Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 maja 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od Miasta Ł. – Urzędu Miasta Ł. Delegatury Ł. na rzecz J. B.:

a.  kwotę 1.928,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 lipca 2012 r. do dnia zapłaty,

b.  kwotę 385,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2012 r. do dnia zapłaty,

c.  kwotę 385,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty,

d.  kwotę 385,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 2012 r. do dnia zapłaty,

oraz kwotę 525 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na ustaleniu, że powód jest zarządcą i właścicielem nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...). Prawomocnym wyrokiem z dnia 12 października 2011 r. Sąd nakazał M. G. opróżnienie lokalu mieszkalnego nr 6a przy ulicy (...). Po prawomocnym zakończeniu postępowania, powód zwrócił się do pozwanego pismem z dnia 22 lutego 2012 r. o przyznanie eksmitowanemu lokalu socjalnego. Pismem z dnia 14 marca 2012 r. pozwany poinformował, że wniosek został przyjęty do realizacji. Powierzchnia przedmiotowego lokalu wynosi 46,59 m2. Stawka czynszu za 1 m ² wynosi 7,25 zł. Za wodę i odprowadzanie ścieków powód płaci 33,13 zł miesięcznie za przedmiotowy lokal, za wywóz nieczystości – 14 zł, zaś opłata za wodomierz wynosi 0,54 zł. Powód dokonuje opłat za wywóz nieczystości, za wodę. Wszystkie opłaty eksploatacyjne za lokal nr 6a ponosi powód. Do dnia dzisiejszego pozwany nie przedstawił eksmitowanemu oferty najmu lokalu socjalnego. Eksmitowany nadal zajmuje przedmiotowy lokal i nie ponosi żadnych kosztów jego utrzymania. W ubiegłym roku jedynie wpłacił ok.60-80 zł.

Sąd zważył, że powództwo jest zasadne częściowo.

Stosownie do treści art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów w przypadku, gdy osobie zajmującej lokal bez tytułu prawnego przysługuje prawo do lokalu socjalnego z zasobu socjalnego gminy, zaś gmina takiego lokalu nie dostarczyła, to właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze od gminy, na podstawie art. 417 kc.

Jeżeli chodzi o wysokość stawki czynszu (7,25 zł za 1 m ²) to nie była ona przedmiotem sporu między stronami. W sprzeciwie pozwany oświadczył, iż nie kwestionuje stawki wskazanej przez powoda. Zakwestionował natomiast okres, za który powód domagał się odszkodowania, tj od dnia 1 stycznia 2012 r. Powód doręczył pozwanemu wezwanie do dostarczenia lokalu socjalnego w dniu 29 lutego 2012 r. bez wskazania konkretnego terminu do realizacji tego obowiązku. Uwzględniając zatem treść art. 455 kc, Sąd uznał, iż początkową datą ewentualnej odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego jest 15 marca 2013 r., czyli zamiast kwoty 2.699,69 zł, której powód domagał się wraz z odsetkami od dnia 12 lipca 2012 r., sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 1.928,35 zł (czyli za 5 miesięcy). Powód tymczasem domagał się odszkodowania już za okres od stycznia 2012 r., a zatem w tej części powództwo zostało oddalone.

W ocenie Sądu jednak powód wykazał, za pomocą przedłożonych faktur oraz zeznań świadka K. Ż., iż powód, na skutek niedostarczenia lokalu socjalnego, poniósł również straty w wysokości nie tylko samego czynszu, ale również opłat eksploatacyjnych w postaci opłaty za wodę i odprowadzanie ścieków (33,13 zł miesięcznie), wywóz nieczystości (14 zł miesięcznie) i opłaty za wodomierz (0,54 zł miesięcznie).

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 kpc. Powód wygrał sprawę w 80% i w tym stosunku sąd rozdzielił między stronami koszty procesu.

Od wskazanego wyroku apelację złożył pozwany, zaskarżając wyrok w części, w ppkt a) wyroku ponad kwotę 1.688,85 zł, a w ppkt b) ponad kwotę 337,77 zł oraz w zakresie zasądzonych odsetek.

Wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 233 k.p.c. polegające na wadliwym przyjęciu przez Sąd, iż powód udowodnił roszczenie obejmujące naprawienie szkody z tytułu dostawy mediów do lokalu nr 6a,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 455 k.c. oraz art. 488 k.c. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż na pozwanym ciąży obowiązek zapłaty odsetek za poszczególne miesiące okresu, za który powód domagał się odszkodowania.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa ponad kwoty z pkt 1 i 2 apelacji i poprzez orzeczenie w przedmiocie odsetek w sposób zgodny z treścią art. 455 k.c. oraz art. 488 k.c. oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja jest uzasadniona jedynie częściowo, w zakresie orzeczenia o odsetkach.

