Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2019 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w Ł.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz powoda M. G. kwotę 744,91 złotych ( siedemset czterdzieści cztery złote dziewięćdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 15 marca 2018 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz powoda M. G. kwotę 388,67 złotych ( trzysta osiemdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  oddala wniosek pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu w pozostałym zakresie.

Sygn. akt VI GC 164/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 kwietnia 2018 roku powód M. G. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. kwoty 1 070,80 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 15 marca 2018 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w wyniku kolizji drogowej, która miała miejsce w dniu 28 października 2016 roku uszkodzeniu uległ pojazd marki S. o numerze rejestracyjnym (...) należący do M. C.. Sprawcą zdarzenia był kierujący pojazdem posiadający ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. W związku z kolizją poszkodowany wynajął od powoda pojazd zastępczy. Z powyższego tytułu wynajmujący wystawił poszkodowanemu fakturę numer (...) na kwotę 2 520 złotych netto, przy czym ubezpieczyciel wypłacił mu odszkodowanie w kwocie 1 739 złotych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 11 czerwca 2018 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 2620/18 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. wniósł o oddalenie powództwa wskazując, iż w niniejszej sprawie naprawa uszkodzonego pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) okazała się nieopłacalna, a pozwany uznał za zasadny okres 24 dni najmu (3 dni na zgłoszenie szkody, okres od dnia zgłoszenia szkody do dnia otrzymania informacji o szkodzie całkowitej – 7 dni oraz 14 dni na zagospodarowanie pojazdu). Pozwany wskazał również, że odszkodowanie zostało wypłacone w dniu 16 listopada 2016 roku. Powód nie przedstawił natomiast umowy najmu, stąd nie jest wiadome, do kiedy najmem trwał, z faktury zaś wynika, że do dnia 30 listopada 2016 roku.

Pozwany zakwestionował również zastosowaną przez powoda stawkę najmu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 października 2016 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki S. model F. o numerze rejestracyjnym (...) należący do M. C..

Odpowiedzialność za tę szkodę ponosił kierujący pojazdem ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) spółce akcyjnej z siedzibą w Ł..

niesporne

Poszkodowany M. C. niezwłocznie zgłosił (...) spółce akcyjnej z siedzibą w Ł. szkodę zaistniałą w pojeździe marki S. model F. o numerze rejestracyjnym (...).

M. C. oświadczył, że jest uprawniony do odliczenia 50% podatku od towarów i usług w związku z korzystaniem z tego pojazdu.

W dniu 04 listopada 2016 roku przeprowadzono oględziny uszkodzonego pojazdu marki S. model F. o numerze rejestracyjnym (...). Sporządzono także wycenę wartości pojazdu na kwotę 9 000 złotych i wycenę kosztów naprawy na kwotę 24 058,58 złotych.

Decyzją z dnia 15 listopada 2016 roku poinformowano poszkodowanego M. C., że naprawa pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) jest ekonomicznie nieopłacalna i ustalono wysokość odszkodowania.

Mailem z dnia 15 listopada 2016 roku M. C. zwrócił się do (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. o pomoc w zagospodarowaniu wraku pojazdu.

zgłoszenie szkody – w aktach szkody, dokumentacja zdjęciowa z oględzin – w aktach szkody, wyliczenie wartości pojazdu i kosztów naprawy – w aktach szkody, decyzje – w aktach szkody, wydruk korespondencji mailowej – w aktach szkody

Odszkodowanie wypłacono w dniu 16 listopada 2016 roku.

niesporne, a nadto – potwierdzenie przelewów – k. 26, 27 akt

W dniu 29 października 2016 roku M. G. zawarł z M. C. umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. model R.według stawki w kwocie 90 złotych netto za dobę.

M. C. zwrócił pojazd zastępczy w dniu 25 listopada 2016 roku (piątek).

umowa najmu – k. 41 akt oraz w aktach szkody, protokół zdawczo – odbiorczy – w aktach szkody

W dniu 30 listopada 2016 roku z tytułu najmu pojazdu zastępczego M. G. wystawił M. C. fakturę numer (...) na kwotę 2 520 złotych netto, uwzględniając okres najmu pojazdu zastępczego w liczbie 28 dni według stawki w kwocie 90 złotych netto za dobę.

faktura – k. 8 akt

Decyzją z dnia 14 grudnia 2016 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. przyznał odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1 739 złotych uznając za zasadny okres najmu wynoszący 24 dni według stawki w kwocie 72 złotych (kwota ta obejmowała stawkę netto oraz 50% VAT).

decyzja – w aktach szkody

W dniu 30 stycznia 2018 roku M. G. zawarł z M. C. umowę cesji wierzytelności z polisy OC sprawcy tytułem pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu marki S. model F. o numerze rejestracyjnym (...) w zakresie kwoty 1 070,70 złotych.

umowa przelewu wierzytelności – k. 7 akt

Uszkodzony pojazd marki S. model F. należy do pojazdów autosegmentu B.

