Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 kwietnia 2019r.

Sąd Rejonowy w Rybniku III Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora: ---

po rozpoznaniu w dniu 09 kwietnia 2019r. sprawy

G. L. (1)

s. E. i I.

ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 14 marca 2018 roku w Ś. przy ulicy (...) kierował groźby karalne pozbawienia życia pod adresem D. K., które w okolicznościach w jakich zostały wypowiedziane wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę spełnienia,

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

II.  w dniu 14 marca 2018 roku w Ś. przy ulicy (...) wbrew żądaniu osoby uprawnionej M. M. nie opuścił pomieszczenia w budynku mieszkalnym pod wyżej wskazanym adresem, którego właścicielem jest M. M. czym działał na szkodę wymienionej pokrzywdzonej,

tj. o czyn z art. 193 kk

III.  w dniu 4 sierpnia 2017 roku w Ś. przy ulicy (...) w rejonie sklepu (...) dokonał uszkodzenia ciała D. K. poprzez uderzanie go pięściami po twarzy co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres trwający nie dłużej niż 7 dni,

tj. o czyn z art. 157 § 2 kk

1)  uznaje oskarżonego G. L. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu szczegółowo opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 kk i za to na mocy art. 190 § 1 kk w zw. z art. 34 § 1 i § la pkt 1 kk oraz art. 35 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

2)  uznaje oskarżonego G. L. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu szczegółowo opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 193 kk i za to na mocy art. 193 kk w zw. z art. 34 § 1 i § la pkt 1 kk oraz art. 35 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności
z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne
w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

3)  uznaje oskarżonego G. L. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu szczegółowo opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 157 § 2 kk i za to na mocy art. 157 § 2 kk w zw. z art. 34 § 1 i § la pkt 1 kk oraz art. 35 § 1 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

4)  na mocy art. 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 1 kk łączy oskarżonemu wyżej orzeczone w pkt 1, 2
i 3 kary ograniczenia wolności i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

5)  na mocy art. 34 § 3 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 5 kk zobowiązuje oskarżonego do powstrzymania się od nadużywania alkoholu;

6)  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23/06/1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt III K 1745/18

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony G. L. (1) w dniu 4 sierpnia 2017 roku w Ś. spożywał alkohol z pokrzywdzonym D. K.. Następnie przy ulicy (...) w rejonie sklepu (...) po kłótni o pieniądze z pokrzywdzonym uderzał go pięściami po twarzy. Pokrzywdzony uciekł przed nim do sklepu, gdzie sprzedawczyni widząc jego zakrwawioną twarz i opuchnięte oczy zamknęła sklep i zadzwoniła po Policję. W wyniku tego zdarzenia pokrzywdzony doznał naruszenia czynności narządów jego ciała na okres trwający nie dłużej niż 7 dni.

Następnie oskarżony w dniu 14 marca 2018 roku przebywał w mieszkaniu pokrzywdzonego w Ś. przy ulicy (...), gdzie razem spożywali alkohol. Do domu przyszła M. M., która widząc, że oskarżony awanturuje się nakazała mu opuścić dom. Oskarżony nie posłuchał jej i powiedział, że nie wyjdzie z jej domu. Wobec czego pokrzywdzona złapała go za ubrania i wyprowadziła z domu. Wtedy oskarżony groził D. K., że pozbawi go życia i załatwi sprawę do końca. Gdy M. M. udała się na piętro domu ponownie zauważyła, że oskarżony wchodzi do przedpokoju na parterze. Wtedy po raz drugi kazała mu opuścić dom i ponownie wyprowadziła go na zewnątrz.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie: zeznań pokrzywdzonego D. K. – k. 12-13, k. 156, zeznań pokrzywdzonej M. M. – k. 4-5, k. 20, k. 155, zeznań G. S. – k. 32-33, częściowo wyjaśnień oskarżonego G. L. (1) – k. 97 oraz na podstawie dowodów z dokumentów: notatki urzędowej – k. 1, karty informacyjnej leczenia szpitalnego – k. 16-17, dokumentacji medycznej – k. 38-43, k. 86-87, opinii sądowo-lekarskiej – k. 52-53.

Oskarżony był karany.

(dowód: karta karna k. 63-80, k. 142-144)

Oskarżony ma 49 lat, jest rozwiedziony, posiada wykształcenie zawodowe, nie uzyskuje żadnych dochodów, ma na utrzymaniu dwoje dzieci.

