Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt P 66/19

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła pozew przeciwko pozwanemu W. B., domagając się zasądzenia kwoty 4.166,64 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 listopada 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że ww. kwota, w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, stanowi pozostałe do zwrotu na rzecz pracodawcy koszty szkolenia.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Strona pozwana podkreśliła, iż zawarte w Kodeksie pracy regulacje dotyczące zwrotu kosztów szkolenia (art. 103 5 k.p.) nie dotyczą sytuacji, gdy do rozwiązania umowy o pracę doszło na mocy porozumienia stron. Ponadto pozwany powołał się na uchylenie się od skutków oświadczenia woli złożonego pracodawcy, w ramach którego zobowiązał się do zapłaty dochodzonej obecnie kwoty oraz zaznaczył, że spółka nie wykazała wysokości roszczenia, a z wyliczeń strony pozwanej wynika, iż koszt szkolenia zamknął się kwotą 9.309,77 zł.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. B. został zatrudniony w pozwanej spółce od dnia 3 lipca 2014 r. Początkowo łączyła go ze spółką umowa o pracę na okres próbny trzech miesięcy, a następnie – od dnia 3 października 2014 r. umowa o pracę na czas nieokreślony. W. B. został zatrudniony na stanowisku asystenta inżyniera projektanta.

W dniu 3 lipca 2014 r. między W. B. a pozwaną spółką doszło do zawarcia umowy szkoleniowej, na mocy której pracownik zobowiązał się do uczestniczenia w teoretycznych i praktycznych szkoleniach w zakresie funkcjonowania i wykorzystania platformy sprzętowo – programowej (...) oraz systemów automatyki morskiej, a także innych szkoleniach wymaganych przy pracy na jednostkach pływających, w stoczniach i innych miejscach, gdzie zainstalowany i uruchamiany jest sprzęt dostarczany przez grupę K. (pozwana spółka wchodziła w skład tej grupy) i podmioty współpracujące (§3 ust. 1 w zw. z §2 ust. 1).

W §3 ust. 3 i 4 wskazano, iż szkolenia odbędą się w terminie od 4 lipca 2014 r. do 3 stycznia 2015 r. włącznie, przy czym będą organizowane przez podmioty grupy K., w tym w szczególności przez pracodawcę i spółkę (...).S. z siedzibą w N., a mogą być również organizowane przez podmioty zewnętrzne.

W §3 ust. 9 ustalono, że pracodawca ponosi wszelkie koszty związane z przygotowaniem oraz organizacją szkoleń oraz uczestnictwem w nich pracownika (świadczenia dodatkowe), w tym koszty zakwaterowania, wyżywienia, przejazdu, ubezpieczenia, opłat za szkolenie, a także koszty związane z pracą mentora, przy czym dla obliczenia kosztów związanych z pracą mentora przyjęto 20% wszystkich kosztów pośrednich i bezpośrednich poniesionych przez pracodawcę związanych z pracą mentora w okresie szkoleń, a koszt związany z pracą mentora ustalony został jako iloczyn: średniego kosztu godziny brutto obliczonego (skalkulowanego) u pracodawcy z uwzględnieniem wszystkich pośrednich i bezpośrednich kosztów pracy i ilości godzin pracy mentora w okresie szkoleń x 20% (§3 ust. 10 pkt 4).

W §4 ust. 1 umowy pracownik, w zamian za umożliwienie uczestniczenia w szkoleniach oraz pokrycie przez pracodawcę kosztów szkoleń, zobowiązał się do przepracowania u pracodawcy okresu 36 miesięcy licząc od pierwszego dnia nowego miesiąca kalendarzowego po zakończeniu szkoleń na stanowisku zajmowanym w chwili zawarcia niniejszej umowy lub wyższym zaoferowanym przez pracodawcę.

