Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 89/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj

Protokolant: st. sekr. sąd. Iwona Bartel

po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy B.

przeciwko Rolniczej (...) w B.

o ustalenie wygaśnięcia użytkowania

1.  ustala, że użytkowanie nieruchomości opisanej w decyzji Wydziału (...), (...)i Skupu (...) Rady Narodowej w K. z 26 października 1973 roku o numerze PG.ON. (...) wygasło;

2.  zasądza od powódki Gminy B. na rzez pozwanej Rolniczej (...) w B. kwotę 5 417,00 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt I C 89/19

UZASADNIENIE

Gmina B. wniosła o ustalenie, iż stosunek użytkowania orzeczony decyzją nr PG.ON. (...) Wydziału (...), (...) i Skupu (...) Rady Narodowej w K. z dnia 26 października 1973 r. pomiędzy Gminą B. a Rolniczą (...) wygasł z dniem 4 sierpnia 2002 r., ewentualnie o ustalenie nieistnienia wymienionego stosunku użytkowania pomiędzy stronami od 4 sierpnia 2002 r. Oprócz tego powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu,
w tym kosztów zastępstwa procesowego.

(...) z siedzibą w B.
w odpowiedzi na pozew uznała powództwo w całości i wniosła o zasądzenie
od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Decyzją z dnia 26 października 1973 r. o numerze PG.ON. (...) Wydział (...), (...) i Skupu (...) przekazał Spółdzielni Kółek Rolniczych w B. w użytkowanie na czas nieokreślony nieruchomość rolną o powierzchni 1,27 ha, położoną
w B., gmina B., oznaczoną w operacie ewidencji gruntu pod nr (...). Wydanie działki użytkownikowi nastąpiło 29 listopada 1973 r.,
(dowód: decyzja z dnia 26 października 1973 r. - k. 14; protokół zdawczo - odbiorczy
z 26 października 1973 r. - k. 14 verte)
.

Spółdzielnia Kółek Rolniczych w B. zmieniła nazwę na Rolniczą (...), (odpis pełny z KRS - k. 6 - 10) .

Działka będąca przedmiotem użytkowania po modernizacji ewidencji gruntów zmieniła numer z (...)na (...) i powierzchnię z 1,27 ha na 1,1578 ha, (dowód: zawiadomienie - k. 19) .

Na podstawie porozumienia z dnia 3 sierpnia 1992 r. Gmina B. przejęła działkę położoną w B. o numerze (...)do administrowania jako targowisko komunalne, (dowód: porozumienie - k. 15 - 16; regulamin - k. 12 - 14) .

Od tego czasu pozwana nie wykonywała swoich uprawnień wobec tej działki, (bezsporne) .

Powyższy stan faktyczny jest bezsporny, gdyż został oparty na zgodnych twierdzeniach stron, którym Sąd dał w całości wiarę oraz na autentycznych
i wiarygodnych dokumentach, nie budzących wątpliwości i nie negowanych przez strony.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Przepis ten wprowadza możliwość wytoczenia powództwa o ustalenie, dzięki któremu powód może domagać się od sądu stwierdzenia istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego lub prawa. Powództwo o ustalenie stosunku prawnego lub prawa może być uwzględnione wtedy, gdy spełnione zostaną przesłanki merytoryczne. Pozew o ustalenie powinien zatem określać dokładnie dany stosunek prawny lub prawo, którego ustalenia istnienia bądź nieistnienia domaga się powód. Ponadto powód musi wykazać interes prawny oraz prawdziwość twierdzeń o tym, że dany stosunek prawny lub prawo rzeczywiście istnieje bądź nie istnieje. Pierwsza z tych przesłanek warunkuje określony skutek tego powództwa, decydując o dopuszczalności badania i ustalania prawdziwości twierdzeń powoda. Interes prawny występuje wtedy, gdy zachodzi obiektywna niepewność co do stanu prawnego lub prawa. Wykazanie zaś istnienia drugiej
z tych przesłanek decyduje o kwestii zasadności powództwa (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2001 r., II CKN 898/00, niepubl.).

W niniejszej sprawie powódka domagała się ustalenia, że prawo użytkowania ustanowione na rzecz pozwanej wygasło, wobec jego niewykonywania przez 10 lat (art. 255 k.c.).

Pozwana nie kwestionowała, iż przysługujące jej prawo wygasło
ze względu na jego niewykonywanie i uznała powództwo.

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c., sąd jest związany uznaniem powództwa, chociaż Sąd ma również obowiązek kontroli, czy uznanie nie jest sprzeczne z prawem, z zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Orzecznictwo stanowi przy tym, że uznanie będące aktem dyspozytywnym o ograniczonym zakresie obejmuje zarówno okoliczności faktyczne, jak
i podstawę prawną danej sprawy, tzn. zespół obowiązujących przepisów,
na podstawie których sąd ma wydać rozstrzygnięcie (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 października 1976 r., III CRN 232/76, OSNCP 1977, nr 5-6, poz. 101, z glosami: S. D., OSPiKA 1978, z. 3, poz. 50, A. S., OSPiKA 1978,
z. 7-8, poz. 143 i J. M., PiP 1978, z. 10, s. 178 i n.).

Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, że oświadczenie o uznaniu powództwa było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego lub miało na celu obejście prawa. Dokumenty przedłożone przez strony pozwalają sądzić, iż roszczenie powódki jest zasadne i że przynajmniej od sierpnia 1992 r. pozwana nie używa przedmiotowej nieruchomości.

Wobec tego Sąd - na podstawie zgodnego stanowiska stron - na podstawie art. 189 k.p.c. ustalił, że użytkowanie nieruchomości opisanej w decyzji Wydziału (...), (...) i Skupu (...) Rady Narodowej w K. z 26 października 1973 r. o numerze PG.ON. (...) wygasło, o czym orzekł, jak w pkt 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 101 k.p.c., zgodnie
z żądaniem pozwanej. Przepis ten stanowi, że zwrot kosztów należy
się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu
do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 13 kwietnia 1961 r., sygn. akt IV CZ 23/61, OSPiKA 1962, z. 5, poz. 121), przepis art. 101 k.p.c. ma zastosowanie, gdy zgodnie z doświadczeniem życiowym można wysnuć wniosek, że strona powodowa uzyskałaby zaspokojenie roszczenia bez wytaczania powództwa. W przedmiotowej sprawie ta konieczna przesłanka zastosowania art. 101 k.p.c. została spełniona, ponieważ powódka mogła osiągnąć zamierzony cel chociażby poprzez przyjęcie od pozwanej oświadczenia o zrzeczeniu się prawa użytkowania wobec jego wygaśnięcia. Co jednak istotne, nie ma żadnych dowodów na to, że powódka wystąpiła z taką inicjatywą i podjęła próbę pozasądowego załatwienia swojej sprawy. Aby zatem przyznać świadczenie pozwanej wystarczyło, że przy pierwszej czynności uznała roszczenie powódki.

Na kwotę zasądzonych pozwanej kosztów procesu składało się wynagrodzenie pełnomocnika, ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz.U. z 2018 r., poz. 265).