Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ka 385/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2019 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:

Sędzia SO Grażyna Orzechowska

Protokolant:

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2019 r.

sprawy A. G. (1)

oskarżonego z art. 107 § 1 kks

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie

z dnia 28 lutego 2019 r. sygn. akt II K 106/18

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 3.020 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 385/19

UZASADNIENIE

A. G. (1) został oskarżony o to, że:

1. od bliżej nieokreślonego czasu do dnia 6 maja 2017 r. w lokalu P. P. pod adresem ul. (...), (...)-(...) W., urządzał i prowadził, bez koncesji i poza kasynem gry, gry o wygrane rzeczowe i pieniężne przy wykorzystaniu sześciu automatów do gier: (...), (...), B. (...) nr(...), H. (...) nr (...) S. (...)nr (...), M. (...) nr (...), działających w celach komercyjnych, na których prowadzone gry miały charakter losowy oraz zawierały element losowości, udostępnionych do publicznego korzystania, wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 poz. 471 z późn. zm.),

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks

2. od bliżej nieokreślonego czasu do dnia 23 czerwca 2017 r. w lokalu P. pod adresem ul. (...),(...)-(...) W., urządzał i prowadził, bez koncesji i poza kasynem gry, gry o wygrane rzeczowe przy wykorzystaniu pięciu automatów do gier: B. (...) nr(...), S. nr(...), A. nr (...), (...) nr (...), H. (...) nr (...), działających w celach komercyjnych, na których prowadzone gry miały charakter losowy oraz zawierały element losowości, udostępnionych do publicznego korzystania, wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 poz. 471 z późno zm.),

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks

3. od bliżej nieokreślonego czasu do dnia 16 września 2017 r. w lokalu pod adresem ul. (...), (...)-(...) S., urządzał i prowadził, bez koncesji i poza kasynem gry, gry o wygrane rzeczowe i pieniężne przy wykorzystaniu czterech automatów do gier: H. (...) nr (...), B. (...) nr(...), H. (...) nr (...), (...) nr (...) działających w celach komercyjnych, na których prowadzone gry miały charakter losowy oraz zawierały element Iosowości, udostępnionych do publicznego korzystania, wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 poz. 471 z późno zm.),

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks

4. od bliżej nieokreślonego czasu do dnia 16 października 2017 r. w lokalu pod adresem ul. (...), (...)-(...) S., urządzał i prowadził, bez koncesji i poza kasynem gry, gry o wygrane rzeczowe i pieniężne przy wykorzystaniu czterech automatów do gier: B. (...) nr (...), H. (...) nr(...), H. (...) nr (...), M. (...) nr (...) działających w celach komercyjnych, na których prowadzone gry miały charakter losowy oraz zawierały element losowości, udostępnionych do publicznego korzystania, wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 poz. 471 z późno zm.),

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks

Sąd Rejonowy w Węgrowie wyrokiem z dnia 28 lutego 2019 r., sygn. II K 106/18:

I. oskarżonego A. G. (1) w ramach zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego, że w okresie od dnia 31 marca 2017 r. do dnia 6 maja 2017 r. w lokalu P. P. pod adresem ul. (...), (...)-(...) W., urządzał i prowadził, bez koncesji i poza kasynem gry, gry o wygrane rzeczowe i pieniężne przy wykorzystaniu sześciu automatów do gier: (...) nr (...), H. (...) nr (...), B. (...) nr (...), H. (...) nr (...), (...), M. (...) nr (...), działających w celach komercyjnych, na których prowadzone gry miały charakter losowy oraz zawierały element losowości, udostępnionych do publicznego korzystania, wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 poz. 471 z późno zm.), tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 107 § 1 kks i za czyn ten na podstawie art. 107 § 1 kks skazał go na karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

