Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Justyna Marciniak

Protokolant: sekretarka Monika Goryszewska

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2019 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. K. (1)

przeciwko (...) Przedsiębiorstwu Handlowemu Sp. z o.o. w W.

o świadczenia dochodzone na podstawie przepisów prawa cywilnego w związku z wypadkiem przy pracy

I.  Zasądza od pozwanego (...) Przedsiębiorstwa Handlowego Sp. z o.o. w W. na rzecz powoda R. K. (1) kwotę 10.000,00 zł (dziesięć tysięcy złotych 00/100) tytułem zadośćuczynienia w związku z wypadkiem przy pracy z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 grudnia 2015r. do dnia zapłaty;

II.  W pozostałym zakresie oddala powództwo;

III.  Wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2.250,00 zł (dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt złotych 00/100);

IV.  Zasądza od pozwanego (...) Przedsiębiorstwa Handlowego Sp. z o.o. w W. na rzecz powoda R. K. (1) kwotę 1.100,00 zł (jeden tysiąc sto złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 600,00 zł (sześćset złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

V.  Nakazuje pobrać od pozwanego (...) Przedsiębiorstwa Handlowego Sp. z o.o. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Ciechanowie kwotę 500 zł (pięćset złotych) tytułem opłaty sądowej od pozwu, od której powód był zwolniony z mocy prawa;

VI.  Pozostałe koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV P 65/19

UZASADNIENIE

Powód R. K. (1) wniósł do Sądu Rejonowego w Mławie I Wydziału Cywilnego pozew o zapłatę, w którym domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) Przedsiębiorstwa Handlowego Sp. z o.o. w W. kwoty 30.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto, wniósł o zasądzenie kosztów postępowania postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, że powód w dniu 14 listopada 2014r. około godziny 11:50, będąc zatrudnionym na umowę zlecenie w zakładzie pozwanego mieszczącym się w M. przy ulicy (...) wykonywał na polecenie przełożonej czynności polegające na obsłudze piły elektrycznej ukośnej, którą poszkodowany piłował drewniane listwy. W trakcie tych czynności rękawiczka, którą poszkodowany miał założoną na ręce zaczepiła o zadzior w listwie, w wyniku czego poszkodowany uderzył kciukiem lewej ręki od wewnętrznej strony dłoni w obracającą się tarczę piły. W wyniku tego zdarzenia u powoda doszło do amputacji paliczka dalszego kciuka lewej dłoni oraz rozpoznano złamanie uszkodzonego kciuka. Z zakładu pracy w M. powód został przewieziony przez będącą na miejscu wypadku K. P., członka zarządu pozwanej spółki, do szpitalu oddziału ratunkowego szpitala w M., skąd został skierowany na oddział chirurgiczny. Powód przebywał w szpitalu przez 4 dni, do dnia 17 listopada 2014r. W tym czasie przeprowadzono u niego zabieg doszycia kikuta dystalnego, poddano antybiotykoterapii oraz opracowano chirurgicznie powstałą ranę. Powodowi zostały również podane leki przeciwbólowe oraz przeciwzapalne. Jego leczenie, w tym liczne wizyty w poradni chirurgicznej trwały do połowy lutego 2015r. Na skutek wypadku, powód musiał znaczącą ograniczyć swoją aktywność, a także zrezygnować z dalszego wykonywania zlecenia u pozwanego. Brak kciuka znaczącą ogranicza mu możliwość podjęcia pracy fizycznej. Wypadek spowodował także u powoda ból i cierpienie fizyczne związane z dużym stopniem nasilenia. Utrata części kciuka, co stanowi znaczący uszczerbek na zdrowi, została oceniona przez orzecznika ZUS na 10% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Ponadto, pełnomocnik powoda podał, że powód przed podjęciem pracy przy użyciu piły nie został przeszkolony odnośnie zasad używania tego sprzętu. Co więcej, piła, przy używaniu której doszło do powstania szkody nie posiadał w chwili wypadku osłony tarczy, będącej na jej wyposażeniu. Osłona ta została założona dopiero po kontroli wypadkowej (k. 2-6v. akt).

