Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Michalska

Protokolant: sekr. sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2019 r. w Warszawie

sprawy J. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania J. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

z dnia 6 listopada 2018 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że do ustalenia wysokości emerytury odwołującego J. G. uwzględnia okres zatrudnienia od 1 lutego 1990 r. do 30 listopada 1990 r.

Sygn. akt VII U 20/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 listopada 2018 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. , działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznał ubezpieczonemu J. G. emeryturę od dnia 11 października 2018 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Organ rentowy wskazał, że podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Jednocześnie zaznaczył, że emerytura stanowi równowartość kwoty, będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Organ rentowy, ustalając wysokość świadczenia emerytalnego w systemie zdefiniowanej składki, przyjął kwotę składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji w wysokości 144.771,68 zł, kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 243.193,24 zł oraz średnie dalsze trwanie życia w wymiarze 218,40 miesięcy. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ww. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i wyniosła do wypłaty 1.776,40 zł brutto (decyzja z dnia 6 listopada 2018 r., znak:(...)– nienumerowana dokumentacja zgromadzona w tomie II a.r.).

J. G. , w dniu 13 grudnia 2018 r. złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W., odwołanie od decyzji z dnia 6 listopada 2018 r., znak: (...) o przyznaniu emerytury, w części w jakiej organ rentowy nie uwzględnił do jego stażu pracy okresu zatrudnienia od dnia 2 maja 1989 r. do dnia 30 listopada 1990 r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowym (...) z siedzibą w L.. Ubezpieczony podkreślił, że nie posiada oryginału świadectwa pracy wystawionego przez byłego pracodawcę, a wyłącznie kserokopię w/w dokumentu, natomiast w jego starym dowodzie osobistym oraz w legitymacji ubezpieczeniowej zachowały się pieczątki i adnotacje, wskazujące na początek oraz koniec zatrudnienia w w/w zakładzie pracy. Stąd też – w jego ocenie – wpisy te i pieczątki powinny stanowić podstawę uwzględnienia podanego okresu zatrudnienia przez organ rentowy przy obliczaniu kapitału początkowego, a następnie emerytury. Wskazał także, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. posiada potwierdzenie odprowadzania za niego składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia w okresie od dnia 1 maja 1989 r. do dnia 30 stycznia 1990 r. Z kolei w okresie od dnia 1 lutego 1990 r. do dnia 30 listopada 1990 r. składki były odprowadzane na deklaracjach bezimiennych. Na okoliczność wykonywania pracy w spornym okresie czasu, ubezpieczony wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka W. D. firmy (...) z siedzibą w L.. Biorąc powyższe pod uwagę, ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i zaliczenie do jego stażu pracy spornego okresu zatrudnienia z lat 1989-1990 (odwołanie z dnia 13 grudnia 2018 r. k. 4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 4 stycznia 2019 r. wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z dnia 6 listopada 2018 r., znak: (...) na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. W uzasadnieniu swego stanowiska Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że nie uwzględnił przy ustalaniu wysokości kapitału początkowego oraz świadczenia emerytalnego okresu zatrudnienia J. G. od dnia 1 lutego 1990 r. do dnia 30 listopada 1990 r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowym (...) z siedzibą w L., ponieważ pracodawca za w/w okres czasu dokonywał rozliczeń na deklaracjach bezimiennych, a nadto ubezpieczony nie dysponuje oryginałem świadectwa pracy z powyższego okresu zatrudnienia. Z kolei wpis w legitymacji ubezpieczeniowej opatrzony jest datą 25 stycznia 1990 r., czyli został dokonany w okresie potwierdzonym przez organ rentowy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych podkreślił, że zgodnie z § 22 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno- rentowe, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: legitymacja ubezpieczeniowa, legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. Ponadto, zgodnie z § 27 rozporządzenia dowody z dokumentów, pisemne zeznanią świadków oraz pisemne oświadczenia zainteresowanego powinny być dołączone do wniosku w oryginale. Wyjątek od tej zasady wskazuje § 28 ust 1 rozporządzenia, zgodnie z którym środkiem dowodowym w postępowaniu przed organem rentowym mogą być również poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów stwierdzających stan zdrowia oraz dotyczących okresów składkowych i nieskładkowych, a także wysokości wynagrodzenia, przychodu, dochodu i uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń, wydawane przez jednostki upoważnione do przechowywania dokumentacji zlikwidowanych lub przekształconych zakładów pracy. Na marginesie organ rentowy zauważył, że decyzją z dnia 3 grudnia 2018 r., znak: (...) dokonał przeliczenia emerytury, jednakże w zakresie dotyczącym odwołania decyzja ta pozostała bez zmian (odpowiedź na odwołanie z dnia 4 stycznia 2019 r. k. 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony J. G., urodzony w dniu (...), w okresie od dnia 1 października 1974 r. do dnia 31 sierpnia 1979 r. był zatrudniony w Ośrodku (...) z siedzibą w W. na stanowisku starszego konserwatora. Następnie w okresie od dnia 1 marca 1975 r. do dnia 25 października 1975 r. świadczył pracę na rzecz Przedsiębiorstwa (...) z siedzibą przy ul (...) w W., a w okresie od dnia 3 września 1979 r. do dnia 15 października 1986 r. świadczył pracę na rzecz Ośrodka (...) z siedzibą w W.. W okresie od dnia 15 października 1986 r. do dnia 31 marca 1989 r. ubezpieczony był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w L. (umowa o pracę z dnia 15 października 1986 r., świadectwo pracy z dnia 31 marca 1989 r., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 1979 r. – nienumerowana dokumentacja zgromadzona w tomie I a.r.).

