Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 276/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia

SA Elżbieta Czaja

Sędziowie:

SA Elżbieta Gawda (spr.)

SA Małgorzata Pasek

Protokolant: sekretarz sądowy Krzysztof Wiater

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2019 r. w Lublinie

sprawy A. W.

z udziałem zainteresowanych A. K. i K. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia społecznego

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 22 stycznia 2019 r. sygn. akt VIII U 1016/16

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. na rzecz A. W. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Elżbieta Gawda Elżbieta Czaja Małgorzata Pasek

III AUa 276/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 stycznia 2019 r. Sąd Okręgowy w Lublinie zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L., stwierdzając brak podstaw do odmowy uchylenia decyzji z dnia 18 sierpnia 2014 r. i ustalając, że A. W. podlega ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu oraz dobrowolnie chorobowemu od dnia(...) do dnia(...) z tytułu zlecenia u płatnika składek (...) s.c. Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz wnioskodawczyni kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach
i rozważaniach prawnych:

Decyzją z dnia 18 sierpnia 2014 roku organ rentowy stwierdził, że A. M. jako osoba wykonująca umowę agencyjną, umowę zlecenia lub umowę
o świadczenie usług i praca była wykonywana w siedzibie lub w miejscu prowadzenia działalności zleceniodawcy u płatnika składek (...) s.c, nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od(...) do
(...).

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał m.in., że umowa zlecenia zawarta
z A. W. (uprzednio M.) była umową nieodpłatną, ponieważ określono wynagrodzenie w formie prowizji od wartości pozyskanych na rzecz spółki zleceń, co w przypadku nie pozyskania żadnych klientów, jak to miało miejsce
w przypadku A. W., czyniło umowę nieodpłatną. Od powyższej decyzji nie złożono odwołania i stała się ona prawomocna.

W dniu 18 sierpnia 2014 roku spółka cywilna (...)
w L. złożyła pismo określone jako „sprostowanie” w którym wskazała, że A. W. w okresie trwania umowy zlecenia od(...) do
(...) wykonywała czynności pomocnicze przy pośrednictwie
w obrocie nieruchomościami. Płatnik przedłożył również kserokopie pierwszych stron umów pośrednictwa zawartych przez A. W. (uprzednio M.).

Organ rentowy uznał, że sprostowanie oraz umowy pośrednictwa nie wnoszą zmian do treści decyzji.

W piśmie z dnia 8 czerwca 2015 roku A. W. wniosła o ustalenie okresu podlegania ubezpieczeniom społecznym w okresie prowadzenia działalności gospodarczej i ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy zlecenia od (...) do(...).

Spółka cywilna (...) w L. zajmuje się pośrednictwem w sprzedaży i zarządzaniem nieruchomościami. W latach 2010-2017 wspólnikami spółki cywilnej były K. D. oraz A. K.. Spółka zatrudniała kilku pracowników na zasadzie umowy o pracę oraz kilku agentów na podstawie umów zlecenia, którzy zajmowali się pośrednictwem.

A. W. (z domu M.) w okresie od 1 września 2011 roku do 1 stycznia 2013 roku oraz od 1 lutego 2014 roku prowadziła działalność gospodarczą, której przedmiotem jest pośrednictwo w obrocie nieruchomości. Ubezpieczona zawarła w dniu (...) umowę zlecenia ze wspólnikami spółki cywilnej (...) w L.. Przedmiotem umowy było pośrednictwo w sprzedaży i najmie nieruchomości.

Na mocy postanowień umowy wnioskodawczyni była zobowiązana do zawarcia transakcji sprzedaży lub wynajmu nieruchomości klientów spółki, w szczególności: pozyskiwania ofert sprzedaży lub wynajmu praw do nieruchomości (mieszkań, domów, działek, lokali i innych), pozyskiwania klientów zainteresowanych zbyciem, nabyciem, najmem, wynajmem nieruchomości (mieszkań, domów, działek, lokali
i innych), pośredniczenia w zawieraniu umów pośrednictwa, obserwacji konkurencji i zmian rynkowych, monitorowania rynku nieruchomości, przygotowywania raportów i analiz, sporządzania opisów i dokumentacji fotograficznej pozyskanych nieruchomości, wprowadzania do systemu nowych ofert, systematycznego aktualizowania bazy danych, dokonywania wstępnej kontroli stanu prawnego nieruchomości, doradztwa klientom w sprawach związanych z nieruchomościami, promowania partnerów biznesowych współpracujących z biurem, stosowania się do standardów spółki oraz dbania o jej dobre imię i wizerunek na rynku, wykonywania działań marketingowych oraz promujących pozyskane nieruchomości, przygotowania, organizacji oraz obsługi administracyjnej transakcji, kompletowania dokumentacji, kontroli stanu prawnego, świadczenia usług pomocniczych do usług pośrednictwa finansowego na rzecz podmiotów wykonujących działalność z zakresu pośrednictwa finansowego.

