Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2019 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Klaudia Miłek

Protokolant : Aneta Orłowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 5.03, 23.05, 26.09.2019 roku sprawy, przeciwko R. R. s. S. i K. z domu W. ur. (...) w O.

obwinionego o to że:

1) W dniu 24 października 2017 r. około godz. 15.55 w W. na drodze publicznej w ruchu lądowym w Al. (...) / przed skrzyżowaniem z ul. (...) / naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki C. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa kierującemu samochodem marki T. o nr rej. (...), jadącemu po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w mchu drogowym.

tj. o czyn z art. 86 § 1 KW w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dn. 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 128 z późn. zm.)

2) W miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym, określonym w art. 44 ust. 1, pkt 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki C. (...) o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia.

tj. za wykroczenie z art. 97 KW w zw. z art. 44 ust. 1, pkt 4 Ustawy dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 128 z późn. zm.)

orzeka

I.  Obwinionego R. R. uniewinnia od popełnienia czynu opisanego w pkt 1 wniosku o ukaranie.

II.  Obwinionego R. R. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II wniosku o ukaranie i za to na podstawie art. 97 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

III.  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 4641/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 października 2017 roku B. K. w Wydziale Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji złożył zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia. Zawiadamiający stwierdził w nim , iż w dniu 24 października 2017 roku około godz. 15:55
w W. na skrzyżowaniu ul. (...) z al. (...) n/n kierujący pojazdem marki C. koloru czarnego o numerze rejestracyjnym (...) podczas zmiany pasa ruchu nie ustąpił mu pierwszeństwa w wyniku czego doszło do zderzenia obydwu pojazdów, powodując uszkodzenia. B. K. w dniu kolizji poruszał się pojazdem marki T. o numerze rejestracyjnym (...). Jezdnia którą poruszali się uczestnicy zdarzenia posiada 4 pasy ruchu, przy czym pas skrajny prawy jest pasem przeznaczonym wyłącznie do skrętu w prawo, a skrajny lewy – do jazdy na wprost lub skrętu w lewo. Zdarzenie według relacji świadków wystąpiło bezpośrednio przed skrzyżowaniem al. (...) z ul. (...). Kierujących obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/godz. Kolizja polegała na wystąpieniu kontaktu między przednią częścią boku prawego samochodu C. i tylną częścią lewego boku samochodu T.. Pora zdarzenia wskazuje na to, iż doszło do niego w warunkach dużego natężenia ruchu. Brak informacji, które wskazywałyby, że na wystąpienie zdarzenia mogły mieć wpływ warunki atmosferyczne. W wyniku zaistniałego zdarzenia w pojeździe marki T. została zarysowana powłoka lakiernicza tylnego zderzaka z lewej strony, którego szerokość wynosiła 67 cm. Samochód marki C. posiadał ślady zarysowania na prawym przednim nadkolu w części zderzaka przedniego. Po wystąpieniu kolizji kierujący pojazdem marki C. oddalił się z miejsca zdarzenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  protokołu przyjęcia zawiadomienia – k. 1-2

2.  szkicu miejsca zdarzenia – k. 3

3.  częściowo zeznań świadka B. K. – k. 4-5, 85-86

4.  protokołu oględzin pojazdu marki T. – k. 10

5.  wyjaśnień obwinionego R. R. – k. 28-30, 85

6.  protokołu oględzin pojazdu marki C. – k. 32

7.  zeznań świadka S. F. – k. 40-41, 86

8.  opinii biegłego – k. 92-100, 122

9.  dokumentacji zdjęciowej – k. 101-106

Obwiniony R. R. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu - spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, na skutek niezachowania należytej ostrożności. Wyjaśnił, iż przedmiotowego dnia, tj. 24 października 2017 roku – „ja jechałem pasem środkowym i przyśpieszałem. W pewnym momencie poczułem z prawej strony dotknięcie samochodu”. Tłumacząc manewr przyśpieszania obwiniony wyjaśnił – „ja przyśpieszałem dlatego, że wcześniej zmieniłem pas z pasa lewego na środkowy, bo na pasie który jest z lewej strony i który służy do skręcania w lewo i prosto była kolejka (…)”. Przed skrzyżowaniem obwiniony „poczuł dotknięcie” z prawej strony , po tej samej stronie zobaczył samochód. Kierujący tym pojazdem nie uznał swojej odpowiedzialności . Nie wziął od obwinionego danych. Obwiniony nie poczekał na policję i odjechał bo się śpieszył .