(dane osobopoznawcze – k. 95-96)

Oskarżony G. L. (1) przyznał się do zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że pokrzywdzony ukradł mu pieniądze, po czym przy sklepie z alkoholami razem spożywali alkohol i pokłócili się o te pieniądze. Oskarżony przyznał, że uderzył go kilka razy w twarz, ale pokrzywdzony pierwszy uderzył go w klatkę piersiową. Następnie pokrzywdzony uciekł do sklepu, gdzie sprzedawczyni zamknęła przed oskarżonym sklep. Po jakimś czasie pogodzili się ze sobą. W marcu 2018 r. oskarżony poszedł do pokrzywdzonego pomóc mu przy remoncie. W domu spożywali alkohol. Następnie przyszła matka pokrzywdzonego, która wyrzuciła oskarżonego z domu. Oskarżony wskazał, że nie miał oporów przed wyjściem z domu i nie groził pokrzywdzonemu. Dlatego też oskarżony wskazał, że nie przyznaje się do przestępstw groźby i naruszenia miru domowego.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego G. L. (1) jedynie w zakresie, w jakim przyznał się do zarzucanego mu czynu, tj. spowodowania obrażeń ciała pokrzywdzonego. Okoliczność ta wynikała z pozostałych zebranych w sprawie dowodów, tj. zeznań pokrzywdzonego D. K., zeznań świadka G. S. oraz dokumentacji medycznej pokrzywdzonego. Natomiast w pozostałym zakresie Sąd uznał, iż wyjaśnienia oskarżonego są niewiarygodne i zmierzają jedynie do uniknięcia przez niego odpowiedzialności karnej za zarzucane mu pozostałe czyny. Ze zbieżnych zeznań pokrzywdzonych D. K. i M. M. wynika, iż oskarżony na żądanie uprawnionej nie opuścił jej domu oraz w tym czasie groził pokrzywdzonemu pozbawieniem go życia. Dlatego w tym zakresie Sąd oparł się na ich zeznaniach.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego D. K. co do przebiegu zdarzenia, gdyż jego zeznania były logiczne, spójne i konsekwentne, nadto pokrywały się z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Odnośnie pobicia jego zeznania były zbieżne z zeznaniami G. S., która widziała go bezpośrednio po pobiciu. Również oskarżony przyznał, że uderzył pokrzywdzonego kilka razy w twarz. Natomiast odnośnie pozostałych czynów to relacja pokrzywdzonego była tożsama z opisem zdarzenia przedstawionym przez M. M., wobec czego zasługiwała na wiarę.

Podobnie oceniono zeznania świadka M. M.. Opis zdarzenia podany przez nią był zgodny z zeznaniami D. K.. Przede wszystkim za wiarygodne uznano, że pokrzywdzona żądała opuszczenia jej domu oraz, że w tym czasie oskarżony groził pokrzywdzonemu pozbawieniem go życia. Zeznania pokrzywdzonych w tym zakresie były identyczne, dlatego Sąd przyjął je za podstawę stanu faktycznego w sprawie. Ponadto w toku postępowania nie ujawniły się okoliczności mogące wpływać na ocenę ich zeznań.

Za wiarygodne uznano także zeznania świadka G. S. , bowiem były one spójne z pozostałym materiałem dowodowym. Ponadto świadek jako osoba obca dla oskarżonego nie miała żadnych podstaw aby składać przeciwko niemu obciążającej treści zeznania.

Sporządzona na potrzeby postępowania opinia biegłego sądowego w zakresie obrażeń ciała pokrzywdzonego, w ocenie Sądu, nie budzi żadnych wątpliwości w zakresie rzetelności, kompletności oraz prawdziwości wniosków w nich sformułowanych. Opinia ta w sposób jednoznaczny i kategoryczny wskazuje, że w następstwie zdarzenia pokrzywdzony doznał obrażeń naruszających czynności narządów jego ciała.

Jako wiarygodne Sąd ocenił pozostałe dowody z dokumentów zgromadzone w aktach sprawy. Zostały one bowiem sporządzone przez uprawnione do tego podmioty w trybie przewidzianym przepisami prawa. Ponadto żadna ze stron postępowania nie zaprzeczyła ich prawdziwości i rzetelności. Jednocześnie Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności wpływających ujemnie na ich wiarygodność.

Mając na uwadze zgromadzony materiał dowodowy Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że:

⚫

w dniu 14 marca 2018 roku w Ś. przy ulicy (...) kierował groźby karalne pozbawienia życia pod adresem D. K., które w okolicznościach w jakich zostały wypowiedziane wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę spełnienia, tj. przestępstwa z art. 190 § 1 kk,

⚫

w dniu 14 marca 2018 roku w Ś. przy ulicy (...) wbrew żądaniu osoby uprawnionej M. M. nie opuścił pomieszczenia w budynku mieszkalnym pod wyżej wskazanym adresem, którego właścicielem jest M. M. czym działał na szkodę wymienionej pokrzywdzonej, tj. przestępstwa z art. 193 kk,

⚫

w dniu 4 sierpnia 2017 roku w Ś. przy ulicy (...) w rejonie sklepu (...) dokonał uszkodzenia ciała D. K. poprzez uderzanie go pięściami po twarzy co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres trwający nie dłużej niż 7 dni, tj. przestępstwa z art. 157 § 2 kk.

Oskarżony bowiem poprzez kilkukrotne uderzenie w twarz pokrzywdzonego spowodował naruszenie czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni. Odnośnie zakresu obrażeń Sąd zgodnie z opinią sądowo-lekarską uznał, że oskarżony swoim zachowaniem dokonał obrażeń twarzy pokrzywdzonego, natomiast nie uznał, aby w wyniku działania oskarżonego pokrzywdzony doznał także stłuczenia klatki piersiowej, ponieważ początkowo w szpitalu nie zdiagnozowano u niego takiego obrażenia i mechanizm jego powstania nie jest jednoznaczny. Również pokrzywdzony nie zgłaszał, aby doznał tego obrażenia w wyniku pobicia przez oskarżonego.

Ponadto oskarżony swoim czynem wypełnił także znamiona przestępstwa z art. 193 k.k. Dobrem chronionym przepisem art. 193 k.k. jest szczególny aspekt wolności człowieka, prawo do spokojnego przebywania w swoim domu, wolnego od zakłócenia przez inne osoby. Oskarżony bowiem wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej nie opuścił jej domu. Fakt wyrzucenia oskarżonego z domu przez pokrzywdzoną jedynie potwierdza to, że pokrzywdzona nakazała mu opuszczenie jej domu, a dopiero wobec braku reakcji z jego strony zmuszona była do takiego zachowania.

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił także znamiona przestępstwa groźby karalnej, albowiem mówił pokrzywdzonemu, że pozbawi go życia. Przy czym mając na uwadze to, że pół roku wcześniej uderzał go, czym spowodował u niego obrażenia twarzy to za zasadne należy uznać, iż pokrzywdzony w tym czasie realnie obawiał się spełnienia tej groźby przez oskarżonego.

Karygodność przypisanych powyżej oskarżonemu czynów nie może budzić żadnych wątpliwości, a stopień ich społecznej szkodliwości należy określić jako wysoki. Świadczy o tym przede wszystkim rodzaj naruszonych czynem oskarżonego dóbr prawnych jakimi są zdrowie, wolność człowieka oraz prawo do spokojnego przebywania w swoim domu. Za wyżej określonym stopniem społecznej szkodliwości czynów oskarżonego przemawiają również okoliczności ich popełnienia.

Zdaniem Sądu oskarżonemu można przypisać winę w chwili popełnienia czynu, bowiem uzasadnionym było wymagać od niego zachowania zgodnego z normą prawną, a nie zachodziły jednocześnie jakiekolwiek przesłanki uniemożliwiające jej przypisanie.

Wymierzając karę oskarżonemu Sąd baczył, aby dolegliwość tej kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynów oraz spełniła swoje funkcje zapobiegawcze i wychowawcze. Równocześnie Sąd miał na uwadze potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przy wymiarze kary dla oskarżonego za popełnione czyny Sąd uwzględnił jego zachowanie w trakcie czynów i postawę w toku prowadzonego postępowania karnego. Przy określaniu wymiaru kary Sąd wziął ponadto pod uwagę motywację działania oskarżonego. Sąd uwzględnił to, że oskarżony częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz zamierzał dobrowolnie poddać się karze. Natomiast jako okoliczność obciążającą Sąd poczytał uprzednią karalność oskarżonego.

Mając powyższe na względzie za przypisane mu czyny z art. 190 § 1 kk i art. 193 kk Sąd wymierzył G. L. (2) karę po 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym, natomiast za przypisany mu czyn z art. 157 § 2 kk karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Mając na uwadze, iż oskarżony dopuścił się czynów na rzecz dwóch różnych pokrzywdzonych oraz to, że czyn z art. 157 § 2 kk nie cechowała zbieżność czasowa z pozostałymi czynami Sąd na mocy art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk połączył oskarżonemu wyżej orzeczone kary ograniczenia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Ponadto wobec tego, że oskarżony wszystkich przypisanych mu czynów dopuścił się pozostając pod wpływem alkoholu Sąd na mocy art. 34 § 3 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 5 kk zobowiązał oskarżonego do powstrzymania się od nadużywania alkoholu.

Wobec sytuacji majątkowej oskarżonego Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23/06/1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.