Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Maria Padarewska - Hajn (spr.)

Sędziowie: SSA Mirosław Godlewski

del. SSO Beata Łapińska

Protokolant: st.sekr.sądowy Aleksandra Słota

po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2014 r. w Łodzi

sprawy J. P.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.

o wysokość emerytury policyjnej,

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 26 lutego 2013 r., sygn. akt: VI U 783/12;

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym i oddala odwołanie;

2.  zasądza od J. P. na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. kwotę 180 ( sto osiemdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Sygn. akt: III Aua 743/13

UZASADNIENIE

Dyrektor Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia 16 listopada 2009r ,ustalił na nowo wysokość emerytury J. P. w obniżonej kwocie 716,56 zł brutto, od dnia 1 stycznia 2010r.

W odwołaniu od w/w decyzji, J. P. domagał się jej zmiany, poprzez przyjęcie wskaźnika 2,6% podstawy wymiaru za każdy rok służby. W uzasadnieniu podniósł zarzut sprzeczności regulacji prawnych, na podstawie, których organ rentowy dokonał zmniejszenia mu emerytury z Konstytucją oraz międzynarodowymi aktami prawnymi. Odwołujący wskazał ponadto, że zaskarżona decyzja została również oparta na błędnych ustaleniach faktycznych. Organ rentowy błędnie zaliczył do okresu pracy odwołującego w SB okres służby w (...) od 29 stycznia 1976r. do 15 kwietnia 1976r. oraz od 20 stycznia 1978r. do 31 lipca 1990r. oraz błędnie uznał, że służba w Milicji Obywatelskiej na wolnym etacie ogniwa Służby Bezpieczeństwa była służbą w organach bezpieczeństwa państwa. Powyższe skutkowało nieprawidłowym naliczeniem świadczenia za okres od 29 stycznia 1976r. do 15 kwietnia 1976r. oraz od 20 stycznia 1978r. do 31 lipca 1990r.

J. P. wniósł ponadto odwołanie od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 grudnia 2009r określającej wysokość obniżonej od 1 stycznia 2010r. emerytury według wartości netto- z uwzględnieniem obowiązujących potrąceń- zaliczki na podatek dochodowy oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne, w sumie 625,07 zł i domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i przyjęcie do wyliczenia wysokości świadczenia wskaźnika 2,6% podstawy wymiaru za każdy rok służby.

Odwołujący się ponadto zaskarżył decyzję Dyrektora Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 26 lutego 2010r., ustalającej wysokość emerytury odwołującego od dnia 1 marca 2010r. na kwotę 749,67 zł brutto (651,20 zł netto), wobec zwaloryzowania podstawy wymiaru o wskaźnik 104,62%.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska podał, że wydane w sprawie decyzje odpowiadają prawu, ponieważ zostały wydane na podstawie art.15 b ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Służby Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej i ich rodzin w związku z informacją wydaną przez Instytut Pamięci Narodowej o przebiegu służby odwołującego w organach bezpieczeństwa państwa.

Organ rentowy po wydaniu w dniu 22 lutego 2012r. decyzji (nie będącej przedmiotem zaskarżenia przez odwołującego) wnosił o umorzenie postępowania wobec stwierdzenia, że wymieniona decyzja czyni zadość żądaniu odwołującego.

Na rozprawie w dniu 26 lutego 2013r. odwołujący wniósł o umorzenie postępowania w odniesieniu do decyzji dnia 22 lutego 2012r.

Sąd Okręgowy w Płocku w pkt. 1 wyroku zmienił zaskarżone decyzje i ustalił iż podstawa wymiaru emerytury odwołującego się od 1 stycznia 2010 r winna być wyliczona wg wskaźnika 2, 6 podstawy wymiaru za każdy rok służby a w pkt. 2 umorzył postępowanie w przedmiocie odwołania od decyzji z dnia 22 lutego 2012 r. i ustalił następujący stan faktyczny:

J. P. ukończył w 197Ir. (...) Szkołę (...) w W. w specjalności składacza ręcznego. Po ukończeniu nauki w tej szkole był zatrudniony w Wojskowych Zakładach Graficznych w latach 1971-1973, i w czasie zatrudnienia złożył egzamin kwalifikacyjny ze składu ręcznego i linotypu.

