej działalności gospodarczej, nie odprowadzał z tego tytułu składek. Również jak powód twierdził przebywając za granicą, świadczył prace jako glazurnik, dokonywał także przewozu osób trzecich i zaopatrzenia. Niemniej jednak nie był on zarejestrowany jako pracownik najemny. Jego dochody z pracy nie były ujawnione. Co zostało skutecznie zakwestionowane przez stronę pozwaną. A zatem brak jest w ocenie Sądu podstaw mogących stanowić podstawę do przyznania renty.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie z art. 98 §1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 100 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sad osobistego stawiennictwa strony (§3).

Powód wygrał proces w zakresie 258.666,16 zł z żądanych 670.928,16 zł co oznacza, że powód wygrał proces w około 38 %, a przegrał w 62 %.

Obie strony były reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników i w ocenie Sądu należne wynagrodzenie pełnomocników winno być przyznane w podstawowej stawce – 10.800 zł. Jednakże z uwagi na fakt, że dochodzone roszczenie dotyczy zadośćuczynia i sprawa wysokości jest kwestia o cenną przez sąd, należało orzec jak w pkt. 8 wyroku i nie obciążać powoda kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Również na podstawie art. 113 ust. 1 ww. ustawy na przeciwniku spoczywa obowiązek uiszczenia wydatków, które zostały tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa. Wobec powyższego Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Poznaniu kwotę 12.933,30 zł (258.666,16 zł x 5%) tytułem opłaty od pozwu, a także kwotę 1.652,44 zł, która stanowiła koszty związane z przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłych sądowych. Łączne koszty sporządzonych w sprawie trzech opinii biegłych wyniosły 4.348,55 zł (1.690,00 zł+547,56 zł +2.110,99 zł x 38%= 1.652,44 zł).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie wyżej powołanych przepisów prawa orzeczono jak w sentencji wyroku.

Sędzia Jolanta Czajka-Bałon