Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2019 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Przemysław Majkowski

Protokolant : sekr. sąd. Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2019 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa T. B.

przeciwko Towarzystwu (...) SA z siedzibą w W.

o podwyższenie renty

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda T. B. tytułem skapitalizowanej renty za okres od 1 sierpnia 2015r. do 30 września 2017r. kwotę 60.655,40 ( sześćdziesiąt tysięcy sześćset pięćdziesiąt pięć 40/100 ) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 października 2017r. do dnia zapłaty,

2.  rentę należną powodowi T. B. od pozwanego Towarzystwa (...) SA z siedzibą w W., ustaloną ugodą sądowa zawartą w dniu 8 lutego 2006r. przed Sądem Okręgowym w Sieradzu w sprawie sygn. akt I C 31/05 na kwotę po 2.800,00 ( dwa tysiące osiemset) złotych miesięcznie podwyższa do kwoty po 5.609,73 ( pięć tysięcy sześćset dziewięć 73/100) złotych miesięcznie, począwszy od dnia 1 października 2017r. pozostawiając bez zmian sposób i termin płatności ustalony treścią przywołanej ugody,

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

4.  nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) SA z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 1.712.28 ( jeden tysiąc siedemset dwanaście 28/100) złotych tytułem zwrotu obciążającej go części wydatków w sprawie poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa,

5.  koszty zastępstwa prawnego pomiędzy stronami wzajemnie znosi.

Sygn. akt I C 342/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 26 października 2017 r. (data wpływu) pełnomocnik powoda T. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 97.200 zł tytułem renty skumulowanej za okres od sierpnia 2015 r. do września 2017 r. według wyliczenia 2.700 zł x 36-mcy= 97.200 zł, z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o podwyższenie przyznanej renty od pozwanego z kwoty 3.500 zł miesięcznie do kwoty 6.200 zł miesięcznie począwszy od 01 października 2017 r. oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, (pozew k. 2-5).

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa, (odpowiedź na pozew k.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 6 marca 2003 r. powód T. B. uległ wypadkowi komunikacyjnemu, doznając obrażeń ciała realnie zagrażających życiu, m.in. ciężkiego urazu czaszkowo -mózgowego z zaburzeniami oddychania, stłuczenia pnia mózgu i rany głowy oraz licznych urazów. Od dnia wypadku powód jest całkowicie niezdolny do pracy do pracy zarobkowej. Pozwany wypłacił powodowi odszkodowanie i zadośćuczynienie, jednakże odmówił przyznania prawa do renty wyrównawczej. W 2005 r., powód i pozwane Towarzystwo przed Sądem Okręgowym w Sieradzu zawarli ugodę ustalając, że strona pozwana będzie wypłacać na rzecz powoda rentę w wysokości 2.800 zł miesięcznie począwszy od marca 2006 r. W 2017 r., po upływie 11 lat powód wystąpił do pozwanego o podwyższenie renty wyrównawczej do kwoty 5.200 zł. Pozwany częściowo uznał, żądania powoda i podwyższył należną rentę do kwoty 3.500 zł, ustalając jej wysokość na podstawie wielkości wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych. (dowód: kserokopia ugody sądowej k. 13, wniosek o podwyższenie renty wyrównawczej k. 14-15, dokumentacja medyczna powoda k. 16-28, 144-147, 172-217, 218-229,241-268 zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 18 stycznia 2018 r. 00:02:56-00:25:51 w zw. z k. 61-62, zeznania świadka K. B.- protokół rozprawy z dnia 18 stycznia 2018 r. 00:25:51-00:59:39 w zw. z k. 62-63, kserokopia zaświadczenia k. 67, kserokopia oświadczeń podatkowych k. 72-81, dokumentacja firmy powoda k. 95-101, 116-119 faktury i rachunki k. 88-94, 102-113, 122-125, protokół z dnia 26 września 2019 r. 00:10:01-00:21:15 w zw. z k. 357v).