Od 7 lutego 1973r. odwołujący się został zatrudniony na etacie cywilnym w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, drukarnia Wydziału VIII - (...) Biura C na stanowisku zecera, które to zatrudnienie ustało z dniem 28 stycznia 1976r. w związku z powołaniem do odbycia zasadniczej służby wojskowej, którą odbywał od 20 stycznia 1976r. do 19 stycznia 1978r. (do czasu zwolnienia) w MO- w ramach Zmotoryzowanych Oddziałów Milicji Obywatelskiej. W tym czasie od 16 kwietnia 1976r. J. P. został również przyjęty do służby w Milicji Obywatelskiej, w czasie której uzyskiwał kolejno stopnie kursanta na wolnym etacie milicjanta plutonu liniowego pododdziałów operacyjnych, a od 7 października 1978r. kolejno: starszego kaprala, plutonowego, sierżanta, starszego sierżanta i ostatnio od 1 stycznia 1990r. młodszego chorążego.

Po odbyciu służby wojskowej odwołujący z dniem 20 stycznia 1978r. na własną prośbę powrócił do pracy w drukarni Wydziału VIII - (...) Biura C Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na stanowisko młodszego technika drukarni. Od 15 lutego 1979r. do 31 maja 1982r. zajmował stanowisko składacza ręcznego, od 1 czerwca 1982r.- linotypisty. Od 16 kwietnia 1979r. uzyskał status funkcjonariusza stałego. Każde z zajmowanych stanowisk związane było ze stosunkiem służby. Ostatnim zajmowanym przez odwołującego stanowiskiem był linotypista w randze młodszego chorążego. Na co dzień odwołujący wykonywał obowiązki pracownika drukarni. Podczas wizyt papieża lub głowy państwa pełnił obowiązki z zakresu ochrony na mieście.

W sierpniu 1990r. Biuro C (...)W uległo przekształceniu. Na jego bazie powstało Biuro Ewidencji i Archiwum (...), Centralne Archiwum (...) i Biuro (...) KGP. Od 1990r. odwołujący stał się pracownikiem Biura Ewidencji i Archiwum Urzędu Ochrony Państwa. Z dniem 15 sierpnia 199 lr. został zwolniony ze służby.

J. P. na podstawie decyzji z dnia 30 sierpnia 1991r. jest uprawniony do emerytury od dnia 1 września 1991r. Podstawę przyznania świadczenia stanowiły przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1959r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej i ich rodzin. Od 1 marca 2009r. świadczenie wynosi 1.372zł brutto (1.154 zł netto), przy zwaloryzowanej podstawie wymiaru 2.600,01 zł.

W dniu 31 lipca 2009r. do organu emerytalnego wpłynęła informacja Instytutu Pamięci Narodowej z dnia 21 maja 2009r., w której wskazano, że w okresach: od 7 lutego 1973r. do 15 kwietnia 1976r. oraz od 20 stycznia 1978r. do 31 lipca 1990r. J. P. pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944 - 1990 oraz treści tych dokumentów.

W związku z treścią powyższej informacji Dyrektor Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia z 16 listopada 2009r., a następnie decyzją z dnia 17 grudnia 2009r ustalił na nowo wysokość emerytury odwołującego w obniżonej kwocie 716,56 zł brutto (625.07 zł netto) od dnia 1 stycznia 2010r. Wskaźnik podstawy wymiaru tej emerytury za okres pracy w organach bezpieczeństwa od 29 stycznia 1976r. do 15 kwietnia 1976r. i od 20 stycznia 1978r. do 31 lipca 1990r. , obniżono z 2,6% podstawy wymiaru do 0,7 % podstawy wymiaru za każdy rok służby, wobec czego wyniósł on 27,56%.

Kolejną decyzją z dnia 26 lutego 2010r organ rentowy dokonał waloryzacji świadczenia odwołującego w wyniku czego wysokość świadczenia J. P. wyniosła 749,67 zł brutto (651,20 zł netto).