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia zarzucanego mu w pkt 1 wniosku o ukaranie tj. popełnienia wykroczenia wyczerpującego dyspozycję art. 86 par 1 kw. Jednocześnie, uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę R. R. w odniesieniu do czynu zarzucanego mu w pkt 2 wniosku o ukaranie tj. uczestniczenia w wypadku drogowym , w którym brak jest osób rannych i oddalenia się z miejsca zdarzenia.

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego R. R. w całości zasługują na obdarzenie ich wiarą. Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za wiarygodne w zakresie dotyczącym okoliczności zdarzenia - potwierdzających fakt zaistnienia kolizji przy skrzyżowaniu Al. (...) z ul. (...), będącej następstwem zmiany pasa ruchu przez kierującego pojazdem marki T. oraz oddalenia się z miejsca zdarzenia przez obwinionego. Są one potwierdzone innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie,
tj. ujawnionymi w toku przewodu sądowego dokumentami, zeznaniami świadków oraz sporządzoną opinią biegłego.

Sąd tylko w części dał wiarę zeznaniom świadka B. K., który
w niniejszym postępowaniu występował w charakterze pokrzywdzonego. Jako wiarygodne, Sąd ocenił zeznania świadka dotyczące czasu i miejsca zdarzenia, jak również okoliczności dotyczące kolizji – uszkodzeń samochodu i zachowania się obwinionego
po zaistniałym zdarzeniu. Sąd nie obdarzył walorem wiarygodności zeznań świadka
w pozostałym zakresie – przebiegu samej kolizji, jak również okoliczności występujących przed jej zaistnieniem. Świadek zeznał, że kierujący pojazdem marki C. stojący na lewym skrajnym pasie ruchu zmienił pas ruchu na drugi od lewej, tj. na pas na którym on sam się znajdował (kierujący pojazdem T.). W wyniku powyższego kierujący pojazdem marki T. chcąc uniknąć kolizji „uciekał” na prawo. Świadek podkreślił także, iż
w momencie kiedy chciał ominąć pojazd marki C., kierujący nim przyśpieszył, doprowadzając tym samym do zderzenia obu pojazdów. Ta część zeznań świadka nie znajduje potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym i w ocenie Sądu zmierza jedynie do przerzucenia odpowiedzialności za zdarzenie na obwinionego, który był jego jedynym aktywnym uczestnikiem. Zeznania te pozostają bowiem w oczywistej sprzeczności z relacją przedstawioną przez świadka – S. F..

Sąd obdarzył walorem wiarygodności zeznania świadka S. F.., który
w przedmiotowym dniu podróżował jako pasażer w pojeździe kierowanym przez świadka B. K.. W ocenie Sądu zeznania S. F. zasługują w pełni na uwzględnienie, tj. miejsca, czasu zaistnienia kolizji, jej skutków, a także zachowania obwinionego po wystąpieniu zdarzenia. Świadek zeznał przed Sądem – „kiedy kolega zaczął zmieniać pas Pan zaczął skręcać na ten sam pas. Kolega zaczął odbijać w prawo…”. Powyższe zeznania dotyczące przedmiotowego zdarzenia w pełni korelują z materiałem dowodowym – wyjaśnieniami obwinionego, jak również z opinią biegłego.

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci dokumentów, ze względu na swój charakter i rzeczowy walor, nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność.
W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Ze względu na charakter sprawy, kluczową rolę w ocenie działania poszczególnych użytkowników ruchu i na tej podstawie ustalenia przyczyn zaistnienia kolizji miała opinia biegłego J. K. , którą Sąd w całości podzielił. Opinia ta jest wszakże jasna, pełna, wewnętrznie spójna, a nadto została przygotowana przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym.

