Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W I M I E N I U R Z E C Z P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 25 lutego 2019r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący : SSR Anna Zawiślak

Protokolant : sekretarz sądowy Sylwia Karkoszka

Przy udziale Prokuratora ----

po rozpoznaniu w dniu 18.10.2017r. i 25.02.2019r.

sprawy

D. G. syna A. i E. z domu G., ur. (...) w K.

obwinionego o to, że:

w dniu 28 kwietnia 2017 roku o godzinie 13:00 w K. na ul. (...), kierując samochodem m-ki V. o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności podczas wykonywania manewru wymijania i przyczynił się do kolizji z kierującą pojazdem m-ki P. o nr rej. (...) jadącą z przeciwnego kierunku,

tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

1. obwinionego D. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 86 § 1 k.w. i za ten czyn na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) złotych,

2.zasądza od obwinionego na rzecz Skarb Państwa kwotę 130 (sto trzydzieści) złotych tytułem kosztów sądowych.

SSR Anna Zawiślak

II W 492/17

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2017r. M. J. kierując samochodem osobowym marki P. (...) wbrew znakowi B-2 (zakaz wjazdu) wjechała w ulicę (...) w K. chcąc znaleźć miejsce, w którym mogłaby zawrócić pojazd. Omawiana ulica jest prosta, jednokierunkowa, ma szerokość umożliwiającą swobodne minięcie się dwóch samochodów oraz pobocze oddzielone krawężnikiem (o różnej wysokości). Nie ma natomiast wyodrębnionych pasów ruchów.

Wtedy w ulice tą prawidłowo od przeciwnej strony wjechał obwiniony D. G. kierujący samochodem osobowym marki V. o nr rej (...). Poruszał się środkiem jezdni, nie wykonał żadnego manewru. M. J. widząc to zredukowała prędkość, praktycznie do zera, odbiła maksymalnie w prawą stronę, usiłowała zjechać poza obręb jezdni ale krawężnik był za wysoki. Doszło do czołowego zderzenia pojazdów. W chwili kolizji samochód pokrzywdzonej przejechał ponad połowę drogi jednokierunkowej.

Po przybyciu funkcjonariuszy na miejsce zdarzenia zabezpieczono materiał dowodowy oraz nałożono na M. J. mandat karny kredytowany, oraz punkty karne za niestosowanie się do znaku B-2 oraz przyczynienie się do spowodowania kolizji. W/w mandat przyjęła.

(dowód: notatka urzędowa k. 3, częściowo wyjaśnienia obwinionego – protokół rozprawy z dnia 18.10.2017. 00:03:31-00:13:04, k.32, zeznania świadka A. A. protokół rozprawy z dnia 18.10.2017, 00:13:04, k. 32-33, M. W. (1) protokół rozprawy z dnia 18.10.2017. 00:29:01, M. J. k. 86, szkic miejsca zdarzenia k. 8, protokoły oględzin k. 9,10, dokumentacja fotograficzna k. 15-16)

Obwiniony nie ma nikogo na utrzymaniu, uzyskuje dochody w wysokości 1000 zł netto. Dotychczas nie był karany za przestępstwa . Był karany za wykroczenia drogowe.

(dowód: wyjaśnienia obwinionego – protokół rozprawy z dnia 18.10.2017. 00:00:58-00:13:04, dane o karalności k. 19-20a).

Obwiniony w toku czynności wyjaśniających nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Natomiast w trakcie postępowania sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i podał , iż w dniu zdarzenia jechał ulicą (...) i nagle – gdy chciał ściszyć radio- pojawił się przed nim samochód M. J., doszło do zderzenia. Podkreślił, iż jechał środkiem jezdni, do zdarzenia doszło jak drugi samochód przejechał ponad połowę długości ulicy. Podał, iż jezdnia w miejscu, w którym doszło do kolizji nie jest szeroka na tyle by zmieściły się dwa samochody a na pobocze nie mógł zjechać albowiem inne samochody parkowały na poboczu , w tym sposób, że ich tyły wystawały na jezdnię.

Sąd dał wiarę twierdzeniom obwinionego tylko w takim zakresie jaki pokrywa się z ustaleniami stanu faktycznego opisanego powyżej. W pozostałym zakresie odmówiono twierdzeniom obwinionego waloru wiarygodności. Przeczą temu zeznania świadków M. J., A. A. (2), M. W. (2), dokumentacja zdjęciowa, protokoły oględzin oraz zasady logiki i doświadczenia życiowego.

Protokoły oględzin, szkic miejsca zdarzenia oraz dokumentacja zdjęciowa oraz zeznania świadków A. A. (2), M. W. (2) wskazują, iż szerokość jezdni w miejscu zdarzenia była wystarczająca do minięcia się dwóch pojazdów. Istniało także pobocze. Funkcjonariusze, którzy przybyli na miejsce zdarzenia samochodem typu BUS o gabarytach znacznie większych od samochodu obwinionego wykonywali manewry bez problemu – co sami w swoich zeznaniach potwierdzają. Na dokumentacji zdjęciowej zgromadzonej w sprawie ( k. 15) widać wyraźnie, iż żaden z samochodów parkujących w okolicy miejsca zdarzenia nie wystawał na jezdnię.

