Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2019 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Klaudia Miłek

Protokolant: Tomasz Janiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 2.10.2018 roku , 29.01, 29.04, 7.05, 29.05, 2.08, 19.08.2019 roku sprawy, przeciwko W. W. (1) s. W. i H. z domu S. ur. (...) w Ś.

obwinionego o to że:

W dniu 30 sierpnia 2017 roku około godziny 8:30 w W. na drodze publicznej w ruchu lądowym w Alejach (...), na wysokości posesji numer (...), spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym naruszając zasady określone w art. 22 ust. 1 i 4 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem marki S. o numerze rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki O. o numerze rej. (...) będącemu na pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, czym doprowadził do zderzenia z nim, uszkadzając go;

tj. o wykroczenie z art.: 86 § 1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 roku poz. 128 z późn. zm.).

orzeka

I.  Obwinionego W. W. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 2527,77 zł ( dwa tysiące pięćset dwadzieścia siedem złotych , siedemdziesiąt siedem groszy)

Sygn. akt V W 6827/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 sierpnia 2017 r. ok. godz. 8:30 w W., na jezdni al. (...) w kierunku Centrum, na wysokości posesji o numerze (...), miało miejsce zdarzenie drogowe z udziałem kierującego pojazdem marki S. o numerze rejestracyjnym (...), W. W. (1) oraz kierującym pojazdem marki O. o numerze rejestracyjnym (...), D. S.. Zdarzenie wystąpiło bezpośrednio przed wjazdem na wiadukt nad ulicą (...), który prowadziły pasy ruchu: skrajny lewy i drugi od lewej. Kierujących obowiązywało ograniczenie prędkości do 70 km/godz. Kolizja polegała na wystąpieniu kontaktu między przednią częścią boku prawego samochodu S. i tylną częścią lewego boku samochodu O.. Kierujący pojazdem marki O. poruszał się środkowym pasem ruchu od ul. (...) w kierunku ul. (...), a kierujący pojazdem marki S. wykonywał manewr zmiany pasa ruchu z lewego na środkowy, doprowadzając do zderzenia z pojazdem marki O.. W wyniku zaistniałego zdarzenia został wgnieciony błotnik przedni prawy w samochodzie marki S.. Ponadto, został zarysowany zderzak przedni z prawej strony, a na przedniej prawej feldze, zderzaku i błotniku prawym pozostały ślady gumy koloru czarnego. Samochód marki O. uległ natomiast następującym uszkodzeniom – zarysowanie powłoki lakierniczej błotnika tylnego lewego, zderzaka tylnego z lewej strony, zarysowanie powłoki lakierniczej felgi tylnej lewej, a także na tylnej lewej feldze i tylnym lewym zderzaku znajdowały się ślady gumy koloru czarnego. Po wystąpieniu kolizji, kierujący pojazdem marki O. wezwał na miejsce Policję. Przybyli na miejsce funkcjonariusze Policji uznali W. W. (1) jako odpowiedzialnego za spowodowanie kolizji. Mężczyzna miał zostać ukarany mandatem karnym kredytowanym, jednak odmówił przyjęcia mandatu. Podczas zdarzenia występowało duże natężenie ruchu i panowały dobre warunki atmosferyczne, a temperatura powietrza wynosiła 18 ^°C. Obydwaj kierujący byli trzeźwi.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  notatki urzędowej – 1-2

2.  szkicu miejsca zdarzenia – k. 3, 98, 100

3.  protokołów z przebiegu badań stanu trzeźwości – k. 4,5

4.  protokołów oględzin – k. 6,7

5.  zeznań świadka P. K. (1) – k. 9-11

6.  zeznań świadka D. S. – 31-31

7.  częściowo wyjaśnień obwinionego W. W. (1) – k. 33-34, 101-104

8.  opinii biegłego – k. 110-132, 165-167, 175-176, 185-196, 223-227

9.  pism obwinionego – 52-54, 148-154, 216-220

10.  dokumentacji zdjęciowej – k. 81-97, 155-162, 221-222.

Obwiniony W. W. (1) w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W toku postępowania wyjaśniającego wyjaśnił , iż dnia 30 sierpnia 2017 roku ok. godz. 8:30 poruszał się samochodem służbowym Al. (...) z kierunku od dzielnicy U. w kierunku centrum z zamiarem wjazdu w ul. (...). Przed skrzyżowaniem ul. (...). Jerozolimskie zajął drugi pas ruchu od prawej, kontynuując jazdę tym pasem. Obwiniony wyjaśnił , iż tuż przed wiaduktem zobaczył wyprzedzający go prawą stroną, tj. B. pojazd, który następnie zaczął zmieniać pas na ten, którym poruszał się obwiniony. W efekcie doszło do kolizji pomiędzy przedmiotowymi pojazdami. Wskazał, iż według jego opinii kierowca pojazdu marki O. nie oszacował odległości między pojazdami i wjeżdżając na jego pas ruchu, doprowadził do kolizji. Obwiniony potwierdził, że obydwaj kierowcy uczestniczący w kolizji zatrzymali się i rozmawiali na temat zdarzenia, jednakże żaden z nich nie poczuwał się do winy. Obwiniony wskazał, że wezwani na miejsce funkcjonariusze Policji, uznali go za winnego zdarzenia.

