Sygn. akt I C 197/19
Dnia 25 października 2019 r.
Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: sędzia Przemysław Majkowski
Protokolant : sekr. sąd. Joanna Wołczyńska-Kalus
po rozpoznaniu w dniu 25 października 2019 r. w Sieradzu
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą w W.
przeciwko J. M. i J. O.
o zapłatę
oddala powództwo.
Sygn. akt I C 197/19
Pozwem z dnia 25 czerwca 2019 r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego J. O. i od pozwanego J. M. kwoty 115.544,78 zł z odsetkami szczegółowo opisanymi w pozwie oraz zasądzenie od pozwanych kosztów procesu.
Postanowieniem z dnia 2 lipca 2019 roku Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Sieradzu stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty.
Pismem procesowym z dnia 31 lipca 2019 r. ( data wpływu do Sądu) pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie pozwu.
W dniu 3 października 2019 r. ( data wpływu do Sądu) wpłynęło pismo zatytułowane „ odpowiedź na pozew ”, które nie było podpisane. Mimo wezwania pozwanych do uzupełnienia braków pisma i jego podpisania do dnia rozprawy ten brak nie został uzupełniony. W tych okolicznościach Sąd przyjął, że nie doszło do skutecznego złożenia odpowiedzi na pozew, co oznacza, że pozwani nie zajęli stanowiska w sprawie co skutkowało wydaniem wyroku zaocznego.
Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:
W dniu 26 stycznia 2017 roku pozwani prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej zawarli z powodowym bankiem umowę o kredyt obrotowy – operacyjny ratalny nr (...) (...), na kwotę 106. 674,49 zł.
(dowód: umowa kredytu - k. 25 - 44).
W treści § 8 umowy strony ustaliły, że Bank miał prawo wypowiedzieć umowę z trzydziestodniowym okresem wypowiedzenia, w braku wolnych środków na spłatę kredytu, braku systematycznych wpłat, wystąpienia wypłat powodujących przekroczenie wolnych środków.
(dowód: umowa kredytu op. cit.).
W związku z powstałym zadłużeniem powodowy Bank wypowiedział pozwanym umowę o kredyt.
(dowód: wypowiedzenie umowy kredytu k. 45 -47, potwierdzenie odbioru przesyłki poleconej - k. 48 - 53).
Powyższy stan faktyczny nie był sporny w sprawie i został ustalony na podstawie dokumentów załączonych do pozwu, których autentyczność nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Powództwo jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie z przyczyn formalnych. Niezależnie od argumentacji podnoszonej w sprawie przez stronę powodową stwierdzić należy, że powództwo jest przedwczesne gdyż roszczenie z umowy o kredyt nie było na dzień wniesienia powództwa wymagalne w rozumieniu art. 455 k.c.
Dokonując rozważań prawnych podnieść należy, że zgodnie z art. 6 k.c. ciężar dowodowy wykazania zasadności żądania spoczywał na stronie powodowej. W sprawie nie było sporne udzielenie samego kredytu, ale obowiązek jego spłaty. Powód nie wykazał swojego roszczenia, które zakładało, że pozwani zobowiązani są do natychmiastowej spłaty całości niespłaconego kredytu wraz z odsetkami oraz opłatami i prowizjami.
Dokonując oceny złożonego powództwa należało dokonać oceny przeciwko komu zostało ono złożone. Z treści umowy kredytowej zawartej pomiędzy stronami wynika, że zawarli ją pozwani jako wspólnicy spółki cywilnej. Zbadać zatem należało, czy umowę zawarto z konsumentem. Odwołać się w tym względzie należy do art. 22 1 k.c. Zgodnie z nim konsumentem jest osoba fizyczna, dokonująca czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą lub zawodową. Zgodnie z przytoczoną w 22 1 k.c. definicją konsumenta, może nim być tylko osoba fizyczna. Dlatego też wszystkie osoby prawne, nawet te nie prowadzące działalności gospodarczej, nie będą mogły występować w obrocie gospodarczym jako konsument. Konsumentem też nie może być spółka cywilna, ale co innego to wspólnicy spółki cywilnej, którzy w obrocie gospodarczy mogą występować jako konsumenci. Taka sytuacja występuje w niniejszej sprawie powód swoje roszczenie kieruje bezpośrednio do pozwanych jako osób fizycznych i w tym przypadku należy ich traktować jako konsumentów. Skoro tak to wskazać także należy, iż na podstawie ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015 poz.128 z dnia 23.01.2015) ograniczono bankom swobodę w zakresie wypowiadania umów kredytowych w przypadku, gdy kredytobiorca opóźnia się w spłacie kredytu. Zgodnie z art. 75c ust.1 ustawy Prawo Bankowe jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. Stosownie do treści art. 75c ust.2 wyżej cytowanej ustawy w wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Bank powinien, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy (ust. 3).
W niniejszej sprawie powodowy Bank nie dopełnił tej formalności, bowiem jak wynika z akt sprawy powód wysłał pozwanym jedynie wypowiedzenie umowy kredytu i wezwanie do zapłaty bez informacji o możliwości restrukturyzacji zadłużenia. Należy podkreślić, iż bank nie może swobodnie wypowiedzieć umowy kredytowej, gdy kredytobiorca popadł w opóźnienie ze spłatą kredytu. Najpierw powinien doręczyć kredytobiorcy wezwanie określone w art. 75c ust. 1-2 ustawy Prawo bankowe oraz odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych). Dopiero po upływie tego terminu bank może złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy kredytowej. Nie jest przy tym istotne, czy wypowiedzenie następuje ze względu na niedotrzymanie przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, czy utratę zdolności kredytowej [...]. W przypadku gdy powyższe przesłanki nie zostały spełnione, czynność prawna banku polegająca na wypowiedzeniu umowy jest nieważna (art. 58 § 1 k.c.). W szczególności nie prowadzi ona do wymagalności wierzytelności banku o spłatę tej części kredytu, co do której kredytobiorca nie pozostawał w opóźnieniu (por. Tomasz Czech M.Pr.Bank.2016.12.66, Obowiązki banku w razie opóźnienia kredytobiorcy ze spłatą kredytu Teza nr 7, Lex 309305/7). Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela wyrażony powyżej pogląd prawny. Nieważność ta jest nieważnością ex tunc, a zatem od momentu dokonania czynności, w tej sytuacji nie można mówić o wymagalności roszczenia, gdyż umowa nadal łączy strony. W związku z tym biorąc powyższe ustalenia pod uwagę, powództwo jako przedwczesne podlegało oddaleniu. W tej sytuacji zbędne było przeprowadzenie postępowania dowodowego dotyczącego wysokości zobowiązania pozwanych.