Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 314/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 sierpnia 2019 r.

SĄD OKRĘGOWY W ŁOMŻY WYDZIAŁ I CYWILNY

w składzie:

Przewodnicząca : SSO Wiesława Kozikowska

Protokolant: Ewa Miciura

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2019 r. w Łomży

sprawy z powództwa Gminy M.

przeciwko L. W. i S. W. - wspólnikom spółki cywilnej działającej pod firmą Zakład Usługowy (...) s.c. L. W., S. W. z siedzibą w Ł.

o zapłatę kary umownej

I.  Zasądza solidarnie od pozwanych L. W. i S. W. - wspólników spółki cywilnej działającej pod firmą Zakład Usługowy (...) s.c. L. W., S. W. z siedzibą w Ł. - na rzecz powódki Gminy M. tytułem kary umownej kwotę 79200,00 zł (siedemdziesiąt dziewięć tysięcy dwieście złotych 00/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 10 maja 2019 roku do dnia zapłaty;

II.  Zasądza solidarnie od pozwanych L. W. i S. W. - wspólników spółki cywilnej działającej pod firmą Zakład Usługowy (...) s.c. L. W., S. W. z siedzibą w Ł. - na rzecz powódki Gminy M. kwotę 9377,00 zł tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt I C 314/19

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. z siedzibą w M. wniosła o zasądzenie od pozwanych L. W. i S. W., prowadzących Zakład Usługowy (...) s.c. L. W., S. W. z siedzibą w Ł. kwoty 79200 zł tytułem kary umownej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwani zaprzestali realizacji umowy zawartej w trybie przetargu nieograniczonego, powołując się na wzrost kosztów wykonania zamówienia. Tymczasem, nie mogło to być przesłanką zmiany umowy. Zmiana umowy w zakresie wzrostu wynagrodzenia spowodowałaby, że oferta kontrkandydata biorącego udział w przetargu byłaby bardziej korzystna. Dlatego też, Wójt Gminy M. nie wyraził zgody na zmianę umowy. Pozwany w dniu 20 lutego 2019 r. złożył oświadczenie, że z dniem 31 marca 2019 r. zaprzestaje realizacji przedmiotowej umowy, a tym samym odstąpił od umowy z przyczyn od niego zależnych. Wzrost wynagrodzenia należało bowiem przewidzieć już na etapie składania oferty. Wykonawca, zgodnie z § 7 ust 1 pkt 1 łączącej strony umowy został obciążony karą umowną w dochodzonej pozwem wysokości. Nie uregulowanie kary skutkowało ponownym wezwaniem do zapłaty, z terminem płatności do dnia 10 kwietnia 2019 r., a następnie wniesieniem pozwu.

Pozwani L. W. i S. W. wnieśli o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Pozwani zaprzeczyli jakoby złożone przez nich oświadczenie stanowiło odstąpienie od umowy. Podkreślili, iż w umowie stron nie zastrzeżono umownego prawa odstąpienia, ani nie sprecyzowano i nie oznaczono terminu, w którym możliwe byłoby skorzystanie z prawa odstąpienia. Tym samym nałożenie kary umownej w oparciu o § 7 ust. 1 pkt 1 umowy (...).272.5.2017 jest bezskuteczne, albowiem nie ziściła się przesłanka wyartykułowana w przytoczonym w umowie paragrafie („§ 7 ust. 1 Wykonawca zobowiązany jest do zapłaty na rzecz zamawiającego kary umownej - 10% wynagrodzenia umownego brutto określonego w § 3 ust. 2 umowy za odstąpienie od umowy z przyczyn zależnych od wykonawcy”). Pozwani analizując stan prawny doszli do przekonania, iż nie ma ku temu żadnej podstawy prawnej. Oświadczenie o odstąpieniu byłoby bezskuteczne z mocy prawa. Pozwani jedynie poinformowali powódkę o zaprzestaniu realizacji umowy. Umowa nie przewidywała kary za zaprzestanie realizacji umowy, jak również za szeroko pojęte „niewywiązywanie się z umowy”. W zaistniałej sytuacji obciążenie karą umowną jest prawnie bezskuteczne i nieuzasadnione.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W wyniku rozstrzygnięcia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego powódka Gmina M. z siedzibą w M. jako Zamawiający oraz Zakład Usługowy (...) s.c. L. W., S. W. jako Wykonawca zawarli w dniu 1 grudnia 2017 roku umowę na odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości zamieszkałych w Gminie M. przez okres 24 miesięcy, to jest od 1 stycznia 2018 roku do 31 grudnia 2019 roku. W postępowaniu z 2017 roku zostały złożone dwie ważne oferty. Oferta pozwanych była ofertą najkorzystniejszą, bowiem zaoferowana cena była ceną najniższą.

W umowie postanowiono, że za wykonany przedmiot umowy określony w § 1 wykonawca otrzyma wynagrodzenie ryczałtowe w kwocie: 733.333,33 zł netto plus podatek VAT w wysokości 8 %, co daje kwotę brutto 792.000,00 zł. Należność za wykonaną usługę miała być płatna na rzecz wykonawcy, na podstawie prawidłowo wystawionej raz w miesiącu faktury VAT w terminie 30 dni od daty jej wpływu do zamawiającego na konto wykonawcy wskazane na fakturze (§ 3 ust. 2 i 5 umowy).

Wykonawca zobowiązany był do zapłaty na rzecz zamawiającego kary umownej 10% wynagrodzenia brutto określonego w §3 ust. 2 umowy za odstąpienie od umowy z przyczyn zależnych od wykonawcy (§ 7 ust. 1 pkt 1 umowy).

Wszelkie zmiany do umowy wymagały zgody obu stron wyrażonej na piśmie w formie aneksu pod rygorem nieważności. Zmiana umowy mogła być dokonana w przypadku zaistnienia okoliczności których nie można było przewidzieć w chwili zawarcia umowy, w szczególności: 1) z uwagi na niezależne od stron okoliczności - nieprzewidziane zmiany, wypadki losowe, dotyczące przedmiotu umowy oraz osób kluczowych dla realizacji umowy. Zamawiający przewidywał zmiany w wysokości wynagrodzenia należnego wykonawcy w przypadku: 1) zmiany stawki podatku od towarów i usług, 2) zmiany wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę albo wysokości minimalnej stawki godzinowej, ustalonych na podstawie ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, 3) zmiany zasad podlegania ubezpieczeniom społecznym lub ubezpieczeniu zdrowotnemu lub wysokości stawki składki na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne - jeżeli zmiany te będą miały wpływ na koszty wykonania zamówienia przez wykonawcę. Zmiany określone w ust. 3 pkt 1-3 mogły zostać wprowadzone na umotywowany wniosek wykonawcy w drodze aneksu do umowy. Umotywowany wniosek musiał zawierać kalkulację udowadniającą, że zmiana stawki podatku VAT, zmiana minimalnego wynagrodzenia za pracę albo wysokości minimalnej stawki godzinowej, zmiana zasad podlegania ubezpieczeniom społecznym lub ubezpieczeniu zdrowotnemu lub zmiana wysokości stawki składki na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne - mają wpływ na cenę lub koszt wykonania zamówienia przez wykonawcę (§ 9 pkt 1-4 umowy).

W dniu 14 stycznia 2019 roku pozwani złożyli do powódki Wniosek o zmianę wynagrodzenia. W treści jego uzasadnienia wskazali, że w związku z § 9 pkt 2 umowy z dnia 01.12.2017 r. na odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości zamieszkałych na terenie gminy M. wnoszą o zwiększenie wynagrodzenia o kwotę 7986,00 zł netto miesięcznie, począwszy od 01.03.2019r. Wyjaśnili, że dnia 8 stycznia 2019 r. otrzymali aneks do umowy z Zakładu (...) zmieniający stawki opłat za przyjęcie do zagospodarowania odpadów komunalnych i pozostałych. Na podstawie zarządzenia nr 387/18 Prezydenta Miasta Ł. z dnia 28.12.2018r wysokość opłaty wzrosła o 40% na tonie. Zmianę wysokości wynagrodzenia na podstawie § 9 pkt 2 umowy, pozwani uzasadnili tym, że w momencie podpisywania umowy ich zakład nie mógł przewidzieć tak znaczącej podwyżki ceny, jest to dla nich w dużym stopniu zmiana - wzrost znaczący kosztów wykonania zamówienia. Zastrzegli przy tym, że w przypadku braku zgody na podwyższenie wynagrodzenia zmuszeni będą do wypowiedzenia umowy zgodnie z Kodeksem Cywilnym.