W sprzeciwie od wyroku nakazowego obwiniony wyjaśnił, że wyprzedzający go pojazd marki O., podjął wyprzedzanie prawą stroną, tj. B.. Obwiniony wskazał, iż poruszał się on z prędkością ok. 50 km/h, a pojazd marki O. nieco szybciej. W. W. (1), podniósł także, że „o. nie ukończył manewru wyprzedzania, prawdopodobnie gdy moje auto znajdowało się w tzw. martwej strefie lusterka, zajechał mi gwałtownie drogę przekonany, że manewr wyprzedzania został ukończony. To spowodowało, że doszło do kolizji, gdyż nie udało mi się wyhamować”.

Obwiniony stawił się na rozprawę i w całości powtórzył przedstawione wcześniej stanowisko. Ponownie zaznaczył, że kierowca pojazdu marki O. wyprzedzając go prawą stroną, doprowadził do kolizji. Obwiniony podkreślił, iż powyższe zdarzenie było spowodowane tym, że kierujący pojazdem marki O. zjechał zbyt wcześnie, zahaczając swoim tyłem pojazdu o przód pojazdu obwinionego.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę W. W. (1) w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego W. W. (1) tylko w części zasługują na obdarzenie ich wiarą. Sąd ocenił jako wiarygodne jedynie wyjaśnienia dotyczące okoliczności niespornych – czas i miejsce zdarzenia, jak również jego skutków. Są one bowiem spójne z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami świadka D. S.. Jednakże pozostałe okoliczności zdarzenia przedstawione przez obwinionego nie znalazły aprobaty Sądu, a jego wyjaśnienia w części, w której zaprzeczał on swojemu sprawstwu stanowią w ocenie Sądu jedynie linię obrony przyjętą przez W. W. (1) w celu uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie.

Sąd uznał jako wiarygodne w całości zeznania świadka D. S., ponieważ są one rzeczowe, konkretne i spójne. Świadek ten potwierdził czas i miejsce zdarzenia. Wskazał, że w dniu zdarzenia jechał ul. (...), następnie skręcając w Al. (...), zajmując drugi od prawej pas ruchu, gdyż pierwszym pasem od prawej był B.. Świadek zeznał, iż kontynuując jazdę, tuż przed wjazdem na wiadukt nad
ul. (...) od lewej strony wjechał na jego pas pojazd marki S., zajeżdżając mu drogę. Świadek podkreślił, iż próbował uciekać na prawy pas, lecz pomimo tego doszło do kolizji w konsekwencji czego, pojazd marki S. uderzył w jego lewy bok, powodując tym samym uszkodzenia. D. S. z uwagi na brak porozumienia z kierującym pojazdem marki S., wezwał osobiście Policję. Świadek potwierdził również, że przybyli na miejsce policjanci, uznali W. W. (1) jako winnego spowodowania niniejszego zdarzenia drogowego, jednakże ten odmówił przyjęcia mandatu W odniesieniu do argumentów podnoszonych przez obwinionego, świadek wskazał, że to nie on lecz obwiniony przekroczył linię ciągłą, a także wysepkę, doprowadzając w rezultacie do kolizji.

Sąd ocenił jako wiarygodne również zeznania świadka P. K. (1) – funkcjonariusza Policji, która po kolizji udał się na miejsce zdarzenia. Świadek potwierdził, iż po przybyciu na miejsce zdarzenia zastał dwa pojazdy, uczestniczące w przedmiotowym zdarzeniu. Wskazał, iż na podstawie relacji kierujących oraz uszkodzeń i śladów na pojazdach, ustalił – „kierujący samochodem marki S. jechał drugim od lewej strony pasem ruchu Al. (...) od ul. (...) w kierunku ul. (...) (…) wykonał manewr zmiany pasa ruchu na trzeci od lewej strony doprowadzając tym manewrem do zderzenia z samochodem marki O., jadącym tym pasem na wprost”. Wskazał także, iż odmienna wersja przedstawiona przez obwinionego W. W. (1), zaprzeczała śladom powstałym na pojazdach. Świadek P. K. (2) za sprawcę przedmiotowego zdarzenia uznał kierującego pojazdem marki S.. Dodał, iż z uwagi na to, że obwiniony W. W. (1) nie poczuwał się do winy, odstąpiono od zastosowania postępowania mandatowego. Jednakże z uwagi na rażące naruszenie przepisów prawa o ruchu drogowym oraz spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym obwinionemu W. W. (1) zatrzymano prawo jazdy. Zeznania świadka P. K. (2) są rzetelne, logiczne i konkretne. Korespondują ponadto z zeznaniem świadka D. S.. Wskazać w tym miejscu należy, że świadek P. K. (2) jest osobą obcą dla obwinionego, która powzięła informacje o zdarzeniu wskutek wykonywania przez siebie obowiązków służbowych i która ponadto nie ma żadnego interesu w celowym przeinaczaniu faktów, które rzeczywiście miały miejsce.

