Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 listopada 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił J. P. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz nie rozwiązał stosunku pracy.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach organ rentowy zaliczył wnioskodawcy okresy od 15 stycznia 1990 r. do 31 października 1992 r., od 1 listopada 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. z wyłączeniem okresów nieskładkowych w czasie od 21 września 1992 r. do 28 lutego 1993 r., od 1 kwietnia 1993 r. do 31 maja 1993 r., od 30 sierpnia 1993 r. do 3 września 1993 r., od 29 stycznia 1997 r. do 5 lutego 1997 r., od 24 kwietnia 1998 r. do 30 kwietnia 1998 r. ZUS nie zaliczył ubezpieczonemu do staży pracy w szczególnych warunkach okresów pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) od 16 czerwca 1975 r. do 31 sierpnia 1979 oraz od 12 stycznia 1981 r. do 31 grudnia 1989 r., gdyż brak jest świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z przyporządkowanym zarządzeniem resortowym.

Wnioskodawca udokumentował ogólny staż pracy w wymiarze 25 lat, 2 miesiące i 24 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym staż pracy w szczególnych warunkach wynoszący 8 lat, 3 miesiące i 17 dni.

/decyzja – k. 18 plik II akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji złożył wnioskodawca J. P. i zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie prawa materialnego art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz §4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez odmowę przyznania odwołującemu się prawa do emerytury na skutek uznania, iż odwołujący się nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez uwzględnienie odwołującemu się wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale w pełnym wymiarze czasu pracy i przyznanie mu prawa do emerytury bądź alternatywnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do ZUS I Oddział w Ł..

W uzasadnieniu ubezpieczony wskazał, że pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 16 czerwca 1975 r. do 31 sierpnia 1979 r. oraz od 12 stycznia 1981 r. do 31 grudnia 1989 r. jako monter instalacji sanitarnych i grzewczych, a także jako izolarz.

/odwołanie – k. 3 – 5/

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie – k. 6/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. P. urodził się (...)

/bezsporne/

W dniu 19 września 2018 r. ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę.

/wniosek – k. 1 – 3 plik II akt ZUS/

Wnioskodawca J. P. w okresie od 16 czerwca 1975 r. do 31 grudnia 1989 r. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w pełnym wymiarze czasu pracy. Podczas zatrudnienia ubezpieczony zajmował następujące stanowiska:

- pomocnika montera instalacji sanitarnej i ogrzewczej w okresie od 16 czerwca 1975 r. do 30 września 1976 r.,

- montera instalacji sanitarnej i ogrzewczej w okresie od 1 października 1976 r. do 25 stycznia 1979 r.,

- montera instalacji sanitarnej i ogrzewczej w okresie od 12 stycznia 1981 r. do 31 lipca 1989 r.,

- izolarza w okresie od 1 sierpnia 1989 r. do 31 grudnia 1989 r.

Wnioskodawca podczas zatrudnienia odbywał służbę wojskową od 26 stycznia 1979 r. do 19 grudnia 1980 r., do pracy powrócił 12 stycznia 1981 r.

/świadectwo pracy – k. 7, plik I akt ZUS, książeczka wojskowa – k. 5 plik I akt ZUS, akta osobowe w kopercie – k. 23/

Wnioskodawca podczas zatrudnienia w w/w przedsiębiorstwie pracował jako monter instalacji sanitarnych i wodno-kanalizacyjnych. W ostatnim roku zatrudnienia miał wpisane stanowisko izolarza. W latach 1979 – 1981 miał przerwę w zatrudnieniu w związku z odbywaniem służby wojskowej.

/zeznania wnioskodawcy z dnia 9 maja 2019 r. – 00:01:28 – 00:13:34 – płyta CD – k. 21 w zw. z zeznaniami z dnia 16 lipca 2019 r. 00:03:25 – płyta CD – k. 27/