W okresie od dnia 2 maja 1989 r. do dnia 31 listopada 1990 r. ubezpieczony był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowym (...) z siedzibą w L. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektronika. W latach 1989-1990 w/w zakład pracy zatrudniał mniej niż 20 pracowników. Sprawami kadrowymi, w tym sporządzaniem umów o pracę i wystawianiem świadectw pracy zajmował się D. Kadr, w którym zatrudnione były dwie osoby, jedna na stanowisku głównej księgowej – I. P. oraz jedna na stanowisku księgowej i kadrowej – S. M.. W okresie zatrudnienia J. G. w w/w zakładzie pracy od dnia 1 lutego 1990 r. do dnia 30 listopada 1990 r. płatnik składek składał do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych deklaracje rozliczeniowe bezimienne, bez informacji o składnikach wynagrodzenia zatrudnionych osób. Powyższy stosunek pracy został rozwiązany na mocy porozumienia stron. W dniu 30 listopada 1990 r. w/w pracodawca wystawił ubezpieczonemu świadectwo pracy, w którym potwierdził okres i warunki jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowym (...) z siedzibą w L.. W imieniu Przedsiębiorstwa świadectwo pracy podpisał W. D. Przedsiębiorstwa, upoważniony do dokonania tej czynności. W latach 1991-1993 Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowe (...) z siedzibą w L. zostało zlikwidowane, a z okresu zatrudnienia w latach 1989-1990 nie zachowała się dokumentacja pracownicza oraz płacowa ubezpieczonego J. G. (zeznania świadka W. F. k. 20-21, zeznania odwołującego k. 21, świadectwo pracy z dnia 30 listopada 1990 r. – nienumerowana dokumentacja zgromadzona w tomie I a.r.).

W okresie od dnia 1 stycznia 1992 r. do dnia 31 maja 1998 r. ubezpieczony był zatrudniony w Spółce (...) s.c. – G. I. i G. M. z siedzibą w W., natomiast od dnia 1 czerwca 1995 r. prowadził własną pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. G. z siedzibą w W. (umowa o pracę z dnia 1 kwietnia 1994 r., umowa o pracę z dnia 1 stycznia 1994 r., umowa o pracę, umowa o pracę z dnia 1 października 1992 r., zaświadczenie z dnia 18 listopada 1992 r. - nienumerowana dokumentacja zgromadzona w tomie I a.r.).

Decyzją z dnia 30 listopada 2018 r., znak: (...)-2018, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. ustalił dla J. G. kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1.270,34 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od dnia 1 stycznia 1979 r. do dnia 31 grudnia 1988 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 104,05%. Podstawę wymiaru kapitału początkowego organ rentowy ustalił w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, wynoszącego 104,05% przez kwotę bazową, tj. 1.220,89 zł określoną w ustawie powołanej w części I decyzji (104,05% x 1.220,89 zł = 1.270,34 zł), okresy składkowe w łącznym wymiarze 21 lat, 1 miesiąca i 26 dni tj. 253 miesiące oraz nieskładkowe w łącznym wymiarze 1 miesiąca i 3 dni, a także współczynnik proporcjonalny do wieku oraz okresu składkowego w wysokości 69,87% oraz średnie dalsze trwanie życia w wymiarze 209 miesięcy. Kapitał początkowy ustalony na dzień 1 stycznia 1999 r. wyniósł 115.721,21 zł. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy nie uwzględnił okresu zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 1 lutego 1990 r. do dnia 30 listopada 1990 r. ponieważ nie został przedłożony oryginał dokumentu, a jedynie jego kopia, która nie stanowi środka dowodowego. Ponadto organ rentowy nie uwzględnił okresu od dnia 1 marca 1992 r. do dnia 31 grudnia 1993 r. wskazując, że dokumentacja ubezpieczeniowa, będąca w posiadaniu ZUS nie potwierdza okoliczności wykazanych w umowie o pracę (decyzja z dnia 30 listopada 2018 r., znak: (...)-2018 - nienumerowana dokumentacja zgromadzona w tomie I a.r.).

W dniu 17 września 2018 r. ubezpieczony J. G. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniosek o emeryturę z powszechnego wieku emerytalnego. Decyzją z dnia 6 listopada 2018 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznał ubezpieczonemu J. G. emeryturę od dnia 11 października 2018 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Organ rentowy wskazał, że podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Jednocześnie zaznaczył, że emerytura stanowi równowartość kwoty, będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Organ rentowy, ustalając wysokość świadczenia emerytalnego w systemie zdefiniowanej składki, przyjął kwotę składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji w wysokości 144.771,68 zł, kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 243.193,24 zł oraz średnie dalsze trwanie życia w wymiarze 218,40 miesięcy. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ww. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i wyniosła do wypłaty 1.776,40 zł brutto (wniosek z dnia 17 września 2018 r., decyzja z dnia 6 listopada 2018 r., znak: (...) – nienumerowana dokumentacja zgromadzona w tomie II a.r.).

Od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego z dnia 6 listopada 2018 r., znak: (...) ubezpieczony J. G. złożył odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 13 grudnia 2018 r. k. 4 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach niniejszej sprawy, jak również w aktach rentowych odwołującego. Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie w jakim Sąd Okręgowy oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony sporu kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy. Zeznania odwołującego J. G. (k. 21 a.s.) oraz świadka W. F. (k. 20 a.s.), Sąd Okręgowy uznał za logiczne i spójne, jako korespondujące z rzeczowym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 6 listopada 2018 r., znak: (...) w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

Z uwagi na przedmiot sporu tytułem wstępu podkreślania wymaga, że J. G., jako osobie urodzonej pod dniu 31 grudnia 1948 r., przysługuje prawo do emerytury w myśl art. 24 i następnych ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2019 r., poz. 39), zwanej dalej ustawą emerytalną. Wymieniony przepis art. 24 wskazuje, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego, co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184. Zasady obliczania wysokości emerytury określonej w art. 24 zostały ustalone w art. 25-26 ustawy emerytalnej. W myśl art. 26 emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 ustawy. Z kolei z art. 25 ust. 1 ustawy wynika, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

W świetle zacytowanych przepisów jednym z podstawowych elementów obliczenia wysokości przyznanej ubezpieczonemu emerytury jest kapitał początkowy. Zgodnie z art. 173 ust. 1-3 ustawy emerytalnej ustala się go dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 dla osób w wieku 62 lat. Jego wartość ustala się na dzień wejścia w życie ustawy. Z kolei w myśl art. 174 ust. 1 i 2 ww. ustawy, wyliczenia kapitału dokonuje się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Ustala się podstawę wymiaru w oparciu o zasady określone w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, to jest z okresu kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych przed dniem 1 stycznia 1999 r. (art. 15 ust. 1) bądź z okresu 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (art. 15 ust. 6). Ponadto, przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy: okresy składkowe, o których mowa w art. 6, okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt. 5 oraz okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt. 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

W rozpatrywanej sprawie, spornym pozostawał okres zatrudnienia ubezpieczonego J. G. od dnia 1 lutego 1990 r. do dnia 30 listopada 1990 r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowym (...) z siedzibą w L., ponieważ pracodawca za w/w okres czasu dokonywał rozliczeń pracowników na deklaracjach bezimiennych, a nadto ubezpieczony nie przedłożył oryginału świadectwa pracy z powyższego okresu zatrudnienia. W tym miejscu warto podkreślić, że w postępowaniu przed organem rentowym, stosownie do treści przepisu § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1214) środkiem dowodowym, stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty, są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Zgodnie zaś z § 27 ww. rozporządzenia dowody z dokumentów, pisemne zeznania świadków oraz pisemne oświadczenia zainteresowanego powinny być dołączone do wniosku w oryginale. Postępowanie przed organem rentowym ma charakter administracyjnoprawny, tocząc się w ramach wyznaczonych, co do zasady przez przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Po wniesieniu odwołania od decyzji organu rentowego, zostaje jednak wszczęte postępowanie sądowe prowadzone już tylko w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania cywilnego. Podstawowym celem tego postępowania jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu okoliczności spornych. Według 473 § 1 k.p.c. w postępowaniu przed Sądem nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych. Wynika z tego, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane i celowe. Sąd nie jest zatem w szczególności związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi (por. uchwała Sądu Najwyższego z 21 września 1984 r., III UZP 48/84, wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1996 r., II URN 3/95). Zgodnie z przepisem art. 233 § 1 k.p.c., Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Swobodna ocena dowodów dokonywana jest przez pryzmat własnych przekonań Sądu, jego wiedzy i posiadanego zasobu doświadczeń życiowych, ale powinna także uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98).

W niniejszej sprawie, przedmiot sporu sprowadzał się do ustalenia, czy w podstawie wymiaru kapitału początkowego J. G. można było uwzględnić wysokość wynagrodzenia otrzymywanego przez niego w okresie od dnia 1 lutego 1990 r. do dnia 30 listopada 1990 r., wynikającego z wpisów dokonanych w – złożonej do akt ZUS - legitymacji ubezpieczeniowej. Organ rentowy uznał, że jest to niemożliwe z uwagi na brak przedłożenia przez ubezpieczonego oryginału świadectwa pracy z dnia 30 listopada 1990 r., potwierdzającego powyższe zatrudnienie. Wskazał także w w/w okresie czasu składki były odprowadzane na deklaracjach bezimiennych bez informacji o składnikach wynagrodzenia zatrudnionych osób. W ocenie Sądu Okręgowego, argumentacja organu rentowego w tym zakresie oparta została na wątpliwych merytorycznie przesłankach. Uzasadnienie braku uwzględnienia wyżej wskazanego okresu zatrudnienia ubezpieczonego, jako okresu składkowego oparte zostało jedynie na subiektywnej ocenie dokumentów odwołującego i podważeniu ich wiarygodności, przy jednoczesnej pełnej świadomości tego, że ubezpieczony nie ma innej możliwości udowodnienia powyższego zatrudnienia, albowiem zakład pracy został zlikwidowany i nie zachowała się żadna dokumentacja osobowo-płacowa. Co istotne także na kserokopii świadectwa pracy z dnia 30 listopada 1990 r. znajduje się pieczątka zakładu pracy i podpis osoby upoważnionej do jego wystawienia – D. Przedsiębiorstwa (...), który jednocześnie na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2019 r. potwierdził, że złożył podpis na wystawionym ubezpieczonemu dokumencie oraz potwierdził fakt zatrudnienia ubezpieczonego w spornym okresie czasu w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowym (...) z siedzibą w L.. W tej sytuacji bezpodstawne jest deprecjonowanie w/w dokumentu, który wskazuje na przebieg zatrudnienia odwołującego w w/w zakładzie pracy – albowiem zgodnie z ówcześnie obowiązującymi przepisami wszystkie dokumenty płacowe ulegały zniszczeniu po 12 latach przechowywania. W odniesieniu do kserokopii świadectwa pracy z dnia 30 listopada 1990 r. Sąd Okręgowy doszedł zatem do przekonania, że stanowi ona wiarygodny i miarodajny dowód dla poczynionych ustaleń, co do spornego okresu zatrudnienia J. G. w w/w zakładzie pracy. Na marginesie wskazać tylko należy, że bez znaczenia pozostaje fakt, że ZUS zakwestionował przedłożone przez odwołującego za sporny okres czasu świadectwo pracy z dnia 30 listopada 1990 r. Fakt potwierdzający wykonywanie pracy przez ubezpieczonego w okresie od dnia 1 lutego 1990 r. do dnia 30 listopada 1990 r. został wykazany w postępowaniu sądowym za pomocą innych dowodów, w tym za pomocą zeznań świadka W. D. Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowego (...) z siedzibą w L.. Z tego też względu, za nieprawidłowe należy uznać rozstrzygnięcie organu rentowego zawarte w decyzji z dnia 6 listopada 2018 r., znak: (...)w zakresie nieuwzględnienia, jako składkowego okresu zatrudnienia odwołującego od dnia 1 lutego 1990 r. do dnia 30 listopada 1990 r.

Organ rentowy podnosił również, że nie uwzględnił przy ustalaniu wysokości kapitału początkowego oraz świadczenia emerytalnego okresu zatrudnienia J. G. od dnia 1 lutego 1990 r. do dnia 30 listopada 1990 r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowym (...) z siedzibą w L., ponieważ pracodawca za w/w okres czasu dokonywał rozliczeń na deklaracjach bezimiennych, bez informacji o składnikach wynagrodzenia zatrudnionych osób. Z uwagi na to, że płatnik składek zgłaszał pracowników do ubezpieczenia społecznego przez podanie w deklaracjach rozliczeniowych łącznej liczby zatrudnionych, J. G. nie może, w ocenie Sądu Okręgowego, ponosić negatywnych konsekwencji braku imiennych list umożliwiających weryfikację okresów, jako okresów składkowych. Wskazać należy w tym miejscu na utrwalony pogląd Sądu Najwyższego, zgodnie z którym dla uznania okresu zatrudnienia wykonywanego przed wejściem w życie cytowanej wyżej ustawy o emeryturach i rentach z FUS za okres składkowy w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 6 ust. 2 tej ustawy, nie jest wymagane wykazanie przez osobę ubiegającą się o emeryturę lub rentę opłacania przez pracodawcę składek na pracownicze ubezpieczenie społeczne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2007 r., sygn. akt II UK 185/06). Obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne zarówno w części obciążającej pracodawcę jak i pracownika spoczywa na pracodawcy. Dlatego też ubezpieczony nie może ponosić negatywnych konsekwencji nieopłacenia za niego składek na ubezpieczenia społeczne przez pracodawcę. Reasumując, mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, okres zatrudnienia J. G. od dnia 1 lutego 1990 r. do dnia 30 listopada 1990 r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowym (...) z siedzibą w L. nie budzi wątpliwości, a skoro pracodawca w okresie tym zgłaszał pracowników do ubezpieczenia społecznego, okres ten należy uznać jako składkowy, uznając go jako okres ubezpieczenia zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w ten sposób, że do ustalenia wysokości emerytury odwołującego J. G. uwzględnił okres zatrudnienia od dnia 1 lutego 1990 r. do dnia 30 listopada 1990 r., o czym orzekł w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

M.St.