W toku niniejszego postępowania Sad przeprowadził dowody z opinii biegłych z zakresu neurologii i psychiatrii na okoliczność obrażeń powoda w wypadku i ich wpływu na aktualne funkcjonowanie powoda. Biegły neurolog w treści swojej opinii wskazał, że powód według dokumentacji oraz wyniku badania neurologicznego odniósł uszkodzenia pod postacią stłuczenia mózgu i pnia mózgu - śladem jest niedowład połowiczny prawostronny niewielkiego stopnia rzędu 4+/5 w skali L., padaczka w wywiadzie. Powód ma zaburzenia koordynacyjne oraz organiczne zaburzenia osobowości i zachowania. Wszystkie wymienione skutki są trwałe - czyli trwają do chwili obecnej. Zatem łączny uszczerbek na zdrowiu bez uwzględniania padaczki i zaburzeń charakterologicznych wynosi 40 %. Z punktu widzenia niedowładu nie występuje konieczność sprawowania opieki przez wnioskodawcę przez osoby trzecie. Z punktu widzenia zaburzeń koordynacyjnych wnioskodawcy wystarczą przedmioty ortopedyczne celem wykonywania funkcji przemieszczania się, zatem także nie wymaga pomocy osób trzecich. Według wiedzy medycznej uszkodzenia te są na tyle trwałe, że rehabilitacja nie wypłynie już na poprawę stanu zdrowia. Natomiast co do kosztów leczenia to medyczne uzasadnienie ma tylko stosowanie D. C. w dawce 1750/dobę (lek na ryczałt) czyli koszt leczenia to około 12 złotych na miesiąc przy wyliczeniu, że powód zużywa 3 opakowania D. 500 i 1 opakowanie D. (...). Biegły podniósł, że urazy odniesione przez powoda mają charakter trwały ze stopniowym zwiększeniem objawów klinicznych wraz ze starzeniem się powoda. Powód miewa napady padaczki raz na tydzień , raz na dwa tygodnie oraz kilka razy urazy w przebiegu napadów padaczkowych. Poza tym spowolnienie umysłowe powoduje u powoda nieporadność w życiu codziennym, a także okresowo zaburzenia orientacji. W ocenie biegłego łączny uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 70 %, (dowód: opinia biegłego neurologa k. 142-143, opinia uzupełaniająca k. 281).

Biegły psychiatra w treści swojej opinii podniósł, że zdarzenie z dnia 6 marca 2003 r. spowodowało u powoda powstanie organicznych zaburzeń osobowości, zachowania i nastroju. W wyniku wypadku doszło do trwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym powoda. Zdaniem biegłego wysokość uszczerbku na zdrowiu powoda należy określić na 70%. Zakres cierpień psychicznych powoda, w związku z przedmiotowym wypadkiem i koniecznym leczeniem jest znaczny, istotny dla jego życia i funkcjonowania. Powód nadal odczuwa skutki wypadku. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że będzie odczuwał je również w przyszłości. Skutki wypadku nadal rzutują w istotnym stopniu na aktywność życiową i społeczną T. B.. Rokowania co do odzyskania pełnej sprawności psychicznej przez powoda, są niepomyślne. Zaburzenia mają charakter trwały i wraz z wiekiem powoda postępujący. Istnieje konieczność dalszego leczenia psychiatrycznego powoda, a poniesione przez powoda koszty leczenia (uwzględniając przysługujące zniżki), biorąc pod uwagę obecną farmakoterapię wynoszą około 90 zł miesięcznie. W przypadku powoda jest wiele badań, które wskazują na istnienie encefalopatii. W aktach sprawy znajdują się zarówno badania obrazowe komputerowej tomografii głowy, czy rezonansu magnetycznego mózgowia, jak i konsultacje neuropsychologiczne i psychologiczne. U powoda występuje padaczka pourazowa, która sama w sobie świadczy o organicznym uszkodzeniu mózgu. O ciężkości zaburzeń i ich znacznym wpływie na życie i funkcjonowanie powoda świadczy praktycznie cały materiał dowodowy w postaci dokumentacji medycznej, zeznań świadków oraz osobiste badanie przeprowadzone przez bieglego. Powód został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy, a w poszczególnych badaniach psychologicznych znajduje się też informacja o niezdolności do samodzielnej egzystencji. O ciężkości zaburzeń świadczy również czas jaki był potrzebny, aby powód zaczął funkcjonować na obecnym poziomie, który nie jest przecież nadal prawidłowy, a wręcz znacznie zaburzony. Biegły wskazał także, że u powoda występują organiczne zaburzenia osobowości, zachowania i nastroju. Są one wynikiem ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego oraz jego następstw. Tło organiczne i jego bezpośredni związek z wypadkiem w świetle materiału dowodowego nie powinien budzić wątpliwości. Zmiany osobowości w przebiegu pourazowego zespołu czołowego, zaburzenia nastroju czy aktywności są opisywane przez wiele osób zajmujących się leczeniem powoda jak również wynikają z zeznań świadków i osobistego badania. Nawet znaczne zaburzenia organiczne mogą być względnie stabilne i nie wymagać pobytu w szpitalu, (dowód: opinia biegłego psychiatry k. 234-240, opinia uzupełaniająca k. 292-294).

