Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący As. SR Justyna Sarikaya

Protokolant stażysta Anna Zieleźny-Trocha

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2019 r.

sprawy

N. W.

s. J. i E.

ur. (...) w K.

SKAZANEGO NASTĘPUJĄCYMI PRAWOMOCNYMI WYROKAMI:

I.  Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 19 maja 2015 roku, prawomocnym z dniem 27 maja 2015 roku, w sprawie o sygn. akt IX K 930/14 za czyn z art. 207 § 1 kk i art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełniony w okresie od grudnia 2011 roku do dnia 5 maja 2013 roku na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 3 lat, zarządzoną do wykonania na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 5 listopada 2018 roku;

II.  Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 6 lipca 2018 roku, prawomocnym z dniem 2 sierpnia 2018 roku, w sprawie o sygn. akt III K 842/18 za ciąg przestępstw z art. 209 § 1a kk popełnionych w okresach od 1 października 2016 roku do 31 stycznia 2017 roku oraz od 1 maja 2017 roku do 20 stycznia 2018 roku na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin miesięcznie, zamienioną na zastępczą karę pozbawienia wolności w wymiarze 150 dni na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 4 marca 2019 roku;

W PRZEDMIOCIE WYDANIA WYROKU ŁĄCZNEGO

1.  na mocy 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 1 kk i art. 87 § 1 kk w miejsce orzeczonych wobec skazanego N. W. wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 19 maja 2015 roku, w sprawie o sygn. akt IX K 930/14 oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 6 lipca 2018 roku w sprawie o sygn. akt III K 842/18 kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 577 kpk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza skazanemu okres odbywania kary pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt IX K 930/14 od dnia 30 stycznia 2019 roku godz. 08:50 do dnia 20 września 2019 roku;

3.  ustala, iż pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach objętych wyrokiem łącznym podlegają odrębnemu wykonaniu;

4.  na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze i § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. P. kwotę 120 zł (stu dwudziestu) złotych tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną świadczoną oskarżonemu z urzędu oraz kwotę 27,60 zł (dwudziestu siedmiu złotych i sześćdziesięciu groszy) tytułem 23% stawki podatku od towarów i usług;

5.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia skazanego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt III K 567/19

UZASADNIENIE

wyroku łącznego z dnia 20 września 2019 r.

Do Sądu Rejonowego w Rybniku wpłynęło pismo Zakładu Karnego Nr 1 w S., z którego wynikało, że mogą zachodzić warunki do wydania wyroku łącznego odnośnie skazanego N. W..

Jak wynika z informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego, N. W. został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:

I.  Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 19 maja 2015 roku, prawomocnym z dniem 27 maja 2015 roku, w sprawie o sygn. akt IX K 930/14 za czyn z art. 207 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełniony w okresie od grudnia 2011 roku do dnia 5 maja 2013 roku na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 3 lat, zarządzoną do wykonania na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 5 listopada 2018 roku;

II.  Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 6 lipca 2018 roku, prawomocnym z dniem 2 sierpnia 2018 roku, w sprawie o sygn. akt III K 842/18 za ciąg przestępstw z art. 209 § 1a k.k. popełnionych w okresach od 1 października 2016 roku do 31 stycznia 2017 roku oraz od 1 maja 2017 roku do 20 stycznia 2018 roku na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin miesięcznie, zamienioną na zastępczą karę pozbawienia wolności w wymiarze 150 dni na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 4 marca 2019 roku.