Na wstępie wskazać należy, że nie budzi wątpliwości, że podstawę odpowiedzialności gminy związanej z brakiem dostarczenia lokalu socjalnego osobom do niego uprawnionym stanowi art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego tj. Dz. U. z 2005r., nr 31, poz. 266 ze zm. zwana dalej ustawą). Słusznie wskazał Sąd Rejonowy, że przepis ten przewiduje odpowiedzialność gminy w tym zakresie na podstawie art. 417 k.c. Trafnie także przyjmuje się w orzecznictwie, że w sprawach o odszkodowanie za brak dostarczenia lokalu socjalnego zastosowanie znajduje zasada pełnego odszkodowania (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 25 czerwca 2008 r. III CZP 46/08, opubl. L.). Odszkodowanie przysługujące właścicielowi lokalu na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy może obejmować opłaty związane z korzystaniem z lokalu (uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 16 maja 2012 r. III CZP 12/12, opubl. L.).

Wbrew twierdzeniom apelacji powód wykazał wysokość ponoszonych opłat związanych z korzystaniem z lokalu za sporny okres. Zauważyć należy, że powód przedstawił faktury za rok 2011 odnoszące się do dochodzonych opłat za media. Jak wynika zaś z zeznań świadka K. Ż. – administratora nieruchomości – sposób rozliczania opłat w budynku jest taki, że opłaty rozliczane są na podstawie zużycia w poprzednim roku. Nie można więc uznać, jak podnosi apelujący, że szkoda z tytułu opłat za media za sporny okres nie ma charakteru realnego, powód bowiem wykazał sposób rozliczenia opłat za 2012 rok na podstawie zużycia w 2011 roku. W sprawie nie ujawniono, jakichkolwiek okoliczności wskazujących na to, że omawiany sposób rozliczenia opłat jest nieprawidłowy. Zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. nie może więc się ostać.

Dalej podnieść należy, że apelujący wskazał, iż zaskarża rozstrzygnięcie z ppkt a) wyroku ponad wskazaną kwotę 1.688,85 zł, jednakże w zakresie rozstrzygnięcia o odstekach (od dnia 12 lipca 2012 roku) nie sformułował żadnych zarzutów. Przyjąć zatem należy, że rozstrzygnięcia o odsetkach co do kwoty z ppkt 1) apelujący nie zaskarżył. Świadczy o tym również fakt, że pozwany przyznał, iż pismem z dnia 9 lipca 2012 roku powód zażądał od niego zapłaty tytułem odszkodowania kwoty 2.699,69 zł za okres od stycznia do lipca 2012 roku.

Zasadnie jednak podnosi apelujący, że Sąd Rejonowy nieprawidłowo orzekł o ustawowych odsetkach od odszkodowania, którego domagał się powód za miesiąc lipiec, sierpień i wrzesień 2012 roku. Sąd Rejonowy zasądził bowiem odszkodowanie za te miesiące, podobnie jak zasądzeniu podlega np. czynsz najmu, czyli świadczenie okresowe. Tymczasem roszczenie, którego dochodzi powód nie ma takiego charakteru, stanowi bowiem, jak wyraźnie wynika z przepisu odszkodowanie, które ma charakter bezterminowy. Powód winien w tym zakresie zatem wezwać pozwanego do zapłaty zgodnie z art. 455 k.c. Tymczasem wezwanie powoda do zapłaty z dnia 9 lipca 2012 roku obejmowało jedynie sprecyzowane żądanie za okres od stycznia do czerwca 2012 roku, a nie obejmowało odszkodowania za lipiec, sierpień i wrzesień 2012 roku. Sformułowanie wezwania o zapłatę „dalszych kwot, za kolejne miesiące” nie mogło także wywrzeć skutków prawnych bowiem żądanie zapłaty odszkodowania nie może zostać skierowane na przyszłość, wobec tego, że jeszcze ono nie powstało. To samo dotyczy odsetek. Za powołane miesiące powód zatem nie wezwał pozwanego skutecznie do zapłaty, a zatem funkcję takiego wezwania spełniał odpis pozwu doręczony pozwanemu w sprawie w dniu 11 lutego 2013 roku.

Podsumowując, zatem zasądzeniu na rzecz powoda od pozwanego z tytułu odszkodowania podlegała łącznie kwota 3.085,36 zł (385,67 x 8), z czego kwota 1.928,35 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 lipca 2012 roku (zgodnie z wezwaniem do zapłaty z dnia 9 lipca 2012 roku), a kwota 1.157,01 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 lutego 2013 roku (dzień następujący po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu).

Stosownie do opisanego rezultatu kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy dokonał jego zmiany w zakresie orzeczenia o odsetkach opierając się regulacji art. 386 § 1 k.p.c. W pozostałej części apelacja, jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.