Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2019 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Zbigniew Zabawa

Protokolant: sekr. sądowy Anna Dorecka

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2019 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania W. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 8 marca 2019 roku nr (...)

w sprawie W. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do rekompensaty

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu W. K. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Sygn. akt IV U 308/19

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 2 października 2019 r.

Decyzją z dnia 8 marca 2019 , Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w T. , na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r.
poz. 1270 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku W. K. o doliczenie rekompensaty, odmówił wnioskodawcy przyznania prawo do rekompensaty Jak wskazał w uzasadnieniu, rekompensata ubezpieczonemu nie przysługuje ,z uwagi na okres wykonywania przez niego pracy w szczególnych warunkach w okresie krótszym aniżeli 15 lat ,organ rentowy nie zaliczył ubezpieczonemu okresu pracy w warunkach szczególnych od 1.02.1982 do 31.03.1986oraz od 1.01.1988 do 31.12.2008 .

Decyzja ta została zaskarżona odwołaniem przez W. K. , który domagał się jej zmiany i zaliczenia do okresu pracy w warunkach szczególnych pracy w okresie od 1.02.1982 do 31.03.1986oraz od 1.01.1988 do 31.12.2008 w którym to czasie pracował w (...) jako samodzielny eksplorator oraz kierownik zmiany przy czym pracując jako samodzielny eksplorator wykonywał te same czynności które realizował jako kierownik zmiany .

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział
w W. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko podał, że odwołanie nie wskazuje na żadne nowe okoliczności faktyczne, środki dowodowe, czy argumenty prawne, które uzasadniałyby zmianę zaskarżonej decyzji. Podkreślił,,że stanowiska samodzielny eksplorator i kierownik zmiany nie mieszczą się w wykazie prac wykonywanych w warunkach szczególnych . Z uwagi zatem na nieudokumentowanie co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, ubezpieczony nie spełnia warunku z art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący W. K. , urodzony
w dniu (...) wystąpił do ZUS z wnioskiem o doliczenie rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych przy ustalaniu wartości kapitału początkowego. Wniosek ten wpłynął do ZUS I Oddział w W. w dniu 25.02.2019 r. Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył odwołującemu następujące okresy pracy :

- od 3.05.1972 r do 3.06.1972

-od 4.05.1973 do 31.05.1973

- od 1.03.1977 do 31.01.1982

Decyzją z dnia 8.03.2019 organ rentowy przyznał W. K. emeryturę od dnia 1.02.2019

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Odwołujący od 15.08.1974 do 25.02.2019.
był zatrudniony w (...) SA w W. Oddział w S. ,przy czym w okresie od 1.02.1982 do 31.03.1986 pracował w pełnym wymiarze godzin w zakresie pełnego etatu na stanowisku kierownika zmiany ,od dnia 1.04.1986 do 31.12.1987 na stanowisku samodzielny eksplorator zaś od dnia 1.01.1988 do 25.02,2019 ponownie na stanowisku kierownika zmiany.Jako kierownik zmiany podlegał on bezpośrednio kierownikowi kopalni gazu ziemnego W okresie od 1.02.1986 do 31.12.1987 zmieniono ubezpieczonemu nazwę stanowiska pracy na samodzielny eksplorator jednak w tym okresie wykonywał te same czynności które należały do niego jako kierownika zmiany w okresie wcześniejszym i późniejszym

Dowód :

-świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 25.02.2019 k7 a.s.

- zakresy czynności kierownika zmiany zalegające w aktach osobowych ubezpieczonego

-zeznania odwołującego k.15 v

- zeznania świadków J. P. k.21v i M. ś. k.22.

W okresie od 1982 do 1985 odwołujący pracował w Kopalni (...) zaś od 1.07.1985 jako kierownik zmiany aż do przejścia na emeryturę tj 2019 r w Kopalni (...) .

W okresie od 1992 do 2008 odwołujący będąc zatrudniony w (...) pracował w Kopalni (...) i podlegał jako kierownik zmiany kierownikom tej (...) tj J. P. i M. Ś. .