II. oskarżonego A. G. (1) w ramach zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia czynu uznaje za winnego tego, że w okresie od dnia 31.03.2017 r. do dnia 23 czerwca 2017 r. w lokalu P. P. pod adresem ul. (...), (...)-(...) W., urządzał i prowadził, bez koncesji i poza kasynem gry, gry o wygrane rzeczowe przy wykorzystaniu pięciu automatów do gier: B. (...) nr (...), (...)nr (...), A. nr (...), (...) nr (...), H. (...) nr (...), działających w celach komercyjnych, na których prowadzone gry miały charakter losowy oraz zawierały element losowości, udostępnionych do publicznego korzystania, wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 poz. 471 z późno zm.), tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 107 § 1 kks i za czyn ten na podstawie art. 107 § 1 kks skazał go na karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

III. oskarżonego A. G. (1) w ramach zarzucanego mu w pkt III aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego, że w okresie od dnia 18.04.2017 r. do dnia 16 września 2017 r. w lokalu pod adresem ul. (...), (...)-(...) S., urządzał i prowadził, bez koncesji i poza kasynem gry, gry o wygrane rzeczowe i pieniężne przy wykorzystaniu czterech automatów do gier: H. (...) nr (...), B. (...) nr (...), H. (...) nr (...) (...) nr (...), działających w celach komercyjnych, na których prowadzone gry miały charakter losowy oraz zawierały element losowości, udostępnionych do publicznego korzystania, wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 poz. 471 z późno zm.), tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 107 § 1 kks i za czyn ten na podstawie art. 107 § 1 kks skazał go na karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

IV. oskarżonego A. G. (1) w ramach zarzucanego mu w pkt IV aktu oskarżenia czynu uznaje za winnego tego, że w okresie od dnia 27.06.2017 r. do dnia 16 października 2017 r. w lokalu pod adresem ul. (...), (...)-(...) S., urządzał i prowadził, bez koncesji i poza kasynem gry, gry o wygrane rzeczowe i pieniężne przy wykorzystaniu czterech automatów do gier: B. (...) nr(...), H. (...) nr (...), H. (...) nr (...), M. (...) nr (...), działających w celach komercyjnych, na których prowadzone gry miały charakter losowy oraz zawierały element losowości, udostępnionych do publicznego korzystania, wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 poz. 471 z późno zm.), tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 107 § 1 kks i za czyn ten na podstawie art. 107 § 1 kks skazał go na karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

V. na podstawie art. 39 § 1 kks orzeczone wobec oskarżonego A. G. (1) w pkt I, II, III i IV jednostkowe kary grzywny połączył i wymierzył wobec oskarżonego karę łączną grzywny w wysokości 300 (trzysta) stawek dziennych, ustając wysokość stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

VI. na podstawie art. 30 § 5 kks w zw. z art. 31 §5 kks orzekł przepadek:

- automatu do gier (...) nr (...) - przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...),

- automatu do gier H. (...) nr (...) - przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...),

- automatu do gier B. (...) nr (...) - przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...);

- automatu do gier H. (...) nr (...) - przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF / AL nr (...),

- automatu do gier S. nr (...) - przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF / AL nr (...);

- automatu do gier M. (...) nr (...) - przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...);

- automatu do gier B. (...) nr (...) przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...);

- automatu do gier SILVER S. nr 145 przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...);

- automatu do gier A. nr (...) przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...);

- automatu do gier (...) nr (...) przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...);

- automatu do gier H. (...) nr (...)przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...);

- automatu do gier H. (...) nr (...) - przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...),

- automatu do gier B. (...) nr (...) przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...),

- automatu do gier H. (...) nr (...)- przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...),

- automatu do gier (...) nr (...) przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...),

- automatu do gier B. (...) nr (...) przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...),

- automatu do gier H. (...) nr(...) przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...),

- automatu do gier H. (...) nr (...) przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL nr (...),

- automatu do gier M. (...) nr (...)przechowywanego w magazynie depozytowym Mazowieckiego Urzędu Celno - Skarbowego w W. za pokwitowaniem PL/MF / AL nr (...) - zarządzając ich zniszczenie;