Stosownie do postanowień umowy wnioskodawczyni jako zleceniobiorca miała ponosić wszelkie koszty swoich działań wykonywanych w ramach niniejszej umowy, które nie zostały uwzględnione w jej treści. Miała obowiązek zapoznawania się na bieżąco z obowiązującą aktualnie ofertą zleceniodawcy, a także uczestniczyć
w zebraniach organizacyjnych oraz szkoleniach organizowanych przez zleceniodawcę. Nie miała prawa przyjmowania żadnych płatności od klientów w związku
z zawieranymi przez zleceniodawcę umowami, jak również dokonywania wpłat
w imieniu lub zamiast klienta. Wnioskodawczyni miała wykonywać czynności wynikające z umowy we własnej siedzibie lub w siedzibie zleceniodawcy. Zleceniodawca zobowiązał się zapewnić zleceniobiorcy w swojej siedzibie dostęp do posiadanych urządzeń biurowych oraz do sieci teleinformatycznej, nadto dostęp do programu informatycznego zleceniodawcy zawierającego m.in. bazę danych klientów zleceniodawcy, jak również dostęp do strony.

Zgodnie z postanowieniami umowy, wnioskodawczyni przysługiwało prowizyjne wynagrodzenie miesięczne. Prowizja została ustalona w wysokości:

- 40 % brutto od przychodu netto zleceniodawcy z tytułu wykonania umowy zawartej z klientem i jeżeli wykonanie tej umowy było dokonane samodzielnie przez zleceniobiorcę,

- 45% brutto od przychodu netto zapłaconego zleceniodawcy z tytułu wykonania umowy zawartej z klientem w przypadku gdy przychód netto zleceniodawcy przekroczy kwotę 25 000 złotych, w przypadku zawarcia co najmniej 3 transakcji w danym miesiącu i jeżeli wykonanie tych umów było dokonane samodzielnie przez zleceniobiorcę (umowa k. 10-12 akt ZUS).

W czasie obowiązywania umowy zlecenia wnioskodawczyni odpłatnie realizowała obowiązki z niej wynikające. Pozyskiwała klientów, wprowadzała do systemu zdjęcia nieruchomości. Zawarła cztery umowy pośrednictwa, trzy z nich zakończyły się sprzedażą nieruchomości. Po zawarciu aktu notarialnego klient otrzymywał fakturę, po jej opłaceniu wspólnik spółki wypłacał należne wnioskodawczyni wynagrodzenie. Było one płatne gotówką, „do ręki”. Zdarzało się, że prowizje były wpłacane z opóźnieniem, gdyż klienci opłacali należności
z przekroczeniem terminów płatności, niekiedy po kilkukrotnych wezwaniach. Obowiązki wynikające z umowy zlecenia wnioskodawczyni wykonywała do dnia
(...).

Wnioskodawczyni występowała jako pośrednik m. in. w umowie zawartej ze S. W. w dniu 8 sierpnia 2013 roku, G. P.
w dniu 6 sierpnia 2013 roku, (...) s.c. w L. w dniu 17 października 2013 roku.

Z informacji uzyskanej z Pierwszego Urzędu Skarbowego w L. z dnia
8 sierpnia 2014 roku wynikało, że płatnik złożył za A. W. informację o dochodach (...)za 2013 rok, w której wykazał przychód z działalności wykonywanej osobiście przez wnioskodawczynię w kwocie 600,00 złotych. Wyjaśnił, że kwotę przychodu A. W. uzyskała z tytułu zawartej umowy o dzieło.

Płatnik składek wykazał początkowo za wnioskodawczynię w dokumentach rozliczeniowych zerowe podstawy składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Na skutek interwencji odwołującej, wspólnicy spółki wykonali korektę do Urzędu Skarbowego i korektę deklaracji do ZUS za okres od lipca 2013 roku do września 2013 roku. Płatnik skorygował informację o dochodach (...) za rok 2013, wykazując przychód z działalności wykonywanej osobiście (w tymi zlecenia
i o dzieło) w kwocie 11.588,19 złotych.