W dniu 8 lutego 2012r. do Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wpłynęła informacja IPN o przebiegu służby, w której IPN skorygował swoje wcześniejsze stanowisko o okresie służby odwołującego w organach bezpieczeństwa. Organ wskazał, że odwołujący pełnił tę służbę w okresie od 20 stycznia 1978r. do 31 lipca 1990r. wobec powyższego decyzją z dnia 22 lutego 2012r. organ emerytalny ponownie ustalił wysokość emerytury odwołującego od dnia 1 marca 2012r. z uwzględnieniem w postawie wymiaru wskaźnika 2,6% za wcześniejszy okres służby. Świadczenie wyniosło 851,20 zł brutto (733,59 zł netto). Za okres od 1 stycznia 2010r. do 29 lutego 2012r. organ dokonał wyrównania świadczenia o kwotę 185,84 zł brutto (150,11 zł netto).

W tak ustalonym stanie faktycznym , powołując się na treść przepisów art. 15 ust. 1 i art. 15 b ust. ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, zw. ( Dz U z 2004 r Nr 8 poz. 67 ze zm ) art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (… ) ( Dz U z 2009 r Nr 24 poz. 145 ) , art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 18 października 2006 r o ujawnieniu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów ( Dz U z 2007 r Nr 63 poz. 425 ), ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r o Urzędzie Ochrony Państwa ( Dz U z 1999 r Nr 51 poz. 526 ) zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 10 maja 1990 r w sprawie zaprzestania działalności Służby Bezpieczeństwa , oraz powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego i orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2010 r w sprawie K 6/089 , Sąd uznał iż odwołanie jest uzasadnione.

Sąd podkreślił w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia iż w rozpoznanej sprawie kwestią sporną był okres od 20 stycznia 1978r. do 31 lipca 1990r., który został zakwalifikowany przez organ emerytalny (zgodnie z informacją z IPN) za okres służby odwołującego w organach bezpieczeństwa , a która to informacja zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego nie wiąże Sądu w niniejszej sprawie. A zatem zdaniem Sądu ocena okresu służby odwołującego się winna zatem być autonomiczna, w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 5 oraz art. 2 ust. 3 ustawy lustracyjnej.

Powołując się treść opracowania historycznego Biura C, w którym służbę pełnił odwołujący a które umiejscowione było w strukturze Służby Bezpieczeństwa na poziomie centralnym- w ramach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych („Dekodowanie struktury j organów bezpieczeństwa państwa 1956-1990. Próba systematyki" pod red. A. Jusupović i R. Leśkiewicza, W-wa 2012) i odnosząc do niej informację IPN zawartą w zaświadczeniu odnoszącym się do okresu służby J. P., Sąd uznał, iż informacja ta co do zasady odpowiadałaby prawdzie, jednak wyłącznie z historycznego punktu widzenia. Jednakże Sąd podniósł, iż informacja ta nie może jednak mieć dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy przesądzającego znaczenia, ponieważ pomija pozostałe uwarunkowania wynikające z przytoczonych wcześniej regulacji - art. 2 ust. 3 ustawy lustracyjnej, stanowiącej definicję legalną „służby w organach bezpieczeństwa". Celem prawnej oceny, czy odwołujący pełnił służbę w organach bezpieczeństwa w rozumieniu ustawy lustracyjnej oraz nawiązującego do niego art. 15 b o zapatrzeniu emerytalnym (...) koniecznym jest ustalenie, czy Biuro C- drukarnia, w której służbę pełnił odwołujący uległo rozwiązaniu z chwilą zorganizowania Urzędu Ochron Państwa z mocy prawa.

Sąd podał, iż w wykonaniu postanowień art. 129 ustawy o (...) Minister Spraw Wewnętrznych w dniu 10 maja 1990r. wydał zarządzenie nr 043/90 w sprawie zaprzestania działalności Służby Bezpieczeństwa. W § 1 tegoż zarządzenia wskazano, że Służba Bezpieczeństwa w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i w Wojewódzkich Urzędach Spraw Wewnętrznych ( (...)) zaprzestaje działalności. Na mocy § 6 ust.l Minister wskazał jednak, że zadania realizowane, m. in.. przez Biuro C pozostają niezmienione, do czasu zakończenia reorganizacji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W myśl. §6 ust. 2 zarządzenia przekazanie dokumentów oraz wyposażenia technicznego nastąpi z chwilą podjęcia zadań przez właściwe jednostki terenowe organizacyjne Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Urzędu Ochrony Państwa, Policji lub innych instytucji państwowych. Proces reorganizacji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych zakończył się w związku z wejściem w życie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1990r., dotyczącego nadania statutu organizacyjnego Ministerstwu Spraw Wewnętrznych (Dz. U. z 1990r. nr 49, poz.288), z datą obowiązywania od 27 lipca 1990r. Na bazie Biura C (...)W powstały Archiwum (...), Centralne Archiwum (...) i Biuro (...) KGP.

Zdaniem Sądu analiza przytoczonych przepisów wskazuje , że Wydział VIII Biura C nie spełniał jednego z elementów definicji legalnej art. 2 ustawy lustracyjnej- a mianowicie braku rozwiązania z mocy prawa w chwili zorganizowania (...), na podstawie w/w Zarządzenia, gdyż Biuro C utrzymywało dalszą działalność w niezmienionym kształcie, a więc pewne staus quo. W istocie do likwidacji Biura C nie doszło z mocy prawa, lecz w wyniku zmian organizacyjnych w (...), które częściowo przejęło jego zdania włączając je w strukturę Centralnego Archiwum. Na bazie Centralnego Archiwum zadania te były kontynuowane. Częściowo były kontynuowane także przez Archiwum (...) zatrudniające odwołującego oraz Biuro (...) Komendy (...).

Powyższe rozważania zdaniem Sądu wskazują, że ocena służby odwołującego nie spełnia jednego z elementów definicji- art.2 ust.3 ustawy lustracyjnej. Ponieważ Biuro C nie zostało zlikwidowane z mocy prawa z chwilą zorganizowania (...)u, nie można przez to stwierdzić, że odwołujący pełnił tę służbę w rozumieniu art. 2 ustawy lustracyjnej, do którego nawiązuje art. 15b ustawy zaopatrzeniowej.

Wobec stwierdzenia, że okres służby odwołującego nie mieści się w katalogu organów wymienionych w art. 2 ust. 1 i 3 ustawy lustracyjnej, zaskarżone decyzje organu rentowego z dnia 16 listopada 2009r., 17 grudnia 2009r. oraz z dnia 26 lutego 2012r. nie są prawidłowe wobec czego w wyniku wniesionych odwołań, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. musiały ulec zmianie.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją organ rentowy wnosząc o zmianę wyroku w pkt 1 i oddalenie odwołania w tym zakresie oraz zasądzenie od odwołującego się na rzecz pozwanego zwrot kosztów postępowania odwoławczego w tym kosztów zastępstwa procesowego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt 1 i przekazanie w tym zakresie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania .

Strona skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu sądowemu:

-

naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię, w szczególności art. 13a ust. 5, art. 15 b ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (dalej „policyjna ustawa emerytalna"), § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organu w zakresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej oraz ich rodzin (dalej „rozporządzenie z dnia 18 października 2004 r.)

-

sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału.

W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy podniósł iż wyrok Sądu I instancji został wydany z naruszeniem prawa, gdyż Sąd ten dokonał oceny dowodów z przekroczeniem granicy swobodnej oceny dowodów, tj. dowodu z dokumentu znajdującego się w aktach rentowych- Informacji o przebiegu służby Nr (...). Sąd I instancji bezpodstawnie uznał, iż odwołujący się nie pełnił służby w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy o ujawnianiu informacji o dokumentach sb, podczas gdy z Informacji o przebiegu służby Nr (...) wynika, iż pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa od dnia 20 stycznia 1978 r. do dnia 31 lipca 1990 r.

Ponadto zdaniem strony apelującej , Sąd I instancji dokonał także błędnej interpretacji art. 13a ust. 5, art. 15 b policyjnej ustawy emerytalnej oraz § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 18 października 2004 r.