Wynajęty pojazd marki S. model R.należy do pojazdów autosegmentu B.

Warsztaty naprawcze i wypożyczalnie pojazdów w powiecie (...) w okresie likwidacji szkody stosowały za najem pojazdów zastępczych klasy B stawki w kwocie od 90 złotych netto do 172 złotych netto.

opinia biegłego sądowego P. C. – k. 52-59 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie, który w dużej mierze pozostawał bezsporny pomiędzy stronami, Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron w zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną.

Sąd uwzględnił także dowody z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których prawdziwość nie była przez nie kwestionowana i które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nie wnosiły nowych i istotnych okoliczności dla jej rozstrzygnięcia.

Dokonując rozstrzygnięcia kwestii spornych w niniejszej sprawie Sąd oparł się natomiast na opinii biegłego sądowego w zakresie techniki i mechaniki motoryzacyjnej oraz ruchu drogowego P. C., który na podstawie akt sprawy, w tym akt szkody ustalił klasę pojazdu uszkodzonego (klasa B) oraz pojazdu wynajętego (klasa B), a także stosowane przez zakłady naprawcze i wypożyczalnie w powiecie (...) w okresie likwidacji szkody stawki za najem pojazdów zastępczych tej klasy.

W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego została sporządzona wedle tezy dowodowej wysnutej przez Sąd, poza tym jest logiczna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy. Komunikatywność jej sformułowań pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do wniosków końcowych, przy czym nie zawiera ona wewnętrznych sprzeczności i wykluczających się wzajemnie wniosków. Powyższe założenia i wnioski biegłego sądowego nie były kwestionowane przez żadną ze stron, toteż podzielając ich słuszność Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego dokonując rozstrzygnięcia kwestii spornych w sprawie.

Sąd nie przeprowadził dowodu z opinii biegłego sądowego w zakresie uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego, w przypadku bowiem ustalania wysokości odszkodowania przy szkodzie całkowitej okoliczność ta nie wymaga, w ocenie Sądu, wiadomości specjalnych.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie powód M. G. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. kwoty 1 070,80 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 15 marca 2018 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem zwrotu pozostałej części kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Pozwany wnosił natomiast o oddalenie powództwa kwestionując żądanie pozwu w zakresie uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego i stawki za najem takiego pojazdu.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 i § 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność ubezpieczającego za szkody wyrządzone osobom trzecim. Jest to więc ubezpieczenie jego odpowiedzialności za wyrządzenie szkody opartej na zasadzie winy lub na zasadzie ryzyka. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej sięga tak daleko, jak odpowiedzialność cywilna ubezpieczającego, a wysokość świadczeń ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest determinowana wysokością zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczającego. W związku z tym odpowiedzialność odszkodowawcza ubezpieczyciela jest taka, do jakiej zobowiązany byłby sprawca szkody, gdyby to od niego powód domagał się naprawienia szkody.

Zgodnie zaś z dyspozycją art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła. W myśl § 2 niniejszego przepisu, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody nie wyrządzono.

Przepis art. 361 § 2 k.c. statuuje zatem zasadę pełnego odszkodowania. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Jednocześnie naprawieniu podlega jedynie taka szkoda, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy. Wskazać przy tym należy, że korzystanie z rzeczy nie stanowi samoistnej wartości majątkowej i w każdym przypadku należy badać, czy pozbawienie możliwości korzystania z rzeczy wywołało uszczerbek majątkowy poszkodowanych. W ocenie Sądu obecnie posiadanie samochodu nie jest dobrem luksusowym, z pojazdów korzysta się w wielu, choćby nawet najprostszych, czynnościach życia codziennego, stąd też brak pojazdu spowodowany kolizją powoduje dezorganizację życia lub pracy. Najem pojazdu zastępczego ma więc zapewnić poszkodowanemu normalne funkcjonowanie i wykonywanie czynności życia codziennego i nie można uzależniać go od możliwości korzystania przez poszkodowanego z komunikacji publicznej, tym bardziej, że pojazdy są nabywane nie tylko do realizacji codziennych czynności, ale również do potencjalnej możliwości skorzystania z nich wtedy, gdy zajdzie ku temu potrzeba.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawało, że wskutek kolizji, jaka miała miejsce w dniu 28 października 2016 roku doszło do tzw. szkody całkowitej, a zatem nieopłacalności naprawy uszkodzonego pojazdu marki S. model F. o numerze rejestracyjnym (...) w stosunku do jego wartości. Bezsporna była także zasada odpowiedzialności pozwanego jako następstwo zdarzenia z dnia 28 października 2016 roku, jak i okoliczność wypłacenia poszkodowanemu odszkodowania w dniu 16 listopada 2016 roku (okoliczności tej wskazanej przez pozwanego powód reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika na żadnym etapie postępowania nie kwestionował, a nadto wynikała ona z przedłożonych przez pozwanego potwierdzeń przelewów).