Z opinii o skazanym wynika, że skazany odbywa karę w systemie zwykłym, nie wyraża chęci zmiany na system programowanego oddziaływania. Jego zachowanie od początku odbywania kary pozbawienia wolności można określić jako przeciętne. Nie był karany dyscyplinarnie, nie był też nagradzany regulaminowo. W jednostce przestrzega porządku wewnętrznego i regulaminu. Skazany nie sprawia problemów wychowawczych, w grupie współosadzonych funkcjonuje w sposób zgodny, a wobec swoich przełożonych postępuje w sposób regulaminowy. W czasie dotychczasowego pobytu penitencjarnego nie stosowano wobec niego środków przymusu bezpośredniego. Nie uczestniczył w żadnym programie readaptacji społecznej. Nie wykazuje uczestnictwa w podkulturze przestępczej. Do popełnionych przestępstw przyznaje się i deklaruje krytyczny wobec nich stosunek. Prognoza penitencjarna jawi się jako ogólnie pozytywna.

Zgodnie z dyspozycją art. 570 k.p.k. wyrok łączny sąd wydaje z urzędu lub na wniosek skazanego albo prokuratora. W niniejszej sprawie sąd procedował z urzędu, po zawiadomieniu o możliwości wydania wyroku łącznego przez Zakład Karny Nr 1 w S..

Na kanwie przedmiotowej sprawy rozważyć należało, który system prawa karnego materialnego należało zastosować przy orzekaniu kary łącznej. Zgodnie z brzmieniem art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 20 marca 2015 r., poz. 396) przepisów dotyczących kary łącznej unormowanych w rozdziale IX kodeksu karnego w brzmieniu po 1 lipca 2015r. nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Wobec skazanego pierwszy z w/w wyroków uprawomocnił się przed dniem 1 lipca 2015 roku, zaś drugi z w/w wyroków uprawomocnił się po tym dniu, natomiast dotyczyły one czynów, które zostały popełnione przed dniem 1 lipca 2015 roku, jak i po tym dniu. Przepis art. 4 § 1 k.k. ustanawia zasadę, zgodnie z którą jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna, niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, należy jednak zastosować uprzednio obowiązującą regulację, jeżeli jest ona względniejsza dla sprawcy. Obecnie zgodnie z art. 85 § 2 k.k., podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89 k.k., w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w art. 85 § 1 k.k. Jednocześnie § 3 tego przepisu stanowi, że jeżeli po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania kary lub kary łącznej sprawca popełnił przestępstwo, za które orzeczono karę tego samego rodzaju lub inną podlegającą łączeniu, orzeczona kara nie podlega łączeniu z karą odbywaną w czasie popełnienia czynu.

W niniejszej sprawie sąd przyjął, że stosowanie Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym poprzednio, tj. przed dniem 1 lipca 2015r. nie jest względniejsze dla skazanego, ponieważ nie byłoby wówczas podstaw do połączenia mu orzeczonych względem niego kar, a zatem należało stosować ustawę nową, a to w brzmieniu obowiązującym aktualnie. Należy wskazać, że na podstawie poprzednio obowiązującego stanu prawnego obowiązującego przed dniem 1 lipca 2015 roku dla wydania wyroku łącznego konieczne było, aby zachodził zbieg przestępstw przed wydaniem pierwszego, chociażby nieprawomocnego wyroku. Możliwość wydania wyroku łącznego zachodziła zatem wówczas, gdy sprawca przed datą pierwszego wyroku skazującego popełnił co najmniej dwa przestępstwa, ale z różnego rodzaju przyczyn , nie został za nie skazany jednym wyrokiem lecz wieloma wyrokami. W niniejszej sprawie zbieg przestępstw nie zachodził w ogóle, bowiem czyny objęte wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 6 lipca 2018 roku (sygn. akt III K 842/18) zostały popełnione po dniu 19 maja 2015 roku, kiedy to został wydany pierwszy wyrok karny przez Sąd Rejonowy w Rybniku (sygn. akt IX K 930/14). W takim przypadku sąd nie mógł orzec kary łącznej, a skazany musiałby odbyć po kolei wymierzone mu kary jednostkowe.

Reasumując podniesione wyżej okoliczności stwierdzić należało, że poprzednio obowiązujące przepisy nie są dla skazanego względniejsze. Tylko w takim przypadku należałoby stosować ustawę w brzmieniu poprzednio obowiązującym. Z tego względu przy wymiarze kary łącznej sąd stosował przepisy kodeksu karnego w brzmieniu po nowelizacji.