Powód w chwili wypadku miał 35 lat. Ukończył w 1992 roku studia wyższe na Wydziale Chemii (...) J. w K.. Po studiach pracował jako nauczyciel, później był kierownikiem produkcji w zakładzie przetwórstwa rolno - spożywczego. W latach 1993 - 1995 prowadził wraz ze wspólnikiem działalność gospodarczą w zakresie doradztwa i rozliczeń finansowych firm, usług informatycznych, sprzedaży sprzętu komputerowego i reklamy. Od 1996 roku powód zarejestrował i prowadził własną działalność gospodarczą, aż do chwili wypadku. Początkowo jego firma zajmowała się produkcją zniczy, a w 2000 roku nastąpiła zmiana profilu działalności na handel hurtowy artykułami spożywczymi. Powód sukcesywnie powiększał swoją działalność i rozwijał uzyskując z roku na rok zwiększone dochody. Rozwój prowadzonej działalności gospodarczej został przerwany wypadkiem w marcu 2003 roku, gdy powód został potrącony przez samochód, w wyniku czego doznał ciężkiego urazu czaszkowo - mózgowego i utracił całkowicie zdolność do pracy. Stan ten utrzymuje się już od blisko 15 lat, (dowód: zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 18 stycznia 2018 r. 00:02:56-00:25:51 w zw. z k. 61-62, protokół z dnia 26 września 2019 r. 00:10:01-00:21:15 w zw. z k. 357v, zeznania świadka K. B.- protokół rozprawy z dnia 18 stycznia 2018 r. 00:25:51-00:59:39 w zw. z k. 62-63).

W toku prowadzonego postępowania Sąd przeprowadził także dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości celem określenia wyliczenia renty należnej powodowi. W treści swojej opinii biegły stwierdził , że renta ustalona w ugodzie w 2006 roku w wysokości 2.800,00 zł miesięcznie stanowi 39 % średniomiesięcznego dochodu powoda w 2002 r., który wynosił 7.191,96 zł. Biegły sporządził opinię wariantowo. Kształtowanie się dochodów w wariancie I i II przeliczając na wysokość renty, czyli 39% średniego wynagrodzenia osiągnęła by następującą wartość: wariant I w 2015 r. 15.103,12 x0,39 = 5890,22 zł, w 2017 r. 15.966,16zł x 0,39 = 6226,80 zł, wariant II w 2015 r. 13.161,29 zł x 0,39 = 5132,90 zł, w 2017 r., w 2017 r. 14.383,92 x 0,39 = 5609,73 zł. Działalność powoda była w 2003 roku prowadzona była jedynie prze 2 miesiące i 6 dni, jest to zbyt krótki okres by na jego podstawie prognozować wartość osiągniętego dochodu lub straty. Z tego powodu Biegły nie brał pod uwagę osiągniętych wyników z działalności w 2003 roku. Kwalifikując przedsiębiorstwo powoda jako mikroprzedsiębiorstwo biegły powołał się na przepis z 2018 roku, jednak w statystyce od dawna istnieje pojęcie mikroprzedsiębiorstwo, pojęcie zostało zdefiniowane później, jednakże kwalifikacja działalności powoda jako mikroprzedsiębiorstwa jest trafna, gdyż powód zatrudniał mniej niż 10 pracowników oraz osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nie przekraczający równowartości w złotych 2 mln euro lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych 2 lat nieprzekraczający równowartości w złotych 2 mln euro. Biegły wskazał, że na użytek opinii, dane dotyczące dynamiki przychodów, zysków netto, dynamiki wzrostu zysku netto na postawie składanych rocznych sprawozdań, zostały zaczerpnięte z raportów z platformy lnfoveriti dotyczących sektora sprzedaży artykułów spożywczych w Polsce. Biegły podał także, że sporządzając opinię korzystał również z raportów GUS, obejmujących sektor działalności powoda. Dochód w tak obszernym czasie jest tylko hipotetyczny, wzrost konkurencji (nasycenie rynku danym produktem usługą), wartość pobytu na pewno determinowałby dochodowość danej branży. Rentowność przedsiębiorstwa ze względu na większą konkurencję by się zmieniała, jednakże dokładne określenie zyskowności jest trudne do oszacowania. (dowód: opinia biegłego do spraw rachunkowości k. 311-319, opinia uzupełniająca k. 340-343).

