Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2019 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  umarza postępowanie w zakresie żądania kwoty 150 złotych ( sto pięćdziesiąt złotych);

II.  zasądza od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z.kwotę 350 złotych ( trzysta pięćdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

-

611,72 złotych za okres od dnia 03 czerwca 2016 roku do dnia 10 czerwca 2018 roku,

-

500 złotych za okres od dnia 11 czerwca 2018 roku do dnia 10 września 2018 roku,

-

350 złotych za okres od dnia 11 września 2018 roku do dnia zapłaty;

III.  zasądza od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z.kwotę 175,28 złotych ( sto siedemdziesiąt pięć złotych dwadzieścia osiem groszy);

IV.  zasądza od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z.kwotę 137 złotych ( sto trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 2529/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 maja 2018 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z.domagał się zasądzenia od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 611,72 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 03 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty – tytułem wynagrodzenia za wykonane na zlecenie pozwanego etykiety oraz kwoty 175,28 złotych – tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności, także kosztów procesu.

Pismem z datą w nagłówku „dnia 15 czerwca 2018 roku” (data prezentaty: 2018-06-22) powód cofnął pozew w zakresie żądania kwoty 111,72 złotych w związku z uiszczeniem tej należności przez pozwanego w dniu 11 czerwca 2018 roku (k. 35 akt), stąd też postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2018 roku referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni umorzył w powyższym zakresie postępowanie, zaś nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 sierpnia 2018 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 3541/18 uwzględnił żądanie pozwu w pozostałym zakresie w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa zarzucając, że strona powodowa nie wykazała płatności dokonanych przed wydaniem nakazu zapłaty i nie doręczyła pozwanemu duplikatu faktur, jak również kwestionując kwotę wskazaną w nakazie zapłaty i wysokość kosztów procesu jako nieadekwatną do wartości sprawy.

Pismem z datą w nagłówku „dnia 12 września 2018 roku” (data prezentaty: 2018-09-20, k. 41 akt), sprecyzowanym pismem z datą w nagłówku „dnia 08 kwietnia 2019 roku” (data prezentaty: 2019-04-11, k. 99 akt) powód cofnął pozew w zakresie żądania kwoty 150 złotych w związku z uiszczeniem tej należności przez pozwanego w dniu 11 września 2018 roku i domagał się ostatecznie zasądzenia na jego rzecz od pozwanego kwoty 350 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 611,72 złotych za okres od dnia 03 czerwca 2016 roku do dnia 10 czerwca 2018 roku, 500 złotych za okres od dnia 11 czerwca 2018 roku do dnia 10 września 2018 roku i 350 złotych za okres od dnia 11 września 2018 roku do dnia zapłaty, a także kwoty 175,28 złotych tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zlecił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. produkcję etykiet w ilości 2 820 sztuk.

Etykiety zostały wykonane i doręczone (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w dniu 20 maja 2016 roku.

Wobec powyższego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. wystawił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. fakturę numer (...) kwotę 611,72 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 02 czerwca 2016 roku.

niesporne, a nadto: faktura – k. 29 akt, wydruk korespondencji mailowej – k. 16-27 akt

Pismem z dnia 22 czerwca 2016 roku, pismem z dnia 21 lipca 2016 roku oraz pismem z dnia 06 marca 2018 roku, a także wielokrotnie w korespondencji mailowej (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. wzywał (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. do zapłaty m. in. należności wynikającej z faktury numer (...).

wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru – k. 30v-33 akt, wydruk korespondencji mailowej – k. 16-27, 60 akt

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w dniu 11 czerwca 2018 roku zapłacił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 111,72 złotych tytułem częściowej zapłaty za fakturę numer (...).

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w dniu 11 września 2018 roku zapłacił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 150 złotych tytułem częściowej zapłaty za fakturę numer (...).

potwierdzenie przelewów – k. 36, 41v, 61 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 26 czerwca 2019 roku Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków: A. P. i A. M. oraz wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań stron mając na uwadze, że okoliczności, na jakie został zgłoszony dowód z zeznań tych świadków i stron, tj. zawarcie umowy i jej warunki, wykonanie umowy przez powoda, niewykonanie umowy przez pozwanego i brak kwestionowania przez pozwaną zobowiązania, nie były w sprawie sporne, jak też mając na uwadze fakultatywność dowodu z przesłuchania stron i uznając, że w niniejszym postępowaniu nie zachodzą okoliczności, o jakich mowa w art. 299 k.p.c..