W pierwszej kolejności biegły skupił się na analizie miejsca i okoliczności wystąpienia zdarzenia. Wskazał, iż zdarzenie miało miejsce na jezdni al. (...) prowadzącej z kierunku od Centrum w stronę M.. Zdaniem biegłego, pora zdarzenia, tj. ok godz. 15:55 wskazuje, iż w momencie zdarzenia występowało duże natężenie ruchu. Biegły wskazał, iż jezdnia al. (...) posiada 4 pasy ruchu przy czym pas skrajny prawy jest pasem przeznaczonym wyłącznie do skrętu w prawo, a skrajny lewy – do jazdy na wprost lub skrętu w lewo. W związku z tym, pojazdy przejeżdżające skrzyżowanie z ul. (...) na wprost mogą korzystać z trzech pasów ruchu. Biegły dodał, iż z racji opiniowania innych zdarzeń drogowych w przedmiotowym miejscu zdarzenia
w porze dużego natężenia ruchu dochodzi do blokowania pasa skrajnego lewego – przez pojazdy oczekując na możliwość wykonania skrętu w lewo. Biegły podkreślił, iż kolizja polegała na wystąpieniu kontaktu między przednią częścią boku prawego samochodu C. i tylną częścią lewego boku samochodu T.. Nadto, biegły zwrócił szczególną uwagę na to, iż w miejscu zdarzenia znajduje się fotoradar, który w przypadku przekroczenia obowiązującej prędkości, tj. 50 km/h, ujawniłby ewentualne przekroczenie prędkości.

Biegły, pochylił się także nad uszkodzeniami obydwu pojazdów. Na lewym boku samochodu, w całości za osią tylną, znajduje się uszkodzenie pojazdu marki T.. Natomiast z dokumentów wynika, iż pojazd marki C. posiada zarysowane powłoki lakierowej na poszyciu zderzaka przedniego w obszarze krawędzi otworu wnęki koła prawego, w pobliżu łączenia z błotnikiem. W ocenie biegłego położenie uszkodzonych obszarów w obu pojazdach oraz cechy kinematyczne samochodów osobowych wskazują, że kolizja wystąpiła przed zakończeniem zmiany pasa ruchu przez obwinionego. Nadto, położenie uszkodzeń jednoznacznie wskazuje, że w chwili kolizji z większą prędkością poruszał się pojazd marki T..

Następnie biegły przytoczył również obowiązki uczestników zdarzenia, które winni wypełnić bezpośrednio przed zaistnieniem kolizji. Wskazał również przepisy ruchu drogowego, do których kierujący pojazdami obowiązani byli się zastosować,
w szczególności przepisy wyjaśniające pojęcie szczególnej ostrożności. Przytoczył również treść art. 3 ust. 1, 22 ust. 1 i 4, 24 ust. 1 i 2 i 44 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Biegły na pytanie, czy mogło dojść do kolizji w warunkach wskazanych przez obwinionego wskazał, iż szkic wykonany przez kierującego pojazdem marki T. oraz jego zeznania nie wspominają o tym, że także ten pojazd przed wystąpieniem stanu zagrożenia bezpieczeństwa znajdował się na pasie skrajnym lewym. Odmiennie zeznał świadek będący pasażerem w pojeździe marki T., który jednoznacznie taki fakt opisał przed Sądem. Ponadto, biegły uznał, iż kierujący samochodem T. powinien był przewidzieć możliwość wyjazdu pojazdu (pojazdów) znajdujących się na pasie skrajnym lewym – na pas drugi od lewej, zważając na fakt, że sam taką zmianę wykonał. Według biegłego, stawiany obwinionemu zarzut odnoszący się do „przyśpieszenia” podczas zmiany pasa ruchu jest niezrozumiały. Biegły dodał, iż taki manewr powinien być przeprowadzony w jak najkrótszym czasie. Nadto, biegły wskazał na poważny błąd popełniony przez kierującego pojazdem marki T., tj. wyprzedzania – wykonującego manewr zmiany pasa ruchu – samochodu C. w występujących okolicznościach.