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci dokumentów, ze względu na swój charakter i rzeczowy walor, nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Ze względu na charakter sprawy, kluczową rolę w ocenie działania obwinionego miała opinia biegłego J. K., którą Sąd w całości podzielił. Opinia ta jest wszakże jasna, pełna, wewnętrznie spójna, a nadto została przygotowana przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym.

W pierwszej kolejności, biegły znając miejsce zdarzenia z racji opiniowania innych zdarzeń drogowych szczegółowo opisał jego specyfikę oraz panującą na nim organizację ruchu. W przedmiotowym miejscu podczas zaistnienia zdarzenia kierujących obowiązywało ograniczenie prędkości do 70 km/h. Przed miejscem zdarzenia jezdnia al. (...) posiada 5 pasów ruchu, przy czym pas skrajny prawy jest pasem zanikającym. Obowiązująca podczas zdarzenia organizacja ruchu na odcinku występowania 4 pasów ruchu, pas pierwszy od prawej, a także równocześnie czwarty od lewej przeznaczyła dla ruchu autobusów, taksówek i pojazdów miejskiego transportu osób niepełnosprawnych. Biegły wskazał, że zdarzenie wystąpiło bezpośrednio przed wjazdem na wiadukt nad ulicą (...), na który prowadziły pasy ruchu skrajny lewy i drugi od lewej. Dodał, iż kolizja polegała na wystąpieniu kontaktu między przednią częścią boku prawego samochodu marki S. i tylną częścią lewego boku samochodu O..

Biegły w swojej opinii odniósł się do wyjaśnień obwinionego, który w toku postępowania wyjaśniał, że kierujący samochodem marki O. wjeżdżając na pas ruchu drugi od prawej z pasa skrajnego prawego (B.), na skutek zbyt wczesnego zjazdu
w lewo, zahaczył o samochód obwinionego. Biegły odnosząc się do przedstawionej wersji obwinionego, wskazał iż wersja ta nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym. Biegły w wyniku analizy uszkodzeń obu pojazdów, wskazał, iż do kolizji doszło w wyniku manewru zmiany pasa ruchu wykonywanego przez kierującego samochodem S., tj. obwinionego. Nadto, powyższą analizę przebiegu zdarzenia potwierdzają zeznania świadków: D. S. i P. K. (1). Świadek D. S. zeznał, iż do kolizji doprowadził obwiniony, który zmieniając pas ruchu z drugiego od lewej na trzeci od lewej, przejechał przez linię ciągłą, a także przez obszar wyłączony z ruchu. Nadto, świadek P. K. (1) zeznał, iż ślady na pojazdach jednoznacznie wskazują, że to kierujący samochodem marki S. jest winny przedmiotowej kolizji.

Kolejno, biegły przytoczył przepisy ruchu drogowego, do których winni stosować się uczestnicy niniejszego zdarzenia. Zwrócił przede wszystkim uwagę na przepis art. 2 ust. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym, definiujący pojęcie szczególnej ostrożności. Wskazał , że szczególna ostrożność powinna polegać na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze,
w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Zwrócił także uwagę na treść art. 3, 4, 22 ust. 1 i 4 oraz 24 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zmiana pasa ruchu przez obwinionego, bez zachowania należytej staranności, a także nieustąpienie pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać stanowi naruszenie art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Ponadto zachowanie takie było sprzeczne z treścią art. 24 ust. 2 P. , regulującego kwestię prawidłowego wykonania manewru wyprzedzania. W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż to obwiniony w wyniku zmiany pasa ruchu doprowadził do kolizji z pojazdem marki O..