Stosownie do niezmienionego art. 85 § 1 k.k. jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną. Zatem wynika z tego, że sąd jest zobligowany orzec karę łączną w sytuacji ziszczenia się wymienionych w cyt. przepisie przesłanek pozytywnych.

W myśl obowiązującego aktualnie art. 85 § 2 k.k., podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89 k.k., w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w art. 85 § 1 k.k.

W niniejszej sprawie jest to wymierzona skazanemu N. W. kara 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 19 maja 2015 roku w sprawie o sygn. akt IX K 930/14 oraz kara 10 miesięcy ograniczenia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 6 lipca 2018 roku w sprawie o sygn. akt III K 842/18.

Wyjątek od zasady łączenia kar tego samego rodzaju przewiduje przepis art. 87 § 1 k.k., co wynika z niemożności równoczesnego wykonania kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności. Zgodnie z jego brzmieniem, w wypadku skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności sąd wymierza karę łączną pozbawienia wolności, przyjmując, że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności, co oznacza, że orzeczona w sprawie o sygn. akt III K 842/18 kara 10 miesięcy ograniczenia wolności równa się 150 dniom pozbawienia wolności. Zatem zasadą jest zamiana kary ograniczenia wolności na karę pozbawienia wolności i wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w razie zbiegu kary pozbawienia wolności z karą ograniczenia wolności. Przelicznik przewidziany w 87 § 1 k.k., ma charakter bezwzględnie wiążący. Warto dodać, że uregulowanie zawarte w przywołanym przepisie ma charakter obligatoryjny i nie pozostawia co do zasady sądowi wyboru.

Wymaga podkreślenia, że w niniejszej sprawie sąd miał na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 czerwca 2019 r., P 20/17, OTK-A 2019/29, Dz.U.2019/1135. Trybunał uznał, że „ art. 87 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1600, ze zm.) w zakresie, w jakim nakłada na sąd obowiązek połączenia kar pozbawienia wolności i ograniczenia wolności oraz wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności po dokonaniu zamiany kary ograniczenia wolności na karę pozbawienia wolności, jest niezgodny z art. 45 ust. 1 i art. 175 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ”. Trybunał stwierdził także, że „ z brzmienia art. 87 § 1 k.k. wynika, iż konieczność wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności po dokonaniu przeliczenia kary (albo kar) ograniczenia wolności na karę (albo kary) pozbawienia wolności zachodzi zawsze wówczas, gdy za zbiegające się (co najmniej dwa) przestępstwa zostały orzeczone co najmniej jedna kara pozbawienia wolności i co najmniej jedna kara ograniczenia wolności. (…) Sąd może odstąpić od obowiązku zastosowania art. 87 § 1 k.k. tylko wówczas, gdy są spełnione przesłanki określone w art. 87 § 2 k.k. Jeżeli choćby jedna z tych przesłanek nie została spełniona, sąd musi zastosować art. 87 § 1 k.k. (…) W takim stanie prawnym wydanie orzeczenia o pozbawieniu wolności następuje w istocie z mocy prawa, a nie na skutek merytorycznej decyzji sądu.” Dodał również, iż zgodnie ze standardem określonym w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, „ sąd, który ma orzekać o realnym pozbawieniu wolności, musi mieć zapewniony pewien zakres możliwości oceny okoliczności konkretnej sprawy i ich uwzględnienia podczas "wymierzania" odpowiedniej kary. Ustawodawca musi mu pozostawić pewien zakres swobody decyzyjnej (minimum kompetencji sądu). Takiego warunku nie spełnia art. 87 § 1 k.k.” Trybunał powtórzył w nim stanowisko zajęte w wyroku o sygn. SK 9/10, że jeżeli skutkiem decyzji procesowej sądu ma być pozbawienie kogoś wolności osobistej, to sądowi powinien być pozostawiony zakres uznania i możliwość merytorycznego rozpoznania sprawy w tym zakresie. Przyjął również podobne stanowisko zawarte w wyroku o sygn. P 37/14. „ Zdaniem Trybunału, skoro czynności sądu karnego - polegające na wydaniu wyroku łącznego i orzeczeniu na jego mocy jednej kary łącznej podlegającej wykonaniu zamiast kar orzeczonych wcześniej za zbiegające się przestępstwa - są nadal sprawowaniem wymiaru sprawiedliwości w rozumieniu art. 175 ust. 1 Konstytucji, to sądy, pełniąc funkcję strażnika zagwarantowanej konstytucyjnie wolności osobistej jednostki, powinny mieć zagwarantowaną pewną swobodę orzekania w tym zakresie. W konstytucyjnym standardzie sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez sądy nie mieści się sytuacja, w której ustawodawca wyłącza możliwość skutecznego wykonywania kary ograniczenia wolności , wcześniej prawomocnie orzeczonej przez niezawisły sąd, i nakazuje sądowi, który ma obowiązek wydać wyrok łączny, obligatoryjnie zamienić tę karę na karę pozbawienia wolności po dokonaniu przeliczenia zgodnie z zasadami wskazanymi w ustawie”. Należy wskazać, że istota problemu konstytucyjnego przedstawiona Trybunałowi Konstytucyjnemu dotyczyła sytuacji procesowych, w których nie zachodzą przesłanki zastosowania art. 87 § 2 k.k. i sąd karny, mając orzec karę łączną, jest zobligowany z mocy prawa dokonać zamiany kary ograniczenia wolności na karę pozbawienia wolności i wymierzyć karę łączną pozbawienia wolności, bez możliwości uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy, w szczególności bez rozpatrzenia istoty sprawy o realne pozbawienie wolności skazanego poddanego do tej pory karom wolnościowym, a mianowicie okoliczności, w których skazany dobrowolnie poddał się wykonaniu kary ograniczenia wolności.