W związku z powyższym powódka zwróciła się do wykonawcy o przedstawienie kalkulacji dotyczącej wzrostu wynagrodzenia od 1 marca 2019 r. o 7986 zł netto miesięcznie.

Po przedstawieniu przez pozwanych takiej kalkulacji, powódka w piśmie z 11 lutego 2019 roku poinformowała, że zgodnie z ustawą z dnia 29 stycznia 2004r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2018r., poz. 1986 z późn. zm.) zmiany postanowień umowy zawartej w trybie przetargu nieograniczonego można dokonać tylko w przypadkach wymienionych w tejże umowie. W związku z powyższym wzrost kosztów wykonania zamówienia spowodowany wzrostem stawki opłaty za przyjęcie odpadów komunalnych w (...) Przetwarzania (...) nie może być przesłanką do zmiany umowy zawartej w dniu 1 grudnia 2017 r. na „Odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości zamieszkałych w Gminie M.” w zakresie wynagrodzenia za wykonanie zamówienia. Ponadto, proponowany przez pozwanych wzrost wynagrodzenia spowodowałby, że oferta kontrkandydata biorącego udział w przetargu na „Odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości zamieszkałych w Gminie M.” byłaby bardziej korzystna. Wyboru wykonawcy do realizacji zamówienia dokonano na podstawie najniższej ceny, w obecnej sytuacji oferta pozwanych przewyższa ofertę kontrkandydata. W związku z powyższym niemożliwa jest zmiana umowy i tym samym podwyższenie wynagrodzenia.

W piśmie z 20 lutego 2019 roku, w nawiązaniu do treści umowy oznaczonej numerem (...).(...), pozwani oświadczyli, że z uwagi na nadzwyczajne okoliczności związane z kolejną podwyżką opłat za przyjęcie do zagospodarowania odpadów komunalnych i pozostałych z Zakładu (...) (na podstawie zarządzenia Rn (...)Prezydenta Miasta Ł. z dnia 28 grudnia 2018 roku) z dniem 31 marca 2019r. zaprzestaną realizacji przedmiotowej umowy. Ważnym powodem uzasadniającym zaprzestanie realizacji umowy (i w konsekwencji wypowiedzenie) w oparciu o przepisy kodeksu cywilnego są diametralne zmiany stawek opisane w pierwszym akapicie niniejszego pisma. Dalsza realizacja umowy w oparciu o stawki skalkulowane na potrzeby jej realizacji zagraża funkcjonowaniu prowadzonego przez pozwanych przedsiębiorstwa, albowiem generuje znaczne straty. Z uwagi na stanowisko powódki odmawiające zmiany warunków umowy w oparciu o jej postanowienia, a w szczególności § 9 ust. 2 niniejsze oświadczenie stało się konieczne i uzasadnione.

W dniu 1 marca 2019 roku powódka wystawiła notę księgową nr (...), którą obciążyła wykonawcę kwotą 79200 zł tytułem kary za niewywiązanie się z umowy nr (...).(...)zawartej w dniu 1 grudnia 2017 roku, wyznaczając termin 14 dni na jej uregulowanie.

Pismem z 1 marca 2019 roku w nawiązaniu do oświadczenia pozwanych o zaprzestaniu realizacji umowy w zakresie odbioru i zagospodarowania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości zamieszkałych w Gminie M., powódka poinformowała, że zgodnie z § 7 ust. 1 pkt 1 umowy Nr (...).(...)obciąża pozwanych karą umowną w wysokości 10 % wynagrodzenia brutto, tj. kwotą 79.200 zł.