Strona skarżąca podniosła , iż organ wydaje decyzje w przedmiocie przyznania prawa do świadczenia oraz jego wysokości na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organu w zakresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej oraz ich rodzin, środkiem dowodowym potwierdzającym datę i podstawę zwolnienia ze służby oraz okres służby jest zaświadczenie o przebiegu służby, sporządzone na podstawie akt osobowych funkcjonariusza, wystawione przez właściwe organy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu lub Państwowej Straży Pożarnej. Zgodnie natomiast z art. 13a ust. 5 policyjnej ustawy emerytalnej, informacja o przebiegu służby jest równoważna z zaświadczeniem o przebiegu służby sporządzanym na podstawie akt osobowych przez właściwe organy. Natomiast na podstawie Informacji o przebiegu służby Nr (...), dnia 22 lutego 2012 r. została wydana decyzja uwzględniającą korektę służby odwołującego się w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy o ujawnianiu informacji o dokumentach sb.

Organ rentowy podniósł iż w jego ocenie brak jest podstaw do przyjęcia, że okres służby J. P. od dnia 20 stycznia 1978 r. do dnia 31 lipca 1990 r. nie był okresem służby w organach bezpieczeństwa państwa i okres ten podlega zaliczeniu do stażu emerytalnego według współczynnika 2,6% podstawy wymiaru emerytury za każdy rok służby.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja organu rentowego zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim uzasadniony jest zarzut organu skarżącego zawarty w apelacji, iż Sąd I instancji w swoim rozstrzygnięciu dokonał niewłaściwej interpretacji przepisów art. 15 b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) a przede wszystkim art., 2 ust. 3 ustawy lustracyjnej, w świetle zaistniałego w sprawie stanu faktycznego, przyjmując iż odwołujący się nie pełnił służby w organach bezpieczeństwa w latach 1978-1990., wskazanych w informacji IPN.

Z analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci akt osobowych odwołującego się oraz z jego zeznań wynika, iż w spornych latach , podanych w informacji IPN tj. od 20 stycznia 1978 r. do 31 lipca 1990 r. J. P. pełnił służbę w organach służby bezpieczeństwa .

Odwołujący się przyznał powyższą okoliczność nie tylko przed Sądem I instancji ale również na rozprawie przed Sądem II instancji, podnosząc iż cały czas po zwolnieniu ze służby wojskowej, którą odbywał w ramach Zmilitaryzowanych Oddziałów MO czyli od 20 stycznia 1978 r. cały czas pracował na w drukarni, Biura (...) Wydziału VIII Ministerstwa Spraw Wewnętrznych aż do czasu przejścia na emeryturę w 1991 r., kiedy już istniał Urząd Ochrony Państwa. A zatem w jego mniemaniu przez cały ten okres był funkcjonariuszem służby bezpieczeństwa tylko zmieniało się nazewnictwo jednostek w których pracował i przeszedł na emeryturę z racji pełnienia tej służby w stopniu młodszego chorążego.

W świetle takich ustaleń nie może przemawiać za nie wykonywaniem przez niego służby w organach służby bezpieczeństwa okoliczność iż pracował w drukarni tego wydziału.

Ponadto z ustaleń Sądu I instancji wynika, iż w tych latach, poza wykonywaniem pracy w drukarni w razie zaistniałej potrzeby odwołujący się pełnił służbę w ochronie oraz był zobowiązany do zachowania tajemnicy służbowej, gdzie z analizy akt osobowych wynika iż wielokrotnie składał oświadczenia o zachowaniu takiej tajemnicy.

Ponadto w aktach osobowych znajdują się raporty sporządzane przez odwołującego się informujące swoich przełożonych o wyjazdach zagranicznych lub zamiarach takich wyjazdów najbliższych członków jego rodziny. A zatem pomimo pracy wykonywanej w drukarni odwołujący się wykonywał wszelkie obowiązki powołanego do służby bezpieczeństwa funkcjonariusza.

Ponadto sam proces werbowania odwołującego się do służby, który wynika z analizy jego akt osobowych, wskazuje jednoznacznie, iż był jej funkcjonariuszem a nie osobą zatrudnioną tylko w drukarni bez jakichkolwiek konsekwencji wynikających z racji sprawowania takiej służby. Odwołujący się w spornym okresie nie był pracownikiem cywilnym zatrudnionym tylko w samej drukarni.