Przedsiębiorstwo podlegało pod resort budownictwa. Firma wykonywała instalacje centralnego ogrzewania, wodno-kanalizacyjne i izolacje. Do obowiązków wnioskodawcy należało zaizolowanie instalacji centralnego ogrzewania i wodno-kanalizacyjnych. Najpierw oczyszczał rury szczotką drucianą, następnie musiał zabezpieczyć farbą antykorozyjną i zakładał wełnę mineralną, a potem były rury owijał jutą - siatką przyczepną i na to zakładał gips. Wszystkie czynności wykonywał, wewnątrz budynku. Wykonywał także przyłącza do budynku, to była praca na zewnątrz. Robił także zabezpieczenia antykorozyjne. Zabezpieczeniem najpierw była wełna mineralna, siatka rabica - metalowa, kończyło się zaprawą azbestowo-cementową. W późniejszym okresie nie stosowano już zaprawy azbestowo-cementowej tylko zabezpieczało się papą. Wnioskodawca nie robił wykopów. Przy izolacji nie robi się wykopów. Jeśli nie było tego rodzaju prac to ubezpieczony pracował przy zakładaniu kanalizacji. Trzeba było wykonać wykop ręcznie - szpadlem, wykopy mogły mieć półtora-dwa metry. Nie było do tego ciężkiego sprzętu. Rzadko zdarzało się, że nie było robót, mógł być taki miesiąc raz do roku. Przeważnie ubezpieczony pracował wewnątrz budynku, można podzielić jego pracę przy izolacji na wewnątrz i zewnątrz budynku na 90 % do 10 %. To była praca akordowa. Przestojów nie było. Nie był także oddelegowany do innej pracy. Zakładaniem rur ubezpieczony się nie zajmował, to była praca spawaczy. Zdarzały się godziny nadliczbowe, w miesiącu mogło być 8 godzin nadliczbowych. Ubezpieczony nie korzystał z urlopów bezpłatnych.

/zeznania wnioskodawcy z dnia 9 maja 2019 r. – 00:01:28 – 00:13:34 – płyta CD – k. 21 w zw. z zeznaniami z dnia 16 lipca 2019 r. 00:03:25 – płyta CD – k. 27, zeznania świadka J. B. z dnia 9 maja 2019 r. – 00:18:26 – 00:29:06 – płyta CD – k. 21, zeznania świadka T. Z. z dnia 9 maja 2019 r. – 00:29:06 – 00:34:32 – płyta CD – k. 21/

Wnioskodawca złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym (OFE), na dochody państwa.

/bezsporne/

Wnioskodawca udokumentował w sposób bezsporny staż pracy w wymiarze 25 lat, 2 miesiące i 24 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym staż pracy w szczególnych warunkach wynoszący 8 lat, 3 miesiące i 17 dni.

/wyliczenia ZUS/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zaś ust. 2 w/w przepisu stanowi, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 w/w ustawy, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 – 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle §2 ust. 1 i 2 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok SN z 15.12.1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok SN z 15.11. 2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do wieku – ukończył 60 rok życia oraz lat okresów składkowych i nieskładkowych (co najmniej 25 lat). Skarżący złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym (OFE), na dochody państwa. W ocenie Sądu wnioskodawca spełnia również warunek co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, iż wnioskodawca pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) w pełnym wymiarze czasu pracy. Podczas zatrudnienia ubezpieczony zajmował następujące stanowiska:

- pomocnika montera instalacji sanitarnej i ogrzewczej w okresie od 16 czerwca 1975 r. do 30 września 1976 r.,

- montera instalacji sanitarnej i ogrzewczej w okresie od 1 października 1976 r. do 25 stycznia 1979 r.,

- montera instalacji sanitarnej i ogrzewczej w okresie od 12 stycznia 1981 r. do 31 lipca 1989 r.,

- izolarza w okresie od 1 sierpnia 1989 r. do 31 grudnia 1989 r.

Pracę izolarza zaliczyć należy do prac w warunkach szczególnych.

Pomocnicze znaczenie w tym zakresie stanowi wykaz zawarty w załączniku do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty.

Stanowisko to wymienione zostało w Wykazie A, Dziale V, poz. 1, pkt 5 – izolarz.

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że wymieniona w poz. 1 działu V praca: roboty wodnokanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach, jest pracą w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Pracę montera instalacji sanitarnych i grzewczych zaliczyć należy do prac w warunkach szczególnych.

Pomocnicze znaczenie w tym zakresie stanowi wykaz zawarty w załączniku do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty.

Stanowisko to wymienione zostało w Wykazie A, Dziale V, poz. 1, pkt 6 – monter instalacji sanitarnych i grzewczych.

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że wymieniona w poz. 1 działu V praca: roboty wodnokanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach, jest pracą w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Stosownie do § 2 ust. 1 okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W myśl § 2 ust. 2 okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii należy zwrócić uwagę, iż świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r. sygn. III AUa 3113/08, opubl. LEX nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 r. sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 r. sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60). Jednocześnie w judykaturze ugruntowane jest stanowisko, iż regulacja § 2 statuująca ograniczenia dowodowe nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. III UZP 5/85; uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, opubl. OSNAPiUS 2001, nr 18, poz. 562).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z dokumentów, z zeznań wnioskodawcy i z zeznań świadków.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał, że skarżący nie udowodnił okresu pracy 15 lat w warunkach szczególnych.