Pismem z 1 kwietnia 2019 roku, nr OK. (...)powódka ponownie wezwała do zapłaty kary umownej naliczonej notą księgową nr (...) z dn. 01.03.2019 r. w nieprzekraczalnym terminie do dnia 10 kwietnia 2019 r..

Powódka w związku z odstąpieniem od umowy przez pozwanych ogłosiła kolejny przetarg nieograniczony na „Odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości zamieszkałych w gminie M.” przez okres 10 miesięcy, czyli pozostały okres, do którego miała być realizowana umowa z 1 grudnia 2017 roku. Postępowanie oznaczono numerem (...).(...), z terminem składania ofert 11 marca 2019 roku, godz. 9:00. W postępowaniu tym jedyną ofertę złożyli pozwani, wygrali przetarg i 1 kwietnia 2019 roku podpisali kolejną umowę z powódką za wyższym wynagrodzeniem.

(Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie: dokumentów i kopii dokumentów k. 7-10v, k. 11-20, k. 49-74).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W okolicznościach sprawy niniejszej pozwani kwestionowali powództwo zaprzeczając, że oświadczeniem z 20 lutego 2019 roku odstąpili od umowy, zaprzeczyli też, że oświadczenie zostało złożone z przyczyn zależnych od wykonawcy, a także zanegowali możliwość, zasadność i skuteczność obciążenia pozwanych karą umowną.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy nie podzielił tych argumentów pozwanych, którymi uzasadniali swoje twierdzenia o tym, że nie odstąpili od umowy.

Strona pozwana powoływała się przy tym na okoliczność, że w umowie nie sprecyzowano i nie oznaczono terminu, w którym możliwe byłoby skorzystanie z prawa odstąpienia, stosownie do art. 395 § 1 k.c.. Zgodnie z tym przepisem można zastrzec, że jednej lub obu stronom przysługiwać będzie w ciągu oznaczonego terminu prawo odstąpienia od umowy; Prawo to wykonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Wobec tego, że § 7 ust. 1 pkt 1 umowy nie zawiera oznaczenia terminu do odstąpienia od umowy, nałożenie kary umownej o ten przepis strona pozwana oceniła jako bezskuteczne.

Sąd Okręgowy nie podzielił tego argumentu.

Brzmienie § 7 ust. 1 pkt 1 umowy, którego skuteczność kwestionuje strona pozwana, jest następujące: „Wykonawca zobowiązany jest do zapłaty na rzecz zamawiającego kary umownej: 10% wynagrodzenia brutto określonego w § 3 ust. 2 umowy za odstąpienie od umowy z przyczyn zależnych od wykonawcy”.

W ocenie Sądu Okręgowego zapis ten nie ma swego źródła w art. 395 § 1 k.c., natomiast podstawę jego zawarcia w umowie, która łączyła strony, należy upatrywać w art. 353 1 k.c..

Sąd podzielił w tym względzie zapatrywania wyrażone w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 12 października 2018 roku, sygn. akt V CSK 493/17 (Legalis nr 1847197), że swoboda umowna umożliwia stronom wprowadzenie ograniczeń swobody skorzystania z prawa odstąpienia. W takim wypadku strony w ramach przysługującej im swobody kształtowania stosunku umownego (art. 353 1 k.c.) wprowadzają inny rodzaj uprawnienia, którego treść i cel powinny być oceniane indywidulanie, pod kątem zgodności z naturą umowy, ustawą i zasadami współżycia społecznego. Surowe wymagania przewidziane w art. 395 § 1 k.c. uzasadnione są dążeniem do wyznaczenia przynajmniej czasowych granic poważnego ograniczenia pewności stosunku umownego, jakim jest umożliwienie kontrahentowi całkowicie dowolnego decydowania o jego istnieniu i właśnie czynnik nieograniczonej swobody decyzji jest wyznacznikiem charakteru zastrzeżenia umownego z art. 395 § 1 k.c.. Jeżeli natomiast strony wprowadzą do umowy skonkretyzowane przyczyny, w których może dojść do odstąpienia i od ich wystąpienia uzależnią skuteczność oświadczenia, to tego rodzaju uprawnienie staje się czynnością o określonym uzasadnieniu (kauzalną), kontrolowalną, która może zbliżać się w charakterze do wypowiedzenia umowy i pełni raczej funkcje dyscyplinujące kontrahenta, niż osłabiające więź umowną. W takim wypadku może tracić na znaczeniu ograniczenie swobody złożenia oświadczenia o odstąpieniu terminem końcowym, użyteczne staje się natomiast np. terminowe powiązanie uprawnienia z powstaniem okoliczności uzasadniającej skorzystanie z tak ukształtowanego prawa odstąpienia od umowy (by nie przedłużać niepewności wynikającej z aktualizującego się wówczas uprawnienia).