Nie może przemawiać przeciwko uznaniu odwołującego się za funkcjonariusza służby bezpieczeństwa dokonana przez Sąd I instancji za daleko idąca i niezgodna ze stanem faktycznym interpretacja art. 2 ust. 3 ustawy lustracyjnej i przyjęcie, iż okres służby J. P. nie mieści się w katalogu organów wymienionych w art. 2 ust. 1 i 3 ustawy lustracyjnej z uwagi na to, że Biuro (...) wydział VIII nie zostało zlikwidowane z mocy prawa z chwila zorganizowania (...).

Zgodnie z tym przepisem jednostkami służby bezpieczeństwa w rozumieniu ustawy są te jednostki (...) które z mocy prawa podlegają rozwiązaniu w chwili zorganizowania Urzędu Ochrony Państwa . Sąd I instancji na podstawie analizy przytoczonych przepisów dotyczących ustawy o (...), zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 10 maja 1990 r’ w sprawie zaprzestania działalności służby bezpieczeństwa oraz analizy orzecznictwa Sądu Najwyższego stanął na stanowisku, iż Biuro (...) wydział VIII, w którym pełnił służbę odwołujący się nie uległo rozwiązaniu z mocy prawa z chwilą zorganizowania (...) a zatem Sąd przyjął, iż okres służby odwołującego się nie mieści się w katalogu tego przepisu, który zawiera definicje jednostek służby bezpieczeństwa.

Stanowisko to jest nie tylko za daleko idące ale nie odpowiada faktom i brzmieniu w/w przepisów a powołane przez Sąd orzecznictwo Sądu Najwyższego nie ma odniesienia w niniejszej sprawie.

Przede wszystkim z ustalonego stanu faktycznego, pisma (...) wynika jednoznacznie jak wyglądała struktura służby bezpieczeństwa w spornych latach . W strukturze tej mieściło się biuro (...) wydział VIII, powstałe w 1965 r., które zajmowało się sprawami administracyjno-gospodarczymi.

Z chwilą powstania (...) w okresie trzech miesięcy od daty wejścia w życie ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o (...), Biuro (...) wydział VIII przekształciło się w biuro Ewidencji i Archiwum (...), Centralne Archiwum (...) i Biuro (...) KGP. A zatem w strukturze (...) stanowiło nadal centralną jednostkę (...).

Analiza zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych , na które powołuje się w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Sąd I instancji nie pozwala na ustalenie, iż biuro to nie uległo z mocy prawa rozwiązaniu z chwila zorganizowania (...). Zarówno z treści ustawy o (...) jak i z§ 1 w/w zarządzenia wynika jednoznacznie, iż z chwilą powołania (...) służba bezpieczeństwa w (...) przestała istnieć z mocy prawa .

Treść § 6 w/w zarządzenia wskazuje jedynie, iż z powodów organizacyjnych niektóre biura ze struktury dawnej służby bezpieczeństwa w tym Biuro (...) nadal miały prowadzić swoją działalność do zakończenia reorganizacji (...) ale już nie w ramach służby bezpieczeństwa w dawnym rozumieniu.

Natomiast przepis art. 2 ust. 3 ustawy lustracyjnej odnosi się do innej sytuacji a mianowicie zawiera definicje jednostek służby bezpieczeństwa jako takich które podlegają rozwiązaniu w chwili zorganizowania (...) a nie reorganizacji (...) jako takiej.

A zatem z porównania treści obu przepisów w szczególności z racji ich rangi w zakresie mocy obowiązywania, nie można przyjąć interpretacji dokonanej przez Sąd Okręgowy, iż skoro Biuro (...) nie uległo rozwiązaniu z mocy prawa z chwila zorganizowania (...) to odwołujący się jako jego funkcjonariusz nie pełnił służby w jednostce służby bezpieczeństwa.

Przyjęcie takiej interpretacji prowadzi do wniosku, iż Biuro (...) oraz pozostałe jednostki służby bezpieczeństwa wymienione w § 6 powołanego zarządzenia stanowiłyby albo odrębny byt od całej służby bezpieczeństwa albo oznaczało by to, że pomimo nakazu ustawy, służba ta nadal by istniała, co w konsekwencji stanowiłoby okoliczności przemawiając tym bardziej za tym że przez cały sporny okres odwołujący się był funkcjonariuszem służby bezpieczeństwa.