W §6 ust. 1 ustalono, iż w sytuacji, gdy: pracownik bez uzasadnionych przyczyn nie podejmie szkoleń lub przerwie uczestnictwo w szkoleniach (pkt 1), pracodawca rozwiąże z pracownikiem stosunek pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika w okresie szkoleń lub w okresie 36 miesięcy po zakończeniu szkoleń (pkt 2), pracownik w okresie szkoleń lub w okresie 36 miesięcy po zakończeniu szkoleń rozwiąże stosunek pracy z pracodawcą za wypowiedzeniem, z wyjątkiem wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn określonych w art. 94 3 k.p. (pkt 3), pracownik w okresie szkoleń lub w okresie 36 miesięcy po zakończeniu szkoleń rozwiąże stosunek pracy z pracodawcą bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 k.p. lub art. 94 3 k.p. mimo braku przyczyn określonych w tych przepisach (pkt 4) pracownik będzie zobowiązany do zwrotu pracodawcy kosztów szkoleń (świadczenia dodatkowe) w kwocie 25.000 euro z tym zastrzeżeniem, że za każdy pełny przepracowany miesiąc licząc od pierwszego dnia nowego miesiąca kalendarzowego po zakończeniu szkoleń kwota, którą pracownik zobowiązany jest zwrócić, zmniejsza się o 1/36.

W §6 ust. 2 wskazano, że pracownik zwróci pracodawcy kwotę, o której mowa w ust. 1, w terminie 3 miesięcy od dnia rozwiązania stosunku pracy, przy czym stosowanie do decyzji pracownika i obowiązujących przepisów prawa kwota może zostać przez pracownika zwrócona w euro lub złotych (według kurs ogłaszanego przez NBP w dniu wpłaty środków w kasie pracodawcy lub w dacie obciążenia rachunku bankowego pracownika).

Bezsporne, a nadto dowód: umowa o pracę – k. 12, umowa szkoleniowa – k. 13-14;

W okresie od 7 września 2014 r. do 4 października 2014 r. W. B. przebywał w N. na szkoleniu. Koszt szkolenia wyniósł 9.309,77 zł.

Bezsporne, a nadto dowód: rozliczenie kosztów podróży służbowej – k. 37-40, zeznania pozwanego złożone na rozprawie w dniu 1 września 2019 r.;

W dniu 1 sierpnia 2017 r. W. B. złożył w kadrach pozwanej spółki prośbę o rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron ze skutkiem na dzień 11 sierpnia 2017 r., a w treści swojego oświadczenia wskazał również, iż zobowiązuje się do spłaty zobowiązania wynikającego z umowy szkoleniowej zawartej w dniu 3 lipca 2014 r. w wysokości 4.166,64 euro.

Bezsporne, a nadto dowód: pismo z dnia 1 sierpnia 2017 r., zeznania pozwanego oraz świadków K. B. oraz M. K. złożone na rozprawie w dniu 1 września 2019 r.;

W dniu 2 sierpnia 2017 r. zostało zawarte między stronami porozumienie w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę, na mocy którego strony oświadczyły, że umowa o pracę ulegnie rozwiązaniu za porozumieniem stron z dniem 11 sierpnia 2017 r. W §2 ust. 3 pracownik zobowiązał się zwrócić pracodawcy kwotę 4.166,64 zł tytułem poniesionych przez pracodawcę kosztów szkoleń (w których uczestniczył w okresie od 4 lipca 2014 r. do 3 stycznia 2015 r.) w terminie 3 miesięcy od dnia rozwiązania stosunku pracy.

Bezsporne, a nadto dowód: porozumienie w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę – k. 17, zeznania pozwanego oraz świadków K. B. oraz M. K. złożone na rozprawie w dniu 1 września 2019 r.;

Pismem z dnia 15 marca 2018 r. pracodawca wezwał W. B. do zwrotu kwoty 4.166,64 zł.

W oświadczeniu z dnia 29 marca 2018 r., skierowanym do pracodawcy, W. B. wskazał, że uchyla się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego w dokumencie z dnia 1 sierpnia 2017 r. dotyczącego zobowiązania do spłaty kwoty 4.166,64 zł jako złożonego pod wpływem błędu.

Pismem z dnia 21 grudnia 2018 r. pracodawca ponownie wezwał W. B. do zapłaty ww. kwoty podkreślając, że gdyby pracodawca nie wyraził zgody na rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron, to W. B. musiałby pracować w spółce aż do upływu 36 miesięcy od zakończenia szkolenia, a zatem nie może obecnie zasadnie powoływać się na błąd co do istnienia obowiązku zwrotu kosztów szkolenia na podstawie zawartego porozumienia.

Bezsporne, a nadto pismo z dnia 15 marca 2018 r. wraz z załącznikami – k. 18-21, oświadczenie z dnia 29 marca 2018 r. – k. 22, ostateczne wezwanie do zapłaty – k. 24;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Przedstawiony powyżej stan faktyczny ustalony został na podstawie dowodów z dokumentów (szczegółowo wymienionych powyżej), których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron (choć strony z treści tych dokumentów wywodziły inne skutki prawne), a także na podstawie – korespondujących ze sobą w istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zakresie – dowodach z zeznań powoda oraz świadków K. B. i M. K. (okoliczności towarzyszące rozwiązaniu umowy o pracę na mocy porozumienia stron, a tego w głównej mierze dotyczyły zeznania świadków, nie miały wpływu na rozstrzygnięcie, o czym szerzej poniżej).

Jak stanowi art. 103 4 §1, 2 i 3 Kodeksu pracy (dalej: k.p.) pracodawca zawiera z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron – umowę zawiera się na piśmie (§1). Umowa, o której mowa w §1, nie może zawierać postanowień mniej korzystnych dla pracownika niż przepisy niniejszego rozdziału (§2). Nie ma obowiązku zawarcia umowy, o której mowa w §1, jeżeli pracodawca nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych (§3).

W myśl art. 103 5 k.p. pracownik podnoszący kwalifikacje zawodowe: 1) który bez uzasadnionych przyczyn nie podejmie podnoszenia kwalifikacji zawodowych albo przerwie podnoszenie tych kwalifikacji, 2) z którym pracodawca rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia z jego winy, w trakcie podnoszenia kwalifikacji zawodowych lub po jego ukończeniu, w terminie określonym w umowie, o której mowa w art. 103 4 k.p., nie dłuższym niż 3 lata, 3) który w okresie wskazanym w pkt 2 rozwiąże stosunek pracy za wypowiedzeniem, z wyjątkiem wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn określonych w art. 94 3 k.p., 4) który w okresie wskazanym w pkt 2 rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 lub art. 94 3 k.p., mimo braku przyczyn określonych w tych przepisach – jest obowiązany do zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na ten cel z tytułu dodatkowych świadczeń, w wysokości proporcjonalnej do okresu zatrudnienia po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych lub okresu zatrudnienia w czasie ich podnoszenia.

Z przywołanych powyżej przepisów wynika, że jeżeli pracodawca zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych (na maksymalny okres 3 lat), to ma obowiązek zawarcia na piśmie z pracownikiem umowy szkoleniowej, przy czym umowa ta nie może zawierać postanowień mniej korzystnych dla pracownika niż przepisy rozdziału III (kwalifikacje zawodowe pracowników).

W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje, iż strony zawarły umowę szkoleniową, na mocy której powód zobowiązał się do pozostawania w zatrudnieniu przez 36 miesięcy po zakończeniu szkolenia. Bezsporne jest również, że strony rozwiązały umowę o pracę na mocy porozumienia stron oraz że powód zobowiązał się do zapłaty pracodawcy dochodzonej obecnie przez niego kwoty. Spór dotyczy natomiast tego, czy przedmiotowe zobowiązanie powoda, w świetle przedstawionych powyżej regulacji dotyczących umów szkoleniowych, pozostaje ważne oraz – w razie takiego ustalenia - czy pracodawca wykazał wysokość dochodzonego w niniejszym procesie roszczenia.

W świetle powyżej przytoczonych regulacji, a zwłaszcza art. 103 5 k.p. w zw. z art. 103 4 k.p., nie ulega wątpliwości, że umowa szkoleniowa nie może zawierać postanowienia zobowiązującego pracownika do zwrotu kosztów szkolenia w razie rozwiązania stosunku pracy na mocy porozumienia stron w okresie (nie dłuższym niż 3 lata), w którym pracownik odpracowuje odbyte wcześniej szkolenie. Takie postanowienie byłoby bowiem dla pracownika postanowieniem mniej korzystnym niż zapisy zawarte w art. 103 5 k.p., które przewidują obowiązek zwrotu kosztów szkolenia jedynie w ściśle określonych w nim sytuacjach, dotyczących co do zasady rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia przez każdą ze stron stosunku pracy lub rozwiązania przez pracownika umowy o pracę za wypowiedzeniem. Zwrot kosztów szkolenia nie jest zatem związany wyłącznie z nieprzepracowaniem określonego w umowie szkoleniowej okresu, ale także z konkretnym trybem ustania stosunku pracy, z wyłączeniem nie tylko porozumienia stron, ale także m.in. wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę, czy rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia bez winy pracownika (art. 53 k.p.). Zwrot kosztów szkolenia nie jest zatem obligatoryjny, a zwrotu nie może żądać m.in. pracodawca, który w pełni zasadnie wypowiedział pracownikowi umowę o pracę, bo np. nie był zadowolony z osiąganych przez pracownika wyników, a nie zaistniały przesłanki, które umożliwiałyby zasadne rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia (tak też: Komentarz do art. 103 5 k.p. pod red. Wojciecha Muszalskiego). W konsekwencji zawarte w umowie szkoleniowej postanowienie zobowiązujące pracownika do zwrotu kosztów szkolenia w razie ustania stosunku pracy na mocy porozumienia stron, musiałoby być uznane za nieważne. W ocenie Sądu nieważność taka winna być stwierdzona w oparciu o treść art. 58 §1 Kodeksu cywilnego (dalej: k.c.), który stanowi, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Przepis ten znajdowałby zastosowanie na mocy art. 300 k.p. stanowiącego, iż w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

W ocenie Sądu zawarcie w porozumieniu o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy porozumienia stron zobowiązania pracownika do zwrotu kosztów szkolenia, stanowi de facto niedopuszczalną, w świetle ww. przepisów, modyfikację umowy szkoleniowej. Pozostaje zatem pytanie, czy w takiej sytuacji nieważnością objęte jest samo oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy porozumienia stron, czy też jedynie zobowiązanie pracownika do zwrotu kosztów szkolenia. Jak stanowi art. 58 §3 k.c. jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana. W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż niezależnie od przyjęcia, czy podjęcie decyzji przez pracodawcę o rozwiązaniu umowy na mocy porozumienia stron było uzależnione od zobowiązania powoda do zwrotu kosztów szkolenia (starsza specjalistka do spraw kadr K. B. zeznała, iż nie wie, czy gdyby nie przedmiotowe zobowiązanie, to spółka zgodziłaby się na rozwiązanie umowy na mocy porozumienia stron, zaś świadek M. K. pełniący funkcję dyrektora działu projektu zeznał jedynie, że gdyby pozwany nie złożył takiego zobowiązania, to by z nim na ten temat rozmawiał), czy też nie było od tego zależne, to i tak nie doszłoby do ziszczenia się warunków do żądania zwrotu od pozwanego kosztów szkolenia, o których mowa w ww. art. 103 5 k.p. W pierwszym bowiem wariancie należałoby przyjąć, że w ogóle nie doszło do rozwiązania stosunku pracy, bo samo rozwiązanie umowy o pracę jest nieważne (skoro bez zobowiązania powoda do zwrotu kosztów szkolenia nie doszłoby do rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron), w drugim zaś, że nieważne jest jedynie zobowiązanie do zapłaty.

Poza ww. argumentami przesądzającymi o oddaleniu powództwa, Sąd zwraca również uwagę, że na powodowej spółce ciążył obowiązek wykazania wysokości poniesionych przez nią kosztów szkolenia. Z obowiązku wykazania kosztów szkolenia i ich wysokości nie zwalnia bowiem pracodawcy zobowiązanie pracownika do zapłaty określonej kwoty pieniężnej. Należy pamiętać, że niewłaściwe uznanie długu (np. w wyniku wyrażenia przez pracownika zgody na potrącenie) nie pozbawia dłużnika prawa wykazywania, w procesie, iż uznany przez niego dług nie istnieje, względnie też, że istnieje w mniejszej kwocie (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1973 r., sygn. II CR 700/72). Także w wyroku Sądu Najwyższego z 18 marca 1983 roku (sygn. IV PR 26/82, publ. Służba Pracownicza 1983 r., nr 6, str. 28) wskazano, iż uznanie przez pracownika w umowie z pracodawcą długu, w związku z ujawnionym niedoborem, nie stanowi nowego samoistnego tytułu prawnego zobowiązania, a ważność takiej umowy uzależniona jest od obowiązku pracownika wyrównania niedoboru. Podkreślić należy przy tym, iż potencjalna możliwość zgłaszania przez pracowników zastrzeżeń, czy też nawet wykazanie faktu braku ich zgłaszania, nie uniemożliwia pracownikowi kwestionowania szkody w ewentualnym procesie, a w takiej sytuacji ciężar jej istnienia – jak wskazano powyżej – obciąża pracodawcę. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, to jest zagadnienia zwrotu kosztów szkolenia, przytoczenia wymaga również wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 grudnia 2017 r. (III APa 19/17), w którym Sąd ten wskazał, iż zestawienie przepisów 103 ( 4) § 2 KP i art. 103 ( 5)KP, oznacza, iż skoro w ustawie Kodeks pracy mowa jest o obowiązku zwrotu przez pracownika kosztów poniesionych przez pracodawcę, to zapis umowny nie może nakładać na pracownika obowiązku zwrotu kosztów, które w rzeczywistości nie zostały przez pracodawcę poniesione, a jedynie ustalono ich wysokość w umowie. Gdyby bowiem na pracowniku rozwiązującym umowę o pracę przed upływem terminu wynikającego z umowy ciążył obowiązek zwrotu kwoty wskazanej w umowie kwoty, oznaczonej jako koszty poniesionych szkoleń (w dowolnej wysokości koszty szkoleń, rzekomo poniesionych przez pracodawcę), zapis taki nie chroniłby pracodawcy przed ponoszeniem kosztów przeszkolenia pracownika, z którego nie miałby korzyści (co oczywiście było zamysłem ustawodawcy), ale de facto sprowadzałby się do nałożenia na pracownika sankcji za wcześniejsze (przed upływem 3 lat) rozwiązanie umowy o pracy, przy jednoczesnym bezzasadnym wzbogaceniu pracodawcy kosztem pracownika. Zapis taki, jako mniej korzystny dla pracownika niż regulacja ustawowa, uznać należy za nieważny. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela zaprezentowane powyżej stanowisko.

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstaw do przyjęcia, że koszt szkolenia pozwanego faktycznie wyniósł 25.000 euro. Strona powodowa nie przedstawiła żadnych dokumentów, z których wynikałaby taka wysokość kosztów szkolenia. Wysokości tej nie potrafili również uzasadnić przesłuchani w niniejszej sprawie świadkowie zawnioskowani przez powodową spółkę. Świadek K. B. zeznała, że nie wie, co składa się na kwotę 25.000 euro, bo nie zajmuje się kosztami szkolenia. Świadek M. K. zeznał natomiast, iż kwota 25.000 euro funkcjonuje w umowach szkoleniowych już od 2007 r. i że koszt szkolenia jednego pracownika w N. to kwota od 25.000 do 45.000 koron, przy czym nie był w stanie powiedzieć, jaką kwotę spółka zapłaciła za szkolenie pozwanego. Świadek przyznał również, że spółka ma problem z wyliczeniem dokładnej kwoty szkolenia i dlatego przyjmuje kwotę 25.000 euro wyliczoną w oparciu o szkolenie z 2007 r. Jednocześnie świadek zeznał, że kwota ta i tak jest niższa niż rzeczywiste koszty szkolenia. W kontekście powyższego Sąd nie miał żadnych podstaw do przyjęcia, by koszt szkolenia pozwanego faktycznie wyniósł 25.000 euro i by to ta kwota, przy założeniu, że zobowiązanie do zwrotu kosztów szkolenia w przypadku rozwiązania umowy na mocy porozumienia stron w ogóle jest ważne, mogła stanowić podstawę wyliczenia kwoty do zwrotu. Sąd zwraca uwagę, iż jedyny dokument obrazujący wysokość kosztów szkolenia paradoksalnie przedłożył sam pozwany, który do odpowiedzi na pozew załączył rozliczenie kosztów podróży do N., które zamykały się kwotą 9.309,77 zł. Przy przyjęciu zatem, że zobowiązanie pozwanego do zwrotu kosztów szkolenia jest ważne (a poglądu tego Sąd orzekający ze względów szczegółowo omówionych powyżej nie podziela), to właśnie ta kwota mogłaby ewentualnie stanowić podstawę do obliczenia należnej do zwrotu kwoty. Uwagę zwraca również, iż strona powodowa nie wykazała, by pozwany faktycznie był szkolony do dnia 3 stycznia 2015 r. i by to od 1 lutego 2015 r. (pierwszego dnia nowego miesiąca kalendarzowego po zakończeniu szkoleń) należało liczyć 36 miesięczny okres odpracowania. Pozwany stał w niniejszej sprawie na stanowisku, iż jego szkolenie skończyło się podczas pierwszego wyjazdu do N., a zatem z dniem 4 października 2014 r. (taka data zakończenia wyjazdu wynika z dokumentu rozliczającego podróż służbową), powodowa spółka nie naprowadziła natomiast żadnych dowodów potwierdzających, w jakich okresach odbywały się ewentualne następne szkolenia powoda. Za niewystarczające w tym zakresie należało niewątpliwie uznać twierdzenie świadka M. K., iż szkolenie zakończyło się „jakoś w 2015 roku”, albowiem nie zostało ono poparte żadnym przykładem szkolenia, o konkretnej jego dacie nie wspominając. W rezultacie nawet gdyby przyjąć, że pozwany winien zwrócić pracodawcy koszty szkolenia, to koszty te ograniczałyby się do kwoty 775,80 zł. Kwota 9.309,77 zł podzielona przez 36 daje bowiem kwotę 258,60 zł za każdy miesiąc, a za 3 miesiące 775,80 zł (przy założeniu, że powód rozpoczął ww. okres 36 miesięcy od dnia 1 listopada 2014 r. - a pracodawca nie wykazał, by okres ten rozpoczął się później – powód przepracował do 11 sierpnia 2017 r. okres pełnych 33 miesięcy, a zatem do odpracowania pozostały 3 miesiące).

Mając na względzie powyższe oraz przyjmując, że w niniejszej sprawie, wobec treści ww. art. 103 5 k.p., pracodawca nie mógł domagać się od pracownika, z którym rozwiązał stosunek pracy na mocy porozumienia stron, zwrotu kosztów szkolenia, powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w I punkcie wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (art. 98 § 2 k.p.c.). Pozwany był w niniejszej sprawie reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika – radcę prawnego, którego wynagrodzenie w związku z przedmiotem sprawy wynosiło 3600 zł (§ 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) i taką też kwotę zasądzono od powodowej spółki na rzecz pozwanego w punkcie II wyroku.

Sygn. akt P 66/19

Z.

1. (...);

2. (...);

3. (...).

17 listopada 2019 r.

     

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13