Spór w przedmiotowej sprawie sprowadzał się zatem do ustalenia, jaki był zasadny okres najmu pojazdu zastępczego oraz czy zastosowana przez powoda stawka za najem takiego pojazdu w kwocie 90 złotych netto miała charakter stawki rynkowej.

Odnosząc się w tym miejscu do problematyki stawki za najem pojazdu zastępczego wskazać należy, że jak podkreślił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 32/03 odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku, zaś na sumę odszkodowania składają się przede wszystkim koszty przywrócenia pojazdu do stanu technicznego sprzed wypadku ustalone według części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 maja 2002 roku, sygn. akt V CKN 1273/00). Uwzględnieniu podlegają zatem tylko takie koszty, które zostały poniesione w celu przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego. Koszty naprawy samochodu można zaliczyć do kategorii niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy, wyłącznie gdy odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku. Należy przy tym podkreślić, że poszkodowanemu przysługuje prawo wyboru warsztatu naprawczego, któremu powierzy dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu i w prawie tym, w ocenie Sądu, nie może być ograniczany. Również nie sposób czynić poszkodowanemu zarzutów, że nie skorzystał on przy naprawie pojazdu z usług oferowanych przez zakłady naprawcze współpracujące z pozwanym ubezpieczycielem. Wskazać przy tym należy, iż każdy zakład naprawczy stosuje stawki ustalone indywidualnie, które wynikają z ponoszonych kosztów i ustalenia cen na takim poziomie, by móc utrzymać firmę, przy czym koszt ten zależy od wielu elementów takich jak np. położenie firmy, podaż usług, dzierżawy pomieszczeń. Nie ma zatem żadnych podstaw do tego, by uznawać tzw. stawki przeciętne, czy w jakikolwiek sposób uśrednione. Powyższe pozostaje aktualne także w przypadku najmu pojazdu zastępczego.

Jak wynikało z opinii biegłego sądowego warsztaty naprawcze i wypożyczalnie pojazdów w powiecie (...) w okresie likwidacji szkody stosowały za najem pojazdów zastępczych klasy B stawki w kwocie od 90 złotych netto do 172 złotych netto, co oznacza, że powód wykazał, po myśli art. 6 k.c., że zastosowana przez niego stawka w kwocie 90 złotych netto miała charakter stawki rynkowej.

W orzecznictwie poświęconemu natomiast zasadności ponoszenia kosztów przez ubezpieczyciela za wynajem samochodu zastępczego w przypadku szkody całkowitej, a więc w sytuacji, gdy odszkodowanie ustalone zostało w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy wartością pojazdu mechanicznego sprzed zdarzenia powodującego szkodę a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym, którego naprawa okazała się niemożliwa lub nieopłacalna, ukształtował się pogląd, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu mechanicznego. Jednakże, zdaniem Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, okres uzasadnionego najmu pojazdu zastępczego w warunkach szkody całkowitej może skończyć się w dniu wypłaty odszkodowania albo też wcześniej lub później niż dzień wypłaty odszkodowania, przy czym uzależnione jest to od momentu, w którym poszkodowany mógł odtworzyć możliwość korzystania z rzeczy uszkodzonej poprzez zakup innego pojazdu mechanicznego. Ustalając ten moment, należy uwzględnić mierniki staranności poszkodowanego, jego obiektywne możliwości finansowe i osobiste, a także mierniki staranności ubezpieczyciela przy wykonaniu zobowiązania lub sposób jego współdziałania z poszkodowanym (terminowość wypłaty odszkodowania, właściwe określenie wysokości odszkodowania, czy udzielenie pomocy w zbyciu pozostałości powypadkowych).

