Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 8 października 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Andrzej Muzyka

Protokolant: Weronika Szymczuk - Dąbkowska

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2019 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda M. S. kwotę 4017,92 zł (cztery tysiące siedemnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 września 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 388,68 zł (trzysta osiemdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt osiem groszy), tytułem kosztów procesu.

SSR Andrzej Muzyka

Sygnatura akt XI GC 1333/18 dnia 31.10.2019 r.

UZASADNIENIE

(sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym)

W pozwie z dnia 19 lipca 2018 r. powód M. S. zażądał zasądzenia od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 6267,92 zł wraz odsetkami ustawowymi od 29 września 2016 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 23 sierpnia 2016 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzony został samochód osobowy. Sprawca szkody posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Poszkodowany zmuszony był dokonać wynajmu pojazdu zastępczego. Poszkodowany przelał wierzytelność przysługującą mu z tytułu odpowiedzialności ubezpieczyciela na rzecz powodów. Pozwany przyznał powodom odszkodowanie jednak nie w pełnej wysokości.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem powoda.

Pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powodów kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwany przyznał co do zasady swoją odpowiedzialność za poniesioną szkodę. Zakwestionował legitymację strony powodowej oraz wysokość szkody.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 sierpnia 2016 r. doszło do zdarzenia w ruchu drogowym, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki H. (...) należący do W. B..

Sprawca szkody posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej w (...) spółce akcyjnej w W.

(...) spółka akcyjna w W. wypłaciła odszkodowanie w kwocie 1232,08 zł związane z najmem pojazdu zastępczego.

Bezsporne, nadto dowód:

- dokumenty w aktach szkody, k. 19.

W. B. wynajęła pojazd zastępczy od M. S..

Najem pojazdu zastępczego trwał 50 dni. Strony ustaliły stawkę najmu na 150 zł brutto.

W. B. i D. B. pojazd zastępczy był potrzebny do codziennego użytku.

Dowód.

- umowa najmu z dnia 23 sierpnia 2016 r., k. 7,

- rachunek, k. 8,

- zeznania świadka D. B., k. 35,

- zeznania świadka W. B., k. 35.

W dniu 21 marca 2017 r W. B. przelała wierzytelność wobec (...) SA z tytułu odszkodowania za szkodę komunikacyjną z dnia 23 sierpnia 2016 r. za którą odpowiedzialność ponosi (...) SA nr szkody (...) SA (...) w zakresie roszczenia związanego z najmem pojazdu zastępczego.

Dowód:

- umowa przelewu z dnia 21 marca 2017 r., k. 10.

Zasadnym był wynajem samochodu zastępczego na okres 35 dni. Zastosowana stawka najmu w kwocie 150 zł brutto była niższa od średnich stawek rynkowych.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej W. S., k. 47-56,

- ustna opinia uzupełniająca, k. 83.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie względem ubezpieczyciela w przedmiotowym postępowaniu wynika z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t. ze zm.), stosownie do którego poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. O zgłoszonym roszczeniu zakład ubezpieczeń powiadamia niezwłocznie ubezpieczonego. Tożsamą normę zawiera art. 822 § 4 kc w zw. z art. 822 § 1 – 3 kc..

W myśl 3 ust 1 w zw. z art. art. 4 pkt 1 ustawy o ubezpieczenia obowiązkowych umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów.

Przy czym zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności posiadacza lub kierującego pojazdem. Z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych wynika, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Powyższy obowiązek doprecyzowuje art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, który stanowi, że ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Wysokość odszkodowania winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności.

Przepis art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych w zdaniu pierwszym stanowi, iż odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Przytoczone przepisy łączą więc odpowiedzialność ubezpieczyciela z obowiązkiem odszkodowania, do którego zobowiązany jest posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym, który to obowiązek wynika z art. art. 436 kc w zw. z art. 435 par. 1 k.c.

Powód w przedmiotowej sprawie powinien więc wykazać, przesłanki od których zależy odpowiedzialność posiadacza mechanicznego środka komunikacji, tj. 1) fakt posiadania mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody, 2) szkodę oraz 3) związek przyczynowy pomiędzy ruchem mechanicznego środka komunikacji, a powstałą szkodą.

Powód kierując roszczenie w stosunku do ubezpieczyciela, ponadto powinien wykazać, że zakład ubezpieczeń zawarł ze sprawcą szkody umowę ubezpieczenia obowiązkowego OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Na gruncie przedmiotowej sprawy pozwany nie kwestionował co do zasady odpowiedzialności ubezpieczającego za szkodę spowodowaną przez sprawcę.