Pozwany (...) Przedsiębiorstwo Handlowe Sp. z o.o. w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wskazał, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślono, że powód błędnie określa okoliczności zdarzenia. Wykonywane prace przez powoda, miały zakres prac określanych jako prace porządkowe. Przed rozpoczęciem pracy na pile elektrycznej ukośnicy, powód został poinstruowany w jaki sposób ma wykonywać zakres swoich prac oraz uzyskał wskazówki co do sposobu wykonywania pracy. Następnie pozostał na miejscu swojej pracy sam, nie będąc przez nikogo kontrolowanym. Przed rozpoczęciem pracy, powód nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do okoliczności braku zabezpieczeń w pile, bądź jej złym stanie technicznym. Poza tym z oględzin dokonanych po zdarzeniu w dniu 14 listopada 2014r. jasno wynika, że osłona była na wskazanej pile elektrycznej zamontowana. Co więcej budowa danej piły uniemożliwia dokonywanie jakichkolwiek prac bez danej osłony bądź pracę bez uprzedniego osobistego, dokonanego przez operatora zwolnienia „zaworu” bezpieczeństwa. Według pozwanego dokumentacja medyczna, na którą powołuje się powód nie jest na tyle czytelna by można było na jej podstawie stwierdzić przebieg wszystkich wizyt powoda. (k. 52-58 akt).

Postanowieniem z dnia 14 lutego 2019r. wydanym w sprawie I C 495/15 Sąd Rejonowy w Mławie I Wydział Cywilny uznał się niewłaściwym miejscowo i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie – Wydziałowi Pracy (k. 199 akt).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 listopada 2014r. pomiędzy powodem R. K. (1) a pozwanym (...) Przedsiębiorstwem Handlowym Sp. z o.o. w W. została zawarta umowa zlecenia. Sąd Rejonowy w Mławie I Wydział Cywilny prawomocnym postanowieniem z dnia 14 lutego 2019r. w sprawie sygn. I C 495/15 ustalił, że strony łączył stosunek pracy.

(Dowód: umowa zlecenia k. 18-18v., zeznania powoda k. 61-62, k. 197, k. 237, postanowienie z dn.14.02.2019r. sygn. I C 495/15 – k. 199, 202-202v)

Powód swoją pracę u pozwanego rozpoczął w dniu 14 listopada 2014r. Miał obowiązek codziennie stawiać się do pracy na godzinę 8.00 i pracować do godziny 18.00. Jego przełożonym był p. P.. Miejscem świadczenia pracy M.. Obiecano mu, że zostanie z nim zawarta umowa o pracę. Jego wynagrodzenie ustalono na 10,00 zł za godzinę pracy. Tego dnia w trakcie pracy, powód uległ wypadkowi. Z ustaleń okoliczności wypadku zawartych w pkt III ppkt 2 karty wypadku wynika, że: „Pan R. K. (1) w dniu 14 listopada 2014r. rozpoczął pracę od godziny 8 na stanowisku pracownika fizycznego na podstawie zawartej umowy zlecenia. Pan R. K. (1) po rozpoczęciu pracy wykonywał czynności związane z malowaniem futryn drzwi, które były przygotowane lub przygotowane do montażu. Wykonywał też prace porządkowe. Około godziny 10-tej do p. R. K. (1) przyszła p. P. i kazała mu przycinać listwy, deski na wymiar na pile tzw. ukośnicy. Około godziny 11 – tej p. K. przycinał na wymiar kolejne listwy, deski w ten sposób, że lewą ręką, na której miał założoną rękawiczkę przesuwał listwę, deskę w stronę piły a prawa ręką opuszczał piłę co powodowało przycięcie danego elementu na potrzebny wymiar i podnosił piłę do góry. W pewnym momencie w trakcie tych czynności piła lewa ręka na której p. K. miał rękawiczkę, tą rękawiczką jak mówił zaczepił o zadzior znajdujący się na przycinanej listwie, desce. Listwa wraz z lewą ręką została poderwana do góry w trakcie podnoszenia prawą ręką piły ukośnicy. To spowodowało, że p. K. kciukiem lewej ręki od strony wewnętrznej dłoni uderzył w obracającą się jeszcze piłę czego skutkiem była rana kciuka lewej ręki. P. zatrzymała się, a p. K. odruchowo szarpnął lewa ręką do siebie. Pan K. poczuł mocny ból i zrobiło mu się gorąco. Zobaczył, że leci mu krew z rany kciuka lewej ręki. Pan K. udał się niezwłocznie do biura. Poinformował panią P. o tym zdarzeniu, a następnie w pomieszczeniu socjalnym – łazience z pomocą pani P. obmył ranę następnie zdjął rękawiczkę i wówczas zobaczył co się stało (…). Pan K. został niezwłocznie zawieziony do szpitala w M. na (...) przez p. P. (…) Poszkodowany dodał, że nie został przeszkolony w zakresie bhp co do wykonywania prac na stanowisku pracownika fizycznego”.