Biegły na pytanie Sądu, czy do kolizji mogło dojść w warunkach wskazanych przez obwinionego, w pierwszej kolejności zwrócił uwagę na w/w rysunek wykonany przez obwinionego (k.100). Z rysunku wynika, że w momencie kolizji pas ruchu pierwszy od lewej i drugi od lewej były zajęte. Powyższa okoliczność jest zbieżna z informacją przedstawioną przez świadka, który wskazał, iż zmiana pasa ruchu wykonana przez obwinionego mogła być spowodowana zamiarem ominięcia zatoru drogowego występującego na pasach ruchu prowadzących na wiadukt. Nadto, miejsce zatrzymania samochodu S., tj. obok zakończenia bariery energochłonnej, wskazuje iż obwiniony mógł dysponować ograniczonym odcinkiem drogi na wykonanie zmiany pasa ruchu. Biegły w swojej opinii podkreśla także, że obwiniony w żadnym fragmencie wyjaśnień nie wspomina o podjęciu przez niego działania obronnego, np. hamowania czy próby zmiany pasa ruchu. Biegły,
w wyniku konfrontacji występujących w sprawie dowodów materialnych z cechami kinematycznymi samochodów osobowych wykluczył, aby rzeczywisty mechanizm analizowanego zdarzenia mógł odpowiadać przedstawionemu zdarzeniu przez obwinionego.

W wyniku analizy dowodów materialnych znajdujących się w aktach sprawy biegły stwierdził – „podczas trwania kontaktu pojazdów występowała składowa oddziaływania prostopadła do płaszczyzny ich styku (która spowodowała wgniecenie w nadwoziu samochodu S.). Występowania takiej składowej nie zapewniał mechanizm zdarzenia opisany przez obwinionego i pokazany na rysunku stanowiącym k. 100 akt sprawy”. Biegły wskazał, iż podkreślenia wymaga fakt, że bezpośrednio przed chwilą zaistnienia kontaktu pojazdów optymalnymi warunkami dla obserwacji
i podejmowania działań obronnych dysponował obwiniony. W tym miejscu biegły przytoczył art. 2 pkt 22 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym, definiującym szczególną ostrożność, do której nie zastosował się obwiniony pomimo tego, iż był do tego zobowiązany. Kolejno biegły wskazał, iż obwiniony podczas przedmiotowego zdarzenia nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki O., do czego zobowiązywał go przepis art. 22 ust. 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Biegły w swojej opinii podkreślił także, iż obwiniony nie powinien zmieniać pasa ruchu na odcinku występowania linii ciągłej, a także nie powinien przejeżdżać przez obszar wyłączony z ruchu. Nadto, zgodnie z oceną biegłego przeprowadzone analizy dowodów materialnych jednoznacznie wykluczają możliwość, aby to kierujący pojazdem O. wykonywał manewr zmiany pasa ruchu.

Jak już zostało podkreślone, Sąd w całości uznał opinię za zasadną i na jej podstawie poczynił ustalenia faktyczne. Konkluzje biegłego zawarte w opinii Sąd uznał za w pełni jasne i poparte materiałem dowodowym. Pozostałe zebrane w sprawie dowody w postaci dokumentów również stanowiły wiarygodny dowód w sprawie, bowiem ani ich autentyczność ani prawdziwość treści nie budziły wątpliwości. Nie były również kwestionowane przez strony.

Obwinionemu W. W. (1) zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wykroczenie określone w dyspozycji komentowanego przepisu ma charakter powszechny i materialny, a więc może je popełnić każdy uczestnik ruchu drogowego zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Jego skutkiem jest zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zatem na podstawie powyższych, wiarygodnych dowodów, można bez żadnych wątpliwości przypisać winę obwinionemu, bowiem to on nie zachował szczególnej ostrożności.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uznać obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem jego zachowanie wyczerpuje znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 86 § 1 kw. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy W. W. (1), która została udowodniona. Obwiniony jest osobą dorosłą, poczytalną i jako kierowca obowiązaną do zaznajomienia się i przestrzegania przepisów ruchu drogowego. Obwiniony winien zachowywać się na drodze zgodnie z przepisami i zasadami, które jest obowiązany przestrzegać.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 86 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 500 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za powołane wyżej wykroczenie wynosi w związku z art. 24 § 1 kw 5.000 zł grzywny, kara 500 zł grzywny nie jest karą surową. Należy też pamiętać, że wymierzanie kary jeszcze łagodniejszej byłoby zupełnie nieadekwatne do stopnia naruszenia jakiego dopuścił się obwiniony. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, w głównej mierze zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, ale także prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Sąd zasądził od obwinionego opłatę w wysokości 50 zł oraz koszty postępowania
w kwocie 2527,77 zł ( dwa tysiące pięćset dwadzieścia siedem złotych 77/100). Obwiniony pracuje , osiąga dochód w wysokości około 14.000 zł . W ocenie Sądu uiszczenie należności sądowych nie będzie dla niego zbyt dolegliwe.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.