Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII Gz 145/19

POSTANOWIENIE

Dnia 17 października 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Elżbieta Kala

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2019 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) w B.

przeciwko (...) w S. w restrukturyzacji

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy VIII Wydziału Gospodarczego z dnia 20 maja 2019 r., sygn. akt VIII GC 2376/18

p o s t a n a w i a:

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że uzupełnić wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy VIII Wydziału Gospodarczego z dnia 9 kwietnia 2019 r., sygn. akt VIII GC 2376/18 upr, poprzez dodanie pkt 3 w brzmieniu: „zasądza od (...) w S. na rzecz powoda kwotę 2.067 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania”,

2.  zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 225 zł (dwieście dwadzieścia pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

Sygn. akt VIII Gz 145/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy oddalił wniosek powoda o uzupełnienie wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy VIII Wydziału Gospodarczego z dnia 9 kwietnia 2019 r., sygn. akt VIII GC 2376/18 upr, poprzez orzeczenie o kosztach procesu uznając, że nie było przeszkód do umieszczenia dochodzonej przez powoda wierzytelności w całości w spisie wierzytelności. Postępowanie restrukturyzacyjne wobec pozwanego nie zostało zakończone do czasu wydania wyroku w sprawie. W tej sytuacji, stosownie do art. 310 ust. 2 zd. 2 prawa restrukturyzacyjnego, koszty postępowania obciążały wszczynającego postępowanie.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył powód, który zaskarżył je w całości. Skarżący zarzucił naruszenie przepisu art. 98 § 1, § 3 i § 4 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych, poprzez ich niezastosowanie, a w konsekwencji nieuzupełnienie wyroku i niezasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.067 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Ponadto powód zarzucił naruszenie art. 310 ust. 2 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że nie było przeszkód do umieszczenia wierzytelności powoda w całości w spisie wierzytelności, w sytuacji, gdy wierzytelność powoda powstała po otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego i w związku z tym nie podlega umieszczeniu na liście wierzytelności.

Wskazując na powyższe powód domagał się zmiany zaskarżonego postanowienia i uzupełnienia wyroku poprzez orzeczenie o kosztach procesu, tj. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.067 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, a także wniósł o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie pozwanego podlegało uwzględnieniu.

Okoliczności faktyczne sprawy nie budziły wątpliwości, a mianowicie, że postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy otworzył postępowanie sanacyjne dłużnika (...) w S., a powód dnia 10 lipca 2018 r. wniósł pozew o zapłatę należności głównej z tytułu sprzedaży stwierdzonej fakturą z dnia 28 listopada 2017 r. Wierzytelność powoda nie została umieszczona w spisie wierzytelności dłużnika, który został sporządzony dnia 24 maja 2017 r. i poprawiony dnia 21 listopada 2017 r. Postępowanie restrukturyzacyjne wobec pozwanego nie zostało zakończone do czasu wydania wyroku w sprawie.

Powołany przez Sąd upadłościowy przepis art. 310 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. z 2019 r. poz. 243 t.j.) stanowi, że otwarcie postępowania sanacyjnego nie wyłącza możliwości wszczęcia przez wierzyciela postępowań sądowych, administracyjnych, sądowoadministracyjnych i przed sądami polubownymi w celu dochodzenia wierzytelności podlegających umieszczeniu w spisie wierzytelności. Koszty postępowania obciążają wszczynającego postępowanie, jeżeli nie było przeszkód do umieszczenia wierzytelności w całości w spisie wierzytelności.

Jak wprost wynika z przepisu art. 76 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego, spis wierzytelności obejmuje wszelkie wierzytelności osobiste wobec dłużnika, o ile powstały one przed dniem otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego. Za dzień otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego ustawa uznaje zaś dzień wydania postanowienia o otwarciu przyspieszonego postępowania układowego, postępowania układowego lub postępowania sanacyjnego ( art. 189 ust. 1 p.r.).

W razie wątpliwości co do tego, kiedy powstała dana wierzytelność, niezbędne jest odniesienie się do jej materialnej podstawy, stanowiącej źródło jej powstania, w oparciu o które możliwe będzie ustalenie momentu powstania danej wierzytelności. Wierzytelność powstała w dniu otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego nie będzie już miała charakteru wierzytelności układowej, w związku z czym nie będzie można jej objąć spisem wierzytelności. Stanowić będzie ona koszt postępowania restrukturyzacyjnego bądź zobowiązanie powstałe po jego otwarciu, a to w zależności od tego, z jakich czynności wierzytelność ta będzie wynikała (Ł. Lipowicz [w:] Komentarzu do art. 76 Prawa restrukturyzacyjnego pod red. P. Filipiaka i A. Hrycaj, WK 2017).

Chronologia zdarzeń w niniejszej sprawie wskazuje, że nie było możliwości umieszczenia w spisie wierzytelności dłużnika, który został sporządzony w dniu 24 maja 2017 r. i poprawiony w dniu 21 listopada 2017 r. wierzytelności powstałej już po tych datach z tytułu sprzedaży dłużnikowi oleju napędowego (faktura z 28 listopada 2017 r. – k. 12 akt).

Wobec powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, w zaistniałej sytuacji zachodziły podstawy do zastosowania art. 98 § 1 k.p.c. i zasądzenia kosztów procesu na rzecz powoda od pozwanego przegrywającego sprawę co do całej należności głównej - zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu. Tym samym wniesiony przez powoda w terminie wniosek o uzupełnienie wyroku o rozstrzygniecie w przedmiocie kosztów procesu podlegał w całości uwzględnieniu.

Na należne powodowi koszty celowego dochodzenia jego praw składały się: opłata sądowa od pozwu w postępowaniu uproszczonym – 250 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz koszty pełnomocnika powoda w wysokości stawki minimalnej określonej w § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265 t.j.) – 1.800 zł.

Mając powyższe na uwadze, zaskarżone postanowienie należało zmienić w oparciu o przepis art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art . 397 § 2 k.p.c. i uzupełnić wyrok na podstawie art. 351 k.p.c.

O kosztach postepowania zażaleniowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. Złożyły się na nie opłata sądowa od zażalenia – 30 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości stawki wynikającej z § 10 ust. 2 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 powołanego wyżej rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych.