Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Małgorzata Olejarczyk

Protokolant: starszy sekr. sądowy Ewelina Kazberuk

Prokurator nieobecny – zawiadomiony

po rozpoznaniu w dniach: 11.06.2019r., 16.07.2019r. i 17.10.2019r.

sprawy 1. M. S. (1)

s. M. i I. z domu T.

ur. (...) w K.

2. A. G.

s. K. i M. z domu S.

ur. (...) w B.

oskarżonych o to, że:

W dniu 03 października 2018 roku w R., działając wspólnie i w porozumieniu, zadając uderzenia małoletniemu D. G. poprzez kopanie oraz bijąc pięściami spowodowali u niego obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy, stłuczenia żeber po stronie prawej oraz kręgosłupa, stłuczenia z okręceniem prawego stawu kolanowego z otarciami naskórka okolicy przedrzepkowej, czym narazili pokrzywdzonego na następstwa wystąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k., przy czym czynu tego dopuścili się publicznie, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

I.  oskarżonego M. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu
i za to z mocy art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1, 2 i 4 k.k., art. 70 § 2 k.k. i art. 73 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego M. S. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat i oddaje go w tym czasie pod dozór kuratora;

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. S. (1) do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonego D. G. w terminie 2 (dwóch) miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku;

IV.  oskarżonego A. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. skazuje go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 69 § 1, 2 i 4 k.k., art. 70 § 2 k.k. i art. 73 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego A. G. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat i oddaje go w tym czasie pod dozór kuratora;

VI.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego A. G. do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonego D. G. w terminie 2 (dwóch) miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku;

VII.  na podstawie art. 57a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonych M. S. (1) i A. G. nawiązki w kwotach po 100 (sto) złotych na rzecz pokrzywdzonego D. G.;

VIII.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 roku Prawo o Adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. M. kwotę 768 (siedemset sześćdziesiąt osiem) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego M. S. (1) wykonywaną z urzędu, w tym kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych za postępowanie przygotowawcze oraz kwotę 176,64 (sto siedemdziesiąt sześć i 64/100) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia;

IX.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt. II K 194/19

Zgodnie z żądaniem oskarżyciela publicznego uzasadnienie wyroku ograniczono do oskarżonego A. G. i do rozstrzygnięcia o karze.

UZASADNIENIE

A. G. został oskarżony o to, że w dniu 03 października 2018 roku w R., działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą zadając uderzenia małoletniemu D. G. poprzez kopanie oraz bijąc pięściami spowodował u niego obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy, stłuczenia żeber po stronie prawej oraz kręgosłupa, stłuczenia z okręceniem prawego stawu kolanowego z otarciami naskórka okolicy przedrzepkowej, czym naraził pokrzywdzonego na następstwa wystąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k., przy czym czynu tego dopuścili się publicznie, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, czym wyczerpał dyspozycję art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Sąd uznał A. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 158§1 kk, sposób i okoliczności działania –agresywne, zadawanie uderzeń w głowę i kopanie po całym ciele. Sąd uwzględnił także, iż działanie oskarżonego było umiarkowanie dolegliwe dla pokrzywdzonego - narażały go na nastąpienie skutku określonego w art. 157 § 1 kk, nie powodując bardziej dolegliwych skutków.

Analizując właściwości i warunki osobiste oskarżonego, Sąd zastosował wobec niego dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata. Sąd miał na uwadze, że w chwili czynu A. G. był osobą młodocianą. Zgodnie z treścią art. 54§1 kk ,, Sąd wymierzając młodocianemu karę, kieruje się przede wszystkim, aby sprawcę wychować’’.

Instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary jest nierozerwalnie związana z istnieniem pozytywnej prognozy na przyszłość wobec oskarżonego. Sąd może skorzystać z tej instytucji jedynie wówczas, gdy jest mało prawdopodobnym, by sprawca w przyszłości popełnił przestępstwo. W przypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary, ustawodawca wskazuje na pierwszeństwo celu zapobiegawczego.

W przepisie art. 69 § 4 k.k. pozostawiono wskazanie, że w stosunku do sprawców czynów o charakterze chuligańskim – co do zasady – nie stosuje się warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary. Można ten środek probacyjny zastosować jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Szczególnie uzasadniony wypadek to taki, który zasługuje na uwzględnienie, który pomimo spełnienia kryteriów formalnych wykluczających warunkowe zawieszenie orzeczonej kary nie powinien być tak jednoznacznie, negatywnie oceniony, zwłaszcza w kontekście możliwości osiągnięcia celów kary bez efektywnego jej wykonania np. w przypadku czynu chuligańskiego, gdy był on wydarzeniem epizodycznym lub czynem sprowokowanym. W miejscu należy zauważyć, że zachowanie oskarżonego G. oraz drugiego ze współsprawców M. S. (1), było sprowokowane przez pokrzywdzonego, który przed jego pobiciem, uderzył M. S. (1) pałką w głowę ( wyjaśnienia M. S., zeznania P. G.).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że mamy do czynienia z wyjątkową sytuacją, która powoduje, iż zastosowanie instytucji probacji będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Należy bowiem zwrócić uwagę, że A. G. był co prawda wcześniej karany (karta karna k.193-194), ale poprzednio wymierzona była kara łagodniejszego rodzaju w postaci kary ograniczenia wolności, zaś okoliczności popełnienia przypisanego w niniejszym wyroku występku nie wskazują, aby koniecznym było wykonywanie najsurowszego rodzaju kary i izolowanie go od społeczeństwa.

W ocenie Sądu, sam fakt skazania wraz z możliwością zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności, powinien skłonić oskarżonego do przemyślenia swego postępowania oraz do powrotu na drogę poszanowania porządku prawnego, a tym samym spełni względem niego cele wychowawcze, o jakich mowa w art. 54§1 kk i poprawcze, a ponadto zadośćuczyni społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Sąd zawieszając oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary, miał na względzie jego młody wiek oraz fakt, iż prowadzi ustabilizowany tryb życia, obecnie pracuje za granicą.

Sąd orzekł, iż skazany w okresie próby pozostanie pod dozorem kuratora, co zgodnie z art. 73 § 2 kk jest obligatoryjne względem sprawców młodocianych.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązano oskarżonego A. G. do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonego D. G. w terminie 2 miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku, wzmacniając funkcję społeczno-wychowawczą orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonywania. Obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego ma na celu wyrażenie skruchy za wyrządzoną krzywdę i jest zasadny ze względu na to, iż popełnione przez oskarżonego przestępstwo wymaga moralnej rekompensaty.

Na podstawie art. 57a § 2 k.k. Sąd orzekł od oskarżonego A. G. na rzecz pokrzywdzonego D. G. nawiązkę w kwocie 100 zł. Zdaniem Sądu zasądzona kwota nie jest wygórowana – leży w ramach możliwości finansowych oskarżonego. Sąd określając jej wysokość uwzględnił również całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, a mających wpływ na rozmiar doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy. Nawiązka ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień fizycznych i cierpień psychicznych pokrzywdzonego w związku z obrażeniami ciała jakich doznał.

Nawiązka, podobnie jak obowiązek naprawienia szkody, obok funkcji kompensacyjnej spełnia również zadania represyjne i prewencyjne. Konieczność zrekompensowania szkód wyrządzonych przestępstwem i związane z tym konsekwencje majątkowe mają nie tylko znaczenie szczególno – prewencyjne, ale mogą przyczynić się do kształtowania postawy poszanowania dla prawa w społeczeństwie.

Uwzględniając sytuację majątkową oskarżonego, Sąd zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.