W pkt III ppkt 4 stwierdzono, że wypadek jest wypadkiem przy pracy.

(Dowód: karta wypadku k. 19-19 v., zapis wyjaśnień poszkodowanego k. 20-20v., zapis wyjaśnień świadka k. 21-21v., zeznania powoda k. 61-62, k. 197, k. 237)

W okresie od 14 listopada 2014r. do 17 listopada 2014r. powód był hospitalizowany w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w M.. Został przyjęty na Oddział Chirurgiczny ze skierowaniem z (...) z powodu urazowej amputacji paliczka dalszego kciuka lewego na skutek kontaktu z piłą mechaniczną. U powoda przeprowadzono zabieg doszycia kikuta dystalnego. Powód został wypisany ze szpitala z zaleceniem oszczędzania urazowej kończyny, zmiany opatrunków. U powoda miała być jeszcze przeprowadzona operacja zespalająca palec. Ze względu na wykrycie białaczki, powód nie poddał się tej operacji.

(Dowód: historia choroby powoda k. 8, karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 9-10, zeznania powoda k. 61-62, k. 197, k. 237)

U powoda orzeczono znaczny stopień niepełnosprawności.

( Dowód: orzeczenie z dn. 4.03.2015 r. k. 47)

Orzeczeniem z dnia 9 marca 2015r., lekarz orzecznik ZUS ustalił u powoda 10% stałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy z dnia 14 listopada 2014r. ZUS przyznał powodowi jednorazowe odszkodowanie w wysokości 7.300,00 złotych.

(Dowód: orzeczenie z dn. 9.03.2015 r. k. 22, zeznania powoda k. 61-62, k. 197, k. 237)

W wyniku zdarzenia z dnia 14 listopada 2014r. powód doznał urazowej amputacji kciuka lewego na wysokości paliczka dystalnego. Poddany zabiegowi chirurgicznemu z wynikiem dobrym. Po urazie dolegliwości bólowe znaczne przez okres 3 tygodni. Obecnie okresowe. W badaniu utrzymuje się brak czynnego zgięcia w stawie międzypaliczkowym z zachowanym ruchem przeciwstawnym kciuka pozwalającym zachować funkcję chwytną ręki. Stan miejscowy utrwalony. (...) nie wymagał i nie wymaga. Leczenie zakończone z dniem 15 stycznia 2015r. Biegły przyznaje 6% trwałego uszczerbku na zdrowiu wg tabeli norm pkt 134 a u osoby praworęcznej wg załącznika do rozporządzenie Ministra Pracy i polityki społecznej z dnia 18 grudnia 2002r.