VII. na podstawie art. 30 §5 kks orzekł przepadek:

- środków pieniężnych w kwocie 2 760,00 zł - przechowywanych na rachunku bankowym Izby Administracji Skarbowej w W. za dowodem wpłaty (...)- (...);

- środków pieniężnych w kwocie 3 215,00 zł - przechowywanych na rachunku bankowym Izby Administracji Skarbowej w W. za dowodem wpłaty (...)- (...);

- środków pieniężnych w kwocie 2 114,00 zł - przechowywanych na rachunku bankowym Izby Administracji Skarbowej w W. za dowodem wpłaty (...)

- środków pieniężnych w kwocie 3 260,00 zł - przechowywanych na rachunku bankowym Izby Administracji Skarbowej w W. za dowodem wpłaty (...)- (...) ,

- środków pieniężnych w kwocie 145,00 zł - przechowywanych na rachunku bankowym Izby Administracji Skarbowej w W. za dowodem wpłaty (...)- (...) ,

- środków pieniężnych w kwocie 3 000,00 zł - przechowywanych na rachunku bankowym Izby Administracji Skarbowej w W. za dowodem wpłaty (...)

- środków pieniężnych w kwocie 1 000,00 zł - przechowywanych na rachunku bankowym Izby Administracji Skarbowej w W. za dowodem wpłaty (...)- (...),

- środki pieniężnych w kwocie 40,00 zł - przechowywanych na rachunku bankowym Izby Administracji Skarbowej w W. za dowodem wpłaty (...)- (...);

VII. zasądził od oskarżonego A. G. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3000 (trzy tysiące) złotych tytułem opłaty oraz obciążył go poniesionymi w sprawie wydatkami w kwocie 4.347 (cztery tysiące trzysta czterdzieści siedem) złotych.

Wyrok ten w całości zaskarżył obrońca oskarżonego, zarzucając mu:

I.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to:

1)  art. 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, poprzez przeprowadzenie przez Sąd I instancji dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym niewyjaśnienie w należytym stopniu wszystkich okoliczności sprawy i w konsekwencji błędne ustalenie, że:

a)  oskarżony urządzał wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych bez wymaganej prawem koncesji i poza kasynem gry, gry na automacie, w sytuacji gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynikało jedynie, iż oskarżony wynajął powierzchnię w lokalu, brak jest z kolei ustaleń kto, kiedy i w jakich okolicznościach wstawił automat do lokalu, kto czerpał korzyści z przedmiotowych automatów;

b)  oskarżony uświadamiał sobie, iż jego działalność jest karalna, w sytuacji gdy po pierwsze w wielu tożsamych sprawach oskarżony został uniewinniony od zarzucanych czynów, a nadto zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie, w tym orzecznictwie Sądu Najwyższego, pojawiło się wiele rozbieżności;

II.  obrazę prawa materialnego, tj.:

1)  art. 107 § 1 kks, poprzez jego wadliwą wykładnię i uznanie, że desygnatem pojęcia „urządzanie” są zachowania przypisane oskarżonemu, w wyniku przewodu sądowego, tj. podpisanie i zawarcie umowy najmu powierzchni, podczas gdy przez urządzenie należy rozumieć działanie znacznie szersze, takie jak objęte zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym, układanie systemu gry, zatrudnienie i przeszkolenie pracowników, organizowanie gry, czerpanie korzyści, udostępnianie automatów do publicznego korzystania, bieżąca obsługa automatów, czyli czynności sprawcze, na których przypisanie oskarżonemu nie pozwala zgromadzony materiał dowodowy.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o:

1.  uchylenie wyroku i umorzenie postępowania, ewentualnie

2.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie

3.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Na rozprawie apelacyjnej nie stawili się oskarżony i jego obrońca – o terminie zawiadomieni prawidłowo. Oskarżyciel publiczny wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jako bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podając zaskarżony wyrok kontroli instancyjnej nie stwierdził w nim obrazy przepisów procesowych art. 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, jak również obrazy prawa materialnego art. 107 § 1 kks.

