Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 15 października 2018 roku, Sąd Rejonowy w Skierniewicach z wniosku M. C. z udziałem Skarbu Państwa – Naczelnika Urzędu Skarbowego w S., N. K. o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego:

1.  zezwolił M. C. na złożenie do depozytu sądowego kwoty pieniężnej w wysokości 56.000,00 zł tytułem zaspokojenia roszczenia wynikającego z ugody zawartej z A. C. w dniu 23 maja 2017 roku w formie aktu notarialnego przed notariuszem w S. B. F. za numerem Rep (...), w przedmiocie polubownego zakończenia sporu dotyczącego podziału majątku wspólnego z tym zastrzeżeniem, że kwota ta ma być wypłacona temu z uczestników postępowania lub jego następcom prawnym, który wykaże swoje prawo prawomocnym orzeczeniem Sądu zapadłym w postępowaniu rozstrzygającym spór co do podmiotu uprawnionego do otrzymania świadczenia stanowiącego przedmiot depozytu sądowego, bądź ugodą zawartą między uczestnikami;

2.  orzekł, że wnioskodawczyni ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie.

Apelację od powyższego postanowienia wywiódł uczestnik Skarb Państwa – Naczelnik Urzędu Skarbowego w S., zaskarżając je w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił nieważność postępowania wobec niedopuszczalności drogi sądowej, tj. naruszenie art. 1 k.p.c. poprzez uznanie, iż rzeczona sprawa jest sprawą cywilną i w konsekwencji wydanie orzeczenia niekorzystnego dla Skarbu Państwa Naczelnika Urzędu Skarbowego w S..

W oparciu o tak sformułowany zarzut, apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i odrzucenie wniosku o zezwolenie na złożenie pieniędzy do depozytu sądowego, a także zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestnika kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawczyni wniosła o oddalenie apelacji uczestnika jako bezzasadnej oraz zasadzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawczyni kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Tytułem wstępu stwierdzić należy, że Sąd odwoławczy w całości podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji, przyjmując je za własne i czyniąc integralną częścią poniższych rozważań. W konsekwencji, Sąd II instancji nie widzi konieczności ich ponownego, szczegółowego przytaczania.

Zawarty w apelacji zarzut nieważności postępowania poprzez naruszenie art. 1 k.p.c. uznać należy za chybiony.

Treść wniosku wszczynającego postępowanie z pewnością nie daje żadnych podstaw do jego odrzucenia. Odnotowania wymaga, że przedmiotem sprawy niniejszej jest kwestia złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu, a zatem wnioskodawczyni żąda zastosowania wobec niej instytucji prawa cywilnego, proceduralnie unormowanej w rozdziale I działu V tytułu II księgi drugiej części pierwszej Kodeksu postępowania cywilnego (art. 692-693 ¹⁰ k.p.c.), powołując się na podstawę materialnoprawną uzasadniającą to żądanie, wywodzoną z art. 467 pkt 3 k.c. Nie ma wątpliwości, że do oceny zasadności takiego żądania przewidziana jest droga sądowa w postępowaniu cywilnym i że sprawę tego rodzaju rozpoznają sądy powszechne. Zupełnie natomiast inną kwestią jest to, czy powoływana podstawa materialnoprawna w rzeczywistości istnieje i czy wniosek może podlegać uwzględnieniu. Wydaje się, że skarżący, powołując pogląd, iż sprawa nie ma charakteru cywilnego, jeśli dochodzone roszczenie wynika ze stosunku administracyjnoprawnego, błędnie utożsamił uprawnienie wnioskodawczyni do domagania się przyjęcia przedmiotu świadczenia do depozytu, mające z całą pewnością charakter cywilnoprawny i będące przedmiotem rozpoznania w sprawie niniejszej, z uprawnieniem, któremu odpowiada w jego ocenie obowiązek przedmiotowego świadczenia i u podłoża którego w istocie leży stosunek prawny potencjalnie mający swoje źródło w normach postępowania egzekucyjnego w administracji. W sprawie niniejszej Sąd I instancji z pewnością nie uchybił art. 1 k.p.c., a zawarte w apelacji żądanie zmierzające do uchylenia zaskarżonego postanowienia i odrzucenia wniosku jest oczywiście bezpodstawne.

Twierdzenie apelującego, iż niniejsza sprawa jest sprawą podatkową, zatem nie może być rozpoznawana w postępowaniu cywilnym, nie może się ostać w kontekście postanowienia Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 11 kwietnia 2014 r., sygn. akt XV Ca 54/14. W przedmiotowej sprawie Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. wniósł o zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego kwoty pieniężnej tytułem nadpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych. Sąd Rejonowy wydając orzeczenie, zezwolił na złożenie do depozytu kwoty pieniężnej stanowiącej nadpłatę podatku, tym samym uznając, iż sprawa ma charakter sprawy cywilnej. Ocena charakteru spraw, w których stronami jest Skarb Państwa – Naczelnik Urzędu Skarbowego i osoba fizyczna nie może być zależna od interesu strony w danej sprawie. Zatem Sąd Rejonowy słusznie przyjął, iż przedmiotowa sprawa ma charakter cywilny.

Podsumowując powyższy wywód stwierdzić należy, iż wywiedziona przez uczestnika apelacja nie zawierała zarzutów, mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, w związku z czym, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

Na podstawie art. 520 k.p.c. Sąd ustalił, iż uczestnicy ponoszą koszty postępowania apelacyjnego zgodnie ze swoim udziałem w sprawie.