Biegły przede wszystkim wskazał, że wystąpienie przedmiotowego zdarzenia było konsekwencją zmiany pasa ruchu przez kierującego pojazdem marki T., który oprócz zmiany pasa ruchu, wykonywał także manewr wyprzedzania samochodu C.. Biegły podkreślił, iż w związku z wykonywaniem zmiany pasa ruchu, kierowcy mieli obowiązek stosowania się do zasad ruchu drogowego uregulowanych w art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Biegły wskazał, iż występująca sytuacja drogowa nie gwarantowała bezpiecznego wyprzedzenia samochodu C. przez kierującego samochodem T.. Wykonanie tego manewru naruszało wymóg unikania sytuacji potencjalnie niebezpiecznych – zapisany w art.. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Nadto, powyższa decyzja była sprzeczna z zasadami uregulowanymi w art. 24 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Istotną kwestią, zasługującą na uwagę były informacje zawarte w zeznaniach pasażera samochodu T. – opisujące relację między chwilą rozpoczęcia zmiany pasa ruchu przez każdy
z pojazdów, sugeruje nie dostosowywanie działań kierującego samochodem T. do zmieniającej się sytuacji drogowej. Powyższy fragment zeznań jednoznacznie wskazuje, iż kierujący pojazdem marki T. nie zachował szczególnej ostrożności zdefiniowanej w art. 2 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W efekcie, kierujący pojazdem marki T. naruszył przepisy art. 24 ust. 1 i 2 tejże ustawy. Zgodnie z opinią biegłego, niewątpliwym jest, iż obwiniony oddalając się z miejsca zdarzenia nie wypełnił obowiązku udostępnienia informacji dotyczących danych personalnych oraz danych o zakładzie ubezpieczeń,
w którym zawarta była umowa odpowiedzialności cywilnej – sformułowanego w art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Biegły oceniając taktykę jazdy kierującego pojazdem marki T. ocenił ją negatywnie. Biegły wskazał, iż wszystko wskazuje na to, że kierujący oczekiwał zaprzestania realizacji manewru zmiany pasa ruchu przez obwinionego – w celu umożliwieniu kierującemu samochodem T. wyprzedzania samochodu C.. Nadto, jak wskazuje biegły, zeznania pasażera pojazdu T. jednoznacznie wskazują, iż kierowca pojazdu T. nie powinien był wykonywać manewru wyprzedzania pojazdu C..
Z przytoczonych powyżej zeznań pasażera jasno wynika, że zmiany pasa ruchu obydwu pojazdów rozpoczęły się równocześnie. Zdaniem biegłego, kierowca pojazdu T. rozpoznając ten fakt, mając samochód C. w polu swojej bezpośredniej obserwacji, przy zachowaniu szczególnej ostrożności, powinien dostosować się do tej – zmieniającej się sytuacji. Biegły podkreślił także, że przedmiotowa zmiana sytuacji drogowej była łatwa do przewidzenia i w żaden sposób nie powinna zaskoczyć kierującego pojazdem T.. Zważając na fakt, iż sam kierujący pojazdem T. zdecydował się na takie samo działanie.

Biegły ponadto nie znalazł żadnych przesłanek, wskazujących na to, że to kierujący samochodem marki C. - obwiniony doprowadził do kolizji. Nie ma bowiem żadnych podstaw do negatywnej oceny taktyki i techniki jazdy kierującego pojazdem marki C. przed wystąpieniem niniejszego zdarzenia. Jednakże biegły wskazał, iż oddalenie z miejsca zdarzenia powodujące niewypełnienie obowiązków określonych w art. 44 ustawy Prawo
o ruchu drogowym bezwzględnie należy zakwalifikować jako błąd taktyki jazdy. Biegły podkreślił, iż powyższe oddalenie się z miejsca zdarzenia w żaden sposób nie wpłynęło na przedmiotową kolizję.

Jak już zostało podkreślone, Sąd w całości uznał opinię za zasadną i na jej podstawie poczynił ustalenia faktyczne. Konkluzje biegłego zawarte w opinii Sąd uznał za w pełni jasne i poparte materiałem dowodowym. Pozostałe zebrane w sprawie dowody w postaci dokumentów również stanowiły wiarygodny dowód w sprawie, bowiem ich autentyczność ani prawdziwość treści nie budziły wątpliwości ani nie były kwestionowane przez strony.