Chwyt lewej ręki u powoda został zachowany w całości. Nadmienić należy, iż siła chwytu ręki jest subiektywna i nie ma miarodajnego znaczenia w badaniu klinicznym. Brak czynnego zgięcia w stawie międzypaliczkowym nie ma wpływu na siłę chwytu, gdzie przy badaniu u powoda stwierdzono pełny chwyt przy zachowanym ruchu przeciwstawnym kciuka. Dzięki fachowej pomocy medycznej, dobry zakres ruchomości kciuka pozwala powodowi na wykonywanie codziennych czynności życiowych.

(Dowód: opinia sądowo – lekarska k. 116, opinia sądowo– lekarska uzupełniająca k. 124)

W związku z doznanym urazem u powoda nie doszło do stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie schorzeń neurologicznych. U powoda nie występują neurologiczne następstwa wypadku. Zakres odczuwalnego bólu przez powoda w skali (...) został określony na 4-5 pkt, co jest odpowiednikiem bólu umiarkowanego.

(Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii G. P. k. 160-160v.)

Powód R. K. (1) ma 49 lat. Z powodu wypadku, powód ma problem z wykonywaniem wielu prostych czynności, tj. zapięcie guzika. Nie może samodzielnie się ubrać, przyrządzić posiłku. W wielu rzeczach musi mu pomagać mu żona. Powód nie ma czucia w palcu. Gdy zmienia się pogoda, odczuwa ból. Powód przed wypadkiem projektował ogrody, wykonywał rzeczy z kamienia, wodospady, kaskady. W chwili obecnej nie może już tego robić. Nie może też grać na gitarze, zaś wcześniej aktywnie udzielał się w życiu kościoła w tym zakresie. Powód otrzymuje zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153,00 złotych miesięcznie. Z kolei jego żona z tytułu opieki nad nim otrzymuje 1.500,00 złotych miesięcznie.

(Dowód: zeznania świadka R. K. k. 130-131, zeznania powoda k. 61-62, k. 197, k. 237)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana przez strony, zeznania powoda, zeznania świadka R. K. (3), opinię biegłego sądowego z zakresu traumatologii i narządu ruchu L. G. oraz opinię biegłego sądowego z zakresu neurologii G. P. (2).

Sąd przyznał pełen walor wiarygodności zeznaniom powoda. Były one logiczne i konkretne oraz korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Zeznania świadka R. K. (3), żony powoda, w ocenie Sądu były prawdziwe. Świadek w sposób rzeczowy i spontaniczny zeznawała na okoliczność znanych faktów związanych z niniejszą sprawą. Okoliczność, iż świadek jest żoną powoda nie może deprecjonować jej zeznań.

Sąd dał w pełni wiarę pisemnej opinii biegłego z zakresu neurochirurgii G. P. (2). Jest ona sporządzona w oparciu o posiadaną przez biegłego wiedzę specjalistyczną oraz na podstawie znajdującej się w aktach sprawy dokumentacji medycznej i przeprowadzonego badania lekarskiego powoda. Nadto, żadna ze stron nie wniosła do niej zastrzeżeń. Dlatego też Sąd podzielił w całości wnioski zawarte w tej opinii.

Sąd przyznał również pełen walor wiarygodności opinii biegłego sądowego z zakresu traumatologii i narządu ruchu L. G.. W ocenie Sądu opinia biegłego jest rzetelna, sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą, w oparciu o dokumentację załączoną do akt sprawy. Wynikające z niej wnioski były logicznie i prawidłowo uzasadnione, wyjaśniały okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył co następuje:

Powód jako zleceniobiorca pozwanej spółki był pracownikiem w rozumieniu przepisu art. 476 § 5 pkt 1b k.p.c. Przepis ten stanowi bowiem, iż: przez użyte w niniejszym dziale określenie pracownik - rozumie się również osobę dochodzącą od zakładu pracy odszkodowania lub ustalenia uprawnień do świadczeń na podstawie przepisów o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Wskazać należy, że podstawą dochodzenia roszczeń pracownika w razie wypadku przy pracy (obok tych wynikających z Ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych) są przepisy kodeksu cywilnego.