Dowód :

- zeznania świadków J. P. k.21v i M. ś. k.22

Odwołujący jako kierownik zmiany zajmował się dozorowaniem urządzeń technologicznych w strefie wybuchowej i niewybuchowej które polegało na sprawdzaniu parametrów przepływu gazu ,pomiaru ciśnienia gazu na odwiertach oraz sprawdzaniu szczelności na trasach gazociągu .Będąc kierownikiem zmiany odwołujący pracował w terenie i miał pod swoim dozorem pracowników którzy zajmowali się obróbką ,przeróbką i oczyszczaniem gazu. Wszystkie prace na kopalni gazu były niebezpieczne z uwagi na bardzo wysokie ciśnienia gazu oraz niebezpieczne substancje które występowały w procesie oczyszczania gazu .Przy odwiertach gazu ciśnienie gazu wynosiło około 150 atmosfer .

Dowód:

zeznania świadków J. P. k.21v i M. ś. k.22

Kierownik zmiany cały czas musiał być z pracownikami którzy mu podlegali bowiem musiał on nadzorować ich prace do czego był zobowiązany przez dozór górniczy .

Dowód

Zeznania świadka M. Ś. k.21v

Jako kierownik zmiany odwołujący wykonywał pracę biurową która polegała na sporządzaniu raportu przedstawiającego przebieg prac ,i wykonywał ją po zakończeniu pracy lub w domu

Dowód :

Zeznania świadka M. Ś. k.22

Zeznania odwołującego k.15v

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów oraz zeznania świadków i odwołującego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości,
zaś ich forma i treść formalna nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków J. P. i M. Ś. oraz słuchanego w charakterze strony W. K. , którzy wskazali na okoliczności istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia, dotyczące rodzaju, charakteru i warunków pracy ubezpieczonego w spornym okresie zatrudnienia. Zeznania te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż były wewnętrznie spójne, logiczne, a przy tym przekonujące w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Wzajemnie też ze sobą korespondowały i pośrednio znalazły potwierdzenie w treści dokumentacji pracowniczej ubezpieczonego. Z zeznań ponad wszelką wątpliwość wynika, że w spornym okresie zatrudnienia odwołujący stale i w pełnym wymiarze godzin wykonywał prace w szczególnych warunkach. Nadto zauważyć należy iż świadkowie słuchani przed Sądem byli bezpośrednimi przełożonymi odwołującego jako kierownicy kopalni zatem byli świadkami bezpośrednimi gdyż ich wiedza dotyczyła rzeczywistości w której pracowali i to przez wiele lat razem z odwołującym .Nadto są to osoby obce wobec W. K. zatem nie mają oni żadnego interesu aby składać korzystne dla niego zeznania .

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)
w W. z dnia 1 lutego 2019 r. zasługiwało na uwzględnienie.

Kwestie dotyczące rekompensaty uregulowane zostały w przepisach ustawy z dnia
19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1924 ze zm.).
Jak stanowi art. 2 pkt 5 tej ustawy, rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach
lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

Rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach
i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat (art. 21 ust. 1 ustawy). Rekompensata
nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów
o emeryturach i rentach z FUS (art. 21 ust. 2 ustawy). Rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury
z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Z treści art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych wynika, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę. W art. 23 ust. 2 tej ustawy wskazano zaś, że rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Aby ustalić prawo do rekompensaty konieczne jest wykazanie, iż ubezpieczony do dnia 1 stycznia 1999 r. posiada 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, przy jednoczesnym braku możliwości uzyskania prawa do emerytury pomostowej lub prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na skutek zmiany stanu prawnego wprowadzonego ustawą o emeryturach pomostowych. Celem rekompensaty
jest bowiem zapewnienie pracownikom uzyskania odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach
lub o szczególnym charakterze, jak również emerytury pomostowej (por. wyrok SA
w Lublinie z dnia 6 marca 2019 r., III AUa 273/18, LEX nr 2637945).

Prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948 r., które przed 1 stycznia
2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. emeryturach i rentach z FUS. Przy ustalaniu prawa do rekompensaty mogą być uwzględnione tylko takie okresy,
w których praca była realizowana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 1. Stosownie do dyspozycji tego przepisu, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu
na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Art. 32 ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, iż wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się
na podstawie przepisów dotychczasowych. Mowa tu o rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). W myśl
§ 1 wskazanego rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace
w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. W myśl
§ 2 ust. 1 natomiast, okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie przekreśla możliwości ustalania, że ubezpieczony pracę w takim charakterze rzeczywiście wykonywał. W szczególności wnioskodawca może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że jego praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. Zastosowanie mają zatem art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Świadectwo pracy
w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę stanowi tylko domniemanie, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych,
o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z FUS. W sytuacji zatem, kiedy brak wymaganego świadectwa wystawionego przez pracodawcę, sąd może prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy praca wykonywana przez stronę, była realizowana w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia i czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych
w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. np. wyrok SA w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r., III AUa 3113/08, LEX nr 552003, wyrok SA w Łodzi z dnia 8 kwietnia 2014 r., III AUa 1182/13, Legalis
nr 1024167, wyrok SA w Rzeszowie z dnia 3 września 2014 r., III AUa 253/14, Legalis
nr 1079460, wyrok w Szczecinie z dnia 19 maja 2016 r., III AUa 918/15, Legalis
nr 1508998).

Zgodnie z art. 473 k.p.c., w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych. To sprawia, że fakt zatrudnienia, bądź jego brak w szczególnych warunkach może być dowodzony za pomocą każdego środka dowodowego. Sąd w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, inaczej niż organ rentowy w postępowaniu administracyjnym, nie obowiązują ograniczenia dowodowe. W sprawach tych, zgodnie z art. 473 § 1 k.p.c., nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron. Oznacza to, że również w sprawie o świadczenie, w której niezbędne jest ustalenie, iż ubezpieczony posiada staż pracy w szczególnych warunkach, sąd jest władny dokonać ustaleń dotyczących obowiązków ubezpieczonego w trakcie zatrudnienia, na podstawie dowodów osobowych,
np. dowodu z zeznań świadka oraz dowodu z przesłuchania samego ubezpieczonego
(por. wyrok SA w Lublinie z dnia 6 marca 2019 r., III AUa 787/18, LEX nr 2637028). Nie można w każdym przypadku uznawać, iż dokumenty znajdujące w aktach osobowych mają większą moc dowodową niż osobowe źródła dowodowe. Każdą sprawę należy rozstrzygać indywidualnie, biorąc pod uwagę całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i reguły wynikające z art. 233 § 1 k.p.c. Istotne jest również to, że w sprawach
z zakresu ubezpieczeń społecznych przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków lub
z przesłuchania stron nie podlega żadnym ograniczeniom. Zatem każdy istotny fakt,
w tym taki, którego ustalenie jest niezbędne do przyznania ubezpieczonemu określonego świadczenia, może być dowodzony wszelkimi dostępnymi środkami także wówczas,
gdy z dokumentu prywatnego wynika co innego. Oznacza to, że treść świadectwa pracy oraz innej dokumentacji osobowej może być podważana w każdy sposób. Dokonana przez pracodawcę w świadectwie pracy ocena charakteru zatrudnienia pracownika nie jest bowiem dla sądu wiążąca. Dokument ten podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód. Istnienie świadectw pracy oraz innej dokumentacji osobowej w odniesieniu do spornego okresu zatrudnienia nie uniemożliwia przeprowadzenia postępowania dowodowego na okoliczność ustalenia, czy świadczona praca odpowiada pracom wykonywanym w warunkach szczególnych w myśl przepisów rozporządzenia z 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach (Dz. U. Nr 8, poz. 43) (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia
20 listopada 2018 r., III AUa 345/18, LEX nr 2617820, LEX nr 2617820).