Taki kauzalny i dyscyplinujący charakter, szczególnie przez wzmocnienie zastrzeżeniem kary umownej, miało postanowienie z § 7 ust. 1 pkt 1 umowy stron. Uprawnienie powódki do naliczenia kary umownej stawało się aktualne, kiedy pozwani nie wywiązywali się ze świadczonych usług zgodnie z umową. Tym samym nie było to postanowienie przewidziane w art. 395 § 1 k.c.. Wobec czego nieoznaczenie terminu w § 7 ust. 1 pkt 1 umowy - nie miało znaczenia prawnego. Wprowadzenie tego rodzaju zastrzeżenia do umowy o odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości zamieszkałych na terenie Gminy M., stanowiło wyraz dbałości zamawiającego o jakość i skuteczność świadczeń umownych, nie kłóciło się z charakterem zawartej umowy, nie naruszało prawa i było zgodne z zasadami współżycia społecznego.

Bezsporne jest w niniejszej sprawie, że pozwani zaprzestali realizacji zobowiązania, jakie na siebie przyjęli umową z 1 grudnia 2017 roku. Dodatkowo podkreśla to fakt, że przystąpili do kolejnego przetargu, oferując już wyższe wynagrodzenie za świadczone usługi. Z uwagi na krótki termin realizacji kolejnej umowy (10 miesięcy), pozwani byli jedynymi oferentami i wygrali przetarg. W istocie, w ten sposób postawili powódkę w bardzo trudnej sytuacji, właściwie w sytuacji „bez wyjścia”, gdyż była ona prawnie zobowiązana do zapewnienia mieszkańcom gminy ciągłości wywozu odpadów komunalnych, stąd też nie mogła podjąć jakiekolwiek, innego wyboru.

Odstąpienie od umowy, o którym mowa w § 7 ust. 1 pkt 1 umowy stron zbliża się w charakterze do wypowiedzenia umowy, natomiast zagrożenie w takiej sytuacji karą umowną - pełni funkcje dyscyplinujące wykonawcę. Ma bowiem za zadanie zapobiegać sytuacji, w której wykonawca z przyczyn od siebie zależnych zaprzestaje wykonywania umowy, a tym samym w sposób dowolny wpływać na warunki realizacji umowy.

Należy mieć bowiem na uwadze, że stosownie do § 9 ust. 1 umowy stron wszelkie jej zmiany wymagają zgody obu stron. Poza tym, pozwani w drodze umowy z 1 grudnia 2017 roku zobowiązali się wykonywania newralgicznej społecznie usługi, jakim jest odbiór i zagospodarowanie odpadów. Zaprzestanie jej realizacji narażało mieszkańców gminy na gromadzenie się śmieci ze wszelkimi konsekwencjami z tym związanymi, w tym chorobotwórczymi. Ponadto, jednostki samorządowe podlegają regulacjom ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r. poz. 869). Zgodnie natomiast z art. 44 ust. 3 pkt 1 tej ustawy wydatki publiczne powinny być dokonywane: 1) w sposób celowy i oszczędny, z zachowaniem zasad: a) uzyskiwania najlepszych efektów z danych nakładów, b) optymalnego doboru metod i środków służących osiągnięciu założonych celów. Tak więc, godząc się na warunki przedstawione przez pozwanych, powódka narażałaby się, że podczas ewentualnej kontroli może zostać postawiony jej zarzut niecelowości ewentualnego aneksu z punktu widzenia interesów zamawiającego.