W ocenie Sądu wnioskodawca wykazał w przedmiotowym postępowaniu, że od 1 października 1976 r. do 31 grudnia 1989 r. (służba wojskowa: 26 stycznia 1979 r. – 11 stycznia 1981 r.) w (...) Przedsiębiorstwie (...) wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

Wnioskodawca oraz świadkowie zgodnie podali, że w w/w okresie w w/w przedsiębiorstwie ubezpieczony pracował jako izolarz oraz monter instalacji sanitarnych i wodno-kanalizacyjnych. Do obowiązków wnioskodawcy należało zaizolowanie instalacji centralnego ogrzewania i wodno-kanalizacyjnych. Najpierw oczyszczał rury szczotką drucianą, następnie musiał zabezpieczyć farbą antykorozyjną i zakładał wełnę mineralną, a potem były rury owijał jutą - siatką przyczepną i na to zakładał gips. Wszystkie czynności wykonywał, wewnątrz budynku. Wykonywał także przyłącza do budynku, to była praca na zewnątrz. Robił także zabezpieczenia antykorozyjne. Zabezpieczeniem najpierw była wełna mineralna, siatka rabica - metalowa, kończyło się zaprawą azbestowo-cementową. Potem nie było już zaprawy azbestowo-cementowej tylko zabezpieczało się papą. Wnioskodawca nie robił wykopów. Przy izolacji nie robi się wykopów. Jeśli nie było tego rodzaju prac, a trzeba było robić kanalizację to ubezpieczony robił kanalizację. Trzeba było wykonać wykop ręcznie - szpadlem, wykopy mogły mieć półtora-dwa metry. Nie było do tego ciężkiego sprzętu. Rzadko zdarzało się, że nie było robót, mógł być taki miesiąc raz do roku. Przeważnie ubezpieczony pracował wewnątrz budynku, można podzielić jego pracę przy izolacji na wewnątrz i zewnątrz budynku na 90 % do 10 %. To była praca akordowa. Przestojów nie było. Nie byłem także oddelegowany do innej pracy. Zakładaniem rur ubezpieczony się nie zajmował, to była praca spawaczy. Zdarzały się godziny nadliczbowe, w miesiącu mogło być 8 godzin nadliczbowych. Ubezpieczony nie korzystał z urlopów bezpłatnych.

Ubezpieczony podczas zatrudnienia wykonywał głównie czynności izolarza, choć także czynności montera instalacji sanitarnych. Kwestia ta bowiem nie ma żadnego znaczenia albowiem zarówno praca izolarza i montera jest pracą w szczególnych warunkach.

Brak zatem w ocenie Sądu przeszkód by zaliczyć ubezpieczonemu do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 1 października 197 r. do 31 grudnia 1989 r. (służba wojskowa: 26 stycznia 1979 r. – 11 stycznia 1981 r.) w (...) Przedsiębiorstwie (...)

W ocenie Sądu ubezpieczonemu do stażu pracy w szczególnych warunkach należy także zaliczyć okres odbywania zasadniczej służby wojskowej.

Należy podkreślić, że wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową w okresie od 26 stycznia 1979 r. do 19 grudnia 1980 r. (wrócił do pracy 12 stycznia 1981 r.). W tym miejscu wskazać należy, że w wyroku z 11 lutego 2014 r. sygn. II UK 293/13 (LEX nr 1441189) Sąd Najwyższy rozważając kwestię okresu służby wojskowej wnioskodawcy przypadającego po 31 grudnia 1974 r. wskazał, że nadal znaczenie ma art. 108 ustawy z 21 listopada 1967 r., który uległ wprawdzie zmianie od 1 stycznia 1975 r., jednak nie tak istotnej, aby powiedzieć, że nastąpiło przełamanie i ustawodawca chciał z tą datą znieść uprawnienie żołnierzy zasadniczej służby wojskowej do zaliczenia jej do okresu zatrudnienia uprawniającego do wcześniejszej emerytury, jako okres pracy w szczególnych warunkach.

