Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I Ca 333/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2019 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) (...) S.A w L.

przeciwko M. M.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 23 maja 2019 r. sygn. akt I C 305/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej M. M. na rzecz powoda (...) (...) S.A w L. 1800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 333/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Wieluniu zasądził od pozwanej M. M. na rzecz powoda (...) (...) S.A w L. 16651,09 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 marca 2019 roku do dnia zapłaty
i 3917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodziła się pozwana wnosząc apelację, która zaskarżyła przedmiotowe rozstrzygnięcie w całości, zarzucając:

- naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy,
a to art. 233 § 1 k.p.c. polegające na braku wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i wybiórczej jego ocenie oraz nie uwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść pozwanej,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,
a to art. 720 § 1 k.c. poprzez uznanie przez Sąd I instancji, że pierwotnego wierzyciela
i pozwaną łączyła skutecznie zawarta umowa pożyczki,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,
a to art. 511 k.c. poprzez potraktowanie przez Sąd I instancji niekompletnych dokumentów dostarczonych przez powoda jako dowodu na przejście wierzytelności.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości na wyrok oddalający powództwo lub uchylenie zaskarżonego wyroku
w całości i przekazanie do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji oraz o zasądzenie
od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów opłaty za pełnomocnictwo
i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji w całości
i zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie

Mając na uwadze, iż sprawa toczyła się w postępowaniu uproszczonym, dlatego uzasadnienie Sądu Odwoławczego ma formę wynikającą z treści art. 505 13 § 2 k.p.c.

Wskazać również należy, że w postępowaniu uproszczonym (art. 505 1 - 505 14 k.p.c.) apelacja została ukształtowana w sposób istotnie odbiegający od ujęcia zawartego
w przepisach ogólnych o apelacji. W postępowaniu uproszczonym znacznie zacieśnione zostały także kompetencje Sądu drugiej instancji w zakresie prowadzenia postępowania dowodowego. W zasadzie - z wyjątkiem przypadków oparcia apelacji na późniejszym wykryciu okoliczności faktycznych lub środkach dowodowych, z których strona nie mogła skorzystać przed sądem pierwszej instancji - ograniczają się one do prowadzenia dowodów
z dokumentu (art. 505 11 k.p.c.) (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 2015r., III Cz 15/15, Lex nr 1682212).

W postępowaniu uproszczonym z uwagi na ograniczenia kognicji Sądu Odwoławczego oraz katalog zarzutów apelacyjnych, niedopuszczalne są zarzuty, które dotyczą ustalenia faktów lub oceny dowodów (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 20 stycznia 2010r., II PK 178/09 LEX nr 577829, Komentarz do art. 505 (9) k.p.c. pod red. Marszałkowska-Krześ 2015 wyd. 13, publik. Legalis, Komentarz KPC, t. II p od red. Piasecki 2014 wyd. 6, J. Jaśkiewicz, Apelacja w postępowaniu uproszczonym, PS 2003, Nr 10, s. 73; zob. także M. Michalska - Marciniak, Zasada instancyjności w postępowaniu cywilnym, Warszawa 2013, s. 332, M. Manowska, Postępowania odrębne, s. 323).

Wyjątek od powyższego stanowi jedynie sytuacja, gdy wraz z takim zarzutem następuje powołanie się na nowe fakty i dowody, których strona nie mogła powołać
w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Jak stanowi art. 505 11 § 2 k.p.c. sąd odwoławczy przeprowadza postępowanie dowodowe jedynie, gdy apelację oparto
na późniejszym wykryciu nowych faktów lub dowodów, z których strona nie mogła skorzystać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Oznacza to, że sąd odwoławczy
w postępowaniu uproszczonym jest jedynie sądem prawa, o ile nie zachodzi przypadek
z art. 505 11 § 2 k.p.c.

Z powyższych względów, zarzuty pozwanej, w których polemizuje z oceną dowodów oraz ustaleniami faktycznymi sądu pierwszej instancji (art. 233 k.p.c.) nie mogą się ostać, zwłaszcza, że nie przedstawiono żadnych okoliczności i dowodów, których istnienie wykryto dopiero po wydaniu zaskarżonego orzeczenia. Ponadto strona skarżąca w złożonym środku zaskarżenia na takie okoliczności nie wskazuje.