W sytuacji zatem, gdy powódka nie zgodziła się na dokonanie zmian w umowie z 1 grudnia 2017 roku, pozwani stosownie do przyjętego na siebie zobowiązania, zgodnie z zasadą, że umów należy dotrzymywać, winni kontynuować umowę przez cały okres na jaki została zawarta, czyli do 31 grudnia 2019 roku.

Dlatego też, należało uznać, że odstąpienie od umowy z 1 grudnia 2017 roku nastąpiło z przyczyn zależnych od pozwanych.

Stosownie do art. 484 § 1 k.c. w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły.

Pozwani nie wykonali zobowiązania, jakie przyjęli na siebie w związku z umową z 1 grudnia 2017 roku w okresie od 1 kwietnia 2019 roku do 31 grudnia 2019 roku, stąd należało uznać, że powódka zasadnie naliczyła pozwanym karę umowną w wysokości 79200 zł na podstawie § 7 ust. 1 pkt 1 umowy stron.

Wprawdzie strona powodowa przyznała, że w samej nocie obciążeniowej nr (...) z 1 marca 2019 roku brak jest jednoznacznego sformułowania, że jest to kara umowna za odstąpienie od umowy z przyczyn leżących po stronie wykonawcy, jednakże całokształt okoliczności sprawy i ich ocena przez sąd przemawia za przyjęciem, że chodzi o karę umowną, o której mowa w § 7 ust. 1 pkt 1 umowy. Zgodzić się należało ze stroną powodową, że wartości umowy to kwota 792000 zł brutto, a naliczona kara pieniężna według noty nr 1/2019 to 10% tej kwoty. W § 7 umowy naliczenie kary w wysokości 10% wynagrodzenia brutto przewidziane jest tylko w dwóch przypadkach – odstąpienia od umowy przez wykonawcę oraz od odstąpienia od umowy przez zamawiającego. W świetle powyższego, nie budzi wątpliwości, że powódka naliczyła wykonawcy karę umowną w wysokości 79200 zł z tytułu odstąpienia od umowy z przyczyn zależnych od wykonawcy, o której mowa w § 7 ust. 1 pkt 1 umowy stron.

Sąd Okręgowy nie widział przy tym podstaw do miarkowania kary umownej z urzędu, albowiem strona pozwana nie postawiła stosownego zarzutu w oparciu o art. 484 § 2 k.c. Sąd Najwyższy – Izba Cywilna w postanowieniu z 5 grudnia 2018 roku, sygn. akt V CSK 241/18 (Legalis nr 1871151) stwierdził, że na stronie chcącej skorzystać z miarkowania spoczywa powinność złożenia oświadczenia woli stosownej treści, a więc sformułowanie postulatu obniżenia żądnej przez wierzyciela kary. Brak zaś jak dotąd jakiejkolwiek rozbieżności w orzecznictwie na gruncie art. 484 § 2 k.c. co do tego, że jednym wymaganiem wynikającym z przepisu jest potrzeba zgłoszenia stosownego żądania. Poza tym, wniosek dłużnika o zmniejszenie kary umownej powinien być złożony we właściwym terminie oraz w sposób pozwalający na podjęcie przez powoda stosownych działań umożliwiających mu obronę jego interesu, zwłaszcza jeżeli zważyć na zasady dyspozycyjności i kontradyktoryjności procesu cywilnego (za: wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 23 czerwca 2017 roku, sygn. akt I CSK 625/16, Legalis nr 1650847).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 484 § 1 k.c. zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 79200 zł, jak w pkt I. wyroku.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 k.c., zasądzając je od 10 maja 2019 roku, czyli od dnia następnego po dniu, w którym ostatni z pozwanych, S. W., dowiedział się o wytoczeniu powództwa (k. 27).

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. mając na uwadze wynik sprawy. Na kwotę 9377 zł składa się zwrot opłaty od pozwu w kwocie 3960 zł oraz zwrot kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 5400 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Kwotę 5400 zł wyliczono w oparciu o § 2 pkt 6 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.).