Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 295/18

2 Ds. 153.2018

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim, II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Roman Chorab

Protokolant Joanna Gaweł - Wojciechowska

przy udziale Prokuratora Marka Śledziony

po rozpoznaniu w dniach 17.06.2019 r. i 13.08.2019 r.

sprawy L. Ż. (1)

ur. (...) w P.

syna S. i A.

oskarżonego o to, że:

w dniu 27 czerwca 2017r. w P. w powiecie (...), wielokrotnie groził pozbawieniem życia i uszkodzeniem ciała H. N. po czym zrealizował swoje groźby uderzając kilkukrotnie pokrzywdzonego drewnianym kijem i gumowym młotkiem w głowę powodując obrażenia ciała w postaci: rany tłoczonej okolicy ciemieniowej, krwiaka powieki górnej oka lewego, otarcia naskórka przedramienia prawego, urazu głowy skutkujących rozstrojem zdrowia poniżej dni siedmiu, po czym dalej kontynuował swoje groźby, które to wzbudzają u niego uzasadnioną obawę ich spełnienia;

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § kk

I.  oskarżonego L. Ż. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego
w części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza mu karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przyjmując, że jedna stawka dzienna stanowi równowartość kwoty 10 (dziesięciu) złotych;

II.  na podstawie art. 46 § 2 kk orzeka od oskarżonego L. Ż. (1) na rzecz pokrzywdzonego H. N. nawiązkę w kwocie 1000 zł (jednego tysiąca) złotych;

III.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego L. Ż. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 160,00 złotych i na podstawie art. 3 ust 1 Ustawy z dnia 23.06.1973 r o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w kwocie 150 złotych.

Sygn. akt II K 295/18

UZASADNIENIE

W wyniku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

L. Ż. (1) w chwili obecnej jest 77-letnim stałym mieszkańcem P., powiatu (...), utrzymującym się z emerytury w wysokości 1.500 zł miesięcznie.

(dowód: dane osobowe oskarżonego L. Ż. (1) – k. 77 ).

Oskarżony L. Ż. (1) i R. Ż. są sąsiadami. Swoje posesji posiadają po przeciwnych stronach drogi. Z pokrzywdzonym H. N. obydwaj znają się od wielu lat. H. N. na posesji R. Ż. w czerwcu 2017 r. miał pasiekę pszczół.

W dniu 27 czerwca 2017 roku pokrzywdzony H. N. po spostrzeżeniu, że jego rój pszczół oddala się od ula, goniąc je celem zagonienia pszczół z powrotem na posesję R. Ż., wszedł na teren działki L. Ż. (1). Gdy oskarżony L. Ż. (1) zauważył na swojej posesji H. N. zdenerwował się i wielokrotnie groził pokrzywdzonemu pozbawieniem życia, uszkodzeniem ciała, zastrzeleniem go wzbudzając w pokrzywdzonym H. N. uzasadnioną obawę spełnienia gróźb. Następnie po zbliżeniu się do pokrzywdzonego H. N. kilkukrotnie uderzył go drewnianym kijem i pięścią. Gdy pokrzywdzony H. N. zaczął uciekać, oskarżony L. Ż. (1) po uprzednim chwyceniu gumowego młotka dogonił go , a następnie kilkukrotnie uderzył go gumowym młotkiem w głowę.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego – L. Ż. (1) – k. 53, 77v; zeznania pokrzywdzonego – H. N. – k. 78 ; zeznania świadka R. Ż. – k. 82v; ).

W wyniki powyższego działania L. Ż. (2), pokrzywdzony H. N. doznał obrażeń ciała w postaci: rany tłuczonej okolicy ciemieniowej, krwiaka powieki górnej oka lewego, otarcia naskórka przedramienia prawego, urazu głowy powodujących rozstrój zdrowia pokrzywdzonej na okres poniżej siedmiu dni.

(dowód: pisemna opinia sądowo – lekarska z dnia 24 kwietnia 2018 roku biegłego z zakresu chirurgii ogólnej lek. med. Z. K. – k. 44 ; ustna opinia sądowo – lekarska biegłego z zakresu chirurgii ogólnej lek. med. Z. K. – k. 82v-83 ).

Po tym czasie L. Ż. (1) wielokrotnie kontynuował groźby kierowane pod adresem H. N. w obecności M. R. oraz innych osób.

(dowód: zeznania świadka – M. R. – k. 30; 78 ).

Oskarżony L. Ż. (1) nie był w przeszłości karany sądownie za przestępstwa.

(dowód: zapytanie o karalność dotyczące osoby oskarżonego L. Ż. (1) – k. 41 ).

Przesłuchany w charakterze podejrzanego L. Ż. (1) w postępowaniu przygotowawczym, przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i złożył wyjaśnienia.

W wyjaśnieniach tych podał, że w dniu 27 czerwca 2017 roku na swojej posesji zastał znanego mu H. N.. Wskazał, że miał mu za złe, że ten bez pytania go o zgodę wtargnął na jego posesję. Przyznał, że groził pokrzywdzonemu pobiciem i „poczęstowaniem śrutem” , nadto podał, że jak ponownie wejdzie na jego posesję to będzie się w ten sposób bronił (k. 53).

Bezpośrednio przed Sądem, przesłuchany w charakterze oskarżonego, L. Ż. (1) podtrzymał swojej poprzednie wyjaśnienia i przyznał się do kierowania gróźb karalnych jak i pobicia pokrzywdzonego H. N. (k. 77v)

Sąd zważył co następuje:

Przechodząc do oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności do oceny wyjaśnień oskarżonego L. Ż. (1) należy wskazać, że te wyjaśnienie co do przedmiotu sprawy zasługiwały w całości na wiarygodność.