Wbrew zarzutom skarżącej, brak jest zatem podstaw dla uznania, aby Sąd pierwszej instancji naruszył wskazany przepis, gdyż powód przedstawił należycie wszelkie dowody potwierdzające wysokość dochodzonej kwoty oraz świadczące o ważności umowy i jej warunków, oraz dowody przejścia uprawnień z tej umowy na powoda, co prowadzi
do wniosku, że załączone przez powoda dowody w sposób należyty potwierdzają zasadność roszczenia. Wskazać dodatkowo należy, iż w przedmiotowej umowie pożyczki zostały wyszczególnione: dane stron umowy, ich adresy, numer pożyczki, kwota pożyczki, termin spłaty pożyczki, wszelkie koszty dodatkowe, całkowity koszt pożyczki oraz RRSO. Powód przedstawił umowę pożyczki własnoręcznie podpisaną przez pozwaną. Przedstawił
też dowody na okoliczność zaczęcia spłacania przez pozwaną pożyczki zgodnie z danymi zawartymi w dołączonej do pozwu tabeli. Powód przedstawił także umowę cesji, wyciąg
z rejestru funduszy, dane z rejestru powoda, oświadczenie o zapłacie ceny, , oświadczenie
o dokonaniu cesji oraz doręczone pozwanej zawiadomienie o cesji i wezwanie do zapłaty. Dlatego też uznać trzeba Sąd Rejonowy, iż w oparciu o ustalony stan faktyczny doszedł
do prawidłowych ustaleń i wniosków, które to tut. Sąd Odwoławczy w całości podziela
i przyjmuje za własne.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego art. 720 k.c. wskazać trzeba, że podstawę prawną dochodzonych przez powoda roszczenia należy upatrywać w przepisach kodeksu cywilnego regulujących umowę pożyczki (art. 720 k.c.), w ustawie o kredycie konsumenckim oraz w postanowieniach umowy pożyczki, która wprost odnosi się
do przepisów kodeksu cywilnego i ustawy o kredycie konsumenckim. Analiza dowodów
z dokumentów przedstawionych przez powoda, zwłaszcza umowy pożyczki wskazywała, wbrew twierdzeniom strony skarżącej, że pozwana w trakcie dokonywania spornej czynności prawnej miała świadomość tego, że zawiera umowę pożyczki jako pożyczkobiorca
- ponadto na umowie widnieje jej wyraźny podpis - i wiedziała jakie są konsekwencje takiego jej działania, co spełnia dyspozycję art. 720 k.c. Także, zarzut naruszenia
ww. przepisu w sprawie nie jest uzasadniony.

Nie ma również racji apelująca, że Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia art. 511 k.c.

Przypomnieć należy, że w myśl tego przepisu, jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Aby zatem wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób oznaczona, zindywidualizowana – poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Oznaczenie wierzytelności następuje przez wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Przyjmuje się, że gdy wierzytelności nie są dokładnie oznaczone, wystarczy aby były one oznaczalne, to jest
by można było je określić za pomocą analizy treści stosunków obligacyjnych, z których wynikają.

Należy też podnieść, że art. 511 k.c. ustanawia formę pisemną w przypadku przelewu wierzytelności pismem stwierdzonych dla celów dowodowych. Trzeba go zatem wykładać
w powiązaniu z art. 74 k.c., który określa skutki niezachowania tej formy, ale również
w § 3 wskazuje, że przepisu tego nie stosuje się do czynności prawnych pomiędzy przedsiębiorcami. Nie ulega wątpliwości, że zarówno bank jak i powód są przedsiębiorcami
w rozumieniu kodeksu cywilnego (art. 43 1 ) i dlatego wymóg zachowania formy pisemnej
do każdego aspektu czynności prawnej, w tym omawianej umowy przelewu, ich nie dotyczy. Uregulowanie art. 511 k.c. jest w tym kontekście wyrazem dążenia przez ustawodawcę
do harmonijnego określenia stosunków między cedentem, cesjonariuszem i dłużnikiem przelanej wierzytelności, poprzez pisemne określenie ich prawnych relacji (podobnie
J. Mojak (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. II, 2011, s. 179; zob. również H. Ciepła (w:)
J. Gudowski, Komentarz, t. III, cz. 1, 2013, uwagi do art. 511 k.c.; W. Czachórski, Zobowiązania, 2007, s. 395).

W niniejszej sprawie fakt, że czynność prawna w postaci umowy przelewu skonkretyzowanej wierzytelności miała miejsce, został wystarczająco wykazane – wbrew skarżącej – wszystkimi dokumentami, które przedstawiła w niniejszym postępowaniu strona powodowa. Jest to, poza samą umową cesji, dokumentacja dotycząca pożyczki, którą powód niewątpliwie musiał uzyskać od cedenta, a także inne dokumenty, gdzie konsekwentnie wskazuje się dane dłużniczki, kwotę wierzytelności i numer umowy. Nie ulega przy tym wątpliwości, że wejście w ich posiadanie przez powoda nastąpiło w wykonaniu przez cedenta umowy cesji.

W konsekwencji, w ocenie Sądu Odwoławczego niezrozumiałe jest stanowisko skarżącej, która forsuje tezę, że nigdy nie była dłużnikiem poprzednika prawnego powoda,
jak również, że nie otrzymała z tytułu zwartej umowy jakichkolwiek środków.

Z tych wszystkich względów nie sposób przyjąć, aby Sąd Rejonowy rozpoznając przedmiotową sprawę naruszył jakikolwiek wskazany w apelacji przepis i dlatego zdaniem Sądu Okręgowego, zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu, a apelacja pozwanej
jako całkowicie bezzasadna podlega oddaleniu w oparciu o art. 385 k.p.c., o czym orzeczono jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 2 sentencji, na podstawie art. 98 § 1 - 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który pozwana przegrała w instancji odwoławczej
w całości.

Sąd zasądził więc od pozwanej na rzecz powoda 1800 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postepowaniu apelacyjnym, ustalone w oparciu o § 2 pkt 5
w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018r., poz. 265).

Z