Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: SSR Sławomir Splitt

Protokolant: Jolanta Migot

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2019 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko H. G.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej H. G. na rzecz powódki A. K. kwotę 1.941,87 złotych (jeden tysiąc dziewięćset czterdzieści jeden złotych osiemdziesiąt siedem groszy), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 czerwca 2017 roku do dnia 12 czerwca 2019 roku;

II. zasądza od pozwanej H. G. na rzecz powódki A. K. kwotę 1.015,00 złotych (jeden tysiąc piętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w pozostałym zakresie odstępując od obciążania pozwanej kosztami procesu;

III. zasądzone w punkcie I i II roszczenie rozkłada pozwanej H. G. na 15 rat, w tym 14 rat w kwocie po 200,00 złotych (dwieście złotych) każda – obejmujące łącznie kwotę należności głównej i część kosztów procesu, zaś ostatnia 15 rata obejmująca pozostałą część kosztów procesu w kwocie 156,87 złotych (sto pięćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt siedem groszy), oraz wartość przyznanych w punkcie I odsetek; przy czym są to raty płatne miesięcznie do każdego 15 – piętnastego dnia miesiąca, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

ZarządSygn. akt: I C 275/19

UZASADNIENIE

Stanowiska stron:

Powódka A. K. wniosła pozew przeciwko H. G., domagając się zapłaty na swoją rzecz kwoty 1.941,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że jest właścicielem lokalu oznaczonego numerem (...) położonego G. w budynku przy ulicy (...). Powódka nabyła własność lokalu na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie o sygn. VII Ns 1948/15. Pozwana nie opuściła lokalu w terminie wskazanym w orzeczeniu Sądu i nie ponosiła opłat za lokal na rzecz Wspólnoty. Opłaty zostały uregulowane przez powódkę w kwocie dochodzonej pozwem i pomimo wezwania do zapłaty pozwana tych należności nie uregulowała. Jako podstawę prawną pozwu powódka wskazała art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów.

(pozew – k. 2)

Pozwana H. G. wniosła o rozłożenie należności na raty.

(protokół rozprawy – k. 110-111, płyta CD – k. 112)

Stan faktyczny:

Powódka jest właścicielką lokalu oznaczonego numerem (...) położonego w G. w budynku przy ulicy (...). Powódka nabyła własność lokalu na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 26 kwietnia 2016 roku w sprawie o sygn. VII Ns 1948/15. Zgodnie z punktem VII. postanowienia pozwana zobowiązana była do opuszczenia lokalu w terminie 7 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia. Postanowienie z dnia 26 kwietnia 2016 roku uprawomocniło się w dniu 18 maja 2016 roku.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparci o: postanowienie Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 25.04.2016r. w sprawie o sygn. VII Ns 1948/15 – k. 104-105)

Powódka, w czasie zajmowania lokalu przez pozwaną bez tytułu prawnego, poniosła opłaty na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, w skład której wchodził przedmiotowy lokal, od grudnia 2016 roku do maja 2017 roku w łącznej kwocie 1.941,87 zł. Powódka wezwała pozwana do zapłaty powyższej kwoty, przy czym pozwana dobrowolnie tej kwoty nie uregulowała.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparci o: zawiadomienia o wysokości opłat – k. 5-10, dowody wpłat – k. 11)

Pismem z dnia 22 maja 2017 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 1.941,87 zł w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania. Wezwanie zostało odebrane dnia 30 maja 2017 roku.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: wezwanie z dnia 22.05.2017r. – k. 12 wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 13)

Pozwana H. G. obecnie ma 44 lata. Prowadzi gospodarstwo domowe z chorym na epilepsję partnerem, otrzymującym z prac dorywczych kwotę 300-400 zł miesięcznie netto oraz 19-letnim synem, pobierającym naukę w technikum budowlanym. Pozwana z tytułu umowy o pracę w wymiarze 1/2 etatu otrzymuje miesięczne wynagrodzenie w kwocie 800-900 zł netto, a pracując nieregularnie ponad wymiar etatu, otrzymując wynagrodzenie w kwocie 1.500 zł netto. Miesięczne koszty utrzymania tak prowadzonego gospodarstwa domowego, w tym opłata za 2-pokojowe mieszkanie (1.400 zł) oraz leki partnera pozwanej (100 zł), stanowią kwotę około 1.800 zł. Pozwana nie posiada innych zobowiązań finansowych.