Wniesiona apelacja dotyczy dwóch kluczowych dla rozstrzygnięcia kwestii, mianowicie świadomości oskarżonego A. G. (1), iż urządzanie gier na automatach w datach z zarzutów z pkt 1-4 a/o było karalne, biorąc pod uwagę, iż w innych sprawach karnych, gdzie postawiono mu zarzut z art. 107 § 1 kks został on uniewinniony oraz drugiej kwestii – pierwszoinstancyjnej subsumpcji poczynionych ustaleń pod przepis art. 107 § 1 kks odnośnie tego, że jego zachowanie było „urządzaniem gier” w rozumieniu tego przepisu i jego wykładni. W ocenie Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie mamy do czynienia z brakiem spójności zarzutów wniesionego środka odwoławczego, skoro z jednej strony skarżący twierdzi przecież, że oskarżonemu nie można przypisać winy z uwagi na działanie w warunkach błędu (a zatem logicznym jest, iż wg skarżącego do urządzania przez niego gier rzeczywiście dochodziło), zaś z drugiej strony twierdzi, że zachowanie A. G. (2) nie wypełniło znamion art. 107 § 1 kks.

Obraza przepisu prawa materialnego powinna wynikać z samej treści wyroku, a zatem zachodzi ona tylko wówczas, gdy opis czynu wskazuje, iż w drodze subsumpcji dokonano błędnej kwalifikacji prawnej danego czynu. Gdy skarżący nie zgadza się z treścią opisu czynu (w charakterze pierwszoinstancyjnych ustaleń, które jego zdaniem są dowolne) powinien sformułować zarzut oparty o podstawę odwoławczą z art. 438 pkt 3 kpk i wykazać na czym ta dowolność polegała i jaki był jej wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Z wniesionej apelacji wynika bezpośrednio, iż podpisanie i zawarcie umowy najmu powierzchni w lokalach z zarzutów 1-4 a/o, zdaniem skarżącego nie mogło być uznane za „urządzanie” gier w rozumieniu art. 107 § 1 kks. Ze stanowiskiem tym nie sposób się jednak zgodzić. Pamiętać należało, iż akurat w tej sprawie oskarżony był nie wynajmującym, lecz najemcą (i to kilku) lokali, który zobowiązał się z tego tytułu płacić dość wysoki jak na lokalne warunki czynsz (6.000 zł, k. 27-28) i tej okoliczności nie sposób było pominąć czyniąc ustalenia faktyczne. Cel wykorzystania wynajętych lokali po stronie oskarżonego, do którego następnie niezwłocznie wstawiono automaty do gier, zważyć należało przy uwzględnieniu zasad logiki i doświadczenia życiowego. Również zamiar oskarżonego podlega identycznemu dowodzeniu w oparciu o wytyczne z art. 7 kpk, a nie wyłącznie w oparciu o gołosłowne zapewnienia oskarżonego. Pierwszoinstancyjny wywód w tym względzie rzeczywiście nie jest wyczerpujący, niemniej uchybienie to należało ocenić przez pryzmat art. 455a kpk.

Problematyka „urządzania” gier na automatach przy wynajmie lokalu stała się przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w postanowieniu z dnia 9 maja 2018 r., sygn. III KK 78/18 (opubl. OSNKW 2019/7/39, Legalis Numer 1935456). Orzeczenie to dotyczyło sprawstwa, a raczej jego braku, w stosunku do osoby, która lokal wynajmuje osobie trzeciej. Sąd Najwyższy orzekł w nim, iż nie sposób uznać, że samą czynność cywilnoprawną – oddania lokalu (lub jego części) do władania innemu podmiotowi dla eksploatacji automatów za czynsz, w formie umowy dzierżawy – należy traktować jako „urządzanie gier” w znaczeniu art. 89 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, zaś realizacja znamienia „urządza” o którym mowa w art. 107 § 1 kks wymaga podjęcia czynności ściśle związanych z organizowaniem gry hazardowej. Brak jest tożsamości pomiędzy urządzaniem gier a zawarciem umowy obligacyjnej, oddającej prawo do korzystania z danego lokalu. W judykacie tym Sąd Najwyższy wyraził jednocześnie pogląd, iż w stosunku do osoby wynajmującej lokal osobie trzeciej w rachubę może wchodzić możliwość przypisania jej popełnienia przestępstwa z art. 107 § 1 kks w formie zjawiskowej pomocnictwa (art. 18 § 3 kk w zw. z art. 20 § 2 kks) przy ustaleniu świadomości co do przeznaczenia wynajętej powierzchni lokalu. Powyższy judykat SN co prawda nie dotyczył najemcy, którym był podsądny z tej sprawy, niemniej jednak zawarte w nim rozważania były nader pomocne. Sąd Okręgowy, w składzie orzekającym w tej sprawie, stoi na stanowisku, iż oczywistym i nie podlegającym dyskusji pozostaje, że świadomość przeznaczenia wynajętego lokalu zupełnie inaczej należy oceniać przez pryzmat wynajmującego i najemcy.

W orzecznictwie funkcjonuje ugruntowane stanowisko, że urządzanie gier hazardowych to ogół czynności i działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia realizowania w praktyce działalności w zakresie gier hazardowych, w szczególności: zorganizowanie i pozyskanie odpowiedniego miejsca na zamontowanie urządzeń, przystosowanie go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego miejsca nieograniczonej ilości graczy, utrzymywanie automatów w stanie stałej aktywności, umożliwiającym ich sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, obsługa urządzeń, zatrudnienie i odpowiednie przeszkolenie personelu, zapewniające graczom możliwość uczestniczenia w grze (zob. np. wyrok WSA w Kielcach z dnia 22 września 2016 r., II SA/Ke 553/16 , LEX nr 2151067 czy wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 8 września 2016 r., II SA/Go 321/16 , LEX nr 2121466).

Nie wszystkie fakty ustalone przez Sąd I instancji muszą być oparte na dowodach bezpośrednich, ale mogą wynikać także z nieodpartej logiki sytuacji oraz jednoznacznego kontekstu ustalonej sekwencji faktów ubocznych, na podstawie których doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, że dana okoliczność faktyczna istotnie wystąpiła. W przedmiotowej sprawie konstatacja Sądu Rejonowego, iż oskarżony jako najemca poszczególnych lokali dążył i stworzył zaplecze logistyczne, aby gry hazardowe mogły się odbywać, a tym samym je „urządzał” w rozumieniu przepisu art. 107 § 1 kks i jego wykładni, spotkała się z aprobatą Sądu Odwoławczego. Czerpanie korzyści z tegoż procederu, w świetle tego, że to firma prowadzona przez oskarżonego była najemną lokali także jawi się jako logiczne i zgodne z art. 7 kpk.

Zatrzymania automatów do gier, których dotyczyły zarzuty z pkt 1-4 a/o następowały sukcesywnie (maj, czerwiec, wrzesień i październik 2017 r.) i chociażby z tego względu oskarżony winien zdawać sobie sprawę, iż jego działalność nie jest zgodna z prawem. Nigdy nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna gier i nie zabiegał o jej uzyskanie. Mimo pierwszego zatrzymania automatów, kontynuował działalność w innych lokalizacjach. Na przestrzeni kilku miesięcy nie zaprzestał jej prowadzenia, aby osobiście pochylić się nad kwestią legalności urządzanych gier, chociażby poprzez zwrócenie się do odpowiedniego organu co do zakresu stosowania prawa w jego indywidualnej sprawie.