Od dnia 1 lutego 2014 roku obsługę podatkową i kadrową płatnika składek prowadzi Kancelaria (...). Na wniosek wspólników spółki cywilnej w październiku 2014 roku biuro podatkowe złożyło do Urzędu Skarbowego korektę na druku (...) i (...) za 2013 rok. Do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wysłano korektę deklaracji (...) za 3 miesiące od czerwca do września 2013 roku. Pracownik biura uzyskał wyjaśnienie od wspólników spółki cywilnej, że
w dokumentach tych nie zostały ujęte dwie umowy zawarte przez wnioskodawczynię, od których przysługiwało wynagrodzenie prowizyjne.

Po otrzymaniu dwóch umów, które wnioskodawczyni podpisała z klientami
i pisemnej informacji od wspólników spółki co do kwoty wypłaconej wnioskodawczyni tytułem wynagrodzenia, spółka miała wystawić rachunki. Pracownik biura rachunkowego prosił T. R., pracownika spółki cywilnej o uzupełnienie dokumentów poprzez sporządzenie rachunków do umów zleceń, podpisanych przez wnioskodawczynię. T. R. nie wysłał tych dokumentów do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Biuro rachunkowe otrzymało od wspólników spółki cywilnej zestawienia wynagrodzenia netto za każdy miesiąc- za czerwiec 2013 roku 4558,56 złotych, za lipiec 3 363,12 złotych, za sierpień -793,80 złotych, za wrzesień 2242,71 złotych. Oprócz tego wnioskodawczyni była uprawniona do prowizji w kwotach 9 400 złotych oraz 6 400 złotych z tytułu zawartych umów.

W okresie od 14 lipca 2011 roku do 31 stycznia 2014 roku księgowość spółki prowadziła Kancelaria (...) s.c. M. P., K. P.. Obsługa polegała na przygotowaniu dokumentów związanych z zatrudnieniem na podstawie informacji przekazanych przez wspólników. Biuro przygotowywało PIT-y roczne dla pracowników zleceniobiorców. Informacje zawarte w dokumentach (...) były umieszczane na podstawie list płac. Na podstawie informacji przekazywanych od zainteresowanych, po zakończeniu miesiąca, przygotowano listy płac.

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ubezpieczeniowych oraz w aktach sprawy, których prawdziwość nie była przez żadną ze stron kwestionowana.

Sąd Okręgowy obdarzył w całości wiarą zeznania świadków K. M. oraz U. S.. Korelowały one z treścią zeznań wnioskodawczyni oraz wspólnika spółki K. D..

Za wiarygodne Sąd Okręgowy uznał zeznania K. D., która
w latach 2010-2017 była wspólnikiem spółki cywilnej (...) w L.. Zainteresowana przekonująco zeznała, że wnioskodawczyni wykonywała czynności na rzecz spółki na podstawie umowy zlecenia od(...) do początku 2014 roku.

W oparciu o poczynione ustalenia Sąd Okręgowy uwzględnił odwołanie, przywołując przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. 2017, poz. 1778 ze zm.). Stosownie do treści art. 83a ust. 1 tej ustawy prawo lub zobowiązanie stwierdzone decyzją ostateczną Zakładu ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Z kolei z treści art. 83a ust. 2 ustawy systemowej wynika, że decyzje ostateczne Zakładu, od których nie zostało wniesione odwołanie do właściwego sądu, mogą być z urzędu przez Zakład uchylone, zmienione lub unieważnione, na zasadach określonych w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego. Przepis art. 83a ust. 2 ustawy systemowej odnosi się tylko do decyzji ostatecznych Zakładu, od których nie zostało wniesione odwołanie, to jest tych, które nie zostały poddane merytorycznej ocenie sądu. Powyższe decyzje mogą być z urzędu przez Zakład uchylone, zmienione lub unieważnione, na zasadach określonych w przepisach kodeksu postępowania administracyjnego.

W ocenie Sądu Okręgowego odwołująca dostarczyła dowody, które podważały prawidłowość decyzji z dnia 18 sierpnia 2014 roku nr (...) stwierdzającej, że nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym i dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od(...)do (...) z tytułu umowy zlecenia u płatnika (...) S.C.

Zgodnie z treścią art. 6 ust 1 pkt 4 cyt. ustawy obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia. Z kolei stosownie do treści art. 12 ust. 1 w związku z art. 13 ust. 2 cyt. ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Zleceniobiorcy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia oznaczonego w umowie, jako dzień rozpoczęcia jej wykonywania do dnia rozwiązania lub wygaśnięcia tej umowy. Każda osoba objęta obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi zgodnie z treścią art. 36 ust. 1 podlega zgłoszeniu do ubezpieczeń społecznych. Obowiązek zgłoszenia osób określonych w art. 6 ust. 1 pkt 4 należy do płatnika składek.