(dowód: przesłuchanie pozwanej H. G. – k. 110-111, płyta CD – k. 112)

Ocena dowodów:

Powyższy stan faktyczny w zasadzie był bezsporny i został przez Sąd ustalony na podstawie dowodów z dokumentów oraz dowodu z przesłuchania pozwanej H. G..

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd za w pełni wiarygodne uznał dokumenty złożone przez strony. Żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów ani nie zaprzeczyła, że osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Sąd dał także wiarę zeznaniom pozwanej H. G. na okoliczność jej sytuacji osobistej i majątkowej. W ocenie Sądu jej zeznania były szczere, spójne, nie budziły żadnych wątpliwości w świetle zasad logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego.

Rozważania prawne:

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (Dz.U. Nr 85, poz. 388 ze zm.), stanowiącej podstawę prawną roszczenia powódki w stosunku do pozwanej, osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego (ust. 2).

W ocenie Sądu powódka wykazała roszczenie co do zasady i co do wysokości. Zgodnie z treścią postanowienia Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 26 kwietnia 2016 roku powódka z dniem uprawomocnienia się postanowienia tj. dnia 18 maja 2016 roku stała się wyłącznym właścicielem lokalu. Pozwana w okresie od grudnia 2016 roku do maja 2017 roku zajmowała ten lokal bez tytułu prawnego i zobowiązana była do ponoszenia kosztów opłat na rzecz Wspólnoty, w skład której wchodził przedmiotowy lokal. Powódka złożonymi dokumentami wykazała, iż poniosła opłaty na rzecz Wspólnoty w kwocie dochodzonej pozwem.

Pozwana powyższych ustaleń nie zakwestionowała. Wobec powyższego na podstawie art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o własności lokali orzeczono, jak w punkcie I. wyroku. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 455 k.c., tj. od dnia następnego po upływie 14-dniowego terminu do zapłaty zaległości przez pozwaną.

Z kolei Sąd zbadał przesłanki wniosku pozwanej o rozłożenie świadczenia na raty w trybie art. 320 k.p.c. Z zeznań pozwanej wynika, że pozwana oraz jej partner, osiągają niskie dochody – (łącznie maksymalnie ok. 1.800-1.900 zł netto), które pokrywają niemal w całości koszty utrzymania gospodarstwa domowego pozwanej. Natomiast 19-letni syn pozwanej w dalszym ciągu pobiera naukę, a więc możliwości jego zarobkowania są ograniczone. Nie można powyższego uznać za okoliczność irrelewantną z punktu widzenia realnych możliwości regularnych spłat powódki. Oczywiście pozwana ponad rok temu odebrała z depozytu kwotę 88.115,20 zł, przy czym Sąd bierze pod uwagę stan majątkowy pozwanej na dzień zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 k.p.c.). Przechodząc z kolei do wyznaczenia wysokości pojedynczej raty miesięcznej, stąd uznał, że wysokość rat zaproponowana przez pozwaną, przy kwocie należności 1.941,87 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu jest odpowiednia i powoduje odroczenie spłaty jedynie na 15 rat. Ustalono ponadto, że raty będą płatne miesięcznie do 15-dnia każdego miesiąca począwszy od miesiąca następującego po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie.

Sąd orzekający miał na względzie pogląd prawny mający charakter zasady prawnej wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 września 1970 roku w sprawie III PZP 11/70 (OSNC 1971, nr 4, poz. 61), że rozkładając z mocy art. 320 k.p.c. zasądzone świadczenia pieniężne na raty, Sąd nie może – na podstawie tego przepisu – odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie; rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. W związku z tym Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie do dnia wyrokowania tj. dnia 14 czerwca 2019 roku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z w zw. z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804) Sąd zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.015 zł tytułem zwrotu kosztów procesu przed I instancją, na co składały się: opłata sądowa od pozwu (98 zł), wynagrodzenie fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w stawce minimalnej (900 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł). Natomiast ze względów słuszności na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd odstąpił od obciążania pozwanej kosztami procesu w pozostałej części, tj. kosztami postępowania apelacyjnego. Zważyć bowiem należało, że koszty te powstały bez winy pozwanej – wyrok w pierwotnej sprawie o sygn. akt I C 982/17 uchylony został z uwagi na nieważność postępowania, na skutek wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym z naruszeniem art. 1481 k.p.c.