Nie można zatem w żaden sposób podzielić stanowiska Sądu I instancji iż odwołujący się pomimo, iż był funkcjonariuszem stałym służby bezpieczeństwa w spornych latach to, z uwagi na definicję tych jednostek zawartą w art. 2 ust. 3 ustawy lustracyjnej i dalsze trwanie Biura (...), nie może mieć obniżonej emerytury w świetle ar. 15 b ustawy emerytalnej policyjnej.

Stanowiska to jest nieuzasadnione a powołane orzecznictwo Sądu Najwyższego dotyczy innych zagadnień związanych z funkcjonowaniem służby bezpieczeństwa jak Akademia Spraw Wewnętrznych, którego nie można przełożyć na grunt niniejszej sprawy w spornej kwestii.

Na marginesie należy wskazać iż Biuro (...) wydział VIII zajmujący się sprawami administracyjnymi i gospodarczymi, w którym miedzy innymi dokonywano drukowania wszelkiej korespondencji i pism całej służby bezpieczeństwa oraz jego ranga powodowały, iż biuro to było instytucją centralną służby bezpieczeństwa (...) a pełniona w nim służba odwołującego się, związana z dostępem do dokumentacji służby w pełni zasługuje na kwalifikacje w zakresie obniżenia jego świadczenia w ramach art. 15 b ustawy o emeryturze policyjnej.

Sposób ustalania wysokości emerytury dla funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, został wskazany w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym w/ w funkcjonariuszy. Zgodnie z w/w przepisem emerytura dla funkcjonariusza, który pozostawał w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., wynosi 40 % podstawy jej wymiaru za 15 lat służby i wzrasta o:

1)  2,6 % podstawy wymiaru - za każdy dalszy rok tej służby;

2)  2,6 % podstawy wymiaru - za każdy rok okresów składkowych poprzedzających służbę, nie więcej jednak niż za trzy lata tych okresów;

13) 1,3 % podstawy wymiaru - za każdy rok okresów składkowych ponad trzyletni

okres składkowy, o którym mowa w pkt 2; 4) 0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok okresów nieskładkowych poprzedzających służbę.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Anty korupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U.2009.24.145), zwanej dalej ustawą zmieniającą w przypadku osób, w stosunku do których z informacji, o której mowa w art. 13a ustawy, o której mowa w art. 2, wynika, że pełniły służbę w latach 1944-1990 w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, i które w dniu wejścia w życie ustawy otrzymują świadczenia przyznane na podstawie ustawy, o której mowa w art. 2, organ emerytalny właściwy według przepisów ustawy, o której mowa w art. 2, wszczyna z urzędu postępowanie w przedmiocie ponownego ustalenia prawa do świadczeń i wysokości świadczeń, przy czym złożenie do sądu odwołania od decyzji organu emerytalnego nie wstrzymuje wykonania decyzji. Kompetencja organu emerytalno -rentowego do wystąpienia z wnioskiem o udzielenie informacji o przebiegu służby wskazanych funkcjonariuszy w organach bezpieczeństwa państwa do Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu i obowiązek tegoż ostatniego do udzielenia na podstawie posiadanych akt osobowych stosownej informacji, wynika z art. 13a ust. 1 ustawy zaopatrzeniowej.

W związku z wejściem w życie ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. został dodany również art. 15b ust. 1 w myśl, którego, w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi:

1) 0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990;

2) 2,6 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, la oraz pkt 2-4.

Z tych wszystkich względów uznać należy, iż organ rentowy prawidłowo po uzyskaniu informacji z IPN obniżył odwołującemu się wysokość emerytury za każdy rok służby w świetle powołanych przepisów.

Podzielając zatem zarzuty zawarte w apelacji w zakresie przekroczenia przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 § 1 kpc oraz naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 386 § 1 kpc.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 kpc w zw. z § 11 ust. 2 i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z ustanowionego urzędu ( Dz. U z 2002 r. Nr 163 poz. 1349 ze zm. ).