Sąd doszedł do takiego przekonania, dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego L. Ż. (1) łącznie z oceną mocy dowodowej pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznań pokrzywdzonego H. N. oraz zeznań świadka R. Ż.. Wszystkie bowiem osoby zgodnie wskazywały, że L. Ż. (1) groził H. N. a także, że kilkukrotnie uderzył go pięścią, drewnianym kijem oraz gumowym młotkiem. Zeznania tych osób wzajemnie się uzupełniały i pozwoliły na zobrazowanie przebiegu wydarzeń z dnia 27 czerwca 2017 roku. Sąd z uwagi na powyższe dał wiarę zeznaniom świadków gdyż ich treść tworzyła jednolite zdarzenie będące przedmiotem niniejszej sprawy.

Sąd dał także wiarę zeznaniom świadka M. R., gdyż jego zeznania są konsekwentne i jasne , a sam oskarżony L. Ż. (1) przyznał się, że pokrzywdzonemu H. N. groził.

Sąd nie znalazł także podstaw do zakwestionowania pisemnej opinii sądowo lekarskiej biegłego Z. K. oraz ustnej opinii przedstawionej przez biegłego w toku rozprawy. Opinia jest pełna spójna i logiczna. Także dowody z dokumentów w postaci karty karnej oskarżonego L. Ż. (1) nie budziły wątpliwości Sądu.

Należy zatem wskazać, że oskarżony L. Ż. (1) swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w ten sposób, że:

w dniu 27 czerwca 2017 roku w P. gm. G. w powiecie (...), wielokrotnie groził pozbawieniem życia i uszkodzeniem ciała H. N., po czym zrealizował swoje groźby uderzając kilkukrotnie pokrzywdzonego drewnianym kijem i gumowy młotkiem w głowę powodując obrażenia ciała w postaci: rany tłuczonej okolicy ciemieniowej, krwiaka powieki górnej oka lewego, otarcia naskórka przedramienia prawego, urazu głowy skutkujących rozstrojem zdrowia poniżej dni siedmiu, po czym dalej kontynuował swoje groźby które to wzbudzają w niego uzasadnioną obawę ich spełnienia.

W ocenie Sądu żadnej wątpliwości nie może budzić, kwalifikacja prawna zarzucanego osk. L. Ż. (1) przestępstwa. W świetle zebranego materiału dowodowego nie sposób kwestionować bowiem faktu, że oskarżony groził pokrzywdzonemu oraz, że uderzając go między innymi młotkiem po głowie spowodował u niego obrażenia ciała skutkujące rozstrojem zdrowia na okres poniżej siedmiu dni.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę całokształt okoliczności zarówno obciążających, jak i łagodzących dotyczących osoby sprawcy – L. Ż. (1).

W ocenie Sądu do okoliczności obciążających należało zaliczyć znaczne nasilenie działania sprawcy. Groźby wobec pokrzywdzonego wypowiadał on wielokrotnie , a obrażenia ciała powstały w skutek między innymi od uderzeń gumowym młotkiem w głowę.

Młotek jest narzędziem które bez wątpienia można użyć w sposób niebezpieczny i skutki działania L. Ż. (1) w tym wypadku mogły być znacznie poważniejsze. Co więcej powodem zachowania oskarżonego L. Ż. (1) było jedynie wejście pokrzywdzonego R. N. (1) na teren jego posesji, nie miał on bowiem zamiaru spowodować jakiejkolwiek szkody dla oskarżonego L. Ż. (1) , a jaki był powód wtargnięcia oskarżony L. Ż. wiedział.

Za jedyną zaś okolicznością łagodzącą o ocenie Sądu należało uznać to, że oskarżony L. Ż. (1) w przeszłości nie był karany sądownie za przestępstwo.

Łącząc wyżej wymienione okoliczności z dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 kk., Sąd uznał, że wymierzenie oskarżonemu L. Ż. (1) na podstawie art. 157 § 2 kk. w zw. z art. 11 § 3 kk. kary 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki w kwocie 10 ( dziesięć ) złotych jest adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu – przy czym spełni w stosunku do oskarżonego L. Ż. (1) rolę wychowawczą i zapobiegawczą, czyniąc nadto zadość prewencji ogólnej a nadto kwota jednej stawki odpowiada możliwościom majątkowym oskarżonego L. Ż. (1).

Na podstawie art. 46 § 2 kk. , Sąd orzekł od oskarżonego L. Ż. (1) na rzecz pokrzywdzonego H. N. nawiązkę w kwocie 1.000 zł.

Orzeczenie bowiem obowiązku naprawienia szkody w niniejszym postępowaniu byłoby znacznie utrudnione z uwagi na charakter poniesionej „szkody” i wiązałoby się z prowadzeniem dodatkowego postępowania dowodowego w kierunku ustalenia rzeczywistej kwoty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Dlatego też zasadnym było orzeczenie wobec oskarżonego L. Ż. (1) nawiązki , co oczywiście nie zamyka pokrzywdzonemu R. N. dochodzenia odszkodowania na drodze postepowania cywilnego.

Na podstawie art. 627 k.p.k., Sąd zasądził od oskarżonego L. Ż. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 160 złotych, oraz na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 150 złotych. L. Ż. (1) pobiera emeryturę z której ma możliwość uiścić wskazane należności finansowe na rzecz Skarbu Państwa choćby w ratach.