Ustawa systemowa nie zawiera własnej definicji pojęcia „umowy zlecenia”
i jego znaczenie odczytywać należy zgodnie z treścią art. 734 i art. 750 k.c. Na mocy art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Natomiast w oparciu o art. 750 k.c. przepisy o zleceniu stosuje się do świadczenia usług, a więc czynności o charakterze faktycznym, które nie muszą prowadzić do osiągnięcia indywidualnie oznaczonego rezultatu. Umowa zlecenia oraz umowa o świadczenie usług są umowami starannego działania, w których nie wynik, lecz starania w celu osiągnięcia tego wyniku są elementem wyróżniającym dla umowy zlecenia, czyli elementem przedmiotowo istotnym.

Decyzją z dnia 18 sierpnia 2014 roku pozwany stwierdził, że A. W. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od(...) do (...). Wydanie decyzji poprzedziło ustalenie, że umowa zlecenia była umową nieodpłatna, z uwagi na niepozyskanie dla spółki żadnych klientów przez odwołującą.

W ocenie Sądu Okregowego przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że A. W. podlegała ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od(...) z tytułu umowy zlecenia u płatnika (...) S.C. Wnioskodawczyni wykonywała odpłatnie pracę na rzecz spółki do dnia (...), pozyskiwała dla niej klientów, doprowadziła do sfinalizowania transakcji, za przeprowadzenie których otrzymała wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia w kwotach wskazanych w wystawionych rachunkach.

Z tych względów i na mocy art. 477 14 § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy w Lublinie zmienił zaskarżoną decyzję.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł w odniesieniu do wskazanych przez pełnomocnika odwołującej wartości przedmiotu sporu i na podstawie art. 99 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015, poz. 1804). W myśl zasady prawnej sformułowanej przez Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów tego Sądu z dnia 20 lipca 2016 roku, III UZP 2/16, w sprawie o ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku ubezpieczenia społecznego lub jego zakresu (o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego; o podleganie ubezpieczeniom społecznym) do niezbędnych kosztów procesu zalicza się wynagrodzenie reprezentującego stronę radcy prawnego, biorąc za podstawę zasądzenia opłaty za jego czynności z tytułu zastępstwa prawnego stawki minimalne określone w § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. 2013, poz. 490 ze zm.).

W niniejszej sprawie (o ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia społecznego) odwołanie od decyzji zostało złożone w dniu 5 sierpnia 2016 roku, czyli w czasie obowiązywania rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. 2015, poz. 1804).

W piśmie procesowym z dnia 1 marca 2018 roku pełnomocnik wnioskodawczyni wskazał wartość przedmiotu sporu na kwotę 7 290 złotych. Pełnomocnik organu rentowego nie kwestionował tak wskazanej wartości przedmiotu sporu.

Skoro przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego A. W., w myśl przywołanej uchwały Sądu Najwyższego wysokość wynagrodzenia pełnomocnika wnioskodawczyni w osobie radcy prawnego należało ustalić od wartości przedmiotu sporu czyli kwoty 7 290 złotych. Przy tej wartości sporu wynagrodzenie pełnomocnika należało ustalić na kwotę 2 400 złotych. Zaznaczyć przy tym należy, że Sąd Najwyższy nadał uchwale z dnia 20 lipca 2016 roku moc zasady prawnej oraz ustalił, że przedstawiona wykładnia wiąże od dnia jej podjęcia. Uchwała utraciła moc prawną wraz z dniem wejścia w życie od dnia 13 października 2017 roku regulacji zmieniających rozporządzenia w sprawie opłat za czynności profesjonalnych pełnomocników, tj. radców prawnych oraz adwokatów, które to jednoznacznie przesądziły, że w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego oraz w sprawach dotyczących podlegania ubezpieczeniom społecznym stawki minimalne wynoszą 180 złotych (§ 9 ust. 2).

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany organ rentowy zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1)  naruszenie art. 83a ust. 1 i 2 cyt. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez niewłaściwe zastosowanie i stwierdzenie, że odwołująca dostarczyła dowody p-odważające prawidłowość decyzji z dnia 18 sierpnia 2014 r.;

2)  naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy przez ustalenie, że A. W. podlega ubezpieczeniom społecznym w sytuacji gdy materiał dowodowy nie dawał podstaw do takiego ustalenia;

3)  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę i brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego przez niewyjaśnienie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, w szczególności przez uznanie, ze wnioskodawczyni faktycznie otrzymała wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podnosił, że w sprawie brak dowodów na wypłatę wnioskodawczyni wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia oraz, że doszło do zawarcia transakcji, z tytułu których miała być wypłacona prowizja. Nie zostały przedstawione żadne oryginały dokumentów, potwierdzających wykonanie umowy zlecenia. W ocenie pozwanego materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik wnioskodawczyni wnosił o jej oddalenie.

Opierając się na ustaleniach faktycznych jak i rozważaniach prawnych poczynionych przez Sąd I instancji Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Apelacyjny akceptuje w całości ustalenia faktyczne jak i wywody prawne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r. II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

Nietrafny jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Dokonana przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wówczas, gdy brak jest logiki
w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu nie znajduje oparcia w zasadach doświadczenia życiowego. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje. Sąd obdarzył wiarą zeznania wnioskodawczyni, zainteresowanej i przesłuchanych w sprawie świadków gdyż są spójne i korespondują ze sobą. Organ rentowy nie przedstawił żadnej argumentacji, która ocenę tę mogłaby podważyć.

W toku postępowania przed Sądem Okręgowym organ rentowy nie kwestionował złożonych przez wnioskodawczynię dokumentów w postaci kserokopii umów pośrednictwa czy też informacji o dochodach. Nie zgłaszał też żadnych wniosków dowodowych, które pozwoliłyby na dokonanie odmiennych ustaleń.

Stosownie do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Bierność strony w toku postępowania przed sądem I instancji oznacza, że jej zarzuty w postępowaniu apelacyjnym co do braku dowodów, które sąd winien był przeprowadzić nie mogą być skuteczne.

Dodać jednocześnie należy, że dowody z dokumentów złożone przez wnioskodawczynię w toku postępowania przed organem rentowym, zostały potwierdzone dowodami osobowymi. Świadek U. S. wskazała precyzyjnie kwoty wynagrodzeń wypłaconych wnioskodawczyni wynagrodzeń, zeznając, że przysługiwała jej nadto prowizja. Tym samym materiał dowodowy zebrany przez sąd I instancji pozwolił na ustalenie, że skarżąca wykonała obowiązki wynikające z umowy zlecenia i otrzymała z tego tytułu należne wynagrodzenie.

Sąd Okręgowy nie dopuścił się naruszenia prawa materialnego, wskazanego
w apelacji.

Wnioskodawczyni dążyła do wzruszenia prawomocnej decyzji organu rentowego z dnia 18 sierpnia 2014 r., stwierdzającej, że nie podlega ona obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu oraz dobrowolnie chorobowemu za okres od(...) do (...), zatem Sąd Okręgowy prawidłowo zastosował art. 83a ust. 1 cyt. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z jego treścią prawo lub zobowiązanie stwierdzone decyzją ostateczną Zakładu ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie.

Wnioskodawczyni przedstawiła dowody pozwalające na ponowne ustalenie obowiązku ubezpieczenia społecznego. Wykazała, że w spornym okresie wykonała umowę zlecenia i otrzymała z tego tytułu wynagrodzenie, co pozwoliło na weryfikację uprzednio wydanej decyzji. Konsekwentnie domagała się od zleceniodawcy sprostowania dokumentacji składanej do organu rentowego i organu podatkowego, wywodząc że wykonywała umowę zlecenia za wynagrodzeniem. Dodać należy, że informację o wyłączeniu jej z ubezpieczeń powzięła po rozpoczęciu prowadzenia własnej działalności gospodarczej w 2014 roku, gdyż decyzja z dnia
18 sierpnia 2014 r. faktycznie nie została jej doręczona (k. 19 a.r.).

Zawarcie i wykonywanie umowy zlecenia oznacza, że powstał tytuł ubezpieczenia, o jakim stanowi art. 6 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy a zatem zasadnie Sąd Okręgowy ustalił podleganie wnioskodawczyni ubezpieczeniom społecznym
w spornym okresie.

Apelacja pozwanego w istocie polemizuje z prawidłowymi ustaleniami
i wywodami sądu I instancji, toteż jako bezzasadna podlega oddaleniu w trybie art. 385 k.p.c.

Wnioskodawczyni jest stroną wygrywającą sprawę, zatem pozwany na mocy art. 98 § 1 k.p.c. winien zwrócić jej poniesione koszty postępowania apelacyjnego tj. koszty zastępstwa procesowego w kwocie 240 zł. Zasądzając koszty zastępstwa procesowego Sąd Apelacyjny miał na uwadze treść § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804).

Elżbieta Gawda Elżbieta Czaja Małgorzata Pasek