Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XP 603/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Chlipała-Kozioł

Protokolant: Katarzyna Kunik

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2019 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa: (...) sp. z o.o. we W.

przeciwko: T. Ł.

o odszkodowanie

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 2700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15.10.2018 r. strona powodowa (...) sp. z o.o. we W. domagała się zasądzenia na jej rzecz od pozwanego T. Ł. kwoty 20.751,97 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25.09.2018 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania, a ponadto zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych, argumentując jak na k. 4-11. W uzasadnieniu wskazała, że pozwany pracownik pozostawił auto pod sklepem klienta, auto stoczyło się z parkingu i uderzyło w jadący autobus miejski. Koszty naprawy zostały oszacowane na kwotę dochodzoną pozwem.

W odpowiedzi na pozew pozwany T. Ł. domagał się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, argumentując jak na k. 58-64. Wskazał, że art. 114 k.p. wymaga spełnienia przesłanek bezprawności oraz winy pracownika. Wskazał, że dokonał wszystkich czynności wymaganych do zabezpieczenia pojazdu.

Pismem z dnia 9.07.2019 r. strona powodowa rozszerzyła powództwo do kwoty 25.626,74 zł z uwagi na ostateczną wysokość kosztów naprawy.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany T. Ł. był zatrudniony u poprzednika prawnego strony powodowej (...) S.A. na podstawie umowy o pracę na okres próbny z dnia 17.07.2017 r., na stanowisku koordynatora – regionalnego managera sprzedaży, a następnie na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 17.10.2017 r. do dnia 16.04.2018 r.

W dniu 17.07.2017 r. pozwany i (...) S.A. zawarły umowę o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie – pojazd S. (...) o nr rej. (...). W par. 7 umowy pozwany zobowiązał się pokryć szkodę w mieniu powierzonym z powodu niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków do pełnej wysokości, w zakresie, w jakim nie została ona pokryta przez ubezpieczyciela.

Z dniem 1.03.2018 r. doszło do przejęcia pozwanego jako pracownika przez stronę pozwaną (...) sp. z o.o. we W..

Pozwany wypowiedział umowę o pracę w dniu 2.07.2018 r. z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia.

Dowód: dokumenty zgromadzone w aktach osobowych (załącznik), w tym umowy o pracę, umowa o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie, k. 20, 21, 26-29

informacja k. 24

wypowiedzenie k. 44

W dniu 11.12.2017 r. miała miejsce kolizja drogowa. Pozwany postawił pojazd pod sklepem klienta. Pojazd stoczył się z parkingu i uderzył tyłem w jadący autobus miejski.

Dowód: okoliczności bezsporne, a nadto:

oświadczenie sprawcy – pozwanego k. 22

zeznania świadka P. M. k. 120v-121

Koszty naprawy zostały oszacowane na 20.751,97 zł. Ostateczne koszty wyniosły 25.626,74 zł.

Dowód: kalkulacja k. 30-33

Faktura VAT k. 135-137

Uszkodzony pojazd jest własnością (...) sp. z o.o. we W.. Korzystającym z leasingu jest (...) S.A., upoważniona do podnajmu pojazdu. Najemcą pojazdu jest strona powodowa.

Ubezpieczyciel poszkodowanego mLeasing odmówił wypłaty odszkodowania.

Dowód: dokumenty z akt szkody k. 34-42

zeznania świadka P. M. k. 120v-121

upoważnienie k. 129

Strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty pismem z 18.04.2018 r. W odpowiedzi pozwany podniósł, że okoliczności zdarzenia nie są przez niego zawinione, ponieważ zaciągnął hamulec ręczny.

Dowód: pismo k. 45-48

pismo k. 49

Średnie wynagrodzenie pozwanego liczone jak ekwiwalent za urlop wynosi 5650 zł brutto.

Dowód: zaświadczenie k. 56

Pojazd został naprawiony. Strona powodowa (...) sp. z o.o. we W. nie pokryła kosztów naprawy – pokryła ja spółka (...) S.A.

W dniu 8.03.2018 r. (...) S.A. zawarła ze stroną powodową (...) sp. z o.o. we W. porozumienie, mocą którego uzgodniono, że strona powodowa uiści na rzecz (...) S.A. kwotę 20.751,97 zł po uregulowaniu tej kwoty przez T. Ł. na rzecz (...) sp. z o.o., nie później niż do 31.12.2019 r.

W aneksie z dnia 13.05.2019 r. do w/w porozumienia rozszerzono wskazaną kwotę o dalsze 4.874,77 zł.

Dowód: bezsporne, a nadto: zeznania świadka P. M. k. 120v-121

porozumienie k. 133, aneks k. 134

przelew k. 138

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd Rejonowy oparł się na niezakwestionowanych przez żadną ze stron dowodach z dokumentów oraz zeznaniach świadka P. M., które uznał za w pełni wiarygodne.

W świetle ustalonej na rozprawie w dniu 26.06.2019 r., potwierdzonej następnie przedłożoną przez stronę powodową dokumentacją okoliczności, iż strona powodowa nie poniosła szkody, a tym samym nie jest legitymowana czynnie do dochodzenie odszkodowania od pozwanego, postępowanie dowodowe nie wymagało kontynuacji.

Zgodnie z art. 114 k.p., pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach niniejszego rozdziału. Jak stanowi art. 115 k.p., pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda.

Jedną z konsekwencji niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych może być szkoda wyrządzona pracodawcy. Z faktem jej zaistnienia wiąże się odpowiedzialność materialna pracownika, której przesłanki, zasady i sposób naprawienia szkody regulują przepisy działu piątego Kodeksu pracy (art. 114–127).

Przesłankami uzasadniającymi odpowiedzialność pracownika za szkodę wyrządzoną pracodawcy są:

– niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków pracowniczych,

– wina pracownika,

– szkoda w mieniu pracodawcy,

- związek przyczynowy.

Zgodnie z art. 124 § 1 k.p., pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się: 1) pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, 2) narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze, odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

W niniejszej sprawie umowę o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie pozwany zawarł nie z powodem, a (...) S.A., od którego został następnie przejęty w trybie art. 23 1 k.p. Rozważenia wymagało, czy umowa ta wiąże pracownika z nowym pracodawcą. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 1992 r. (I PZP 28/92), w razie przejęcia części zakładu pracy (sklepu) przez inny zakład pracy wraz z pracownikami, których wiązała ważna umowa o wspólnej odpowiedzialności materialnej, zakład pracy przejmujący nie ma obowiązku zawarcia z tymi pracownikami nowej umowy pisemnej o wspólnej odpowiedzialności, chyba że umowa ta została uprzednio wypowiedziana przez pracowników lub odstąpił od niej zakład pracy ( OSNC 1993/1-2/7).

Z powyższego wynika, że strony niniejszego postępowania są związane postanowieniami umowy o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie.

Jak wskazuje się w literaturze przedmiotu, odnośnie do przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej za mienie powierzone w judykaturze przyjmuje się, mimo braku stosownego odesłania w art. 127 k.p., że podobnie jak w przypadku szkód wyrządzonych w mieniu innym niż powierzone, warunkiem tej odpowiedzialności jest także zawinione przez pracownika niedopełnienie obowiązków w zakresie pieczy nad powierzonym mieniem i szkoda pozostająca w związku z tymi zaniedbaniami. W przypadku odpowiedzialności za szkodę w mieniu powierzonym listę przesłanek odpowiedzialności obejmującą szkodę (nazywaną niedoborem lub mankiem), niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków, winę pracownika i związek przyczynowy (adekwatny), uzupełnia przesłanka szczególna, należytego (prawidłowego) powierzenia mienia. Z uwagi na aktualność, na gruncie analizowanej odpowiedzialności, przedstawionych wcześniej rozważań na temat przesłanek odpowiedzialności za szkody w mieniu innym niż powierzone, dalszy wywód, poza niewielkimi uzupełnieniami wcześniejszych uwag, poświęcony jest przede wszystkim prezentacji wymienionej wyżej szczególnej przesłanki odpowiedzialności. Za szkodę w mieniu powierzonym z obowiązkiem zwrotu lub do wyliczenia się pracownik odpowiada w pełnej wysokości, tzn. odpowiada za rzeczywistą stratę ( damnum emergens) i ewentualne korzyści ( lucrum cessans). Jak już wspomniano wcześniej , szkoda może zostać wyrządzona także w mieniu powierzonym stanowiącym własność osoby trzeciej. Powstający w związku z tym problem odpowiedzialności wiąże się z sytuacjami nietypowymi zasługującymi na krótką wzmiankę. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, sygnalizowanym wcześniej, zakładowi pracy przysługuje od pracownika roszczenie odszkodowawcze według zasad określonych w art. 124–127 k.p. także wówczas, gdy powierzone pracownikowi mienie stanowiło własność osoby trzeciej, a zakład pracy naprawił tej osobie wyrządzoną w tym mieniu przez pracownika szkodę. W takich przypadkach zakładowi pracy nie przysługuje roszczenie o odszkodowanie z chwilą stwierdzenia braku w powierzonym pracownikowi mieniu osób trzecich. Roszczenie zakładu pracy powstaje dopiero z chwilą naprawienia szkody osobom trzecim i ma charakter roszczenia regresowego, nieopartego jednak na art. 120 § 2 k.p., o czym przesądza treść art. 127 k.p., lecz na zasadach określonych w art. 124–127 k.p. (tak. W. Perdeus w Komentarzu do art. 124 k.p. w Kodeks pracy. Komentarz, Baran K.W. (red.), Ćwiertniak B.M., Driczinski S., Góral Z., Kosut A., Książek D., Kuba M., Perdeus W., Piątkowski J., Prusinowski P., Stefański K., Tomaszewska M., Włodarczyk M., Wyka T.).

W niniejszej sprawie bezspornym okazało się, iż strona powodowa (...) sp. z o.o. we W. nie jest właścicielem uszkodzonego pojazdu. W chwili powstania uszkodzeń nie poniosła ona zatem szkody w mieniu na skutek jego zniszczenia. O uszczupleniu majątku w chwili zdarzenia powodującego szkodę w pojeździe mówić można jedynie w kontekście faktycznie poszkodowanego – właściciela pojazdu, który doznał uszczerbku w majątku już w chwili, w jakiej doszło do uszkodzeń. Takich właśnie sytuacji dotyczy cytowane przez powoda orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego wskazujące, iż poszkodowany nie musi naprawiać szkody, aby domagać się odszkodowania – uszczerbek w jego majątku istnieje bowiem już z chwilą powstania uszkodzeń i nie ma znaczenia, czy i za ile poszkodowany pojazd naprawi ani czy i za ile go sprzeda.

W niniejszej sprawie powierzone mienie – pojazd, który uległ uszkodzeniu – stanowiło bezspornie własność osoby trzeciej – (...) sp.z o.o. Jak wynika z cytowanego wyżej stanowiska doktryny, w przypadku umowy o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie nie jest wykluczona odpowiedzialność pracownika za mienie stanowiące własność osoby trzeciej. Warunkiem powstania tej odpowiedzialności wobec pracodawcy jest jednak wcześniejsze naprawienie przez pracodawcę szkody na rzecz osoby trzeciej.

W niniejszej sprawie strona powodowa bezspornie szkody tej nie naprawiła. Za naprawę pojazdu będącego własnością (...) sp. z o.o. zapłacił podmiot – korzystający z leasingu (...) S.A. Strona powodowa w przedłożonym przez stronę powodową porozumieniu zobowiązała się uiścić kwotę stanowiącą równowartość pokrytych kosztów naprawy w przyszłości – po uiszczeniu jej przez powoda, najpóźniej do 31.12.2019 r. Do dnia wydania wyroku strona powodowa nie poniosła zatem szkody we własnym majątku, za którą mogłaby się domagać odszkodowania od pozwanego pracownika. Pokrycie szkody przez powoda jest zdarzeniem przyszłym i niepewnym.

Z uwagi na powyższe kontynuowanie postępowania dowodowego – przesłuchań świadków i stron – prowadziłoby jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania i zwiększenia jego kosztów.

Z uwagi na powyższe Sąd w punkcie I oddalił powództwo jako nieuzasadnione.

O kosztach w punkcie II orzeczono na podstawie art. 98 k.p. w zw. z par. 9 pkt 2 w zw. z par 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Z uwagi na powyższe, orzeczono jak w sentencji.