Sąd poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o dowody z dokumentów, które strony przedłożyły w toku postępowania. Prawdziwości, ani autentyczności dokumentów nie była przez żadną ze strony kwestionowana. Jako wiarygodne natomiast Sąd ocenił zeznania powoda oraz świadka K. B. przesłuchanych na rozprawie, gdyż pozostawały one logiczne i konsekwentne, tworzyły spójną całość, co więcej odpowiadały zasadom doświadczenia życiowego, które w tej sprawie szczególnie winny być wzięte pod uwagę. Sąd dokonując ustaleń faktycznych oparł się na opiniach biegłych lekarza neurologa, psychiatry oraz opinię biegłego do spraw rachunkowości, które to opinie Sąd uznał za pełne i należycie uzasadnione. Opinie te były kwestionowane przez strony. Podkreślenia wymaga, że opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi oceny zebranego materiału, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Powinna zawierać opis metod i sposobu przeprowadzania badań, określenie porządku, w jakim je przeprowadzono oraz przytaczać wszystkie argumenty oparte na stwierdzonych okolicznościach, które mają związek z badanymi faktami, a które podbudowane są fachowymi wyjaśnieniami biegłego. W tej właśnie części biegły uzasadnia swoje poglądy wyrażone w końcowych wnioskach i dlatego też ta część powinna zawierać najwięcej materiału opartego na specjalistycznej wiedzy. Nie ulega również wątpliwości, że dowód z opinii biegłego, jak każdy inny dowód, podlega ocenie Sądu przy zastosowaniu reguł z art. 233 § 1 k.p.c. - na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Dowód z opinii biegłego jest prawidłowo przeprowadzony wówczas, gdy opinia zawiera uzasadnienie ostatecznych wniosków, sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały dla osób nieposiadających wiadomości specjalnych. Ocena dowodu z opinii biegłego sądowego wymaga ustosunkowania się do mocy przekonywającej rozumowania biegłego i logicznej poprawności wyciągniętych przez niego wniosków. Nie można oprzeć ustaleń wyłącznie na podstawie konkluzji opinii biegłego, lecz koniecznym jest sprawdzenie poprawności poszczególnych elementów składających się na trafność wniosków końcowych. Nie należy przy tym zapominać, że wnioski biegłego powinny być w zasadzie stanowcze i jednoznaczne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 sierpnia 2012 r., w sprawie I ACa 372/12 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 października 2007 r., w sprawie V ACa 670/07, opubl. w nr 1 Biul. SA/Ka z 2008 r. pod poz. 28). Opinie biegłych co do której strony zgłosiły zastrzeżenia, zostały uzupełnione na piśmie zgodnie z wnioskami stron. We wszystkich swoich opiniach uzupełniających biegli jednoznacznie i w sposób nie budzący wątpliwości odpowiedzieli na pytania i zastrzeżenia stron, podtrzymali ustalenie i wnioski, logicznie oraz wyczerpująco wyjaśnili skąd wynikają ich konkluzje. Powyższe sprawia, że Sąd nie dostrzegł żadnych okoliczności, które obniżałyby wiarygodność opinii wskazanych biegłych oraz powodów, które uzasadniałyby konieczność dopuszczenia dowodów z opinii innych biegłych tej samej specjalności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Żądanie strony powodowej okazało się częściowo zasadne.

Na wstępie wskazać należy, że pozwany w żadnym momencie nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności, dlatego zasadność powództwa sprowadzała się do oceny potrzeby zwiększenia wysokości świadczenia rentowego ustalonego przez strony ugodą z marca 2006 r., w szczególności uwzględniając aktualnie panujące stosunki między stronami oraz spadek wartości nabywczej pieniądza. W ocenie Sądu, renta wynikająca z decyzji ubezpieczyciela, w aktualnych realiach pozostawała świadczeniem rażąco niewspółmiernym do potrzeb powoda, ale także do zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela. Modyfikacja przez Sąd treści istniejącego zobowiązania wymagała stwierdzenia, że renta zarówno w wysokości 2.800 zł jak i w wysokości 3.500 zł ustalonej samodzielnie przez pozwane towarzystwo pozostawała w sprzeczności z zasadą pełnej kompensaty, do której powód zachował uprawnienie. Z tego też względu powództwo zostało uwzględnione nie tylko w aspekcie prospektywnym, ale również w aspekcie retrospektywnym – wyrównawczym od 01 sierpnia 2015 r. Podstawą roszczeń powoda jest art. 907 § 2 k.c., odnoszący się do rent, których źródłem jest ustawa (rent pozaumownych). Renty ustawowe w tym odszkodowawcze są zobowiązaniami niepieniężnymi ze świadczeniem pieniężnym, wskutek czego nie może mieć do nich zastosowania waloryzacja sądowa na podstawie art. 358 ¹ § 3 k.c.. Pogląd ten można uznać za utrwalony w judykaturze Sądu Najwyższego (por. uchwałę z 20 kwietnia 1994 r. III CZP 58/94, OSN 1994 Nr 11, poz. 207) i Sąd w obecnym składzie go w pełni podziela. Przepis art. 907 § 2 k.c. stanowi, że każda ze stron może w razie zmiany stosunków żądać zmiany wysokości lub czasu trwania renty, chociażby wysokość renty i czas jej trwania były ustalone w orzeczeniu sądowym lub w umowie. Żądanie, o którym stanowi art. 907 § 2 k.c. nie ma charakteru roszczenia lecz stanowi rodzaj uprawnienia kształtującego modyfikowanego przez to, że konieczny jest tu udział sądu, który ostatecznie rozstrzyga o zmianie zobowiązania. Podstawą modyfikacji wysokości renty, wynikającej z art. 907 § 2 k.c. może być tylko zmiana stosunków. W razie wystąpienia różnorodnych zjawisk w stosunkach ekonomicznych lub osobistych poszkodowanego, wpływających na ocenę wysokości szkody wyrównywanej rentą, należy dokonać ich porównania i dostosować treść orzeczenia do jego wyniku (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2011 r., I PK 150/10, LEX nr 738393). Powyższe oznacza, iż istota sporu sprowadzała się do kwestii zaistnienia zmian w stanie faktycznym, „zmiany stosunków“ w rozumieniu art. 907 § 2 k.c., uzasadniających modyfikację wysokości renty wyrównawczej. W świetle art. 907 § 2 k.c. Sąd uwzględnia nowe okoliczności, które pojawiły się po wydaniu orzeczenia ustalającego wysokość renty lub po zawarciu ugody określającej wysokość świadczeń rentowych. Nie chodzi przy tym o jakieś określone typy zdarzeń rozważanych abstrakcyjnie lecz ujmowanych skutkowo, ze względu na ich wpływ na sytuację gospodarczą strony. Według poglądów reprezentowanych w piśmiennictwie, dla uzasadnienia zmiany znaczenie ma nie tyle pogorszenie się stanu zdrowia poszkodowanego, czy inflacja, co gospodarcze następstwa tych zmian. Przyjmuje się przy tym, że nowe okoliczności powinny mieć istotny wpływ na sytuację strony domagającej się modyfikacji stosunku obligacyjnego. W ocenie Sądu, jako nieomal oczywistość należało ocenić, że świadczenie ustalone ugodą z marca 2006 r. w sposób znaczący utraciło obecnie realną wartość, co należało kwalifikować jako istotną zmianę stosunków w rozumieniu art. 907 § 2 k.c. W kontekście hipotetycznej wysokości renty z tytułu utraty spodziewanych dochodów Sąd wziął pod uwagę opinię biegłego do spraw rachunkowości, który wyliczył, iż renta przyznana na drodze ugody w 2006 roku w wysokości 2.800,00 stanowi 39% średniomiesięcznego dochodu powoda w 2002 r., wynoszącego 7.191,96 zł. Odnosząc się do wariantów I i II opinii i rozważając zasadność wyboru jednego ze wskazanych wariantów, Sąd uznał za słuszny wybór wariantu II przedstawiony przez biegłego, albowiem właśnie ten wariant odnosi się do zysków powoda i jest on proporcjonalnym porównaniem wzrostu wysokości średniego wynagrodzenia do zysku osiągniętego przez powoda w 2002 r. Mając na uwadze powyższe wyliczenia Sąd przyjął za zasadne podwyższenie wysokości renty należnej powodowi T. B. od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. z kwoty 2.800 zł do kwoty po 5.609,73 zł miesięcznie, tak jak to wyliczył biegły w wariancie II, k. 318 akt sprawy( 9 opinii), począwszy zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 01 października 2017 r. pozostawiając bez zmian sposób i termin płatności ustalony treścią przywołanej ugody. Kwota wskazana przez biegłego 5.609,73 zł nie może być uznana za wygórowaną w realiach niniejszej sprawy i jest ona adekwatną do potrzeb powoda, które w toku procesu zostały należycie wykazane. Jako niezasadne Sąd ocenił jedynie żądanie, ponad kwotę 5.609,73 zł i w tym zakresie Sąd oddalił powództwo. Powód dochodził podwyższenia renty na przyszłość, ale także wyrównania świadczenia za okres od 1 sierpnia 2015 r., kiedy to wystąpił z roszczeniem do dnia 30 września 2017 r. Żądanie to w okolicznościach niniejszej sprawy uznać należy, za zasadne.. Sąd przyjął, że wskazana przez biegłego kwota 5.132,90 zł za rok 2015 jak najbardziej odpowiada hipotetycznym, ale realnym możliwościom majątkowym i zarobkowym powoda biorąc pod uwagę dochody osiągane z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w 2002 r. Mimo że renta stanowi swoisty substytut uzyskiwanego dochodu przesłanki odnośnie uzasadnionych potrzeb uprawnionego są w obu wypadkach zbieżne. Przy założeniu, że nie doszłoby do zdarzenia wywołującego szkodę – przeciętny miesięczny dochód powoda z prowadzonej działalności gospodarczej w okresie od 1 sierpnia 2015 r. wynosiłby kwotę nie mniejszą niż 5.132,90 zł. Wobec przyjęcia przez Sąd że świadczenie rentowe utraciło istotnie realną wartość począwszy od 1 sierpnia 2015 r., kwota 60.655,40 zł zasądzona w pkt 1 wyroku odpowiada różnicy między należną rentą w kwocie 5.132,90 zł, a dotychczas wypłacaną (5.132,90 zł za rok 2015- 2.800 zł= 2.332,90): 2.332,90 zł x 26 miesięcy= 60.655,40 zł. W pozwie powód wskazał, że żąda kumulacji renty za okres od 1 sierpnia 2015r. do 30 września 2017r. co z matematycznego wyliczenia daje 26 miesięcy, dlatego oddaleniu ulegało żądanie pozwu ponad 26 miesięcy. W zakresie odsetek Sąd przyjął, iż są one należne zgodnie z żądaniem pozwu od dnia jego wniesienia, to jest 26 października 2017 r.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił jako niezasadne.

Na podstawie art. 113 ust. 1 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz.U. 2019 poz. 785) Sąd nakazał pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 1.712,28 zł tytułem zwrotu obciążającej go 50 % części wydatków w sprawie poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa. Na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd koszty zastępstwa prawnego pomiędzy stronami wzajemnie zniósł jako, że powód wygrał proces w około 50 %, a pozwany w takiej samej proporcji go przegrał.