Zakład ubezpieczeń zakwestionował swoją odpowiedzialność wobec powoda – legitymację powoda do wystąpienia z żądaniem. Zakwestionował wysokość szkody.

Strona powodowa wykazała legitymację poprzez załączenie do pozwu umowy cesji wierzytelności. Cesja miała charakter odpłaty albowiem poszkodowana została zwolniona z długu związanego z zapłatą za czynsz najmu pojazdu zastępczego.

Przechodząc do uzasadnienia wysokości należnego powodom odszkodowania wskazać należy, że zakład ubezpieczeń odpowiada w takim samym zakresie, w jakim odpowiada posiadacz pojazdu (kierujący pojazdem).

Posiadacz pojazdu odpowiada natomiast za szkodę w pełnej wysokości, na podstawie art. 361 § 2 kc. Z powyższego przepisu wynika, że granicach określonych w § 1, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Należy przyjąć, że szkodą jest uszczerbek majątkowy, czyli zmniejszenie się majątku wskutek określonego zdarzenia, z pominięciem tych zdarzeń, które zależą od woli doznającego uszczerbku.

Przy czym stosownie do art. 363 § 1 zd. 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Nie budzi wątpliwości, że rozstrzygnięcie zaistniałego sporu co do wysokości należnego powodowi odszkodowania wymagało wiedzy specjalnej. Sąd postanowił przeprowadzić dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i kosztorysowania napraw pojazdów W. S..

Opinię przez tegoż biegłego sporządzoną na piśmie Sąd uznał za miarodajną dla ustalenia wysokości szkody, w zakresie czasu trwania najmu pojazdu zastępczego.

Opinia powyższa została sporządzona przez kompetentny podmiot dysponujący odpowiednią wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem zawodowym, a mianowicie specjalistę w zakresie techniki samochodowej i kosztorysowania napraw pojazdów. Biegły sporządzając opinię oparł się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonując jego szczegółowej analizy w kontekście tezy dowodowej wynikającej z postanowienia Sądu o przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego i poddając go następnie weryfikacji w oparciu o wskazane w opinii metody badawcze. Opinia biegłego jest jasna i pełna, a wnioski w niej zawarte zostały logicznie uzasadnione, stanowiąc konsekwentne zwieńczenie przedstawionego w opinii procesu rozumowania. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd uznał opinię biegłego za w pełni przekonywującą, tym bardziej, że biegły wyczerpująco odniósł się do zarzutów do opinii.

Biegły w opinii wskazał, że uzasadniony czas naprawy pojazdu uszkodzonego wynosił 35. Natomiast stawka w kwocie 150 zł brutto była nawet niższa od stawek średnich. Poszkodowany nie miał możliwości odliczenia podatku VAT, wobec czego zasadnym było naliczenie podatku VAT, przy ustaleniu wysokości należnego odszkodowania.

Poszkodowany nie przyczynił się do zwiększenia szkody, skoro zastosowana stawka jest mniejsza od średnich, a uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego został zweryfikowany przez biegłego. Koszty podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego o których mowa w sprzeciwie nie były dochodzone w niniejszym postępowaniu. Najem pojazdu był konieczny, albowiem był pojazd poszkodowanej potrzebny do codziennego użytku.

Wobec czego powództwo podlegało uwzględnieniu co do kwoty 4017,92 zł (150 zł x 35 dni = 5250 zł; 5250 zł – 1232,08 zł, tj. kwota wypłacona = 4017,92 zł).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt I wyroku.

Stan faktyczny Sąd oparł o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy oraz o treść zeznań świadków, które korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. Dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie były podważane przez żądaną ze stron.

W pkt II wyroku zasądzono na rzecz powoda koszty procesu na podstawie art. 100 kpc. Powód wygrał sprawę w 64,10 % a pozwany w 35,90 %. Koszty poniesione przez powoda to: 314 zł – opłata, 1800 zł – wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w stawce minimalnej, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa. Koszty poniesione przez pozwanego to: 1800 zł – wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w stawce minimalnej, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 905,28 zł – kwota z zaliczki przeznaczona na wynagrodzenie biegłego. Ostatecznie koszty zostały rozliczone w następujący sposób: 1365,97 zł – 977,29 zł.

(...)

Sygnatura akt XI GC 1333/18 dnia 31.10.2019 r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)