Zmiana art. 108 cyt. ustawy z 21 listopada 1967 r. z dniem 1 stycznia 1975 r. wynikała z wejścia w życie Kodeksu pracy (została dokonana na podstawie art. X ust. 2 pkt c ustawy z 26 czerwca 1974 r. Przepisy wprowadzające Kodeks pracy - Dz. U. Nr 24, poz. 142 z późn. zm.). Zmiana art. 108 ustawy z 1967 r. nie wprowadziła wówczas w nim radykalnie nowej treści, która uzasadniałaby stwierdzenie, że zasadnicza służba wojskowa nie podlega już zaliczeniu do okresu pracy w szczególnych warunkach. Przepis art. 108 ust. 1 dalej stanowił, że "Czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby". Nadal więc ustawodawca potwierdzał wliczanie pracownikowi okresu służby wojskowej do zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem. Kolejna zmiana w ustawie z 21 listopada 1967 r. nastąpiła dopiero na podstawie ustawy z 28 czerwca 1979 r. o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 15, poz. 97). Przepisy art. 106-108 ustawy z 21 listopada 1967 r. otrzymały wówczas nowe brzmienie. W art. 107 ust. 1 stwierdzono, że "Pracownikowi, który w ciągu trzydziestu dni od zwolnienia z zasadniczej lub okresowej służby wojskowej podjął pracę, czas odbywania służby wojskowej wlicza się do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął pracę, w zakresie wszelkich uprawnień wynikających z Kodeksu pracy oraz przepisów szczególnych". W tekście jednolitym cyt. ustawy z 21 listopada 1967 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 18, poz. 111) regulację tę ujęto w art. 120.

Tak więc zgodnie z art. 120 ust. 1 cyt. ustawy pracownikowi, który w ciągu trzydziestu dni od zwolnienia z zasadniczej lub okresowej służby wojskowej podjął pracę, czas odbywania służby wojskowej wliczał się do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął pracę, w zakresie wszelkich uprawnień wynikających z Kodeksu pracy oraz przepisów szczególnych. Jednocześnie pracownikowi, który podjął pracę lub złożył wniosek o skierowanie do pracy po upływie trzydziestu dni od zwolnienia ze służby wojskowej, czas odbywania służby wliczał się do okresu zatrudnienia tylko w zakresie wymiaru urlopu wypoczynkowego i wysokości odprawy pośmiertnej oraz uprawnień emerytalno-rentowych (art. 120 ust. 3).

Zawarte w art. 120 ust. 1 i 3 ustawy "wliczanie" okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakresie uprawnień emerytalno-rentowych zostało usunięte dopiero z dniem 21 października 2005 r. Wówczas wszedł w życie art. 1 pkt 39 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie ustawy o służbie zastępczej (Dz. U. Nr 180, poz. 1496 - por. uchwała 7 sędziów SN z 16 października 2013 r. II UZP 6/13, OSNP 2014/3/42, LEX nr 1385939).

W judykaturze przeważa pogląd, że do oceny określonego stanu faktycznego, w tym zrealizowanego przed wejściem w życie ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, należy stosować przepisy obowiązujące w czasie realizacji tego stanu faktycznego (por. wyrok SN z 20 marca 2013 r. I UK 544/12, LEX nr 1383246).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że cały okres odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej winien być doliczony do stażu pracy wymaganego do nabycia emerytury w obniżonym wieku.

Sąd nie zaliczył ubezpieczonemu do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 16 czerwca 1975 r. do 30 września 1976 r. albowiem wówczas wnioskodawca wykonywał czynności pomocnika montera instalacji sanitarnych.

Mając na względzie powyższe należy wskazać, że ubezpieczony wykazał, że pracował w szczególnych warunkach podczas zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) od 1 października 1976 r. do 31 grudnia 1989 r. (13 lat, 3 miesiące – łącznie ze służbą wojskową) i okres ten łącznie z okresem uznanym przez organ rentowy (8 lat, 3 miesiące i 17 dni) daje ponad 15 lat stażu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Wnioskodawca spełnia także wszystkie pozostałe wymagane przepisami prawa przesłanki, zarówno w zakresie stażu pracy oraz złożenia wniosku o przekazanie środków z otwartego funduszu emerytalnego.

Na marginesie należy jedynie wskazać, że organ rentowy uwzględnił wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach okresy od 15 stycznia 1990 r. do 31 października 1992 r., od 1 listopada 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. niesłusznie wyłączając okresy nieskładkowe od 21 września 1992 r. do 28 lutego 1993 r., od 1 kwietnia 1993 r. do 31 maja 1993 r., od 30 sierpnia 1993 r. do 3 września 1993 r., od 29 stycznia 1997 r. do 5 lutego 1997 r., od 24 kwietnia 1998 r. do 30 kwietnia 1998 r., jednakże kwestia ta nie ma wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie albowiem uwzględniony przez Sąd w/w okres zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) z okresem uwzględnionym przez ZUS jest wystarczający do uznania, że ubezpieczony posiada wymagany 15-letni staż pracy w szczególnych warunkach.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Wnioskodawca złożył wniosek w dniu 19 września 2018 r., zatem prawo do emerytury należało wnioskodawcy przyznać od dnia 1 września 2018 r. tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożył wniosek.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego z aktami rentowymi.

12 IX 2019 roku.