Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Kryńska - Mozolewska

Protokolant: starszy protokolant sądowy Lena Fremmel

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2019 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia
6 lipca 2015 r. znak: (...)-602- (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o świadczenie rehabilitacyjne

orzeka:

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 339/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 lipca 2015 roku, znak: (...)-602- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił M. M. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu decyzji ZUS podał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 25.06.2015r., orzekła że stan zdrowia ubezpieczonej nie uzasadnia przyznania jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

(decyzja z dnia 06.07.2015r. – k. 7 akt organu rentowego)

Od powyższej decyzji M. M. wniosła odwołanie, wnosząc o jej zmianę i przyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu odwołania odwołująca podała, że lekarz medycyny pracy nie dopuścił jej do pracy, pomimo że w ocenie Komisji Lekarskiej ZUS nie jest ona niezdolna do pracy.

(odwołanie – k. 1 – 2)

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu organ rentowy powtórzył swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu skarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 8 – 8 verte)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca się M. M. pracowała w salonie (...) w Z. jako doradca ds. sprzedaży mebli. Do zakresu jej obowiązków należało podnoszenie, ustawianie i rozkładanie mebli, sprzątanie, praca przy komputerze, przy wystawianiu faktur, obsługa telefoniczna klientów. Zdarzało się, że odwołującej potrzebna była pomoc przy rozkładaniu mebli z powodu odczuwanego bólu kręgosłupa. Co do zasady praca odwołującej była jednak pracą umysłową, nie wymagająca podnoszenia ciężarów.

(dowód: zeznania odwołującej się M. M. – protokół rozprawy z dnia 04.02.2016r. od 00:07:10 do 00:14:49, zeznania świadka A. H. – protokół rozprawy z dnia 07.02.2017r. od 00:04:22 do 00:15:09, wywiad zawodowy – k. 2 akt organu rentowego)

Odwołująca pobierała zasiłek chorobowy przez 182 dni do 26 maja 2015 roku z tytułu swej niezdolności do pracy. Orzeczeniem lekarskim z dnia 8 czerwca 2015 roku lekarz medycyny pracy orzekł, że powódka wobec istnienia przeciwwskazań zdrowotnych utraciła zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy z dniem 8 czerwca 2015 roku. W związku z niedopuszczeniem M. M. przez lekarza medycyny pracy do wykonywania pracy pracodawca rozwiązał z nią umowę o pracę za wypowiedzeniem, wręczając jej to wypowiedzenie w dniu 17 lipca 2015 roku.

(dowód: orzeczenie lekarskie nr (...) - k. 5, wypowiedzenie umowy o pracę – k. 17)

Odwołująca się cierpi na przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego na podłożu wielopoziomowych zmian dyskopatycznych i zwyrodnieniowych z okresowym zespołem korzeniowym z lewej kończyny dolnej bez istotnego upośledzenia funkcji ruchowej kręgosłupa, bez niedowładów kończyn. To schorzenie narządu ruchu przebiega z okresami zaostrzeń i remisji dolegliwości. W okresach zaostrzeń dolegliwości odwołująca się wymaga leczenia farmakologicznego i rehabilitacji i wówczas może być okresowo niezdolna do pracy. Odwołująca się nie ma dysfunkcji narządu ruchu, nie stwierdzono u niej istotnych patologii w zakresie centralnego i obwodowego układu nerwowego. Po dniu 26 maja 2015 roku nie stwierdzono u M. M. istotnego zaostrzenia dolegliwości bólowych kręgosłupa powodujących jej niezdolność do pracy ostatnio wykonywanej. Po dniu 26 maja 2015 roku odwołująca się odzyskała zdolność do pracy ostatnio wykonywanej.

(dowód: opinia biegłego z zakresu neurologii J. S. – k. 19 – 19 verte, opinia biegłego z zakresu (...) – k. 32, opinie biegłego z zakresu neurologii B. A. – k. 53 – 54 i k. 93 – 94 i k. 117 i k. 183 – 184 i k. 201 - 202, opinie biegłego z zakresu (...) – k. 62 – 64 i k. 107 i k. 174, opinie biegłego z zakresu medycyny pracy J. G. – k. 285 – 288 i k.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania sądowego.

W szczególności Sąd oparł się na opiniach biegłych z zakresu neurologii (J. S. i B. A.), ortopedii i traumatologii (K. K. i M. G.) oraz medycyny pracy (J. G.). Sąd miał na uwadze, że wszystkie opinie w/w biegłych były ze sobą zgodne. Wszyscy biegli, mający fachową wiedzę z zakresu specjalności medycznych niezbędnych do prawidłowej oceny stanu zdrowia odwołującej się, zgodnie orzekli, że odwołująca się po dniu 26 maja 2015 roku odzyskała zdolność do pracy. W szczególności waloru dowodowego opinii biegłych i zawartych w nich wniosków nie może niweczyć orzeczenie lekarskie lekarza medycyny pracy z k. 5 akt sprawy, który nie dopuścił odwołującej do pracy ostatnio przez nią wykonywanej. Biegli badali również zdolność odwołującej się do pracy pod kątem wykonywanych przez nią obowiązków pracowniczych. W tym przedmiocie wypowiedział się również biegły z zakresu medycyny pracy. Zgodne opinie kilku biegłych, których wnioski były fachowo uzasadnione, spójne i logiczne, przemawiają więc za ustaleniem, że odwołująca się odzyskała po dniu 26 maja 2015 roku zdolność do pracy, wbrew zapisom w orzeczeniu z k. 5 akt sprawy. Biegli odnieśli się również wyczerpująco i przekonująco do składanych w toku postępowania zastrzeżeń odwołującej się.