Z dokumentacji dołączonej do akt sprawy i spójnych w tym zakresie zeznań wszystkich świadków wynika, iż do zderzenia doszło czołowo. Obwiniony mając więc możliwość dokonania manewru obronnego- nie wykonał żadnego. Gdyby tak było do uszkodzenia pojazdów by nie doszło lub były by one inaczej usytuowane (były by to uszkodzenia boczne). Zauważyć przy tym należy, iż twierdzeniom obwinionego brak konsekwencji- najpierw podaje , iż jak chciał przyciszyć radio to drugi samochód nagle pojawił się przed jego maską i uderzył w jego samochód (a wiec nagle). Potem twierdzi, że widział nadjeżdżający z naprzeciwka pojazd i dlatego całkowicie zatrzymał swój samochód.

Nie tylko M. J. ale także sam obwiniony podał, iż do zderzenia doszło jak samochód p. pokonał ponad połowę długości ulicy. Pokonanie owego odcinka wymaga czasu i daje możliwość innym kierowcom – przy założeniu , że zachowują się w sposób zgodny z przepisami- do wykonania manewrów obronnych czy zjechania na pobocze.

Za wiarygodne uznano zeznania wszystkich słuchanych świadków albowiem wzajemnie się one pokrywają, uzupełniają i znajdują poparcie w protokołach oględzin, notatkach urzędowych, dokumentacji zdjęciowej.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w aktach sprawy dokumentom albowiem nie było podstaw do ich kwestionowania.

Zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy wskazuje, iż obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Nie zachował należytych środków ostrożności i przyczynił się do kolizji drogowej. Wypełnił tym samym znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

W tym miejscu zauważyć należy, iż obwinionemu zarzucono nie spowodowanie kolizji drogowej ( wyłączne sprawstwo) lecz udział w niej i przyczynienie się do niej.

Od samego początku w istocie z postawy obwinionego ( a także oświadczeń złożonych w głosach końcowych) wynika, iż kwestionuje on swoje sprawstwo stając na stanowisku, że skoro M. J. jechała „pod prąd” to tym samym wszystkie konsekwencje zdarzenia powinny wyłącznie ją obciążać. Obwiniony natomiast zostaje zwolniony z jakiejkolwiek odpowiedzialności.

Tymczasem obowiązujące przepisy, w tym przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym nakładają na wszystkich uczestników ruchu określone obowiązki. Do tych obowiązków należy np. zasada szczególnej ostrożności. Obowiązek zachowania ostrożności nakłada ustawodawca w art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym - zgodnie z którym uczestnicy ruchu i inne osoby znajdujące się na drodze obowiązani są do zachowania ostrożności, albo gdy ustawa tego wymaga – szczególnej ostrożności. W tym celu kierujący muszą unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę.

Obwiniony w istniejących w chwili zdarzenia warunkach niewątpliwie nie zachował należytej ostrożności. Jak sam podaje zamiast obserwować przedpole jazdy zajął się ustawianiem radia. Gdyby należycie obserwował przedpole jazdy niewątpliwie zauważyłby pojazd znajdujący się naprzeciwko – skoro musiał on pokonać większy odcinek drogi od wyjechania w ul (...).

Ponadto – zgodnie z art. 23 ustawy Prawo o ruchu drogowym -kierujący pojazdem jest obowiązany: przy wymijaniu zachować bezpieczny odstęp od wymijanego pojazdu lub uczestnika ruchu, a w razie potrzeby zjechać na prawo i zmniejszyć prędkość lub zatrzymać się; przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby zmniejszyć prędkość; omijanie pojazdu sygnalizującego zamiar skręcenia w lewo może odbywać się tylko z jego prawej strony.

Tymczasem nawet z wyjaśnień obwinionego nie wynika, by zjechał on na prawa stronę czy zachował się zgodnie z obowiązującymi przepisami. Jak sam bowiem podaje- to samochód obwinionej nagle pojawił się przed jego maska i w nią uderzył.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował dotychczasową niekaralność za przestępstwa. Wymierzona kara grzywny jest karą leżącą niewątpliwie w granicach możliwości finansowych obwinionego. Ma ona przede wszystkim charakter wychowawczy w stosunku do samego sprawcy. Powinna także kształtować świadomość prawną społeczeństwa.

Na koszty sądowe złożyła się opłata w wysokości 30 zł oraz ryczała 100 zł za przeprowadzenie rozprawy. O zryczałtowanych wydatkach postępowania orzeczono w myśl rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001r. w sprawie zryczałtowanej wysokości wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia ( Dz. U. z 2001r, nr 118, poz. 1269).