W sytuacji, gdy pracownik ulegnie wypadkowi przy pracy może, oprócz roszczeń z ubezpieczenia społecznego, dochodzić również roszczeń uzupełniających od pracodawcy. Oznacza to, że pracownik może dochodzić odszkodowania na podstawie przepisów kodeksu cywilnego dopiero po rozpoznaniu prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego i tylko o tyle, o ile doznał on w wyniku wypadku przy pracy szkody, która nie została w całości wyrównana świadczeniami wypadkowymi. Stosownie do przepisów kodeksu cywilnego poszkodowany pracownik może żądać więc od pracodawcy jednorazowego odszkodowania za uszczerbek majątkowy ( art. 444 § 1 k.c), zadośćuczynienia pieniężnego za uszczerbek niemajątkowy ( art. 445 § 1 k.c.) oraz renty (art. 444§ 2 k.c.).

Powód dochodził w niniejszej sprawie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 30.000,00 zł.

Pracownik, który w wyniku wypadku przy pracy doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia może domagać się naprawienia szkody niemajątkowej (krzywdy). Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w przypadku uszkodzenia ciała Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie pieniężne jest fakultatywne, co oznacza że jego przyznanie nie jest – nawet w razie istnienia krzywdy – obligatoryjne i zależy od uznania i oceny konkretnych okoliczności sprawy.

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, ponieważ wypracowała je judykatura, szczególnie Sądu Najwyższego. Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy. Krzywdą taką, w rozumieniu art. 445 k.c będzie z reguły trwałe kalectwo poszkodowanego powodujące cierpienia fizyczne oraz ograniczenie ruchów i wykonywanie czynności życia codziennego. Zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach ( tak SN w wyroku z dnia 26 lutego 1962 r., 4 CR 902/61 , OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; w wyroku z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65 , OSPiKA 1966, poz. 92; por. też wyrok z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78 , Monitor Prawniczy - Zestawienie Tez (...) str. 469).

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada umiarkowania, wyrażająca się w uwzględnieniu wszystkich okoliczności oraz skutków doznanego kalectwa. Na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji wysokość zadośćuczynienia, składają się cierpienia fizyczne i psychiczne, których rodzaj, natężenie i czas trwania należy każdorazowo określić w okolicznościach konkretnej sprawy. Mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowiłoby niedopuszczalne uproszczenie nie znajdujące oparcia w treści art. 445 k.c ( por. wyrok SN z dnia 28 czerwca 2005 r., I CK 7/05, LEX nr 153254). Przy ustalaniu rozmiaru krzywdy bierze się pod uwagę takie czynniki jak: stopień i czas trwania cierpień fizycznych oraz psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonane operacje, leczenie sanatoryjne), ich rodzaj i intensywność, trwałość skutków doznanej szkody (kalectwo, oszpecenie, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wiek poszkodowanego, bezradność życiową, niemożność wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, posiadania dzieci, utratę kontaktów towarzyskich i możliwości atrakcyjnych wyjazdów.

W wyniku zdarzenia z dnia 14 listopada 2014r. powód doznał urazowej amputacji kciuka lewego na wysokości paliczka dystalnego. Biegły sądowy z zakresu traumatologii i narządu ruchu L. G. potwierdził, że po urazie przez okres 3 tygodni powód odczuwał znaczne dolegliwości bólowe. Utrata części kciuka została oceniona przez orzecznika ZUS na 10% trwałego uszczerbku na zdrowiu. U powoda orzeczono również znaczny stopień niepełnosprawności.