Cały obszerny wywód skarżącego odnośnie bezskuteczności spornych przepisów technicznych ugh wobec jednostek w świetle braku ich notyfikacji, a zatem powoływanie się na stan prawny istniejący wcześniej (tj. przed dniem 3 września 2015 r.) niż stawiane oskarżonemu zarzuty (2017 r.) nie przystawało do realiów tej konkretnej sprawy i nie mogło przynieść oczekiwanego rezultatu.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 w/w ustawy o grach hazardowych prowadzenie działalności w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych, gry telebingo oraz gier na automatach poza kasynem gry objęte jest monopolem państwa. Przepis ten nie zmienił swojego brzmienia na przestrzeni ostatnich lat i nie wymagał od oskarżonego jakiegokolwiek wysiłku interpretacyjnego, czy też szczegółowego zagłębiania się w orzecznictwo Sądu Najwyższego i sądów powszechnych.

W orzecznictwie SN wprost wskazuje się, iż chociaż art. 10 § 4 kks stawia mniejsze wymagania w związku z wyłączeniem odpowiedzialności w oparciu o przesłankę błędu co do prawa, to nie można jako usprawiedliwionej nieświadomości zakwalifikować zachowania polegającego na wykorzystywaniu rozbieżności orzecznictwa sądowego ( notabene istniejącego wyłącznie do 3 września 2015 r.). Profesjonalny charakter prowadzonej przez oskarżonego działalności i stąd oczywista jego wiedza o tym, iż w polskim porządku prawnym działalność polegająca na urządzaniu gier hazardowych była zawsze działalnością koncesjonowaną pozwalają też wymagać od niego zdecydowanie wyższej staranności aniżeli od przeciętnego pozbawionego tych przymiotów człowieka także przy podejmowanej przez niego ocenie odnośnie karalności albo niekaralności realizowanych zachowań. Skoro oskarżony wiedział (bo podjął się takiej działalności, co pozwala przyjąć, iż musiał znać jej co najmniej elementarne reguły), że nie posiada stosownej, wymaganej koncesji na prowadzenie tej działalności i mimo to podejmował zachowania sprzeczne z tymi wymogami, mogące skutkować dla niego odpowiedzialnością karną, to nie pozostawał w stanie usprawiedliwionej nieświadomości co do karalności tego czynu i postępując tak, co najmniej, godził się na to, że tym swoim zachowaniem uchybia wymogom art. 6 ust. 1 i 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, a tym samym i wypełnia wszystkie konieczne dla bytu przestępstwa z art. 107 § 1 kks znamiona (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2018 r., sygn. II KK 97/18, Legalis Numer 1855638).

Reasumując powyższe rozważania, po odrzuceniu wszystkich zarzutów skarżącego wyrażonych we wniesionym środku odwoławczym, Sąd Okręgowy uznał zaskarżony wyrok za prawidłowy w części dotyczącej winy oskarżonego A. G. (1). Biorąc z kolei pod uwagę kategorię zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego, przy braku przesłanek z art. 440 kpk, Sąd Okręgowy nie miał podstaw, by na skutek jej treści odnieść się do rodzaju i wymiaru pierwszoinstancyjnej kary ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II AKa 275/17, Legalis Numer 1728581).

W ocenie Sądu Okręgowego, trudno mówić o rażącej niesprawiedliwości orzeczenia w kierunku surowości kary, w sytuacji, w której mamy do czynienia z najłagodniejszą rodzajowo karą grzywny, zaś liczba stawek i ich wysokość została orzeczona przez Sąd Rejonowy w dolnych granicach przewidzianych w KKS (art. 23 § 1 i § 3 kks i art. 39 § 1 kks).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 8 w zw. z art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 83 r. z późń. zm.), zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.020 (trzech tysięcy dwudziestu) złotych tytułem kosztów sądowych za II instancję. Kwota ta składa się 3.000 zł opłaty (10 % kary grzywny orzeczonej w I instancji) oraz 20 zł ryczałtu za doręczenia pism w sprawie.

Z tych wszystkich względów, stosownie do treści art. 456 kpk w zw. z art. 437 § 1 kpk, Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł jak w wyroku.