W niniejszej sprawie wobec skazanego nie ma możliwości zastosowania mechanizmu przewidzianego w art. 87 § 2 k.k., albowiem rozpoznaniu podlegały jedynie dwie kary różnorodzajowe. Z tego względu karą łączną może być tylko kara izolacyjna, co wymagało uprzedniego zamienienia podlegającej łączeniu kary ograniczenia wolności na karę pozbawienia wolności. Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności faktyczne w niniejszej sprawie, a przede wszystkim to, że skazany N. W. uchylał się od wykonania kary 10 miesięcy ograniczenia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 6 lipca 2018 roku w sprawie o sygn. akt III K 842/18, skoro postanowieniem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 4 marca 2019 roku kara ta została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności. Orzeczona w niniejszej sprawie przez sąd na mocy powołanego wyżej art. 87 § 1 k.k. kara łączna stanowiąca najdalej idącą ingerencję w sferę wolności osobistej jednostki nie stoi więc w sprzeczności ze stanowiskiem zawartym w/w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Należy podkreślić, iż w/w wyrok Trybunału Konstytucyjnego jest wyrokiem zakresowym, a więc stwierdzającym, że zakwestionowany przepis tylko w pewnym zakresie jego stosowania jest niezgodny z Konstytucją. Zatem nie pozbawia go w całości mocy obowiązywania. Przepis art. 87 § 1 k.k. nie będzie miał zastosowania zatem najczęściej w tych przypadkach, gdy skazany pozostaje na wolności i wykonuje orzeczoną wobec niego karę ograniczenia wolności. W niniejszej sprawie z powodu uchylania się skazanego od wykonywania kary ograniczenia wolności kara ta została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności i wprowadzona do wykonania. Brak zatem podstaw do niestosowania przepisu art. 87 § 1 k.k. przy wymierzaniu kary łącznej.

