Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 października 2018 roku sygn. III C 229/18 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi III Wydział Cywilny w sprawie z powództwa (...) sp. z o.o. przeciwko K. W., A. S. i L. W. o eksmisję:

1)  nakazał pozwanym K. W., A. S. i L. W., aby opróżnili lokal mieszkalny numer (...), znajdujący się w budynku położonym w Ł. przy ulicy (...) i wydali ten lokal powodowi;

2)  orzekł o uprawnieniu pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego;

3)  nakazał wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu, orzeczonego w punkcie 1, do czasu złożenia przez Gminę Ł., oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

4)  nie obciążył pozwanych kosztami postępowania.

(wyrok – k. 58)

Od powyższego wyroku apelację wniósł interwenient uboczny Miasto Ł., zaskarżając go w części ustalającej pozwanym K. W., A. S. i L. W., prawo do otrzymania lokalu socjalnego z zasobu mieszkaniowego Gminy Ł..

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną bo dowolną a nie swobodną w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego ocenę dowodu z przesłuchania pozwanych i błędne przyjęcie, że pozwani nie mają faktycznej możliwości zamieszkania w innym lokalu, podczas gdy dochody pozwanych wynoszące 2000-3000 zł netto miesięcznie są wystarczające do uzyskania praw do lokalu na rynku komercyjnym, zaś po stronie pozwanych nie zachodzi żadna szczególna sytuacja materialna i rodzinna, która uzasadniałaby przyznanie pozwanym prawa do lokalu socjalnego;

2)  naruszenie przepisów prawa materialnego tj., art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego poprzez jego błędne zastosowanie w przedmiotowej sprawie polegające na orzeczeniu, że pozwanym przysługuje prawo do lokalu socjalnego, podczas gdy biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez pozwanych nie zachodzą przesłanki uzasadniające przyznanie takiego uprawnienia.

Wskazując na powyższe, interwenient uboczny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie, że pozwanym nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego z zasobów Miasta Ł..

(k. 68 –69 v. apelacja )

Strona pozwana w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie.

(odpowiedź na apelację – k. 62)

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił:

A. S. zarejestrowana jest w Powiatowym Urzędzie Pracy w Ł., jako bezrobotna od dnia 25 lutego 2019 r. Wyżej wymieniona odbiera zasiłek dla bezrobotnych.

K. W. zarejestrowany jest w Powiatowym Urzędzie Pracy, jako bezrobotny bez prawa do zasiłku od dnia 15 maja 2019 r.

A. S. pobiera z Centrum Świadczeń Socjalnych zasiłek rodzinny na dziecko w kwocie 124 zł.

(dowód- zaświadczenie z Centrum Świadczeń Socjalnych z dnia 27 czerwca 2019 r.- k. 91, zaświadczenia z Powiatowego Urzędu Pracy- k. 89- 90)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja Miasta Ł. nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań należy wskazać, że Sąd II instancji rozpoznając apelację, ocenił stan faktyczny ustalony przez Sąd I instancji jako prawidłowy i zgodny z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a w konsekwencji na podstawie art. 382 k.p.c. przyjął jego ustalenia za własne. Sąd Rejonowy zgodnie z przepisami kodeksu postępowania cywilnego przeprowadził postępowanie dowodowe, ustalając stan faktyczny w sposób szczegółowy. Nie zachodzi więc potrzeba jego ponownego przedstawiania w niniejszym uzasadnieniu, za wyjątkiem tych ustaleń i ocen, które zostały zakwestionowane w apelacji .

Odnosząc się do zarzutów apelacyjnych w pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 k.p.c. sąd orzekający ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie „wszechstronnego rozważenia zebranego materiału", a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Ramy swobodnej oceny dowodów są przy tym zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Skarżący, zarzucając naruszenie wskazanych wyżej granic swobodnej oceny dowodów, o której mowa w art. 233 § 1 k.p.c, powinien wykazać, że dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów jest wadliwa, oczywiście błędna, sformułowane przez Sąd wnioski nie wynikają z dowodów albo są z nimi sprzeczne, rozumowanie Sądu prezentuje się jako wewnętrznie niespójne albo nielogiczne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27.09.2002 r, II CKN 817/00, Lex nr 56906).

W niniejszej sprawie, nie sposób zarzucić Sądowi I instancji, iż ocena zgromadzonego w toku I instancji materiału dowodowego, jest dowolna i niezgodna z zasadami doświadczenia życiowego.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Art. 14 ust. 4 powołanej ustawy wymienia krąg podmiotów, wobec których sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. Należą do nich: kobiety w ciąży, małoletni, niepełnosprawni w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnieni oraz sprawujący nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkujący, obłożnie chorzy, emeryci i renciści spełniający kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, osoby posiadające status bezrobotnego oraz osoby spełniające przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały, chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd I instancji słusznie uznał, iż zachodzą przesłanki do przyznania pozwanym prawa do lokalu socjalnego na podstawie art. 14 ust. 3 powołanej ustawy.

Nie ulega wątpliwości, iż podstawą wypowiedzenia pozwanym prawa do przedmiotowego lokalu było nie uiszczanie opłat za przedmiotowy lokal i związana z tym zaległość. Pozwani znajdują się w trudnej sytuacji materialnej. Nie sposób przyjąć, jak wywodzi interwenient uboczny, iż łączne dochody pozwanych ustalone w toku postępowania przed sądem I instancji kształtujące się w granicach 2000- 3000 zł netto były wystarczające do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych 3 osobowej rodziny, zwłaszcza że pozwany K. W. zadeklarowane przez siebie dochody osiąga w wyniku prac dorywczych, a więc nie mają one charakteru stałego. Wyżej wymieniony jest osobą bezrobotną, a od dnia 15 maja 2019 roku, nie otrzymuje z tego tytułu zasiłku. Podkreślić należy, iż dochody pozwanych, jak ustalono w toku postępowania apelacyjnego uległy zmniejszeniu. Pozwana A. S. nie pracuje, a od dnia 25 lutego 2019 roku zarejestrowana jest w Powiatowym Urzędzie Pracy, jako bezrobotna z prawem do zasiłku w okresie od 25 lutego 2019 r. do 23 sierpnia 2019 r.

W ocenie Sądu Okręgowego, pozwani znajdują się w trudnej sytuacji materialnej. Wskazać bowiem należy, iż na pozwanym K. W. spoczywa obowiązek alimentacyjny wobec dziecka z pierwszego małżeństwa, z którego to pozwany stara się wywiązywać w miarę swoich możliwości.

W świetle powyższego, nie sposób uznać, aby dochody pozwanych umożliwiały kupno czy wynajęcie jakiegokolwiek mieszkania na rynku komercyjnym.

W tym stanie rzeczy, biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną, orzekając jak w sentencji.