Odnosząc się natomiast do okoliczności dotyczącej wysokości dochodzonego roszczenia, to wobec treści zarzutu pozwanego sformułowanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty, w ocenie Sądu powyższe dowody na tę okoliczność również były zbędne. Sąd zważył bowiem, że pozwany wskazywał jedynie, że strona powodowa nie wykazała płatności dokonanych przed wydaniem nakazu zapłaty, przy czym powód pismem z datą w nagłówku „dnia 15 czerwca 2018 roku” (data prezentaty: 2018-06-22) cofnął pozew w zakresie żądania kwoty 111,72 złotych w związku z uiszczeniem tej należności przez pozwanego w dniu 11 czerwca 2018 roku (k. 35 akt), co spowodowało, że postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2018 roku Sąd w tym zakresie umorzył postępowanie. Nadto pismem z datą w nagłówku „dnia 12 września 2018 roku” (data prezentaty: 2018-09-20, k. 41 akt) powód cofnął pozew w zakresie żądania kwoty 150 złotych w związku z uiszczeniem tej należności przez pozwanego w dniu 11 września 2018 roku, na którą to wpłatę powoływał się pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Zgodnie z treścią art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Zgodnie zaś z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku.

W niniejszej sprawie powód cofnął pozew bez zrzeczenia się roszczenia, jednakże w związku z tym, że uczynił to przed rozpoczęciem rozprawy, zgoda pozwanego na dokonanie tej czynności nie była wymagana. Sąd zaś oceniając powyższą czynność procesową powoda z punktu widzenia przesłanek określonych w art. 203 k.p.c. nie dopatrzył się, ażeby była ona sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego lub by zmierzała do obejścia prawa, zwłaszcza, że podstawą cofnięcia pozwu w zakresie wynikającym z oświadczenia powoda była zapłata przez pozwanego części dochodzonej należności.

Uznając zatem, iż czynność powoda jest zgodna z prawem, Sąd na podstawie art. 355 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 i 4 k.p.c. umorzył postępowanie w zakresie wynikającym z oświadczenia o cofnięciu pozwu (punkt pierwszy wyroku).

W ocenie Sądu powództwo w pozostałym zakresie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie, uwzględniając powyższe oświadczenia o cofnięciu pozwu, powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. domagał się ostatecznie zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 350 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 611,72 złotych za okres od dnia 03 czerwca 2016 roku do dnia 10 czerwca 2018 roku, 500 złotych za okres od dnia 11 czerwca 2018 roku do dnia 10 września 2018 roku i 350 złotych za okres od dnia 11 września 2018 roku do dnia zapłaty – tytułem wynagrodzenia za wykonane na zlecenie pozwanego etykiety, a także kwoty 175,28 złotych –tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie był w zasadzie w całości niesporny między stronami, w szczególności strona pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia z powodem umowy w przedmiocie zlecenia mu wykonania etykiet, faktu wykonania przez powoda na rzecz pozwanej spółki tego zlecenia zgodnie z przedłożoną do pozwu dokumentacją, prawidłowości wykonanego zlecenia, jak też wysokości kwoty należnej do zapłaty wskazanej na wystawionej fakturze numer (...).

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. podnosił jedynie, że strona powodowa nie wykazała płatności dokonanych przez pozwanego przed wydaniem nakazu zapłaty kwestionując tym samym kwotę wskazaną w tym orzeczeniu, jak i wysokość kosztów procesu jako nieadekwatną do wartości sprawy, przy czym jak już wskazano powyżej – częściowe płatności dokonane przez pozwanego skutkowały cofnięciem pozwu przez powoda w zakresie uiszczonych kwot i w konsekwencji umorzeniem w tym zakresie postępowania przez Sąd. Jednocześnie pozwany nie przedłożył jakiegokolwiek dowodu na to, że zobowiązanie pozwanego wygasło lub istnieje w mniejszym zakresie aniżeli żądana kwota 350 złotych tytułem należności głównej.

Wskazać przy tym należy, że bezspornie w toku procesu pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zapłacił powodowi dwukrotnie – w kwocie 111,72 złotych i w kwocie 150 złotych należności wynikające z faktury numer (...) tytułem częściowej jej zapłaty.

Zgodnie zaś z poglądem prezentowanym w doktrynie oraz orzecznictwie przedmiotu, który to pogląd podziela niniejszy Sąd, nawet częściowe wykonanie zobowiązania jest traktowane jako uznanie całego roszczenia przez dłużnika (tak Sąd Najwyższy m. in. w wyroku z dnia 26 sierpnia 2004 roku, sygn. akt I CK 133/04).

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 12 października 2017 roku (sygn. akt V ACa 627/16) uznanie roszczenia może być dokonane w dwóch formach: jako uznanie właściwe oraz uznanie niewłaściwe. Pierwsze stanowi nieuregulowaną odrębnie umowę ustalającą co do zasady i zakresu istnienie albo nieistnienie jakiegoś stosunku prawnego, drugie zaś określone jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu stanowi zewnętrzne wyrażenie przeświadczenia o istnieniu roszczenia (podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 04 lutego 2005 roku, sygn. akt I CK 580/04, z dnia 19 marca 1997 roku, sygn. akt II CKN 46/97, czy w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1964 roku, sygn. akt III PO 35/64).