Po dokonaniu wszechstronnej analizy całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że stanowisko pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W., który wskazywał, że uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego w niniejszej sprawie winien wynosić 24 dni jest niezasadne.

Sąd zważył bowiem, że okolicznością niekwestionowaną przez powoda było, że poszkodowany M. C. uzyskał od pozwanego ubezpieczyciela odszkodowanie za zniszczenie jego pojazdu obliczone na zasadzie szkody całkowitej w dniu 16 listopada 2016 roku. W tej sytuacji zasadnym było zdaniem Sądu uwzględnienie również 7 kolejnych dni potrzebnych na zagospodarowanie pozostałości i podjęcie czynności organizacyjnych. Nie można przy tym przyjąć, iż już przed datą wypłaty odszkodowania poszkodowany winien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu pojazdu zastępczego. Nadto, to pozwany, wbrew obciążającemu go ciężarowi dowodu, nie podjął także inicjatywy dowodowej w wykazaniu, że poszkodowany jeszcze przed datą otrzymania odszkodowania od pozwanego, a zatem przed dniem 16 listopada 2016 roku, posiadał środki pieniężne na zakup innego samochodu o parametrach zbliżonych do pojazdu uszkodzonego, w związku z czym środki z odszkodowania nie były mu konieczne do zakupu innego pojazdu. Wreszcie Sąd miał na uwadze, że decyzja wskazująca na nieopłacalność naprawy pojazdu poszkodowanego została wydana w dniu 15 listopada 2016 roku, zaś brak jest w aktach sprawy, w tym w aktach szkody, dowodu na informowanie poszkodowanego o szkodzie całkowitej w jego pojeździe w dniu 07 listopada 2016 roku, na którą to okoliczność powołuje się pozwany w swojej decyzji.

Jednocześnie nie ma wątpliwości, że w sytuacji kwestionowania okresu najmu pojazdu zastępczego nie można uznać, iż wystawiona z tego tytułu faktura stanowi potwierdzenie, iż najem pojazdu zastępczego przez okres 28 dni był zasadny. Dokument ten ma charakter dokumentu prywatnego i stanowi dowód wyłącznie tego, że osoby które go podpisały złożyły oświadczenie tam zawarte (art. 245 k.p.c.), nie korzystając z domniemania prawdziwości twierdzeń tam zawartych. W sytuacji zatem zakwestionowania zasadności okresu najmu pojazdu zastępczego przez 28 dni przez pozwanego powyższy dokument nie mógł stanowić miarodajnej podstawy pozwalającej Sądowi ustalić, iż zasadnym w niniejszej sprawie był okres najmu pojazdu zastępczego wskazywany przez powoda. Sama przy tym w sobie okoliczność wystawienia faktury o powyższej treści była między stronami bezsporna, co jednakże nie przesądza o tym, że cały ten okres 28 dni był uzasadnionym okresem najmu, za który należy się, zgodnie z przepisami prawa, odszkodowanie. Sąd miał jednakże na uwadze również, że jakkolwiek pozwany kwestionował okoliczność faktycznego czasu trwania najmu (zgodnego z treścią faktury), to w aktach szkody pozwanego znajdowała się nie tylko umowa najmu pojazdu zastępczego, ale również i protokół zdawczo – odbiorczy, z którego jednoznacznie wynikało, że wynajmowany pojazd został zwrócony w dniu 25 listopada 2016 roku, a nie jak wskazywał pozwany – w dniu 30 listopada 2016 roku.

W ocenie Sądu mając całokształt powyższych rozważań na względzie zasadnym okresem najmu związanym ze szkodą całkowitą stwierdzoną w pojeździe marki S. model F. o numerze rejestracyjnym (...) był okres liczony od dnia 29 października 2016 do dnia 23 października 2016 roku, a zatem łącznie 26 dni.

Uwzględniając powyższe rozważania w ocenie Sądu należne poszkodowanemu odszkodowanie związane z kosztami najmu pojazdu zastępczego wynosiło kwotę 2 483,91 złotych stanowiąc iloczyn okresu najmu pojazdu wynajmowanego od powoda, a uznanego przez Sąd za zasadny, tj. 26 dni i stawki w kwocie 90 złotych netto, a więc kwoty 2 340 złotych netto oraz 50% podatku od towarów i usług, a więc kwoty 143,91 złotych (2 340 złotych x 23% = 287,82 złotych : 2 = 143,91 złotych). W związku zaś z niesporną okolicznością wypłaty przez pozwanego kwoty 1 739 złotych, do wypłaty na rzecz powoda pozostała jeszcze kwota 744,91 złotych, wobec czego Sąd na podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 361 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. zasądził od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz powoda M. G. powyższą kwotę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 15 marca 2018 roku do dnia zapłaty.

Uznając zaś dalej idące żądanie pozwu za niezasadne, Sąd oddalił je w punkcie drugim wyroku na podstawie wymienionych wyżej regulacji stosowanych a contrario

Sąd orzekł o kosztach procesu jak w punkcie trzecim wyroku zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia określoną w art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. W niniejszej sprawie powód wygrał sprawę w 69,57%, a pozwany w 30,43%. Koszty poniesione przez powoda wyniosły 684,20 złotych (opłata sądowa od pozwu – 54 złotych, koszty zastępstwa procesowego – 270 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych, wykorzystana zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego – 343,20 złotych). Koszty poniesione przez pozwanego wyniosły 287 złotych (koszty zastępstwa procesowego – 270 złotych i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych). Powodowi zatem należy się zwrot kosztów procesu w kwocie 476 złotych (69,57% z kwoty 684,20 złotych), zaś pozwanemu w kwocie 87,33 złotych (30,43% z kwoty 287 złotych). Po skompensowaniu obu tych kwot, pozwany winien zwrócić powodowi kwotę 388,67 złotych, którą Sąd zasądził na jego rzecz w punkcie trzecim wyroku.

Jednocześnie wskazać należy, że na rozprawie w dniu 26 czerwca 2019 roku pełnomocnik pozwanego wniósł o uwzględnienie poniesionych przez niego kosztów w kwocie 40 złotych za dojazd do Sądu na każdą rozprawę wyznaczoną w celu zawarcia przez strony ugody. Wskazać przy tym należy, że istotnie Sąd trzykrotnie wyznaczał termin rozprawy na dzień 26 kwietnia 2019 roku, na dzień 22 maja 2019 roku i na dzień 26 czerwca 2019 roku w celu zawarcia ugody i trzykrotnie prawidłowo zawiadomiony pełnomocnik powoda nie stawiał się i nie usprawiedliwiał swojej nieobecności mimo, iż wolę zawarcia ugody podtrzymywał. W tej sytuacji jakkolwiek zasadne byłoby zasądzenie tychże kosztów od strony powodowej w oparciu o treść art. 103 § 1 k.p.c., jednakże Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę podziela w całości stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 roku (sygn. akt III CZP 26/16), zgodnie z którym kosztami przejazdu do Sądu pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym – jeżeli ich poniesienie było niezbędne i celowe w rozumieniu art. 98 k.p.c. są koszty rzeczywiście poniesione i wyszczególnione przez pełnomocnika w spisie kosztów, który podlega kontroli Sądu na podstawie art. 233 k.p.c. (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 listopada 2002 roku, sygn. akt III CZP 13/02). Kosztów tych nie należy utożsamiać ze sztywno określonymi stawkami wynikającymi z przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej w związku z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 roku w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 ze zmianami), przepisy te odnoszą się bowiem do kosztów podróży osób mających status pracownika, w związku z odbyciem podróży służbowej na podstawie wystawionej przez pracodawcę tzw. delegacji, czyli polecenia wykonania zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Niedopuszczalne jest więc stosowanie bez wyraźnej podstawy prawnej przepisów dotyczących pracowników do osób niemających takiego statusu. Poza tym, w związku z unormowaniem zawartym w art. 85 ust. 1 oraz art. 88, 90 i 91 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 300) stosowanie tych przepisów do radców prawnych i adwokatów prowadziłoby do ich uprzywilejowania w stosunku do innych uczestników postępowania, w tym także do stron (tak również Sąd Okręgowy w Gdańsku w postanowieniu z dnia 28 października 2016 roku, sygn. akt III Cz 924/16).

Jednocześnie pełnomocnik powoda poza zgłoszeniem wniosku o przyznanie mu zwrotu kosztów dojazdu w kwocie 40 złotych za każdą rozprawę w żaden sposób nie wykazał ani ich wysokości, ani ich rzeczywistego poniesienia ograniczając się jedynie do wskazania kwoty, wreszcie nie przedłożył stosownego spisu kosztów uwzględniającego te wydatki, stąd też jego wniosek w tym zakresie nie mógł zostać uwzględniony, czemu Sąd dał wyraz w punkcie czwartym wyroku w oparciu o treść art. 103 § 1 k.p.c. w zw. z art. 109 k.p.c. a contrario.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 16 lipca 2019 roku