Przeprowadzone w sprawie dowody z dokumentów oraz z zeznań świadków
i odwołującego w sposób jednoznaczny potwierdziły, że w okresie zatrudnienia w (...) odwołujący pracował w szczególnych warunkach. Zebrany materiał dowodowy potwierdza okoliczność ze W. K. w kwestionowanym przez organ rentowy okresie tj od 1.02.1982 do 31.03.1986oraz od 1.01.1988 do 31.12.2008 pracował na stanowisku kierownika zmiany ,choć pracodawca wskazał w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach że praca od 1.04.1986 do 31.12.1987 była pracą na stanowisku samodzielnego eksploratora. Poczynione przez Sąd ustalenia wskazują że w tym okresie wykonywał on faktycznie te same czynności które realizował we wcześniejszym okresie i okresie późniejszym jako kierownik zmiany. Trzeba jednak podkreślić że zgodnie z utrwaloną w judykaturze Sądu Najwyższego linią orzeczniczą dla oceny czy pracownik pracował w warunkach szczególnych nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 6.09.2012 III AUa 2008/12 trafnie postawił tezę że w sprawie do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym sąd powinien dążyć do ustalenia charakteru pracy rzeczywiście wykonywanej a nie opierać się jedynie a stanowisku ujętym w dokumentacji pracowniczej .

Dlatego też Sąd akceptując jako wiarygodne zeznania świadków oraz zeznania przesłuchanego w charakterze strony odwołującego się uznał je za podstawę ustaleń faktycznych i uznał, że charakter i rodzaj działalności prowadzonej przez (...) S.A w W. O.w S. oraz rodzaj pracy odwołującego jako kierownika zmiany w okresie1.02.1982 do 31.03.1986 oraz od 1.01.1988 do 31.12.2008 przemawiają za przyjęciem, że odwołujący wykonywał pracę w warunkach szczególnych zgodnie z działem XIV pkt. 24 Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym tj. wykonywał kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny w kopalni (...) S.A w W. O.w S., gdzie nadzorował pracowników pracujących w warunkach szczególnych ,bowiem pracownicy ci wykonywali prace wskazane w wykazie A w dziale I pkt. 3 prace przy wydobywaniu, obróbce i przeróbce surowców skalnych oraz wydobywaniu gazu. Odwołujący wykonywał na stanowisku kierownika zmiany także czynności o charakterze administracyjno-biurowym, ale zajmowały mu one niewiele czasu pracy,z reguły były one wykonywane po zakończeniu pracy lub w domu . Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 stycznia 2008 r. I UK 195/07 stwierdził, że „Osoba wykonująca dozór inżynieryjno-techniczny nad pracami wykonywanymi w warunkach zagrażających bezpieczeństwu nie musi stale przebywać na stanowiskach, gdzie jest wykonywana praca, w zakresie jej obowiązków musi być przewidziane sporządzanie dokumentacji, planów organizacyjnych i innych czynności. Ponoszenie odpowiedzialności za wykonywanie pracy, w której każdy błąd techniczny może narazić na niebezpieczeństwo pracowników i inne osoby, zostało uznane za wykonywanie pracy w warunkach szczególnych (LEX nr 375610). Podobny pogląd zaprezentował Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 października 2007 r., I UK 111/07 (LEX nr 375689).

P. tutaj należy również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11marca 2009 II UK 243/08 zgodnie z którym czynności obejmujące sporządzanie dokumentacji związanej z dozorem stanowią integralną część sprawowanego dozoru ,zatem brak jest podstaw do ich wyłączania i traktowania odrębnie W sytuacji gdy dozór inżynieryjno-techniczny jest pracą w szczególnych warunkach i praca polegająca na dozorze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu nie ma żądnej potrzeby ustalania ile czasu pracownik poświęcił na bezpośredni nadzór nad pracownikami a ile na inne czynności które również były związane z tym dozorem .

W takim stanie rzeczy uwzględniając okres czasu pracy w warunkach szczególnych który był uznany przez organ rentowy oraz okres czasu pracy od 1.02.1982 do 31.03.1986 oraz od 1.01.1988 do 31.12.2008,który został udowodniony w toku postępowania sądowego należy skonstatować że odwołujący spełnił wymóg pracy w warunkach szczególnych zgodnie z dyspozycją przepisu art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 o emeryturach pomostowych .

Mając to na uwadze, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego
oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych
(punkt 1 wyroku).

Sąd nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (punkt 2 wyroku). W tej mierze miał na uwadze przepis art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Dopiero bowiem postępowanie sądowe, a w szczególności przeprowadzone w tym postępowaniu dowody z zeznań świadków i odwołującego pozwoliły na ustalenie istotnych,
a nie znanych wcześniej organowi rentowemu okoliczności i przesądziły ostatecznie
o zasadności wniosku o rekompensatę.