Wskazać należy, że skutki wypadku powód odczuwa do chwili obecnej. Powód potrzebuje bowiem pomocy osób trzecich przy wypełnianiu niektórych zwykłych codziennych czynności, takich jak przygotowanie posiłku, ubieranie się. Poza tym przed wypadkiem powód projektował ogrody, wykonywał rzeczy z kamienia, wodospady, kaskady, grał na gitarze i w tym zakresie aktywnie uczestniczył w życiu kościoła. W chwili obecnej nie może już tego robić. Poza tym utrzymujące się dolegliwości bólowe w przypadku zmian pogody nadal wpływają na rozmiar cierpień powoda. Powód wstydzi się też uszkodzonej dłoni.

Dlatego biorąc pod uwagę żądaną wysokość zadośćuczynienia i wpływ wypadku przy pracy na zaistniałe skutki, Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 10.000,00 zł, w pozostałej części oddalając powództwo.

W ocenie Sądu tak ustalona kwota stanowić będzie właściwą rekompensatę za cierpienia psychiczne, jakich doznał powód w związku z wypadkiem przy pracy. Jednocześnie wskazana wyżej suma jest, zdaniem Sądu, utrzymana w rozsądnych granicach, uwzględniających aktualne warunki oraz przeciętną stopę życiową społeczeństwa, w którym funkcjonuje powód, spełnia funkcję kompensacyjną, jest społecznie uzasadniona i nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia.

Podstawę prawną dla określenia terminu naliczania odsetek stanowił art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W związku z tym, że pozwany został wezwany do zapłaty zadośćuczynienia w dniu 23 grudnia 2015r., tj. w dniu doręczenia mu odpisu pozwu (zpo k. 60 akt), Sąd zasądził odsetki od dnia następnego, czyli od dnia 24 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty.

Sąd nadał z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie pkt II wyroku do kwoty 2.250,00 złotych, uwzględniając treść art. 477 ² k.p.c., zgodnie z którym zasądzając należność w sprawach z zakresu prawa pracy, Sąd nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Wysokość jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda Sąd ustalił na podstawie obowiązującego aktualnie minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Wobec częściowego uwzględnienia powództwa, rozstrzygnięcie o kosztach procesu w niniejszej sprawie nastąpiło przy zastosowaniu art. 100 zd. 1 k.p.c. poprzez stosunkowe rozdzielenie tych kosztów. Powód dochodził w niniejszej sprawie od pozwanego zadośćuczynienia w wysokości 30.000,00 złotych. W wyroku zasądzono na rzecz powoda 10.000,00 złotych. Strona powodowa wygrała więc sprawę w 33%. Tym samym pozwany winien zwrócić stronie powodowej kwotę 600,00 złotych tytułem zwrotów kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 500,00 złotych tytułem poniesionej przez powoda zaliczki na poczet dowodu z opinii biegłego.

Koszty zastępstwa procesowego zostały ustalone stosownie do § 12 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2012r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013, poz. 461). Sprawa została bowiem wszczęta i prowadzona przed dniem wejścia w życie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U z 2015r., poz. 1800), tj. przed dniem 01 stycznia 2016r.

Stosownie do treści art. 97 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, w toku postępowania w sprawach z zakresu prawa pracy o roszczenia pracownika wydatki obciążające pracownika ponosi tymczasowo Skarb Państwa. Sąd pracy w orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji rozstrzyga o tych wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113 tejże Ustawy, z tymże obciążenie pracownika tymi wydatkami może nastąpić w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Kosztami sądowymi których strona nie miała obowiązku uiścić Sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją ku temu podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Sąd więc na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać od pozwanego kwotę 500,00 złotych od uwzględnionej części powództwa tytułem nieuiszczonej przez powoda opłaty od pozwu, od której był on zwolniony na mocy art. 96 ust. 1 pkt 4 w/w ustawy.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Sędzia Justyna Marciniak