Obwinionemu R. R. zarzucono popełnienie wykroczeń z art. 97 kw
w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz art. 86 par 1 kw. w zw z art. 22 ust 1 i 4 Prawa o ruchu drogowym

W art. 97 kw ustawodawca stypizował czyn zabroniony polegający na wykraczaniu przeciwko innym przepisom regulującym bezpieczeństwo i porządek w komunikacji – między innymi na łamaniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisów wydanych na jej podstawie. Dyspozycja tego artykułu ma charakter typowo blankietowy, tzn. że dopełnienia znamion wykroczenia należy szukać w innych aktach prawnych określających zachowania godzące w bezpieczeństwo lub porządek ruchu. Przedmiot ochrony stanowią porządek i bezpieczeństwo ruchu na drogach publicznych. Jest to wykroczenie formalne. Popełnione może być zarówno w wyniku działania, jak i z zaniechania. Sprawcą omawianego wykroczenia może być przede wszystkim uczestnik ruchu, może też być każda inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu. W takim zakresie omawiane wykroczenie ma w gruncie rzeczy charakter powszechny (dopuścić się go może każdy, kto znajdzie się w miejscach określonych w tym przepisie). Strona podmiotowa, zgodnie z ogólną zasadą przyjętą w art. 5 kw, może polegać zarówno na umyślności, jak i na nieumyślności. Jednak, jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 czerwca 2010 r., I KZP 8/10, OSNKW 2010, nr 9, poz. 76, w sytuacji gdy z natury "innych przepisów" zawartych w aktach prawnych dotyczących bezpieczeństwa lub porządku ruchu na drogach publicznych wynika, że wymagane jest umyślne zachowanie, to wykroczenie określone w art. 97 kw może zostać popełnione tylko umyślnie.

Przepis art. 44 ust 1 pkt 4 ustawy PoRD określa ogólne obowiązki ciążące na kierującym pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym. Przede wszystkim zgodnie z pkt 4, kierujący pojazdem jest zobligowany, na żądanie osoby uczestniczącej
w wypadku, podać następujące informacje; 1) swoje dane personalne, 2) dane personalne właściciela lub posiadacza pojazdu oraz 3) dane dotyczące zakładu ubezpieczeń, z którym jest zawarta umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 15 marca 2001r., (...) 492/99, LexPolonica nr 351466, OSNKW 2001, nr 7-8, poz. 52) słusznie zauważył, że „zbiegnięcie z miejsca zdarzenia
w rozumieniu art. 145 § 4 k.k. z 1969 r. (analogicznie: art. 178 k.k.) ma miejsce wówczas, gdy sprawca oddala się z miejsca wypadku w zamiarze uniknięcia odpowiedzialności,
w szczególności uniemożliwienia lub utrudnienia ustalenia jego tożsamości, okoliczności zdarzenia i stanu nietrzeźwości".

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności opinia biegłego do spraw ruchu drogowego, nie pozwolił na przypisanie obwinionemu winy w popełnieniu zarzucanego mu czynu określonego w pkt 1 wniosku o ukaranie tj. wykroczenia z art. 86 par 1 kw. W świetle powyższych rozważań, w przekonaniu Sądu Rejonowego, brak jest podstaw do uznania słuszności stawianego obwinionemu zarzutu. W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 1 wniosku o ukaranie.

Jednakże, analizując zachowanie obwinionego określone w pkt 2 wniosku o ukaranie, w ocenie Sądu należało uznać obwinionego za winnego w tym zakresie, albowiem jego zachowanie opisane w w/w punkcie, wyczerpało znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 97 kw. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia w tej kwestii wątpliwości co do sprawstwa i winy R. R., która zostały udowodniona. Obwiniony przyznał , że nie czekał na przyjazd Policji bo się śpieszył Takie zachowanie nie może spotkać się z aprobatą i w ocenie Sądu wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 97 kw. w zw z art. 44 ust 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 97 kw zagrożone jest karą grzywny albo karą nagany. Orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 200 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za powołane wyżej wykroczenie wynosi 3.000 zł grzywny, kara 200 zł grzywny nie jest karą surową. Należy też wskazać, że wymierzanie kary łagodniejszej byłoby zupełnie nieadekwatne do stopnia naruszenia jakiego dopuścił się obwiniony.

Orzeczenie o zasądzeniu od obwinionego kosztów postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 119 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w części w wysokości 100 zł
i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.