Odnośnie zeznań odwołującej się oraz świadka A. H. Sąd uznał je za wiarygodne w całości. Sąd miał jednak na uwadze, że wskazane w tych zeznaniach czynności wykonywane przez odwołującą się w jej pracy nie mogą przemawiać za ustaleniem, że była to ciężka praca fizyczna. Sąd bowiem oparł się na własnoręcznie wypełnionym przez odwołującą się formularzu wywiadu zawodowego (k. 2 akt organu rentowego), w którym nie zakreśliła ona opcji, aby jej praca wymagała podnoszenia ciężarów, uznała też, że jest to praca lekka, przeważnie siedząca.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest odwołanie M. M. od decyzji ZUS odmawiającej jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. - Dz. U. z 2019 roku, poz. 645; dalej jako: ustawa zasiłkowa) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Należy więc zauważyć, że świadczenie rehabilitacyjne chroni tę samą rodzajowo sytuację co zasiłek chorobowy, czyli czasową niezdolność do dotychczas wykonywanej pracy (tak też: A. Rzetecka – Gil, Komentarz do art. 18 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Oficyna 2009). Jednocześnie niezdolność ta musi trwać także po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, nie może być to niezdolność okresowo występująca po wyczerpaniu zasiłku chorobowego. Świadczenie rehabilitacyjne ma bowiem ułatwić w dojściu do zdrowia i odzyskaniu zdolności do pracy, po chorobie.

Przesłankami przyznania świadczenia rehabilitacyjnego ubezpieczonemu są: uznanie go za niezdolnego do pracy po wyczerpaniu przez niego okresu zasiłkowego oraz stwierdzenie, że dalsze jego leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Obie te przesłanki muszą być spełnione łącznie.

W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że odwołująca się nie była niezdolna do pracy po dniu 26 maja 2015 roku. Tym samym brak jest spełnienia podstawowej przesłanki przyznania świadczenia rehabilitacyjnego. W toku postępowania odwołująca się argumentowała, że w rzeczywistości, oceniając jej stan zdrowia pod kątem konkretnej pracy wykonywanej przez nią ostatnio należałoby uznać, że jednak nadal jest niezdolna do pracy. Sąd miał jednak na uwadze, że biegli oceniający stan zdrowia odwołującej się brali pod uwagę czynności wykonywane przez nią na stanowisku sprzedawcy mebli. Biegli opinie wydawali również po przeprowadzeniu dowodów z zeznań odwołującej się i świadka i zgodnie orzekli, że odwołująca się jest zdolna do pracy na stanowisku sprzedawcy mebli. Nie bez znaczenia dla Sądu był też fakt, że choroba odwołującej się przebiegała w okresach zaostrzeń i remisji. Biegli zgodnie orzekli, że jej stan zdrowia po dniu 26 maja 2015 roku nie był na tyle zły, aby uzasadniać jej niezdolność do pracy i była ona w tym czasie w okresie remisji choroby. Sąd miał również na uwadze, że biegły K. K. w swej opinii wskazał, że stwierdzone u odwołującej się schorzenia stanowią przeciwwskazanie do wykonywania ciężkich prac fizycznych wymagających podnoszenia i przenoszenia większych ciężarów, pracy wymagającej długotrwałego stania z pochyleniem do przodu przez wiele godzin. Praca odwołującej się nie była wykonywana w tych warunkach. Co prawda odwołująca się musiała przestawić meble, czy je poustawiać, bądź poskładać, czy rozłożyć, jednak nie zostało wykazane w toku postępowania, aby musiała je podnosić, czy przenosić większe ciężary. Sąd miał też na uwadze, że we własnoręcznie sporządzonym przez odwołującą się wywiadzie zawodowym zawartym w aktach organu rentowego nie wskazała ona aby jej praca wymagała podnoszenia ciężarów, czy wymuszonej pozycji, zaznaczając wprost, że jest to praca lekka, przeważnie siedząca, z przewagą wysiłku umysłowego nad fizycznym. Z kolei biegły M. G. podkreślił, że odwołująca nie ma jakiejkolwiek dysfunkcji narządu ruchu i jej stan zdrowia z niewielkimi zmianami dyskopatycznymi kręgosłupa pozwalał jej na pracę związaną z rozkładaniem stołów, czy narożników w salonie meblowym. Także biegły z zakresu medycyny pracy, po analizie zakresu obowiązków na stanowisku pracy odwołującej się, orzekł jednoznacznie, że nie była ona po dniu 26 maja 2015 roku niezdolna do pracy na stanowisku doradcy ds. sprzedaży mebli, które ostatnio zajmowała. Reasumując więc Sąd uznał, że odwołująca się nie była niezdolna do pracy po dniu 26 maja 2015 roku, wobec czego brak jest spełnienia podstawowej przesłanki z art. 18 ustawy zasiłkowej, koniecznej do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego. Wobec tego zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja ZUS jest zasadna i zgodna z prawem, odwołanie zaś podlega oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku, oddalając odwołanie.

ZARZĄDZENIE

(...)