Skoro zatem pozwany w toku postępowania zapłacił powodowi część dochodzonej należności stwierdzonej przedmiotową fakturą, to nie budziło wątpliwości Sądu, że tą czynnością dokonał on uznania (niewłaściwego) przedmiotowego roszczenia w całości, wyraził bowiem tym samym swoją aprobatę wobec obciążającego go długu, tym bardziej, że nie złożył żadnych reklamacji ani zastrzeżeń odnośnie tejże faktury. Od racjonalnie działającego przedsiębiorcy w ramach wymaganej od niego zawodowej staranności należy tymczasem oczekiwać, że w sytuacji gdy otrzymuje faktury, czy wezwanie do zapłaty – jego zdaniem niezasadne, z nieznanych mu faktur, czy stosunków prawnych, podejmuje działania w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Odnosząc się zaś do podniesionego zarzutu, że powód nie doręczył pozwanemu duplikatu faktur, to Sąd miał na uwadze, że prawidłowe wykonanie zlecenia przez powoda aktualizowało po stronie pozwanego obowiązek zapłaty, powód wykonał bowiem swoje zobowiązanie zgodnie z umową, za co należało mu się umówione przez strony wynagrodzenie, nadto duplikat faktury został doręczony pozwanemu wraz z odpisem pozwu stanowiąc jego załącznik.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 750 k.c. w zw. z art. 735 k.c. w zw. z art. 734 k.c. w zw. z art. 4 i art. 7 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 roku, poz. 118) w punkcie drugim wyroku zasądził od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. kwotę 350 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 611,72 złotych za okres od dnia 03 czerwca 2016 roku do dnia 10 czerwca 2018 roku, 500 złotych za okres od dnia 11 czerwca 2018 roku do dnia 10 września 2018 roku i 350 złotych za okres od dnia 11 września 2018 roku do dnia zapłaty.

Nie było także wątpliwości, że powodowi przysługiwała rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 roku, poz. 118). Taka rekompensata przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione i bez konieczności wzywania dłużnika do jej zapłaty. Roszczenie o taką rekompensatę powstaje po upływie terminów zapłaty określonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 grudnia 2015 roku, sygn. akt III CZP 94/15), tj. wtedy gdy wierzyciel nabywa prawo do odsetek, czyli gdy spełnił swoje świadczenie oraz nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. W świetle przeprowadzonych dowodów nie było wątpliwości, że powód wykonał i to w sposób prawidłowy swoje zobowiązanie – wyprodukował bowiem żądane etykiety, za które domagał się zapłaty oraz że mimo upływu terminu płatności, należności nie zostały uregulowane.

Mając na względzie powyższe na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 roku, poz. 118) w punkcie trzecim wyroku Sąd zasądził od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. kwotę 175,28 złotych tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności stanowiącą równowartość 40 euro przeliczonych według kursu Narodowego Banku Polskiego z ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym roszczenie stało się wymagalne.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie czwartym wyroku na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. obciążając nimi pozwanego (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jako stronę, którą uznać należy za stronę przegrywającą niniejszą sprawę w całości. Jak bowiem wskazał Sąd Najwyższy m. in. w postanowieniu z dnia 21 lipca 1951 roku (sygn. akt C 591/51) oraz w postanowieniu z dnia 12 sierpnia 1965 roku (sygn. akt I CZ 80/65) zaspokojenie przez pozwanego roszczenia powoda po wytoczeniu powództwa jest równoznaczne z przegraniem sprawy przez pozwanego – a zatem uzasadnione staje się zastosowanie w takich okolicznościach reguły odpowiedzialności za wynik procesu określonej w art. 98 § 1 k.p.c. W niniejszej zaś sprawie pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. bezsprzecznie zaspokoił część roszczenia powoda poprzez spłatę dochodzonej należności w dniu 11 czerwca 2018 roku (co do kwoty 111,72 złotych) i w dniu 11 września 2018 roku (co do kwoty 150 złotych), a zatem już po wytoczeniu powództwa (pozew w niniejszej sprawie wniesiony został bowiem w dniu 24 maja 2018 roku), co powoduje, że również i w tym zakresie pozwany uznawany jest za stronę przegrywającą.

Na kwotę koszów postępowania zasądzonych od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. składa się: kwota 30 złotych tytułem zwrotu uiszczonej opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 90 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, którą Sąd zasądził omyłkowo na podstawie § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zmianami), zamiast w kwocie 270 złotych na podstawie § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zmianami) mając na uwadze pierwotną wartość przedmiotu sprawy.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 12 lipca 2019 roku