Granice wymiaru kary łącznej obowiązujące przy wymiarze kary łącznej określa nadal przepis art. 86 § 1 k.k., co oznacza, że kara łączna wymierzona skazanemu N. W. mogła być orzeczona w granicach od 10 miesięcy pozbawienia wolności (najwyższa z wymierzonych kar) do 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności (suma wszystkich kar podlegających łączeniu po przeliczeniu kary ograniczenia wolności - 10 miesięcy ograniczenia wolności / 15 dni pozbawienia wolności + 10 miesięcy pozbawienia wolności).

Dyrektywy wymiaru kary łącznej wynikają natomiast z art. 85a k.k., a sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Mając zatem na uwadze wyżej wskazane okoliczności, sąd na mocy art. 86 § 1 k.k. i art. 87 § 1 k.k. w miejsce wyżej wymienionych kar (w tym kary ograniczenia wolności po jej przeliczeniu na karę pozbawienia wolności) wymierzył skazanemu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary łącznej sąd wziął pod uwagę relacje podmiotowo-przedmiotowe zachodzące pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami zabronionymi uznając, że godzą one w różne dobra chronione prawem (z jednej strony czyny z art. 207 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k., z drugiej zaś strony czyny z art. 209 § 1 k.k.), a także ładunek społecznej szkodliwości tych czynów. Popełnione przez skazanego przestępstwa nie cechuje nadto żadna zwartość czasowa. W niniejszej sprawie sąd nie dostrzegł żadnych podstaw do zastosowania zasady pełnej absorpcji wobec skazanego, z uwagi na popełnianie różnorodzajowych przestępstw, wobec różnych pokrzywdzonych. Zatem za uzasadnioną okolicznościami sprawy przy wymierzeniu kary łącznej sąd przyjął zasadę asperacji.

W konkluzji należy podkreślić, że uwzględniając cel prewencji szczególnej i ogólnej, bacząc jednocześnie na dyrektywę humanitarnego miarkowania kar przy jej wymiarze, sąd uznał, iż wymierzenie w niniejszej sprawie kary łącznej pozbawienia wolności winno spełnić wobec skazanego cele wychowawcze, wzbudzając zarówno w nim jak i w jego otoczeniu przekonanie, iż popełnienie przestępstw spotyka się z adekwatną reakcją karną. Taki wymiar kary łącznej jest również odpowiedni w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wskazać dodatkowo wymaga, że wymierzona skazanemu kara 1 roku pozbawienia wolności jest zarazem dlań korzystniejsza, niż wykonywanie po kolei kar jednostkowych (faktycznemu odbyciu podlegała w czasie orzekania zarządzona do wykonania kara 10 miesięcy pozbawienia wolności i kara zastępcza 150 dni pozbawienia wolności) podlegających łączeniu w przedmiotowej sprawie. Zaznaczyć przy tym należy, iż kara łączna pozbawienia wolności nie powinna być postrzegana wyłącznie jako instytucja mająca działać na korzyść skazanego, a przede wszystkim, jako instytucja gwarantująca racjonalną politykę karania w stosunku do sprawcy, który popełnił kilka przestępstw.

W zakresie odrębnych rozstrzygnięć zawartych w wyrokach objętych węzłem wyroku łącznego sąd ustalił, iż podlegają one odrębnemu wykonaniu.

Na podstawie art. 577 k.p.k. sąd zaliczył na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres dotychczas odbytej kary pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt IX K 930/14 od dnia 30 stycznia 2019 roku godz. 08:50 do dnia 20 września 2019 roku, czyli do dnia wydania wyroku.

Sąd na mocy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze w zw. z § 17 ust. 5 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. P. kwotę 120,00 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej na rzecz skazanego i kwotę 27,60 złotych stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności.

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił skazanego w całości od zapłaty kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa, mając na względzie fakt pobytu skazanego w zakładzie karnym oraz wymiar orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności.