Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Koninie I Wydział Cywilny

Przewodniczący sędzia Karol Dryjański

Protokolant Sekr. Sąd. Marta Matusiak

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2019 r. w Koninie

na rozprawie

sprawy z powództwa O. R.

przeciwko (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 400 (czterysta) EURO z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 947 zł (dziewięćset czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia Karol Dryjański

Sygn. akt I C 479/19

UZASADNIENIE

O. R. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością kwoty 400 EURO z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22.01.2019 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że był pasażerem lotu o numerze (...) z P. do A. w Turcji, którego pozwana była przewoźnikiem. Wylot miał nastąpić 13.09.2018 r. o godzinie 15:40, a nastąpił o godzinie 21:10. Trasa lotu wynosi 2032 km. Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11.02.2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości 400 EURO dla wszystkich lotów wewnątrzwspólnotowych dłuższych niż 1.500 km i wszystkich innych lotów o długości od 1.500 km do 3.000 km. Powołując się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19.11.2009 r. w sprawie C-402/07 C-432/07, pozwany podniósł, że prawo do odszkodowania, o którym mowa w art. 7 powołanego rozporządzenia przysługuje także w razie opóźnienia w przylocie do miejsca docelowego wynoszącego co najmniej 3 godziny. Opóźnienie w wylocie do którego doszło w dniu 13.09.2018 r. nie było spowodowane żadnymi nadzwyczajnymi okolicznościami. Ponadto pozwana zaproponowała powodowi zawarcie ugody w wysokości 120 EURO. Powód nie zaakceptował tej propozycji i w piśmie z dnia 03.01.2019 r. wyznaczył pozwanej 14 – dniowy termin do spełnienia na jego rzecz świadczenia w kwocie 400 EURO. Pismo doręczono pozwanej w dniu 07.01.2019 r. Pozwana nie spełniła świadczenia żądanego przez powoda, stąd żądanie odsetek od dnia 22.01.2019 r. jest zdaniem powoda uzasadnione.

W odpowiedzi pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwana zarzuciła, ze powoływane w pozwie rozporządzenie nie ma zastosowania do lotów bezpłatnych. Ponadto zdaniem pozwanej zgłoszone przez powoda żądanie zapłaty zryczałtowanego odszkodowania należy uznać za nadużycie prawa, gdyż znacznie przewyższa koszty przewozu i zbliża się do kosztów zakwaterowania, wyżywienia i transportu, przez co traci kompensacyjny charakter i prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia pasażerów kosztem linii lotniczej. Pozwana dodała, że art. 7 powołanego w pozwie rozporządzenia ma chronić pasażerów przed niekorzystnymi konsekwencjami odwołania lotu, a nie służyć jako dofinansowanie kosztów zagranicznej wycieczki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 18.07.2018 r. O. R. zawarł z (...) sp. z o.o. umowę o udział w imprezie turystycznej w dniach od 13.09.2018 r. do 19.09.2018 r. na R. T.. Cena imprezy dla dwóch osób (powoda i A. B.) wyniosła 4.208 zł. Usługi dodatkowe w ramach umowy obejmowały przelot (...) z P. do A. (Turcja) w dniu 13.09.2018 r. w godzinach od 15:40 do 19:45.

Powód opłacił należność wynikającą z umowy w ten sposób, że w dniu 18.07.2018 r. zapłacił kwotę 1.232 zł, a w dniu 09.08.2018 r. kwotę 2.976 zł.

Wylot z P. do A. nastąpił w dniu 13.09.2018 r. o godzinie 21:10.

Przewoźnikiem lotu była (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Odległość z P. do A. wynosi 2.032 km.

dowód: umowa o udział w imprezie turystycznej k. 9, karta pokładowa k. 10, zdjęcia tablic k. 11, 12, wydruk k. 13, zbiorczy harmonogram płatności k. 48, potwierdzenia przelewów k. 49, 50, zeznania A. B. k. 53, O. R. k. 53

W dniu 16.10.2018 r. powód skierował do pozwanej skargę na opóźnienie lotu i wniósł o wypłatę odszkodowania.

W odpowiedzi pozwana oświadczyła w piśmie z dnia 22.11.2018 r., że opóźnienie rejsu (...) nastąpiło z przyczyn niezależnych od przewoźnika. Jednocześnie pozwana zaproponowała powodowi zawarcie ugody i wypłatę rekompensaty w kwocie 120 EURO.

Powód nie zaakceptował propozycji ugody i w piśmie z dnia 03.01.2019 r. wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 400 EURO w terminie 14 dni od otrzymania wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Pismo doręczono pozwanej w dniu 07.01.2019 r. W odpowiedzi pozwana w piśmie z dnia 31.01.2019 r. podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko.

dowód: pismo z dnia 16.10.2018 r. k. 14, potwierdzenie nadania k. 15, historia korespondencji k. 16, pismo z dnia 22.11.2018 r. k. 17 – 18, projekt ugody k. 19 – 20, pismo z dnia 03.01.2019 r. k. 21, potwierdzenie nadania k. 22, historia przesyłki k. 23, pismo z dnia 31.01.2019 r. k. 24

Sąd dał wiarę zeznaniom A. B. i O. R., były bowiem spójne i logiczne, a zarazem wzajemnie zgodne, zaś pozostały materiał dowodowy nie dał podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności.

Dokumenty w oparciu o które sąd ustalił powyższy stan faktyczny nie budziły wątpliwości sądu, nie były również kwestionowane przez strony.

Sąd zważył, co następuje.

Powód wywodził zgłoszone w pozwie roszczenie z rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11.02.2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 rozporządzenia nie ma ono zastosowania do pasażerów podróżujących bezpłatnie lub na podstawie taryfy zniżkowej, która nie jest bezpośrednio lub pośrednio dostępna powszechnie.

Powód wykazał, że wylot z P. do A. w dniu 13.09.2019 r. był wliczony w cenę imprezy turystycznej, wynikającą z umowy którą zawarł w dniu 18.07.2018 r. O. R. wykazał również (przedkładając potwierdzenia przelewów), że opłacił w całości należność wynikającą z umowy z dnia 18.07.2018 r. Brak jest przy tym jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, że wpłaty dokonane przez powoda były realizowane na podstawie taryfy zniżkowej, o której mowa w art. 3 ust. 3 powołanego rozporządzenia.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. c rozporządzenia w przypadku odwołania lotu, pasażerowie, których to odwołanie dotyczy mają prawo do odszkodowania od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 7.

Obsługujący przewoźnik lotniczy nie jest zobowiązany do wypłaty rekompensaty przewidzianej w art. 7, jeżeli może dowieść, że odwołanie jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków (art. 5 ust. 3 rozporządzenia).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. b rozporządzenia, w przypadku odwołania do tego artykułu, pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości 400 EUR dla wszystkich lotów wewnątrzwspólnotowych dłuższych niż 1.500 kilometrów i wszystkich innych lotów o długości od 1.500 do 3.500 kilometrów.

Wskazana przez powoda odległość z P. do A. (2.032 km) nie była kwestionowana przez pozwaną.

Wprawdzie lot samolotu z P. do A. w dniu 13.09.2018 r., którego przewoźnikiem była pozwana, nie został odwołany, był jednak opóźniony o ponad 5 godzin, tymczasem w wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19.11.2009 r. w sprawie (...) wskazano, że artykuły 5, 6 i 7 rozporządzenia 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że do celów stosowania prawa do odszkodowania pasażerów opóźnionych lotów można traktować jak pasażerów odwołanych lotów oraz że mogą oni powoływać się na prawo do odszkodowania przewidziane w art. 7 tego rozporządzenia, jeżeli z powodu tych lotów poniosą stratę czasu wynoszącą co najmniej 3 godziny, czyli jeżeli przybędą do ich miejsca docelowego co najmniej 3 godziny po pierwotnie przewidzianej przez przewoźnika lotniczego godzinie przylotu.

Pozwana nie wykazała jakoby przylot do A. nastąpił przed upływem 3 godzin od pierwotnie przewidzianej godziny przylotu (była przewidywana na 19:45, tymczasem wylot z P. nastąpił po godzinie 21:00). Strona pozwana nie wykazała przy tym jakoby opóźnienie w wylocie było spowodowane nadzwyczajnymi okolicznościami, o których mowa w art. 5 ust. 3 rozporządzenia.

W ocenie sądu nie sposób ocenić żądania zgłoszonego w pozwie jako nadużycie prawa. Wbrew zarzutom strony pozwanej odszkodowanie w kwocie 400 EURO (1.735,48 zł wg średniego kursu NBP z dnia 22.02.2019 r.) jest niższe od kosztów imprezy turystycznej w części przypadającej na powoda (2.104 zł). Dodać przy tym należy, że ponad 5 – godzinne opóźnienie w wylocie skróciło w istotny sposób pobyt powoda na R. T., który miał trwać 6 dni. Znaczne opóźnienie w wylocie niewątpliwie wpłynęło przy tym na obniżenie komfortu powoda w związku z udziałem w imprezie turystycznej. Twierdzenie o nadużyciu prawa w związku z żądaniem zryczałtowanego odszkodowania jest niezasadne tym bardziej, że w powoływanym rozporządzeniu nie uzależniono wysokości odszkodowania od wysokości jakichkolwiek kosztów ponoszonych przez pasażera. Zarzut nadużycia prawa przez żądanie zapłaty zryczałtowanego odszkodowania prowadzi w istocie do zanegowania artykułu 7 powoływanego rozporządzenia.

Wobec wykazania przez powoda, że opóźnienie w wylocie samolotu z P. do A. w dniu 13.09.2018 r. wyniosło ponad 5 godzin, koszty przelotu zostały przez powoda opłacone, a długość przelotu wynosiła 2.032 km, stwierdzić należy, że żądanie strony powodowej należało uwzględnić w całości.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc, mając na względzie, że powód zgłosił pozwanej sprecyzowane kwotowo żądanie zapłaty odszkodowania w piśmie z dnia 03.01.2019 r. (doręczonym pozwanej w dniu 07.01.2019 r.), w którym wyznaczył pozwanej 14 – dniowy termin do zapłaty kwoty 400 EURO.

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie powołanych przepisów orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Zgodnie z art. 98 § 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony (art. 98 § 3 kpc).

Powód poniósł koszty postepowania obejmujące:

1)  wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w kwocie 900 zł,

2)  opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł,

3)  opłatę od pozwu w kwocie 30 zł.

Łącznie powód poniósł koszty procesu w kwocie 947 zł. Powód wygrał sprawę w całości, dlatego też należało w całości uwzględnić jego wniosek o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów procesu.

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc orzekł jak w punkcie 2 wyroku.

SSR Karol Dryjański